Sommige herinneringen nestelen zich niet in je hoofd, maar in je lijf. Ze blijven daar, diep, als een schaduw onder je huid. Mijn eerste echte erotische ervaring kwam onverwacht, zacht, en tegelijk als een mokerslag.

Ik was jong — te jong om alles te snappen, maar oud genoeg om te voelen dat er iets gebeurde in mij dat niet meer terug te draaien viel. We waren met z’n drieën naar het buitenzwembad: ik, mijn nichtje, en haar vriendin. We waren close, speels, lachten veel. Maar ik voelde het gieren in mijn lijf. Mijn lichaam stond strak. Alles tintelde. Mijn zwembroek plakte aan mijn huid als een net iets te kleine bekentenis.

Mijn nichtje wist het. Ze had het door. Ze duwde me wat richting haar vriendin, letterlijk en figuurlijk. We klikten. Ik was verlegen, maar zij — zij was direct, warm, open. Het voelde alsof ze iets in me wakker kuste wat daar al die tijd had liggen sluimeren. En toen gebeurde het: ik zoende haar. Zacht, verkennend, op haar lippen. Een paar keer. En ze beantwoordde het. Haar ogen glimlachten.

Mijn hart bonsde. Mijn pik stond stijf en ik voelde me licht, opgewonden, nerveus, levend.

Toen het tijd was om te gaan, gingen we omkleden in de houten kleedhokjes. Die hokjes met van die halve wandjes waar je stiekem nét overheen kon kijken. Alsof ze expres zo gebouwd waren om puberfantasieën op te wekken.

Ik stond in mijn eentje, zwembroek nog nat, huid nog klam. En ik keek. Heel even. Maar dat ene moment is voor altijd in me gegrift.

Mijn nichtje stond daar. Bloot. Onbevangen. Haar vriendin ook. Hun natte lichamen glommen in het zachte licht. En toen — alsof de tijd stilviel — zag ik voor het eerst echte borsten. Geen plaatje. Geen fantasie. Echt. Zacht, stevig, licht bewegend met elke handeling. En daaronder: een flits van donker schaamhaar. Tussen hun benen. Een detail dat mijn wereld in tweeën sneed: vóór ik het zag, en daarna.

Mijn erectie klopte pijnlijk in mijn zwembroek. Mijn hoofd gloeide. Ik voelde me betrapt op mijn eigen opwinding, en tegelijk wild trots dat ik het überhaupt mocht zien. Of dat zij míj zagen — dat ik er stond, hard, open, trillend van verlangen dat ik nog niet eens begreep.

We zeiden niets. We deden niets. Maar die blik, die stilte, dat weten… dat was genoeg.

Na het aankleden zoenden we nog één keer, buiten. Kort, warm, verzegeld. En toen liep ik naar huis. Haren nog nat. Lichaam gloeiend. Lucht vol chloor, hart vol vuur. En sindsdien weet ik hoe het voelt als iets in je wordt wakker gekust wat nooit meer wil slapen