Geraldines Huis - 1

Het is pas voor het eerst dat ik mijn verhaal delen kan. Reeds een jaar of drie moet dit geleden zijn. Op een dag dat alles lekker mee zat. Met mijn eigen zuurverdiende bestelbusje, reed ik op vrijdagavond om mijn laatste pakketje af te leveren. De wijk waar dit geleverd moest worden lag in een klein dorpje in Belgisch Limburg. Hoewel ik er regelmatig pakketjes afleverde, was dit voor mij een nieuw adres. Mijn GPS leidde me tot aan de bosrand. Daar zou het pad stoppen en ging het verder in zandpad. Even twijfelde ik nog, maar toen net voor mijn bus een kleine ree, de weg overstak, besloot ik opzij te parkeren en te voet verder te gaan.

De late namiddagzon scheen en gaf een overweldigend gouden licht tegen de bomen. Over mijn armen blies een lichte frisse bries die me even liet rillen en glimlachend liep ik een stukje in het bos. Hier was duidelijk nog een behoorlijke bedrijvigheid aan vogels die vrolijk hun lied floten. Het pad slingerde een stukje naar links en vervolgens naar rechts. Met het pakketje onder mijn arm besloot ik een aardig melodietje te fluiten. Glimlachend om de natuur en het weekend dat me zo stilaan omarmde, bedacht ik hoe ik mijn dagen zou vullen. Er waren onverwachts wat afspraken weggevallen, dus stond de agenda voor nu eigenlijk nog helemaal open, realiseerde ik me. Als de eigenaar van dit pakket het meteen kon aannemen, kon ik nu zelfs rechtstreeks naar huis. Dan moest ik niet eens meer terug naar het depot, bedacht ik met een grijns op mijn gezicht. Nog een stukje sneller zou ik vanzelf gaan wandelen. Het was geen grote doos en ze was behoorlijk licht. Maar toen er binnenin wat rammelde, zou ik uit respect meteen mijn gehuppel staken, al was de drang ernaar wel groot.

Even draaide ik om en fronste mijn wenkbrauwen, afvragend hoe lang ik nu al liep. Als vanzelf rolde mijn ogen toen het idee bij me binnenviel dat de GPS zich mogelijk vergist had op een nieuw adres? Met mijn smartphone in de hand opende ik Waze. De verbinding was erg slecht en viel bijna steeds weg. Bellen zou hierdoor geen optie zijn. Maar ook Waze wees me naar deze plek voor het adres dat me op de doos, met uitgesproken hanenpoten, was neergepend. Nog een klein stukje zou ik verder gaan, maar in niets zou het eruitzien dat hier nog een huisadres zou zijn. Het bospad werd smaller en ik was blij dat ik de bestelbus niet had meegenomen. Van omkeren zou hier geen sprake zijn en achteruit op het smalle slingerpad was wat je niet op een vrijdagavond wilde. Bovendien werd het bos hier een stuk donkerder, door grote dennen die het licht ontnamen.

Nog even staarde ik in de verte en net toen ik zou besluiten om te draaien merkte ik aan mijn rechterkant aardig schattig huisje op. Vreemd genoeg niet echt iets wat ik uit de verte had zien opdoemen, maar wat er als een verschijning, plots gewoon stond. Een beetje ongelovig keek ik ernaar en merkte op dat er een eekhoorntje in een boompje aan de voortuin huppelde. Wat verderop merkte ik ook twee konijnen op. Ze knabbelden aan de blaadjes van enkele bloempjes. Verder stonden er ook wat gezellige tuinkabouters en… Was dat nu een paradijsvogel die voorbij vloog? Even staarde ik in de lucht en schudde toen mijn hoofd. Het huis was niet erg groot en had beneden een groot raam. Wel merkte ik hoe aan de bovenkant twee ramen met planken waren dichtgespijkerd. Naast de donkerbruine voordeur, hing het correcte huisnummer dat op mijn pakje stond. Er hing een ouderwets soort bel aan de zijkant en er was geen knopje. Dus trok ik aan het touwtje, wat het belletje moest doen rinkelen. Een luid geschal weerklonk keihard doorheen het rustige bos. Nog goed weet ik hoe ik mezelf helemaal lam schrok en merkte hoe ook achter me de twee konijnen plaats geruimd hadden. Vogels stopten met fluiten en de windbries die ik tot dan had gevoeld leek plots niet meer aanwezig. Toch bleef de deur dicht en afgesloten.

Hoewel ik normaal altijd twee keer belde, zette ik een stap achteruit. Ontzettend bekeken voelde ik me. ‘Hallo?’ riep ik en hoorde mijn eigen stem lichtelijk trillen. Er plakte een grote sticker met ‘Geen reclame!’ op de brievenbus, die ingewerkt was in de muur. Helaas zou het kleine doosje dat ik bij me droeg er net niet in kunnen. Nog drie keer klopte ik veel zachter op de bruine houten deur van het huis. Opnieuw werd er geen gehoor aan gegeven. Zuchtend realiseerde ik me dat ik met dat ene kleine pakje dan toch terug naar het depot zou moeten. Een paar stappen zette ik achterwaarts in de hoop iets van licht of geluid op te merken. Vreemd genoeg… Hoewel ik het niet kon situeren, bedacht ik, hoorde ik toch echt muziek weerklinken. Geen ruige rockgitaren of beats. Eerder een aanwezig geluid dat opbouwde en weer afnam. Niet eens was ik helemaal zeker of dit onder muziek zou vallen. Even keek ik opzij en merkte hekwerk op waar een ijzeren poortje gevestigd was. Met mijn hand voelde ik aan de klink maar merkte jammerlijk dat het op slot was. Even keek ik er met boze blik naar. Hier zou ik natuurlijk ook zo overheen kunnen, bedacht ik. Mogelijk werkten de mensen buiten en hoewel dit niet in de richtlijnen stond, zouden ze vast blij zijn als ze hun pakketje voor het weekend toch nog kregen. Met een kleine hup sprong ik zo vlot over het poortje heen.

Vrijwel meteen voelde ik hoe de ondergrond hier anders was. Als zijnde zachter onder de voeten alsof ik met elke stap dieper in de aarde zakte. Bovendien geraakte ik er steeds weer moeilijker uit. Toch, zo zou ik merken toen ik omkeek, liet ik amper voetsporen achter. Alsof de natuur achter me licht krakend weer meteen herstelde. In tegenstelling tot wat ik verwachtten zou, leidde het pad naar de andere kant dan waar het huis zich bevond. Even bleef ik staan en keek om, maar merkte toen hoe ik toch van de andere kant leek te komen. Het hele tafereel duizelde me lichtelijk. Als vanzelf keek ik even naar boven. Vreemd genoeg was de blauwe lucht eerder als lichtroze gekleurd en ik zag hoe de groen-blauwe wolken veel sneller dan normaal voorbij dreven. Mezelf afvragend of ik dit net niet had opgemerkt of dat dit normaal was, zette ik nietsziende een paar stappen verder. Plots zou de grote paradijsvogel die ik eerder al had opgemerkt, mijn pad kruisen. Hij leek wel te glimlachen en me met zijn vleugels te wenken om hem te volgen. Dat deed ik terwijl een geurenpallet van verschillende bloemen en kruiden de binnenkant van mijn neusvleugels streelde. De streling zou al gauw overgaan in vervelende prikkels en even kon ik niet eens meer goed ademen.

Zo gauw als deze waanzin begon, stopte ze ook alweer. Al merkte ik wel dat het gras een paar meter verder vele malen hoger stond dan in de tuin aan de voorkant van het huis. Het was er behoorlijk verwilderd en in de verte was een aanzienlijke vijver zichtbaar. Even keek ik rond en merkte plots de achterkant van het huis op. Er was een groot raam met twee gordijnen ervoor. Er vlak tussen dacht ik beweging op te merken. Heel even schudde ik mijn hoofd en keek opnieuw in de lucht. Net als de rustige snelheid die geweest moest zijn, trokken de witte wolken nu vredig tegen de blauwe hemel voorbij. Lang om na te mijmeren over wat me net overkomen was zou ik niet krijgen. Er was binnen een zwak licht wat mijn aandacht trok. Een oude klok sloeg net op dat moment vijf uur terwijl ik me realiseerde dat dit het einde van mijn werkdag was. Nieuwsgierig gluurde ik door het raam en het kiertje van de gordijnen naar binnen. Daar zat, tot mijn verbazing een gestalte. Mijn ogen sperden als vanzelf open toen ik merkte dat het een naakt lichaam was in de duisternis. Het zou… nee het moest wel… een vrouw zijn bedacht ik me en merkte tot mijn verbazing dat de gedachten in mijn hoofd ijlde en pas later leken toe te komen. Ze zat op haar knieën en boog haar hoofd voorover. Een moment daagde het bij me dat ze dood was, want zelfs na een minuut of wat staren, leek er geen beweging te komen.

Hoewel ik het zacht probeerde, merkte ik hoe mijn hand behoorlijk hard en paniekerig tegen het raam sloeg. Een behoorlijke bonk weerklonk die als een stroomschok door mijn hele lijf ging. Alsof ik mezelf niet meer zou kunnen rechthouden, voelde ik hoe mijn billen het gras raakte en hoorde ik het pakketje op de grond vallen. Ietwat angstvallig tastte ik in het rond, terwijl vlak voor me aan het raam nog iets veel groters opdoemde. Het waren twee grote rood-roze ogen die me in een soort scheve blik aanstaarde. De grote van de pupillen waren niet te overzien en leken er wel uit te komen, doorheen het raam alsof ze me toeriepen, al kon ik ze niet verstaan. Nooit in mijn leven had ik graag zo hard willen roepen als dat moment, maar er leek van mezelf geen geluid uit te komen. Erger dan mijn stoutste nachtmerrie was dit beslist! Zo gauw ik kon, trachtte ik recht te krabbelen, maar het was alsof de aarde me naar zich toe trok. Uiteindelijk zou het me lukken om op mijn knieën recht te zitten. Hoewel ik het niet wilde zou ik merken hoe de ogen van me eiste dat ik hun bleef aankijken. Er plakte modder en zand aan mijn broek alsof dat me opnieuw met de aarde moest verenigen. Mijn ademhaling werd opnieuw van de zuurstof afgesneden, terwijl ik zo goed en kwaad als mogelijk terug naar de voorkant van het huis spartelde. Mijn handen baadde in vieze koude en warme modder en ik voelde scherpe stenen en gladde pieren. Uiteindelijk zou ik het poortje bereiken, maar er in deze toestand nog overheen geraken was uitgesloten. Alles werd zwart voor mijn ogen en nog net zou ik met mijn hand de ijzeren spijlen van het hekwerk voelen.

Enige tijd later...

Het eerstvolgende wat ik me vaag herinner was een te traag getik van een oude klok, zoals ik die als kind bij mijn grootouders wel eens had horen tikken. Niet zeker was ik toen, of ik nog buiten of binnen lag en alles om me heen leek te draaien. Niet eens de energie had ik om mijn ogen te openen, laat staan om te beseffen dat ze nog dicht waren. Wel dacht ik stemmen te horen, maar kon niet uitmaken of ze een taal spraken die ik begreep. In die verwarring zou ik voelen hoe ik opnieuw wegzakte.

‘...zal hem gauw wel weer bij zinnen brengen…’ Even hoestte ik, maar leek mijn ogen nog niet te kunnen openen. Alles om me heen leek zwart en hoewel ik probeerde, leek ik me amper of niet te kunnen verroeren. Even schrok ik van een hard gekrijs en gekras dat door de kamer heen galmde. ‘Dat weet ik toch niet Frits. Maar hij zal wel met een goede uitleg moeten komen!’ sprak een opvallend lage stem. Niet zeker was ik of ik nu een vrouw of een man hoorde. Een nieuw en duf klinkend gekras weerklonk. De stem die ik zojuist had gehoord gniffelde. ‘Ja hij mag best van geluk spreken dat we thuis waren. Anders had die het vast niet overleefd.’ Opnieuw klonk gekras, als dat van een grote vogel of een kikker met stemproblemen, bedacht ik. Vervolgens was er opeens bulderend gelach. ‘Jij ziet ook alles hé Frits. Ja oké ik loerde er al naar… Maar hij valt dan ook aardig op. Hier zullen we komende tijd vast wel wat plezier mee beleven.’

Op dat moment wist ik zeker dat ik iets nat en koud over mijn gezicht, nek, borst en buik voelde strelen. Al snel zou het ook naar mijn kruis bewegen, waar het over mijn piemel en ballen heen streek. Ja zelfs over mijn billen en er tussenin dacht ik gekriebel te voelen. Mijn lichaam schokte ongecontroleerd en meteen probeerde ik er met mijn handen naartoe te voelen. Echter leek er zelfs geen beweging in te komen. Even vroeg ik me af of ik misschien verlamd was of vastgebonden lag? Vervolgens wilde ik vragend ‘Hallo?’ uit brengen. Niet meer dan een zacht mmmhmmm zou ik er zelfs voor mezelf van kunnen maken. Waar mijn gezicht, nek, borst en buik alweer vanzelf opwarmden, ging het koudegevoel over mijn benen en knieën tot aan mijn voeten nu gewoon verder. Mijn voeten tintelden, alsof ze beide sliepen terwijl ik dacht te merken hoe mijn tenen bewogen en opzij geduwd werden. Als vanzelf duizelde mijn hoofd en had ik moeite om wakker te blijven toen ik opnieuw een hand aan mijn kruis voelde. Deze was niet koud maar greep duidelijk naar mijn pik en ballen. Zacht gekras klonk plots van veel dichterbij. ‘Kaal hoeft het van mij ook niet, maar het mag wel een beetje verzorgd hoor!’ klonk de stem alsof die van veel verder weg naar dichterbij kwam.

Mijn hele lijf schokte toen luid gekras van vlak voor me weerklonk. ‘Jazeker Frits, de ballen en dat kontje mogen helemaal gedaan. Die worden straks nog verder bewerkt.’ Een nieuwe schok ging doorheen mijn lijf terwijl ik merkte dat mijn pik ongecontroleerd rechtop zou staan. Alsof ik er zelf geen controle over had voelde ik handen die over mijn kruis heen bewogen en kriebelden. Opnieuw probeerde ik te bewegen, maar voelde mijn lijf zelfs maar amper schokken nu. Vlak daarna klonk een nieuw gekras. ‘Je hebt gelijk Frits, ik zag het ook. Ik geef hem nu nog wat om te slapen, dan kunnen we morgen echt van start!’ Iets prikte me in mijn neusvleugels en opnieuw gaf ik een licht schokje. Hoewel ik het even wilde uitschreeuwen lukte het me niet eens om mijn mond te openen, merkte ik. Alsof een prikkelende geur me langs mijn neusbeen omhoog trok en langzaam mijn hoofd vervulde. Hoewel ik ertegen probeerde te vechten voelde ik mezelf opnieuw wegzakken.

Een paar uur later...

Het moest al voorbij middernacht zijn toen een fel wit licht me deed ontwaken. Nog steeds tikte de klok die ook net sloeg. Het waren teveel slagen of misschien net minder dan ik verwachtte. Pas op dat moment zou me pas echt goed doordringen hoe een blinddoek me het zicht voor mijn ogen blokkeerde. Doordat ik wel probeerde, maar niet kon, zou ik opmerken hoe mijn handen achter langs boven waren vastgebonden. Het meest heldere moment sinds uren moest dat voor mezelf geweest zijn, want meteen maakte ik me onbewust de reflex om te roepen. Op hetzelfde moment zou ik merken dat ik mijn tong maar amper kon bewegen en mijn mond was dichtgeplakt. Ik blies en schudde mijn hoofd, waardoor ik merkte dat wat voor mijn ogen zat, nog ietsje verder afzakte. Het weinige witte maanlicht dat vlak tussen de gordijnen door naar binnen scheen, deed mijn ogen verblinden. Met spleetoogjes probeerde ik rond te loeren waar ik me bevond.

Het eerste wat mijn aandacht zou krijgen was een bijna uitgedoofd haardvuur. Het straalde een warme gloed naar me toe die me op elk ander moment rust zou geven. Maar nu zou het alleen maar angstzweet teweegbrengen. Zweetdruppels deden mijn hoofdhuid jeuken en hoewel ik probeerde geraakte konden mijn handen er niet aan. Pas toen zou ik merken hoe boven mijn hoofd mijn handen niet zomaar gebonden, maar zelfs geboeid waren. Even bewoog ik mijn hoofd zo ver mogelijk naar achteren. Er stond een grote donkere zetel en een paar oude donkerbruine kasten die erg veel weg hadden van echte antiek. Vlak ernaast stond een grote stok met daar bovenop een groot pluizig ding. Net een kussen in een soort bolvormige driehoek leek het wel. Het intrigeerde me korte tijd en net toen ik concludeerde dat het een onthoofde opgezette vogel op één poot zou zijn, bewoog het lijf plots. Een grote kop kwam vanuit de pluimen tevoorschijn. Net zo verbaasd als ik naar hem keek, keek hij nu ook naar mij. Langzaam kwam ook een tweede poot tevoorschijn die hij op zijn stok klemde. Even bewoog hij met zijn kop, alsof hij erachter wilde komen of ik opgezet was. Mijn hele lijf schokte een moment. Op zijn beurt fladderde de vogel even wild met zijn vleugels, maar maakte verder geen geluid. Mogelijk, zo hoopte ik op dat moment toch, zouden mijn licht betraande en paniekerige ogen hem rustig houden. Met mijn voeten probeerde ik me op de zetel af te zetten. Maar toen ik ernaar keek merkte ik hoe er een behoorlijke staaf tussen gespannen was die mijn benen zo uit elkaar hielden.

Tot overmaat van paniek zou ik op dat moment ook in de smiezen krijgen dat ik zelfs helemaal naakt was. In het maanlicht dat op mijn blote kruis scheen, zou ik zien hoe mijn schaamhaar was weggeschoren. In een verre herinnering doemde het beeld van de twee grote ogen weer op, wat me ook niet rustiger maakte. Niets anders dan met mijn romp plots hard heen en weer te schudden kon ik en voelde hoe ikzelf helemaal over de rooie ging. De constructie waaraan ik was vastgebonden rammelde met een hard kabaal. Op hetzelfde moment zou het de vogel zijn die luid begon te krassen, alsof hij alarm sloeg. Meteen hield ik halt omdat het geluid mijn eigen daad luid overstemde. Met bange ogen keek ik hem aan en probeerde hem rustig te krijgen. Maar het kwaad leek al geschied want ik hoorde een deur openen en voetstappen weerklinken. ‘Frits? Wat is er, waarom maak je zoveel kabaal midden in de nacht. De maan is nog maar net…’ Nieuwsgierig keek ik achter me door voor wie daar tevoorschijn zou komen. Meteen werd de vogel rustiger en kraste nu in een soort van liefelijkheid, waardoor ik zou merken dat hij Frits heette. De stem stokte en even werd het stil. ‘Ahah… goedzo Frits!’ sprak de lage stem.

Lichtelijk tot mijn verbazing was het dan toch een vrouw die even naakt als ikzelf, voor me ging staan. Omdat ze met haar rug naar het licht stond, kon ik haar gezicht niet goed zien. Maar uit haar gestalte kon ik het duidelijk opmaken. Ze leek een stuk kleiner dan ik me van haar herinnerde. Net als ikzelf was ze ook naakt en ik merkte hoe ze vlak voor me bleef staan en naar me keek. Frits kraste met zijn papegaaigeluiden en ik herkende het vage gekras dat ik eerder die avond al had gehoord. ‘Ja die blinddoek is niets meer waard, dat zei ik toch al…’ sprak de vrouw terwijl ze over me heen naar haar vogel moest kijken. ‘Mmmpfhhh’ bracht ik uit en merkte hoe de lucht die ik langs mijn mond probeerde uit te drukken, meteen weer terugkaatste. De vrouw sloeg haar armen kruislings over elkaar en knikte. ‘Ja hoor, daar liggen we dan. Jij hebt jezelf behoorlijk in de nesten gewerkt! Vertel eens, wat was het plan? Inbreken, het huisje kraken en wat vernielingen aanbrengen? Nou…’ Zo goed ik kon probeerde ik mijn hoofd te schudden en te vertellen dat ik van de pakjesdienst was. Helaas kwam niet meer dan wat ge- ‘mfmfmfm’ uit mijn mond gemompeld. ‘Geen inbreker?’ vroeg de vrouw en opnieuw schudde ik mijn hoofd.

‘Zal ik je vertellen wie jij bent?’ vroeg de vrouw en verbaasd keek ik haar aan. Even hoopte ik dat ze nu zou zeggen dat dit allemaal een grap was. Hoewel ik dan wel veel vragen zou hebben. ‘Je bent een vuile, vieze gluurder! Die stiekem insluipt bij vrouwen en door het raam komt gluren. Wel je hebt je doel wel bereikt, ik zag je wel kijken naar mijn blote boezem. Je ogen waren er niet van los te scheuren… Vetzak! Wel dan ken je Geraldine nog niet…’ zei ze en zo stevig als ik kon schudde ik mijn hoofd. ‘Wel als je ze zien wil… kijk dan maar eens goed…’ Vlak voor haar stak ze een kaarsje aan dat ze op een tafeltje plaatste. Hiervoor werd haar voorkant duidelijker zichtbaar. Meteen sloot ik mijn ogen en probeerde mijn hoofd te blijven schudden. ‘Je kan je hoofd wel schattig schudden. Maar we hebben jou vanavond ook geobserveerd en die fluit van je is vaker in beweging dan hij stil ligt, toch Frits?’ Op dat moment hoorde ik Frits opnieuw krassen en merkte hoe de vrouw zich tot haar vogel richtte. ‘Denk je dat dat veilig is? Het hem zelf laten vertellen…’ Meteen knikte ik uitbundig en probeerde over de grote borsten van het kleine vrouwtje heen te kijken. De donkere, van het kaarslicht glimmende ogen, leken een moment dwars door me heen te kijken. ‘Gebruikelijk is het niet… Maar oké dan… Je krijg één kans!!’ sprak ze terwijl ze dichterbij liep en haar ietwat scheve wijsvinger trillend opstak. Onderdanig knikte ik meteen en was blij toen ik voelde hoe de krachtig klevende plakker over mijn lippen heen werd losgemaakt. Meteen drukte ik met mijn tong ook een aardig natte prop uit mijn mond. Omdat het niet anders kon, spuwde ik er nog wat witte slijmen achteraan.

‘Eééks, je bent nog smeriger dan ik al dacht, vetzak!’ sprak Geraldine die een paar stappen achterwaarts zette. Ook Frits kraste alsof hij letterlijk op me neer keek. Een paar keer kuchte ik spontaan. ‘Wel, wie ben je?!’ sprak Geraldine behoorlijk streng en opdringerig, terwijl ze me de plakker alweer opnieuw voor hield. ‘Eehh mijn naam is…’ ‘Dat interesseert me niet! Wat geeft je het recht om hier te komen en wat kom je hier doen dan?!’ onderbrak ze me meteen. ‘Pakjesleverancier… Ik had een pakje voor eh… voor nummer 8…’ zei ik en twijfelde of het niet 18, 88 of 108 was geweest. Even merkte ik hoe Geraldines ogen vol ongeloof fronste en ze naar haar vogel keek. ‘Dat excuus hadden we nog niet gehad, toch Frits?’ sprak ze en liep even naar de andere kant van de woonkamer. ‘Te voet?!’ vroeg ze. ‘Mijn bus staat aan de rand van het bos, op de straat, waar het pad eindigt.’ hoorde ik mezelf trillerig vertellen. ‘Dat is makkelijk te controleren!’ zei Geraldine die terug voor me kwam staan en een deur opende. Even dacht ik dat ze haar jas nam, maar tot mijn verbazing zou ik zien hoe haar lippen tuitte en ze kort floot. Vervolgens zou het Frits zijn die reageerde en via de deur naar buiten vloog.

Op haar beurt zou Geraldine weer binnenkomen. ‘Jongeman, ik zweer dat als je tegen me liegt, je daar je leven lang spijt van zal hebben!’ zei ze en zwaaide streng met haar wijsvinger. ‘Ik ik… ik lieg niet mevrouw… Het was een klein pakketje... Ik liet het vallen toen ik hier achter ehm… binnen keek.’ ‘Nog zoiets! Wat geeft je zelfs het recht om zomaar mijn tuin in te sluipen, mijn plantjes en kruiden onherstelbaar kapot te trappen en vervolgens ook nog eens mijn meditatie te onderbreken. Weet je wel hoe gevaarlijk dit is?!’ vroeg Geraldine op luide toon. ‘Sorry ik…’ ‘Sorry daar koop ik niets mee, kerel…’ onderbrak Geraldine me meteen, maar zweeg toen ze vier keer gekras van Frits hoorde. Meteen opende ze de deur. Op zijn gemakje met de vleugels op zijn rug kwam de papegaai binnengelopen. Hij kraste niet echt maar maakte een paar zachte eerder sissende geluiden. Daarna wipte hij op Geraldines schouder. Diens ogen richtte even op de grond voor ze me terug aankeek.

‘Hoorde je wat hij zei? Achnee natuurlijk versta jij hem niet…’ zei ze terwijl ze even over de kop van Frits streelde. ‘Nou dan?’ vroeg ik. ‘Frits zei dat er een bestelbusje aan de rand van het bos staat. Er staan geen stickers op van pakjesdienst. Het kan dus net zo goed een inbrekersbusje zijn.’ Haar ogen leken wel rode vonken te spuwen. Op dat moment zonk de moed me zo diep dat ik wel zou kunnen huilen. De papegaai kraste zacht. ‘Oh maar… hij vertelt nu dat hij ook een doosje heeft zien liggen, vlak onder het raam hier in de achtertuin.’ Even keek ik, snakkend naar adem op. ‘Zie je wel!’ bracht ik meteen met opluchting uit. ‘Dat hoeft natuurlijk niet van jou te komen. Je kan het er ook gewoon hebben zien liggen.’ zei Geraldine die even fronste en opnieuw kraste Frits kort. ‘Nee dat weten we natuurlijk niet.’ mompelde Geraldine tegen haar papegaai. ‘Als je me los maakt loop ik wel even naar mijn busje. Daar ligt mijn batch als bewijs met foto dat ik van de pakjesdienst ben. Dan kan je zelf zien dat…’ ‘Ik ben niet achterlijk hé jongen, dan rij je natuurlijk zo weg!’ zei Geraldine die met haar ogen draaide.

‘Bel dan de politie, ze zullen me ophalen en kunnen identificeren en dan…’ ‘De politie?’ Geraldine lachte op dat moment bulderend met een hatelijk denigrerende ondertoon. ‘Laat mij dan bellen, mijn smartphone zit in mijn broek, die…’ Oh dit bedoel je? Waarom laat je zo’n achterlijk ding in je broekzak, bijna heel mijn wasraam kapot gekarteld ermee!’ zei Geraldine die tot mijn verbazing mijn smartphone opstak waarvan het scherm totaal verbrijzeld en uitgespoeld was. Met grote ogen keek ik ernaar en wist een moment geen woord uit te brengen. ‘Ik handel dit af op mijn manier!’ sprak Geraldine op strenge toon, maar vervolgde veel zachter ‘Maar, door de omstandigheden, krijg je van me wel het voordeel van de twijfel. Het kan dan voor ons allen nog leuk worden…’ zei ze op geheimzinnige toon en knipoogde even naar Frits die bijna grinnikend kraste.

Omdat ik hieruit concludeerde dat het er voor mezelf vast niet erg rooskleurig uit zag, brak het zweet me weer spontaan uit. ‘W-wat wil je dan van me?’ vroeg ik en voelde mijn stem trillen. Even keek Geraldine me fronsend aan, alsof ze bedacht wat ze antwoorden zou. ‘Je mannelijkheid!’ sprak ze uiteindelijk. De schaterlach die volgde ging bij me door merg en been en zou intenser voelbaar zijn dan de hand die ze op mijn lichaam legde. Zo gauw ze lachte, werd het ook weer stil en ik voelde hoe haar vingers me schaamteloos over mijn tepels streken. Ze drukten me daarna onder mijn borst op mijn ribben en bewogen zo langzaam strelend naar onderen toe. Mijn buikspieren moesten zo gespannen staan dat ik de intense kriebels van haar vingers niet verdragen kon. Even bewoog ik alle kanten uit en ergerde me dat ik was vastgebonden. De intense kriebels leken me ook op mijn blaas te werken en net toen ik het wilde uitgillen was het de papegaai die onverwacht kraste. ‘Ja Frits, je hebt gelijk, potentieel zit eraan. Daar kunnen we zeker mee wegkomen!’ sprak Geraldine op veel rustigere toon. Ik voelde hoe haar hand nog verder afdaalde en me schaamteloos over mijn kruis heen streelde. Kleine ‘mmm’ en ‘ooh’ geluidjes zouden volgen terwijl ze me in mijn billen kneep en met haar vingers over mijn kontgaatje heen streek. Even trok ze haar hand terug en snoof er kort aan. Ze hield haar hoofd scheef en glimlachte toen. Daarna greep ze me bij mijn voeten en bekeek mijn tenen. Vast omdat ik wist hoe gevoelig ze waren, begonnen mijn voeten uit angst voor het gevoel dat volgen zou, al te schudden. De hele constructie waaraan ze vast zaten rammelde hevig.

Frits de papegaai kraste luid en Geraldine trok haar handen van mijn blote lijf terug. Nog even bekeek ze mijn tenen die ongecontroleerd op en neer bingelden. ‘Mmm je hebt gelijk Frits…’. Gefronst draaide ze langzaam haar hoofd van me weg en keek naar haar vogel die nu zachter kraste. ‘Laten we onze gast een beetje op zijn gemak stellen en hem wat te drinken aanbieden. Dat zal alles wat makkelijk maken als hij de rust moet weten opzoeken. Immers heeft hij nog een drukke dag voor de boeg.’ sprak Geraldine die tot mijn opluchting opstond. Terwijl ze dat deed kraakte de knoken in haar knieën, kon ik horen. Ze zuchtte en pufte terwijl ze op en neer door de kamer liep. Op dat moment kon ik alleen luisteren en durfde haast niet om te kijken wat ze deed. Hoewel ik dacht geen water te hebben horen stromen, kwam ze met een behoorlijk gevuld glas vloeistof opnieuw naast me staan. Daar opende ze, vlak voor me, een grote kast, die ik er niet eerder had gezien. Volgestouwd met allerlei flesjes en potjes kon ik zien langs haar door. ‘Een tikkeltje alruim met de mede… Ja ja… da’s een goed begin!’ hoorde ik haar fluisteren en lichtelijk grinniken. Even vroeg ik me af of het weer een eigenaardig gesprek tussen haar en Frits was of meer tegen zichzelf.

Mijn hoofd duizelde lichtelijk, vast uit de paniek die nu al te lang aansleepte. Op dat moment herinner ik me hoe aan de achterkant van Geraldine, in haar haren een gezicht opdoemde. ‘Waar kijk je naar?’ vroeg ze en even probeerde ik vat te krijgen op de ogen. De stem klonk helemaal anders dan die van Geraldine. ‘De billen, de tieten of probeer je zicht te krijgen op wat anders? Geile jongen, dat zie ik wel. Vetzak!’ De ogen in haar haren schitterde in het kaarslicht dat op dat moment hevig flakkerde. Even schudde ik mijn hoofd, omdat ik op dat moment absoluut geen geilheid voelde. Het hoofd leek dichter naar me toe te zweven, alsof het de vleugels van een papegaai als oren droeg en die uitsloeg. Ja zelfs de wind ervan kon ik voelen terwijl het gezicht vlak voor me zweefde. Op een duistere manier keek het me aan en glimlachte plots vreemd. ‘Of hoopte je op een lekker grote…’ op dat moment opende het gezicht de mond en ik merkte hoe een penis met overdreven grote eikel als een tong naar buiten stak. ‘Whaah’ brulde ik hoofdschuddend toen dat grote ding me in mijn mond steken zou. Een nieuwe schok ging doorheen mijn lijf toen ik mijn ogen opende.

De klok tikte terug rustig en Geraldine stond met het glas water nog steeds voor haar kast. ‘Nee dan houden we het voor nu neutraal, Frits. Dat lijkt me beter!’ ze zei het alsof er niets gebeurd was. Even keek ik om en merkte hoe de vogel weer op zijn stok zat. Ik vroeg me af of ook mijn eigen gillen, een hallucinatie was geweest. Nadat ze het grote glas op het tafeltje naast me had geplaatst draaide ze nog even om. Vanuit een in steen gehulde fles goot ze een paar donkerrode druppels in een klein glaasje. Daarmee kwam ze naar me toe gelopen. ‘Mede… zelf gemaakt van eik en lavendelbloesem. Een goede starter en het helpt meteen voor al je kwalen!’ zei ze. Meteen schudde ik mijn hoofd. ‘Nee ik… W-water is goed voor me. Je hoeft echt geen moeite te doen…’ Mijn stem trilde en sloeg verschillende keren over. ‘Zuiver water schenken we hier nooit!’ antwoordde Geraldine meteen grinnikend en vaag merkte ik hoe Frits kraste. ‘Maak me dan even los, zodat ik drinken kan.’ vroeg ik hoopvol. Maar Geraldine schudde haar hoofd al. ‘Kom op, ik blijf hier niet zitten tot morgenvroeg… zo!’ zei ze. Verveeld opende ik mijn mond een stukje, terwijl ze met het kleine glaasje dichterbij kwam. De ontzettende hoeveelheid alcohol die dit kleine drankje zou bevatten, bereikte mijn neusvleugels al voordat ik ervan dronk en zette meteen alles open. Meteen snoof ik diep terwijl ik het in mijn mond nam en veel te snel zou slikken.

Het was niet veel, maar het smaakte opvallend zoet en vulde heel mijn lichaam met warmte en hoop. Hoop op iets wat ik op dat moment even niet kon thuiswijzen. Mijn ogen sloten terwijl ik voor mezelf genoot van het branderige gevoel in mijn keel. Hoe de druppels me langzaam warmte gaven via mijn slokdarm en zich zo langzaam uitbreidde naar mijn hele lijf. Opnieuw opende ik mijn ogen en merkte hoe Geraldine naar me keek. Ze zou me op een zeldzame glimlach trakteren en keek me vragend aan. ‘Normaal drink ik niet zo vaak ehm… dergelijke… Maareh erg lekker wel dit!’ hoorde ik mezelf uitbrengen en likte even over mijn lippen. ‘Deze mede is al bijna zo oud als ikzelf. Het was één van mijn eerste flessen die ik alleen open doe voor zeer speciale gelegenheden!’ sprak Geraldine die fierheid voelbaar uitstraalde.

‘Bent u een heks?’ Terwijl ik de woorden voelde uitsterven, bedacht ik pas dat ik ze zelf had uitgesproken. Geraldine van haar kant plaatste haar hand tegen haar mond en keek over me heen. ‘Hoor je dat Frits? Hij vraagt of ik een heks ben!’ De papegaai zou overdreven luid krassen. Even keek Geraldine me gefronst aan, maar ik merkte hoe haar ogen fonkelend glimlachte. ‘Kruidenvrouwtje met mogelijk wat extra gaven, zo zou ik mezelf noemen. Maar als dat voor jou gelijk aan een heks is...’ zei ze op rustige toon. Ik schudde mijn hoofd. ‘Mijn excuses!’ zei ik meteen en merkte hoe Geraldine nu zelf met ietwat dankbare blik knikte. Gek genoeg voelde mijn opmerking niet echt als een blunder. Sterker nog, voor het eerst voelde ik me zelfzeker genoeg om meer te willen weten. ‘Bent u altijd zo… bloot?’ vroeg ik nieuwsgierig. Waar ik verwachtte dat Geraldine opnieuw eerst tegen haar papegaai zou praten, deed ze dat nu niet. ‘In huis. Frits en ik zijn nogal voor ehm… het natuurlijke en ja… dat verwachten we ook wel van onze gasten!’ ‘Doe ik zelf ook wel eens als ik thuis ben.’ zei ik zacht en vulde er ietwat hoopvol achteraan ‘… maar dan niet vastgebonden natuurlijk.’ ‘Een jongen als jij woont zelf toch niet alleen?’ vroeg Geraldine die verder weinig geïnteresseerd leek en het groot gevulde glas al vast nam. Even dacht ik aan mijn eigen complexe situatie waarin ik thuis zat. Op dat moment leek ik ze niet onder woorden te kunnen brengen. Maar nee, alleen voelde ik me inderdaad allerminst.

‘Dit is een aardige dronk, rustig aan en niet overdreven gulzig zijn!’ zei Geraldine die me nu het grote glas tegen mijn onderlip plaatste. Dit was een stuk minder lekker. Er zaten ook aardig wat stukjes in die me tegen mijn lippen tikte en in mijn mond terecht kwamen. Net op tijd zou ze het glas weer wegtrekken. ‘Kruiden… knauw het maar, voor je doorslikt.’ zei ze, terwijl ze me gefronst aankeek. Hoewel ik het liever zou uitspuwen, leken haar ogen me ertoe te dwingen om te slikken. ‘Wat zit hierin?’ ‘Heksenkruiden!’ gniffelde Geraldine kort. Meteen toen ik ook glimlachte zette ze het glas al terug aan mijn lippen en morste vervolgens, wat me langs mijn hals omlaag liep. ‘Hé knoeipot!’ zei ze knorrig en stond even op. ‘Sorry!’ zei ik terwijl ze terug kwam met een doekje en het zo goed als mogelijk opveegde. Meteen daarna reikte ze het glas weer dichterbij. Met enkele grote teugen dronk ik nu behoorlijk door. Hoewel het nog steeds erg onsmakelijk was, probeerde ik nu wel goed door te drinken. Al leek het drankje eindeloos. Even hoestte ik en was blij dat Geraldine het glas weer terug trok. Veel sneller al dan ik verwachtte bracht ze het weer richting mijn lippen. ‘Hé ehm… mooie vogel heeft u daar?’ bracht ik uit, meer om even tijd te winnen. ‘Frits?!’ bracht Geraldine verbaasd uit. Op dat moment kraste de papegaai luid. ‘Hé hooohw… Je mag Frits nooit zomaar een vogel noemen…’ zei Geraldine die even gniffelde en vervolgde. ‘Nee hij is mijn steun en toeverlaat. Mijn beste maatje met uitzonderlijke kwaliteiten die hij je, tijdens je verblijf hier, vast zal leren kennen!’

‘Kom…’ sprak ze kort en plots merkte ik hoe een stevige wind me in mijn oren suisde. In een wip zat de papegaai op Geraldines schouder. In het maanlicht kon ik zien dat hij verschillende gekleurde veren droeg en in het duister merkte ik een heldere aanblik van het beestje op. Terwijl het glas me weer tegen mijn lippen werd gedrukt, bleef het beest me aankijken. Zijn ogen leken groter te worden en plots opvallend blauw. ‘Niet te gulzig…’ hoorde ik Geraldine als ergens in de verte zeggen. Mijn hoofd leek wel te duizelen, maar ook opvallend helder, terwijl ik de kop van het vogelbeest voor me probeerde te doorgronden. Dat leek op een of andere manier wel te draaien. Alsof het vertraagd gebeurde, merkte ik hoe hij zijn vleugels opnieuw uit sloeg en vlak boven me ging zweven. Zijn bek ging een stukje open en waar ik gekras verwachtte, hoorde ik plots een zachte ietwat hoger stemgeluid. ‘Moet je zien…’ weerklonk in de kamer en waar ik de vogel volgde zou ik op dat moment merken hoe mijn eigen penis behoorlijk stijf rechtop ging staan. ‘Wat zijn we weer goed…’ hoorde ik een andere stem zeggen die ik nog niet eerder had gehoord, dacht ik. Een nieuwe duizeling ging doorheen mijn hoofd terwijl ik vaag bewust was dat ik nog steeds dronk.

‘Wat als ik… als ik moet pissen?’ vroeg ik me af zonder te weten of ik die woorden ook echt uitsprak. ‘Frits helpt je wel!’ hoorde ik nu vaag de stem van Geraldine zeggen, hoewel het ook de nieuwe zachtere stem kon zijn. Hoewel ik er tegen vocht, voelde ik hoe mijn hoofd zwaarder werd en achterwaarts in een zacht kussen viel. Het cirkelen van die vogel boven mijn hoofd zou zowat het laatste zijn waar ik me bewust van was. Mijn ogen sloten als vanzelf en meteen zou ik merken hoe een fel wit licht scheen. Alsof een grote spot op me scheen. Even bewoog ik mijn hoofd heen en weer en kneep mijn ogen dicht. Op hetzelfde moment voelde ik opnieuw kriebels over mijn kruis. Mijn piemel werd betast. Het moest Geraldine zijn die er weer in zat te knijpen en nu ook mijn voorhuid naar onder schoof. Een opvallend koele lucht kwam over mijn eikel heen voelde ik. Van mezelf voelde ik hoe ik diep ademde en een klein stukje opende ik mijn ogen. Daar merkte ik tot mijn verbazing hoe niet een grove gerimpelde hand, maar net een fijne, slanke zachte hand en mooie gladde arm, me betaste. Met mijn ogen volgde ik de arm naar boven toe en zou merken hoe het een meisje was. Ze moest een jaar of 20 zijn en een klein stukje draaide ze haar hoofd. Meteen sloot ik mijn ogen wat verder, maar bleef haar bekijken. Ze had lange blonde haren en met haar fel blauwe ogen keek ze geïnteresseerd naar mijn kruis. Nog steeds voelde ik hoe ze mijn piemel betastte en nu ook mijn ontblote eikel masseerde. Dat voelde werkelijk geweldig! Kort merkte ik hoe haar hand me over mijn balzak heen streek. Op dat moment zou ik een kleine kreun niet kunnen onderdrukken en schokte mijn lichaam.

Het meisje leek op te schrikken en draaide zich om. We maakten oogcontact en haar mond viel een stukje open. ‘Oh eh… oeps ik wist niet dat je wakker… ik bedoel ehm… ik dacht dat je sliep…’ excuseerde ze zich lichtelijk gegeneerd, terwijl ze opstond. Opvallend was hoe zacht haar hoge stem was. Ze klonk opvallend lief en gaf me meteen vertrouwen, waardoor verdere vragen meteen overbodig leken. Wel vroeg ik me af wie ze was. ‘I-ik ben ehm… nog wat vroeg, geloof ik?’ sprak ze en ik merkte hoe schattig ze bloosde. Omdat ik niet wist wie ze was en waarvoor ze bij me zat, besloot ik te hoofdschudden noch te knikken. Pas toen zou het me opvallen dat zij kleren droeg en ik dus niet. Alsof ze gedachten kon lezen reageerde ze meteen met ‘Vind je het oké als ik me al uitkleed en dan nog even bij jou kom zitten?’ Goedkeurend zou ik glimlachen en merkte hoe ze zelf ook glimlachte. ‘Oh leuk, je begrijpt dus toch Nederlands…’ sprak ze gniffelend, terwijl ze zonder blikken of blozen haar shirt over haar hoofd haalde.

Hoewel ik niet erg opvallend wilde toekijken, lukte het gewoonweg niet om mijn ogen ervan los te scheuren. Ze droeg een lichtrozige BH die erg mooi afstak tegen haar witblanke huid. Prachtig glanzende, gladgeschoren lange benen om van te dromen, kwamen in vol ornaat tevoorschijn toen ze haar rokje liet zakken. Het bijpassend slipje had in haar kruis een paar donkerder roze getinte streepjes. In een flits stelde ik me voor dat het mogelijk geen patroon maar nattigheid zou zijn. Van pure opwinding zou het mijn piemel nog stijver maken en vanzelf doen bewegen. Kort zou ik haar voor het eerst horen giechelen en merkte hoe haar ogen bij mijn kruis vandaan flitsten. ‘Kijk dat vind ik nu zo leuk, dat je geen enkele moeite doet om wat te verbergen! Hoeft ook niet hoor...’ sprak ze terwijl ze haar kleren op plooide en achter zich neerlegde. Ze nam er uitgebreid tijd voor en leek erg ontspannen. Toch merkte ik hoe ze haar billen heen en weer schudde, alsof ze erg veel zin had in wat er nog komen zou. Als vanzelf zou ik trachten er naartoe te grijpen. Maar merkte toen dat mijn handen nog steeds geboeid zaten boven mijn hoofd. Even rammelde ik eraan, maar van loskomen zou echt geen sprake zijn.

Mijn hoofd bewoog even naar de andere kant, terwijl ik me probeerde realiseren waar ik nu was. Er hing een soort mist in de ruimte, maar vlak boven me merkte ik dat het plafond van bakstenen was. Alsof ik in een soort van oude wijnkelder zou liggen. Toch was het er niet bepaald koud. Wel leek het erg vochtig, want overal hing een soort wazige mist die ook als stoom zou kunnen doorgaan. Door de mist heen dacht ik verderop een gedaante te zien. Het had echter ook een grote foto, schilderij of poster kunnen zijn. Doordat mijn hoofd behoorlijk duizelde en de mist vanzelf leek te bewegen, leek het alsof de gedaante zelf ook bewoog. ‘Geniet je van de show?’ vroeg het meisje die even giechelde. Afgeleid en even helemaal vergeten dat ze daar nog stond, keek ik om. Meteen zou ik merken hoe ze over haar armen heen, haar bovenstuk uitgooide en een cirkeltje omheen haar eigen as draaide. Daarbij flapperde haar tieten speels alle kanten uit. Ze gniffelde en leek erg in haar nopjes om zichzelf door me te laten bekijken. Heel even kwam ze wel erg dichtbij mijn gezicht ermee en merkte ik hoe ontzettend bloemig en lekker ze rook. Opvallend snoof ik en glimlachte vervolgens spontaan.

De wisselwerking tussen ons leek compleet te worden. Want ook zij reageerde weer op me en likte even aan haar vinger, die ze vervolgens speels in haar mond stak. Nog een keertje draaide ze volledig rond en bleef toen met haar rug naar me toegekeerd staan. Hoewel het in de ruimte muisstil moest zijn, klonken er muziektonen in mijn hoofd terwijl haar slipje van haar kruis los kwam. Langzaam zou het als vanzelf naar onderen zakken en kwamen twee prachtig mooie billen tevoorschijn. Alles had ik op dat moment willen geven om ze ook maar even te kunnen aanraken. ‘Kom hier…’ fluisterde ik zacht en merkte tot mijn verbazing hoe de billen als vanzelf dichterbij leken te komen. ‘Kusje?’ hoorde ik het meisje vragen en zonder enige twijfel drukte ik mijn hoofd wat naar voren. Een mix van vrolijke giechel en geil gekreun vulde de kamer, terwijl ik me afvroeg of ik er zelf ook aandeel in had. Intussen zou ik merken hoe ze zich omdraaide en een kort vreugdedansje van puur plezier maakte. Haar lieve glimlach die reikte van oor tot oor en haar mooie witte tanden bloot, werkte aanstekelijk op me. Ware kriebels die ik lang niet meer had ervaren, maar waar ik zo nood aan had gehad, gierden door mijn buik heen. Spontaan zou ik hierdoor lachen, terwijl ze haar nageltjes speels in mijn buik plantte.

Als vanzelf kronkelde ik wild, terwijl ik het uitgierde. Even snel als ze begon, stopte ze ook weer en ik merkte hoe haar armen me eerder liefdevol omhelsde. Op dat moment zou mijn hoofd naar de andere kant gericht zitten en merkte ik met grote ogen hoe de gedaante nu plots een stuk dichterbij stond. Het zou een jongen zijn en zeker wist ik dat hij had bewogen. Tegelijkertijd merkte ik ook zijn ogen op die strak naar ons keken. Alsof de mist in zijn richting net op dat moment een beetje optrok, zou ik ook zien dat hij naakt was. Zijn hand zat hem in zijn kruis en even twijfelde ik of hij het bedekte omdat ik toe keek of hier nu open en bloot met zijn pik speelde.

‘Wat een lekker grote is dat!’ sprak het meisje en even keek ik verbaasd om. Daar merkte ik hoe ze net op dat moment naar mijn stijve piemel greep. Langzaam bewoog ze mijn voorhuid op en neer en samen keken we er met grote ogen naar. ‘Mmm’ reageerde ik zacht. ‘Dat vind je wel lekker geloof ik?’ sprak het meisje zacht. Ze giechelde niet, maar leek zich ten volle op haar eigen praktijk aan me te concentreren. Het leek op dat moment compleet onwerkelijk. Als een droom, met alles wat rondom me meekeek en gebeurde. ‘Is dit een droom?’ hoorde ik mezelf fluisteren en merkte hoe het meisje even glimlachend naar me keek. ‘Jij bent nu mijn droom lieverd!’ zei ze en met haar hand zou ze op dat moment ongegeneerd over mijn ballen en over mijn billen voelen. Daarin kneep ze even behoorlijk fel, waarna ze zonder enige waarschuwing een vinger in mijn kont zou drukken. Kort zou ik een jongensgilletje slaken. ‘Voelde je dat?’ vroeg het meisje. ‘Ja wat dacht jij dan!!?’ zei ik meteen stevig. ‘Dan is dit geen droom…’ concludeerde ze nu giechelend.

Even schudde ik fronsend mijn hoofd en draaide dat naar de andere kant. Daar zou ik merken hoe de jongen nu weer wat dichterbij geslopen was. Samen met het meisje mee, leek hij ook te lachen, al hoorde ik hem niet. De hand van het meisje dat intussen stevig over mijn borst en buik heen streelde, zou bewijzen dat zij de jongen nog niet had opgemerkt. Want haar aandacht verslapte geen moment van me. Met haar andere hand zou ik zien hoe ze nu vlakbij me aan haar borsten streelde. Mijn lippen tuitend keek ik ernaar en was blij dat ze ze dichterbij bracht. ‘Kusje?’ vroeg ze speels en giechelde luid toen ik zomaar met mijn tong tegen haar tepel aantikte. ‘Mmm stoute speelvogel ben je wel!’ reageerde ze meteen en bracht toen haar andere borst naar mijn mond. Gretig en niet teleurstellend zoog ik haar tepel in mijn mond. ‘Whiiihhih’ bracht het meisje uit, alsof haar tepeltjes lekker overgevoelig waren. ‘Hmmm je maakt me al helemaal nat met je geile streken…’ sprak ze opgewekt. Even dacht ik dat ze een been over me heen zou slaan en me haar schaamlipjes zou laten likken. Echter loerde ze plots een moment over de tafel heen. ‘Wat is er?’ vroeg ik, terwijl ik keek waar haar blik op focuste. De jongen stond er nog steeds en draaide zich in profiel gericht. Duidelijk hield hij zijn blote piemel in zijn hand. Die was aardig stijf en hij liet trots zijn opvallend grote ontblote eikel zien, waarover een kleine glans ontstond. Even bleef mijn blik op het paddenstoelvormige gevaarte rusten, terwijl ik me afvroeg of ik dit al eerder had gezien.

‘Niets, ik dacht even dat ik wat hoorde.’ sprak het meisje. Langzaam daagde het me dat zij hem helemaal niet kon zien, hoewel hij vlakbij stond. Het zou even duren voordat ze met haar hand opnieuw naar mijn piemel ging. Het begin was even anders, omdat ze lichtelijk bedrukt over me heen keek. Maar zo gauw ik haar complimenteerde met alleen een zacht gekreun van intens genot, glimlachte ze alweer. ‘Je mag me daar ook met je mond… ...zuigen’ probeerde ik uit te brengen, maar tot mijn verbazing hoorde ik mijn eigen stemgeluid niet. In plaats daarvan zou ik wel het geschuifel horen en merkte hoe de jongen nog dichterbij sloop. Wat het meisje mogelijk zou gaan doen voelde zo goed, dat ik me door hem niet wilde laten afleiden. Ze trok mijn voorhuid naar onderen en streelde me over mijn blote eikel. Daarna trok ze me een tijdje af. Dat voelde bijna zo goed als ik het bij mezelf deed, soms zelfs nog een tikkeltje beter. Mijn pik zou er in elk geval superstijf en gevoelig door worden. Dat moest het meisje ook begrijpen, want plots deed ze iets, wat ik niet zag aankomen. Ze kroop vlak over me heen en richtte mijn harde paal tussen haar benen. Zonder enige waarschuwing ging ze daar nu zomaar overheen zitten.

Luid zou ze giechelen en vlotjes op en neer wippen. Het kriebelde ontzettend aan mijn eikel en vast zou ik niet lang nodig hebben. Nog maar net zou ik erin slagen om mijn hoofd erbij te houden, terwijl de wereld om me heen telkens sneller tolde. Hoewel ik opnieuw geen stemgeluid hoorde, kreunde ik voor mezelf en hoorde het meisje als in de verte giechelen en luider gillen van opwinding. Even brulde ik luid om zo te kunnen aangeven dat ik zou gaan spuiten. Op hetzelfde moment hoorde ik aan mijn flank hoe ook de jongen aan zijn hoogtepunt zou komen. Het meisje zou allerminst gas terugnemen en kreunde verlekkerd terwijl ze met me bleef neuken. Tegelijk dacht ik natte druppels over mijn gezicht en borst te voelen. Even hief ik mijn hoofd op. Het was de piemel van de jongen die naast me stond die me het zicht blokkeerde. Uit zijn plasgaatje spoten op dat moment de laatste druppels aan jongenszaad. Hoewel ik er probeerde naast te kijken, lukte het me op dat moment niet om het meisje nog in beeld te krijgen. Zo graag had ik, ook al had ik mijn momentje zelf al beleefd, nog wat voor haar teruggedaan. Haar gestalte werd merkelijk donkerder en voelend dat ik niet meer kon reageren, zou mijn tollende hoofd weer vanzelf naar achteren vallen.