Korfbal - 35

Johan en ik fristen ons even op, want we moesten ons klaar maken om naar de gemeente De Amer te gaan. Johan trok een jasje, dasje, bloesje, pantalon aan, terwijl ik een merkloze trui en spijkerbroek aantrok. Johan zou in het begin het woord doen, zodat ik wat af kon tasten en zaken de goede richting op kon sturen.

We waren een kwartier voor de tijd bij het gemeentehuis en werden ontvangen door een vriendelijke beveiliger en ik maakte een mental note van het bedrijfsembleem. Toen we in een soort publieke ruimte waren, vroeg ik aan Johan: “Weet jij de naam?”
Johan keek me glimlachend aan en zei: “Ik neem aan dat je het beveiligingsbedrijf bedoelt? Kijk maar op je app. Tijdens de vergadering heb ik de app constant open staan op mijn laptop. Ik stuur je berichten om je te informeren als ik bijvoorbeeld op Google iets vind.
Ik stak mijn duim op en stelde mijn smartwatch in, dat het niet op zou vallen als er telkens berichten binnen zouden komen.
Ook stuurde ik nog een appje naar de PA, dat ik de komende uren wellicht een beroep op haar zou doen. Ik wilde haar als breekijzer gebruiken, zodat twijfelaars overtuigd zouden worden in verband met kredietwaardigheid en zo. Binnen een minuut kreeg ik een icoon van een duim en een vliegtuig terug. Blijkbaar zat ze ergens in de lucht. Ik wist nu al dat ik haar zou gaan Skypen, zodat ze de beelden er bij zou kunnen laten zien.

We werden opgehaald door een alleraardigste jongedame, die ons via de ranzige koffieautomaat, waarvan we de producten uitvoerig prezen, naar de vergaderkamer leidde.
Daar troffen we een tribunaal van acht mensen. Uit ons onderzoek was gebleken, dat er maar vijf mensen in de Commissie Ruimte zaten, dus ik was gelijk heel benieuwd wie er nog meer bij waren.

De voorzitter kwam als laatste binnen. Dat was de garagehouder! Hij begon de vergadering met de mededeling dat de voorzitter ziek was en dat hij als secundus op zou treden.
Eerst waren er een aantal hamerstukken. Ons voorstel zou als laatste behandeld worden.
Heel voorzichtig slurpend van de steeds kouder wordende koffie, wachtten we op het slotstuk. Niemand stelde iets van de eerdere agendapunten ter discussie, waardoor we wonderlijk snel aan het laatste punt toekwamen.

De voorzitter begon met een zeer uitgebreide toelichting op het plotseling verschenen agendapunt en ondertussen bracht de jongedame onze maquettes naar binnen.
Daar richtte iedereen hun blik op, waardoor de voorzitter gelukkig zijn publiek kwijt raakte. Johan bedankte de voorzitter snel, liep even rond en legde broederlijk de hand op de schouder van de voorzitter en begon de plannen uit te leggen. Ondertussen keek ik vooral naar de aanwezigen. Twee mensen leken nogal gereserveerd te zijn, maar de anderen hadden een positieve houding.
Toen Johan om reacties vroeg, was iedereen even stil, dus ik nam het woord en ik richtte me gelijk tot de dame die ik de hele tijd verveeld en met aversie naar Johan had zien kijken. Ik vroeg haar: “Mevrouw, misschien wilt u zich even voorstellen en reageren op de plannen?”

Ze haalde diep adem, ogenschijnlijk om haar frustratie te laten zakken. Ze begon met haar naam en titulatuur te vertellen en het werd me al snel duidelijk dat deze dame meerdere petten op had. Ze fulmineerde van alles over de verloedering van het dorp, de totale apathie van de dorpsbewoners en gaandeweg de vijf minuten die ze aan het woord was, brandde ze alles en iedereen af.
Toen ze een kleine adempauze inlaste, vroeg ik wat haar rol in de commissie was, antwoordde ze dat ze adviseur was. Ik knikte begrijpend, maar ik snapte er niks van.
Ik vroeg welke adviezen ze vandaag aan de commissie zou geven en eindelijk onderbrak ik daarmee haar woordenkots. Haar advies was klip en klaar: dit was een onbekende, die niets eerder in het dorp gedaan had en dus niet vertrouwd kon worden en dus ook niets mocht komen doen in het dorp.
Ik bedankte haar voor haar advies en ik zei dat ik hoopte dat iedereen het ter harte had genomen. Daarna vroeg ik wie er wilde reageren op het verwijderen van de benzinepomp.
Ik vroeg dat expres, want dat was juist één van de dingen die in ons plan stond waar we niets aan wilden doen.

Dezelfde dame begon wederom een betoog over de leefbaarheid van het dorp, waarin alles en iedereen aangetast werden, enzovoort.
Toen ze uitgeraasd was, keken diverse mensen vermakelijk naar de dame en ik vroeg aan de voorzitter: “Meneer de voorzitter, ik heb er alle begrip voor dat iedereen iets wil zeggen, maar hetgeen deze dame uit haar mond laat komen is niet hetgeen wat in de plannen vermeld staat. Ik vroeg bewust om reacties naar iets wat exact andersom in de plannen staat. Ik ben verheugd om te constateren dat deze dame onze plannen hierin dus ondersteunt, maar het verontrust mij dat ze reageerde op een manier zodat het leek alsof ze de stukken niet helemaal gelezen had”.
“Het was ook veel te veel om te lezen!” repliceerde ze, terwijl ze mij vooral aan een heks deed denken.
“Het paste netjes op een A4-tje. Dat weet ik zeker, want ik heb het zelf geschreven. Meneer de voorzitter, zijn er vanuit de commissie nog tips om dit project te laten slagen?”

De vrouw explodeerde bijna. Ik merkte op, dat de anderen in de vergadering stiekem aan het gniffelen waren.
De vergadering ging verder en men vroeg inhoudelijk hoe we een aantal zaken wilden gaan regelen. Daarbij ging het om verkeersstromen, geluidsoverlast en dergelijke. Dat gaf mij een uitstekend momentum om de uitbreiding van het hotel te benadrukken, omdat het er voor zou zorgen dat het buitengeluid veel meer in het eigen perceel gehouden zou worden. Dit zou zelfs nog meer beperkt worden door glazen terrasoverkappingen aan te brengen langs de bestaande en nieuw te bouwen kloostergangen.

Iedereen was enthousiast, maar reageerde gereserveerd. Ik richtte me tot de inmiddels wat afgekoelde dame en zei: “Ik vermoed dat de meeste terughoudendheid zit in het feit hoe de financiën in elkaar zitten. Dat kan ik uitleggen.
Het verdienmodel van het geheel zit hem vooral in de verhuur van de hotelkamers. Daar proberen we dik-betalende gasten voor te krijgen. Dat gaan we doen door het organiseren van thema-feesten en die zullen door een aantal mensen extravagant genoemd worden. Daarom willen we die in de privacy van het klooster en de kerk houden, zodat mensen die zich er aan zouden kunnen storen niet gemoeid worden. Het enige wat men zal zien, zijn een paar geblindeerde limousines die af en toe naar het hotel rijden.
We verwachten dat de opbrengsten van het hotel de kosten van alle initiatieven om het dorpsleven te bevorderen voldoende zullen dekken. Daarbij zal iedereen natuurlijk denken: hoe krijg je de eerste investering er uit en hoe krijg je deze gasten binnen?
Ik heb op beide vragen een antwoord. Het binnenhalen van de gasten zal vooral via Rotterdam Airport gaan, maar ook via de haven van Drimmelen. Het is belangrijker om te weten hoe er aansluiting tot die 1% rijken der aarde gevonden kan worden en daarom wil ik jullie vragen om naar het grote scherm te kijken, terwijl ik contact zoek met onze investeerder”.

Ik rommelde wat met mijn telefoon en het lukte me om het Skype beeld op het grote scherm in de vergaderzaal te laten verschijnen.
Ik belde Miss Cat en ze nam op met een joviale groet. Ik legde uit waar ik was en vroeg of ze wilde vertellen wat de mogelijkheden ter financiering waren. Ze zei dat ik even geduld moest hebben en ondertussen zagen we het interieur van een privé vliegtuig voorbij komen. Ik vermoedde dat we ons daar binnenkort mee naar Panama zouden laten vervoeren.
Na een minuutje verscheen Carlos in beeld. Hij begroette me amicaal en vroeg wat hij voor mij zou kunnen betekenen. Ik draaide de camera, zodat hij wist in welke setting ik was en zei: “Ik zie een project in een wegkwijnend dorp. Door het project komt het dorp tot leven komt en dat kunnen we bekostigen door thema-feesten voor rijken kunnen organiseren. Door het project komen handen, lusten, wensen en commercie bij elkaar. We hebben elkaar hierover niet eerder gesproken, maar ik kan je verzekeren dat ik er vertrouwen in heb”.
Carlos dacht heel kort na en zei: “Als jij er vertrouwen in hebt, dan heb ik dat ook. Ik zal de hoogte van je krediet zo dadelijk laten weten via mijn PA. Succes met de aankopen en hopelijk lukt het om alles snel te organiseren. Tot volgende week!”
“Bedankt Carlos, tot volgende week”.

Ik verbrak de verbinding, rommelde om tijd te rekken nog even met mijn telefoon en ik kreeg ‘toevallig’ de Wiki-pagina van Carlos in beeld op het grote scherm, die ik een minuut liet staan.
Ik sloot alles en richtte me tot de aanwezigen. Ik vertelde: “Zoals jullie net hebben gehoord, heb ik de ondersteuning van Carlos. Als je net goed hebt opgelet, zal je kunnen achterhalen dat hij een erg vermogend man is en ik voel me bevoorrecht om met hem zaken te mogen doen. Ik heb al eerder zaken met hem gedaan en het is goed om te weten, dat hij geen voorwaarden stelt aan zijn steun. Het is, wat het is. Niets meer en niets minder. Omdat we hier voor De Amer een heel mooi project neer kunnen zetten, heeft hij besloten, dat hij dit wil ondersteunen.
Ik richt me nu specifiek tot de voorzitter en ik vraag of de notulen zo gemaakt kunnen worden, dat er nu uit blijkt dat voor de projecten ruim voldoende geld beschikbaar is. Aan de aanwezigen wil ik vragen om daar alle zwijgplicht over te bewaren”.
Het bleef muisstil en ik wist exact waarom: meneer de voorzitter, de garagehouder, had een dubbel belang en dat belang had ik met mijn opmerkingen heel duidelijk aangestipt en bij alle andere mensen onder de aandacht gebracht.
Niemand kon in de toekomst meer zeggen: “Dat wist ik niet”.

De voorzitter nam het woord, schraapte zijn keel en zei: “Dat spreekt voor zich. Zijn er nog mensen die vragen aan dhr Visser hebben?”
Sommigen gaven duidelijk aan dat ze geen vragen hadden, maar de dame die eerst ook aan het draaikonten was, deed waar ze goed in was…
Ik richtte me tot haar en zei: “Wat voor themafeesten gaat u organiseren?”
Ik zei: “Dat gaat u helemaal niets aan, want die organiseren we met genodigden, waarbij we de plaatselijke regelingen in ere zullen houden. Daarom zullen we per keer ook maar 99 mensen tegelijk uitnodigen”.
De vrouw werd knalrood, maar voor ze iets kon zeggen, ging ik verder: “Maar, indien meneer de voorzitter toestemming geeft om enige persoonlijke toelichting te geven die niet wordt genotuleerd, wil ik wel wat dieper op de materie in gaan”.
De voorzitter keek rond naar de aanwezigen en peilde de gedachten. Het was me gelukt: iedereen was bloednieuwsgierig en wilde heeel graag weten wat onze plannen waren.
Hij zei: “Dat is goed. Van komend deel worden geen notulen gemaakt”.

Ik stond op, liep even heen-en-weer om mijn gedachten te ordenen. Ik besloot om het onorthodox aan te pakken. Ik vroeg: “Ik begin met een uiterst persoonlijke vraag: wie van jullie heeft de gordijnen dicht als je gaat slapen?”
Ik zag zelfs bij deze laagdrempelige vraag een paar aarzelende reacties, maar iedereen stak de hand omhoog. Ik knikte en zei: “Dit was een antwoord wat voorspelbaar was. Maar, nu een moeilijkere vraag en ik realiseer me dat jullie deze vraag minder makkelijk richting jullie collega’s kunnen beantwoorden. Wie heeft er seks met de gordijnen open?”
Iedereen keek naar elkaar en niemand stak een hand op.
Ik liet het even zo, maar mijn vraag zorgde er wel voor, dat iedereen zich een beetje ongemakkelijk voelde.

Ik zei: “Dat verwachtte ik al. Seks is iets wat privé is. Iets wat je meestal met de gordijnen dicht en zelfs de lampen uit doet. Op die manier delen we onze intimiteit het makkelijkst. Als we dan ook nog onze ogen dicht doen, dan zien we onze geliefde op de best mogelijke manier”.
Er klonk gegniffel door mijn dubbelzinnige opmerkingen.

“Je kan je voorstellen dat beroemde zangers, acteurs, politici en zo ook behoefte hebben aan deze intimiteit, maar dat er niemand zo gek is om aan hun zijde te willen leven. Zij zoeken dan dezelfde intimiteit bij mensen waar ze niet regelmatig mee samenleven. Ook zij hebben deze intimiteit namelijk nodig.
Wij willen die intimiteit aanbieden, zodat ze, wanneer ze bij ons komen, in alle privacy kunnen genieten van een stukje persoonlijke aandacht.
Die begrenzing gaan wij hen bieden. Het gezamenlijke deel qua intimiteit kan in de kelder onder de kerk plaats vinden en de private zaken in de hotelkamers”.

Ik zag Johan met wijd open ogen waarschuwend naar me kijken en ik zei: “Let wel: wat we gaan maken is gen hoerenkeet of zo, maar een plaats waar de rijken, de beroemden en de door Story veel gefotografeerde BN’ers in alle rust kunnen genieten van zichzelf, hun innerlijk en van anderen. Hoe en wat dit allemaal inhoudt, kan door iedereen zelf bepaald worden”.

De vrouw zag blijkbaar een aanknopingspunt, want halverwege mijn verhaal veranderde ze ineens naar eens strijdbare vrouw. Ze snoof: “Geen hoerenkeet, maar wat dan? Een massagesalon met happy ending?”
Gegniffel ontstond her en der en ik zei: “Op die happy ending hoop ik ook elke keer als ik met mijn partner of met iemand anders aan het vrijen ben. Maar, zonder een sekstherapeut te willen zijn, kan ik vertellen, dat een orgasme niet het hoogst haalbare is. Het hoogst haalbare is namelijk voor iedereen verschillend. Ik ken mensen die het hoogst haalbare zien als ultieme vernedering, of een extreem pak slaag. Weer anderen worden ultiem blij door louter seksuele stimulatie, maar zonder orgasme.
Elk persoon is anders en iedereen is welkom om daar met mij over te praten”.

Ik liet deze woorden rondzingen en ik keek ondertussen de vrouw de hele tijd aan. Ze zat ongemakkelijk: ze schoof gedurig over haar stoel heen en weer.
Ik zag mijn smartwatch oplichten en ik las een bericht van Johan: “Stoppen. Nu. Ze is toe aan een orgasme, maar dat moet buiten de vergadering”.
Ik richtte me tot de voorzitter en zei: “Meneer de voorzitter, ik denk dat ik duidelijk heb gemaakt wat de hoofdlijnen er zijn. Als er details afgestemd moeten worden, dan kan dat mij betreft ook buiten de vergadering”.

Ik zag opluchting op het gezicht van de vrouw en de voorzitter zei: “Bedankt voor deze inkijk en ik kan tot zekere hoogte meegaan in het beschrevene. Ik kan me voorstellen dat er voor dit concept een markt is”.

Er bleken verder geen vragen meer te zijn en ik vroeg de Commissie Ruimte in hoeverre zij de plannen zouden ondersteunen. De voorzitter zei, zonder verder iemand aan te kijken: “We kunnen volledig achter de ideeën staan. Het geeft een grote impuls aan dit deel van het dorp en daarnaast een verbetering van de publieke dienstverlening binnen De Amer. Ook wordt de leefbaarheid in het dorp beter, doordat er een duidelijke centrumfunctie gaat ontstaan.
Misschien gaat het zelfs nog meer werkgelegenheid geven, maar dat zal de toekomst uitwijzen’.

Ik dankte de voorzitter en vroeg of iedereen dit kon beamen. Iedereen knikte en ik zei tegen de notulist: “Graag opnemen, dat alle aanwezigen achter de besproken voorstellen staan”. De notulist keek naar de voorzitter. Hij knikte, waarna de notulist e.e.a. opschreef.

Ik las een berichtje op mijn watch: “Wat ben jij een rat, dat je dit er door hebt gekregen. Maar geloof maar niet dat het een korte avond wordt: milady heeft achteraf nog wel wat te zeggen”

De voorzitter was de vergadering aan het afronden en ik keek naar de dame, met wie ik de degens al een paar keer had gekruist vanavond. Ze zag er niet verslagen uit, maar strijdbaar, zodat ik wist dat Johan zeker gelijk had.
Na de vergadering verdwenen veel mensen, maar de dame en de voorzitter bleven als laatste, terwijl Johan en ik draalden met het opruimen van de spullen, inpakken van de maquettes en dergelijke. Toen ik de voorzitter een hand gaf, hield hij deze net te lang vast en hij keek me woordeloos in mijn ogen. Daarna bedankte hij me voor de heldere uitleg.
Johan volgde mij en ik gaf de dame een hand. Heel even had ik de neiging om een kniebuiging voor haar te maken en haar te bedanken voor deze avond, maar dat voelde niet goed. Ik zei niets, maar ik keek haar recht in haar ogen aan. Onze ogen voerden een machtsstrijd uit en de dame begon weer te bewegen met haar onderlichaam.
Ik stapte 10 centimeter dichterbij en keek verder neer op haar kruin. Haar schouders daalden een beetje, maar toch tilde ze haar kin omhoog. Ik keek haar op een dominante manier aan en zei: “Misschien kan de voorzitter de locatie nog een keer laten zien, zodat we allemaal heel goed weten hoe het er uitziet en wat de bedoeling is”.
De dame knikte en zei met raspende stem: “Dat is een goed idee, want ik moet eerlijk toegeven dat ik niet meer helemaal weet hoe het er daar allemaal uitziet”.
De voorzitter ging schuin achter de dame staan en zei met een knipoog naar mij: “Ik heb de sleutel bij me, dus we kunnen er zo naar toe”. Toen wist ik dat ik al een deal had met de garagehouder. Daarbij was het bedrag waarvoor hij zijn bezittingen zou verkopen niet meer relevant: hij zat in ons kamp.

Ik zei tegen Johan: “Ik ben met jou meegereden. Ga je ook mee, of moet ik een taxi regelen?”
Hij haalde zijn schouders achteloos op en zei: “Ik ga wel even mee, maar het moet niet te laat worden”.
Omdat hij geen consequentie aan zijn woorden hing, geloofde ik hem niet en ik kreeg heel erg de indruk dat de voorzitter annex garagehouder, Johan en ik nog een lange avond met de dame zouden hebben.

Terwijl we door de gangen van het gemeentehuis naar de auto’s liepen, excuseerde ik me even en ik belde naar Iris, waar ik e.e.a. uitlegde. Ik vroeg haar om in haar witste kleren met de auto naar ons toe te komen en allerlei bondagezaken mee te nemen. Daarbij moest ze ook zaklampen meenemen en een plekje bij het orgel zien te krijgen.
Iris was wel in voor een geintje en zei dat ze er met een half uurtje wel zou zijn.

Ik liep met snelle pas naar de anderen toe en zei, dat ik eerst echt toe was aan een borrel en ik zei dat ik iedereen op een biertje of wijntje trakteerde bij de lokale kroeg. Dat was een goed voorstel en een paar minuten later zaten we aan een tafeltje.
De ober kwam snel en nam de bestelling op. Die leverde hij zeer snel en zei: “Als er nog iets nodig is: geef het maar aan!”
Ik knikte en we praatten over allerlei dingen die voor De Amer relevant waren. Ondertussen maakten Johan en ik telkens bijvul-gebaren naar de ober, die stoïcijns de glazen vol hield. Daarbij ging de jonge jenever bij de garagehouder en ook de port van de dame extreem snel naar binnen. Ik voelde me zeer welkom geheten in het Bourgondische Brabantse land!

Na krap een half uur stond ik op, gaf de voorzitter een hand om hem te helpen op te staan en toen hij stond hielp ik hem om echt naar buiten te gaan. Aangezien hij voor vanavond alleen maar de sleutelvoerder was, was het niet zo erg dat hij straalbezopen was.
De vrouw was veel helderder en liep voor Johan uit. Onderweg stopte ik een biljet van 50 euro in de handen van de ober en vroeg: “Is dit genoeg?”
Hij knikte en zei: “Het is te veel”.
“Prima, hou maar als fooi”.
De ober fluisterde: “Jij hebt ook een leuke fooi, want ze komt hier wel vaker na een vergadering”.
Ik knipoogde, maar zei niets.

Johan reed ons vieren in een paar minuten naar de kerk. Daar stapten we uit en de garagehouder deed de voordeur open en deed de lampen aan. We stapten naar binnen en bekeken de verlichte kerk, die er in het donker best spannend uitzag.
Toen ik de buitendeur dicht wilde doen, zag ik Iris aankomen met mijn auto en ik liet de anderen alvast doorlopen. Ik wachtte Iris op, we deden een vette omhelzing en ik vertelde wat mijn bedoeling was. Ze knikte en met haar spierwitte kleren, met zelfs een stola van tule, wees ik haar de weg naar het orgel: boven de ingang van de kerk.
Ik pakte de door Iris meegebrachte kist op en voelde daar zwepen en touwen.

Ik bracht deze kist bijna vooraan in de kerk en zocht de andere drie mensen op. Johan was hen aan het rondleiden, waarbij vooral de garagehouder erg bezopen leek. Toen ik er was, nam ik het initiatief rustig over en ik begon te praten over schuld, zonde, straf en vergeving. De vrouw luisterde aandachtig en toen ik een preek gehouden had, vroeg ik wat haar stoutste of duisterde gedachten waren.
Ze zuchtte diep en smachtend en ik twijfelde of ik het niet te dik had aangezet. Ze zei: “Nu ik hier sta, maar een paar meter van het Heilige Kruis, kan ik aan niets anders denken, dan hoe het zou zijn om aan dat Kruis te hangen”.
Ik zei: “Misschien helpt het als je er tegenaan gaat staan?”
Ze liep naar het kruis helemaal voorin de kerk en ondertussen vroeg ik aan de garagehouder: “Is deze kerk al ontwijdt? Of moet dat nog gebeuren?”
“Dat is vorig jaar al gebeurd”. Ik knikte en was daar blij mee, want mijn ideeën waren verre van heilig.

De dame stond als een klein meisje voor het kruis. Ik sleepte een zware stoel voor het kruis, waar ze op klom en ze op de goede hoogte kwam voor het kruis.
Ik keek haar aan en zei: “Wil je aan het kruis hangen?”
“Ja”, zei ze met diepe stem.
“Wat wil je dan doen?”
“Ik wil voelen hoe het is om hulpeloos te zijn”
“Wat moet er dan gebeuren?”
“Dan verdien ik straf”

“Zo zal het geschieden”, zei ik zacht, maar ferm en ik maakte haar polsen aan het uiteinde van de horizontale balk van het kruis vast.
Haar nek bond ik losjes aan de verticale bovenste balk en haar voeten bond ik aan weerszijden van het kruis. Daarna zei ik, zoals ik een priester vroeger wel eens hoorde praten: “Mijn dochter, wat heb je gedaan? Welke zonden heb je begaan?”

Ik zei het met een kwinkslag, maar de dame keerde helemaal in zichzelf en zei: “Pater, ik heb gezondigd. Ik ben vreemd gegaan met de bode. Ik heb ook gezondigd met … “
Er kwam een stortvloed van bekentenissen, die de gemeentelijke politiek direct tot een anarchie zouden hebben laten afglijden en ik zag dat Johan de bekentenis met zijn telefoon opnam, terwijl de garagehouder bezig was om een borreltje in te schenken uit zijn plaatselijke voorraad.

Toen de dame van de gemeente eindelijk klaar was met haar biecht, zei ik: “Wat je hebt verteld zijn heel veel dingen die niet goed zijn. Je hebt erg veel verkeerde dingen gedaan en daar heb je een straf voor verdiend.
Omdat het zo ernstig is, zal je deze keer ook lijfstraffen geven en kom je er niet van af met een paar schietgebedjes”.

“Ja, pater”, zei ze gedwee.

Ik maakte haar blouse en haar kokerrok open. De eerste viel open en de laatste viel naar beneden.
“Je snapt dat ik je niet zal sparen, want je bekentenissen verdienen een zware straf”.
“Ja, dat begrijp ik, pater”

Ik pakte een strokenzweep uit de kist en begon haar eerst licht, maar daarna steeds heftiger te raken op de voorkant van haar lijf: rustig opwarmen.
Eerst vooral haar buik, daarna haar bovenbenen.
Daarna haar borstkas, daarna haar onderlijf.

Haar kleren fladderden heen en weer. Haar geest vloog her en der.
Ze was verdwenen; het enige wat restte was haar lichaam. Johan trok haar rok uit, maar haar blouse werd tegengehouden door de touwen. We namen de gok en knipten haar blouse kapot.
Naakt, op haar schoenen na, hing ze aan het kruis voorin de kerk. Ze ademde rustig en diep, terwijl ik haar langzaam met de zweep bewerkte.
Johan maakte films, de garagehouder schonk er nog eentje voor zichzelf in.

Het lukte me om de gemeentelijke dame heel erg intens te raken en uiteindelijk kwam ze terug uit haar trance. Ze riep: “Ik heb dit verdiend! Ik moet gestraft worden!”
Johan nam alles op en dat was het moment dat Iris, bij het schijnsel van het lampje van haar mobiele telefoon zichzelf liet zien. Ver weg en hoog boven ons verscheen ze in het wit.
Ze leek op een engel met fladderende vleugels.
Ze zei niets, maar haar verschijning was magistraal.

De vrouw zag de witte gedaante en werd bang. Ze riep hard: “Straf me harder, ik heb verkeerde dingen gedaan en ik verdien straf!”
Iris vond het wel leuk, fladderde met haar witte kleren en riep: “Vertel wat je verdiend hebt!”
De vrouw leek wel in een andere wereld te zijn en zei: “Ik ben zo vaak vreemd gegaan, dat ik niet meer weet hoe vaak. Ik verdien daar heel veel straf voor!”
Iris riep: “Pater, straf haar door haar kutje te geselen, zodat ze er altijd aan zal blijven denken dat ze niet vreemd zal gaan”.
Johan pakte haar enkels, bond die met een lang touw aan het kruis, waar ook haar polsen aan vast zaten. Haar kutje was nu extreem goed zichtbaar en super toegankelijk.
Ik vroeg: “Ik ga je kutje geselen. Ik weet al hoeveel je als straf verdiend hebt, maar hoeveel denk je dat er werkelijk nodig zijn?”
(ik dacht aan 10 harde slagen op haar blote kutje)

De vrouw haalde adem en zei: “Het aantal is niet belangrijk pater, het belangrijkste is, dat ik niet meer in de verleiding kom om vreemd te gaan. Wilt u mij straffen zoals u het goed dunkt?“
Inhoudelijk had ik niets aan het antwoord, dus ik zei: “Als je denkt dat je bijna genoeg slaag hebt gekregen, zeg je: “genade, pater”. Is dat duidelijk?”
De vrouw had werkelijk de tranen in haar ogen staan, terwijl ze vastgebonden aan een kruis met opengesperde benen haar kut aanbood voor straf. Ik had een vrijbrief van haar om haar kutje te gaan slaan. Ik was blij dat Johan alles filmde.

Ik pakte een rijzweepje met een leren plak. Daarmee begon ik haar rustig te slaan. Ik pakte haar hele kutje mee: slag na slag liet ik op haar lippen neerdalen, waarbij ik haar klitje zoveel mogelijk vermeed. Ondertussen wenkte ik Iris en zij kwam naar mij toegelopen, maar ze bleef buiten het gezicht van de vrouw. Ondertussen beukte ik steeds wat harder op de gemartelde kutlippen van de vrouw.
Ik had verwacht dat ik een soort van rancune of andere negatieve gevoelens naar deze vrouw zou voelen, na de vergadering van vandaag, maar dat was niet zo. Ik lette heel goed op haar reacties en bracht haar exact de pijn toe, die zij verwachtte en rechtvaardig achtte.

Ruim 10 minuten later begon de vrouw te hijgen: haar trance was onvoldoende om de pijn in haar inmiddels brandende kutje te kunnen maskeren. Ik begon haar te ‘raken’.
Dat was ook het moment dat ik haar feller begon te slaan: recht op haar klitje en hard op haar lippen. Nu pas begon de marteling, maar voor de vrouw voelde het alsof dit voortkwam uit deze zelfde, hemelse flow. Ze deed haar uiterste best om zo lang mogelijk in deze flow mee te gaan, maar toen ik merkte dat de rek op begon te houden, haalde ik fors uit op haar klit en sloeg er heel hard op.
Ze was zo verbaasd, dat ze niet reageerde. Snel opeenvolgend sloeg ik haar zeker 20x snoeihard op haar klitje. Ze had echt een hoge pijngrens!
Uiteindelijk wenkte ik Iris. Iris knuffelde in haar witte kleren en de vrouw zakte weg in een gelukzalige roes. We maakten haar los, zonder dat ze uit haar roes ontwaakte en we drapeerden haar op de grond.
Ik gebaarde dat Iris een stel van haar witte kleren uit moest doen en die vleiden we om de vrouw heen. De garagehouder was inmiddels in slaap gesukkeld en lag met veel gesnurk met zijn hoofd op de tafel zijn alcohol te verstouwen.
Ik nam een papiertje en schreef daarop: “You look like an angel” en ik pakte zijn telefoon en zette zijn volume zo hard mogelijk. Daarna liepen we naar buiten, waarbij Iris wel erg schaars gekleed was. De deur lieten we open en we gingen naar huis: Johan ging naar zijn vrouw Miranda en Iris reed mij naar ons nieuwe plekje. Toen we bijna thuis waren, belde ik de garagehouder. Nadat de telefoon een paar keer overgegaan was, werd er opgenomen, maar de reactie was zo vaag, dat ik er niets mee kon.
Na een minuut belde ik nog een keer en toen hoorde ik ook de schelle stem van de vrouw. Ik verbrak de verbinding en ik wist dat ze het goed zouden maken. En, als het nodig zou zijn, hadden we beeldmateriaal waarmee we wat mensen zouden kunnen overtuigen, hoewel onderdrukking en afpersing zeker niet onze way of life zijn.

Iris en ik stommelden samen naar bed. Iris was door het chaufferen nogal hyper en zorgde goed voor me: ze legde me lekker naakt in het bed, waarna ze zelf ook naakt naast me kroop. We vielen knuffelend, zonder enige verdere vorm van seks, in slaap.

Om half drie ’s nachts ging de beltoon van mijn telefoon af. Ik drukte hem weg en sliep door. Binnen een minuut ging de toon nogmaals over en ik nam op. Zonder iets te zeggen.
Ik hoorde een vrouwenstem smachtend ademen. Ze leek te masturberen en hard op weg te zijn naar een hoogtepunt. Ik vermoedde dat het de vrouw van de gemeente was en ik begon eerst zacht en daarna steeds harder te zeggen: “Je mag niet klaarkomen”.
Ik herhaalde het zeker meer dan 100x en uiteindelijk nam de intensiteit van ademhaling af en verbrak ik de verbinding. Ik was er inmiddels van overtuigd dat het de dame van de gemeente was en dat ze zelfs in een orgastische roes naar mij had geluisterd en niet klaar gekomen was. Ik vond het heel erg leuk om te merken, dat mijn invloed zo ver was gekomen, dat ik zelfs via de telefoon iemand een orgasme kon onthouden.
Ik was echter zo geil geworden, dat ik mijn pik ter hand nam en mezelf aftrok. Mijn plakkerige sperma sproeide ik over de slapende Iris heen. Toen ik daarna weer tegen haar aankroop, schurkte ze even met haar billen in mijn kruis. Heerlijk!