Sylvanas

Fuck! Waar was ik beland. Even snel. Mijn naam is Jasper en ik droomde dat ik een virtuele wereld werd gezogen om vervolgens wakker te worden in die wereld… en daar was ik nu dus. En ik herkende het ook. En ik was niet veilig. Dat was het eerste waar ik aan dacht. Het gebied waar ik nu doorheen liep, heet Tirisfal. Ik kon bijna geen hand voor ogen zien, maar ik wist dat ik niet veilig was. Ik wist namelijk de geschiedenis van dit gebied. Ooit een groot centrum voor leven van mensen. Maar na de Plaag werd hier alles een beetje doods. En toen weer levend. Maar vooral doods. Het zijn niet echt zombies, maar wel een soort van. Dus wat deed ik hier! Overal achter elke dikke boom, of dichte struiken hoorde ik het gekerm van iets wat een zombie had kunnen zijn. Nu was ik gewoon een mens, en dat waren hun ook. Maar er heeft zich nog iets afgespeeld. Wan toen de levenden de levenloze zag, verklaarde men meteen hun de oorlog. Nu zijn er hier een hoop ook echt levenloos. Gewoon zombie dus. Maar al snel ontstond er een gemeenschap. En die zijn zich zelf de Forsaken gaan noemen, als in het Engels. Dit waren geen zombies. Weliswaar waren ze al eens gestorven, en weer tot leven gekomen… maar ze waren alles behalve hersenloos. Maar omdat er ooit de oorlog is verklaard naar hun toe, door mijn soort, min of meer, ben ik dus ook niet veilig voor hun…

Ja, ik ben een mens. En in deze wereld leven nog veel meer mensen. Maar niet zoals ik. Deze wereld is ook niet zoals mijn wereld. Totaal niet zelfs. Want zombies die kunnen denken, zijn niet het gekste wat hier voorkomt. Ik vond het heerlijk om te redeneren over deze wereld die ik alleen nog maar kende uit de fantasy erom heen. En nu was ik dus echt hier. Maar ik fantaseerde nooit over dit gebied. Niet over Tirisfal. Waarom zou ik in hemelsnaam??? Maar ik probeerde me te herinneren of alles hier zo vijandelijk was als dat ik dacht. Ik had nog geen punt gevonden om mij te oriënteren en ik liep maar doelloos een kant op. Ik stopte pas toen ik het geluid hoorde van twee schoffels in de grond. Ik sloop door de bosjes en mijn nieuwsgierigheid won het makkelijk van mijn angst. En daar waren ze dan. Forsaken… twee stuks. Jagers zo te zien. En elk vergezeld met een gigantisch spin als jachtdier. En niet reusachtig als vogelspinnen, maar zo groot als schapen waren deze. De twee hadden zojuist een groot graf gegraven en gooiden daar nu een aantal kadavers in. Zo te zien gewone zombies… ik wist dat ook de Forsaken niet konden opschieten met de leven- en hersen- lozen, en dat deze twee waarschijnlijk hun werk er van hadden gemaakt door ze dan maar op te jagen en ze echt hun dood te geven. Het was allemaal niet zo rooskleurig als dat ik het me had kunnen voorstellen, maar goed. Ik ben er nu eenmaal en moet hier maar het beste van maken. En dat betekende dat ik maar terug moest. De geweren die over hun schouders hingen zouden korte metten met een enkel raak schot. Dus weg hier!

Maar in mijn haast keek ik niet waar ik liep. Ik viel om en met een klap raakte ik de grond. Het werd opeens doodstil om me heen, en ik wist dat ik mezelf verraden had. Maar ik hield me stil in de hoop dat hun eerste dood ze misschien wat beperkt had gemaakt. Maar daar was helaas geen spraken van. Ik hoorde het lichte en hoge gegil van een van de spinnen en voor dat ik hem zag, voelde ik zijn giftanden door mijn zij gaan. Uit schrik, sprong ik op, en gooide ik hem van me af. Maar meteen werd ik duizelig en lag ik daar weer op de grond.

Wakker werd ik pas toen ik het bloed naar m’n hoofd voelde stromen. Ik keek op me heen en zag de gotische gebouwen. Nu wist ik meteen waar ik was. Het was zo kenmerkend voor hun om deze bouwstijl te behouden. De dichte bomen rondom de gebouwen die ik zag verbraken bijna elk licht. Over de straat onder mij hing een dikke mist. Maar ik zag ze wel. En zij zagen mij ook. M’n zij deed nog zeer, maar ik kon mezelf niet controleren. Ik was gevangen genomen en gewikkeld in het web van een van die spinnen. Dat denk ik dan. En nu hing ik midden op het plein van Brill, want daar was ik nu, te bungelen aan een hoge gevel van een van de gebouwen. Heel het dorp leek uitgelopen te zijn om te kijken naar mij. Ik moest misschien wel blij zijn dat ze me niet gelijk koud gemaakt hadden, maar dit was toch ook geen plezier. ,,Hey, au…’’ praten deed zeer. ,,Laat me los!’’ kon ik nog wel uitbrengen. Ik voelde de verwondering door de bewoners van Brill heen gaan. Aan de overkant op een balkon sloeg met veel geweld een deur open. ,,Jij…’’ hoorde ik hem krakerig zeggen. Zij stem was zacht en zwak maar ik hoorde hem overduidelijk. Iedereen hoorde hem. ,,Een mens kan geen Gutter spreken…’’ hijgde het levende lijk verder. En dat had dus voor de opwinding gezorgd. ,,Idioten, jullie hebben een van ons gepakt!’’ riep hij toen duidelijker naar de twee jagers die beneden tussen het publiek stonden, en tot nu toe genoten van hun prijs. ,,Nee, maar…’’ ,,dat kan niet!’’ vulde ze elkaar aan. ,,Maak hem los. Nu!’’ en met een vaart klapte ik naar de grond toe, om weer bewusteloos te raken.

,,Hij is warm…’’ hoorde ik nog net. Ik opende m’n ogen en zag dat ik nog steeds vastgebonden zat. Weliswaar aan een stoel nu, maar echt los was ik dus nog niet. Ik werd nieuwsgierig bekeken door eens tel Forsaken die met notitieboekjes, en medische instrumenten voor me stonden. ,,Wow, wacht! Wat zijn jullie van plan?!’’ riep ik hard uit. Want eentje kwam nu wel heel eng dichterbij met een draad en een naald. ,,Wat hebben jullie gedaan?’’ vroeg ik toen. Maar ik voelde nu opeens de pijn weer in m’n zij. M’n torso was ontbloot en ik zag het nu. Ik was gehecht. En niet op een creepy manier, zoals ik zou denken van de Forsaken, maar op een normale manier. Voor zover dat kon dan. ,,Waarom spreek jij onze taal?’’ werd me alleen gevraagd. Op een hele rustig en licht enge manier. ,,Ik… ik spreek niet jullie taal, toch? Ofwel??’’ ze knikten allen. En ik hoorde hun nek kraken. ,,Mag ik los?’’ vroeg ik hun dan maar. ,,Dat gaat helaas niet.’’ Achter me kwam iemand binnengelopen en ik hoorde haar stem. ,,Dus het is waar…’’ en ik herkende haar stem. ,,Sylvanas?!’’ riep ik hard uit. Ik merkte dat ze daar van schrok. ,,Iedereen eruit nu!’’ riep ze hard. Ik begon te grinniken, alhoewel ik eigenlijk bang moest zijn voor haar. Sylvanas was de koningin van de Forsaken. Een Banshee… ze liep om me heen en bleef voor me staan. Ze zag er prachtig uit! Niet als die andere zombies. Maar dat kon dan ook niet. Sylvanas had haar eigen lichaam nog. Slechts de geest van iemand die al was overleden. En zij was juist die, die de meeste wrok had naar de mensen die haar tijdens de plaag in de steek lieten en vervolgens na haar dood. En nu was ze weer levend. En voorop in de oorlog. En hier zat ik dan. Een mens. Dat wat ze haatte. Maar haar schoonheid… het bedwelmde me.

,,zeg me eens… waarom spreek je Gutter?’’ maar weer probeerde ik uit te leggen dat ik dat niet deed. Ze grinnikte alleen. ,,Waar kom je vandaan?’’ ze pakte er een stoel bij en ging tegen me over zitten met haar blote dijen over elkaar. Ik moest er van slikken en dat zag ze. ,,Het is niet wat je denkt…’’ sprak ik toen. ,,Zwijg! Sterveling… lieg niet tegen me. Het is duidelijk dat je al een tijdje geïnfiltreerd bent. Wat mijn mensen belette om je eerder te vinden, is voor latere zorg… naar je bent dus een goeie spion en ik zal niet in je praatjes trappen.’’ Sprak ze duidelijk en dominant. Ik voelde me heel klein… ,,Dus… SI:7?’’ ik schudde m’n hoofd. SI:7 is de geheime afdeling in Stormwind, de hoofdstad van de mensen nadat hier in Tirisfal Lordaeron was gevallen door de plaag zelf. Ze stapte op me af met haar heupende wiegen. Haar buik was bloot. Ze droeg een capuchon en bepantsering op haar schouders. Haar dodelijk boog op haar rug met een koker voor pijlen. Het was duidelijk dat ze niet licht afgereisd was op het horen van een mens die Gutter spreekt, als ik dat doe dan. Ze trok me omhoog. Ze was ontzettend sterk. Vroeger was ze een ranger. Een hoogelf… en alles wat ze toen geleerd had, is ze niet vergeten. Ze leidde haar volk met trots. Haar nieuwe volk… de Forsaken. Maar ze sleurde me mee naar een verdieping hoger. En ze gooide me op de grond. ,,Ken je hem?’’ werd niet aan mij gevraagd maar aan hem. Ik keek op en zag daar een Dwerg. ,,Spreek!’’ Zei Sylvanas fel. De dwerg schudde zijn hoofd. ,,Als de dwerg je kan verstaan, dan spreekt hij toch ook Gutter, of niet??’’ ze keek me aan, en als blikken konden doden… ik slikte er weer van. ,,Hoor je het verschil niet? Probeer je me dat te vertellen nu? Denk je soms dat ik gek ben!?’’ ik slikte maar weer. ,,Jonge, houd je mond toch. Weet je niet wie dat is?’’ sprak de dwerg toen naar mij. ,,Ja, natuurlijk weet ik wie dat is.’’ Zei ik hem snel terug. Zijn ogen werden groot, en die van Sylvanas ook. ,,Je spreekt Dwergs?’’ vroeg ze me bijna sarcastisch. ,,wat? Nee. Of wel…?’’ ze gromde boos en sloeg me in het gezicht en haalde uit met haar scherpe zwarte nagels. ,,Je bent niets…’’ legde ze me heel duidelijk uit zo. Voor mijn gevoel praatte ik gewoon… ja, Nederlands. Want daar kwam ik vandaan. Maar blijkbaar klonk het als Gutter als ik tegen een Forsaken sprak en als Dwergs als ik tegen een dwerg sprak??? Ik snapte er niets van.

Ze liep op de dwerg af en gaf hem een schop. Hij donderde van een richel af en landde in een pot chemicaliën op de verdieping eronder. ,,Wat doe je?!’’ vroeg ik haar in paniek. Ze grinnikte. ,,Was dat je maatje?’’ vroeg ze me geniepig. ,,Nee.’’ Zei ik duidelijk. ,,Maar dat doe je toch niet.’’ Ik was misschien wat naïef. In onze wereld deden we dat soort dingen inderdaad niet, maar hier… dit was een andere wereld. Ze sloeg me weer, maar nu met een veeg. En weer verloor ik mijn bewustzijn.

,,Waar ben ik?’’ ik was los, dat wel. Maar ik lag op een bed. Ze kwam de hoek om gelopen en ze stond voor me. ,,Wie ben jij?’’ vroeg ze me weer. ,,Luister.’’ Begon ik paniek, want i zag dat ze nu een vergiftigde dolk in haar ene hand had, die ze scherpte met een van haar nagels. ,,Ik wil je alles vertellen. Echt alles. Maar je gelooft me toch niet.’’ Ging ik verder. Ze gniffelde weer. ,,Begin maar.’’ Zei ze toen alleen. En dus begon ik en vertelde ik wat ik wist. Hoe ik hier ben gekomen en zo en wat er sindsdien gebeurd was. Niet veel boeiends dus. En ze lachte er dan ook om. ,,Ik voel je warmte…’’ zei ze vervolgens alleen. ,,Kleed je uit.’’ Het is misschien hard te geloven, maar zij als elven Banshee is ze gewoon een ontzettend lekker wijf. En ik wilde m’n kleren dan ook niet uit trekken. Want ondanks alles lag ik hier op een bed met een volle erectie. M’n torso was al bloot, maar ze wilde dat ik me uitkleedde dus. ,,Ik heb geen wapens bij me.’’ Protesteerde ik. ,,weet ik.’’ Zei ze toen alleen. ,,Je bent niet bang voor me. Waarom niet?’’ vroeg ze me toen. ,,Ik ben wel bang voor je. Voor alles hier. Waar ben ik?’’ ze lachte me uit. ,,Nee, je bent niet bang. Dat voel ik toch, lieverdje.’’ Zei ze toen plots. ,,Maak je geen zorgen ook. Je bent in Undercity, dus je bent veilig.’’ Zei ze met een grijns. Ik was dus niet veilig. Alles behalve. Onder de ruïnes van Lordaeron lag Undercity. En dat was nu de hoofdstad van de Forsaken en alles wat daar bij hoorde. ,,Kleed je dus maar uit…’’ herhaalde ze zichzelf nog eens. Maar dan zwoel. En mijn pik steigerde meteen met haar mee.

Ik verwachte het ergste, maar kleedde me toen maar gewoon voor haar uit. Liggend trok ik m’n broek uit en verstopte ik m’n stijve nog even tussen m’n benen. Ze hield het mes hoog op en richtte het toen op mij. ,,Helemaal.’’ Zij ze toen alleen nog. En dus trok ik m’n ondergoed ook uit. Ze begon meteen te gniffelen. ,,Dat is lang geleden.’’ Haar woorden lieten me huiveren. Ze gooide toen het mes! Maar tegen een plank in de muur. Ze kwam op het bed afgelopen en wierp haar mantel en dus ook haar capuchon af. Ze was zo mooi. Haar donker haren woven langs haar gezicht heen. Ze liet zich op haar knieën vallen en rechtte haar lichaam op het bed voor me. Vervolgens liet ze zich voorover vallen en kroop ze op handen en knieën over het bed heen. Over mij heen. ,,Je warmte…’’ hijgde ze in m’n oor. ,,Voel je het?’’ vroeg ze me toen. En ik voelde het. ,,Jou warmte?’’ vroeg ik haar wel. Ze knikte en keek me innig aan. ,,Zo lang geleden.’’ Zei ze weer. ,,Luister, ik weet een hoop over je, maar ik ben niet wie je denkt dat ik ben…’’ ze legde haar vinger op m’n mond en ook daar voelde ik nu de warmte van. Nu fysiek dus. Ze richtte haar lichaam weer. ,,Iets in me doet me je geloven.’’ Fluisterde ze. Ze keek om haar heen en ik keek met haar mee. Aan de wanden van de rijke kamer hingen een hoop een schilderijen. ,,Je familie.’’ Sprak ik duidelijk. Ik voelde haar schrikken, al liet ze het niet zien. Haar zussen Alleria en Vereesa herkende ik meteen. ,,Zwijg!’’ riep ze toen weer hard en gemeen. ,,Wie ben jij?’’ kwam er nog zacht uit. Het idee dat ik hier het mysterie was, was wel een beetje gek. Maar tegelijkertijd voelde ik me bijzonder.

Maar toen schrok ik van haar. Ze had m’n pik gepakt. En ze trok er aan. Met zo veel gevoel. ,,Je bent niets. Gewoon een man.’’ Zei ze zacht. En ik vond het best. Hijgend keek ik haar aan en liet ik me wegvallen in de lakens en het dekbed. Ze grijnsde zowaar zwoel. ,,Je bent van mij. Ik kan je alles laten doen…’’ fluisterde ze gemeen door terwijl haar tempo versnelde. Ik begon harder te hijgen en gaf het veel te snel op. Maar dit was dan ook mijn eerste keer met een echte vrouw. Als je het een echte vrouw kon noemen. Ze keek verbaasd op toen ik uitgebreid begon te genieten van mijn orgasme. Het ko me niet schelen dat ik de gehele lading over m’n eigen buik heen slingerde. Ze had gemorst op haar eigen hand en met nieuwsgierigheid keek ik toe hoe ze die voor haar gezicht hield en ze keek naar de druppel sperma die over haar vinger rolde. Haar tong kwam naar buiten en ze likte het op. ,,zo lang…’’ hoorde ik haar zacht zeggen. Ze draaide zich wild van me af en stapte van het bed af. Maar door krachten, die ik nog nooit eerder had gevoeld, werd ik naar haar toe getrokken. Maar ik wist dat zij hier niets mee te maken had. Ik kroop het bed af en ging achter haar staan. Ik pakte haar bij haar heupen en kuste haar vervolgens in haar nek. Ik was betoverd. Maar gewoon door haar schoonheid. Zij was geen Forsaken. Niet in mijn ogen. Gewoon een hoogelf met een noodlottig verloop van omstandigheden tot zover.

Ze sloeg m’n hand van haar ene heup af. Maar de ander niet. Ze draaide zich toen om en ze keek me met haar vuurrode ogen doordringend aan. ,,Ik ben niet meer wat ik geweest ben.’’ Sprak ze zacht en treurig. Maar daarna zoende ze me gelijk fel. Alsof ik haar had gebroken. Of doorbroken… wat er precies gebeurd was, wist ik eigenlijk niet eens. Had ik wel iets gedaan? Maar ze bleef me maar kussen. Met tong en al. Ze duwde me weer terug het bed op en ze begon zichzelf voor m’n ogen uit te kleden. Net zo naakt als dat ik was… en ik genoot er volop van. Haar slanke lichaam maakte me weer helemaal hard. Haar grote borsten waren het eerste wat ik greep toen ze zich weer over me heen boog. Ze kuste me daarbij, maar ze bewoon zich al snel verder over me heen zodat ik haar borsten kon kussen en haar tepels mocht likken. Haar hele lichaam schommelde van geilheid over me heen en de rillingen in haar lichaam waren rillingen van genot. Van verlangen. Het was dus blijkbaar al zo lang voor haar geleden. Met m’n handen op haar flanken, duwde ik haar verder over me heen. Ze was alles behalve die kwaadaardige Banshee nu. En ze leek precies te weten, wat ik van haar verlangde. Of was ik het die precies wist wat ze van mij verlangde.

Met haar heupen boven m’n gezicht, was ik in staat haar poesje te vertederen zoals ik me dat tot nu toe alleen nog maar kon voorstellen. En als de wulpse elf, die ze eigenlijk nog was voor mij, liet ze zich acterover vallen op mijn lichaam. M’n pik werd door haar hand gekoesterd en zo nu en dan voelde ik hoe ze haar lippen tegen de schacht drukte. Ik begon haar feller te likken en was haastig opzoek naar haar clitje, al leek ze nu ook al erg te genieten van wat ik deed. Ik was niet helemaal onervaren. Aanmoedigende hijgen vlogen door de kamer heen en ik wist wat ik daarmee moest. Haar dijen spanden zich tegen mijn wangen aan en haar orgasme was luid en overduidelijk. Haar lichaam trilde overeind en langs haar naakte lichaam keek ze op me neer. Ze lachte nu op een vriendelijke manier. Op een tevreden manier. Met haar hand ging ze nu liefkozend door m’n haar heen. Wat een verschil. En nogmaals, ik wist dondersgoed wie ze was. Maar zo kende ik haar niet. Wellicht was ze zo voor haar dood.

Ze draaide zich om, maar ze bleef op me liggen. Ik kreunde hard tegen haar poes aan toen ik voelde hoe met haar mond m’n pik opzocht. Meteen verschalkte ze m’n kloppende eikel in dat geile mondje van haar. Haar hele lichaam was overal warm. Heet! M’n lichaam schokte weer vrij snel, maar nu kwam ik niet klaar. Wel was dat het teken om het gepijp al snel te staken. Weer draaide ze zich om, en nu keek ik weer tegen haar voorkant aan. Maar ze liet zich snel afzakken, zodat ze met haar poesje over m’n paal begon te glijden. Ze lachte weer. Nu nog verheugder dan zojuist. ,,Wil je me?’’ vroeg ze me. Ik slikte en knikte. Ze lachte nog verheugder nu. Met haar hand pakte ze zwoel m’n pik beet en richtte die omhoog naar het plafond toe. Haar lichaam reikte ook iets omhoog en vervolgens liet ze zich zakken over dat ding. Mijn lichaam verkrampte meteen en ik kwam overeind. Ze trok me tegen haar aan. En terwijl ik met m’n hoofd tussen haar heerlijk borsten zat, schommelde zij haar heup wild en kreunde ze zichzelf en mij naar gezamenlijk hoogtepunt toe. Ze hield me stevig vast en ik voelde haar kracht weer. Met name toen het orgasme van haar dichterbij kwam. Maar ik was eerst. Daar kon ik ook niets aan doen. Met een harde kreun, leegde ik mezelf weer. Maar nu diep in haar. Door het zaad begon zij nog wilder te rijden en kreunde ze zelf niet veel later net zo hard klaar. Hijgend liet ze zich van me af vallen en m’n lul glibberde haar geile lichaam uit. Ze lag tussen m’n benen met haar benen over de mijne heen. Onze lichamen kwamen langzaam bij en ik zag dat haar lichaam zelfs kleur had gekregen. ,,Dus… wie ben jij nu echt?’’ vroeg ze me nog een keer, gevolgd door een lach waar ik het pas echt warm van kreeg. Wat een droom. Als het een droom was geweest.