Het Leger Van De Prins - 4

’Hoezo kan dat piepjonge sjieke adellijke meisje nou jouw hoertje zijn!!??’
Die vraag brandt m’n broertje Richárd duidelijk op de lippen, als we die avond van mijn thuiskomst in ons chateau Plombis eindelijk alleen zijn en samen ’n goed glas Cognac drinken. Ik twijfel eerst of ik het hem zal vertellen, maar á la, we hebben nooit geheimen voor elkaar en ik doe hem dus het hele verhaal uit de doeken. Hoe ze aan het inbreken was in mijn appartement en hoe ze wilde dat ik dat stil hield en hoe ze daarna mijn seksuele eigendom werd. ‘Mag ik haar ook eens….?’ Klinkt het dan een beetje timide, maar niet helemaal tot mijn verrassing, want wij delen altijd alles, ook de hoeren of kasteelmeiden die we neuken. Dus knik ik meteen ja, van mij mag hij…


Charles de Blanchard is hertog van Montauban, het hertogdom dat een groot deel beslaat van de regio waar Frankrijk tegen de Pyreneeën ligt, tussen Pau en Toulouse. Omdat zijn vader alle familiekapitaal heeft vergokt, heeft hij gisterochtend geld van koning Louis de veertiende gekregen om orde op zaken te stellen. Als tegenprestatie moet hij binnen een week terugkeren naar Versailles, om deel te gaan nemen aan de strategielessen van prins Condé, beter bekend als maarschalk Luxembourg.

De achtergrond daarvan is dat Koning Louis heeft besloten dat Charles de toekomstige rechterhand wordt van zijn broer Philip, die hij het bevel gaat geven over de veldtocht die hij wil beginnen tegen de republiek der Nederlanden. De aanvoerder van hun leger, Willem van Oranje, staat bekend als een slim strateeg en de koning wil dat zijn broer optimaal is voorbereid en door betrouwbare mensen wordt bijgestaan. Een eer die Charles dus ten deel is gevallen, hoewel hij er niets van begrijpt, want de koning kent hem amper...



Gehoorzaamheid is een schone deugd…

‘Oké broertje, je mag d’r hebben, maar eerst wil ik mezelf vannacht nog even goed op haar uitleven.’ Achteraf had ik misschien beter moeten letten op de gezichtsuitdrukking van Richárd, maar dat deed ik dus niet. Waarschijnlijk was het de vermoeidheid…

Hoe dan ook, na ons tweede glas straffe Cognac vind ik het mooi geweest en ga ik op bed aan. ‘Richárd, denk je eraan dat we morgen vroeg vertrekken naar Pau?’ Vanavond hebben we het hele herstelplan doorgenomen, hoe we het hertogdom er bovenop gaan helpen. Morgen hebben we daar overleg over in Pau met mijn rentmeesters en belangrijkste pachters, de lage adel, de notabelen van stad en kerk en de organisaties van ambacht en handel, we willen hen betrekken en medeverantwoordelijk maken want iedereen heeft belang bij dat onze streek er weer bovenop komt. De komende dagen gaan we voor datzelfde gesprek ook naar Agen, Albi en Toulouse, en na mijn vertrek terug naar Versailles zal Richárd samen met de rentmeesters verder toezicht houden op de uitvoering.

Richárd knikt alsof hij er niet helemaal met zijn hoofd bij is. Naja, bien en weg ben ik. Ik wil nog neuken met Anne-Sophie en daarna hoop ik op een goede nachtrust. Als ik op mijn kamer arriveer zie ik eerst tot mijn verbazing en daarna tot mijn boosheid dat ze helemaal niet in mijn bed ligt, terwijl ik haar dat wel had opgedragen. Mijn lijfknecht Jean die in de kamer naast me slaapt vertelt me dat mademoiselle ondanks aandringen van hem en de kamermeiden weigerde hier in te trekken en dat ze naar de kamer is gegaan van haar chaperonne.

Zíedend ben ik, woest!
Nadat Jean me heeft uitgelegd waar de dames zijn gehuisvest stamp ik er op af, mijn personeel dat me onderweg ziet met verbazing achterlatend, want zó zien ze me niet vaak. Ik knal de deur open van het appartement van de dames, waardoor Anne-Sophie en haar chaperonne van schrik omhoog schieten in hun bed. ‘Toi! Viens avec moi, meekomen jij!’ snauw ik de freule toe, alsof ze de eerste beste boerenmeid is. Madame haar chaperonne valt met een soort van zucht in zwijm, prima, weer één bemoeial minder, maar de kleine dame zelf reageert helaas totaal niet, ze zit erbij alsof ze betoverd is.

Ik heb geen enkele geduld meer met Anne-Sophie, wie niet gehoorzaam en dat ook niet wil leren moet maar voelen! Ik loop zo snel op haar af dat ze me met grote verschrikte ogen aankijkt en sla het dek van haar af waardoor ik een zedig gekleed meisje in een lange nachtpon te zien krijg. Ik trek haar aan haar arm van haar bed af en zo sleur ik haar met me mee naar mijn kamer, me niets aantrekkend van mijn personeel dat hier en daar ontzet staat toe te kijken. Ze moeten weten wie hier de baas is en dit hoertje is dat zeker niet…

Opnieuw afgericht

In mijn kamer aangekomen scheur ik in één beweging haar nachtkleed van haar af en bloot als ze daarna is til ik haar op en werp ik haar op mijn bed, alsof ze niks weegt. Meteen daarna trek ik ook snel mijn eigen kleding uit waarna ik me op haar stort.
Het meisje ligt bevend op bed, in afwachting, op haar rug, met haar armen haar borsten verbergend, haar benen zedig gesloten. Het lijkt of we weer terug zijn bij af en ik haar opnieuw moet gaan africhten.

Met een ruk trek ik haar benen uit elkaar, daarna spuug ik flink wat klodders op haar vagin om haar toegankelijk te maken en meteen daarop jaag ik in één beweging mijn al lang stijf staande queue in haar, dieper dan dit is hij nog nooit geweest. Anne-Sophie gilt het uit maar ik kan níks meer van haar hebben: ‘tais-toi’ bijt ik haar toe en met twee klappen om dat commando te benadrukken, op iedere wang één, wordt ze stil. Mooi… en eindelijk kan ik beginnen met neuken, ik pomp als een bezetene in haar, alsof ik wel een half jaar heb droog gestaan.

Ik snap niet waarom die meid iedere keer zo dwars gaat, ze wilde toch zelf deze overeenkomst? Alles wat ik haar aandoe heeft ze aan zichzelf te danken, als ze zou meewerken zou ik haar niet zo hardhandig aan te hoeven pakken. Alors, ik ga hier net zo lang mee door totdat ze beseft dat ze van mij is en me altijd en onvoorwaardelijk moet gehoorzamen. Desnoods zal ik dat doen door haar een brandmerk op haar billen te schroeien…

Anne-Sophie ligt volledig geopend onder me en ik neuk haar in een straf tempo net zo lang door tot ik voel dat mijn zaad naar mijn queue kruipt. Met daarna nóg een paar stevige stoten vul ik het hoertje compleet op. Maar of het nou door de boosheid is, geen idee, maar mijn staaf geeft geen krimp, hij blijft diep in haar nauwe warme buik keihard staan. Ik ben echter al aardig afgepeigerd van de hele dag op het paard en van het plannen maken daarna, deze neukactie vermoeit me daarom inmiddels behoorlijk.

Kortom, tijd voor dit grietje om ook eens wat te doen. Ik draai me met haar om tot ze schrijlings op me zit, diep op mijn paal gespiesd. ‘Aan de slag jij’ commandeer ik haar maar ze lijkt opnieuw wel veranderd in een zoutpilaar, niets komt er uit haar. Weer geef ik haar twee tikken op haar wangen en dan ineens lijkt ze erbij te komen en haar motortje aan te slaan. ‘Cochon, varken’ grauwt ze tegen me, dan zwiept ze haar haren die behoorlijk voor haar ogen hangen achter op haar rug en begint me dan alsof ze op een dol geworden stier zit te berijden.

Als ze denkt dat ze me daarmee heeft moet ik haar teleurstellen, want ik vind het heerlijk, dit doordraaiende sjieke hoertje. Ik leg mijn handen vol op haar stevige wippende tieten en knijp erin tot ze allebei goed rood zijn. Ook draai ik haar tepels flink stijf tussen mijn duimen en wijsvingers, en het effect is dat ze steeds harder op me te keer gaat. Ik hoor hoe haar kutje zich iedere keer met een zuigend geluidje van me los maakt, waarna er een geluid volgt van onze elkaar hard rakende lijven als ze zich weer stevig op me pint. Al gauw lijkt ze op een voorhistorisch nimfje, zoals die her en der op de plafonds van mijn kastelen zijn geschilderd. Maar dan wel een doorgedraaid nimfje, dat eruit ziet alsof ze persoonlijk alle mannen van de wereld heeft bevredigd. Ik word helemaal gek van haar, zoals ze mijn paal berijdt en zoals ze eruit ziet, het meest smakelijke hapje dat ik in tijden had…

Na enkele minuten lijkt het alsof ik er voor haar helemaal niet meer ben en ze zich op een houten knuppel waar niets of niemand aan vast zit aan het bevredigen is. Geen enkele remming heeft ze meer, haar eigen handen hebben mijn werk op haar tieten overgenomen en ze knijpt en masseert zichzelf tot ze zowat bont en blauw ziet. Met haar hoofd achterover, haar krullen alle kanten opgooiend, haar ogen dicht en kleine zweetdruppeltjes parelend op haar gezicht wordt ze steeds meer de woeste bosnimf die zich uitleeft op de eerste de beste paal die ze tegen komt, alsof ze zonder dood zal gaan, alsof wippen op een paal voor haar een voorwaarde is om door te kunnen leven.

Op een gegeven moment leunt ze zelfs al wippend zo ver achterover dat ze met haar handen haar enkels kan vastpakken, wat als gevolg heeft dat ik een zeldzaam mooi uitzicht heb op haar strak gespannen zwetende zwoegende strakke meisjeslijf en op mijn glanzende paal die iedere keer weer uit haar neukgrotje tevoorschijn komt. Als mijn ogen konden klaarkomen deden ze het nú…

Steeds meer word me duidelijk dat dit grietje twee gezichten heeft, het afwerende stugge bozige én het opene seksueel ontremde, allebei heeft ze het in zich, afhankelijk van welke knop bij haar wordt ingedrukt. Ik ben blij dat ik opnieuw haar seksknop heb gevonden, genietend laat ik haar op me te keer gaan terwijl ze aan één stuk door haar lijf omhoog werkt tot ik bijna uit haar glip en dan weer hard omlaag op mijn queue ramt, die zich langzaam weer naar een zaadlozing werkt. Ik voel hoe mijn ballen hun laatste restjes zaad bij elkaar schrapen en voor een schot in gereedheid brengen. En alsof we het hebben afgestemd, komt Anne-Sophie gillend op me klaar terwijl ik haar voor de tweede keer vanavond vol schiet.

Kreunend laat ze zich voorover op me vallen en weg lijkt alle boosheid te zijn, ze plet haar stevige maar mishandelde borsten tegen mijn borstkas en terwijl ik haar genietend nog wat streel over haar rug en billen hijgt ze op me uit, af en toe zachtjes kreunend.
Na een tijdje rol ik haar van me af, waarbij mijn snel kleiner wordende pik met een zacht geluidje uit haar vrij komt. Ik ga lepeltjes achter haar liggen en al snel ben ik achter haar warme lijf richting een diepe slaap vertrokken.

Mijn hoertje wordt ingepikt

De volgende morgen vertrekken Richárd en ik vroeg naar Pau. We reizen te paard, om snelheid te maken. We nemen een klein en wendbaar escorte mee, een detachement soldaten en verder natuurlijk Jean, mijn lijfknecht en onze hoofdrentmeester Pierre. Het gesprek in Pau verloopt goed, nog beter dan ik had verwacht. Zonder uitzondering is iedereen bereid mee te werken aan het herstelplan, en ondanks dat de koning hierdoor meer grip op onze regio krijgt zien alle gesprekspartners in dat dit dé kans is om weer meer welvaart voor de bevolking én voor onszelf te krijgen.

Mijn broertje is vandaag ongewoon stil, zo ken ik hem niet. Hij is er wel met zijn hoofd bij, dat merk ik aan zijn vragen en opmerkingen, maar toch is hij anders dan anders. Als we vroeg in de middag op weg gaan naar Agen, waar we zullen overnachten en waar we morgen het volgende gesprek hebben, zegt hij als we halverwege een korte pauze houden, dat hij naar huis, naar chateau Plombis doorreist. Hij voelt zich niet lekker en wil in zijn eigen bed slapen. ‘Richárd, je bent inderdaad uit je gewone doen, wil je me vertellen wat er is?’ Hij kijkt me peinzend aan en schudt dan nee. Nou ja, ik ken hem, vroeg of laat komt het er wel uit. We omhelzen elkaar, ‘tot morgen in Agen’ zeg ik, hij knikt en dan gaat hij er vandoor, met twee van mijn soldaten in zijn kielzog.

Maar de volgende dag, bij het gesprek in Agen komt er geen Richárd opdagen. Het maakt me ongerust, dit is niks voor hem om me in de steek te laten. Gelukkig verloopt ook deze vergadering prima en al vroeg in de middag kan ik op huis aangaan. Hoe dichter ik bij chateau Plombis kom hoe meer er me een vreemd gevoel bekruipt, alsof nu pas tot me doordringt dat er wel eens iets ernstigs met Richárd zou kunnen zijn. Eenmaal thuis merk ik dat mijn personeel me ontwijkt, hier is duidelijk wat gaande. Ik ga meteen op zoek naar m’n broertje en tot mijn verrassing tref ik hem in zijn kamer, in zijn bed, met zijn queue in mijn hoertje. Oké…

Ik ga bij hen op de rand van het bed zitten, me er niks van aantrekkend dat ze volop aan het neuken zijn, daar moeten ze maar even me stoppen. ‘Wat is dit nou Richárd? Ik had je toch al gezegd dat je m’n hoertje mag hebben, dat hoef je dan toch niet stiekem te doen?’ Richárd heeft zich inmiddels van Anne-Sophie losgemaakt, komt nu in al zijn blote glorie en met glanzende paal naast me zitten, kijkt me aan, is dan wat voor zich uit starend een tijdje stil en zegt uiteindelijk, als de stilte me inmiddels behoorlijk irriteert: ‘excusez-moi, mon frère, ik kon niet anders. Vanmiddag zijn we getrouwd door de bisschop. Dit is nu mijn vrouw. Ik vraag je daarom graag respect te tonen voor madame Richárd de Blanchard.’

Ik kijk hen beiden om beurten aan, is dit een grap? Richárd ontwijkt mijn blik niet maar Anne-Sophie duikt bijna onder het dek weg nadat ze me kort schuw heeft aangekeken. Nee, dit is dus duidelijk geen grap…
Ik ben eerst verbaasd. Dan ben ik verbijsterd. Dan voel ik me vanuit mijn tenen boos worden. Dan bén ik boos, heel boos, maar houd me in. Ik spring op en loop naar het raam, wil hen beiden even niet zien, om tot mezelf te komen. En als ik daar zo sta en naar buiten staar breekt er iets in me open en voel ik me vreemd onverschillig worden.

Ik merk dat het me eigenlijk niet veel kan schelen, omdat ik dat hoertje toch niet lang wilde houden. Wat me wel pijn doet is het gedrag van m’n broertje. Was dit nou nodig? Is dít hoe we met elkaar omgaan? Als ik me uiteindelijk weer omdraai zie ik Richárd nog steeds op de rand van het bed zitten, me met een bleek gespannen gezicht afwachtend aankijkend. En ik kan er niks aan doen, meteen zie ik weer dat bleke verdrietige jochie voor me toen maman net dood was en hij me zo hard nodig had. Alles in me opent zich en er breekt een lach door. Het overkómt me, het is alsof er een dijk doorbreekt waarna het water me mee spoelt, zo rolt mijn lach over me heen.

Als ik ben uitgelachen en hikkend en met de tranen in mijn ogen naar het stomverbaasde stelletje kijk is de enige vraag die in me opkomt: ‘en, moest je dit nou stiekem doen broertje? Had je ook gewoon kunnen vragen hoor, voor haar genoeg andere hoertjes toch?’ Op hetzelfde moment staat Richárd naast me en geeft hij me met zijn vlakke hand een klap in mijn gezicht: ‘mijn vrouw is geen hoertje, Charles.’

Oui, dat begrijp ik, je hebt liever niet dat je vrouw een hoer wordt genoemd. Maar ze ís het wél, een verwend nest, een inbreekstertje, een meid die zich liet gebruiken om niet publiek de consequenties voor haar gedrag te hoeven dragen, een hoertje dus, dat nu is ondergedoken bij mijn naïeve broertje.
Ik vind het welletjes, ze zoeken het maar even uit met elkaar: ‘veel plezier verder, vannacht. Als je maar niet vergeet dat ze onbetrouwbaar is, broertje. En, denk er om, morgen vertrekken we zodra het licht wordt naar Toulouse. Waag het niet me nóg een keer te laten zitten.’

De lucht geklaard

Ook in Toulouse verlopen de gesprekken goed, iedereen schaart zich achter ons plan en inmiddels heb ik er alle vertrouwen in dat met onze gezamenlijke inspanning het hertogdom over enkele jaren weer goed functioneert en de inwoners opnieuw welvarend zullen worden. Gelukkig stond Richàrd in alle vroegte keurig klaar en laat hij zich ook nu weer van zijn beste zijde zien. Maar als we op een onbewaakt moment even alleen zijn kijkt hij me wat schuw aan, nog steeds behoorlijk verlegen met de situatie die er rond Anne-Sophie is ontstaan. Volgens mij kan hij er niet goed over uit hoe ik reageerde, dat ik er uiteindelijk hard om moest lachen. Zelf snap ik het eerlijk gezegd ook niet helemaal, want al met al heeft hij me behoorlijk beduveld en vooral verdriet gedaan.

Op het moment dat ik me dat écht realiseer stuwt ineens mijn boosheid weer op. Ik trek mijn broertje aan de kraag van zijn sjieke blouson naar me toe en sis: ‘moest dat nou echt zó Richárd? Is het dan helemaal níks waard wat wij als broers hebben? Moet je daar zo’n meid tussen laten komen?’ Richárd slikt een paar keer krampachtig en dan, fluisterend, schor: ‘ik ben bijna blij dat je nu boos wordt, Charles. Ik voel me er echt beroerd over maar ik kón niet anders. Ik zag Anne-Sophie bij jouw terugkomst uit Versailles achter je aan de trap opkomen en ik wist meteen dat zíj het was, dat ik na maman haar dood al die tijd op háár heb gewacht. Maar toen je zei dat ze gewoon maar je hoertje was wist ik ook dat ik je dat niet zou kunnen uitleggen…’

Mon dieu, ik snap niks van die jongen, wat ’n gedoe, ik wil hier van af zijn, ik wil vrede! Ik trek Richárd nog dichter tegen me aan, omhels hem en brom met mijn neus in zijn dikke haar waarvan ik het geurtje zo goed ken: ‘het is al goed, broertje, ooit zal ik hopelijk begrijpen wat je bezielde. Ik wil niet dat die meid tussen ons komt te staan, ik laat haar los, zorg er s’il vous plaît voor dat ze je gelukkig maakt!’ Hierna lijkt de lucht tussen ons wel geklaard te zijn.

Opgelucht maken we in harmonie de gesprekken af, waarin we ook met alle aanwezigen goed vastleggen dat zolang ik in Versailles ben om de koning te dienen Richárd mijn volledige plaatsvervanger zal zijn en in alles door mij wordt gemachtigd. Daarna vertrekt Richard terug naar chateau Plombis, terwijl ik naar chateau de Reynerie hier net buiten Toulouse vertrek, vanwaar ik morgen naar het laatste gesprek in Albis ga. Het geeft me de kans om Claire, ons halfzusje weer te zien, ik heb er na al dit gedoe intens behoefte aan met haar en haar maman eens goed bij te praten.

Bang halfzusje

Claire en haar maman Hélène wonen in het koetshuis van chateau de Reynerie, waar ze dankzij een ruime toelage die mijn vader hen ooit toekende een goed leven hebben. Voor mij is het iedere keer weer als ik daar kom alsof ik in Hélène de moeder aantref die ik zelf maar zo kort heb gehad. Ze is lief en attent en op geen enkele manier gevoelig voor het feit dat ik de hertog ben. Voor haar ben ik altijd nog de jongen die ze als de maîtresse van mijn vader heeft helpen opvangen toen mijn moeder overleed en waar ik zo lang totaal kapot van ben geweest, terwijl ik ondertussen ook nog eens voor Richárd moest zorgen. En niet lang daarna zelfs de zorg kreeg voor het hele hertogdom, waar mijn vader tot óp de dag van zijn plotselinge overlijden zo’n puinhoop van had gemaakt…

Ik ben dan ook behoorlijk teleurgesteld als blijkt dat Hélène er niet is. Ze is een week naar haar zus in Toulouse, die ernstig ziek is en haar hulp nodig heeft. Gelukkig is Claire er wel en als ik haar zie ben ik verbijsterd wat voor een groeispurt zij heeft doorgemaakt. De laatste keer, ruim een half jaar geleden, was ze nog een lang mager meisje en nu ineens heeft ze overal rondingen gekregen. En wát voor rondingen, ze is móói geworden, nu pas valt me op wat een bijzondere verschijning ze is, sprekend haar moeder met haar lange wilde rooie haren en felgroene sprekende ogen. Ze rent blij op me af en vliegt me om de nek, haar lijf strak tegen het mijne persend. Zoals altijd in ons begroetingsritueeltje til ik haar op en draai ik me met haar rond, haar stevig terug knuffelend. Het verschil met een tijdje terug is wél dat ik nu duidelijk een setje borsten tegen me voel drukken…

‘Mmm Charles, het gonsde al rond dat je terug was, ik hoopte echt zo dat je langs zou komen’ mummelt Claire in mijn oor, zich nog steeds strak tegen me aan duwend.
Maar zelf schrik ik eerlijk gezegd behoorlijk van mijn reactie op Claire. Hoe mooi ze is geworden en wat dat met me doet. Hoe lieflijk haar lichaam is geworden en wat het gevoel daarvan tegen het mijne met me doet. Hoewel ze mijn halfzusje is merk ik dat mijn hele lijf reageert zoals het altijd doet als ik een mooie meid zie, mijn queue voorop, die zich alweer klaar maakt voor een reis naar het paradijs. Snel zet ik mijn zusje weer op haar voeten en neem daarna meteen wat broodnodige afstand. Ze kijkt me wat verward aan, niet gewend dat ik haar direct weer loslaat.

Gelukkig komt op dat moment een kamermeisje binnen met een blad met daarop een karaf gekoelde witte wijn, wat glazen en wat soorten worst en kaas. Fijn, ze weten hier nog steeds wat ik na aankomst graag drink en eet. Al snel zitten Claire en ik genoeglijk te kletsen, ze vertelt me eerst alle meisjesdingen die haar rustige leventje hier beheersen en dan wil ze alles van me horen over het hoe we het hertogdom weer op orde gaan brengen en daarna over het leven in Versailles. Alle informatie zuigt ze in zich op en als ik haar vertel van de kleine bezemkast waar ze me in dat idioot grote paleis hebben ondergebracht giechelt ze zoals alleen zij maar kan. En ook alleen zíj kan zo blij reageren als ik haar aansluitend vertel dat de koning me na mijn terugkeer over enkele dagen een ruimer appartement heeft beloofd.

‘Zie je wel, Charles, maman zegt het ook altijd, je bent zo slim, dankzij jou komt alles weer op zijn pootjes terecht.’ Ik beloon haar met een brede lach en sta dan op, ik ga naar het kasteel, slapen. Maar Claire is het daar niet echt mee eens: ‘oh, s’il vous plaît Charles, blijf hier slapen, ik ben sinds maman weg is snachts steeds zo bang. En volgens mij gaat het ook nog onweren.’ Ja, dat klopt wel, ik zag ook al steeds wat lichtflitsen in de verte. ‘Bien’, antwoord ik. Claire reageert opgetogen: ‘neem maar de kamer van maman. Ik laat snel het bed even verschonen en ook een bad voor je klaarzetten,’ en weg is ze. Ik geef mijn lijfknecht Jean opdracht de huismeester van Reynerie dat honderd meter verderop staat te laten weten dat ik toch niet kom. Daarna geniet ik van het moment dat ik even voor mezelf heb, drink mijn glas wijn leeg, eet de laatste hapjes op en sta dan op, ik ben toe aan slaap. Ik rek me eens goed uit en wandel richting Hélène haar slaapkamer.

Daar zijn Claire en haar kamermeisje net klaar en nadat we elkaar welterusten hebben gewenst kleed ik me helemaal uit, ga een tijdje heerlijk liggen weken in het klaargezette bad en duik dan in mijn blootje verzaligd het brede frisse bed in. Enkele uren later schrik ik wakker van een harde klap, de onweersbui is blijkbaar pal over ons heen aan het trekken. Bijna constant is er wel weerlicht en al met al gaat het er behoorlijk heftig aan toe. Ik ga uit bed om even naar buiten te kijken, zo zeg, het gaat behoorlijk te keer.

Onder de indruk bekijk ik het schouwspel en strek me ondertussen eens goed uit. Fíjn om zo in mijn blootje te zijn, het is warm en nu koelt het ten minste wat af. Ik zie mezelf weerspiegeld in het glas en ik ben blij met mijn lichaam, dat er met mijn vierentwintig jaar goed uitziet en dankzij al het paardrijden goed in vorm is. Hoewel, misschien heeft al dat neuken van de laatste tijd nog wel méér bijgedragen aan mijn conditie, ik ben veel en stevig los gegaan op Anne-Sophie. Pas nu realiseer ik me goed dat ik mijn hoertje kwijt ben en dat ik op zoek zal moeten naar een andere meid.

Terwijl ik zo voor het raam wat sta te mijmeren knalt mijn deur open en komt Claire binnenvliegen. Eerst gaat ze op het bed af maar als ze ziet dat dat leeg is en ik bij het raam sta rent ze mijn kant op.
‘Ohw Charles, ik ben zo bang, mag ik bij jou slapen?’ en zonder zich ook maar in te houden plet ze haar lijf tegen het mijne en slaat ze haar armen stijf om me heen. Daar sta ik dan, buiten is het natuurgeweld in alle heftigheid losgebroken, en hier binnen is er ook zoiets aan de hand, met mijn halfzusje dat zich in een weinig verhullend nachtkleedje angstig tegen mijn blote lijf aan drukt…




Fijn dat je mijn verhaal leest, ik ontvang graag je reactie! X. Zazie