Warcraft - 1

Geen idee of ik hier mee enige rechten schendt, maar ik wil zo graag een verhaal schrijven over de game Warcraft. Ja, dit is een fantasy verhaal. Maar dan ook echt tot in extreme maten. Heb wel eens eerder een verhaal hierover geschreven maar dat voelde toch nooit helemaal goed. Voor die, die niet van fantasy houden, moet ik jullie teleurstellen. Het is een grote vage en vreemde wereld waar dit zich in zal afspelen. Met allerlei termen en wezens en zaken die in onze wereld helemaal nergens op slaan, maar het voor mij juist zo vet maken. ik ben zelf ook een actief gamer van Warcraft en vaak genoeg komen er ideeën in me op waaruit ik vast en zeker een geil verhaal kan maken. maar voor die, die dit helemaal niet kennen, wil ik het ook leesbaar houden. ik probeer niet al te maf te beginnen maar de bekendste regel van deze wereld is: Alles kan. En ik zou mijn creativiteit teleurstellen als ik me daar niet aan houdt. Des al niet te min probeer ik een eerlijk een realistisch verhaal neer te zetten met onwaarschijnlijk veel figuren die zo nu en dan voorbij vliegen en natuurlijk probeer ik het ook ‘opwindend’ te maken. Ik vind het dood eng om er aan te beginnen en nog veel enger om het te plaatsen, maar hopelijk komt er wat moois uit voort.

(De game is in het Engels en waar mogelijk probeer ik zoveel mogelijk te vertalen, maar ook veel talen die onze wereld niet rijk is komen er in voor en daarbij voel ik me vrij om sommige Engels talige namen, bijvoorbeeld, gewoon te gebruiken. Engels bestaat echter niet in deze wereld. De game is net een cartoon, zoals het eruit zien en oogt vaak vriendelijk en vrolijk, wat er ook gebeurd. Echter bevat het ook een grote duistere kant en die zal ook benut worden.)

Voor die, die nog niet afgehaakt zijn… BRAVO!!! Jullie zijn nu al helden, maar ik begin nu het verhaal toch te vertellen over de helden in de mysterieuze wereld van Warcraft.

Tip: mocht je het leuk vinden maar totaal niet weten waar ik het over heb. Op Google kan je altijd van alles vinden, al zal het eerste deel niet zo veel gekke elementen bevatten.

-

En toen begon het. Een episch verhaal. Een verhaal vol helden en heldinnen. Helden die elkaar nodig hadden om samen voor het grotere goed te strijden. Strijden tegen het kwaad. Het kwaad dat alom aanwezig was. Maar dat was het grote verhaal. Goed tegen kwaad. Nee, dat weten we nu wel. Maar werden helden eigenlijk helden. En is er dan alleen goed en kwaad in deze wereld? Oh, nee. Veel meer. om je een idee te geven beginnen met een jongeman, genaamd Daniël. Daniël was een mens. Niet zo gek misschien. Maar de mensen en hun koninkrijken waren zeker niet de enige intelligente wezens op deze planeet. Een planeet die men Azeroth noemde. Waarom, dat weet niemand echt. Zo was er ook nog veel te ontdekken. En helemaal voor een jonge man als Daniël. Bij een kapel in een vallei aan de rand van het Elwynnerwoud, kreeg onze jonge held te horen dat hij moest trainen. En voor wat? Dat wist hij zelf nog niet en dat wouden ze hem ook niet vertellen. Daniël, een zoon van een hogepriester in de hoofdstad, was eigenlijk uitverkoren om dezelfde weg als zijn vader te bewandelen. Maar zijn koppige karakter en eigenzinnige trekjes hadden hem geleid naar een ander pad. Niet zo heel anders, tot vaders opluchting, maar wel anders. Zo was zijn vader een verspreider van het geloof en het heilige licht. Een bron waar een priester als hij zelf veel kracht uit wist te halen. Daniël voelde dit natuurlijk ook in zich. Maar hij had niet de discipline als zijn vader om het ook maar een dag uit te houden in een van de vele kloosters in het land. Het was spijtig. Voor hem. Want zijn vader duwde hem hierdoor recht in de armen van een groots paladijn. Als hij geen discipline had, dan werd hem dat wel geleerd. En hoe. Daniël veroorzaakte keer op keer problemen. En keer op keer werd hij afgestraft door zijn begeleiders. De heilige orde had geen boodschap aan vervelende ventjes als Daniël. En dus werd hem met harde hand discipline aangeleerd. Discipline die alweer vergeten was zodra hij onder zijn toezicht uit was. Ontsnapt uit de barak en hup de kroeg in. Vrouwen versieren. Z’n vader had dat ooit ook gedaan, want anders was hij er nooit geweest. Dus slecht kon het niet zijn. Maar Daniël leerde ook dat er een doel moest zijn. Ook in zijn leven. En het was een van de oudere paladijnen die hem uitlegde wat het betekende om een ware paladijn te zijn. Om te vechten in de naam van het heilige licht. Om al het kwaad uit te roeien en het geen kans meer te geven ooit nog eens terug te komen. De dood in de ogen kijken en lachen. Het puurste vertrouwen hebben in wat je bent en in wat je kan. ,,Een ware paladijn deinst nooit terug.’’ Die woorden zou hij nooit vergeten. Net als de man die ze sprak. En toen er bericht kwam dat de oude man gesneuveld was in een onwaarschijnlijk episch gevecht, beloofde Daniël zichzelf te beteren, terwijl hij zijn ‘echte’ leermeester begraven zag worden.

Maar ook hier in de vallei, waar hij eigenlijk had moeten trainen, gingen zijn gedachten vooral uit naar het schoon om hen heen. De mooie vrouwen. Sommige trainde net als hem voor paladijn, en sommige hadden een heel ander pad gekozen. Het maakte hem niets uit. Zolang ze maar mooi, strak en gewillig waren, dat was zijn type. En dat verkondigde hij ook vaak genoeg aan al zijn kameraden hier. Althans, hij dacht dat het zijn maten waren, maar sneller dan dat hij lief had werd er al achter zijn rug omgepraat. Iets wat hem doodergerde. Maar Daniël kon nooit eens een keertje normaal doen. Zijn vader had hem naar zijn idee verwaarloosd. Het Heilige Licht ging altijd voor… maar dan nog wist hij wel dat hij niet meteen een etter hoefde te zijn. Maar een beetje kattenkwaad zo hier en daar kon volgens hem geen kwaad. Hij voelde zich een rebel, het mannetje, de held… maar eerlijk was eerlijk. Nog nooit had iets heldhaftigs gedaan, nog nooit had hij zijn mannelijkheid kunnen bewijzen… wat weer een reden was voor meer gefrustreerd gedrag. Daarom lag hij vaak te slapen tussen het hooi terwijl de andere aan het trainen waren. Hij zag iedereen vooruit gaan. Iedereen behalve hemzelf. En ook dat frustreerde hem, des ondanks dat het zijn eigen schuld was. Hij was alles behalve en begenadigd paladijn. Zelfs een bezem kon hij niet weren. Een bezem die met een harde klap op zijn harses landde. ,,Sta op!’’ verschrikt gehoorzaamde hij om vervolgens in de diepe ogen te kijken van Mila, een pittige dame waar hij nog enig ontzag voor had. Mila was een van de beste studenten hier en verstond haar vak en haar plicht duidelijker dan wie dan ook. Daniël was enorm verliefd op haar. Bij iedereen kon hij een grote bek hebben, maar niet bij haar. Hij durfde zelfs niets meer te zeggen nu. hij voelde zich betrapt. En dat kwam mede omdat hij net lekker aan het fantaseren was over Mila, die zeer bekwaam was met zijn harde lul. ,,Ja, ik was gewoon moe…’’ stotterde hij. Ze draaide met haar ogen en keek snel nog ongezien naar de bobbel in zijn broek. ,,Je zoekt het maar uit…’’ Zuchtte ze en weg was ze weer. Als het haar niets kon schelen, had ze hem wel laten liggen. En dat dacht hij ook.

Hij wou haar mee uit nemen. vlakbij de kapel lag een idyllische wijngaard. Hoe romantisch. Hun tweeën. Op een mooie dag. Elkaar beter leren kennen. Even niet aan trainen denken. Een perfecte date. En dus sloop hij naar haar kamer die zich hoog in de toren bevond van de kapel, waar alle vrouwen sliepen. Maar haar bed was leeg. Ze was nergens te bekennen. Gepikeerd sloop hij weer terug. Waar kon ze zijn. Hij ging haar zoeken. Maar binnen was ze nergens te bekennen. Niemand die hem er nog op wees dat het beter was voor hem om naar bed te gaan. Niemand die hem nog de potentiële held zag, die hij wel zag. Immers kon niet iedereen een held worden. Hij begon de omgeving te scouten en toen hij aan de boomrand op de kapel keek, zag hij bij de stallen nog wat licht branden. Geruisloos sloop hij weer dichterbij om het pijnlijke gekreun van Mila te horen. Pijnlijk omdat het klonk dat ze zo ontzettend genoot. En inderdaad. Over een hooiberg begonnen zijn ogen te gluren. Het wulpse jonge en vooral naakte lichaam van Mila lag uitgebreid te genieten op een hooibaal. Het was de maarschalk. Hij, die hier de baas was. Geen wonder dat ze zo goed in alles was. Ze had gewoon bepaalde rechten gekregen op manieren en methodes waarin Daniël dat nooit zou kunnen doen. De maarschalk, in vol ornaat, had zijn dikke lul in haar gegoten. Hij hield haar bij de enkels vast en vanaf waar Daniël stond, kon hij alles zien. Hoe pijnlijk het ook was. Mila liet zich volduwen en kreunend van genot nam ze elke centimeter tot zich. Wat een geluksvogel was die maarschalk toch.

Maar Daniël kon het niet langer meer aanzien. ,,Hey, laat haar met rust!’’ riep hij alsof ze werd verkracht door hem. Mila schrok zich kapot. ,,Daniël, wat doe jij hier nou?!’’ de maarschalk grinnikte alleen en liet zich niet door hem stoppen. Hij pompte door alsof Daniël niet meer was dan een mug die wat zoemde. Vernederend. Vooral omdat Mila ook maar bleef liggen en gewoon door kreunde met elke zware stoot in dat jonge lichaampje van haar. ,,Ik… Ik… Ik… Ik kwam je zoeken. Vragen of je een keer met me uit wou??’’ riep hij haar nog moedeloos toe. De oude man schoot hardop in de lach. ,,Nee, zij is van mij, jongen. Zie je da t soms niet?’’ een paar snelle stoten in haar volgde waarop Mila harder begon te kreunen. Hij haalde zijn lul uit haar en al rustend op haar hijgende buik, spoot de maarschalk klaar over dat heerlijke wulpse lichaam van de jonge student. Mila schrok wel een beetje van het alfagedrag om haar heen. Maar hij had gelijk. ,,Maak hem schoon.’’ Werd haar nog dwingend verteld. En zonder dat ze ook maar enige weerstand wist te bieden, gehoorzaamde ze hem. Voor het aangezicht van de wanhopige jongen die maar bleef kijken in afschuw, nam ze de klaargekomen lul van de maarschalk in haar mond en slobberde ze hem schoon. Hoe het afliep wist Daniël niet. Nog nooit voelde hij zich zo vernederd. Tranen rolde over zijn wangen, nu hij zich een baan waande door het hoge gras richting een beekje wat niet veel verderop stroomde. ,,Hoe kon ze?’’ vroeg hij zichzelf hardop af. hij besloot door te rennen. Net zo lang tot zijn gedachten het beeld hadden verworpen. Maar zover zou het nooit komen, natuurlijk.

Over de heuvels en door het bos, rende onze ‘held’ naar een donkere kroeg, een dorp verder. Aan de drank dan maar. En aan de bar ging het al snel. Hij bleef maar drinken. Niet door hebben dat na zijn eerste glas, de barman hem al geen alcohol meer schonk. Iets wat overigens verboden was voor paladijnen. Maar de nog jonge en onervaren Daniël wist het verschil niet. En het was maar goed ook dat hij niet dronken was. Want op een bepaald moment wandelde er een mysterieuze dame de kroeg binnen. De dame liep naar de eigenaar toen en zonder ook maar een woord vuil te maken aan iedereen die hier aanwezig was, en ademloos toekeek naar hoe zij zeer zwoel met haar heupen aan het wiegen was, maakte ze duidelijk dat ze een kamer wilde huren. Het was dus geen kroeg, maar een herberg. De barman, die de eigenaar was, overhandigde haar een sleutel. En weg was ze weer. Maar niet voordat ze onze Daniël nog even strak aankeek. Ze was gehuld onder een lange capuchon. Het was geen mens, daar was ze veel te mooi voor, al leek ze er wel op eentje. Nee, een elf. Hoogelven leefden al generaties lang samen met de mensen hier. Zo bijzonder was het niet. Maar Daniël wist zich een les te herinneren, waarin hij zowaar had opgelet. En dat kon hem een held maken. want er klopte iets niet aan haar. Was het haar lange lichtblonde haren die zo verleidelijk over haar schouders vielen en haar stevige borsten bedekten? Of waren het lange slanke benen en lichaam wat zijn aandacht trokken, tezamen met haar toch licht verleidelijke blik? Ja, dat trok zeker zijn aandacht maar dat was het niet. Het waren haar ogen. Zo nu en dan kregen ze les over andere rassen, die deze grote planeet bevolkten. En hoogelven waren geallieerd aan ons, mensen. Maar er was iets over die ogen, iets wat hij niet helemaal meer wist. Elvenogen schenen als het waren. Wat voor elf het ook was. Maar die van haar waren groen… klopte dat? het mysterie liet hem weer sluipen. Hij volgde haar naar haar kamer, wat kon omdat de barman zo voorzichtig was geweest met schenken. Nee, hier klopt iets niet. En toen hij zijn oor tegen de gesloten deur van haar kamer legde om te luisteren wat er zich afspeelde, werd de deur met een ruk opengetrokken en trok de elf onze held naar binnen. Het was pikkedonker en in paniek probeerde Daniël zich te oriënteren. Maar tevergeefs.

Een lucifer werd aangestoken en even later verlichtte het kaarslicht de kamer. En haar naakte lichaam. Zijn mond viel open. Zoveel schoonheid had hij in zijn leven nog nooit gezien. Mila was vergeten. Ze reikte hem haar hand. En nog steeds zonder woorden wist ze te krijgen wat ze wou. Maar Daniël zou in deze situatie alles doen wat ze maar vroeg. Ze trok hem overeind. Ze was er sterk. Vervolgens duwde ze hem voorzichtig het oude krakkemikkige bed op. haar hemelse lichaam werd als een engel verlicht door het kaarslicht. Haar zeer licht getinte lichaam lonkte naar hem. Ze kroop over hem heen en begon hem uit te kleden. Daniël had ook nog geen woord gezegd. Maar wat moest hij hierop nou nog zeggen? Zijn harde stijve piemel bungelde even later overeind. Zijn lichaam schokte vrijwel meteen toen ze hem vastpakte. Ze keek hem nieuwsgierig aan. Daniël was nog maagd, en dus compleet kansloos tegen haar seksualiteit. Ze begon aan zijn pik te trekken terwijl ze de eikel tussen haar schaamlipjes liet glijden. ze grijnsde er bij alsof ze het wist. Alsof ze wist dat Daniël nog maar een jongen was. Maar waarom deed ze dit bij hem. Een vraag die bij hem op kwam, maar zolang ze dit deed, zou hij hem nooit stellen. De euforie die hij voelde toen ze zich vervolgens met enige moeite over hem heen liet zakken, was zo groots. Ongekend. Dit was dus seks. iets waar hij al zo vaak over had gesproken, maar wat hij nog nooit had meegemaakt. Ze voelde hoe haar kutje zich samen begon te trekken over zijn harder kloppende eikel. Hijgend en steunend reed de heerlijke elf door over zijn harder worden lichaam. Met zijn wond wijd open, maar zonder geluid, blies hij zichzelf klaar in het lichaam van deze mysterieuze dame. En wat deed zij? Ze stond vervolgens op en blies de kaars uit. Kwam op hem liggen en zo deelden zij die nacht het bed. Daniël sliep als een roos.

Maar de volgende ochtend was de kater des te harder. Naakt en vastgebonden. Zo werd hij gevonden door zijn superieuren die op het onheilspellende nieuws waren afgekomen uit het dorp verderop. Schamend liep hij onder begeleiding, van nota bene de maarschalk, door de herberg naar buiten toe waar een heel regiment soldaten van de koning stonden te wachten. Zo erg was het toch niet, wat hij gedaan had? maar toen zag hij pas de witte lakens liggen. Lakens die over lichamen lagen. Totaal afgedekt. Dat kon niet goed zijn. ,,Wat weet je over die elf?!’’ werd hem streng gevraagd. Met paniek in zijn ogen kon hij geen antwoord geven. ,,Jongen! De bloedelf?! Wat heb je gezien?!’’ en toen realiseerde hij zich weer. De groene ogen… geen hoogelf, maar een bloedelf. Blauw… dat waren hoogelven… hoe kon hij zo dom zijn. Maar wat was er gebeurd dan? De heerlijke elf had hem niets aangedaan, los van het vastbinden. Maar het bleek dat deze elf bepaald geen lieverdje was. Sterker nog, een ware vijand van het koninkrijk. En in de vroege ochtend had ze Daniël vastgebonden. Met haar hand had ze een kus op zijn mond gedrukt. Wat lief. Maar dit wist Daniël allemaal niet. Dit wist niemand. Het enige wat me wist, was dat een ooggetuige de elf de herberg had zien verlaten, nadat er een hoop kabaal en tumult was ontstaan. Men dacht aan een bargevecht, maar was het dat maar geweest. De elf had iedereen in koude bloede afgeslacht. Hij kon het niet geloven. Hij zei ook niets. Alleen dat hij teveel gedronken had en dat hij verder niets meer kon herinneren. Hij kon het echt niet geloven. Ten eerste dat hij niet beter wist bij het zien van die ogen, en ten tweede dat hij ontmaagd was door een vrouw die de volgende dag een stapel lijken had achtergelaten. En waarom werd hij gespaard?

Een ding moge duidelijk zijn. Onze Daniël was geen held geworden deze nacht, wel een man. Maar dat kon niemand wat schelen, inclusief zichzelf niet. Nou is dit maar een klein incident geweest in een wereld waarin alles zoveel groter was dan elk individu. Zelfs voor een ware held. Maar om je een idee te geven van deze wereld leek het me en goed idee om met het verhaal van Daniël te beginnen. hoe hij uiteindelijk toch nog een held zou worden. En nog veel meer een man.