De Gloed - 3

Julia zat met haar poesje op Mats’ mond. Hij kon zichzelf niet bedwingen en drukte voorzichtig zijn tong tegen de malse lichtgezwollen lippen van Julia. Begeerte maakte zich van haar meester en ze kon een lange zachte kreun niet onderdrukken.

Leen liep langzaam naar Mats, die op de grond klaarlag. Julia was trots dat haar eigen mama als eerste het offer mocht brengen. Ze was nog steeds een mooie vrouw. Julia zou gelukkig zijn mocht ze binnen twintig jaar een evenbeeld van haar mama zijn.
Op het moment dat Leen bij Mats toekwam, leunde Julia een beetje naar voor. Leen deed hetzelfde en ze brachten hun hoofd naar elkaar toe. Hun monden openden en zacht, maar toch vurig drukten ze elkaars lippen op elkaar. Terwijl hun kus opflakkerde, liet Leen zich langzaam over de enorme erectie van Mats zakken.
De cirkel van het leven werd gesloten. Energie vloeide door hen heen. Zachtjes begonnen ze alle drie te gloeien.

Julia, die haar ogen even had gesloten om zich doorheen het genot te kunnen blijven focussen op de terugkeer van de Godin, keek Leen liefdevol aan.
De ogen van Leen toonden echter paniek. Ze deinsde achteruit. Haar mond stond wijd open en een kreet van pijn doorbrak de stilte.
Plots werden Leens ogen zwart. Julia wilde rechtstaan, maar merkte dat ze zich niet meer kon bewegen. Hoe hard ze ook haar spieren spande, ze leek wel bevroren.
Langzaam verspreidde het zwart zich vanuit de ogen van Leen over de rest van haar lichaam. Julia moest noodgedwongen toekijken hoe haar moeder langzaam maar zeker in een zwarte schim veranderde.
Leen zelf bleef onvermoedend op Mats penis doorpompen. Toen het zwart aan de kutlippen van Leen kwam, zette het zich voort bij Mats. Zijn penis, benen, romp en hoofd werden langzaam maar zeker overgenomen.

Ineens drukte de tong van Mats zich ver door in het kutje van Julia. Hij verstarde en de natte vlezige massa die zonet nog door haar lipjes had gewoeld, voelde staalhard aan. Julia gilde.

Badend in het zweet werd Julia wakker.
Sinds de ceremonie had ze die vaak in haar dromen herbeleefd. Wat er nu was gebeurd, was echter nieuw. De gil die in haar droom uit haar mond was gekomen, was de stem van haar mama geweest. Het verontrustte haar. De angst die ze in haar droom had gevoeld, had echt aangevoeld.
Julia was er niet gerust in. Ze haalde een wegwerpgsm uit het nachtkastje, stak de sim-kaart en batterij erin en startte het toestel op. Er lagen nog zes andere toestellen in de lade. Ongeduldig tikte Julia het nummer van Leen in. Het toestel ging over. Tien tellen later sprong het antwoordapparaat op. Er moest iets mis zijn. Leen leefde bij wijze van spreken met haar gsm in haar hand. Als ze over een kwartier weer niet opnam, zou Julia de noodprocedure in gang zetten. Ze had gehoopt dat het niet nodig zou zijn.

*****

Op hetzelfde moment dat Julia’s nachtmerrie stopte, schoot Mats met een gil wakker. Hij had geen idee wat er was gebeurd. Hij had niet gedroomd voor zover hij wist. Toch had hij last van hartkloppingen.

Even later jogde hij door het Provinciaal Domein van Kessel-Lo. Een paar keer per week kwam hij hier rust zoeken. Het lopen door de natuurrijke omgeving rond de twee grote vijvers hielp hem steeds weer om zijn gedachten te ordenen.

Het was ondertussen een paar weken geleden dat hij de meest wonderlijke belevenis van zijn leven had meegemaakt. Hij was getuige geweest van een oude ritus die hem niet alleen seks met tientallen vrouwen en meisjes had opgeleverd, maar hij was ook doordrongen geweest van een immens spectrum aan gevoelens en emoties. Sindsdien had hij een gloed rond zich. Hij had gezien hoe liefde die gloed kon verspreiden. Hoe mensen mooier en zachter werden door de gloed. Het maakte hem hoopvol voor de toekomst.

Toch slaagde hij er zelf niet in om de gloed door te geven. Hij was extra aandachtig en attent voor de mensen rondom hem. Maar elke keer dat de gloed zich zachtjes naar die anderen begon uit te strekken, loste de gloed bij de verspreiding op. Hij snapte het niet.
Hij had zijn moeder en tante om raad gevraagd. Zij waren immers lid van de groep die het ritueel hadden uitgevoerd. Ze konden hem echter niet helpen. Het was hen ook een raadsel.
Elke vorm van liefde zou voldoende moeten zijn om de gloed te verspreiden. Was hij dan niet in staat om lief te hebben?

In zijn oortjes klonk een vrolijke beat. Het ritme zweepte hem op en hij versnelde zijn looppas. De stem van Chris Rea weergalmde door zijn hoofd.

Eyes so bright, so big and wide
Make you feel so strange
Somewhere deep inside
It's the face of an angel
Soul of the devil may care

How I'd love to know
What goes on in there

She needs your love
She needs it every day
But speak of love
See her laugh and run away

Julia, which way will you go
Julia, I want to know
Julia, only the moon and stars
Julia, know just where you are
Julia

Mats was tot stilstand gekomen. De tranen stroomden over zijn gezicht. Wat was er met hem aan de hand? Zodra hij de naam Julia hoorde zingen, werd hij overmand door een intens gevoel van eenzaamheid en gemis. Het leek of zijn hart een noodkreet uitriep terwijl het uiteen werd gerukt.

Julia.
Zou het?

Hij had zijn tante naar de priesteres van het ritueel gevraagd. Zij had ontwijkend iets gemompeld dat hij haar maar best uit zijn hoofd zou zetten. Julia was toch een tijdje het land uit. Dankzij dat ene zinnetje had hij haar naam geweten.
Nu hij erbij stilstond, was ze nooit echt uit zijn gedachten weg. De hele dag door keek hij naar de mensen in de straten, hopend dat hij haar rode haren, haar intense blauwe ogen zou ontdekken.

In zijn pogingen om de gloed te verspreiden had hij wel degelijk met enkele meisjes afgesproken waarvan hij wist dat ze wel een oogje op hem hadden. Hoewel het leuke avondjes waren geweest, en er een paar keer een aarzelende kus was gegeven, had Mats toch steeds de boot afgehouden. Hij besefte toen nog niet waarom.
Als hij ’s avond echter in zijn bed lag, kwam haar beeld in zijn hoofd op. Zachtjes nam hij dan zijn penis in zijn hand. Zijn lid groeide steevast op. Het leek wel alsof hij bij haar beeld groter werd dan wanneer hij porno keek of zich snel onder de douche aftrok. Hij herinnerde zich hoe massief zijn penis wel had geleken tijdens het ritueel.
Hij had toen zoveel meisjes en vrouwen gepenetreerd, maar haar niet. Hij had haar kutje gezien, haar lipjes gelikt, haar zoetzoute sappen gedronken.

En toch. Al wat hij voor haar zag, was haar gezicht. Een open stralend gezichtje met hoge jukbeenderen. Als ze lachte, ontstonden er twee bloze wangetjes en kwam er een rij stralend witte tanden tevoorschijn, netjes omzoomd door twee mooie volle lippen. Op haar neus hadden enkele speelse sproetjes zich te zonnen gelegd.
Maar niets van haar lieve, engelachtige gezichtje betoverde hem meer dan haar ogen. Mooie blauwe ogen, die zo diep als de oceaan leken, maar waarin de levensvreugde sprankelde als de zon die op het water weerkaatst.

Een ping doorbrak de muziek en zijn gedachten. Hij merkte dat hij midden op het looppad stilstond. De andere lopers weken steevast in een boog om hem heen. Sommigen keken hem een beetje meewarig aan. Zijn tranen waren bijna opgedroogd.
Mats bekeek het berichtje dat op zijn gsm was toegekomen. Het kwam van zijn mama. “Kom naar huis!”
Waarom had ze hem niet gebeld? Zou er iets ergs gebeurd zijn? Mats rende naar de parking waar zijn fiets gestald stond en reed zo snel hij kon naar huis.

*****

Leen opende haar ogen. Ze lag op een matras. Een dun dekentje lag over haar. Een zware somberte trok over haar heen. Ze lag weer in haar cel.

Vorige keer was ze te verdoofd geweest. Nu bekeek ze de ruimte. Het was een laag rechthoekig kamertje van 3 op 2 meter. Er waren geen ramen. Alle wanden, de vloer en het plafond waren volledig zwart. Het leek wel een soort van zwart glas. Enkel een stalen deur doorbrak de algemene zwartheid.
Hoewel er geen lampen waren, kon Leen toch goed zien. Ergens achter de gladde muren moest een lichtbron zijn, want er scheen een vaag licht doorheen die de cel net genoeg verlichtte om te kunnen zien.

De herinneringen drongen fel op in het geheugen van Leen. Haar ontvoering, de foltering, haar zwakheid. Ze had het gevoel alsof ze Julia in de steek had gelaten. Ze had weliswaar niets verteld dat ze nog niet wisten, maar ze had zich voorgenomen niets te zeggen.
Een huivering trok door haar heen toen ze aan de tafel vol mensen dacht die haar hadden aangestaard. Ze was naakt vastgebonden geweest. Ze had bij niemand enig gevoel gemerkt. Enkel bij de man die haar had gefolterd.
Was het wel foltering geweest? Leen herinnerde zich de opstoten van lust en verlangen die ze had gevoeld. Ze had meer gewild. Enkel op het einde was er de pijn geweest. Pijn die ze niet had kunnen verdragen.

Het gezicht van de rector doemde in haar herinneringen op. Ze kende haar. Het was haar professor Ethiek geweest tijdens haar studies. De kille doodse blik in haar ogen had haar direct doen beseffen dat ze bij een van de twee vrouwen in het mannelijke gezelschap geen hulp had kunnen krijgen.
Een vage herinnering aan de tweede vrouw doemde op. Een zachte streling. Een fluisterende geruststelling.

En toen gevoelloosheid. Ze herinnerde zich hoe haar pijn was weggetrokken. Hoe ook alle gevoel was weggetrokken. Pure leegte. Zelfs het ontbreken van woede en verdriet. Het zijn negatieve emoties, maar ze maken ons menselijk. Leen was even geen mens geweest, besefte ze.
Tranen verschenen in haar ooghoeken. Een enorme opwelling van radeloosheid kwam op. Leen schreeuwde de longen uit haar lijf.

De deur van haar cel opende zich. Aamon kwam binnen. Leen kromp ogenblikkelijk ineen.
Rustig kwam hij bij haar op de matras zitten. Hij nam het dekentje weg en keek naar Leens naaktheid.
“Dag schatje. Ben je al een beetje bekomen?” Hij wachtte haar antwoord niet af. “Goed zo!”
Leen rolde zich in foetushouding. Ze wilde zichzelf beschermen. Aamon legde zijn vinger op het hoofd van Leen. Heel zachtjes en uiterst traag gleed hij met zijn vinger naar beneden. Zijn vinger maakte een tocht langs haar nek, via haar ruggengraat naar haar billen. Even liet hij zijn hand daar rusten.

Leen wist niet wat er gebeurde. Hoewel ze doordrongen was van angst, maakte de tederheid van de beweging haar weer geil. Dit kon toch niet waar zijn? Ze voelde haar tepels verharden. Haar kutlippen werden vochtig.

Aamon liet zijn vinger tussen de billen van Leen doorglijden naar haar poesje. Hij voelde haar natheid en met een enkele beweging stak hij die recht haar kut in.
Leen maakte een geluid. Het was niet zeker of het genot of angst was.

“Geen zorg, lekker wijfje. Ik zal je rust schenken.”
Uit zijn zak haalde hij de injectienaald met obsidiaan. Voorzichtig stak hij die in haar bil en spoot weer een beetje van de substantie bij Leen in.
“Nog een paar keer. Je zal nooit meer last hebben van die gevoelens van je. Dan mag je met mij mee naar huis.”

Het laatste wat Leen voelde voor ze weer leeg werd, was wanhoop.

*****

Toen Mats de keuken binnenkwam, zag hij drie vrouwen aan de keukentafel zitten. Zijn moeder en tante Katrien keken hem bedrukt aan. De derde vrouw zat met haar rug naar hem toe. Hij zag lange blonde krulharen. Een zacht gesnik was het enige geluid.
“Mats, daar ben je”, zei zijn moeder.
De vrouw draaide zich naar hem om. Het was Julia. Tranen stonden in haar ogen.

Verbaasd stond Mats naar Julia te staren.
“Dag Mats,” zei Julia met een lieve, zachte meisjesstem.
“Julia,” stamelde hij, “had jij geen rode haren?”
Hij kon zichzelf wel voor het hoofd slaan. Wat was dat nu weer voor een lullige opmerking, dacht hij. Het meisje dat al weken door zijn hoofd spookte, stond recht voor zijn neus. Ze was duidelijk verdrietig en hij begon over haar kapsel.
Toch zorgde net die vraag voor een kleine hapering in het verdriet van Julia. Een schamper glimlachje trok over haar lippen.
“Dat hoorde bij de magie die nodig was om jou in de ceremonie te kunnen betrekken. Een deel van wat je zag, bestond alleen in je hoofd. Het was de uitdrukking van je eigen verlangens. We waren niet in een bos, ik had geen rode haren, en ik vrees dat je jezelf wat groter geschapen vindt dan je werkelijk bent.” De knipoog die hierop volgde deed Mats’ hoofd rood uitslaan.

“Ik heb je hulp weer nodig, Mats.”
Mats keek verwachtingsvol naar Julia.
“Door het oproepen van de Godin zijn haar vijanden in actie gekomen. Het gaat om een duistere organisatie met wereldwijde invloed op het hoogste niveau. Ik wist dat ze naar me op zoek zouden gaan en had me teruggetrokken in een safehouse. Ik vrees echter dat ze mijn mama te pakken hebben gekregen. Ik kan haar niet meer bereiken. Ook mijn contactpersoon in de organisatie heeft alle lijnen verbroken. Ik vrees dus het ergste.”

Mats voelde de grond onder zich wegzakken. Een maand geleden had hij nog een onbezorgd leven gehad. Wat hij sindsdien allemaal had meegemaakt, zou hij voordien nooit geloofd hebben. En nu werd zijn hulp gevraagd bij de strijd tegen een vijand van een godin. Hij hoopte vurig dat hij niet met de duivel zou te maken krijgen.
“Natuurlijk help ik je. Wat kan ik doen?”
“Wil je me helpen zoeken naar mama?”
“Waar starten we?” Mats klonk strijdmoedig. Iemand helpen zoeken klonk goed in zijn oren.

Voor Julia stond een metalen doosje op tafel. Ze opende deze en haalde er een Smartphone uit. “Hiermee gaan we eerst kijken waar haar telefoon is.”

*****

“Statusupdate van de politiek. Samaël?”
Een al wat oudere man met een volle bos grijs haar in een driedelig pak, keek over zijn smalle leesbril naar het grote scherm met de wereldkaart.
“Enkele van onze medestanders slagen er wonderwel in om de uitbreiding van de gloed af te remmen. In de Verenigde Staten, Brazilië, Rusland, Turkije en het Verenigd Koninkrijk is de invloed van onze ontwrichtingspolitiek duidelijk merkbaar. De kloof tussen arm en rijk wordt groter. Het gepeupel trekt zich terug en het vertrouwen in elkaar daalt genoeg om de zin tot verzet af te laten brokkelen. De verdragen van de mensenrechten en het klimaat worden steevast geschonden. Het weinige protest is verwaarloosbaar. Doordat het volk zich met zijn problemen moet bezighouden, hebben ze geen tijd of energie meer om van elkaar te houden en de gloed te verspreiden.”
Een minachtende grijns verscheen op het gezicht van de grijsaard. “Zoals u merkt, rector, begint het tij zich te keren.”

De vrouw met het smalle gezicht in het midden van de tafel keek zonder uitdrukking naar de board member die zonet had gesproken. De enige vorm van emotie was haar rechterwenkbrauw die lichtjes naar boven kroop. “Is dat zo, Samaël?”

De man naast Samaël greep zijn kans om te schitteren en nam haastig het woord over.
“Dat klopt, rector. Los daarvan staan we op het punt om de aandacht van het volk af te leiden. Mijn departement heeft een nieuwe tactiek gevonden om liefdesrelaties van in het begin in de kiem te smoren. We offeren een paar van onze mannetjes op die de laatste tijd een beetje te veel in het oog lopen. We veroorzaken een hetze rond flirtgedrag en seksueel misbruik. De dienst Marketing heeft al een hele mediacampagne klaarstaan. Onder de werktitel #alsome willen we ervoor zorgen dat mannen uiteindelijk niet meer durven om vrouwen te versieren uit angst om beschuldigd te worden van ongewenste intimiteiten. Het aantal alleenstaanden zal drastisch stijgen. Ook dit zorgt voor een sterke afremming van de gloed.”

De rector bleef nog steeds onbewogen. “Nog iets?”
Het werd stil in de vergaderruimte. De rector bleek niet onder de indruk te zijn.
Een kort kuchje trok de aandacht van de aanwezige board members. Iedereen keek naar de jonge man die aan het uiteinde van de lange tafel zat. Hij had een Chinees uiterlijk.
“Mogwai, zegt het maar.”
“Rector, collega’s, mocht blijken dat jullie plannen niet voldoende zijn, dan heb ik nog een troef achter de hand. Ik leg momenteel de laatste hand aan een gemodificeerde versie van het SARS-virus. Het is uiterst besmettelijk. Het fijne eraan is dat de symptomen aanvankelijk onschuldig lijken. Men zal denken dat het om een onschuldig griepje gaat. Zodra de verspreiding wereldwijd is, zal blijken dat het minder onschadelijk is dan verwacht. Aangezien de hele farmaceutische industrie van ons is, bepalen wij wanneer een vaccin voorhanden zal zijn en wie dit zal krijgen. Het wantrouwen tussen mensen zal stijgen. Iedereen kan immers een verspreider zijn. Dit wordt de doodsteek voor de gloed.”

Voor de eerste keer sinds lange tijd verscheen er een spoor van interesse op he gezicht van de rector. Een van haar mondhoeken krulde lichtjes naar boven.

Op dat moment klonk er een alarmsignaal. Op de wereldkaart verscheen de foto van Julia met erboven het woord ALERT.
De rector wendde zich tot Megaera, die zoals steeds aan het uiteinde van de tafel voorovergebogen naar haar laptop keek. “Wat is er aan de hand?”
“De gsm van Julia is weer online gekomen.”

*****

Julia en Mats stonden op de parking van Leens werk naast haar Landrover. De parking was verder helemaal verlaten. Haar auto was los en haar handtas en autosleutel lagen op de zetel. Julia opende het portier en leunde voorover op de bestuurderszetel om de handtas te nemen. Hierdoor trok haar broek wat strakker rond haar billen.
Mats kon zijn ogen niet van haar afhouden. De hele rit naar hier had hij zijn gedachten bij het verkeer kunnen houden. Het beeld van het strakke kontje van Julia dat mooi afgetekend stond in haar jeans werd hem even te veel. Mocht de situatie niet zo ernstig geweest zijn, dan had hij die billen willen strelen. Hij had er kusjes op willen drukken.

In zijn gedachten stond hij met Julia in zijn slaapkamer. Hij nam haar gezichtje vast met zijn handen en drukte zijn lippen op haar mond. Hij voelde haar lippen uiteen wijken. Het tipje van haar tong likte zachtjes over zijn bovenlip. Zijn lip tintelde. Heel zijn hoofd tintelde.
De begerige handen van Mats probeerden de controle niet te verliezen. Met uiterste voorzichtigheid knoopte hij de knoopjes van haar blouse los en schoof het kledingstuk over haar schouders tot het achteloos op de grond viel. Julia had geen bh aan. Zijn vingertoppen durfden haar heuveltjes amper te beroeren. Toch liet hij ze over het zachte vel van haar borsten glijden.
Julia kreunde zacht zijn naam, drukte haar tong dieper in zijn mond en greep met een hand naar zijn hard geworden penis.

Julia kwam recht en zag de verlangende blik in zijn ogen. Haar blik zakte en ook de grote bobbel in zijn broek kon ze niet missen. Boos keek ze hem aan.
“Verdomme, Mats. Het gaat hier over mijn mama. Wil je je hormonen alsjeblieft eens onder controle houden?”
Beschaamd keek Mats naar de grond.
“Je hebt gelijk.”
“Dat weet ik. Ik heb altijd gelijk.” Julia barstte in tranen uit. “Sorry. Dat is iets wat mijn mama altijd zegt als iemand haar gelijk geeft.”

Mats omhelsde haar. Even legde Julia haar hoofd op zijn schouder en drukte ze zich wat steviger tegen hem aan. De gloed die ze beide hadden, versmolt zich en werd feller.
Hun monden zochten elkaar. De kus die Mats zich net nog aan het verbeelden was, werd nu echt. Mats en Julia verloren even de werkelijkheid uit het oog. Het was alsof zij alleen bestonden. Hun handen zochten naar elkaar. Hun vingers verstrengelden zich, terwijl hun tongen zich aan elkaar overgaven.
Ze voelden beide hoe in hun hart een warmte ontstond die zich doorheen hun lichaam uitdijde.
Geschrokken lieten ze elkaar los.
“Heb jij dat ook gevoeld?”, vroeg Mats.

Julia knikte. Ze wist wat dit betekende. Het maakte haar tegelijk hoopvol en bang. Haar rol in de strijd tegen het kwaad was net nog groter geworden. Ze was een 19-jarige studente. Eigenlijk zou ze moeten genieten van het leven en naar kotfuiven gaan. Ze twijfelde of ze dit zou aankunnen.

Op dat moment kwam er een bestelwagen met gierende banden de parking opgereden. Hij kwam vlak voor hen tot stilstand. De zijdeur schoof open. Julia en Mats keken recht in de loop van een pistool.