Het Lelijke (buitenb)eendje

FEESTJE!
Dit is mijn tweehonderdste inzending hier.
Ik vind het nog steeds leuk om voor jullie te schrijven.
Dus op naar de volgende honderd 😊, lezen jullie mee?
X. Zazie


Met vallen en opstaan bouwen Asli die als slavin in de keuken van het Topkapipaleis werkt en Murat, de kroonprins van het Ottomaanse Rijk een liefdesrelatie op. En nu heeft Murat zijn vader Sultan Achmed zo ver gekregen dat hij op reis mag gaan, samen met Asli.

Misschien stamt Asli namelijk af van het Engelse koningshuis, en omdat het Ottomaanse rijk in het noorden wel een nieuw bondgenootschap kan gebruiken, gaan Asli en Murat naar Londen om haar afkomst te onderzoeken.
Ondertussen zal Murat op de heen- en terugreis verschillende delen van zijn grote land bezoeken, om meer een gevoel te krijgen bij zijn toekomstige taak, als hij ooit zijn vader op zal volgen.



Ottomaanse steden

Innig met elkaar verstrengeld liggen we een tijd lang honderduit te kletsen over de reis en als ik na een tijdje weer aan het werk moet heb ik het gevoel dat ik een totaal ander meisje ben geworden. Dat alles kleuriger en lichter lijkt en de enige domper is dat de kokkin heel verdrietig reageert, omdat ze haar assistent én opvolgster kwijt zal raken. Ik kan niet beloven dat ik terugkom dus het enige wat ik wél kan doen is proberen haar te troosten, zolang ik nog hier ben haar zoveel mogelijk werk uit handen te nemen en een nieuwe assistente in te werken.

Drie maanden later zijn we vertrokken. Toen alles eenmaal tot in de puntjes was voorbereid, moesten we alleen nog maar wachten tot het voorjaar, tot het stormseizoen voorbij zou zijn en inmiddels zijn we onderweg naar Athene. Op Italië, Frankrijk en Spanje na behoren alle landen die aan de Middellandse zee liggen tot het Ottomaanse Rijk. Op de heenweg zullen we eerst alle hoofdsteden van het rijk aandoen en op de terugweg zal Murat beleefdheidsbezoeken afleggen bij verschillende vorstenhuizen van Spanje, Italië en Frankrijk. In totaal zal de reis een jaar duren.

Op het Koninklijke schip heeft Murat een ruime privéhut die we samen delen en iedere nacht neemt hij meerdere keren bezit van mij. We kunnen er beiden geen genoeg van krijgen om naakt tegen elkaar aan te liggen, elkaar te strelen en te genieten van Murats staf die diep in mij allerlei fijne gevoelen wakker maakt. Steeds vaker beleven we tegelijk onze extase, wat voelt alsof we sámen Al-Djannah, het paradijs gaan. Overdag lig ik vaak op het dek onder een zonnehemel terwijl Murat, net als de zeelui alleen gekleed in een pofbroek, helpt met alle voorkomende werkzaamheden. Hij wil het varen op zo’n groot schip in alle opzichten leren kennen en het is mooi om te zien hoe na een tijdje die mensen met hem omgaan alsof ze min of meer vrienden zijn. Van de verwende kroonprins is inmiddels in de verste verte niks meer te bekennen.


In iedere stad die we aandoen, Athene, Jeruzalem, Damascus, Alexandrië, Tripoli, Tunis, Algiers, heeft Murat het druk met praten met allerlei hoogwaardigheidsbekleders, het bekijken van de vestigingswerken en het verkennen van de wijde omgeving. Dat geeft mij de tijd om op markten en in paleiskeukens rond te snuffelen en nieuwe planten, ingrediënten en recepten te leren kennen. Na vier maanden zijn we zo ver gevorderd dat we bij Gibraltar de Atlantische oceaan opvaren en vanaf dat moment varen samen met het escorteschip dat ons sinds Algiers vergezelt rechtstreeks door naar Londen. Het wordt ook tijd want binnenkort breekt het stormseizoen weer aan. Dat zullen we in Londen afwachten, als gast van de Engelse koning, wat me alle tijd zal geven om mijn vader te zoeken, hopelijk te vinden én te leren kennen…

Donderslag bij heldere hemel

Het is een bewolkte en een beetje een mistige dag als we de Theems opvaren en langzaam maar zeker Londen in zicht komt. Het is indrukwekkend om te zien, al die eeuwenoude gebouwen langs het water, toch ontkom ik niet aan een vergelijk met de steden van ons rijk, die altijd met al hun wit en goud vol in het zonlicht flonkeren en daardoor zo’n totaal ander beeld oproepen. We worden ontvangen met een eresaluut van kanonschoten, waarna we in koetsen naar Hampton Court worden gebracht, het paleis waar de koning momenteel verblijft.

Hoe anders is het leven hier. Overal lopen mensen in de meest ingewikkelde kleding en met pruiken op hun haar rond alsof ze niks anders te doen hebben. Het is inmiddels ook al behoorlijk koud en in alle zalen en kamers branden in haarden constant grote vuren om iedereen warm te houden. Hoe anders is dit in ons land, waar het bijna nooit koud is en waar we vuur eigenlijk alleen maar nodig hebben voor de fakkels en voor het bereiden van de maaltijden. Al gauw heb ik hier ook weer de keukens gevonden en omdat ik er zo’n beetje hetzelfde uitzie als al deze andere witte mensen kan ik al snel met enkele koks en kokkinnen vriendschap sluiten, waarna ik ze kan gaan helpen en gaandeweg hun geheimen leer kennen.

We zijn inmiddels al bijna een maand hier als eindelijk na veel aandringen van Murat de koning bereid is mij te ontvangen. Murat vertelde dat hij eigenlijk niet veel van mijn verhaal geloofde, maar vandaag mag ik dan toch bij hem op audiëntie. Hij vertelt ook dat King George en ik best veel op elkaar lijken…
Ik maak me zo mooi mogelijk, trek mijn kleurigste kleding aan, borstel mijn goudkleurige haren eindeloos lang en zet zoals altijd mijn intens blauwe ogen aan met een donker randje. En lakei begeleidt ons naar de koning en zoals het hoort loop ik achter Murat de troonzaal binnen. Het ontroert me dat in deze geweldige omgeving misschien mijn vader wel is opgegroeid.

Aan het einde van de zaal staat de troon, maar daar is niemand te zien. Als we dichterbij komen zien we dat in een kleine zithoek bij het raam een man in een hoge leunstoel zit, waar een warm haardvuur brandt dat een mooi schijnsel geeft en knisperende geluiden maakt.
Ik zie het dankzij de schilderijen die ik al van hem zag meteen: King George!
Met een diepe buiging maak ik kennis met hem en ik merk hoe hij me daarna indringend aankijkt. Na enkele seconden gebaart hij dat Murat en ik ook kunnen gaan zitten. De koning is nog niet zo oud, een jaar of veertig en hij ziet er heel gewoon, heel toegankelijk uit. Hij draagt op dit moment geen pruik en zijn eigen haren zijn net als de mijne lang en goudblond. En net als ik heeft hij blauwe ogen…

Eerst hebben King George en Murat nog wat te bespreken, vervolgens wendt hij zich tot mij en vraagt hij me waarom ik hem wilde ontmoeten. Dan vertel ik hem hoe ik opgroeide in Constantinopel bij een stiefmoeder en dat zij mij bij haar dood een brief van mijn bij mijn geboorte overleden moeder gaf, met daarbij een ring. Vervolgens geef ik beiden aan de koning, waarna het heel stil wordt. De koning neemt alle tijd om mijn brief te lezen en de ring van alle kanten te bekijken, hij neemt er zelfs een vergrootglas bij om het stempeltje van de goudsmid te bekijken. Als hij daarna opkijkt lijkt het haast of hij nu míj wil bestuderen, heel lang bekijkt hij me tot ik er dodelijk verlegen van ben geworden en mijn ogen maar sluit.

Mijn vader

Dan, eindelijk. Zo zacht dat het bijna niet te verstaan is: ‘als je een meisje werd zouden we je Georgina noemen.’ Opgeschrikt door deze woorden open ik mijn ogen weer en zie dan hoe bij zijne majesteit enkele tranen over zijn wangen lopen. Zowel Murat als ik kunnen alleen maar in grote verbijstering elkaar aankijken en dan afwachten wat er verder gebeurt. Als de koning wat tot zichzelf is gekomen en zijn tranen met een zakdoek heeft weggeveegd, vertelt hij dat zijn vrouw Jane nog maar net zwanger was toen zijn vader, de toenmalige koning van Engeland, besloot dat hij namens hem op staatsbezoek moest gaan naar de republiek Venetië. Bij Malta werd hun schip echter overvallen door piraten, die alle niet gewonde jonge mannen, de paar vrouwen die aan boord waren en alle kostbaarheden roofden en daarna de prins en met hem vrijwel de hele bemanning én de gardesoldaten die zo hard hadden gevochten zwaargewond of dood achter lieten. Het duurde maanden voordat hij in een klooster op Malta was hersteld en nog heel lang daarna liet hij overal naar zijn vrouw zoeken. Ze werd nooit teruggevonden…

In een impuls sta ik op en kniel dan voor de koning neer. Ik neem zijn rechterhand in de mijne en vraag, naar hem opkijkend: ‘hoe weet u nu al zo zeker dat ik uw dochter ben?’ De koning kijkt me verdrietig aan, maakt vervolgens een hand los uit de mijne en houdt dan de ring omhoog: ‘die heb ik zelf voor jouw moeder laten maken. En natuurlijk deze brief, het is haar handschrift…, het roept zoveel op...’ Na enige tijd stilte gaat hij verder: ‘en dochterlief, bekijk vooral eens onze gezichten, alle kenmerken zijn hetzelfde, ik wist het eigenlijk meteen al. Dezelfde kleur haren, onze blauwe ogen ogen en het belangrijkste, je hebt het Tudor-vlekje’ en dan wijst hij op een kleine donkere pigmentvlek, net onder het linkeroor op zijn wang, die ik inderdaad ook heb en die ik al zo vaak heb verwenst.

‘Maar uw broer zou toch koning worden?’ De koning: ‘terwijl ik na op Malta genezen te zijn op zoek was naar je moeder, overleden mijn vader én mijn broer hier kort na elkaar in een pestepidemie. En zo voltrokken zich twee rampen tegelijk, ik verloor mijn lieve vrouw en ons kindje dat ze droeg én ik moest stoppen met haar te zoeken om totaal onvoorbereid de Engelse kroon op mijn hoofd te gaan dragen.’ Ik ben helemaal van de kaart door al dit nieuws en kan nog maar op één manier reageren. Ik sta op en ga dicht naast mijn vader zitten, waarna hij zijn arm om me heen slaat en samen zoeken we troost bij elkaar, om wat het lot met ons deed en omdat we elkaar eindelijk tóch hebben gevonden…

Daarna hebben we nog lang gepraat, over hoe mijn leven is verlopen en hoe belangrijk kroonprins Murat daarin was en ook nu weer is. Op zijn beurt vertelt mijn vader dat hij met vallen en opstaan het koningschap in de vingers kreeg en dat hij enkele jaren later is hertrouwd, omdat er ten slotte wel een troonopvolger moest komen.
Met zijn tweede vrouw Gwendolyn kreeg hij drie kinderen, waarvan de oudste Henry heet. Die avond maken we tijdens een gezellig diner kennis met hen en voor mijzelf is misschien het meest verbazingwekkende nog wel dat ik ineens van een slavin iemand van koninklijke bloede ben geworden en nu met alle égards wordt behandeld. Zelfs bij Murat merk ik een verandering, alsof hij niet goed weet hoe hij nu met me moet omgaan.

Op een gegeven moment tijdens het diner vraagt Henry aan zijn vader: ‘papa, gaat Georgina nou later in plaats van mij op de troon zitten?’ Nog voor mijn vader iets kan zeggen reageer ik: ‘nee hoor Henry, dat wil ik niet, het is en blijft jóuw geboorterecht.’ Het elfjarige ventje reageert dan ad rem: ‘ohw, jammer, ik word liever staljongen want ik ben gek op paarden!’ waarna iedereen hartelijk lacht. Het ijs tussen ons allen is definitief gebroken en nu dit heikele punt is afgehandeld hebben we een heerlijke ontspannen tijd in Londen.

Kiezen en weten

Inmiddels zijn we gewend aan deze nieuwe situatie, aan het feit dat ik nu niet langer een onbeduidend iemand ben maar een familie heb en dat ik van koninklijke afkomst ben, net zoals Murat. Na enkele weken heeft mijn vader het officieel bekend gemaakt dat hij zijn verloren dochter uit zijn eerste huwelijk heeft teruggevonden. Tegelijk heeft hij in overleg met mij bekend gemaakt dat ik verder als de Engelse prinses Asli-Georgina door het leven zal gaan en dat ik geen aanspraak wens te maken op de troon. Om het heuglijke feit van mijn terugkeer te vieren gaf hij een bal voor de ‘beau monde’ van Londen en één avond lang was ik het stralende middelpunt van het koninkrijk.

Op een avond, ongeveer een maand voordat de terugreis zal aanvangen, als we samen in het hemelbed liggen van onze suite, vraagt Murat, heel timide: ‘weet je al of je mee terug gaat naar huis? Of blijf je liever hier?’
Ik vraag me dit ook al enkele weken af, want wat is nu nog ‘thuis’ voor mij.
Ik kijk hem dan aan en vraag: ‘wat zou jij willen?’
‘Dat je meegaat’ antwoordt hij zonder te aarzelen ‘en dat je met mij huwt voor de Islamitische kerk.’
Na een korte denkpauze: ‘wat wordt mijn positie dan? Die van lievelingsvrouw tussen al je andere vrouwen en slavinnen?’ Dit is het tere punt, voor mij omdat hij weet ik dat ik hem niet wil delen maar ook voor zijn vader, want die wil juist dat hij bij meerdere vrouwen nakomelingen verwekt, zodat de dynastie gegarandeerd blijft.

Nu is Murat aan de beurt om te denken en dan antwoordt hij: ‘lieve Asli, ik weet hoe jij hierover denkt. Ik wil wat jij wilt, ik wil jou als mijn enige vrouw en ik zal mijn vader ervan gaan overtuigen dat ik geen harem wens te hebben. Wat ik wil is dat een van ónze kinderen na mij de troonopvolger zal zijn.’
Dit is wat ik wilde horen, hier heb ik voorlopig genoeg aan en hoe het straks allemaal loopt in Constantinopel, dat zien we dan wel weer. Ik weet nu hoe dan ook dat ik met hem mee zal gaan.

Ik ben intens gelukkig dat ik mijn vader heb leren kennen, dat ik dankzij hem een Engelse prinses ben en dat ik nu weet dat ik hier twee halfbroertjes en een halfzusje heb. Maar ‘thuis’ is waar Murat is, dat besef komt binnen nu hij zo duidelijk voor mij wil kiezen. Mijn besluit staat dus vast, samen mét hem ga ik er voor zorgen dat we ons huwelijk voor elkaar krijgen en ook dat hij later met mijn steun een goed Sultan kan worden. Ik ben nu iemand van Engelse koninklijke bloede, er komt een bondgenootschap met de Engelse koning en Murats vader Sultan Achmed kan daar nu niet zo maar meer omheen.

Intens gelukkig omhels ik Murat, we kussen elkaar langdurig en al tijdens die kus maakt hij aanstalten om mij in bezit te nemen. Tot nu toe is hij degene in ons liefdesspel die het initiatief neemt en mij betreedt, maar dit keer wil ik hém betreden, we hebben als haremmeisjes destijds ten slotte niet voor niets zoveel lessen gehad in het behagen van de man. We zijn allebei al naakt en nadat ik mijn mond heb losgemaakt van de zijne duw ik Murat zelfverzekerd van me af en op zijn rug. Nu ik weet dat hij mijn echtgenoot zal worden wil ik verder gaan, wil ik dat we ook in ons liefdesspel gelijk zullen zijn.

Ik buig me over hem heen en neem dan voor het eerst zijn staf in mijn mond. Het is fijner dan ik had gedacht. Het is de staf van mijn geliefde die ik proef, zijn smaak en geur vermengen zich nu met de mijne. Zachtjes lik ik rond het kopje van de staf en daarna neem ik hem nog ietsje verder in mijn mond, tot ik voel dat Murat verder wil gaan en in me begint te stoten. Ik sta dat even toe maar dan laat ik hem los, ik wil hém nu betreden. Ik ga op mijn knieën over hem heen zitten en terwijl ik hem strak aankijk plaats ik zijn staf voor de ingang naar mijn lichaam en laat hem dan langzaam maar zeker in mijn zinken. Pas als hij helemaal in me is en mijn bosje haar daar beneden het zijne raakt ben ik tevreden.

Zo blijf ik een tijdje zitten, met mijn ogen dicht, om goed te voelen hoe het is om totaal verzonken op Murats staf te zitten. Ondertussen wacht Murat geduldig af, iets wat hij een tijdje terug nog niet zo goed kon maar sinds we elkaar onze liefde hebben verklaard lijkt hij veel liever en rustiger te zijn geworden. Nou ja, en misschien komt het ook wel omdat ik nu een prinses ben en hij zich ook wel koest móet houden, bedenk ik met een glimlach in mezelf.

In overleg met Murat gebruik ik sinds enkele dagen het elixer om te voorkomen dat er kindjes in me groeien niet meer, we hopen dat er spoedig een bij ons wil komen. Op en neer verend beweeg ik me nu over de staf om zijn zaad in me te krijgen en het voelt heerlijk om dit ook eens in mijn eigen tempo op te kunnen roepen. Door met mijn bekken te bewegen lukt het me alle fijne plekjes daarbinnen mee te laten doen en al spoedig breekt zowel bij Murat als bij mij het moment van de extase aan. Intens gelukkig laat ik me voorover vallen op hem, mijn lichaam daarna over het zijne op en neer bewegend, genietend van ons contact. Genietend van deze jongen, deze man, die me ooit redde van zijn pesterige broertjes en die me nu hielp mijn vader te vinden…


Vroeg in de lente vertrekken Asli-Georgina en Murat weer naar Constantinopel, nadat ze heel intens afscheid hebben genomen van de Engelse Koninklijke familie.
Murat heeft het bondgenootschap gekregen wat hij zo vurig wenste en na niet eens zo lang aandringen accepteert de sultan dat zijn zoon het bij slechts alléén zijn prinses wil houden.
Samen krijgen Asli-Georgina en Murat vijf kinderen en hun huwelijk is lang en gelukkig.
Als Murat negenentwintig is overlijdt zijn vader en volgt hij hem op, bij zijn troonsbestijging is de voltallige Engelse familie aanwezig.
Zijn ruim vijftigjarige regeerperiode die daarna volgt wordt bekend als het laatste gouden tijdperk voor het Ottomaanse rijk.

Bedankt dat je dit sprookje las! X. Zazie