De Wondere Wereld - 3

Als een slecht dromende hond zag Anne de grote zwarte worgen naast haar liggen. De schemer verdween weer langzaam en de zon kwam voorzichtig op. ‘’Arme schat. Waar zou die over dromen.’’ Ze keek om zich heen. Het mistte wat en alleen de open gele ogen van de draak, die nog naast haar lag, waren duidelijk te onderscheiden. Zijn schubben van zijn lichte gekleurde buik voelde zacht en warm aan en Anne, alsof ze altijd draken om haar heen heeft gehad, knuffelde die. Hij had een mooi plekje waargenomen voor zijn kamp. Ze stond even later op, strekte haar mooie jonge lichaam en ging op verkenning, dat wil zeggen door zijn spullen. Wat wapens, eten en drank, niet veel bijzonders. Oh, een afgeslacht stuk wild. Als een slager bewerkt en was waarschijnlijk voor de draak. Die draak was naast haar komen zitten met een groot stuk bot in zijn kaken. Hij liet het voor haar voeten vallen en al kwispelend wachtte hij af op wat Anne er mee ging doen. ‘’Wil je dat ik hem weg gooi?’’ vroeg ze een beetje verbaasd. De draak maakte aanstalten van wel, aan zijn houding te zien. Maar dat bot was veel te groot en het enige wat ze kon verzinnen was hem over de klif te rollen zodat die naar beneden zou vallen. ‘’Laat mij maar.’’ Een donkere stem achter haar hielp haar van het idee af. Dadelijk zou ze weer vallen, en dat was toch alles behalve fijn. Gray, zoals Anne hem was gaan noemen pakte het bot op en moeiteloos gooide die het naar de andere kant van de fjord. De draak stoof op en weg was die.

‘’Heeft hij eigenlijk een naam?’’ vroeg Anne nieuwsgierig. Maar Gray had zich alweer omgedraaid en was ontbijt aan het voorbereiden. ‘’Blozdormu.’’ Hij grinnikte naar Anne. ‘’Maar jij mag hem wel Bloz noemen, denk ik.’’ Anne glimlachte en ging naast Gray zitten. ‘’Hoe kom je eigenlijk aan een draak?’’ de worgen was druk bezig en hield ergens nog een paar eieren vandaan die hij met zijn grote klauwen boven een pannetje open kraakte. ‘’Ik heb hem gered. Hij zat gevangen toen we hem tegenkwamen en terwijl de rest van mijn groep hem achter wou laten, besloot ik hem te redden.’’ ‘’Oh, rest van je groep. Meer zoals jij, worgen?’’ ‘’Nee, dat niet. Gewoon kameraden.’’ Het bleef even stil totdat Bloz terug kwam aangevlogen. Die had genoeg bewogen voor de ochtend, en ging nu naast Anne liggen. ‘’Hij mag me denk ik wel, maar vertel verder.’’ Weer grinnikte Gray, nu iets wat sinister. ‘’Je vrienden? Waar zijn die?’’ hij keek haar met zijn kille witte ogen aan. ‘’Dood.’’ Ze schrok van hem en voelde zich alles behalve op haar gemak. ‘’Oh, oh wat erg.’’ Hij haalde zijn schouders op. ‘’Ik had met ze mee moeten gaan. Maar Bloz redde mij met zijn laatste krachten door weg te vliegen van die vreselijk plaats.’’ Anne durfde eigenlijk niets meer te vragen. ‘’oh, goed.’’ Zei ze voorzichtig. Hij gaf met zijn grote kaken een soort van glimlach als respons.

‘’Maar of Blos je mag? Kijk eens goed naar zijn buik.’’ Anne keek naast haar, ze zat immers tegen de draak aan en tussen een aantal schubben door leek zijn staart door te komen. ‘’Hij kwispelt.’’ Lachte ze vrolijk. ‘’Dat deed hij net ook hoor.’’ Maar Gray schudde zijn hoofd. ‘’Kijk goed.’’ Anne keek weer. Zijn staart leek te glibberen alsof die nat was, en leek veel minder flexibel. ‘’Nee, dat is z’n staart niet…’’ haar ogen werden groot en haar mond viel open toen ze het door had. ‘’Komt dit door mijn vloek?’’ vroeg ze iets wat angstigs. Gray knikte alleen maar. ‘’Maakt mijn vloek draken geil?!’’ een lachje kwam er bij Gray vanaf. ‘’Niet alleen draken, maar zo’n beetje alles, ben ik bang.’’ Anne leek het toch niet heel erg te vinden. ‘’Jij ook?’’ vroeg ze nog. ‘’Nee, ik ben dood van binnen, al voel ik me wel warmer dan ooit, sinds ik jou ken.’’ Anne wist niet zo goed wat ze daar mee moest. ‘’Wat moet ik doen dan. Dat ding raakt me bijna aan?’’ de draak keek begerig naar haar, terwijl zijn lul groeide. Een por in haar zij was voldoende om haar om te duwen. ‘’Ik laat jullie even alleen.’’ Zei Gray pestend, dacht ze. Maar hij stond op en ging er vandoor. ‘’Maak je geen zorgen!’’ riep hij nog lachend. Anne slikte wel even nu. ‘’Uhm, lief draakje…’’ de draak stond op en haalde uit de tent van Gray iets. Ze kon het niet goed zien totdat het voor haar bengelde. Een zandloper. Zowel onder als boven lag zand wat naar elkaar toe leek te stromen, hoe je dat ding ook vasthield. Anne keek met ongeloof toe, wat een mooi ding. De draak liet het vallen voor haar voeten, en probeerde haar iets duidelijk te maken. Maar het enige wat Anne opviel was dat enorme ding tussen zijn achterpoten.

Op de randen stond een inscriptie maar in tekens die zij niet kon lezen. Met zijn voorpoten klauwde hij dat ding weer naar hem toe. Het lukte hem open te maken. Het zand dwarrelde in de wind en Anne probeerde het bij een te houden door er naar te springen. Maar Bloz hield haar tegen. Hij ging op z’n achterpoten staan en met een sintel liet hij het zand schroeien in de lucht. He was prachtig om te zien en alsof er magie bij te pas kwam, vlogen de verbrande korrels naar Anne toe en gingen in haar huid zitten. Ze voelde het wel maar het deed geen pijn en verwonderd keek ze toe hoe de korrels dwars door haar huid gingen. ‘’Zo, dat is makkelijker.’’ Ze hoorde nu een stem in haar hoofd en het duurde even voordat ze doorhad dat dat de stem van Bloz is. De draak keek haar aan maar zijn kaken bleven op elkaar staan. ‘’Is dit echt?’’ vroeg ze. Weer hoorde ze de stem, die haar nu gerust stelde. ‘’Ja, je bent vanaf nu gezegend door het tijdzand en kan nu met alle bronzen draken praten, en zij met jou.’’ Bronzen draken dus, niet goud, ‘’Oh, dankje denk ik.’’ Ze hoorde de stem gniffelen in haar hoofd. Het was nogal een aparte ervaring. ‘’Zo, nu kunnen we beginnen dan.’’ Hoorde ze rustig aan.

‘’Kleed je uit.’’ Zei hij kalm tegen haar. ‘’Maar, je bent een draak. Je gaat me toch niet opeten he?’’ hij lachte luid, in haar hoofd dan. ‘’Nee, maar die vloek , helaas een vloek, is gewoonweg onweerstaanbaar. Zelfs voor wijze draken als ik.’’ Zo wijs vond ze hem niet, achter een bot aanvliegen alsof het een hond was, maar goed. ‘’Wat ga je dan doen met me?’’ de draak draaide even een rondje en ging toen op zijn zij liggen. ‘’Je moet me ontladen, als je weet wat ik bedoel.’’ Dat wist ze helaas wel. Een normaal mens zou hier nooit aandenken maar op de een of andere manier werd ze er zelf geil van.

Dus ze kleedde zich uit en stapte toch wel voorzichtig op de draak af. ‘’Maar, dat ding kan niet in me. Dat snap je hopelijk toch wel?’’ ze hoorde hem lachen. ‘’Jullie mensen zijn toch zo goed in dingen verzinnen, nou verzin hier dan ook wat op.’’ Zijn toon beviel haar niet helemaal maar ze moest hem gelijk geven. Want er waren al gedachten door haar heen gegaan. Haar eerst lul die ze aan zou raken zou die van een draak zijn, hoe bizar wil je het hebben. Maar ze deed het gewoon. Naakt leunde ze met een arm tegen zijn buik aan terwijl ze zich door haar knieën liet zakken. De grote piemel, echt wel een meter lang, boog iets door de zwaartekracht. Ze wist niet goed hoe te beginnen maar raakte hem aan, en toe ze een bries hoorde, ging ze daar mee door. Zijn piemel was glibberig en haar hand gleed wat over en heen. Later deed ze daar de andere hand ook bij. De geschubde voorhuid trok steeds verder strak en zijn blote piem werd nu steeds duidelijker zichtbaar. Roze en glad, en erg nat. Haar handen hadden moeite grip te vinden maar zolang ze de draak in haar hoofd hoorde kreunen en in het echt hoorde briesen, bleef ze door gaan. De stem in haar hoofd was als die van de mannen die Hazel plezierde. En dat idee deed haar goed. ‘’Wil je hem niet proeven?’’ hoorde ze. Zonder te antwoorden bracht ze haar mond naar de veel te grote warme draken lul en gaf ze er een likje aan. de draak kon het waarderen. Drakenvoorvocht bleef aan haar kin plakken maar dat slikte ze even later gewoon door. Anne was zeiknat geworden en vond het nodig om haar zelf nu met een hand te beroeren. De andere hand hield de grote piemel iets op zodat ze door kon blijven likken aan zijn veel te grote eikel. Ze kreunde er bij.

‘’Ga liggen.’’ Hoorde ze hijgend in haar hoofd. En dat deed ze, op haar rug. De draak ging op haar liggen. ‘’Je bent te zwaar!’’ riep ze net op tijd uit. Hij ging wat meer op zijn poten steunen en Anne kreeg weer lucht. Kort maar, want even later schoof zijn lul tussen haar benen over haar buik heen tot boven haar gezicht. Hij begon het gevaarte heen en weer te halen en de drakenpenis glibberde nu hard over het lichaam van Anne. Ze hoorde hem hard kreunen en ook Anne vond het lekker. Ze bewoog haar heupen iets naar voren zodat haar kleine spleetje op de route lag van zijn gedreun. Haar benen en armen klemde ze om zijn paal heen en dat zorgde ervoor dat haar hele lichaam, zo’n beetje, de draak nu aan het aftrekken was. Dit kon de draak dan ook niet veel langer meer volhouden. ‘’Wat een geil ding ben je zeg.’’ Hoorde ze nog. Dat kon ze beamen. ‘’Jeetje, wat is dit geil.’’ Kreunde ze zacht uit. En dat was voor de draak de laatste druppel. Schokkend en met harde stoten, die Anne bijna plette, kwam de Draak klaar. Anne had zojuist een draak klaar laten komen… ze zag het gaatje van zijn eikel openen en dikke stromen sperma sijpelde eruit en liepen langs haar hals en borsten. Sommige klopte er wat harder uit en die ving ze dankbaar op met haar gezicht. Ze lachte alsof ze nog nooit zo’n plezier had gehad. De draak klom uiteindelijk vermoeid van haar af en zag het arme meisje bedolven op de grond liggen onder zijn zaad. Ook hij zag haar lachen. Het deed iedereen dus goed. Even later ging ze recht op zitten en haalde ze het meeste sperma van haar af. ‘’En nu?’’ vroeg ze speels. ‘’Ik dompel je onder in de fjord zodat je schoon bent en dan moet je maar verzinnen hoe je Gray dit ook gaat geven.’’ Zei hij bloedserieus. Dat eerste was zo gebeurd. “Gray, waarom zou hij dit niet willen dan?’’ vroeg ze toen beide weer door de ijzige kou omhoog vlogen. Tussen het vuur en de draak warmde ze zich op toen ze antwoord kreeg. ‘’Hij is dood geweest, bespeeld door duistere magie en tot leven geroepen. Er is gewoon niet veel meer van hem over. Maar jij, jij gaf hem hoop, ik zag het, iets wat hij al zo lang niet meer heeft gevoeld. Doodsridders waren ooit het ergste kwaad wat de wereld gekend heeft. Ik heb hem een kans gegeven en het grootste deel van deze zieke wereld ook gelukkig, maar velen bekijken hem nog met argwaan.’’ De wijsheid van de draak.

Anne at nog wat toen Gray even later terug kwam met gejaagd wild, wat de draak dan weer verorberde. ‘’En?’’ vroeg die alleen. Maar voordat Anne kon antwoorden, deed de draak dat al. ‘’Het is goed gegaan.’’ Ook Gray was bespeelt door het zand. ‘’Mooi. Ik denk dat we jou maar afzetten in Valgarde en dan gaan wij weer verder op pad, dit oponthoud heeft al te lang geduurd.’’ Bloz was het met hem eens, wat Anne verwarde. Moest zij niet nog het een en ander doen. Maar ze durfde niets daarover te zeggen. Gray was een beetje eng en hoe sneller ze scheidde, hoe beter. En dus aan het begin van de middag daalde in Valgarde een grote bonzen draak neer met daarop de zwarte worgen en het wulpse meisje. Het trok de nodige commotie. Ook vanuit de herberg. Hazel rende naar Anne die zich van Bloz liet afzakken en ze omhelsde elkaar. ‘’Waar was je nou, we maakte ons ongerust.’’ Anne haalde haar schouders op en lachte. ‘’Op avontuur.’’

Gray kwam nog even binnen en inderdaad, iedereen keek hem argwanend aan er werd achter zijn rug om gesmoest. ‘’Arme stakker.’’ Dacht ze nog. Ze liep naar haar kamer en borg dan de zandloper op, die mocht ze houden van Bloz. Ze wist niet of Gray het goed vond, maar daar had ze zelf wat voor. Ze had nog steeds met hem te doen, ook al was hij vroeger dan blijkbaar een moormachine geweest. En net als Hazel lokte ze Gray mee de kelder in.

‘’Anne, ik weet wat je gaat proberen, maar dat heeft geen zin.’’ ‘’Hoe weet je dat nou, je zei zelf dat je je anders voelde, dus wie weet.’’ Het was donker in de kelder en Gray volgde haar maar. Zijn witte ogen lichtte op. En werden tot Anne aangetrokken toen ze een klein hoekje had gemakt op de grond, verscholen. Wat kaarslicht liet het er mooi uitzien, en wat dikken dekens en lakens zorgde voor de comfort. ‘’Je wordt m’n eerste.’’ Zei ze enthousiast.

Hij keek toe hoe ze zich speels uitkleedde en er alles aan deed om hem op te geilen. Zelf heeft hij wel eens iemands bloed laten koken, letterlijk maar nu voelde hij zichzelf toch echt opwarmen. ‘’Gevoelens, die ik al zo lang niet meer heb gevoeld…’’ bromde de Worgen zacht. Hij wierp zijn beplatingen af en Anne lag al wulps tussen de lakens en dekens op de grond en keek op naar het gespierde en gehavende, behaarde lichaam van Gray. Littekens, overal. Maar Gray schaamde zich er niet voor en Anne wist haar blik er van af te wenden en lachte vervolgens lief naar Gray, die nu op haar af liep en naast haar ging liggen. ‘’Snel dan.’’ Bromde hij een beetje. Annes naakte lichaam was het mooiste wat hij sinds lange tijd had gezien en hij begon er van te kwijlen. Anne werd bloedgeil als ze zag hoe erg deze Worgen har wou hebben. Zijn grote klauwen betaste haar kont nu hij haar achter har lag en met een lange vinger roerde hij voorzichtig tussen haar schaamlippen. Hij trok haar kont iets uit elkaar en naar haar toe en Anne voelde niet veel later iets ontzettend warms en hard tegen haar poes drukken. In tegenstelling, was de worgen nu bloedheet geworden, in plaats van ijskoud. De wolfman kreunde en gromde wild naarmate hij steeds dieper in het kleine meisje kwam. Anne voelde geen pijn, enkel genot. Al werd ze wel helemaal opgerekt. Toen de worgen eenmaal goed in haar zat begon hij in en uit te stoten en soepel gleed zijn lul achterlangs in het kleine mensen meisje. Anne kreunde wild mee en alle gevoelens die ze tot zover had gehad bleken in het niets te vallen met dit. Een heftiger orgasme had ze zich zelf de laatste tijd niet kunnen geven. Gray neukte rustig door terwijl het meisje bijna spartelend klaarkwam. Hij keek begerig naar haar en was nu toch wel blij dat ze hem had mee gelokt naar de kelder. ‘’Oh, aah, stop even.’’ Pufte ze nog.

Gray ging verder totdat hij het genoeg vond om te stoppen. Anne draaide op har rug en keek met haar grote ogen verliefd naar de worgen. ‘’In naam van het licht! Dat was echt…’’ Gray wachtte haar worden niet af en was boven op haar geklommen. Hij trok zijn zwarte behaarde voorhuid naar achteren en zijn rode piemel vond haar mondje. Zijn lul zag er anders uit dan die van mensen of dwergen, of zelfs elven, die allemaal wel een beetje overeenkwamen. Maar het maakte niet uit. Anne proefde de geilheid van zijn lul en zoog fanatiek, als of ze nooit anders gedaan had, zijn lul diep in haar keel. Grays ogen waren niet langer wit maar fonkelde nu ook wat. Met zijn grote klauwen hield hij het kleine hoofdje vast en duwde hij die over zijn lul heen. Anne hoefde bijna niets meer te doen behalve nog aan het einde zijn zaad op te vangen, wat ze geil en gewillig deed. Gray liet zich achterover vallen waarop Anne nu over hem heen klom. Ze nam zijn piem weer in de mond en zoog er nog even op door totdat zijn behaarde voorhuid weer langzaam over zijn geslacht trok. Genietend en stralend van geluk keek ze vervolgens Gray aan die trouw was toe blijven kijken hoe dit geile meisje met haar ogen dicht, stug op zijn piemel was blijven zuigen.

Toen beiden uit de kelder kwamen stond Bloz daar al te wachten. Zonder verder woordenwisseling sprong de doodsridder, die nu meer levend was dan die ooit in zijn tweede leven was geweest, op de rug van Bloz. Een knipperend oog later waren ze weg. Ze vond het jammer, maar een ding wist ze nu wel zeker. Haar avontuur was nog maar net begonnen. Vastberaden ging ze herbergier in en pakte ze haar magische tas. ‘’Hazel! Ik ga vanavond nog weg.’’ Hazel kwam gehaast aangelopen. ‘’Wat? Waar ga je naartoe dan?’’ Anne gniffelde. ‘’Waar het avontuur me brengt.’’ Hazel kon er ook om glimlachen en ze was trots op Anne. Hazel wist natuurlijk niet dat Anne iets anders in gedachten had bij het woord avontuur, maar daarnaast wist Hazel ook niet Anne bewust was van haar seksuele voorkeuren. ‘’Ik pak de boot terug en zie wel waar ik uitkom.’’ Zei ze op het eind nog een keer tegen de gehele herberg. Ze zal gemist worden en ook zij zal de herberg missen maar wie weet wat voor geile avonturen haar nog te wachten staan…

Hier eindigt het eerste verhaal. Een van de leukste verhalen die ik zelf heb geschreven, naar mijn mening. ;P En ik denk dat een vervolg niet lang uit zou blijven.