Elvis En Jess - 1

Wilde een reeks starten over verschillende personages in World of Warcraft, en dit is het eerste deel geworden. Ik vind het altijd moeilijk om porno en fantasy te combineren omdat ik beide genres recht wil doen.

Ben je een scrhijver en je leest dit, en schrijf je zelf ook fantasy? Dan hoor ik graag wat je er van vind en tips zijn dan ook meer dan welkom.

Ben je een Warcraft speler en je leest dit, dan hoor ik ook graag wat je van de inhoud van vind en of ik zowel het onderwerp als het genre recht doe..

Elvis en Jess 1.

In de stoffige en droge vallei was het altijd warm. Zelfs nu rond een uur of negen in de avond, was de droogte nog goed merkbaar op de kelen van de lieden die deze vallei hun thuis noemden. Elke dag werkte men hard en werden de spieren getraind en gebrand in de zon. Het was een hard leven. Maar ook een goed leven. Dankbaar vooral. Een orc werd volwassen op een leeftijd van 14 jaar. Sterke volgroeide orcs trokken naar de vallei om te trainen. Het ruige en woeste klimaat wat gevormd werd door de droogte stoomde de jongelingen klaar op een leven vol gevaar en avontuur. In de avond rondom het kampvuur vertelden orcs, jong en oud, verhalen. Over wat ze beleefd hadden in de vallei, of over waar ze vandaan kwamen en al mee hadden gemaakt voordat ze ook maar een stoffige voetafdruk hadden achtergelaten. En er waren zat verhalen. Met name de oudere orcs, die soms hun roots nog buiten deze wereld hadden, vertelden een hoop. Over de oorlogen en veldslagen die ze mee hadden gemaakt. Over hun ‘thuis’ wat niet meer was. over hoe ze hun sjamanistische broeders zagen verdwalen op het duistere pad wat hen voorgelegd werd door demonen en wat al niet. Dat was in een andere wereld in een andere tijd. Hier op Kalimdor hadden ze het goed. Relatief goed. Er was vrede. Er was ook oorlog. Maar hier in de vallei ten zuiden van Ogrimmar, de grote stad van de orcs, was vrede. Hier konden pupillen bij een kampvuur in alle rust luisteren naar de verhalen van de veteranen. Verhalen over oorlog en vrede. Over mensen en elven. En alles wat hun dood wilden hebben. En wat zij dood wilden hebben. Maar de verhalen lieten een hoop orcs juist zien hoeveel er veranderd was. want hoewel de meeste verhalen met glorie verteld werden en altijd maar gingen over vroeger, waren de meeste jonge orcs wel op de hoogte van wat er nog meer gebeurd was en is gebeurd. Over hun oude leider, die met een mensenvrouw had samengewerkt en zo hun allemaal al een keer of tien gered had. Want dat moest, en mocht, ook niet vergeten worden. Er was zat oorlog. Altijd maar oorlog. Tussen fracties die elkaar vroeg of laat dan toch weer nodig hadden. Ook hier in de vallei was de dreiging van oorlog, ondanks de heersende vrede, altijd voelbaar. Op elke hoek en achter elke hoek stonden wachters uit de stad. Hun taak was het beschermen van de jongelingen die in de toekomst de vrede en de veiligheid moesten bewaren. Waar de meesten orcs hun training beginnen met het jagen op zwijnen, worden de meest getalenteerde gelijk al voorgesteld aan het echte werk. Een eindje verderop, in het zuiden, aan de andere kant van de uitgestrekte vlaktes en savannes van een gebied, wat bekend staat als ‘’Het verdorde’’, lag een fort. En daar voorbij beschermd door het moeras aan de ene kant en de Grote Zee aan de andere kant, zelfs een grote stad. Vol met mensen, dwergen en ander gespuis wat zich lid van de Alliantie mocht noemen. De vijand. Gezworen vijanden. Alhoewel de orcs er niet alleen voor stonden en zeker ook goed op de hoogte waren van dit ongenode gevaar, werden sommige rekruten dus op pad gestuurd richting het zuiden. Nooit verder dan een dag lopen van de vallei. Vaak nog in de vallei dat ze dan oog in oog kwamen te staan met mensen. Een ervaring die je als jongeling niet zal vergeten. De bloedlust die bij het zien van de vijand door de aderen stroomt, werkt als een niets ontziend pepmiddel. Maar weinigen kunnen dan nog helder nadenken en verder zien. Hierdoor kwamen orcs ook niet goed bekend te staan. Zeker niet binnen de Alliantie, die ze zag als bloedlustige monsters. Ook in de Alliantie waren er maar weinig die dan verder konden kijken. Dat had niet met een pepmiddel te maken, maar met angst. In beide gevallen zorgde het ervoor dat de adrenaline door de aderen stroomde, en men het heldere denken verloor.
1 van de meer bijzondere jongelingen was Elvis. Een orc. Leefde hier nu 2 weken in de vallei en viel meteen al op bij de vaste bewoners en trainers. Veel beter dan de rest van zijn leeftijd. Wijzer. Maar ook sterker. Een jonge sjamaan nog. Had nog niet meer geleerd dan de kunst van het beheersen en controleren van de statische elektriciteit die in deze doren en droge gronden rijkelijk aanwezig was. maar desondanks had hij het zich al meester gemaakt, en kon hij als een scherpschutter de elektriciteit kneden tot bliksem en vuren op alles wat bewoog. Een reden voor de rest om hem al eerder te testen op moeilijkere grond dan zijn jaarlingen. Hij had een norse blik in zijn ogen en zijn grote wenkbrauwen lieten hem altijd ernstig kijken. Nu was een orc altijd al vrij snel ernstig in zijn gelaatsuitdrukking, maar in zijn geval was het een mooie combinatie met zijn talenten. Hij was niet alleen beter, maar zag er ook beter uit. Zijn licht groenige huid verborg niet de dikke aderen die over zijn brede gespierde armen en schouders liepen. Het was een wonder dat hij tijdens het kneden van de elektriciteit nog de beheersing had zijn krachten in toom te houden. Maar zelfs een jonge getalenteerde sjamaan als hijzelf was niet sterker dan de elementen. Een les die hij nog moest leren en een les die zeker nog ging komen. Hij was niet arrogant. Zelfs rustig. Ook dat beviel aan hem. Hij deed geen gekke dingen. Dacht meer dan dat hij sprak. De puntige oren, de groene huid, de slachttanden in de onderkaak, zijn gele ogen… het deed hem eruitzien als een monster. Zeker voor mensen. Een monster met de kracht om lichamen in tweeën te breken. Althans, zo werd verteld over orcs in werelden waar orcs niet normaal waren. In de mensen wereld. En zo werden mensen neergezet als verraderlijke types die je niet kon vertrouwen met je leven. Hebzucht heerste binnen de mensheid. Althans, zo werd verteld over mensen in werelden waar mensen niet normaal waren. Maar de taak van Elvis was simpel. In het zuiden van de vallei, diep binnen de territoriale grenzen van Durotar, en dus binnen de grenzen van het land waar de orcs hun huis hebben, waren mensen gezien. Sterker nog; net buiten de vallei was een schip geland aan de kust, en werd zelfs een kleine militaire basis gebouwd. En allemaal ontwikkelingen die bekend waren, doordat de orcs de mensen al nauw in de gaten hielden. En dat was ook de taak van Elvis. Hier in de vallei werd zo nu en dan weleens een scout gezien, uit het nabij gelegen kamp. De regel was elke scout te doden bij het ontdekken van de vijand in deze persoon, maar Elvis kreeg op zijn beurt de opdracht om een scout op te sporen en deze te scouten. In zijn sjamanistische robe en gedrongen postuur kon hij zich nog verstoppen tussen de cactussen op de stoffige grond. Mits de mensen dom waren. En dat waren ze niet. Het waren tegenwoordig ook niet alleen meer mensen die hier in Durotar plannen smeedde en uitvoerde voor de Alliantie. Waar Elvis dag in dag uit naar het zuiden van de vallei trok op zoek naar zijn eerste gescoute scout, werd hij al lang en breed in de gaten gehouden.
Het was dan ook geen verassing dat toen de jonge orc een aantal dagen achtereen wegbleef, men begon te denken dat zijn talenten wellicht wat overschat waren. Maar desondanks wist ook geen van de andere meer ervaren orcs in het vervolg Elvis nog terug te vinden. Een klap op de kop was alles. En weg was Elvis. Zijn zware groene lichaam werd door het stof gesleept door een paar menselijke lichamen die al snel ontdekten dat deze orc maar een pupil was, en slecht bekend was nog met de menselijke taal. Vastgebonden aan een paal werd de orc wakker en zag hij zijn gevangen-nemers. Een dwerg en 2 mensen. Als hij niet zo’n zeer hoofd had, kon hij er nog om lachen. Dag in, dag uit werd hij geslagen. Met name de dwerg was hardhandig. Hij gaf geen kik. Pas toen hij na een week zo hard behandeld werd, dat hij het bewustzijn verloor, kwam er schot in de zaak. Hij wist niet waarom, maar hij werd overgedragen aan een wonderlijk wezen wat meteen zijn volledige aandacht te pakken had. een beetje neerbuigend werd er naar hem gewezen, en het meisje wat hier in de stoffigheid niets te zoeken had, legde haar hand op zijn bebloede wenkbrauw en voor het eerst in dagen voelde hij verlichting. ,,Knap hem op, dan kan hij met de volgende boot mee terug.’’ Maar hij verstond het niet. ,,Maak je geen zorgen.’’ Zij het meisje met een zachte lieve stem. Maar ook dat verstond hij niet. Maar de zachtheid van haar stem was genoeg, om hem hoop te geven op een beter lot dan als gevangene. Het was geen mens. Zij was geen mens. Een elf. Natuurlijk, er zaten elven in de Alliantie. Maar ook in de Horde, waar orcs nog altijd het grootste aandeel in vertegenwoordigde. Maar elven waren een lastig verhaal. Zeker deze die hem hielp overeind te komen. Hij werd onder schot gehouden door de dwerg met zij musket, mocht hij het in zijn hoofd halen iets te proberen. Maar zo dom was hij niet. Al dachten zij dat wel. deze elf was sterk. Niet zo maar een elf. Al duidelijk bij haar eerste aanraking. ,,Je eerste dag, en dan mag je voor zo’n monster zorgen…’’ werd er gesneerd. ,,Ze mag wel voor mijn monster zorgen…’’ hoorde de elf nog zacht achter haar en over haar gesmoesd worden. Ze walgde van mannen. Zeker in het leger. Als je soldaat was, had je nog geen vrijbrief om vrouwen neer te zetten waar ze niet thuis hoorden. Maar ze konden haar niets maken. Het waren maar scouts. Gewoon een grote mond, terwijl ze juist stil moesten zijn misschien. De elf kon haarzelf onkwetsbaar maken. In fysieke zin. een heilig schild vormen, wat ze ook deed. Bijna altijd. En zeker nu, met deze orc die ze overeind had geholpen. En dat zonder hulp van de mannen. Een orc die groter was. veel groter. Niet langer, wel veel breder. Haar lichaam was zo mooi slank dat ze niet veel dikker was dan zijn arm alleen al. Verschil moest er wezen. Zeker in de verhoudingen. Haar naam was Jess. Een elf dus. Van de Alliantie. Niet zomaar een elf. Een Hoogelf, zoals ze dat noemden. Ook binnen de Horde waren elven. Elven zoals zij. Er waren ook zat elven op deze wereld die niet zoals zij waren. Maar een Hoogelf was wel iets bijzonders. Iets wat je niet vaak meer zag. Na het ‘verraad’ van prins Arthas in de oorlog tegen de Geselpest, had de ruime meerderheid van de Hoogelven zich afgekeerd tegen alles wat met de Alliantie te maken had, en zich zelfs bij de Horde aangesloten die geleid werd door de orcs. Dat was lang geleden, maar nooit vergeten. Die elven werden bekend als Bloedelven. Het onderscheid werd gemaakt door de kleur ogen. Die van Hoogelven bleven helder blauw, waar die van de Bloedelven helder groen werden. En die van Jess waren duidelijk blauw. Er was iets magisch in de kleur van de ogen van elven. Welke kleur ze ook hadden. Jess nam Elvis mee naar haar eigen stek, nog wat verder van de vallei vandaan, waar de scouts nog een linie vormden tussen haar tentje en het grote wilde rijk van de Horde in Durotar en Ogrimmar. Ze was kwetsbaar. Een vrouw. Maar alles wat leefde in deze wereld was een kwetsbaar. Ze had 1 voordeel. Ze was een priesteres. Opgeleid in de kathedraal van Stormwind zelve. En hier tussen de mannen was ze veilig. Want als een scout gepakt werd door een orc en het overleefde, was zij degene die nog redding kon brengen. Dat was haar zekerheid. Iets waar de orc al snel achter kwam. De manier waarop ze hem begon te helen, was hem bekend. Hij had altijd al interesse gehad in dat wat hem niet lag. En zeker de kwaliteiten van klassen die zijn eigen volk niet eens beheerste. In Ogrimmar keek hij als kleine orc al op tegen de kunsten van de priesters uit Zilvermaan en de Onderstad. Alleen de trollen met hun voodoomagie vond hij nog te spannend in de combinatie met het zijn van een priester. Maar toen was hij nog jong.
Nu was hij volwassen. En net als elke volwassen man, mens of orc, zag hij meer dan alleen een priesteres. Hij zag een elf. Bijna het ultieme symbool van schoonheid in deze wereld. En hoe woest een karakter ook kon zijn of lijken, 1 ding hebben alle mannen gemeen. En dat is dat men van tijd tot tijd even stopt met denken in het hoofd, en gaat denken met een ander deel van het lichaam. Een bekend verlangen die ook vrouwen niet onbekend is. Als het gaat om elven, maar ook als het gaat om fysiek in het algemeen. Zo zag Elvis elke dag een dame die voor hem zorgde, en dat ook echt deed met zorg. Een dame die veranderde van een vijandig individu naar de reddende engel die ze was. en die ze ook echt was. ze nam haar vak serieus. Niet alleen een meester in de EHBO, maar ook in haar magische krachten geleid door het Licht, was ze een meester in het helen geworden. Binnen een tak die het vooral moest hebben van de discipline. En dat had ze. Dat straalde ze uit. Het maakte haar niet uit of het een vriend of vijand was. ze gaf om het leven. Maar ook Jess was meer dan priesteres die haar taak serieus nam. Ze was een jonge vrouw. En ook zij zag wel de aandacht die ze kreeg, omdat ze niet alleen een elf was, maar ook nog eens een waanzinnig knappe elf. Haar lange goudblonde haren had ze in een staartje tijdens het werken, en haar lange puntige oren droegen gek genoeg juist bij aan haar sexappeal. Haar slanke lichaam had een mooi zandloperfiguur, wat min of meer een vereiste was als elf zijnde, de luchtige zonwerende jurk die ze droeg, liet niet alleen zien dat ze een priesteres was, maar dat haar gevoel voor stijl, wat zeker een kenmerk was van de altijd opvallende Hoog- en Bloedelven, ervoor zorgde dat ze altijd naast alles, en misschien wel voorop, een lustobject was. het hoorde er bij. Ze wist het. Ze had het geaccepteerd. Ze had het gebruikt. Het was handig mooi te zijn in een wereld die zo gevaarlijk kon zijn. Elvis was dan ook in alles haar tegenpool. Het enige wat ze gemeen hadden, was dat ze rustig van aard waren. Elvis observeerde haar. Niet alleen in het lichamelijke. Maar elke keer dat zij tegen hem sprak tijdens haar handelingen, probeerde hij op te letten en te onthouden. Zo leerde hij al snel wat simpele woordjes als ‘’water’’ voor als hij dorst had en ‘’brood’’ voor als hij honger had. Als hij het nog lief kon brengen in het vervolg, kreeg hij het misschien ook wel. En al die tijd zat hij wel vast aan een paal. Iets wat haar zwaar viel, maar wat moest om duidelijke redenen dat zij niet veilig was in de vrije handen van een bruut als Elvis. Ze had een simpel tentje met een simpel bedje en een bureautje waar ze aantekeningen bijhield van patiënten. Veel patiënten had ze niet. De meesten overleefden het namelijk niet voordat ze bij haar kwamen. En daarnaast was ze hier nog maar net. Haar eerste echt klus buiten de muren van haar thuishaven Stormwind. Elvis had dus geluk. En veel ook. Meer dan hij nu nog doorhad. Ze raakten bekend met elkander. Op oppervlakkig gebied. Met elkaar praten kon niet, nog was daar de behoefte voor. Maar elke keer als Jess terug kwam of zich liet zien, leek Elvis wel een glimlach te onderdrukken. Het bleef de vijand. Maar vooral als het donker was, en Jess pas naar bed ging na zonsondergang, raakte Elvis maar al te graag bekend met haar. Ze had niet door dat het licht van haar olielamp er voor zorgde dat haar silhouet op betoverende wijze zichtbaar werd voor de jonge orc die nog nooit zoiets moois gezien had. elke ronding flikkerde op het canvas van haar tent. Zijn ogen werden dan groot gevolgd door zijn geslacht. Eerst schaamde hij zich er nog voor. Niet alleen omdat het een ander ras betrof, maar vooral omdat het de vijand was. onder orcs was het algemeen bekend dat er gevoelens waren jegens elven. Een troll of tauren, ontkende dat verder ook niet. Alleen waren die elven dan vaak zo vol van zichzelf om zich niet te willen mengen met wat meer beestelijk volk. Maar ook Jess had het op den duur moeilijk. Hier zo helemaal alleen. En natuurlijk vond ze die orc maar een stinkend beest. Maar die armen, die spieren…
Het hoefde niet, maar ze had zich voorgenomen aardig te zijn en de orc een bad te schenken. 2 heuvels verderop liep een stroompje en het was haar duidelijk gelukt de orc te laten blijken dat ze ook een harde kant had, als hij zich zou misdragen. Maar desondanks had zij hem losgemaakt van de paal, en begeleidde ze de orc naar het water. Ontsnappen was wel door zijn hoofd gegaan. Maar hij wist eigenlijk niet zo goed waar hij was, en daarnaast was hij ook niet op volle kracht nog. Ook een zwakke orc zou normaal gesproken vele malen sterker zijn dan een elf. Wel op fysiek gebied. Maar deze elf beheerste een vorm van magie die niet alleen kon helen, maar ook zeker kon schaden. En hij wist het. Hij was geen domme orc. En zij zag dat ook steeds meer. Ze zag meer in hem. De reden waarom ze hem een bad gunde, was niet omdat hij nou zo stonk. In de nacht kon het hard regenen, en dat regende hij schoon aan zijn paal. Dat was het niet. Bijtende op haar nagel keek ze aan de rand van het water toe hoe de orc zich had uitgekleed en een aantal meter verderop zich aan het wassen was. Voor hem was het zeer zeker welkom. Een verfrissend bad voelde als bevrijding. Ondertussen had hij niet door hoe nauw hij in de gaten werd gehouden door de elf. Bij elke beweging trokken weer andere spieren op zijn gedrongen lichaam samen, en Jess zag het allemaal. Op 1 ding had ze niet gerekend. 1 ding waar Elvis zich niet meer voor schaamde. En toen hij na een kleine vijftien minuten werd teruggefloten door haar, draaide hij zich om en liep hij voor haar het water uit. Naakt. De elf werd al snel rood, wat de orc liet grijnzen. Snel gooide ze hem zijn kleren toe, die er niet voor zorgden dat de orc zich proper kon verbergen. De grijns van Elvis verdween pas weer toen hij aan zijn paal werd vastgebonden. Een grijns verscheen pas op het gezicht van Jess, toen zij die nacht alleen in bed lag. Het beeld stond nog helder op haar netvlies. Het gespierde lichaam wat voor haar het water uitkwam en glom op alle fronten bracht een machtig stuk vlees met zich mee, waar ze al te lang zonder zat. Ze was ook maar een vrouw. En hij was maar een man. Verlangens kwamen dan vroeg of laat toch om de hoek kijken. Ze had tot vandaag geen idee dat ze op wat voor manier dan ook, voor opwinding kon zorgen bij de orc. Hij was immers haar gevangene. Maar ze was naïef. Dat een mens of een dwerg haar aantrekkelijk vond, was ze wel gewend. De verschillen waren met die rassen niet zo groot. Maar een orc… dat was een ander verhaal. Niet alleen omdat het de vijand was, maar meer door de verhalen die altijd maar over orcs verteld werden. Bloedlust. Ze had gezien waar zijn bloed naartoe gekropen was en de lust die hij dus voor haar had. zo had ze het nog nooit eerder bekeken, maar het idee alleen al liet haar glimmen van verlangen en grijnzen van ondeugd. Maar het kon niet. Het mocht niet. Toch veranderde er wat. Hij kreeg meer vrijheid. Dat verdiende hij ook. Hij gedroeg zich. Had geen enkel moment voor problemen gezorgd. Hij begon ook meer te praten. Geen zinnen, slechts woorden. Op een bepaald moment wees hij naar zichzelf en noemde hij zijn naam. ,,Elvis.’’ Orcs klonken nogal anders dan de elegante elven. Ook deze elf die, tot haar eigen verbazing glimlachte naar de orc, stelde zich daarna voor met een zachte lieve warme en elegante stem. ,,Jess.’’ Hij gromde dan alleen. Was goed bedoeld. Een reactie die voor niet orcs vaak verkeerd geïnterpreteerd werd. Maar niet nu door Jess. Op de koude nachten bouwde Jess haar kampvuur dichter bij Elvis. Ze hield altijd wel afstand. Mede ook doordat ze wist dat iedere dag de dag kon zijn waarop hij afgevoerd werd. Iets waar hij geen erg meer in had. hij zag alleen maar die elf die steeds vaker en steeds meer affectie toonde naar hem toe. Het betoverde hem keer op keer. En toen de dag kwam dat hij opgehaald werd, bleek maar weer eens hoe onvoorspelbaar een individu kon zijn op het moment dat er getergd werd. Het waren de 3 die hem in eerste instantie gevangen genomen hadden. De dwerg schopte Elvis, die sliep, meteen in zijn gezicht wakker. Jess was in haar tent en kwam op het gerumoer af, om vervolgens door de andere 2 weer terug haar tent ingeduwd te worden. ,,Nee, laat me los!’’ klonk er al snel. Hij verstond het niet, maar de paniek in haar stem was overduidelijk. Daarnaast was dit op een donkere avond waarop de olielamp al snel de intenties van de 2 mannen duidelijk maakte op het canvas. De bloedlust werd wakker in de jonge orc. Zijn handen vergrepen zich in de aarde onder hem, terwijl de arrogante dwerg hem bespotte in zijn eigen taal. Er klonk een harde klap. Alsof bliksem insloeg. De 2 mannen kwamen dan ook de tent uitgerend om te zien dat hun dwergenvriend inderdaad geraakt was door de bliksem. Zijn lichaam smeulde nog na, en ze zagen de dader overeind komen in zwakte. Het was zwart voor zijn ogen, en binnen een seconde, had hij de paal in tweeën getrokken en bereidde hij zich voor op nog een aanval. Echter was hij te langzaam en werd hij overmeesterd door de 2 die er op los begonnen te slaan. Toen werd het bijna op een andere manier zwart voor zijn ogen. Een flits volgde, en de klappen stopte. Want zoals Elvis de controle was verloren, was iemand anders die ook kwijt. De jonge elf stond hijgend in de opening van haar tent met haar handen gevormd. Een magische spreuk had geleid tot een magische aanval. Het Licht kon helen en het kon schaden. Elvis sprong overeind in zijn woede, en zag de elf voor wat het was. de vijand. Hij stormde op haar af in blinde razernij, en ondervond het zelfde lot als de 2 mannen, en zag een flits voordat hij hard op de grond landde met zijn smoel in de stoffige bodem.
Jess kon niet geloven wat ze gedaan had. dit gold als muiterij. Ze was een collaborateur. Of eigenlijk niet, maar als iemand hier achter komt, kon ze zichzelf niet verdedigen. Ze verkoos een orc boven haar eigen mensen… ze was dan ook op de vlucht geslagen. Dieper de heuvels in rondom de vallei. Voorbij de vallei in het diepste van de nacht. Met al haar kracht had ze niet alleen haar tent op haar rug geslagen, maar trok ze ook met 2 handen aan het bewusteloze lichaam van de jonge orc, die misschien veel te veel had meegemaakt voor iets wat zijn training had moeten zijn. En zij was nu een outcast. In vijandelijke gebied, met een gevangene. Nergens zou ze veilig zijn. Zeker nu niet. Al veranderde dat echter al snel, toen ze het gegrom van de orc hoorde die wakker werd. ,,Elvis…’’ Fluisterde ze dan moedeloos en ze kroop op haar knieën over hem heen en met haar handpalm, sloeg ze hem voorzichtig wakker. Hij gromde wat harder en voelde toen haar handen op zijn mond. Ze suste hem. Ze keek gehaast om haar heen en hij zag haar paniek als eerste. Hij kwam dan ook snel overeind en wierp het meisje van hem af. En daarna hielp hij haar weer snel overeind. Hij wist het nog. Wat ze gedaan had. En hij besefte dat ze dat niet had hoeven doen. Hij keek ook om zich heen, en herkende de plek. Ze waren nog te dicht bij de vallei. Hij hielp haar overeind en met hernieuwde kracht trok hij haar en haar spullen mee richting het westen. Dieper de heuvels in, waar hij zich een grot herinnerde. Het zou een schuilplaats worden. En daar begonnen ze kort overnieuw. Jess wist niet wat ze moest doen. Elvis ook niet. Hij wilde nog niet terug naar de vallei terwijl dat voor hem wel de verlossing zou betekenen van dit avontuur wat voor hem vooralsnog niet goed verliep. Nee, hij voelde zich verantwoordelijk. Hij hield haar ook schuil, en zorgde voor haar. Bracht haar ‘’water’’ en ‘’brood’’ zoals zij dat voor hem had gedaan. Ze zag het en waardeerde het. Maar hij bleef vaak lang weg, en tegelijkertijd vertrouwde ze dat ook niet. ’s Nachts hield hij de wacht bij de ingang van de grot. Hij sliep bijna nooit. Zelf had Elvis ook geen duidelijke verklaring voor zijn gedrag. Maar het moest. Het voelde goed. En dat gevoel deelde zij ook, nu er een aantal dagen verstreken waren en de gemoederen waren getemperd. En het onvermijdelijke gebeurde dan ook.
Jess nam elke dag een bad. Iets hoger in de heuvels liep een beekje wat kleur gaf aan het stoffige landschap. Elvis was altijd in de buurt al gunde hij haar wel haar privacy. Elvis was zelf niet zo van het baden. Hij was dan ook een orc. Maar die ene keer dat hij dan een bad nam, gunde zij hem niet die privacy die ze wel van hem kreeg. Niet dat Elvis daar een probleem mee had verder. Er stonden wat struiken. Echt groen kon je het niet noemen. Niet zo groen als Elvis zelf. Hij had haar al van ver horen aankomen. Hij herkende haar voetstappen in het zand en de stof en de aarde. Hij was ook de rust zelve, en toen ze vlak achter hem stond, klom hij op uit het beekje en draaide hij zich zonder pardon naar de jongedame toe, die hem met een lach aankeek. Ze konden elkaar dan wel niet verstaan, maar woorden waren niet nodig toen Jess zich begon uit te kleden en zich even later bij Elvis in het water voegde. Elvis had ook geen woorden nodig. Zijn lichaam sprak voor hem. Dat wat haar die ene keer zo had aangetrokken. Orcs waren breed en gespierd. Ze liepen altijd wat voorover gebogen met die enorm brede schouders. Ze waren groter dan ze in eerste instantie oogden. Maar zo naakt, oogde een orc meteen al groot. Jess keek dan ook wat stiekem naar zijn geslacht, wat niet stiekem te noemen was. hij gromde en grijnsde dan ook al snel. De laatste keer dat ze seks heeft gehad, kon ze zich nauwelijks nog heugen. Ze wist enkel dat ze nog nooit zoiets gezien had wat hij bij zich droeg. Een lichte groenige tint. Dat vond ze wel gek. Maar voor de rest was er niets vreemds aan. Was wat dikker, en wat langer, dan ze gewend was. veel dikker en langer. En grote ballen ook. En dan stond zij daar als scheelcontrast naast. Haar slanke bijna bleke lichaam. Heel teder. En hij heel woest. Zijn handen konden haar lichaam bij haar heupen omsluiten, en dat deed hij ook. Hij drukte haar tegen zich aan en legde zijn ene hand daarna op haar achterhoofd en kroelde met haar. Alsof hij wilde laten zien dat hij niet een beest was. Of dat hij dat niet wilde zijn. Niet voor haar. Maar dat had ze al lang door. Ze gaf om haar patiënt, wat niet langer haar patiënt meer was. Hij was haar redder, en zij die van hem. Er was een band. En een verlangen naar elkaar. Zo duidelijk. De laatste dagen keken de 2 steeds vaker naar elkaar, en steeds duidelijker werd, dat dit moment hier in het beekje niet lang meer op zich had kunnen laten wachten. Jess bracht haar zachte handen naar zijn brede kaak toe en begon hem langs de strakke lijn van de kaak te kussen, wat hem deed smelten. Ze voelde iets tegen haar lichaam aankloppen van opwinding, en met een glimlach bleef ze hem lieflijk kussen. Ook op zijn lippen en in zijn hals. Aan weerszijde had de orc een lange vlecht hangen, net als onder zijn kin. Zijn droge, donkerpaars getinte haren streelden haar lichaam met dat zij haar lichaam tegen hem aan begon te bewegen en de twee die aanvankelijk nog afkoelden in het frisse water van het beekje, kregen het warmer dan ooit te voren. Haar wulpse lichaam maakte een sierlijke draai en zijn handen verloren hun grip op haar lichaam geen seconde. Zelf tilde ze haar naakte ronde kontje de lucht in en greep ze met een hand tussen haar benen naar zijn geslacht wat daar gezwollen hing. Het kon haar niet schelen dat hij veel groter was dan haar. Tussen haar benen droop de geilheid er al geruime tijd van af, en als ze ergens dacht klaar voor te zijn, was het wel een beurt met dit beest. Maar dit beest was teder. De jonge orc slikte even toen hij voelde hoe ze zijn opgezwollen penis naar haar kletsnatte poesje werd gebracht, en hoe ze vervolgens haar krappe vulva liet opvullen met zijn harde kloppende eikel. Een moedeloze zucht was de aanleiding van haar lichaam wat begon te trillen op de inspanning die het vereiste. Een geile kreun ontschoot echter haar slanke keeltje, toen ze toegaf en de eikel en de schacht voor een groot deel liet verdwijnen in haar strakke maar hunkerende kutje. Ze viel voorover, en hij met haar. Hij voelde haar kutje knijpen op zijn pik, en begon te hijgen en te grommen van opwinding, om zijn armen te strekken naast het lichaam van de mooie elf en zichzelf nog een zetje verder en dieper in haar te glijden. Wat leidde tot niet alleen grote ogen bij de elf, maar zelfs tot een waar orgasme. Haar krappe vulva werd tot de volle 100% gevuld door zijn warm stuk vlees, en zo werd elk intiem plekje van haar vrouwelijkheid in 1 keer geraakt, en wist ze waar ze al die tijd naar had verlangd. En ze kreunde dan zo ontzettend lekker, en ondertussen hijgde ze ook aanmoedigend, zodat hij niet zou stoppen. Hij verstond haar niet, maar begreep haar wel. Dit was niet te missen. Heel langzaam en voorzichtig bleef hij zich in haar drukken en met enige passie liet dit groene beest het beeldschone meisje onder zich kronkelen van genot en extase. Net zo lang totdat de ruimte in haar al krappe poesje nog beperkter werd door zijn lozing. Hij trok zijn harde spuitende penis terug, maar liet haar opgevuld achter, wat bijna opnieuw had gezorgd voor een orgasme bij het mooie elvenmeisje. Ze zakte toen helemaal door haar knieën en wist nog net haar hoofd boven het beekje uit te houden. Ze vloekte eventjes. En dat voor een priesteres. Ze keek hijgende over haar schouder heen en zag Elvis in ongeloof op haar neer kijken. En hij zag haar in ongeloof terug kijken. Ze schudde nog een keer speels met haar kontje, terwijl ze een laatste klodder vloeibaar plezier door de lucht zag springen, wat landde op haar ronde perfecte billen. Langs haar benen begon zijn warme sap te stromen en ze sloot haar ogen bij het gevoel van zijn dikke zaad wat haar krappe kutje uitkroop. Ze draaide zich uiteindelijk om en begon zich te vingeren in het koele water, terwijl de orc voor haar bleef staan op volle kracht. De lust had haar volledig overgenomen, en ze kon haar ogen niet afhouden van zijn geslacht. En dat voor een priesteres…
Je kon wel zeggen dat de verhoudingen veranderd waren. Maar de ernst van de zaak was dat niet. Het feit bleef nog altijd dat een Hoogelf en een orc samen op stap waren. 2 vijanden die elkaar geholpen hadden en die niet zo gezien mochten worden door hun eigen fracties. Die nacht na de vrijpartij in het beekje, hoefde Elvis ook niet meer de wacht te houden bij de ingang van de grot als Jess wilde slapen. Er werd niet meer geslapen. De slaapplek van Jess was een zeer welkome verandering voor de jonge orc en de 2 konden geen genoeg meer van elkaar krijgen, en leken de problemen ook even vergeten te zijn. Hij lag op zijn zij. En zij ook. Voor hem, met haar achterste tegen hem aan gedrukt. Hij had haar billen vast, en liet eindeloos achterlangs zijn dikke slurf in en uit haar krappe kutje glijden wat steeds meer gewend raakte aan het enorme formaat van de orc. De klanken in de grot klonken hemels voor elkaar. Het kampvuur in het midden van de grot liet de schimmen achter hun op de muur dansen. Elvis had hier geen raar gevoel meer bij. Het voelde allemaal zo als het zou moeten zijn. Nooit had hij gedacht dat hij een nacht lang op een prachtig meisje als Jess mocht pompen, die het voor elkaar kreeg om Elvis tot de laatste snik leeg te trekken met haar knijpende kutje. De 2 werden geliefden in zeer korte tijd. Er was in die korte tijd dan ook veel gebeurd. Maar die ochtend toen Elvis buiten op zoek was naar cactusappels, en Jess badend in het beekje lach, werd de realiteit weer snel duidelijk. Jess was aangevallen door een schorpioen. Een kleintje. Met een staart van een halve meter lang, exclusief de angel. Hier in deze wereld was dat klein. Het beestje dacht een maal gevonden te hebben, maar het werd z’n sterfbed. Daar zorgde Jess wel voor met haar Heilige krachten. In deze streek was alles vijandelijke voor Jess. Ze moest hier weg. En ze wist het. Maar ze wist niet of Elvis mee kon komen. Of ze dat wel wilde… Elvis wilde ze wel. dag in dag uit. Ze kon hem ook niet goed uitleggen wat ze wilde of wat ze meegemaakt had. toen Elvis voor de grot zat in de schaduw van de heuvel zelf en haar gehaast en hijgend aan zag komen lopen, kreeg hij in eerste instantie gewoon zin. hij zag haar graag hijgen. En ook Jess dacht eerst aan haar lust bij het zien van de gespierde orc. Ze waren verloren in elkaar. Maar ze gebaarde en snel tekende in het stof een kaart. Ze wist niet hoe het er hier ongeveer uitzag, maar Elvis vatte haar al snel en maakte dan ook de ontbrekende delen van de kaart, wat Durotar moest zijn, af. Vervolgens trok ze een streep naar het westen. ‘’Darnassus.’’ Zette ze er bij. Een stukje Nachtelven taal, wat zo’n beetje alle rassen op deze wereld nog wel konden verstaan. Elvis trok dan ook z’n neus op. Nachtelven waren weer iets heel anders… maar Jess dacht daar veilig te zijn. De hoofdstad van de Nachtelven, ver weg van dit front hier, waar ze herkend kon worden eenmaal ontdekt. Ze pakte zijn hand en keek hem weemoedig aan. Alsof hij haar moest begeleiden, zover dat kon. Hij gromde uiteindelijk goedkeurend en liep enigszins verdwaald de grot in en begon spullen bijeen te rapen. Jess snapte dat wat ze van hem vroeg misschien wel te veel was. Hoe westelijker ze zouden gaan, hoe veiliger het voor haar zou worden, maar des te gevaarlijker voor hem.
Ze liep dan ook voorzichtig op hem af. ,,Hey, ik wil je bedanken.’’ Zei ze dan. Hij draaide zich om en hoorde het gebrabbel aan. Maar hij zag haar ogen. De ernst. En hij slikte er van. ,,Je doet al meer dan je moet doen.’’ Zei ze zacht. Hij keek haar enkel aan en gromde een keertje kort. ,,Bedankt.’’ Zei ze dan nog een keer. ,,En ik… doe alles voor je. Echt alles…’’ en ze glimlachte. Haar stem was plots zwoel. En Elvis kon weer slikken. Ze wilde het hem laten zien. Vertellen ging toch niet helemaal. En dus liet ze haar robe van haar schouders vallen, en met dat die in de stoffige bodem plofte van de grot, stond ze weer naakt voor hem. Soms was de lichaamstaal tussen de 2 duidelijk en makkelijker dan de spreektaal. Maar er had altijd al meer in gezeten. Het was niet zomaar lust. Zij was niet alleen dat prachtige poppetje met dat heerlijke lichaam, en hij was niet alleen die brede spiermassa met de grote lul. Ze hadden enkel elkaar nog. Als teken van dankbaarheid, zakte Jess langzaam door haar hurken en schoof ze het lapje stof opzij wat zijn pracht en praal verborg. Met haar grote heldere blauwe ogen keek ze hem aan en begon ze in alle rust elke centimeter van zijn harde eikel te kussen. Zijn eikel en zijn schacht. Haar zachte lippen drukte liefdeskusjes tegen zijn vlees aan en zelfs zijn grote al borrelende ballen ontvingen haar lippen. Haar handen streelden zijn lengte en geen moment verloren haar ogen het contact met de gene die haar moest redden hier weg te komen. Elvis kon z’n ogen niet geloven. Als er al twijfel was voor deze reis, was hij die nu kwijt. Nooit gedacht dit nog te zien. Dat een engelen gezichtje van een elf zo mooi naast zijn grote kloppende eikel verbleekte in het genot van haar ogen. Jess rook de pik. Ze proefde de pik. Hij voelde dus ook haar tong. Eerst een likje op de eikel en vervolgens aan de flank naar beneden langs de schacht om vervolgens nog een kus op de ballen te geven, en vanaf daar aan de onderkant de zware pik omhoog te likken. Haar gezicht verdween bijna onder de dikte van zijn schacht. Ze begon er van te kwijlen en de smaak van dat kleine beetje voorvocht wat ze boven bij de eikel oplikte, maakte haar dol. Met 2 handen probeerde ze hem vast te pakken terwijl ze de eikel haar mond in slobberde. Elvis begon hard te kreunen en legde zijn grote handpalm op haar kleine blonde koppie en drukte er voorzichtig op. zij opende haar mond zo wijd als ze kon en liet de eikel haar keel opzoeken. Ze kokhalsde er wat bij, maar het verlangen naar het gevoel van zijn harde geslacht in haar krappe mondje overstemde haar reflexen. Al snel boog de pik een beetje en gleed de eikel haar gehemelte voorbij en kropen haar lippen over de schacht heen en probeerde ze enkel centimeter van de pik rondom te behagen. Haar redder. Langzaam liet ze de pik ook weer haar keel uitglijden en de glimmende groenige schacht zag er nog aanlokkelijker uit. Haar handen gleden naar de eikel en namen haar uitbundige speeksel bij de hand en begonnen de gehele schacht te masseren, wat hem op zijn tenen liet staan van genot. Met een onschuldig opgezette ogen begon ze vervolgen kleine likjes te geven aan de grote eikel die steeds fanatieker begon te kloppen. Toen ze een hand op zijn zak had geplaatst en zijn twee grote ballen voorzichtig begon te kneden was het kookpunt bereikt, en voelde ze in haar ene hand het zaad zijn ballen uit borrelen en in haar andere hand hoe het door zijn schacht stormde op weg naar haar likkende gezichtje wat hemels begon te glimlachen toen ze op volle kracht in haar gezicht geraakt werd, en vervolgens de laatste scheut mocht verwelkomen in haar mond. De smaak was intens en door hele lichaam voelde ze verlichting opstijgen. Alsof ze een high bereikte van zijn orgasme en de smaak van zijn dikke zaad, wat rijk was in de uitvloeiing. Ze stond rustig op, snoepte stiekem met haar tong nog iets uit haar mondhoek, en pakte haar robe om haar gezicht schoon te maken. Hij keek enkel naar haar. Hijgende. Z’n mond open. Het was lust en het was passie. 2 werelden. In het vervolg knapten ze de grot op en pakten ze alles wat ze mee konden nemen, met elk een grote grijns op het gezicht. De toch zou ongetwijfeld gevaarlijk worden, en wie weet hoe het ook mocht eindigen. 1 ding was zeker. Ze hadden in ieder geval elkaar nog, en soms was dat alles wat je nodig had om het geluk weer in het vizier te krijgen.