Totale Overgave

Totale overgave: klinisch Seksueel Onderzoek
Een Experimentele Reis door Schaamte en Opwinding

Beste lezer,

Ik ben momenteel bezig met een nieuwe serie, maar door tijdgebrek duurt het nog even voordat die klaar is. In de tussentijd wil ik graag dit oudere verhaal met jullie delen. Ik heb het verhaal wat opgepoetst voor deze publicatie. Het is misschien wat minder diepgaand dan mijn vorige verhaal, maar het verhaal zelf verdient het volgens mij nog altijd om gelezen te worden.

Sommige mensen fantaseren wel eens over een dokterscontrole die wat verder gaat. Dit verhaal gaat verder… Veel verder. Met een vleugje sciencefiction/fantasy verkent het thema’s als schaamte, vernedering, controle en taboefantasieën. Het is niet voor iedereen weggelegd, maar biedt lezers die nieuwsgierig zijn dit soort scenario's een verhaal dat de moeite waard is om te lezen.

Hieronder vind je eerst een introductie. Wil je direct naar het verhaal? Scroll dan naar beneden naar “Een Medisch Experiment”.

Introductie verhaal
Robert Verhagen, een jonge student bedrijfseconomie die kampt met financiële zorgen, meldt zich aan als proefpersoon voor een medisch-seksuologisch onderzoek: het testen van een nieuw medicijn. Wat begint als een simpele manier om snel wat geld te verdienen, verandert al snel in een intens en confronterend experiment waarbij hij volledig wordt blootgesteld aan het kritische oog van dokter Vermeer en zijn assistentes.

Onder voortdurende observatie, vastgebonden en volledig gecontroleerd, ondergaat Robert vergaande en vernederende experimenten. Elke aanraking, elke stimulatie en elke test dwingt hem tot totale overgave terwijl hij ontdekt hoe ver zijn seksuele grenzen werkelijk reiken.

Een Medisch Experiment
Robert Verhagen, 21 jaar oud en student bedrijfseconomie, zat nerveus in de wachtkamer van de privékliniek. Het moderne gebouw lag aan de rand van de stad, strak en professioneel ingericht, maar ook opvallend discreet. De geur van ontsmettingsmiddel hing in de lucht en het zachte gezoem van de airconditioning vulde de stilte.

Zijn rechterbeen wipte rusteloos op en neer. Het leek zo’n simpele beslissing toen hij de advertentie voor het eerst zag: “Gezocht: mannelijke proefpersonen, 18-35 jaar, voor medisch onderzoek. Royale vergoeding.”

Royale vergoeding. Die woorden waren blijven hangen. Zijn studie bedrijfseconomie vrat geld, het collegegeld alleen al voelde als een molensteen om zijn nek. En dan waren er nog de stapels boeken, de huur van zijn kleine studentenkamer en de eindeloze stroom onverwachte kosten. Hij had al eens gedacht aan een bijbaan in de horeca of callcenterwerk, maar dit… dit leek sneller en gemakkelijker. De royale vergoeding van 1500 euro lonkte als een directe uitweg uit zijn financiële stress.

Het formulier dat hij moest ondertekenen was intimiderend lang, vol juridische termen en technische details. Hij had het vluchtig doorgelezen, maar was snel gerustgesteld. Het contract vermeldde dat hij op elk moment kon stoppen door het stopwoord “afbreken” uit te spreken. In dat geval zou de sessie onmiddellijk worden beëindigd. Maar er stond ook een harde voorwaarde: zodra hij ervoor koos om voortijdig te stoppen, werd de deelname als mislukt beschouwd en zou hij géén vergoeding ontvangen.

Verderop stond een passage die hem eerst geruststelde, maar daarna juist onrustig maakte: de proefpersoon hoefde geen actieve medewerking te verlenen aan iedere afzonderlijke test. Dat leek vrijheid, tot hij de toevoeging las dat het onderzoeksteam in zulke situaties “corrigerende maatregelen” mocht nemen om de procedure alsnog volledig uit te kunnen voeren. De woorden waren zakelijk, neutraal zelfs, maar in zijn hoofd kregen ze gewicht. Corrigerende maatregelen. Wat hield dat in?

Terwijl hij zat te wachten bleven sommige zinnen in zijn hoofd knagen: "onderzoek naar mannelijke fysiologie… deelname aan seksuele stimulatie vereist… mogelijke bijwerkingen, zowel lichamelijk als psychologisch… strikte geheimhouding… risicovolle, onverwachte reacties niet uitgesloten."

Robert slikte. “Onverwachte reacties niet uitgesloten?” Wat hield dat precies in? Hij voelde een vreemd mengsel van opwinding en angst. Zou hij zich werkelijk moeten blootstellen? Wat voor experiment zou dit zijn? En wat als zijn lichaam reageerde op manieren die hij zelf niet kon controleren? Toch gaf de financiële nood hem het duwtje wat hij nodig had. Hij wist dat zodra hij begon, hij geen weg terug had; tekenen betekende zijn lichaam volledig ter beschikking stellen.

Zijn naam stond nu onderaan het formulier, zijn krabbel haastig maar duidelijk. Daarboven, met zelfverzekerde hand, de handtekening van de hoofdonderzoeker: Dokter Vermeer. Robert voelde een lichte rilling langs zijn ruggengraat. Het was nu officieel. Hij was niet langer gewoon een student die worstelde met geld; hij was testpersoon 23, een object van studie, volledig onderworpen aan het experiment dat hij zelf had geaccepteerd.

De Onderzoekskamer
"Testpersoon 23," zei de receptioniste, haar stem neutraal maar scherp terwijl ze de deur opende van kamer 2. Robert keek op en slikte. Het experiment ging beginnen. Hij volgde de aanwijzing van de receptioniste en stapte in de deuropening.

In de kamer stond een lange, imposante man in een witte jas. Dokter Vermeer was minstens 1.90 lang, breedgeschouderd, met grijzende slapen die hem een natuurlijke autoriteit gaven. Zijn stem klonk warm, maar met een ondertoon die geen tegenspraak duldde. Hij gebaarde dat Robert binnen moest komen.

Robert zijn hart klopte in zijn keel. Hij voelde zich ineens kleiner dan ooit, alsof de volle lengte en zelfverzekerdheid van dokter Vermeer hem volledig overschaduwden. Zijn handen waren een fractie bezweet. Toen hij langs de dokter liep, rook hij de lichte geur van aftershave vermengd met ontsmettingsmiddel.

De onderzoekskamer was verrassend groot, zeker zes bij acht meter. De ruimte was klinisch, maar tegelijkertijd hoogmodern ingericht. Drie muren waren strak wit, maar de vierde wand bestond bijna volledig uit een enorme spiegel. Robert wist het onmiddellijk: aan de andere kant was waarschijnlijk een observatieruimte. Het idee dat er misschien mensen mee konden kijken, zorgde voor een ongemakkelijke spanning in zijn buik.

Het felle witte licht weerkaatste op glanzende apparatuur langs de wanden. Slangen, metalen karren, monitoren met groene en blauwe lijnen, alles leek tegelijk vertrouwd medisch en toch… te veel. Te veel mogelijkheden, te veel onbekende functies.

In het midden stond een hypermoderne onderzoeksstoel, die meer leek op een geperfectioneerde versie van een gynaecologische stoel dan op iets wat Robert ooit eerder had gezien. Het zwarte kunstleer glansde en de chromen onderdelen reflecteerden in het kille licht. Er zaten verschillende hendels en elektrische bedieningspanelen aan bevestigd, duidelijk bedoeld om elk onderdeel afzonderlijk te verstellen.

Zijn blik bleef hangen bij de brede, verstelbare steunen aan weerszijden. Daarboven zaten zachte maar stevige fixatiebanden, alsof ze ontworpen waren om iemand niet alleen comfortabel, maar ook onwrikbaar vast te zetten. Robert slikte, zijn mond plots droog.

Onder de grote spiegel stond een lange, roestvrijstalen tafel. Daarop lag, uitgestald op een blauw-steriel doek, een intimiderende collectie instrumenten:
- Precisie-meetinstrumenten en medische klemmen;
- Diverse soorten vibrators en pluggen, van subtiel tot indrukwekkend;
- Een collectie attributen voor stimulatie: een elegante leren flogger, een rietje en iets wat leek op een Wartenberg-wiel;
- Een aantal tubes glijmiddel in verschillende samenstellingen;
- Verschillende metalen sondes met bolvormige uiteinden;
- Een apparaat dat leek op een masturbator, maar met meetelektroden.

Robert voelde een koude rilling over zijn rug lopen toen zijn ogen langzaam langs de collectie gleden. Het was alsof hij niet in een gewone onderzoekskamer stond, maar in een soort hybride kamer tussen laboratorium en geheim klinisch experiment. Elk instrument glansde in het kille licht alsof het speciaal voor hem was klaargelegd. Hij wist dat hij vrijwillig had getekend, maar het zien van deze uitstalling maakte het plots huiveringwekkend concreet.

In de hoek stond een geavanceerde medische monitor met diverse schermen voor het registeren van hartslag, bloeddruk en andere lichaamsfuncties. Ernaast bevond zich een moderne infuusstandaard met verschillende zakjes vloeistof. Sommige kleurloos, andere met een lichte tint die onheilspellend door de doorzichtige zakken glansde.

Hij slikte. Wat zouden die vloeistoffen met hem doen? Verdoving? Stimulatie? Of iets dat hij zich niet eens kon voorstellen? Zijn fantasie sloeg op hol terwijl hij probeerde zijn ademhaling onder controle te houden.

Aan het plafond hingen meerdere camera’s, strategisch gepositioneerd om alles vast te leggen. Een complex systeem van verstelbare LED-lampen zorgde voor perfecte belichting vanuit elke hoek.

Robert voelde zich naakter dan ooit, hoewel hij nog volledig gekleed was. Het idee dat elke beweging, elke rilling, misschien zelfs elke blik werd vastgelegd, gaf hem tegelijk een gevoel van schaamte én een onverklaarbare spanning. Het was alsof de kamer hem niet alleen ging onderzoeken, maar hem compleet ging ontleden.

"Kleed u zich maar uit," zei Dokter Vermeer zakelijk. "Alles graag." Zijn stem was neutraal, klinisch, alsof hij deze instructie al duizend keer had gegeven.

Robert knikte automatisch, maar zijn lichaam reageerde trager. Zijn vingers gingen naar de bovenste knoop van zijn overhemd, aarzelend. Hij trok zijn overhemd uit, probeerde het op een geordende manier te doen, alsof dat hem enige controle zou geven over de situatie. Het zachte plofje toen de stof op de stoel naast hem belandde, klonk oorverdovend in de stilte.

De blik van Dokter Vermeer volgde hem zwijgend en dat maakte hem nog nerveuzer. Robert voelde de blik van de man op zich rusten. Het gevoel bekeken te worden, beoordeeld te worden, maakte Robert onzeker.

Zijn broeksriem was het volgende obstakel. Zijn handen trilden licht toen hij de gesp losklikte. Het metalen geluid echode door de kamer. De rits die openging, klonk als een schreeuw. Hij voelde een hitte over zijn wangen trekken. Waarom voelde dit zo... intiem? De manier waarop Dokter Vermeer daar stond, alsof hij ongeduldig wachtte...

Robert stapte uit zijn broek, vouwde hem zorgvuldig op en legde deze bij zijn overhemd. Nu stond hij daar in alleen zijn ondergoed. Zijn hart bonkte in zijn keel. Hij durfde niet op te kijken, maar wist zeker dat de dokter naar hem keek. Hij voelde het, die blik die over zijn blote schouders gleed, die de contouren van zijn bijna naakte lichaam volgde.

"Ook je ondergoed, alstublieft," zei Dokter Vermeer, alsof hij Roberts aarzeling aanvoelde.

De koude lucht van de airconditioner streek over Roberts blote huid toen hij zijn laatste kledingstuk uittrok. Zijn armen hingen ongemakkelijk langs zijn lichaam. Hij wist niet wat hij ermee moest doen. Kruisen voor zijn borst? Ontspannen laten hangen? Elke houding voelde verkeerd. Hij voelde zich geobserveerd, elke vierkante centimeter van zijn huid brandde onder een de blik van Dokter Vermeer.

De ogen van Dokter Vermeer gleden over Robert alsof hij een object inspecteerde, een puzzel die opgelost moest worden. Robert voelde zich doorzichtig, alsof elke onzekerheid, elke imperfectie, elke gedachte zichtbaar was onder dat felle licht boven hem.

De ruimte was koel – te koel. Kippenvel spreidde zich over zijn armen en benen. Hij rilde, maar wist niet of het van de kou kwam of van iets anders. Kwetsbaarheid, dat was het woord. Hij had zich nog nooit zo kwetsbaar gevoeld, zo blootgesteld. Niet alleen fysiek naakt, maar op de een of andere manier ook mentaal, alsof al zijn verdedigingsmechanismen samen met zijn kleding waren verdwenen.

"Eerst enkele basale metingen," zei de dokter terwijl hij een digitale weegschaal activeerde. "Stap maar op de weegschaal Testpersoon 23." Het gebruik van het nummer voelde hard, objectiverend. Robert deed wat hem werd opgedragen, pijnlijk bewust van zijn naaktheid terwijl Dokter Vermeer zijn gewicht noteerde. "72 kilogram." Hij pakte een meetlat. "Tegen de muur staan." Zijn hand legde hij kort tegen zijn schouderblad om de houding te corrigeren, koel en stevig, alsof hij een object was dat exact op de juiste plek moest staan. "1 meter 85."

In een kast pakte de dokter een plastic potje. "We hebben een urinemonster nodig." Hij overhandigde het potje, maar bleef naast hem staan. "U kunt hier plassen." Robert aarzelde, maar de autoritaire blik drukte zwaarder dan woorden. Zijn buik spande zich, maar zijn blaas weigerde eerst mee te geven. Pas na een lange, beschamende stilte begon de straal. Het geluid tegen het plastic klonk in de kille kamer bijna obsceen luid. De dokter nam het gevulde potje aan, bestudeerde de kleur, plaatste het zorgvuldig op een plank in de kast.

"Neem plaats in de stoel," zei Dokter Vermeer, zijn toon zakelijk maar resoluut. Robert stapte met trillende benen naar de brede onderzoeksstoel. Het kunstleer glansde koel onder het felle licht en hij voelde de kilte op zijn huid toen hij ging zitten. Zijn blote billen schoven ongemakkelijk over het gladde oppervlak.

Hij schoof iets naar achteren om beter te zitten, maar voelde tot zijn schrik dat onder hem een ronde uitsparing zat. Het was een vreemd en oncomfortabel gevoel, alsof de stoel expres zo ontworpen was om hem nergens grip of bescherming te geven. Een korte rilling trok door zijn lijf toen hij besefte dat ook zijn achterste hierdoor eenvoudig bereikbaar was.

Zonder een woord pakte Vermeer zijn rechterpols. De greep was niet hard, maar vastberaden, alsof er geen ruimte was voor twijfel. Met een droge klik sloot de eerste manchet om zijn pols. De gewatteerde binnenkant dempte de druk, maar de realiteit van de fixatie was onmiskenbaar. Zijn andere pols volgde snel, even zorgvuldig vastgezet. Roberts ademhaling versnelde; het geluid van de gespen leek oorverdovend in de stille kamer.

Daarna boog Vermeer zich naar zijn benen. Roberts spieren spanden zich onwillekeurig toen de handen van de arts zijn enkels naar de steunen leidden. Eerst links, toen rechts, beide enkels werden strak vastgesnoerd in brede leren banden. Nu kon hij zijn benen niet meer bewegen, hoe graag hij dat ook wilde. Het blootgestelde gevoel kroop als een golf van hitte door zijn lichaam.

Heel even schoot het stopwoord door zijn hoofd. “Afbreken”… Eén ademteug en alles zou stilvallen. Hij zou vrijkomen, dit laten ophouden. Maar meteen daarna volgde de klap van de realiteit: geen geld, geen uitweg. Hij had het té hard nodig en hij wilde er niet maandenlang voor ploeteren. Zijn lippen bleven gesloten.

Toen drukte Vermeer op een knop. Met een zacht zoemend geluid kwam de stoel in beweging. Langzaam kantelde hij een beetje naar achteren, de beensteunen spreidden zich uit, alsof het apparaat hem doelbewust in een positie van totale overgave dwong. Zijn armen lagen strak naast zijn lichaam, zijn benen wijd gespreid, niets liet nog ruimte voor waardigheid.

Boven hem hing een brede spiegel, schuin gekanteld zodat hij alles kon zien. In eerste instantie durfde hij er niet in te kijken, maar zijn ogen werden er vanzelf naartoe getrokken. Daar lag hij: volledig naakt, vastgesnoerd, zijn lichaam opengelegd als een object van studie. Hij zag de lichte glans van koudzweet op zijn huid, de spanning in zijn spieren en zijn penis die slap maar zichtbaar aanwezig tegen zijn bovenbeen rustte. Het beeld confronteerde hem harder dan welke aanraking ook.

"Dit is voor uw eigen veiligheid," zei Vermeer terwijl hij aantekeningen maakte. Maar voor Robert voelde het niet als veiligheid. Het voelde als totale machteloosheid. Zijn keel was droog, zijn hart bonsde, en in de spiegel zag hij zijn eigen intieme delen onzeker terugstaren.

Dokter Vermeer liep langzaam rond de stoel, maakte aantekeningen op zijn tablet. Zijn ogen scande systematisch zijn lichaam en bleven even rusten bij Robert zijn penis. Het gezicht van de dokter bleef onbewogen, maar de stilte tussen zijn bewegingen maakte elke seconde zwaarder. Hij drukte op een intercom: "Assistentie gevraagd in kamer 2." Robert zijn hart sloeg over als voetstappen in de gang hoorbaar werden. Het besef dat er zo meteen nóg iemand hem in deze positie ging zien, naakt en vastgebonden, liet zijn ademhaling hoog en kort gaan.

De Assistentes Arriveren
De deur ging open en drie vrouwen in strakke, witte uniformen kwamen binnen. Robert zijn maag maakte een draai toen hij ze zag: alle drie jong en aantrekkelijk, eind twintig, begin dertig hooguit. De voorste was lang en slank, met donker haar in een strakke knot, haar uniform spande subtiel rond haar borsten. De tweede was wat kleiner, met blond/rossig haar en sproeten die doorliepen in haar decolleté. De derde was atleetachtig gebouwd, met blonde krullen in een losse staart en lange, gespierde benen onder haar uniform.

Hun entree voelde bijna geënsceneerd; drie paar ogen namen in één vloeiende beweging zijn naakte, vastgebonden lichaam op. Zijn hartslag versnelde merkbaar, het was alsof hij niet meer als persoon werd gezien maar als proefobject.

Ze verspreidden zich door de ruimte met professionele efficiëntie. De roodharige, Iris, begon de monitor aan te sluiten. Koude elektroden werden op zijn borst geplaatst, haar vingers bleven net iets te lang op zijn huid rusten. Elke aanraking, hoe klinisch ook bedoeld, liet kleine elektrische tintelingen achter die zich een weg baanden naar zijn onderbuik.

Marit, de blonde, bereidde het infuus voor, haar ogen dwaalden steeds naar zijn kruis. Ze kneep de lijn van de slang even door, het geluid van het ontsnappende luchtbelletje benadrukte de stilte in de kamer. Toen ving hij haar blik en zag hoe snel ze die weer afwendde, alsof ze betrapt was op iets te persoonlijks.

Anouk, de donkerharige assistente, stond bij de instrumententafel en trok chirurgische handschoenen aan met een kenmerkend knappend geluid. Het latex leek harder te knallen dan nodig was en het deed Robert even huiveren. Het maakte de situatie nog officiëler, nog onontkoombaarder.

Hij hoorde ze zacht giechelen toen hun blikken op zijn penis vielen, die slap tussen zijn benen lag maar al indrukwekkend van formaat was. Zijn eikel was volledig verborgen onder zijn lange voorhuid. "Interessante anatomie," mompelde Iris tegen Anouk, die instemmend knikte terwijl ze een tube glijmiddel oppakte. Het feit dat ze in medische termen over zijn geslacht praatten, alsof het een object van studie was, voelde tegelijkertijd vernederend en opwindend.

"Hij reageert al op de situatie," fluisterde Marit, toen ze een eerste lichte zwelling opmerkte. Robert zijn wangen kleurden, maar de aandacht van de drie vrouwen en de klinische setting begonnen inderdaad hun effect te hebben. Hij voelde het bloed langzaam naar zijn penis stromen. Hij probeerde zich te verzetten, zijn lichaam onder controle te houden, maar juist dat verzet maakte de subtiele zwelling des te zichtbaarder.

Dokter Vermeer negeerde hun gefluister. "Anouk, begin met de basale metingen. Iris, bereid de eerste proef voor. Marit, assisteer mij." Hij trok zelf ook handschoenen aan, het latex strak gespannen tegen om zijn lange vingers. Het geluid van het rubber deed Robert zijn penis verder aanzwellen. Hij voelde hoe het mechanische zoemen van de apparatuur en het kille licht van de lampen samen een onontkoombare sfeer creëerden, alsof elke seconde hem nog dieper in hun onderzoek trok.

De Eerste Metingen
"Begin met de basale stimulatie," instrueerde Dokter Vermeer. Anouk knikte, een latex handschoen gleed over Robert zijn penis. "Noteer elke verandering," voegde hij toe terwijl hij naar de monitor keek. Iris maakte aantekeningen op haar tablet, Marit stond klaar met meetinstrumenten.

De aanrakingen van Anouk waren klinisch maar effectief. Robert zijn penis reageerde steeds sterker, zijn voorhuid gleed langzaam terug terwijl de eikel tevoorschijn kwam. Het koele glijmiddel op de latex handschoen ving het licht van de lampen, elke beweging professioneel en medisch, maar zijn lichaam interpreteerde het onverbiddelijk als genot.

"Eerste fase bereikt," noteerde Iris, terwijl Marit snel verschillende metingen uitvoerde met een digitaal instrument. Ze plaatste het instrument net boven zijn penis, drukte zachtjes op het gespannen vlees en liet het apparaat piepen. Robert voelde zich een object in een laboratorium, gemeten, geregistreerd en merkte op hoe dit zijn opwinding alleen maar onbedoeld versterkte.

Zijn hart klopte sneller terwijl hij daar volledig bloot en vastgebonden in de onderzoeksstoel lag, de benen wijd gespreid, polsen stevig vast in de manchetten. Zijn erectie was volledig hard en een karakteristieke curve naar beneden werd duidelijk zichtbaar. Zijn hart bonsde in zijn keel terwijl hij voelde hoe hun ogen over zijn geslacht gleden. De stilte werd alleen doorbroken door het zachte klikken van het noteren van waarden op de tablet.

"Testpersoon 23," noteerde Iris terwijl ze het eerste meetlint langs de basis van zijn schacht legde. "Lengte achttien centimeter, schachtomtrek twaalf, eikel elf en een duidelijke kromming naar beneden" Anouk keek mee, haar vingers licht op de schacht geplaatst om de penis stil te houden.

Dokter Vermeer pakte een geodriehoek van de instrumententafel. "Ik wil de kromming ook meten," zei hij kalm, terwijl zijn blik zijn bewegingen begeleidde. Anouk hield de basis van Robert zijn erecte penis stevig vast, zodat hij zich niet kon bewegen. Robert had geen enkele controle. Elk deel van zijn erectie werd objectief geëvalueerd.

Dokter Vermeer overhandigde Iris de geodriehoek. Het ene uiteinde van de geodriehoek plaatste ze tegen de onderzijde van zijn penis bij de basis, het andere uiteinde langs de bovenkant van de schacht richting de eikel. Het koele materiaal tegen zijn huid liet hem opschrikken. Marit leunde voorover, haar ogen gericht op de curve en giechelde zachtjes. Robert voelde een plotselinge warmte opkomen in zijn gezicht. Hij probeerde zijn reactie te onderdrukken, maar zijn penis trilde licht van opwinding en schaamte tegelijk.

"Ongeveer dertig graden naar beneden," noteerde Iris, terwijl ze op haar tablet een schets maakte. "Wat een sterke kromming," voegde Marit fluisterend toe, haar stem alsof hij er niet bij was, terwijl haar blik hem volledig opnam. Robert voelde zich geobjectiveerd en dat maakte hem tegelijk ongemakkelijk en onverwacht opgewonden.

Anouk legde de geodriehoek weg en ging verder met de metingen. Ze onderwierp zijn erectie aan een nauwkeurige inspectie, liet haar vingers langzaam langs de schacht glijden, voelde elke ader en de duidelijke kromming. Zonder waarschuwing trok ze zijn lange voorhuid in één soepele, klinische beweging naar achteren. Robert hapte naar adem; de koele lucht die over zijn volledig ontblote eikel gleed voelde intens en vernederend. De glans en kleur van de eikel werden direct beoordeeld. Iris fluisterde: "Gezonde roze tint, glanzend, geen zichtbare afwijkingen. Voorhuid beetje strak, maar gleed voldoende soepel over de eikel, geen tekenen van irritatie." Elk detail van zijn meest intieme delen werd geanalyseerd, terwijl een warme gloed van schaamte en opwinding zich door hem heen verspreidde.

Marit boog zich voorover voor een nadere inspectie, haar ogen systematisch over het oppervlak van de eikel, de schacht en de basis. “Eens met je observatie,” zei ze en ze noteerde: "glans uniform, minimale aders zichtbaar, glans consistent met gezonde erectie." Anouk glimlachte licht terwijl ze zijn voorhuid in één vloeiende beweging weer terug liet glijden over de eikel. "Goed," merkte ze op, "alles weer op zijn plek."

Daarna werd zijn schaamhaar visueel beoordeeld. Marit en Iris bespraken het subtiel: dichtheid, lengte en kleur. "Medium-dicht, gemiddeld drie tot vier centimeter, kleur donkerbruin, uniforme verdeling," fluisterde Marit.

Dokter Vermeer wees naar zijn billen en anus. "Een visuele inspectie," zei hij zakelijk, alsof het slechts een formaliteit betrof.

Robert kantelde zijn hoofd naar voren. Boven hem hing de spiegel, onverbiddelijk en helder. Hij zag zijn eigen lichaam zoals zij het zagen: vastgesnoerd, benen gespreid, billen licht omhoog door de vorm van de stoel. Het deel dat altijd verborgen voor hem was geweest lag nu volledig in beeld, genadeloos zichtbaar voor iedereen én voor zichzelf.

De assistentes bogen zich naar voren. Iris liet haar vingers zakelijk langs de huid glijden, langzaam de contouren volgend. Marit observeerde nauwlettend. “Symmetrie correct. Geen littekens, huid egaal, lichtroze tot huidkleurig,” haar stem klonk klinisch. Anouk noteerde alles in het dossier, het tikken van haar vinger op de tablet bijna harder dan Roberts ademhaling.

“Opvallend,” merkte Iris op, “lichte haargroei in de bilnaad. Onbehandeld, niet geschoren.” Ze pakte een klein plukje stevig vast tussen haar gehandschoende duim en wijsvinger en trok er zachtjes aan. “Beperkt, maar duidelijk aanwezig.”

Robert voelde zijn wangen gloeien toen hij in de spiegel zag hoe zelfs dát detail werd besproken. Hij kon niets verbergen.

“Anale opening goed gevormd,” vervolgde Iris zakelijk. “Kringspier gesloten, geen roodheid of afwijkingen zichtbaar. Responsief bij lichte aanraking.” Ze drukte met haar wijsvinger kort en precies tegen de gespannen opening, niet meer dan een seconde, waarna ze terugtrok en naar Vermeer keek.

In de spiegel zag Robert het allemaal gebeuren: hun handen, hun kille precisie, zijn eigen ongewilde reactie. Het voelde alsof hij stukje bij beetje werd teruggebracht tot data, grafieken en notities.

Zijn geslachtsdeel trilde onwillekeurig, kleine druppels van heldere vloeistof vormden zich aan het uiteinde van zijn penis. Zijn lichaam reageerde ondanks de schaamte. Robert voelde zich klein, volledig bloot en tegelijkertijd onverklaarbaar opgewonden. Zijn volledige overgave, als testpersoon 23, versterkte het gevoel dat hij niet meer Robert Verhagen was, maar een object voor onderzoek.

Dokter Vermeer inspecteerde het resultaat. "Interessant," mompelde hij. "Dit maakt hem perfect geschikt voor fase twee van het onderzoek." Hij draaide zich naar de instrumententafel. "Anouk, begin met de sensitiviteitstests. Marit, bereid het infuus met het te testen medicijn voor."

Robert zijn ogen schoten naar de tafel, waar metalen sondes en glanzende instrumenten klaarlagen. Zijn keel werd droog. Hij wist dat hij vastgebonden zat en geen controle had en precies dat besef liet een onmiskenbare rilling door zijn hele lijf gaan.

De Sensitiviteitstests
Zijn penis stond op maximale hardheid, de curve die hij altijd had geprobeerd te verbergen nu volledig zichtbaar voor iedereen. Hij kon geen kant op, kon zich niet bedekken. Vier paar ogen bestudeerden elk detail van zijn meest intieme delen. Een rilling trok over zijn rug toen hij zich afvroeg of er nog meer mensen meekeken, misschien van achter de grote spiegel of via de camera’s in de hoeken van de kamer. Het idee dat hij mogelijk niet alleen voor deze vier mensen zichtbaar was, maakte hem nog nerveuzer.

"We beginnen met temperatuur," zei Dokter Vermeer. Anouk trok met één stevige beweging Roberts voorhuid ruw naar achteren. De eikel kwam glanzend en strak tevoorschijn. Nog voordat hij kon wennen aan de plotselinge kilte, pakte ze een metalen staaf uit het ijswater. Zonder waarschuwing drukte ze het ijskoude staal direct tegen zijn gevoelige eikel. Roberts hele lichaam verkrampte. Een scherpe siddering trok langs zijn ruggengraat, zijn polsen spanden instinctief in de manchetten. Hij probeerde weg te trekken, maar de fixaties hielden hem roerloos op zijn plaats. Een zachte, half onderdrukte kreun ontsnapte uit zijn keel. In de spiegel boven hem zag hij zijn eigen reactie, genadeloos vastgelegd: zijn gespannen gezicht, zijn trillende dijen en de kille metalen staaf die tegen de eikel werd gedrukt.

"Let op zijn reacties," instrueerde de dokter. Iris noteerde elk geluid, elke kleine beweging die hij maakte. Ze boog iets dichterbij, haar ogen gingen van Robert zijn gezicht naar zijn gespannen buikspieren, alsof ze elk detail wilde vastleggen. Niet alleen voor de meting, maar ook voor zichzelf.

Robert voelde zich als een laboratoriumdier. Zijn gezicht gloeide van schaamte toen hij merkte dat zijn erectie, ondanks – of misschien wel dankzij – deze vernederende situatie, alleen maar harder werd. Zijn eikel tintelde, koud en brandend tegelijk, terwijl een druppel voorvocht langs de kromming van zijn schacht naar beneden gleed. De pen van Iris stopte kort toen ze het opmerkte, daarna noteerde ze gejaagd verder.

"Interessant," mompelde Marit terwijl ze naar de monitor keek. "Zijn opwinding neemt toe bij elke nieuwe test." Ze glimlachte naar haar collega’s. "Ik denk dat ons testsubject de aandacht wel waardeert."

Anouk wisselde de koude staaf voor een identieke, die even in een bak met warm water had gelegen. Ze drukte hem plots tegen dezelfde plek. Robert hapte naar adem, het contrast schoot als elektriciteit door zijn penis en waaierde uit naar de rest van zijn schaamstreek. Zijn heupen spanden onwillekeurig, maar de banden hielden hem roerloos. Dokter Vermeer boog zich iets dichter over hem heen, observerend, terwijl Marit zacht op haar onderlip beet alsof ze zich inhield.

De metalen staaf werd weggelegd. "Start met het infuus met de testmedicatie," instrueerde Dokter Vermeer. Marit kwam dichterbij met de naald. “Een speciale samenstelling,” legde ze uit terwijl ze zijn arm voorbereidde. “Ontworpen om de seksuele gevoeligheid en productie te beïnvloeden.”

Robert verstijfde, zijn adem stokte even. Seksuele productie? Hij wilde vragen wat ze precies bedoelde, maar de prik volgde al. Op de monitor naast hem sprongen lijnen sneller op en neer. Zijn hartslag steeg. Zijn huid leek warmer te worden, zijn genitaliën tintelde onrustig.

"Het duurt ongeveer 5 tot 10 minuten voor de vloeistof zijn werk doet," zei Dokter Vermeer. "Laten we doorgaan met de tests." Hij knikte naar Anouk, die nu een Wartenberg-wiel pakte. Het metalen wieltje met scherpe puntjes gleed over Robert zijn bovenbenen, steeds dichter naar zijn kruis. Zijn penis trilde bij elke aanraking.

“Hartslag verhoogd,” merkte Iris op, haar ogen op de monitor. “Bloedtoevoer naar het testgebied neemt significant toe.”

Robert voelde de vloeistof uit het infuus door zijn lichaam stromen, een warme tinteling die zich langzaam verspreidde. Het leek alsof zijn huid gevoeliger werd, elke aanraking intenser, alsof er geen filter meer tussen prikkel en sensatie zat. Zijn tepels stonden hard, zijn onderbuik trok ritmisch samen bij elke lichte aanraking van het wieltje.

“Ah,” zei Dokter Vermeer, “ik zie dat het middel begint te werken. Let op de toegenomen productie.” Hij wees naar een kleine druppel die zich vormde op Robert zijn eikel, anders dan gewoon voorvocht. Dikker, troebeler, het gleed traag naar beneden langs de kromming van zijn schacht en bleef even hangen voordat het van zijn penis naar beneden viel.

“Dit wordt interessant,” zei Marit.

Anouk keek kort op naar de dokter en toen terug naar Robert, haar hand met het wieltje vertraagde net boven zijn scrotum. Ze rolde er langzaam overheen, de puntjes prikten zacht in de dunne huid. Robert beet op zijn lip, zijn lichaam trilde gespannen vast in de stoel, een mengeling van pijn en plezier die zijn erectie nog harder deed kloppen. Marit, die naast hem stond, legde kort haar hand op zijn pols om de infuuslijn te controleren, maar haar blik gleed onmiskenbaar terug naar zijn glanzende eikel.

Het medicijn begint te werken
Een onbekende sensatie verspreidde zich door Robert zijn onderlichaam. Het begon als een warme tinteling, maar groeide uit tot een intens gevoel van druk. Zijn penis begon te kloppen. Hij probeerde zich te bewegen, maar de fixaties hielden hem meedogenloos vast.

“Kijk,” fluisterde Marit, wijzend naar zijn eikel. Een nieuwe dikke, melkachtige druppel vormde zich bij de opening. Anders dan normaal voorvocht – dikker, witter. “Eerste productie geconstateerd,” noteerde Iris klinisch, maar Robert hoorde de opwinding in haar stem.

“Perfecte reactie op het serum,” zei Dokter Vermeer. Hij boog zich voorover, bestudeerde het fenomeen van dichtbij. Robert voelde zijn warme adem op zijn gevoelige eikel. Meer druppels vormden zich, gleden traag langs zijn schacht. Zijn gezicht gloeide – deels van schaamte, deels van opwinding.

Het serum werkt optimaal,” zei Dokter Vermeer terwijl hij verse handschoenen aantrok. “Maar voor maximale productie hebben we additionele stimulatie nodig.” Hij pakte een tube glijmiddel van de instrumententafel.

Robert probeerde te protesteren, maar de vinger van Iris op zijn lippen snoerde hem de mond. “Ssst,” fluisterde ze. “Je hebt getekend voor volledige medewerking.” Ze hield een bekertje klaar. “En natuurlijk moet je straks alles opdrinken. Dat staat in de kleine lettertjes.”

“Buig de stoel verder naar achteren,” instrueerde hij Marit.

Het zachte gezoem vulde de ruimte terwijl Robert zijn lichaam langzaam in een nog kwetsbaardere positie werd gebracht. Hij voelde hoe de steunpunten onder zijn dijen zich aanpasten, zijn benen nog wijder spreidden, alsof de stoel hem dwong zich volledig over te geven. Zijn rug zakte dieper in het kunstleer, zijn armen strak gefixeerd, zijn borst omhooggeduwd door de helling van het mechanisme. Hij kon niet anders dan de koude, klinische blik van de lampen boven hem verdragen.

Nu lag hij daar, volkomen uitgestrekt, elk deel van zijn onderlichaam zichtbaar en bereikbaar. Een lichte rilling trok over zijn huid toen de lucht van de onderzoekskamer langs zijn meest intieme plekken streek. Zijn erectie trilde zichtbaar bij elke kleine beweging, de monitor piepte met regelmatige hartslagen die langzaam sneller werden.

“Dit kan even onwennig voelen,” zei de dokter terwijl hij een royale hoeveelheid glijmiddel aanbracht. Robert kromp ineen bij de koele aanraking. Het dikke, stroperige middel glansde onder het felle licht, druipend langs de handschoen van dokter Vermeer. Zijn gehandschoende vinger cirkelde langzaam rond zijn anus, zonder direct binnen te dringen. Robert spande onwillekeurig aan bij elke aanraking. “Ontspan,” beval hij. Zijn vinger oefende nu meer druk uit. Robert voelde hoe hij langzaam toegaf, hoe de vinger centimeter voor centimeter naar binnen gleed. “Goed zo,” moedigde de arts aan. Hij draaide zijn vinger langzaam, verkende hem van binnen. Plotseling raakte hij een plek die een schok door zijn lichaam stuurde.

“Ah, kijk,” zei hij tegen de verpleegsters. “Let op de directe reactie.” Robert zijn penis produceerde inderdaad meer van de melkachtige vloeistof. Dikke druppels liepen langs zijn schacht, over zijn gespannen balzak. Iris ving ze zorgvuldig op in een maatbeker.

“Fascinerende respons,” zei Anouk, terwijl haar blik strak op Robert zijn lichaam bleef rusten.

“Mag ik ook voelen, dokter?”

Dokter Vermeer knikte en trok zijn vinger langzaam terug, een glanzende spoor van glijmiddel achterlatend. Anouk trok zorgvuldig nieuwe latex handschoenen aan. Ze bracht glijmiddel aan, liet het even langs haar vingertop druppelen en schoof toen dichterbij. Haar slankere vinger gleed makkelijker naar binnen. Ze observeerde elke kleine reactie van Robert zijn lichaam: de gespannen buikspieren, de subtiele trilling van zijn dijen, het korte haperen in zijn ademhaling.

Ze was doelgerichter dan dokter Vermeer, haar vinger bewoog met vaste precisie. Binnen enkele seconden vond ze moeiteloos zijn prostaat. Ze kromde haar vinger in een duidelijke kom hier-beweging. Robert kreunde onwillekeurig, zijn borstkas schokte omhoog. Zijn penis trilde zichtbaar, de monitor registreerde onmiddellijk een stijging in hartslag.

“Nu ik,” fluisterde Marit, haar stem lager, bijna uitdagend. Ze nam de plaats van Anouk in, trok nieuwe handschoenen aan met trage, weloverwogen bewegingen. “Laten we eens kijken hoe diep we kunnen gaan.”

Robert zijn anus was nu al gevoelig van de eerdere aanrakingen, de spieren warm en ontvankelijk. Hij spande reflexmatig kort aan toen ze haar dikkere vinger tegen zijn anus duwde, maar de fixatiebanden hielden hem onverbiddelijk op zijn plaats. Het glijmiddel maakte het binnendringen soepel, maar de sensatie was intenser en dieper. Ze drong langzaam door zijn kringspier, haar vinger draaide kleine cirkels terwijl ze centimeter voor centimeter verder ging. Anders dan de anderen bewoog Marit haar vinger niet alleen naar voren; ze verkende hem volledig van binnen, tastte hoeken af die nog onaangeraakt waren.

Iris keek gefascineerd toe, haar ogen glinsterden terwijl ze nauwgezet de steeds sneller druppelende vloeistof in het maatbekertje opving. Haar ademhaling was hoorbaar versneld, haar gezicht lichtjes rood van concentratie en misschien iets meer dan dat.

“Mag ik ook?” vroeg ze uiteindelijk, haar stem net iets te gretig.

Ze trok haar eigen handschoenen aan en nam positie in. Haar techniek was weer heel anders. Waar Marit had verkend en Anouk doelbewust had gekromd, koos Iris voor ritmische bewegingen. In, uit, draai. Haar hand volgde een vast patroon, bijna mechanisch in haar precisie. Robert zijn anale opening reageerde zichtbaar gewilliger op haar bewegingen; de weerstand van zijn kringspier verdween, vervangen door een diepe, pulserende ontspanning.

“Interessant,” merkte Dokter Vermeer op terwijl hij op zijn tablet keek. Zijn stem klonk neutraal, maar er zat onmiskenbaar fascinatie in. “Het subject vertoont toenemende receptiviteit voor anale stimulatie. De kringspier ontspant volledig.”

Hij tikte met zijn pen tegen het scherm, zoomde in op de grafieken van spierspanning en hartslag. “Noteer ook: correlatie tussen interne drukstimulatie en productievolume stijgt significant.”

Iris haar vinger bleef ritmisch Robert zijn anus verkennen. Hij lag daar, volledig overgeleverd aan hun onderzoekende handen, vastgegespt in de leren banden. Het gevoel van schaamte werd alleen maar intenser naarmate hij merkte hoe gewillig zijn lichaam reageerde. Zijn kringspier ontspande volledig bij elke nieuwe penetratie, alsof zijn lichaam zelf besloot mee te werken, onafhankelijk van zijn wil.

“Zullen we samen?” stelde Anouk voor, haar stem kalm, bijna wetenschappelijk. Voor hij ook maar kon protesteren, voelde hij haar vinger naast die van Iris naar binnen glijden. De plotselinge rekking was intens, een gevoel dat onmiddellijk overging in een diepe, doordringende golf van sensatie. Hij probeerde zich weg te draaien, zijn bekken te kantelen, maar de fixaties hielden hem meedogenloos op zijn plaats.

“Kijk hoe zijn anus zich opent,” merkte Marit op, haar toon een mengeling van fascinatie en lichte bewondering. “En die spermaproductie… werkelijk fascinerend.”

Ze had gelijk. Robert zijn penis produceerde nu een continue stroom van de melkachtige vloeistof. De maatbeker in Iris haar hand was al voor een kwart gevuld en toch druppelde er onvermoeibaar meer langs zijn schacht naar beneden.

Dokter Vermeer boog zich langzaam over hem heen, zijn schaduw viel over Robert zijn naakte borstkas. “Hoe voelt dit, proefpersoon? Zijn stem was kalm, maar de woorden sneden diep. Robert zijn gezicht gloeide van vernedering, zijn wangen rood en klam. Hij wilde wegkijken, maar zijn blik bleef gevangen in de reflectie van de grote spiegel, waar hij zichzelf zag. Wijd opengespreid, gevuld door meerdere vingers van verschillende personen.

Zijn penis verried hem zonder genade. Harder dan ooit, pulserend, lekkend bij elke minuscule beweging van hun vingers. Het contrast tussen zijn brandende schaamte en de meedogenloze opwinding die zijn lichaam voortbracht veroorzaakt door het medicijn, voelde ondraaglijk.

“Misschien moeten we hem laten proeven,” suggereerde Marit achteloos, alsof het de normaalste zaak van de wereld was en greep naar de maatbeker. De dikke, witachtige vloeistof klotste zachtjes tegen de wanden van het glas toen ze hem ophief.

“Open je mond,” beval ze, haar toon ditmaal streng en dwingend. Marit bracht de maatbeker naar Robert zijn lippen. De andere verpleegsters keken toe, hun vingers nog steeds diep in zijn anus, alsof ze wilden dat hij geen seconde zou vergeten in welke positie hij verkeerde.

“Drink,” beval ze koel. Hij probeerde instinctief zijn hoofd weg te draaien, maar de vrije hand van Marit greep resoluut zijn kin vast en hield hem in positie. Zijn gedachten schreeuwden dat dit te ver ging, dat dit niet de afspraak kon zijn. Zijn kaken bleven stijf gesloten, maar Marit greep vastberaden zijn kin en dwong zijn gezicht omhoog. De druk in zijn kaakgewricht deed hem begrijpen dat verzet zinloos was.

“Je hebt getekend voor volledige medewerking,” herinnerde Dokter Vermeer hem kalm. Zijn stem had iets dreigends en dat maakte het alleen maar onontkoombaar. “Het is cruciaal dat we observeren hoe het lichaam reageert wanneer de geproduceerde stoffen opnieuw worden opgenomen. Uw systeem verliest nu aanzienlijke hoeveelheden vocht en voedingsstoffen. Voor de balans – en voor de data – moet u het terug binnenkrijgen.”

Zijn hart bonsde. Hij wilde nee zeggen, maar het serum deed zijn werk, wakkerde elke zenuw in zijn lichaam aan. Zijn kruis tintelde, zijn anus voelde hypergevoelig. Zijn lichaam snakte naar zijn eigen zaad, terwijl zijn hoofd radeloos protesteerde.

Iris kantelde de beker langzaam. De eerste druppels raakten zijn lippen, warm, stroperig, vertrouwd en toch vreemd. Vernedering gierde door hem heen. Maar tegelijk sidderde zijn lichaam alsof dit precies was waarnaar het verlangde. Robert was nog nooit zo geil geweest. Zijn erectie pulseerde en een dun straaltje vloeistof ontsnapte opnieuw uit het topje van zijn eikel.

“Slik door,” instrueerde Iris zakelijk.

Hij gehoorzaamde. De vloeistof gleed over zijn tong, dik en zoutig. Zijn verstand kromp ineen, maar zijn lijf trilde van genot. Hij voelde hoe zijn prostaat samentrok, precies op het moment dat een vinger opnieuw ertegenaan bewoog. Een rauwe kreun ontsnapte hem tot zijn eigen schaamte. Alsof zijn lichaam begreep wat zijn verstand nog probeerde te weigeren.

“Interessant,” merkte Marit op, professioneel maar met een glans in haar ogen. “Zijn cognitieve weerstand is duidelijk, maar lichamelijk… totale overgave.”

De vingers in zijn anus versnelde hun beweging, dieper en doelgerichter. Hij hapte naar adem toen een nieuwe straal vloeistof zich aan de rand van zijn eikel verzamelde en meteen werd opgevangen.

“Kijk hoe hij reageert op het proeven,” merkte Marit op, haar ogen glanzend van professionele nieuwsgierigheid. “Het serum werkt boven verwachting. Er is een duidelijke koppeling tussen orale opname en de respons van de prostaatstimulatie.” Anouk draaide subtiel haar pols, haar vinger drukte precies op Robert zijn prostaat.

Een intense golf van genot schoot door zijn lichaam heen, zijn rug spande zich strak tegen de fixaties. Zijn gezicht gloeide, deels van de fysieke roes, deels van de schaamte dat ze dit allemaal noteerden en observeerden.

“Nog een slok,” zei Marit, ditmaal iets zachter, maar niet minder dwingend.

Deze keer opende Robert zijn mond zonder tegenstribbelen. De beker werd weer gekanteld en de dikke vloeistof stroomde zijn mond binnen. Robert kneep zijn ogen dicht. Hij haatte zichzelf om hoe gretig hij slikte, hoe zijn lichaam hem verried. Diep van binnen, brandde er een onmiskenbare hunkering naar meer.

Het sperma bleek verrassend zoet, bijna als warme, dikke kokosmelk maar romiger. Het gleed stroperig over Robert zijn tong, liet een dunne film achter in zijn mond die hem dwong telkens extra te slikken. Elke beweging van zijn keel voelde hij bewust, alsof hij zijn eigen vernedering doorslikte. Terwijl hij gehoorzaam doorslikte, glimlachte Marit goedkeurend.

“Hij is wel dorstig,” merkte Marit op met een ondertoon die balanceerde tussen plagerij en observatie. De vingers van Anouk en Iris bleven onverstoorbaar ritmisch bewegen in zijn anus, waardoor zijn lichaam geen moment van rust kreeg.

Dokter Vermeer knikte langzaam naar het kastje waar eerder Robert zijn urinemonster zorgvuldig was opgeborgen. Zijn stem bleef zakelijk, alsof hij slechts een logische stap in een protocol volgde: “geef hem dan wat... extra hydratatie.”

Robert zijn ogen werden groot toen hij het doorzichtige potje herkende. Zijn maag draaide zich om, een golf van walging trok door hem heen.

“Nee...” begon hij, zijn stem gebroken en bijna smekend.

Maar de vingers van Anouk draaiden plotseling scherp in zijn anus, precies tegen die gevoelige plek. Het bracht een golf van genot die hem verstomde, zijn protest werd letterlijk weggedrukt door de respons van zijn eigen lichaam. Zijn hoofd schudde zwak heen en weer, maar hij wist dat het zinloos was.

Marit hield het potje vlak bij zijn lippen. De geur van zijn eigen urine vulde zijn neusgaten, warm, zout en onontkoombaar. Hij wendde zijn gezicht af, ogen gesloten, wanhopig zoekend naar een ontsnapping die er niet was.

“Open,” beval ze streng, haar stem dit keer zonder enige ruimte voor discussie.

Robert kneep zijn lippen stijf op elkaar. Een laatste restje verzet. Heel even schoot het woord “Afbreken” door zijn hoofd, fel en helder, als een mogelijke reddingsboei. Hij wist dat hij het maar hoefde te zeggen en alles zou stoppen. Maar tegelijk wist hij ook dat daarmee alles voorbij zou zijn: het geld, de test, de rol die hij nu al vervulde. En diep vanbinnen, hoe beschamend ook, voelde hij dat hij het niet wílde laten eindigen.

Dokter Vermeer haalde rustig, bijna achteloos, een lange leren flogger van de instrumententafel. Hij liet de leren strengen traag door de lucht suizen, alsof hij hem eerst liet wennen aan de dreiging. “We kunnen het op de makkelijke manier doen...” zei hij, nog steeds beheerst, “...of...”

De lucht sneed kort voordat het leer met een scherpe tik op Robert zijn blote billen neerkwam. De pijn was rauw, onverwacht scherp. Een kreun ontsnapte hem, zijn lichaam schokte tegen de fixaties.

“Één,” telde Dokter Vermeer kalm. “Nog negentien te gaan. Tenzij je gehoorzaamt.”

Robert zijn ademhaling ging zwaar. De keuze was onmenselijk, maar in werkelijkheid had hij geen keuze. De vingers in zijn anus bleven genadeloos ritmisch werken, zijn erectie klopte zichtbaar en de geur van het potje hing vlak bij zijn lippen. Zijn lichaam was al verraden, zijn trots was het enige dat nog overeind stond, en zelfs dat voelde wankel.

“Nee...” bracht hij opnieuw uit, zijn stem bevend en hees.

SWOESH. De flogger sloeg weer neer, dit keer harder, dieper snijdend in zijn huid. Zijn billen brandden, elke zenuw leek open te liggen. Hij hapte naar adem, beet op zijn lip, maar kon het schokkerige gekerm niet helemaal tegenhouden.

De vingers in zijn anus trokken zich plotseling terug. De leegte was onverwacht scherp. Hij voelde zich achtergelaten, pijnlijk verlangend, alsof zijn lichaam gestraft werd door het gemis.

“Drie,” telde Dokter Vermeer, zijn stem koud en klinisch, alsof hij slechts een meting deed.

SWOESH. “Vier.”

De pijn bouwde zich op, laag na laag. Zijn huid gloeide, zijn billen tintelden alsof ze in vuur stonden. Zijn spieren spanden zich onbewust samen bij elke nieuwe slag, maar de fixaties hielden hem vast, onontkoombaar.

SWOESH. “Vijf.”

Marit stond nog steeds vlak naast hem, het potje urine rustig in haar hand, alsof ze alle tijd van de wereld had. Haar ogen keken strak, haar geduld eindeloos.

“Kijk hoe rood zijn billen worden,” merkte Iris op, bijna gefascineerd. Haar latex handschoen streek langzaam over de brandende huid. Het contrast tussen het zachte, koele rubber en de rauwe pijn was ondraaglijk. Robert kreunde, zijn gezicht rood van inspanning, van schaamte, van de strijd die hij niet kon winnen.

SWOESH. “Zes.”

Zijn adem stokte. Hij voelde tranen prikken achter zijn ogen.

“Hij blijft produceren,” zei Anouk rustig. Haar blik gleed naar de monitor, maar ook naar de druppels die nog steeds uit zijn eikel liepen. Inderdaad, ondanks - of misschien wel dankzij - de striemen bleef zijn penis melkachtig vocht lekken. Een genadeloze bevestiging dat zijn lichaam hem verried.

SWOESH. “Zeven.”

Robert kermde luid, zijn hoofd viel achterover. Hij kon het niet meer tegenhouden. Zijn stem brak, nauwelijks hoorbaar: “….Misschien...”

Dokter Vermeer pauzeerde, zijn hand met de flogger stil in de lucht. Zijn ogen priemden in die van Robert. “Ja?”

Robert zijn lippen trilden. Zijn hele lichaam beefde. Hij wist dat er geen ontsnapping meer was, dat dit de grens was. “Ik... ik zal drinken.”

De woorden kwamen er gebroken uit, doordrenkt met vernedering. Hij voelde zich gebroken, zijn verzet verbrijzeld, zijn trots weggerukt. En toch... diep vanbinnen, tussen de pijn en de schaamte door, tintelde iets anders. Een golf van opwinding die hij niet durfde te erkennen.

“Brave jongen,” fluisterde Marit, bijna teder, alsof ze een kind prees. Ze bracht het potje langzaam naar zijn lippen.

De scherpe en krachtige geur van zijn eigen urine vulde zijn neusgaten. Het was doordringend, onontkoombaar. Hij kneep zijn ogen dicht, zijn hele gezicht vertrokken van schaamte.

En toch opende hij zijn mond.

De eerste druppels nog een beetje warme urine raakten zijn tong. Scherp, zout, bitter. Zijn keel trok reflexmatig samen en hij wilde wegdraaien, maar de andere hand van Marit greep zijn kin stevig vast, haar vingers als een klem die hem dwong recht vooruit te kijken.

“Doorslikken,” beval ze onverbiddelijk.

De warme vloeistof vulde zijn mond, doordrenkt met de penetrante smaak van zichzelf. Het was vreselijk. Niet alleen de smaak, maar vooral de wetenschap wat hij dronk, terwijl vier paar ogen nauwlettend toekeken.

“Kijk hoe hij worstelt met de smaak,” gniffelde Iris, haar ogen glanzend van nieuwsgierigheid.

Hij probeerde opnieuw zijn hoofd weg te draaien, maar Marit hield hem rotsvast in bedwang. Een klein straaltje ontsnapte langs zijn lippen, gleed over zijn kin, warm en vernederend.

“Alles doorslikken,” zei Dokter Vermeer streng. Zijn stem had datzelfde klinische gewicht als altijd, maar de flogger die hij over Robert zijn gloeiende billen liet strijken, maakte de dreiging onmiskenbaar. “Of we gaan verder waar we gebleven waren.”

Zijn ogen vulden zich met tranen van weerzin. Zijn keel brandde bij elke slok. Toch gehoorzaamde hij, de vloeistof wegslikkend alsof hij zijn trots zelf doorspoelde. Maar zodra hij had geslikt, kantelde Marit het potje verder. Een nieuwe golf vulde zijn mond en weer moest hij slikken. Mechanisch, pijnlijk bewust.

Zijn ademhaling ging schokkerig, zijn lippen nat en zout, zijn tong brandend van de smaak. Toch, ondanks alles, bleef zijn lichaam hem verraden. “Zijn penis reageert nog steeds,” merkte Anouk op, haar stem vol klinische interesse. En ze had gelijk. Hij voelde hoe zijn erectie keihard bleef, hoe het sperma onophoudelijk uit zijn eikel druppelde, alsof zijn vernedering brandstof was voor zijn opwinding.

“Laatste slok,” zei Marit zacht maar resoluut.

Zijn ogen knepen zich dicht, zijn wangen nat van tranen. Hij dronk gehoorzaam, hij was verslagen. Het potje was leeg.

Marit veegde met haar duim een laatste druppel van zijn kin, bracht die zelfs kort naar zijn lippen, alsof ze wilde dat hij niets zou verspillen. “Zo braaf,” fluisterde ze, bijna teder maar met een ondertoon van triomf. Haar ogen boorden zich in de zijne. “Nu verdien je een beloning.”

De Zoete Marteling
“Voor je beloning… Dat moet je wel netjes vragen,” zei Anouk zacht, maar met een zweem van spot in haar stem. Haar handen gingen naar de instrumententafel en pakte een glanzende prostaatmassager. Het ding leek haast buitenaards in het felle licht. Dikker dan vingers, glad en gebogen om diep en genadeloos te kunnen penetreren. Het simpele aanzicht deed Robert huiveren van spanning.

“En onthoud…” voegde ze eraan toe, terwijl ze het siliconen oppervlak glanzend maakte met glijmiddel, “geen hoogtepunt zonder toestemming.”

Dokter Vermeer knielde even naast de stoel en bracht een royale laag glijmiddel aan op Robert zijn anus. Zijn handschoen voelde kil en onpersoonlijk, alsof hij niet meer was dan een technicus die een machine smeerde. Toch joeg het koude contact door Robert heen.

Anouk kwam dichterbij met de prostaatmassager in haar handen. Ze hield het even omhoog, bijna demonstratief, zodat zowel Robert als de anderen konden zien wat er ging gebeuren. “De prostaatmassager,” zei ze neutraal, alsof ze een gewoon medisch apparaat toonde. Toch voelde het voor Robert alsof ze zijn lot openlijk tentoonstelde.

Ze plaatste de kop van het instrument tegen zijn anus. Even bleef ze daar, zonder te bewegen. Het koude oppervlak drukte tegen zijn kringspier en dat alleen al joeg een rilling door zijn lichaam. Zijn spieren spanden zich automatisch, alsof hij de toegang nog kon weigeren.

“Ontspan,” instrueerde Anouk, haar stem koel maar resoluut. Ze zette lichte druk tegen de gespannen opening. Robert beet op zijn lip, zijn handen trilden in de fixaties. Elke vezel in hem schreeuwde dat hij dit niet wilde, maar de stoel hield hem onverbiddelijk op zijn plek.

Langzaam duwde ze verder. Eerst millimeters, dan een halve centimeter. De druk werd onvermijdelijk, de rek voelbaar. Robert hapte naar adem, een klagend geluid ontsnapte hem toen de brede kop stukje bij beetje naar binnen gleed. Zijn anus protesteerde, maar moest zich gewonnen geven.

Toen het instrument uiteindelijk doorschoof, zakte het volledig op zijn plek. Het gevoel was intens. Breder, dieper en voller dan de vingers van de verpleegsters eerder. Hij kon elke contour voelen, elke koude ribbel die zich in hem nestelde.

Zonder waarschuwing activeerde Anouk het apparaat. Een lage trilling pulseerde door zijn binnenste heen, direct op zijn prostaat gericht. Roberts hele lichaam schokte, zijn rug boog strak tegen de fixaties. Een diepe, rauwe kreun ontsnapte hem, niet meer te onderdrukken. Zijn anus sidderde bij elke trilling en zijn prostaat leek te dansen onder de onophoudelijke stimulatie. Zijn penis pulseerde heftig, iedere trilling bracht nieuwe druppels zaad tevoorschijn.

“Sterke respons,” merkte Anouk zakelijk op terwijl ze haar handen losliet en hem achterliet met het instrument dat onafgebroken door zijn binnenste trilde.

Iris boog zich naar hem toe, haar lippen op slechts centimeters van zijn oor. Haar parfum mengde zich met de steriele lucht. “Kijk eens hoeveel je al geproduceerd hebt,” fluisterde ze zacht, terwijl haar vinger speels tikte tegen de goed gevulde maatbeker die ze omhooghield. Het witte vocht glansde onder de lampen. “En weet je wat? Straks moet je alles weer opdrinken.”

Robert zijn ogen knepen zich dicht van schaamte, maar de gedachte alleen al joeg een golf van warmte door zijn lichaam.

Anouk bukte zich en pakte het kleine controlekastje dat met een kabel verbonden was aan de massager. Ze draaide het langzaam in haar hand, alsof ze even twijfelde en keek toen kort naar Dokter Vermeer. Op zijn bevestigende knik drukte ze op een tweede knop. Een nieuw ledje floepte aan.

Robert voelde het meteen. Naast de constante vibratie die zijn prostaat al onverbiddelijk beroerde, kwamen nu korte elektrische pulsen tot leven. Robert verstijfde onmiddellijk. Het voelde alsof er vonken door zijn hele bekken trokken, als kleine explosies die vanuit zijn prostaat door zijn penis werden gejaagd. Hij hapte naar adem, zijn dijen schokten en in de spiegel boven hem zag hij hoe zijn eigen lichaam onder de pulsen kromde.

Maar het waren niet alleen schokken. Tot zijn ontzetting – en tegelijk tot zijn verbijstering – merkte hij hoe de elektrische stoten zich vermengden met het genot. Elke puls voelde niet alleen pijnlijk intens, maar ook rauw, opwindend en geil. Zijn penis pulseerde zichtbaar meer en dikke druppels vloeiden onafgebroken naar buiten, alsof zijn lichaam niet anders kon dan reageren.

“Zie je dat?” fluisterde Iris, nauwelijks in staat haar glimlach te verbergen. “De pulsen triggeren niet alleen spiersamentrekkingen. Hij wordt er nóg geiler van. Kijk naar zijn productie.”

Robert kon alleen nog maar kreunen. Zijn gedachten schreeuwden dat dit verkeerd was, dat hij dit niet wilde. Maar zijn lichaam verraadde hem genadeloos. In de spiegel zag hij zichzelf die compleet werd gedomineerd door het apparaat. Hij was volledig overgeleverd.

Marit boog zich langzaam voorover, haar gezicht vlak bij zijn kruis. Ze had zichzelf een moment gegeven om te observeren, maar tot haar eigen verbazing voelde ze een haar eigen opwinding verder groeien bij het zien van zijn erectie en het continu lekken van de penis. Zonder dat ze het volledig had gepland, liet ze haar warme adem over zijn natte eikel glijden. Robert voelde zijn hartslag versnellen, elke zenuw in zijn onderlichaam gespannen, alsof hij elk moment kon ontploffen. Dokter Vermeer observeerde kalm, zijn ogen noteerden haar bewegingen en de reactie van Robert; hij knikte bijna onmerkbaar, alsof hij deze spontane interactie als een waardevolle aanvulling beschouwde.

Marit voelde haar controle langzaam afnemen en tot haar eigen verbazing werd ze onhoudbaar geil. Voorzichtig, bijna aarzelend, liet ze met een tergende traagheid haar tong over zijn stijve penis glijden, van beneden naar boven. Bij de eikel pauzeerde ze kort, elke seconde leek eindeloos, voordat ze voorzichtig cirkelende bewegingen begon te maken. Haar eigen ademhaling versnelde en Robert voelde zijn rug krommen, zijn lichaam reageerde reflexmatig op iedere beweging. Marit begon cirkelende bewegingen te maken met haar tong. Eén, twee, drie cirkels… Langzaam, vakkundig, bijna klinisch. Robert zijn handen klemden zich onbewust in de banden van de stoel. Zijn hele onderlichaam trilde automatisch; een diepe, ongecontroleerde rilling trok door zijn penis en bekken, zijn adem stokte en een golf van genot overspoelde hem.

“Productie neemt significant toe,” merkt Marit op. Inderdaad, iedere zuigbeweging liet nieuwe druppels glinsteren, vermengd met haar speeksel. Het drupte zichtbaar langs haar kin en in de maatbeker eronder.

Anouk fluisterde: “Kijk hoe de curve tegen haar gehemelte drukt; dat verandert de stimulatie compleet.” Roberts lichaam reageerde automatisch. Zijn benen spanden zich, korte hijgende ademstoten ontsnapten uit zijn mond; het kleine protest van zijn verstand werd volledig overstemd door het genot dat zich razendsnel opbouwde.

Marit voerde het tempo op. Haar lippen gleden krachtig heen en weer, de cirkels rond de eikel doelgericht en intens. Ze leek haast even gretig als professioneel. Haar handen klemden zacht rond de basis, elk contact perste druppels extra naar buiten.

Robert hapte naar adem en met een rauwe kreun begon hij meer druppels zaad te produceren. De druppels dik en warm rechtstreeks in de mond van Marit. Ze slikte een deel onmiddellijk reflexmatig door. Maar er volgde snel meer… Veel méér. Binnen seconden overstroomde haar mond, het witte zaad liep langs haar kin naar beneden. Ze kneep haar ogen half dicht, probeerde zoveel mogelijk binnen te houden, maar het was te overvloedig.

Het sperma droop over haar hals en gleed langzaam in haar decolleté, verzamelde zich in de BH bij haar borsten, waar het glanzend tegen haar huid plakte. Haar ademhaling werd zwaar, een mix van hijgen en zachte zuchten, haar borstkas heftig bewegend bij elke ademhaling.

Marit knoopte haar jasje open en liet het langzaam van haar schouders glijden. De stof gleed soepel over haar armen en viel op de stoel achter haar. Robert zag in de spiegel boven hem de contouren van haar borsten in de kanten witte BH, met plakkerige vlekken van het sperma wat zich daar had verzameld, waardoor het beeld nog intenser en onweerstaanbaar werd.

De ademhaling van Marit klonk zwaar. Een ritmisch, hijgend geluid van inspanning en duidelijke opwinding. Iris boog zich voorover en haar vingers vonden snel de sluiting van haar BH. Met een soepele beweging maakte ze deze los, zodat de borsten van Marit langzaam een beetje vrijkwamen. Een mooie ronde B-cup, de tepels licht roze en bedekt met enkele druppels sperma die eroverheen gleden. Robert zag alles in de spiegel boven hem, elke curve, elke spoor van sperma en voelde een rilling van intense geilheid door zijn hele lijf trekken.

Marit leunde achterover, haar rug licht gebogen, de lijnen van haar lichaam elegant uitgelicht door de witte lampen van de onderzoeksruimte. Haar borsten kwamen volledig vrij toen haar BH op de grond viel. Haar handen gleden nog steeds over Robert zijn penis, zacht maar doelgericht, terwijl haar lippen afwisselend zijn penis streelden en aan zijn eikel zoog. Elk contact van haar mond en handen leek zijn overgevoeligheid verder te versterken.

Robert zijn gezicht stond strak van opwinding. Hij kon niet anders dan toekijken hoe Marit, haar borsten bedenkt met druppels sperma, zichtbaar opgewonden zijn productie opving. Ze veegde haar mond niet af; haar ogen glansden, wangen licht rood van de inspanning, borstkas op en neer bewegend. Het zicht op haar perfect gevormde borsten, de subtiele beweging van haar rug, het ritme van haar ademhaling en de gefocuste blik in haar ogen – alles werkte samen om zijn opwinding tot een bijna ondraaglijk hoogtepunt te drijven.

“Significante overproductie,” noteerde Iris koel, terwijl haar ogen scherp alles registreerden. “Marit kan de lading niet volledig verwerken,” voegde ze er bijna fluisterend aan toe, terwijl haar ogen nog steeds Marits bewegingen volgden.

Robert zijn gezicht stond strak van opwinding. Hij kon niet anders dan toekijken hoe Marit druipend en zichtbaar opgewonden het sperma uit hem zoog. Haar ogen glansden, wangen rood, lippen licht vochtig, terwijl ze hem bijna hypnotiserend aankeek.

“Noteer: subject 23 was volledig onderworpen aan de orale stimulatie. Productie uitzonderlijk hoog,” besloot Vermeer.

En toen… stopte ze. Plotseling. Tegelijkertijd werd de prostaatmassager door Anouk uitgezet. Het abrupt wegvallen van alle aanrakingen voelde als een klap tegen zijn hele lichaam. Zijn rug ontspande even in schok, maar het verlangen bleef branden, rauw en hongerig. Een gefrustreerde kreun ontsnapte zijn lippen, bijna een smeekbede, terwijl zijn penis dreigend en pulserend hard bleef staan.

Marit glimlachte slechts licht, haar ogen glanzend van bemoeienis en controle. “Nog niet,” fluisterde ze en wreef zacht langs zijn harde erectie met de achterkant van haar hand, als een belofte van wat nog komen zou.

“Wil je komen?” vroeg Dokter Vermeer streng, zijn toon zakelijk en onverbiddelijk. Hij stond naast hem, tablet in de hand, alsof dit alles routine was, terwijl Robert zijn ogen wijd opengesperd waren. “Dan moet je erom smeken,” vervolgde hij, terwijl hij langzaam de flogger door zijn handen liet glijden. De leren strengen zwiepten zacht door de lucht, het geluid scherp en intimiderend. “En,” voegde hij eraan toe, zijn stem monotone autoriteit uitstralend, “dan beloof je dat je alles zult drinken wat je produceert. Tot de laatste druppel.”

Robert slikte, zijn hele lichaam trilde van anticipatie en vernedering. Het was alsof elke zenuw in hem zowel hunkerde als protesteerde. De mix van schaamte, dreiging en het onvermijdelijke genot dat door het medicijn en de stimulatie werd opgewekt, maakte hem wanhopig.

"Begin opnieuw," beveelt Dokter Vermeer.

De tong van Marit vond Robert zijn eikel weer en cirkelde tergend langzaam rond de gevoelige rand. Tegelijkertijd activeerde Anouk de massager opnieuw, eerst op de laagste stand. De dubbele stimulatie deed zijn heupen omhoogkomen, voor zover de fixaties dat toelieten.

"Kijk hoe hij reageert," merkte Iris op, haar blik strak op de monitor gericht. Robert zijn borstkas ging sneller op en neer. De tong van Marit werd doelbewuster en gleed nu langs zijn hele schacht, warm en nat. Anouk duwde de massager net iets dieper, verder tegen zijn prostaat.

Hij voelde de spanning opbouwen. Zijn spieren spanden zich, zijn adem stokte. Nog even… Nog heel even….

En dan, plotseling, stopte alles opnieuw. De vibraties vielen stil. Marit trok zich terug. Robert zijn hele lijf kromde zich tegen de fixaties in, wanhopig op zoek naar contact. Een rauwe kreun ontsnapte uit zijn keel. Zijn penis klopte pijnlijk, snakte naar aanraking.

"Nog niet," zei Dokter Vermeer koel, alsof hij een stopwatch aflas. De stilte duurde eindeloos, enkel doorbroken door Robert zijn zware ademhaling en het zachte druppelen van de druppels sperma in de maatbeker.

Na twee minuten begon het opnieuw. De lippen van Marit sloten zich volledig om zijn eikel, namen hem diep in haar mond. Haar tong gleed wervelend langs de rand. Tegelijkertijd schakelde Anouk de massager in op een hogere stand. Diepe trillingen en elektrische schokjes schoten door zijn bekken, raakten diezelfde plek die hem deed beven van genot.

Hij was dichterbij dan ooit. Hij stond op het punt om hard klaar te komen en dan….. Opnieuw stilte. Niets… Leegte… Zijn hele lichaam trilde van verlangen, zijn spieren verkrampte.

De cyclus herhaalde zich. Keer op keer. Elke keer brachten ze hem naar die rand, dat brandpunt van genot. Elke keer stopten ze net op tijd. Zijn wereld werd smaller, kleiner, tot er alleen nog dit overbleef: verlangen en frustratie.

Na wat als een eeuwigheid voelde, vulden zijn ogen zich met tranen. Zijn stem was schor, gebroken.

"Alsjeblieft…" fluisterde hij hees, nauwelijks hoorbaar.

"Wat zei je?" vroeg Dokter Vermeer, zijn toon kalm maar dwingend.

Robert zijn lippen trilden. Hij dwong de woorden naar buiten. "Alsjeblieft… laat me komen. Ik kan niet meer. Ik smeek u…"

Een stilte volgde. De ogen van Marit glinsterden. Iris knikte zacht, alsof ze een bevestiging kreeg van wat ze al wist.

Dokter Vermeer schreef iets op zijn tablet, alsof hij een meting noteerde. Pas toen keek hij hem recht aan. "Goedzo jongen. Blijf smeken. We waren nog maar net begonnen." Robert hoorde een sarcastische ondertoon in zijn stem.

"Alsjeblieft…" Robert zijn stem brak, hees en smekend. "Ik kan niet meer… ik zal alles drinken, alles…"

"Hoor ik daar een belofte?" vroeg Dokter Vermeer, zijn toon kalm maar met een onderliggende dreiging. De massager trilde tegen Robert zijn prostaat, een constante, diepe vibratie die zijn hele bekken liet beven.

De mond van Marit omsloot opnieuw zijn eikel, warm, nat, gretig.

"Ja! Ja… ik beloofde het. Alles. Laat me alstublieft komen."

"Begin," beval de dokter.

Marit nam zijn penis diep in haar mond, haar tong wervelde krachtig rond zijn schacht en eikel. Anouk draaide de massager naar de hoogste stand, de trillingen en elektrische schokjes raasden nu door hem heen. De handen van Iris streelden zijn opgezwollen balzak, knepen zacht maar doelgericht.

De spanning bouwde zich op, sneller, intenser dan ooit. Robert zijn heupen schokten omhoog tegen de fixaties, zijn spieren spanden zich oncontroleerbaar. Zijn tenen krulden, zijn handen klemden zich vast in de manchetten. Het medicijn in zijn systeem gaf elke aanraking extra kracht; elke puls in zijn prostaat werd met een veelvoud vermenigvuldigd, zijn zenuwen overbelast door een mengeling van pijn en genot.

En toen… barstte het los. Een orgasme dat hem volledig overspoelde. Geen enkele uitweg, geen enkele controle. Het sperma pulseerde krachtig uit zijn penis, met een kracht die veel sterker was dan normaal. Enkele warme klodders zaad spatten op de deinende borsten van Marit. De druppels sperma gleden langs de perfecte rondingen van haar borsten naar beneden, terwijl de rest in de beker werd opgevangen. Dikke, warme stralen sperma vulden de maatbeker sneller dan ooit. Hij hoorde zichzelf kreunen, bijna huilen, de grens tussen genot en pijn volledig vervaagd. Het was alsof het medicijn zijn lichaam volledig overnam; hij kon niet anders dan volgen, elke reflex werd versterkt, zijn prostaat voortdurend geprikkeld, terwijl zijn ogen telkens terugvielen op het mooie en kwetsbare lichaam van Marit dat zich boven zijn penis boog.

Waar een hoogtepunt normaal na enkele seconden wegebt, bleef het nu eindeloos doorgaan. Golf na golf van rauwe intensiteit spoot meer dan een minuut lang uit zijn penis. De kracht van zijn samentrekkingen werden versterkt, de spermaproductie bijna explosief. Hij voelde zich van binnenuit leeggetrokken, zijn hele lichaam schokte in een ritme dat niet leek te stoppen. Zijn adem stokte, zijn rug boog omhoog, elke spier gespannen tot het uiterste.

Na wat voelde als een eeuwigheid, begon de storm langzaam af te nemen. De naschokken waren langer, intenser, telkens weer gevolgd door een afnemende reflexmatige ejaculatie, alsof zijn lichaam bleef reageren op een signaal dat hij niet kon onderdrukken. Zijn spieren trilden, uitgeput maar nog steeds overgevoelig, elke aanraking van de lucht, elke blik van de verpleegsters voelde overdonderend, bijna ondraaglijk intens.

Marit bleef Robert zijn harde en overgevoelige penis aftrekken. Ze bewoog haar handen voorzichtig maar doelbewust over de met glijmiddel bedekte penis. De combinatie van haar topless lichaam, de glans van sperma op haar huid en de directe stimulatie deed zijn overgevoeligheid exploderen. Hij kronkelde en schokte tegen de fixaties, volledig overgeleverd aan het overweldigende gevoel. Daarna nam Marit zijn stijve en uitgespoten penis opnieuw in haar mond, haar tong langzaam cirkelend over de eikel die na het orgasme al extreem gevoelig was en door het medicijn werd die gevoeligheid nog eens intens versterkt. De nog steeds actieve prostaatmassager versterkte elke aanraking tot een bijna ondraaglijk niveau. Wat eerst hemels was, veranderde in een marteling. Hij kronkelde in de fixaties, maar er was geen ontsnappen aan.

Elke aanraking voelde honderd keer intenser dan normaal; de elektrische schokken in zijn prostaat, de reflexen van zijn spieren, de pulserende warmte van zijn erectie – alles werd uitvergroot. Robert kreunde diep, zijn hele lichaam schokte tegen de fixaties in terwijl hij zich machteloos overgaf aan het overweldigende gevoel.

Het gevoel van euforie van het explosieve hoogtepunt sloeg snel om. De post-orgasmische dip, die elke man kent, werd nu vele malen heviger door het medicijn en de extreme stimulatie. Het was niet slechts een afname van opwinding, maar een allesomvattende uitputting, waarbij elke vezel van zijn lichaam zwaar en gevoelig aanvoelde. Robert voelde zich volledig klein, kwetsbaar en naakt, overweldigd door een combinatie van vermoeidheid, pijnlijke gevoeligheid en schaamte. Zijn hart bonsde, zijn borstkas hijgde en een koude golf van vernedering en leegte overspoelde hem.

Anouk zette de massager uit, het zachte gezoem viel weg, maar elke trilling bleef nog nagalmen in zijn prostaat als een elektrische schok door zijn bekken. Ze trok de massager centimeter voor centimeter voorzichtig uit zijn anus. Robert zijn kringspier spande zich instinctief tegen terwijl het dikke deel langzaam uit zijn anus gleed, elke beweging scherp en intens voelbaar. Bij het naar buiten glijden van de massager kwam nog een ruime hoeveelheid glijmiddel mee en gleed langs zijn bilspleet naar beneden. In de spiegel boven hem zag Robert zichzelf: wijd opengespreid, trillend, volledig bloot, met glanzende resten van glijmiddel die schaamteloos uit zijn achterste liepen. De combinatie van fysieke sensatie, het zien van zijn eigen kwetsbaarheid en de wetenschap dat hij volledig werd geobserveerd, deed zijn schaamte tot een brandend hoogtepunt stijgen.

Marit trok zich met een laatste zuigbeweging langzaam terug van Robert zijn penis en de hypergevoelige eikel. Robert zijn nog steeds volledig erecte penis trilde heftig, overgevoelig en zwaar, terwijl hij zijn adem inhield. Elke beweging van zijn spieren voelde alsof ze tegen hem werkten. Zijn hele lichaam voelde uitgeput; de overgang van de extatische climax naar deze post-orgasmische leegte was intens, bijna ondraaglijk. Trillingen trokken nog na door zijn dijen en onderbuik, zijn hart bonsde, en elke vezel van zijn lijf leek volledig alert op de minimale aanraking van lucht, handen of zelfs het gewicht van de fixaties.

Robert kon niet anders en bleef trillend in de fixaties liggen, zijn adem stokte telkens als een nieuwe golf van overgevoeligheid door zijn lijf trok.

"160 milliliter," noteerde Iris koel terwijl ze de maatbeker omhooghield. Het witte sperma glansde, dik, bijna ongelooflijk van hoeveelheid. "Een uitstekende productie."

Ze hield de beker vlak voor zijn gezicht. Robert voelde zijn maag samenkrimpen. Nu, in deze post-orgasmische leegte, zonder de roes van opwinding, leek het een onmogelijke opdracht. De geur, de warmte, het dikke glanzen van zijn zaad, confronteerde hem genadeloos met zijn eigen lichaam.

"Een belofte is een belofte," herinnerde Dokter Vermeer hem streng. Zijn blik liet geen ruimte voor discussie. "Begin maar."

De Laatste Beproeving
Heel even flitste het door zijn hoofd: zeg het stopwoord... zeg “Afbreken”... Eén woord en alles zou stoppen. Hij zou kunnen weglopen, dit laten eindigen. Maar meteen volgde de gedachte als een mokerslag: dan was alles voor niets geweest, zou hij geen geld krijgen. Dit was waarschijnlijk de laatste test, de finish bijna in zicht. Nu opgeven zou ondraaglijker voelen dan doorgaan.

"Kom op," moedigde Marit aan, haar toon plagend maar ook onverbiddelijk. "Je was zo gewillig toen je het wilde." Zijn gezicht gloeide bij die woorden. Hoe kon hij zich zo laten meeslepen? Hoe kon hij dit eerder nog zo lekker vinden?

De eerste slok was het moeilijkst. Het warme, romige vocht gleed over zijn tong. De smaak, die eerder nog verleidelijk was, voelde nu als een constante herinnering aan zijn vernedering. Hij slikte, traag, zijn keel gespannen. Elke beweging was een bewuste overgave.

"Kijk hoe anders hij nu reageert," merkte Anouk koel op. "Zonder die opwinding is het ineens een stuk minder aantrekkelijk, niet?"

Ze had gelijk. Robert voelde zich naakt, gebruikt, niets meer dan een proefpersoon dat nu zijn eigen productie terug moest nemen.

Maar een belofte is een belofte. Slok na slok werkte hij zich door de beker van warm sperma heen. Het dikke, warme vocht vulde zijn mond telkens opnieuw en telkens moest hij zich dwingen te slikken. Zijn wangen brandden rood van schaamte terwijl de verpleegsters en Dokter Vermeer hem strak in de gaten hielden. Elke blik, elk klein lachje, vergrootte zijn vernedering.

"Nog maar dertig milliliter," zei Iris zacht, bijna bemoedigend, maar in haar ogen twinkelde een kil plezier. "Je was zo trots op de hoeveelheid toen je het produceerde."

Die woorden sneden dieper dan de smaak zelf. Hij voelde zich kleiner, bijna gebroken.

De laatste slokken waren zwaar. Hij durfde zijn ogen niet op te heffen, bang om hun blikken te ontmoeten. Met neergeslagen blik dronk hij gehoorzaam de beker leeg, de warme nasmaak brandend aanwezig in zijn mond. Toen hij klaar was, voelde hij zich niet voldaan, maar leeg. Zijn vernedering was compleet.

"Goed gedaan," zegt Dokter Vermeer droog. Er klonk geen warmte in zijn stem, slechts een klinische vaststelling, alsof Robert slechts een geslaagde proef had doorstaan. "De productie is uitstekend. Het medicijn veelbelovend." Dokter Vermeer schreef enkele aantekeningen op zijn clipboard en sloot het dossier.

De verpleegsters maakten de fixaties los. Zijn lichaam voelde licht, maar zijn schaamte zwaar. Hij durfde hun blikken niet te ontmoeten. Robert schoof langzaam overeind, nog trillend van uitputting. Hij voelde zich naakt, kwetsbaar en toch dwongen de blikken van de drie vrouwen en Dokter Vermeer hem tot verdergaan.

Langzaam begon zijn in glijmiddel en sperma bedekte penis slapper te worden onder het koele, neutrale staren van de verpleegsters en Dokter Vermeer. Zijn lichaam kwam terug in een staat van vermoeidheid en gevoelige afvlakking. Het contrast tussen de hevige euforie van een moment geleden en deze omslag maakte hem nog bewuster van zijn naaktheid en overgave. Voorzichtig pakte hij een handdoekje en veegde vluchtig het meeste glijmiddel en sperma van zijn lichaam, zijn bewegingen snel en onzeker, terwijl de blikken van de drie vrouwen hem bleven volgen.

"Je mag je aankleden," zei de dokter neutraal, alsof hij een dier vertelde dat het zijn hok weer in mocht.

Zijn kleren lagen op een stoel in de hoek. Robert liep ernaartoe en begon zich langzaam aan te kleden. Toen hij zijn boxershort optrok, voelde hij hoe de stof strak spande rond zijn nog overgevoelige geslacht. Het moment zelf, dat kleine, intieme gebaar, werd ondraaglijk door de brandende blikken in zijn rug.

Marit fluisterde zachtjes iets tegen Anouk; er klonk gelach. Iris maakte nog snel wat notities. Niemand wendde zijn blik af. Zijn privacy voelde definitief verdwenen. Aangekleed voelde hij zich niet beschermd, maar juist belachelijker dan ooit: de nette laag slechts een dun masker voor wat zij hadden gezien en gedaan.

Dokter Vermeer liep naar hem toe met een klein envelopje. Hij hield het tussen duim en wijsvinger alsof het niets betekende. "Je betaling," zei hij zakelijk en duwde het in Roberts hand.

Het papier voelde dun, goedkoop. Hij wist dat er geld in zat, maar het gebaar zelf was een klap in zijn gezicht. Niet als beloning, maar als loon. Alsof hij zichzelf had verkocht. Een mannelijke prostituee. Niet voor genot, maar voor onderzoek.

"Dat was alles voor vandaag. U kunt gaan," zei de dokter koel, zonder emotie.

Robert knikte zwijgend. Hij durfde niemand aan te kijken. Met het envelopje in zijn hand en de schaamte in elke vezel van zijn lijf opende hij de deur.

De koude ganglucht sloeg hem tegemoet. Achter zich hoorde hij nog fluisteren. Toen viel de deur zachtjes dicht. Alleen ging Robert naar huis, met niets meer dan zijn vernedering en een goedkoop envelopje als herinnering.

Einde