Danny man, jij bent van een uitzonderlijke klasse! Jouw verhalen hebben een diepgang, die deze site ontstijgen. Voor jou neem ik mijn petje af en maak ik een heel diepe buiging. Chapeau!

Wow, wat een verhaal. Dit raakt me enorm. Xxx

Danny wat een verhaal.weer erg emotioneel een rollercoaster van emoties vannverkrachting tot Sofie xaarbwe her fijne nignnirtbvan weten en dan Lars die de vreselijkste ziekte treft die we velen treffen helaas. Waar nog geen kruid tegen gewassen.is, men kan al veel.maar kanker genezen dit nog niet wel afremmen , benieuwd weer wat het volgend deel opnieuw weer zo boeiend wor, Groetjes Piet

Wat heb je mij geraakt deze aflevering, er kwamen zoveel persoonlijke herinneringen weer naar boven. Vader/ Schoonvader allebei door die klote ziekte, allebei gekozen om waardig te sterven en bevrijd te worden van de pijn.
Zo treffend geschreven. Bedankt.
Ga me tranen drogen en een borrel drinken en denk nog even terug aan zij die mij zijn ontvallen.

Hoi Danny
Man je doet het weer ik zot hier emotional met tranen in mijn ogen een reactie te schrijven waarom doe je dat man ons zo emotional te pakken met jou verhaal natuurlijk heb ik eerst dat andere verhaal gelezen zo als je zei ik had het al eens eerder gelezen maar nu kon ik dit deel beter begrijpen maar kan niet anders zeggen dat je top schrijfer bent

Jeetje Danny,

Heb je het verdorie weer voor elkaar. Zit ik hier weer te snotteren.

Dit hoort er zeker ook bij!!

Mooi gedaan.


Rick

Wow Danny, wat een emtioneel deel was dit, ook hier tranen in mijn ogen, je bent toch echt een van de meest bijzondere schrijvers hier. Petje af!

ik hielt het droog en genoot gewoon van een heel mooi ontroerend deel..
Maar die laatste alinea... als nog alles nat hier...

Wat een verschrikkelijk mooi deel weer, over hoe verschrikkelijk het leven kan zijn.

Bedankt voor het schrijven.

Danny, heel mooi geschreven. Ja, de dood maakt nu een maal een deel uit van het leven. Je komt en gaat, beide staan vast, maar ook weer niet. En toch praten we meer over het begin, dan over het einde. Als of we voor het laatste bang moeten zijn, gek eigenlijk. Want zolang we over die persoon praten, zolang is die er nog. Je bent pas dood en weg als men niet meer over je praat. Klinkt misschien betweterig, maar zo voelt het voor mij. Oja, de 10+++ die is er weer.

Zoveel tristesse, maar dat hoort inderdaad ook bij het leven. Prachtig vervolg alweer.