Door: DarqMindFan
Datum: 24-12-2025 | Cijfer: 8.3 | Gelezen: 252
Lengte: Gemiddeld | Leestijd: 13 minuten | Lezers Online: 3
Trefwoord(en): Met Familie, Vernederen,
Lengte: Gemiddeld | Leestijd: 13 minuten | Lezers Online: 3
Trefwoord(en): Met Familie, Vernederen,
Spiegel Van Schuld
In dit deel: Mark dwingt Lise en Tim tot een vernederende spiegelscène waarin ze hun incestueuze daad hardop moeten bekennen, terwijl hij hen emotioneel en fysiek verder breekt en claimt.
Lise:
De avond is echter nog niet voorbij…
Mark leidt ons naar de slaapkamer – niet met brute kracht, maar met een zachte, onverbiddelijke dwang die nog erger voelt dan een klap. Zijn hand sluit zich om mijn bovenarm, zijn vingers stevig genoeg om te kneuzen zonder dat het zichtbaar is, een constante druk die mijn huid rood laat kleuren en een doffe pijn door mijn spieren stuurt. Zijn andere hand rust op Tims schouder, hem vooruit duwend met een druk die geen tegenspraak duldt, zijn greep hard genoeg om Tim's schouderbladen te laten verstrakken.
"Kom mee, Lise, Tim," zegt hij zacht, zijn stem een mengeling van valse tederheid en bevel die mijn maag doet omdraaien. "We gaan naar boven. Jullie hebben dit nodig. Jullie willen dit. Ik weet wat het beste voor jullie is – ik ben de enige die jullie echt begrijpt, die jullie uit jullie zwakte kan tillen." Zijn woorden lijken aanmoedigend, maar ze druipen van vernedering, ons herinnerend aan onze hulpeloosheid, onze afhankelijkheid van hem, elke zin een prik in mijn zelfrespect.
"Goed zo, Lise, loop maar braaf mee. Zie je hoe je zoon naar je kijkt? Hij heeft jou nodig, en jij hem. Ik maak jullie beter, sterker – onder mijn leiding."
Terwijl we de trap op gaan, voelt elke stap voor mij als een mars naar de galg. Mijn benen zijn zwaar, trillend, alsof ze van lood zijn, en mijn hart gaat zo hard tekeer dat ik bang ben dat het uit mijn borst springt. Ik wil me losrukken, naar beneden rennen, schreeuwen – maar zijn greep is te stevig, en diep vanbinnen weet ik dat verzet zinloos is. Ik voel me klein, waardeloos, een pop die hij bespeelt.
Tranen prikken in mijn ogen terwijl ik naar Tim kijk – mijn jongen, die ik hoor ademen, hoor worstelen – en de schuld overspoelt me: Dit is mijn schuld. Ik heb hem hierin meegesleept. Nu leidt Mark ons naar boven, en ik laat het toe.
Marks "aanmoedigingen" maken het erger: "Dat is het, Lise, nog een paar stappen. Je bent zo'n goede moeder – je geeft je zoon wat hij verdient. Ik ben trots op je, op hoe je je overgeeft." Zijn woorden prijzen, maar vernederen tegelijk, bevestigen dat ik zwak ben, dat hij de meester is die ons leidt.
Tim loopt naast me, zijn schouder onder Marks hand, en ik voel zijn spanning – zijn lichaam stijf, zijn ademhaling onregelmatig, zijn stappen aarzelend maar gedwongen. Hij wil zich omdraaien, wegrennen, ik zie het in zijn ogen – een flits van woede, van walging – maar Marks druk houdt hem vast, en zijn "aanmoedigende" woorden slaan in als gif: "Goed zo, Tim, blijf lopen. Je bent een man nu – je moeder wacht op je. Ik weet dat je weer hard voor haar bent, dat je haar weer wilt vullen. Ik help je, jongen, ik maak je sterker dan je vader ooit was."
Het is vernederend, reduceert Tim tot een verlengstuk van Marks wil, herinnert hem aan zijn jeugdige onmacht, zijn verwarring. Tim voelt zich gevangen, vernederd, zijn haat voor Mark vermengd met een duister verlangen dat hij haat – en schuld jegens mij, omdat hij weet dat we hierdoor verbonden zijn in deze hel.
Boven aangekomen duwt Mark ons de slaapkamer in, zijn stem nog steeds aanmoedigend maar dominant: “Zie je? We zijn er. Jullie doen het zo goed – mijn perfecte, gebroken familie. Nu laten we de spiegel én de camera de waarheid zien.”
Hij wijst naar een klein statief in de hoek van de kamer, waarop een camera staat gericht op het bed, het rode opname-lampje knipperend als een oog dat nooit knippert. De lens glinstert koud in het schemerlicht, een stil, meedogenloos getuige.
Mark loopt er langzaam naartoe, controleert de hoek met een precisie die bijna teder is, en draait zich dan om met een glimlach die kouder is dan ijs. “Vanaf nu wordt alles gefilmd,” zegt hij, zijn stem laag en doordringend, elk woord een nagel in onze ziel. “Elke traan. Elke kreun. Elke keer dat jullie lichaam zich overgeeft. Elke bekentenis die jullie uitspugen. Jullie zullen het nooit kunnen vergeten, Lise, Tim. Want het staat vast. Voor altijd. Elke seconde van jullie schaamte, jullie genot, jullie breuk – het is nu digitaal, onuitwisbaar. Als jullie ooit denken dat dit een droom was, een vergissing, een moment van zwakte… dan bekijken jullie gewoon het filmpje. Dan zien jullie precies wie jullie zijn geworden: een moeder die haar zoon neukt, een zoon die zijn moeder vult, terwijl ik toekijk. En jullie zullen het terugzien. Steeds weer. Tot het in jullie hersens gebrand staat. Tot jullie het niet meer kunnen ontkennen. Tot het jullie definieert.”
Hij plaatst me op handen en knieën op het bed, mijn gezicht naar de spiegeldeur van de grote wandkast gericht. Tim achter me, aarzelend, zijn ademhaling gejaagd. Mark gaat op de rand van het bed zitten, dichtbij genoeg om alles te zien, dichtbij genoeg om in te grijpen – en de camera vangt alles: mijn trillende lichaam, Tim’s gespannen gezicht, en Marks kalme, bezitterige blik.
“Kijk in de spiegel,” zegt hij kalm, zijn toon nog steeds bemoedigend maar doorspekt met spot. “Allebei. En blijf kijken. Geen gesloten ogen. Geen weggedraaide hoofden. Dit is de waarheid die jullie eindelijk onder ogen zien – en de camera zal ervoor zorgen dat jullie het nooit meer kunnen ontkennen. Jullie zullen het terugkijken. Elke nacht. Tot jullie smeken om meer.”
Ik til mijn hoofd op. En daar ben ik.
Ik zie een vrouw van 42, mollig, uitgeput, op handen en knieën, als een dier. Mijn borsten hangen zwaar naar beneden, rood van kneuzingen, tepels gezwollen en donker. Mijn gezicht is een masker van verdriet: ogen gezwollen, wangen nat, mond halfopen van shock. Mijn haar plakt tegen mijn voorhoofd.
En achter me… Tim. Mijn jongen. Naakt, zijn pik weer hard, zijn gezicht bleek en strak, zijn ogen donker van iets wat ik niet wil benoemen.
Mark's stem is zacht maar onverbiddelijk, aanmoedigend op een manier die ons kleiner maakt. “Tim, neem je moeder weer. Langzaam. Diep. Laat haar voelen wie ze nu is – en wees trots op jezelf, jongen, je doet het voor haar, onder mijn oog.”
Tim knielt achter me. Ik voel zijn handen op mijn heupen – trillend, maar vastberadener dan eerder. Zijn vingers drukken in mijn vlees, hard genoeg om blauwe plekken te maken, zijn greep bezitterig, bijna wanhopig. Ik hoor zijn ademhaling versnellen, hoor hem slikken, voel zijn warmte tegen mijn billen. Zijn pik drukt tegen mijn opening – hard, kloppend, de eikel nat van voorvocht dat langs mijn schaamlippen glijdt. Hij aarzelt even, zijn adem stokkend, zijn handen trillend op mijn huid.
Dan glijdt hij in me – langzaam, centimeter voor centimeter, mijn kut nog nat en open van eerder, zijn zaad en dat van Mark vermengd als een smerig glijmiddel dat hem makkelijker laat binnenglijden. Ik voel elke ader, elke puls, hoe hij me vult tot ik naar adem hap. De rekking is pijnlijk, brandend, mijn schaamlippen spreidend als zachte, natte bloemblaadjes die zich om hem heen sluiten. Ik voel hoe mijn kutwanden zich om hem heen spannen, hoe hij dieper glijdt, warmer, harder, tot hij volledig in me zit, zijn ballen tegen mijn schaamlippen drukken. Het natte geluid van vlees op vlees vult de kamer, soppend en obsceen, en ik kreun zacht, ondanks mezelf – een kreun van pijn, schaamte en die verraderlijke hitte die zich in me opbouwt.
In de spiegel zie ik het allemaal: mijn gezicht vertrekt in een grimas – mond open, ogen wijd, tranen stromend over mijn wangen terwijl ik voel hoe mijn kut hem instinctief knijpt, melkt, als een wanhopige greep om hem vast te houden. Mijn borsten hangen zwaar, deinend bij elke kleine beweging, mijn tepels hard en rood, prikkend van de kou in de kamer. Ik zie Tim's gezicht boven mijn schouder: zijn ogen gefixeerd op waar hij in me zit, zijn kaken gespannen, zijn ademhaling diep en hijgend.
Mark leunt dichterbij, zijn stem bemoedigend maar vernederend, zijn macht bevestigend. “Zeg het, Lise. Kijk in de spiegel en zeg wat je ziet – wees eerlijk, schat, ik help je het toe te geven.”
Ik snik, mijn stem breekt meteen. “Ik… ik zie een perverse moeder… die haar zoon in zich voelt…”
“Harder,” zegt Mark, zijn toon nog steeds aanmoedigend maar dwingend. “Laat het hem horen. Laat het aan jezelf horen – je doet het zo goed, Lise, je geeft je eindelijk over zoals je altijd al moest.”
“Ik zie een perverse moeder die haar zoon in zich heeft!” schreeuw ik bijna uit, mijn stem rauw van tranen. “Ik voel hoe mijn kut hem melkt… hoe nat ik ben voor mijn eigen jongen… ik zie hoe ik geniet terwijl ik huil… hoe mijn schaamlippen zich om zijn pik sluiten, hem vasthouden, hem niet willen loslaten… hoe mijn borsten schudden bij elke kleine beweging, mijn tepels brandend van schaamte…”
Mark draait zich naar Tim, zijn stem vaderlijk maar overheersend. “Jij ook, Tim. Kijk naar je moeder in de spiegel. Zeg wat je ziet – kom op, jongen, wees de man die ik van je maak.”
Tim's stem is schor, gebroken, maar hij zegt het. “Ik zie… mijn moeder… mijn hoer… ik zie hoe nat ze is voor mij… hoe haar kut mij vasthoudt… hoe haar schaamlippen zich spreiden, me inslikken, hoe haar vocht langs mijn ballen druipt…”
De woorden van mijn eigen zoon raken me harder dan welke stoot ook. Ik schreeuw het uit, een mengeling van verdriet en een orgasme dat zich in me opbouwt tegen mijn wil.
Mark glimlacht. “Goed zo. Blijf kijken. Zie hoe mooi jullie samen zijn – dankzij mij, jullie gids in dit alles.”
Tim stoot dieper, sneller nu, zijn handen grijpen mijn heupen steviger vast. Ik zie het allemaal: mijn borsten die wild wiebelen, mijn gezicht dat vertrekt in een grimas van schaamte en genot, terwijl ik voel hoe mijn kut hem melkt in ritmische krampen. Ik zie Tims gezicht – niet meer aarzelend, maar gefocust, donker, bijna hongerig. Zijn pik glijdt in en uit – langzaam uitgetrokken tot de eikel bijna uit me glipt, mijn schaamlippen rekkend, dan weer diep erin geduwd, mijn kutwanden spreidend, het natte geluid soppend en luid, zijn ballen kletsend tegen mijn schaamlippen bij elke stoot. Ik voel hoe mijn vocht langs mijn dijen druipt, hoe mijn kut knijpt bij elke terugtrekking, hem terugin me zuigend, hem vasthoudend. Mijn borsten schudden, slaan tegen elkaar, mijn tepels prikken pijnlijk, mijn rug kromt zich instinctief om hem dieper te laten gaan.
Ik kom eerst – heftig, schreeuwend, mijn hele lichaam schokkend terwijl ik in de spiegel kijk naar mezelf die klaarkomt op de pik van mijn zoon. “Ik kom… ik kom voor mijn zoon!” gil ik, de woorden gedwongen uit mijn keel, maar waar, zo pijnlijk waar. Mijn kut spast rond hem, melkt hem in golven, mijn vocht spuitend langs zijn schacht, mijn benen trillend, mijn tenen gekruld, mijn nagels in het laken gravend.
Tim volgt kort daarna, diep in me, zijn zaad weer pulserend in me spuitend terwijl hij kreunt – mijn naam, of “mama”, ik weet het niet meer. Ik voel het: heet, dik, golf na golf, mijn kut vullend tot het overstroomt, langs mijn dijen druipend, plakkerig en warm.
We vallen voorover op het bed, hij nog in me, mijn gezicht naar de spiegel.
Ik zie ons daar liggen: moeder en zoon, verbonden op de meest verboden manier, plakkerig, uitgeput, gebroken.
Mark streelt mijn rug, dan die van Tim, zijn stem nog steeds aanmoedigend maar triomfantelijk. “Dit,” zegt hij zacht, “is wie jullie nu zijn. En jullie zullen het elke dag weer zien. In de spiegel. In elkaars ogen. En ik zal er altijd zijn om jullie eraan te herinneren hoe ver jullie zijn gekomen – dankzij mij.”
Ik huil geluidloos, starend naar mijn spiegelbeeld.
Ik herken mezelf niet meer.
En ik weet dat ik dat nooit meer zal doen.
Lise:
De avond is echter nog niet voorbij…
Mark leidt ons naar de slaapkamer – niet met brute kracht, maar met een zachte, onverbiddelijke dwang die nog erger voelt dan een klap. Zijn hand sluit zich om mijn bovenarm, zijn vingers stevig genoeg om te kneuzen zonder dat het zichtbaar is, een constante druk die mijn huid rood laat kleuren en een doffe pijn door mijn spieren stuurt. Zijn andere hand rust op Tims schouder, hem vooruit duwend met een druk die geen tegenspraak duldt, zijn greep hard genoeg om Tim's schouderbladen te laten verstrakken.
"Kom mee, Lise, Tim," zegt hij zacht, zijn stem een mengeling van valse tederheid en bevel die mijn maag doet omdraaien. "We gaan naar boven. Jullie hebben dit nodig. Jullie willen dit. Ik weet wat het beste voor jullie is – ik ben de enige die jullie echt begrijpt, die jullie uit jullie zwakte kan tillen." Zijn woorden lijken aanmoedigend, maar ze druipen van vernedering, ons herinnerend aan onze hulpeloosheid, onze afhankelijkheid van hem, elke zin een prik in mijn zelfrespect.
"Goed zo, Lise, loop maar braaf mee. Zie je hoe je zoon naar je kijkt? Hij heeft jou nodig, en jij hem. Ik maak jullie beter, sterker – onder mijn leiding."
Terwijl we de trap op gaan, voelt elke stap voor mij als een mars naar de galg. Mijn benen zijn zwaar, trillend, alsof ze van lood zijn, en mijn hart gaat zo hard tekeer dat ik bang ben dat het uit mijn borst springt. Ik wil me losrukken, naar beneden rennen, schreeuwen – maar zijn greep is te stevig, en diep vanbinnen weet ik dat verzet zinloos is. Ik voel me klein, waardeloos, een pop die hij bespeelt.
Tranen prikken in mijn ogen terwijl ik naar Tim kijk – mijn jongen, die ik hoor ademen, hoor worstelen – en de schuld overspoelt me: Dit is mijn schuld. Ik heb hem hierin meegesleept. Nu leidt Mark ons naar boven, en ik laat het toe.
Marks "aanmoedigingen" maken het erger: "Dat is het, Lise, nog een paar stappen. Je bent zo'n goede moeder – je geeft je zoon wat hij verdient. Ik ben trots op je, op hoe je je overgeeft." Zijn woorden prijzen, maar vernederen tegelijk, bevestigen dat ik zwak ben, dat hij de meester is die ons leidt.
Tim loopt naast me, zijn schouder onder Marks hand, en ik voel zijn spanning – zijn lichaam stijf, zijn ademhaling onregelmatig, zijn stappen aarzelend maar gedwongen. Hij wil zich omdraaien, wegrennen, ik zie het in zijn ogen – een flits van woede, van walging – maar Marks druk houdt hem vast, en zijn "aanmoedigende" woorden slaan in als gif: "Goed zo, Tim, blijf lopen. Je bent een man nu – je moeder wacht op je. Ik weet dat je weer hard voor haar bent, dat je haar weer wilt vullen. Ik help je, jongen, ik maak je sterker dan je vader ooit was."
Het is vernederend, reduceert Tim tot een verlengstuk van Marks wil, herinnert hem aan zijn jeugdige onmacht, zijn verwarring. Tim voelt zich gevangen, vernederd, zijn haat voor Mark vermengd met een duister verlangen dat hij haat – en schuld jegens mij, omdat hij weet dat we hierdoor verbonden zijn in deze hel.
Boven aangekomen duwt Mark ons de slaapkamer in, zijn stem nog steeds aanmoedigend maar dominant: “Zie je? We zijn er. Jullie doen het zo goed – mijn perfecte, gebroken familie. Nu laten we de spiegel én de camera de waarheid zien.”
Hij wijst naar een klein statief in de hoek van de kamer, waarop een camera staat gericht op het bed, het rode opname-lampje knipperend als een oog dat nooit knippert. De lens glinstert koud in het schemerlicht, een stil, meedogenloos getuige.
Mark loopt er langzaam naartoe, controleert de hoek met een precisie die bijna teder is, en draait zich dan om met een glimlach die kouder is dan ijs. “Vanaf nu wordt alles gefilmd,” zegt hij, zijn stem laag en doordringend, elk woord een nagel in onze ziel. “Elke traan. Elke kreun. Elke keer dat jullie lichaam zich overgeeft. Elke bekentenis die jullie uitspugen. Jullie zullen het nooit kunnen vergeten, Lise, Tim. Want het staat vast. Voor altijd. Elke seconde van jullie schaamte, jullie genot, jullie breuk – het is nu digitaal, onuitwisbaar. Als jullie ooit denken dat dit een droom was, een vergissing, een moment van zwakte… dan bekijken jullie gewoon het filmpje. Dan zien jullie precies wie jullie zijn geworden: een moeder die haar zoon neukt, een zoon die zijn moeder vult, terwijl ik toekijk. En jullie zullen het terugzien. Steeds weer. Tot het in jullie hersens gebrand staat. Tot jullie het niet meer kunnen ontkennen. Tot het jullie definieert.”
Hij plaatst me op handen en knieën op het bed, mijn gezicht naar de spiegeldeur van de grote wandkast gericht. Tim achter me, aarzelend, zijn ademhaling gejaagd. Mark gaat op de rand van het bed zitten, dichtbij genoeg om alles te zien, dichtbij genoeg om in te grijpen – en de camera vangt alles: mijn trillende lichaam, Tim’s gespannen gezicht, en Marks kalme, bezitterige blik.
“Kijk in de spiegel,” zegt hij kalm, zijn toon nog steeds bemoedigend maar doorspekt met spot. “Allebei. En blijf kijken. Geen gesloten ogen. Geen weggedraaide hoofden. Dit is de waarheid die jullie eindelijk onder ogen zien – en de camera zal ervoor zorgen dat jullie het nooit meer kunnen ontkennen. Jullie zullen het terugkijken. Elke nacht. Tot jullie smeken om meer.”
Ik til mijn hoofd op. En daar ben ik.
Ik zie een vrouw van 42, mollig, uitgeput, op handen en knieën, als een dier. Mijn borsten hangen zwaar naar beneden, rood van kneuzingen, tepels gezwollen en donker. Mijn gezicht is een masker van verdriet: ogen gezwollen, wangen nat, mond halfopen van shock. Mijn haar plakt tegen mijn voorhoofd.
En achter me… Tim. Mijn jongen. Naakt, zijn pik weer hard, zijn gezicht bleek en strak, zijn ogen donker van iets wat ik niet wil benoemen.
Mark's stem is zacht maar onverbiddelijk, aanmoedigend op een manier die ons kleiner maakt. “Tim, neem je moeder weer. Langzaam. Diep. Laat haar voelen wie ze nu is – en wees trots op jezelf, jongen, je doet het voor haar, onder mijn oog.”
Tim knielt achter me. Ik voel zijn handen op mijn heupen – trillend, maar vastberadener dan eerder. Zijn vingers drukken in mijn vlees, hard genoeg om blauwe plekken te maken, zijn greep bezitterig, bijna wanhopig. Ik hoor zijn ademhaling versnellen, hoor hem slikken, voel zijn warmte tegen mijn billen. Zijn pik drukt tegen mijn opening – hard, kloppend, de eikel nat van voorvocht dat langs mijn schaamlippen glijdt. Hij aarzelt even, zijn adem stokkend, zijn handen trillend op mijn huid.
Dan glijdt hij in me – langzaam, centimeter voor centimeter, mijn kut nog nat en open van eerder, zijn zaad en dat van Mark vermengd als een smerig glijmiddel dat hem makkelijker laat binnenglijden. Ik voel elke ader, elke puls, hoe hij me vult tot ik naar adem hap. De rekking is pijnlijk, brandend, mijn schaamlippen spreidend als zachte, natte bloemblaadjes die zich om hem heen sluiten. Ik voel hoe mijn kutwanden zich om hem heen spannen, hoe hij dieper glijdt, warmer, harder, tot hij volledig in me zit, zijn ballen tegen mijn schaamlippen drukken. Het natte geluid van vlees op vlees vult de kamer, soppend en obsceen, en ik kreun zacht, ondanks mezelf – een kreun van pijn, schaamte en die verraderlijke hitte die zich in me opbouwt.
In de spiegel zie ik het allemaal: mijn gezicht vertrekt in een grimas – mond open, ogen wijd, tranen stromend over mijn wangen terwijl ik voel hoe mijn kut hem instinctief knijpt, melkt, als een wanhopige greep om hem vast te houden. Mijn borsten hangen zwaar, deinend bij elke kleine beweging, mijn tepels hard en rood, prikkend van de kou in de kamer. Ik zie Tim's gezicht boven mijn schouder: zijn ogen gefixeerd op waar hij in me zit, zijn kaken gespannen, zijn ademhaling diep en hijgend.
Mark leunt dichterbij, zijn stem bemoedigend maar vernederend, zijn macht bevestigend. “Zeg het, Lise. Kijk in de spiegel en zeg wat je ziet – wees eerlijk, schat, ik help je het toe te geven.”
Ik snik, mijn stem breekt meteen. “Ik… ik zie een perverse moeder… die haar zoon in zich voelt…”
“Harder,” zegt Mark, zijn toon nog steeds aanmoedigend maar dwingend. “Laat het hem horen. Laat het aan jezelf horen – je doet het zo goed, Lise, je geeft je eindelijk over zoals je altijd al moest.”
“Ik zie een perverse moeder die haar zoon in zich heeft!” schreeuw ik bijna uit, mijn stem rauw van tranen. “Ik voel hoe mijn kut hem melkt… hoe nat ik ben voor mijn eigen jongen… ik zie hoe ik geniet terwijl ik huil… hoe mijn schaamlippen zich om zijn pik sluiten, hem vasthouden, hem niet willen loslaten… hoe mijn borsten schudden bij elke kleine beweging, mijn tepels brandend van schaamte…”
Mark draait zich naar Tim, zijn stem vaderlijk maar overheersend. “Jij ook, Tim. Kijk naar je moeder in de spiegel. Zeg wat je ziet – kom op, jongen, wees de man die ik van je maak.”
Tim's stem is schor, gebroken, maar hij zegt het. “Ik zie… mijn moeder… mijn hoer… ik zie hoe nat ze is voor mij… hoe haar kut mij vasthoudt… hoe haar schaamlippen zich spreiden, me inslikken, hoe haar vocht langs mijn ballen druipt…”
De woorden van mijn eigen zoon raken me harder dan welke stoot ook. Ik schreeuw het uit, een mengeling van verdriet en een orgasme dat zich in me opbouwt tegen mijn wil.
Mark glimlacht. “Goed zo. Blijf kijken. Zie hoe mooi jullie samen zijn – dankzij mij, jullie gids in dit alles.”
Tim stoot dieper, sneller nu, zijn handen grijpen mijn heupen steviger vast. Ik zie het allemaal: mijn borsten die wild wiebelen, mijn gezicht dat vertrekt in een grimas van schaamte en genot, terwijl ik voel hoe mijn kut hem melkt in ritmische krampen. Ik zie Tims gezicht – niet meer aarzelend, maar gefocust, donker, bijna hongerig. Zijn pik glijdt in en uit – langzaam uitgetrokken tot de eikel bijna uit me glipt, mijn schaamlippen rekkend, dan weer diep erin geduwd, mijn kutwanden spreidend, het natte geluid soppend en luid, zijn ballen kletsend tegen mijn schaamlippen bij elke stoot. Ik voel hoe mijn vocht langs mijn dijen druipt, hoe mijn kut knijpt bij elke terugtrekking, hem terugin me zuigend, hem vasthoudend. Mijn borsten schudden, slaan tegen elkaar, mijn tepels prikken pijnlijk, mijn rug kromt zich instinctief om hem dieper te laten gaan.
Ik kom eerst – heftig, schreeuwend, mijn hele lichaam schokkend terwijl ik in de spiegel kijk naar mezelf die klaarkomt op de pik van mijn zoon. “Ik kom… ik kom voor mijn zoon!” gil ik, de woorden gedwongen uit mijn keel, maar waar, zo pijnlijk waar. Mijn kut spast rond hem, melkt hem in golven, mijn vocht spuitend langs zijn schacht, mijn benen trillend, mijn tenen gekruld, mijn nagels in het laken gravend.
Tim volgt kort daarna, diep in me, zijn zaad weer pulserend in me spuitend terwijl hij kreunt – mijn naam, of “mama”, ik weet het niet meer. Ik voel het: heet, dik, golf na golf, mijn kut vullend tot het overstroomt, langs mijn dijen druipend, plakkerig en warm.
We vallen voorover op het bed, hij nog in me, mijn gezicht naar de spiegel.
Ik zie ons daar liggen: moeder en zoon, verbonden op de meest verboden manier, plakkerig, uitgeput, gebroken.
Mark streelt mijn rug, dan die van Tim, zijn stem nog steeds aanmoedigend maar triomfantelijk. “Dit,” zegt hij zacht, “is wie jullie nu zijn. En jullie zullen het elke dag weer zien. In de spiegel. In elkaars ogen. En ik zal er altijd zijn om jullie eraan te herinneren hoe ver jullie zijn gekomen – dankzij mij.”
Ik huil geluidloos, starend naar mijn spiegelbeeld.
Ik herken mezelf niet meer.
En ik weet dat ik dat nooit meer zal doen.
Ontdek meer over mij op mijn profiel pagina, bekijk mijn verhalen, laat een berichtje achter of schrijf je in om een mail te ontvangen bij nieuwe verhalen!
Hoi, ik ben Tinek2434, 40 jaar. Dit verhaal is nog maar het begin... Op mijn prive pagina wacht een wereld vol nieuwe verleidingen en geheime momenten...
Geef dit verhaal een cijfer:
5
6
7
8
9
10
Wiedurft (35)
Cath9Strin (29)
Keurslijfj (34)
Leatherkil (36)