De Vriendengroep - 16

Ik ging aan de wandel door het huis. Aanvankelijk om te zien wie ik kon vinden en wie ik kon uitsluiten. Als iemand hier nog was, dan kon die persoon niet bij Elise zijn. Maar ik vond niemand. Het sloeg nergens op. Iedereen was vast iets voor zichzelf aan het doen. En Elise was misschien wel shoppen met de meiden. Ik moest ook niet zo moeilijk doen. Eindelijk zag ze haar vriendinnen weer. Dat moest ik niet vergeten. Al bleef ik wel een beetje zorgen maken. Misschien hadden we beter naar huis kunnen gaan. Dan hoefde ik me in ieder geval voor nu geen zorgen meer te maken. Alleen nog maar voor later.

-

Struinend kwam ik langs de keuken en trok de koelkast open, zo’n grote Amerikaanse wat helemaal niet paste bij dit huis. De hele keuken was vrij modern en zo goed als af. Dat kon van de rest niet gezegd worden nog. Mijn oog viel op een aantal flessen wijn en met mij zogenaamde ‘kennis’ begon ik die te bestuderen en liep met een witte en rosé weer de keuken uit. Ik ging het er maar eens van nemen, dacht ik nog. Als ik dan toch alleen ben. Ik had nooit moeite met alleen zijn. Vond dat soms juist wel even fijn. Maar liever wel onder andere omstandigheden en met iets meer zekerheid. Ik ging een beetje op verkenning uit en belandde op het dak. Ergens op de bovenste etage in een vrij donker hoekje, stond een houten laddertje tegen de muur en daar kon je het dak op. Ideaal. Ik zag het omdat het luikje open was en er licht naar binnen scheen. Ik klom tot halverwege en legde eerste de flessen en een glas wat ik had gevonden over de rand en stak daarna zelf m’n kop door het gat en ontdekte een nieuwe wereld. Er lag hier gewoon een terras. Niet af. Maar redelijk netjes. Wat stoeltjes en zelfs een lounge-set. Wat ouder bomen in de straten zorgden her en der voor wat schaduw met hun lange takken vol bladeren, en zowaar was dit een prachtig en rustig plekje midden in de stad. Je hoorde vooral de wind. En wat vogels misschien. Maar voor de rest vrij weinig. Wel hoorde ik geneurie. Een serene rust in haar stem, hier op het dak, en niet veel later ook weer in m’n hoofd.

-

Daar lag Kamila. Of daar zat ze. Maar met haar benen plat, en op de grond. Een grote zonnebril op haar neus en oortjes in haar oren. Ze had me nog niet gehoord. Ze luisterde muziek en lieflijk neuriede ze mee. Ik grinnikte erom. Ik wilde haar niet storen. Ze was niet mee shoppen. Misschien was ze liever even alleen. Kamila kende ik nagenoeg niet. Maar ze sprak enorm tot de verbeelding. Ze was knap, maar vooral haar levensstijl vond ik iets waar ik soms wel jaloers op was. En wie niet. Over haar persoonlijk wist ik niks, maar Elise had het wel eens over haar, en dan zat ze weer in een ver oord aan de andere kant van de wereld. En nu zat ze hier in Brugge. Dat was minder ver weg. Maar wel alleen. En zover ik wist, was ze dat altijd. Ook op foto’s die ik van haar zag, was ze altijd alleen. Vaak niet eens iemand die de foto voor haar maakte. Echt alleen. Dat terwijl ik niks van haar wist. Misschien vond ze het wel prettig zo. Alleen zijn was soms wel makkelijker. Geen gedoe of gezeur. Wat ik meemaakte met Elise zou ze zij nu niet kunnen meemaken. En dat was maar beter ook. Ik stond daar nog met twee flessen wijn en een glas, toen ze omkeek en toch doorhad dat zij nu niet echt alleen was. Meteen haalde ze haar oortjes uit en nodigde ze me uit erbij te komen zitten. Ze lachte vriendelijk en ik knikte. Ik zag naast haar ook al een fles rosé staan en een halfvol glas. Ze had dezelfde gepakt als ik. Dat was leuk. Zonder al te veel te zeggen, ging ik naast haar op de grond zitten en schonk ze mijn glas vol naast het hare. We tikten de glazen tegen elkaar en namen een slok van de koele drank op deze toch wel warme dag, hier in de rust op het dak. Even werd er niks gezegd. We hadden nog niks gezegd. We hadden elkaar ook niks te zeggen. We kenden elkaar immers niet. Maar dit kon wel. Het was niet eens gek, maar juist wel fijn. Ik zuchtte, zij zuchtte, en we dronken wat. Verscholen achter haar zonnebril liet ze zich iets achterovervallen en leunde ze op haar ellebogen en gaf ze haar lichaam aan de zon. Een lichaam wat grotendeels bedekt was. Een losse, dunne, zwarte pantalon tot aan haar enkeltjes. Haar mooie voeten wel bloot. En ze droeg een simpel, zwart hemdje, ook niet te strak om haar lijf. Des al niet te min was ze sexy. Kamila was echt een hele mooie meid. Je kan niet zomaar je geld verdienen. Zij kreeg geld voor haar foto’s. En dan moest je niet alleen knap zijn, maar ook een beetje sexy. En daar voldeed ze ruimschoots aan. Terwijl ik juist zag dat hier eerder een introvert meisje leek te liggen. Dat ze knap was, wist ze dan wel. Maar ze leek liever alleen de rust op te zoeken. Dat vond ik wel interessant. Ik had kort naar haar gekeken en daar had ze niet eens op gereageerd. Ik kon moeilijk zeggen dat ik een bepaald type had waar ik op viel. Ik vond Elise onwijs lekker in al haar eenvoud en kneuzigheid. Ik had al gezegd dat ik Koreaanse meisjes zoals Hyun mooi vond, en iemand zoals Sophia mocht er natuurlijk ook wezen. En dan had je Kamila met haar mooie, volle, rode hare en die groene ogen die zo mooi in contrast stonden, maar nu verscholen lagen achter haar zonnebril. Een mooi slank lijf, iets voller in haar gezicht, net als Elise, en een behoorlijke voorgevel die vrijwel altijd in het zicht lag, al deed ze nog zo haar best die te bedekken. Alleen op haar socials liet ze die twee zien in een bikinitopje of lage decolleté. Maar dat was niet echt. Zo was ze niet echt. Had best wel een entree gemaakt gisteren, maar al snel viel het me op dat ze wat stiller was dan ik dacht. Ze repte ook geen woord over gisteren of vanochtend. Bij het ontbijt was het zo kil. Maar zo had ze het misschien ook wel graag. Lekker rustig. Beter als iedereen maar z’n mond hield. Dus deed ik dat ook, zonder ook maar echt te weten wie er naast me zat en hoe ze in elkaar zat. Maar dat ze naast me zat, vond ik erg fijn. Haar rust liet mij snel alles doen vergeten wat betreft de hectiek rondom Elise en de rest van de groep. En dat was me heel wat waard. En een goed wijntje hielp ook wel.

-

Als de rosé op is, beide flessen, maak ik de witte open. Ze slaat af. Het is niet haar ding, zegt ze me dan. Los van wat wijzen en zeggen dat het lekker weer was, hadden we in stilte gezeten. Maar nu zeg ik haar dat ze dit moet proberen. Dit kon niet vies zijn. Ik kon het weten. Al was elke fles anders, en had ieder z’n eigen smaak, natuurlijk.

‘Ach, jij zal het wel weten.’ zei ze toch met een glimlach en hield haar glas voor. Echt aangeschoten was ze niet. Al voelde ik hem zelf al wel behoorlijk zo met de zon op m’n kop. Ze zat overeind nu, wat voorovergebogen met haar knieën opgetrokken en heel veel kleiner kon ze niet zijn. Verre van de babe die ze presenteerde en waar ze geld voor ving. Ze neemt een slok en daarna nog één. Een paar minuten later schenk ik bij.

‘Lekker.’ zeg ik ook, alsof het gewoon lekker is. Maar het was echt lekker. ‘Chablis is bijna altijd goed.’ maakte ik er maar van. Had nog nooit een Chablis gedronken die niet lekker was. Al konden ze nog zo verschillen. Nu dronk ik bijna alles en kon ik bijna alles wel waarderen vanuit een bepaalde hoek, dus heel gek was dat ook weer niet.

‘Leuk zeker? Een eigen winkel?’ vroeg ze toen zowaar wat. Het was m’n droom. En ik was eigen baas. Dat vond ik lekker werken. ‘Snap ik.’ zegt ze daarop. ‘Ben ook eigen baas.’ noemt ze het. En zo was het ook. ‘Geen verantwoording aan wie dan ook.’ klonk ze wat venijnig. Ik wist dat ze ruzie had met haar ouders. Maar het was niet aan mij om dat op te brengen.

‘Ja, vrij om te gaan en te staan waar je maar wilt. Jij dan.’ zei ik haar. ‘Ik heb m’n winkel.’ ten slotte. Ze glimlachte om mijn woorden.

‘Het is mooi hier.’ zegt ze daarna. ‘Mooier dan ik dacht. Niet zo druk ook.’ somde ze Brugge eigenlijk kort maar goed samen. Ik knikte. Het was geen diepzinnig gesprek verder, maar dat ze wat tegen me zei, vond ik wel leuk. ‘Heb veel steden gezien.’ zei ze nog. ‘Leven op een eiland lijkt me ook wel leuk.’ legt ze het daarna weer bij mij neer.

‘Zo anders.’ zei ik meteen. ‘Je kan niks voor lief nemen. Er is gewoon niet altijd alles.’ zuchtte ik, doelende op goederen, maar dacht ook aan Elise en hoe zij misschien wel gevangen had gezeten op Ameland, en daar niet alles had wat ze wilde hebben. Haar vrienden, bijvoorbeeld. Dit ontging Kamila vanzelfsprekend.

‘Beter dan elke week ergens anders. Ik heb niet eens een thuis.’ zei ze daarop. Toch klonk ze niet treurig. Het waren bewuste keuzes geweest. Zowel voor haar als voor mij.

‘Je hebt ruzie thuis, toch?’ zei ik toen wel. Ze knikte rustig.

‘Heb ze ook niet meer nodig. En dat is wrang.’ zei ze meteen. ‘Door wat ik doe, willen ze me niet meer zien. En door wat ik doe, heb ik ze niet meer nodig.’ klonk het erger dan het was, dacht ik ten minste. Had van Elise begrepen dat ze eerst op kosten van haar ouders een tussenjaar had genomen en op reis was gegaan. Eenmaal begonnen met foto’s maken, kreeg ze daar nu genoeg geld voor omdat zelf allemaal te financieren. En haar ouders waren daar dus niet van gediend. Ze was nog maar twintig. Ook zij. Ik had wel bewondering voor haar. Al begreep ik haar ouders ook wel. Ze leek niet het uitbundige type te zijn. Helemaal niet. Maar als haar ouders enkel haar foto’s zagen, zouden ze dat wel kunnen vermoeden. Die zagen, net als haar fans, gewoon een knap meisje in uitdagende kleding wat foto’s en filmpjes van zichzelf maakte. Maar niemand die dan zag dat ze altijd alleen was als ze dat deed. ‘Ik kan dit nog wel een paar jaar doen, denk ik. En als het zo doorgaat, heb ik nooit meer iemand nodig.’ maakte ze er zelfs van. Dan leek ze haar doel bereikt te hebben. Voor altijd alleen. Zo vatte ik het op. Ieder z’n ding.

-

Ondertussen zaten we hier al een paar uurtjes en de middagzon ging al wat lager staan. We keken over de voorkant van het gebouw heen en zagen de entree voor ons liggen daar ver beneden. We hadden niemand gezien. Elise was nog niet terug. Niemand nog. Ik vroeg me wel weer dingen af, maar hield ze voor me. Kamila had echt geen woord gesproken over drie jaar terug of over de plannen van dit weekend die ze aanvankelijk hadden. En dat was fijn. Even leek alles normaal, al wist ik dat zij er ook bij was. Had zij niet gezoend met Elise? Sowieso met Sophia en Hyun. Dat had ik gezien… Maar de Kamila die ik nu naast me heb zitten, lijkt op geen enkele manier op de Kamila van drie jaar terug. Niet dat ik die Kamila wel kende. Alcohol kon gekke dingen doen met mensen. Dat wist ik maar al te goed. Al leek het nu weinig invloed op haar te hebben. En dat was misschien ook maar goed. Wat Elise wel of niet deed, maakte me kort niks uit. Dit was best prima toeven zo. Ook toen de wijn op was. We lagen, op gepaste afstand, naast elkaar in de zon, en genoten nog even van het weer en elkaars aanwezigheid, zonder dat dat gek was. Wellicht werd ik wel deel van de vriendengroep. Dat kon ook, natuurlijk. Via-via. Niet via Elise meer. Al moet ik toegeven dat toen Kamila mijn kant op keek, weg van de zon, en ik dat in mijn ooghoeken zag, ik dit toch wel fijn vond. Al had ze waarschijnlijk de ogen dicht achter die zonnebril. Het ging om het idee dat het ook anders kon. Samen alleen zijn was misschien beter dan samen zijn, met anderen…