Letterlijke Lotte! - 5

Maandagmorgen, 8:57.
Het kantoor rook naar verse koffie, paniek en een vleugje feromoon.

Pieter had in de groepsapp geschreven:
Grote dag! Iedereen moet vandaag klaarkomen.
Nieuwe klant wil een spetterend concept voor een douchegelmerk: “Kom klaar onder de douche.”
We gaan brainstormen tot we spuiten van de ideeën.

Lotte las het zaterdagochtend al, kirde “eindelijk een échte team-building” en besloot dat ze versterking nodig had.

Dus ze bracht haar zusje mee.

Fien Van der Meersch, 19 jaar, net begonnen aan haar grafische opleiding, nog onschuldiger dan Lotte ooit geweest was, en met exact dezelfde “letterlijkheid-allergie”.
Fien had lang, ros haar, sproeten, ogen als een ree, en een lichaam waar zelfs nonnen van zouden blozen.
Ze droeg een wit doorschijnend topje met “STAGE” erop geschreven in glitterstift (door Lotte zelf natuurlijk), een superkort geruit rokje en kniekousen met kleine hartjes.

Lotte kwam binnen met Fien aan de hand, alsof ze haar nieuwe puppy voorstelde.

“Dag allemaal! Dit is Fien, mijn kleine zus! Ze komt stage lopen. En ze is precies zoals ik, maar dan nog erger. Veel plezier!”

Pieter keek op, zag het duo, en liet zijn koffie vallen. Voor de verandering.

Seppe, die net een week dacht te hebben overleefd, zakte weer door zijn benen.

De CEO kwam binnen, keek naar de twee meisjes en zei alleen: “Ik ga met pensioen. Vandaag nog.”

Lotte en Fien stonden naast elkaar als een tweelingact uit een natte droom.
Lotte in een strak rood jurkje dat amper haar billen bedekte, Fien in dat doorschijnende topje (en jawel, geen beha, want “het is toch warm vandaag”).

Pieter probeerde professioneel te blijven. “Oké dames, welkom. We gaan brainstormen over de campagne: Kom klaar onder de douche. Het is een douchegel, hè. Gewoon zeep.”

Lotte en Fien keken elkaar aan.
Lotte: “Dus we moeten echt klaarkomen?”
Fien: “En onder de douche?”
Lotte: “En iedereen moet dat doen?”
Fien: “Tegelijk?”

Ze knikten enthousiast naar elkaar.

Voor iemand kon ingrijpen hadden ze elkaars hand gepakt en liepen ze richting het toiletgedeelte, waar toevallig een luxe inloopdouche stond (van de vorige klant, een badkamermerk).

“Lotte! Fien! Stop!” riep Pieter.

Maar te laat. De deur ging dicht. Het licht ging aan. En toen hoorden ze gegiechel, gevolgd door het geluid van stromend water.

Het hele kantoor stond voor de glazen deur te kijken alsof het een dierentuin was.

Binnen: Lotte en Fien stonden onder de douche, kleren uit (natuurlijk), zeepbellen overal, en ze “brainstormden” luidop.

Lotte: “Als we echt moeten klaarkomen, dan moeten we het wel goed doen, hè!”
Fien: “Ja, en spetterend! Want dat staat in de briefing!”

Ze begonnen elkaar in te zepen. Langzaam. Heel langzaam.
Lotte’s handen gleden over Fien haar borsten. Fien kreunde theatraal: “Oh ja, dit is een spetterend idee!”

Seppe stond buiten met zijn neus tegen het glas gedrukt en fluisterde: “Ik ga nooit meer naar huis.”

Pieter probeerde de deur open te maken, maar Lotte had hem op slot gedaan.
“Veiligheid eerst!” riep ze vrolijk. “Niemand mag storen tijdens het klaarkomen!”

De CEO pakte haar telefoon en begon te filmen. “Dit wordt onze nieuwe bedrijfsvideo.”

Na vijf minuten (die voelden als vijftig) kwamen Lotte en Fien weer buiten.
Drijfnat. Rode wangen. Handdoeken amper omgeslagen.
Lotte’s handdoek zat alleen rond haar hoofd, Fien’s handdoek hing meer als een sjaaltje.

Lotte, stralend: “We zijn klaar gekomen met een superconcept!”
Fien: “Ja! De campagne moet heten: KOM KLAAR. MET Z’N ALLEN. ONDER DE DOUCHE.”
Lotte: “En dan doen we een flashmob in de Carrefour met allemaal naakte mensen onder een mobiele douche!”

Stilte.

Toen barstte het hele kantoor in applaus uit.

De klant (een hippe kerel van 30 met een man-bun) kwam binnen, keek naar de twee druipnatte meisjes en zei: “Ik koop alles. De hele campagne. En ook de meisjes. Voor altijd.”

Pieter gaf het op. Hij ging zitten op de grond en begon te lachen tot hij tranen in zijn ogen had.

Lotte hurkte naast hem, nog steeds naakt op een paar zeepbellen na, en fluisterde: “Zie je wel, Pieter? Soms moet je het gewoon letterlijk nemen.”

Fien kwam erbij staan, liet per ongeluk haar handdoek vallen, bukte zich om hem op te rapen (waardoor heel Antwerpen een gratis show kreeg) en zei onschuldig: “Wanneer is de lunch? Want ik las in de mail dat er ‘een hapje’ zou zijn. Moet ik mijn mond al opendoen?”

Seppe stamelde: “Ik… ik wil stageverlenging… voor altijd…”

En ergens boven het bureau van Lotte hing een nieuw briefje, geschreven door Fien:

VOLGENDE WEEK: “TEAMBUILDING – ALLEMAAL OP ELKAAR”
Ik heb al massageolie meegenomen.

Lotte en Fien gaven elkaar een high-five.

Het kantoor had officieel geen hartaanvallen meer.
Ze hadden alleen nog maar hartjes in hun ogen.