Ik was 13 of 14, eind preutse jaren 50.

Op een vrije, maar koele dag was ik alleen naar het natuurzwembad in de buurt gegaan. Het was er erg rustig, behalve ikzelf vier jongens van ongeveer mijn leeftijd, die ik niet kende. Wij waren de enige bezoekers.

Tussen de receptie, toiletten en kleedhokjes was een groot grasveld.

Het personeel had het die dag blijkbaar te druk met pietlutten en koffiedrinken, want er was geen toezicht.

Wij zwommen en spartelden wat rond in het ondiepe deel van het bad.

Er lag een houten vlot en wat tractorbinnenbanden als speel/drijfmateriaal.

De kleinste van de jongens had drie banden op het vlot gestapeld. Onzichtbaar voor de andere vier had hij tussen de banden zijn zwembroekje uitgetrokken en hield het in de lucht om te bewijzen hoe dapper hij was.

De grootste van het stel trok toen zijn broekje uit in het ondoorzichtige water, en legde het op de kant. Het zwom best lekker, zei hij. De andere twee deden dat toen ook. Maar ze durfden niet boven water te komen.

Ik klom op de kant en stapte uit mijn zwembroekje met mijn kontje naar hun, en draaide toen mijn piemel naar ze toe en daagde ze uit om zich ook te laten zien.

Het waren de jaren vijftig, dus ik vond mijzelf heel stoer, maar vooral erg vies.