Een Beeldschone Huisgenote - 90

Mandy knuffelde me van blijdschap. ’’Oh Danny! We worden papa en mama!’’
‘’Tuurlijk worden we dat. Ik heb het zware werk niet voor niets gedaan, schoonheid,’’ zei ik grijnzend.
Ze giechelde en knuffelde mij nog een keer. ‘’Maar lieverd, we houden het wel even geheim. Alleen onze vrienden mogen het al weten. Ze weten toch waar we mee bezig zijn.’’
Ik knikte. ‘’Na de echo gaan we het bekend maken.’’ Ik zette haar op de grond en ze begon te dansen van blijdschap. Ik lachte geamuseerd. ‘’Kom op, we moeten zo meteen naar het werk.’’ Al swingend ging Mandy naar boven om haar tanden te poetsen. Hoofdschuddend keek ik haar na. Natuurlijk was ik ook blij. Ik werd binnenkort vader! Ik voelde de spanning al in mijn lichaam opkomen. Er moest zo veel geregeld worden. Maar daar was het nog te vroeg voor. Eerst even genieten van het feit dat we binnenkort ouders gaan worden.

In de auto richting het werk zong Mandy vrolijk: ‘’Ik word mama, Danny wordt papa. Wij worden ouders. We krijgen een kindje.’’ Ik keek haar aan en ze keek lachend terug.
‘’Zijn je hormonen al op hol geslagen? Want je bent nu al gek.’’
Ze giechelde luid. ‘’Ik ben gewoon blij. Dit is mijn grootste wens.’’
Ik legde mijn hand op haar been. ‘’Dat weet ik, schoonheid.’’ Ze begon weer luid te zingen.
Bij het werk aangekomen stapte ze met een stralende glimlach de kantine binnen. Alle dames waren aanwezig behalve Kim, die later zou komen.
‘’Aha, volgens mij heeft Mandy goed nieuws,’’ merkte Anna op.
‘’Ja, heel erg goed nieuws, geloof ik,’’ grinnikte Lotte.
Elise knikte en vroeg aan Mandy: ‘’Is dat het wat we denken?’’
‘’Ja, het is ons gelukt!’’ antwoordde Mandy stralend.
‘’Oh, gefeliciteerd!’’ gilden de meiden in koor. We kregen stevige knuffels van ze. Anna keek me ondeugend aan. ‘’Je hebt het werk goed verricht.’’
Ik grijnsde. ‘’Tuurlijk doe ik dat goed. Ik heb bij jou heel veel geoefend.’’ Ze knipoogde.
Naast me keek Mandy Kelly onderzoekend aan. Kelly glimlachte breed. ‘’Maak je geen zorgen. Ik ben heel erg blij voor jullie. Ik geef toe dat ik een beetje jaloers ben maar ik ben echt blij voor jullie. Ik gun het jullie.’’
Mandy bleef haar aankijken. ‘’Als je er moeite mee hebt, laat je het dan alsjeblieft weten?’’
‘’Dat zal ik doen,’’ beloofde Kelly en ze gaf Mandy een knuffel.

Twaalf weken later…

Mandy had af en toe last van ochtendmisselijkheid en gevoelige borsten. Haar eetlust was ook veranderd. Ik had een keer lasagne gemaakt en ze lustte het ineens niet meer. Ik moest dus opnieuw koken. Verdorie! En ze at ook veel meer dan normaal. Soms stond ik er van te kijken wat ze allemaal at. Verder was ze vaak snel moe en moest heel vaak plassen in de nacht. Maar voor de rest voelde Mandy zich gelukkig prima. En ik? Ook prima, maar misschien een tikkeltje meer bezorgd dan normaal. Ik lette meer op mijn vrouw dan normaal, want ik wilde zeker weten dat het goed met haar ging. Ik keek ook elke dag naar haar buik of die groter was geworden. Natuurlijk was dat niet het geval. Alleen bij haar borsten kon ik het verschil wel merken. Mandy plaagde me regelmatig dat ik het niet erg zou vinden dat haar borsten groter zouden worden. Op mijn beurt pestte ik Anna dat Mandy straks grotere borsten had dan zij. Anna had zogenaamd gehuild.

Nu, de twaalfde week, konden Mandy en ik wel merken dat haar buik een klein beetje gegroeid was. Ik had tegen haar gezegd dat ze niet veel moest eten. Als beloning kreeg ik een zachte tik op mijn neus. Twee weken geleden dacht ik even dat ik een hartaanval kreeg. Mandy en ik zaten te praten op de bank in de avond, toen huilde ze plotseling. Zomaar ineens. Ik dacht dat ik iets verkeerds had gezegd of gedaan. Gelukkig waren het haar hormonen. Daarna hadden we samen gelachen terwijl ze bleef huilen. Dat was wel hilarisch. De zwangerschap van Mandy hielden we goed geheim. We hadden gelukkig een goede smoes dat Mandy geen alcohol mocht drinken. Ze moest auto rijden want ik kon dat natuurlijk niet. We hoefden niet eens te liegen.

Aan de slaapkamer van ons toekomstige kind hadden we nog niet veel gedaan. Alleen de wanden waren wel geschilderd. Omdat we nog niet wisten of ons kind een jongen of een meisje was, hadden we voor zachtgroen gekozen. Op internet hadden we al spullen uitgezocht - of beter gezegd: Mandy had het uitgezocht - maar nog niet besteld. We wilden eerst wachten op de 20 weken echo. In de weekenden waren Mandy en Lotte vaak in de werkkamer te vinden. Ik ging even een kijkje nemen wat ze aan het doen waren. Het bleek dat ze de babykleertjes aan het ontwerpen waren. Mandy straalde helemaal toen ze het ontwerp aan mij liet zien. Lotte vertelde dat Anna een idee had. In de winkel hadden we een thema afdeling. Vlak voor de bevalling zou het thema baby worden. Mandy en Lotte moesten een kleine voorraad baby kleding ontwerpen en produceren. Maar dat deden ze met heel veel plezier. Mandy had ook een paar ontwerpen klaar staan voor ons kind. Het waren leuke kleertjes met grappige afbeeldingen erop. Uiteraard stond ons merk ‘Twins’ er ook op. Mandy vroeg me of ik nog een leuk idee had. Ik stelde voor om een Ajax logo op het shirt te zetten. Een tel later was ik uit de kamer gezet door de dames. Blijkbaar was mijn idee niet zo goed bevallen.

Maar vandaag was het de grote dag voor ons: een termijnecho. Mandy en ik zaten aan tafel voor het ontbijt.
‘’Spannend?’’ vroeg ik toen ik een boterham pakte.
Ze knikte. ‘’Ja, ik hoop echt dat het allemaal goed gaat.’’
‘’Het komt vast wel goed. Ik maak me geen zorgen want mijn sperma is topkwaliteit.’’
Ze proestte het uit. ‘’Idioot! Maar waarom ben je dan slechtziend en slechthorend?’’
Ik lachte. ‘’Dat was van mijn vaders sperma. Niet het mijne.’’
Ze hikte nog na van het lachen en ontspande zich zichtbaar. ‘’Dank je wel, lieverd.’’
Ik knipoogde. ‘’Het komt goed, ik heb er vertrouwen in.’’
Na het ontbijt vertrokken we met de bus naar het echo-centrum. We hielden elkaars hand vast. Bij het gebouw aangekomen meldden we ons netjes bij de balie en daarna moesten we in de wachtkamer wachten. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten want we werden vrij snel opgeroepen door de verloskundige. Een aardige vrouw van middelbare leeftijd. Haar naam was Jill. Ze begeleidde ons naar de kamer. Mandy ging op het bed liggen en ik nam plaats op de kruk naast haar.

De verloskundige vroeg aan Mandy: ‘’Hoe gaat het met u?’’
‘’Ja, het gaat prima. Ik had wel vaak last van ochtendmisselijkheid maar voor de rest gaat het goed.’’
‘’Dat klinkt goed, de misselijkheid is normaal bij de zwangerschap. Maar zullen we beginnen? Ik kan zien dat u niet kan wachten,’’ ze Jill glimlachend. ‘’We gaan een uitwendige echo doen. Wilt u uw vest uitdoen en uw shirt omhoog rollen.’’ Mandy deed wat ze vroeg en haar buik werd ontbloot.
‘’Hmm,’’ zei de vrouw. ‘’Ik kan al een beetje zien dat uw buik gegroeid is.’’
‘’Dat komt omdat ze te veel eet,’’ zei ik grijnzend. De verloskundige moest hartelijk lachen en ik kreeg een stomp van mijn vrouw.
‘’Maar is dat normaal?’’ vroeg Mandy.
‘’Ja, dat kan zeker. Vanaf week 11 of 12 kan de buik al groeien. Dat is bij iedereen verschillend. Maar ik ga nu beginnen. De gel kan een beetje koud zijn.’’ Jill smeerde de gel voorzichtig over de buik van Mandy. Ik zag aan Mandy’s blik dat de gel inderdaad koud was. Ik grinnikte zacht. Jill zette het echoapparaat op de buik en we keken naar het beeldscherm. Ik kon niet veel zien. De verloskundige keek me aan. ‘’Kunt u wat zien?’’
‘’Nee, niet echt. Maar dat is niet erg,’’ antwoordde ik.
‘’U mag wel wat dichterbij zitten, als u wilt,’’ zei Jill vriendelijk.
Dat wilde ik graag maar daarbij moest ik de hand van Mandy loslaten. Ze vond het niet erg want ze had mijn hand al losgelaten. Ik ging wat dichterbij zitten.

‘’Oké,’’ zei de verloskundige. ‘’We gaan even kijken.’’ Het apparaat ging heen en weer over de buik van Mandy tot de verloskundige zei: ‘’Daar is hij.’’ Ik keek aandachtig naar het beeldscherm maar ik zag het niet. ‘’Oh my god,’’ hoorde ik Mandy zachtjes roepen.
‘’Kunt u het zien?’’ vroeg Jill aan me. Ik schudde mijn hoofd.
‘’Ik help u wel.’’ Ze wees op het beeldscherm. Ik zag iets ronds. ‘’Dit is het hoofd,’’ zei ze glimlachend. ‘’En dit is de buik. En deze zijn de ledematen. Ziet u dat?’’ Ik keek aandachtig naar het beeldscherm. Plotseling zag ik het. De foetus lag helemaal opgekruld. Ik kreeg ineens kippenvel toen ik het zag. ‘’O god,’’ fluisterde ik zacht. ‘’Ik zie het.’’
Ik keek naar Mandy, die keek me stralend aan met vochtige ogen. Ik strekte mijn hand naar haar uit en ze kneep in mijn hand.
‘’O, wacht eens even,’’ zei de verloskundige plotseling. Ik keek geschrokken naar het beeldscherm. Ik dacht dat er iets was. Maar ik kon het niet zien wat er mis was. Ik keek naar Jill die glimlachend naar me keek. Mandy haar mond was open gevallen. Ze had het dus gezien. ‘’Wat is er?’’ fluisterde ik enigszins nerveus.
‘’Ik denk dat jullie een extra bed moeten aanschaffen,’’ zei de verloskundige.
Ik knipperde met mijn ogen. ‘’Een tweeling?’’
Ze knikte. ‘’Ik zal het je laten zien.’’ Ze wees aan waar het tweede kind moest zijn. Het duurde even voordat ik het weer zag. Maar ik vroeg me af of dat niet hetzelfde kind was. Jill leek mijn gedachten te lezen. ‘’Ik zal u even laten zien, blijf op het beeldscherm kijken. Dit is het eerste kind. Ziet u dat?’’
‘’Ja,’’ mompelde ik.
De vrouw verplaatste het apparaat naar de andere plek op de buik van Mandy. Het beeld veranderde. ‘’En dit is het tweede kind,’’ zei Jill. Ze wilde het aanwijzen maar ik was haar voor. Ze glimlachte. ‘’Ja, dat is het inderdaad. Jullie krijgen een tweeling. Gefeliciteerd.’’ Ik keek Mandy aan. ‘’Wow, we krijgen een tweeling!’’ Mijn stem klonk schor van verbazing.
‘’Ja, we krijgen twee kinderen!’’ zei Mandy die zichtbaar ontroerend was.

‘’Oké,’’ zei de verloskundige. ‘’We gaan hun hartjes zoeken. Even kijken of ze goed kloppen. Ach.. ik zie het al. Daar is het.’’ Ze wees het aan. Ik kneep mijn ogen een beetje dicht om beter te zien.
‘’Ziet u dat?’’ vroeg ze.
Ik zei aarzelend: ‘’Ik zie een knipperend stipje.’’
Ze knikte enthousiast. ‘’Dat is het hart. Het ziet er goed uit. We gaan even bij het andere kijken.’’ Het beeld veranderde continu tot het beeld ineens stil viel. Ik wachtte op een reactie van de verloskundige maar die kwam niet. Ik keek de verloskundige aan. ‘’Kunt u het vinden?’’ vroeg ze. Ik keek even naar mijn vrouw. Haar blik vertelde me dat ze het al gevonden had. Ik staarde aandachtig naar het beeldscherm. Ik had het hoofd van een foetus snel gevonden. Ik ging iets lager zoeken en daar zag ik het: een knipperend stipje. Ik wees het aan.
‘’Heel goed,’’ zei Jill. ‘’Het hartje klopt ook goed. Het ziet er allemaal erg goed uit. En nu even stil. We gaan even luisteren.’’
Ik trok mijn wenkbrauw op naar de verloskundige. Toen hoorde ik iets. Ik wist niet wat het was. Het leek alsof er iets aan mijn CI mankeerde. Ik hoorde iets van tikken of bonken. Ik kon niet uitleggen wat het was.
De verloskundige en Mandy keken mij vragend aan.
Ik zei aarzelend: ‘’Ik weet het niet. Ik hoor wel iets, maar weet niet zeker wat het is. Ik hoorde iets zachtjes bonken, of zo.’’
Jill keek goedkeurend. ‘’Dat is het hartje van uw kind.’’ Ik stond hier met een mond vol tanden. Ik kon het horen! Mandy keek me met een grote glimlach aan, haar wangen waren nat van tranen.
‘’Maar kan je al zien of ze een- of twee-eiig zijn?’’ vroeg Mandy.
‘’Daar kijk ik nu naar,’’ zei de verloskundige. ‘’Twee kinderen van hetzelfde geslacht met ieder twee vruchtvliezen kunnen zowel een- als twee-eiig zijn. Maar dat kan je pas zien bij een 20-weken echo. Bij één vlies is er altijd een sprake van een eeneiige tweeling. Even kijken… Hmm.. ik zie maar één vlies. Het is dus een eeneiige tweeling.’’
Mandy en ik keken elkaar aan. ‘’Dat wordt lastig voor mij om ze uit elkaar te houden.’’
Mandy en Jill moesten lachen.

De verloskundige ging verder kijken of het allemaal goed was. Ze kon ons vertellen dat het er allemaal goed uit zag. Daarna berekende ze de verwachte geboortedatum voor ons. Het werd 20 augustus. Maar ze vertelde ons dat een tweeling meestal rond 38 weken geboren wordt en dat het in het ziekenhuis plaats zal vinden. Als laatste kregen we de echo-foto’s.

Hand in hand verlieten Mandy en ik het echo-centrum. ‘’Nou, nu moeten we onze uitzet dubbel aanschaffen,’’ zei ik grijnzend.
Mandy giebelde. ’’Inderdaad en we kunnen het nu eindelijk bekend maken.’’
‘’We kunnen beter wachten tot zondag. Dan kunnen we het bekend maken op jouw moeders verjaardag. Mijn ouders zijn ook uitgenodigd. Zullen we onze zwangerschap op een leuke manier bekend maken?’’
Ze keek me verrast aan. ‘’Dat is een geweldig idee!’’
In de bus richting het werk staarde Mandy naar de foto’s. Toen ze merkte dat ik haar aan keek, draaide ze haar hoofd naar mij toe. ‘’Kun je het ook zien?’’
Ik knikte en wees het aan. ‘’Dat is volgens mij het hoofd.’’
Ze glimlachte. ‘’Ja, dat is het inderdaad. Ik ben zo blij dat ze gezond zijn.’’ Ze legde haar hoofd op mijn schouder en we bleven naar de foto’s kijken tot we onze bestemming bereikt hadden.

Het was net na twaalven toen we bij het werk aankwamen. Alle dames keken ons verwachtingsvol aan toen we binnen liepen. Mandy glimlachte met haar tanden bloot terwijl ze de foto’s op tafel legde. Alle hoofden bogen zich over de foto’s.
‘’Oh, ben je zwanger?’’ vroeg Kim verrast.
‘’Ja, dat klopt. Nu kunnen we het eindelijk bekend maken.’’
‘’Van harte gefeliciteerd!’’ We kregen een knuffel van Kim.
‘’Dat is het hoofdje,’’ zei Lotte, die met haar wijsvinger op de foto wees.
‘’Ja, en dit zijn armpjes,’’ zei Elise vertederd.
‘’Wacht eens even,’’ riep Kelly plotseling. ‘’Volgens mij zijn het er twee. Kijk, daar en daar.’’ Alle hoofden draaiden zich vliegensvlug naar ons toe. ‘’Ja, dat klopt. We krijgen een eeneiige tweeling,’’ zei Mandy stralend. We kregen allerlei felicitaties.
‘’We willen jullie even vragen om je mond dicht te houden. We gaan het zondag pas bekend maken op de verjaardag van Mandy’s moeder,’’ zei ik. Iedereen knikte begrijpend en boog zich weer over de foto’s om nog een keer te kijken. Ik keek Kelly aan. Ze was oprecht blij voor ons. Ik kon toch aan haar blik zien dat ze een beetje jaloers was. Ik nam haar niets kwalijk.

Zondag, de verjaardag van Els. Mandy en ik waren onderweg naar Haarlem.
‘’Oh, ik ben zo benieuwd naar hun reacties,’’ zei Mandy toen ze op de snelweg reed.
‘’Ja, onze moeders zullen helemaal gek worden, denk ik,’’ grinnikte ik.
Ze lachte. ‘’Ja, weet je nog dat ik een dagje uit ging met mijn mama.’’
‘’Dat was toch op dezelfde dag waar we begonnen waren met kinderen maken?’’
Ze knikte. ‘’Ja, ze vroeg mij wanneer ze oma mocht worden.’’
Ik grinnikte opnieuw. ‘’Het gaat leuk worden vandaag.’’
‘’Dat wordt lachen,’’ beaamde ze.

Els liet ons binnen en we feliciteerden haar hartelijk met haar verjaardag. Ik keek haar grijnzend aan. ‘’Heb je al een rollator aangeschaft?’’
Ik kreeg een tik als beloning. ‘’Nee, tuurlijk niet. Ik ben pas 56 jaar!’’
‘’Ah, ik zal er wel eentje voor je kopen,’’ zei ik en vluchtte naar de woonkamer. ‘’Je gaat er spijt van krijgen,’’ hoorde ik haar nog roepen. In de woonkamer was het lekker druk met de gasten. Mijn ouders en zusje waren er al. Ik begroette iedereen en ging naast Mandy zitten. Ik kon zien dat ze stond te popelen om het te vertellen. We kregen koffie en taart van Els en tot onze grote vreugde ging ze naast mijn moeder zitten. Een klein uurtje later waren alle gasten aanwezig. Mandy en ik keken elkaar aan. Het was tijd voor de pret.

‘’Nou,’’ zei Mandy hard boven de herrie uit, ‘’Ik vind dat we een liedje voor de jarige moeten zingen.’’ Iedereen keek elkaar aan en begon luid te zingen: ‘’Lang zal ze leven… in de gloria… hiep hiep hoera…’’
Toen het liedje afgelopen was, riepen Mandy en ik hard: ‘’Oma!’’
Er viel een stilte in de woonkamer.
Els keek ons vragend aan. ‘’Wat zeiden jullie?’’
We keken haar lachend aan maar zeiden niets.
Mijn moeder had het eerder door want haar ogen werden groot. Ze stootte tegen Els aan. ‘’Els! Denk je ook niet wat ik ook denk?’’ Nu werden de ogen van Els ook groot. ‘’O lieve god!’’ Onze moeders keken ons geschokt aan. ‘’Willen jullie zeggen dat jullie zwanger zijn?’’ vroeg Els voorzichtig.
‘’Nee,’’ antwoordde ik resoluut. Onze moeders knipperden met hun ogen en de teleurstelling was goed te zien in hun ogen. Ik grijnsde breed. ‘’Want ik kan namelijk niet zwanger worden.’’ Het publiek barstte in lachen uit.
‘’Etter,’’ zei mijn moeder maar ze keek verwachtingsvol naar Mandy. ‘’Lieve schoondochter van me, ben je zwanger?’’ De glimlach van Mandy straalde. ‘’Ja, lieve mama’s, ik ben zwanger.’’
‘’O, lieve god, we worden oma’s!’’ riep Els blij uit en onze moeders knuffelden elkaar bijna dood van blijdschap. Het gezelschap keek geamuseerd toe.
‘’O, god! O, god! We worden oma’s!’’ jubelde Els terwijl ze opstond en om de tafel naar ons toe rende. Mijn moeder ging in de achtervolging. Mandy en ik werden stevig geknuffeld door onze enthousiaste moeders.
Daarna werden we gefeliciteerd door iedereen. Mijn vader zei grijnzend: ‘’Je hebt het juiste gaatje eindelijk gevonden.’’
Ik lachte. ‘’Ja, dat heeft me een aantal jaren gekost om het te vinden.’’
Mijn zusje omhelsde me. ‘’O Danny, ik word tante!’’
Ik glimlachte. ‘’Dat wordt je inderdaad.’’
Iedereen ging weer zitten, net als onze moeders.

‘’Nou, alsjeblieft, mama, je cadeau. Het is eigenlijk ook een klein beetje voor Anita,’’ zei Mandy toen ze het kleine cadeau aan haar moeder overhandigde.
‘’Maak hem vlug open!’’ zei Anita enthousiast. ‘’Ik weet al wat het is.’’
Els maakte het cadeau gretig open. ‘’Ik ook, de echo foto’s van ons toekomstige kleinkind!’’ Mandy en ik keken elkaar grinnikend aan. Het was heel leuk om naar onze enthousiaste moeders te kijken.
‘’Oh, dit is het hoofdje!’’ riep Anita verrukt.
‘’En dit moet een buikje zijn! O, Anita, we worden oma! Héé, wacht even. Is dat ook een kind?’’ Ik zag dat mijn moeder de foto aandachtig bestudeerde. Toen keken onze moeders naar ons op.
Ik grijnsde breed. ‘’We hebben ervoor gezorgd dat we een tweeling krijgen zodat jullie geen ruzie hoeven te maken wie ons kindje eerst mag vasthouden.’’
Er klonk gierend gelach in de kamer. Onze moeders waren echter stil gevallen. ‘’Krijgen we twee kleinkinderen?’’ vroeg Els fluisterend.
Mandy grinnikte. ‘’Dat zie je toch?’’
Anita en Els keken elkaar lang aan. ‘’We krijgen twee kleinkinderen!’’ riepen ze ineens hard uit. Ze omhelsden elkaar opnieuw.
‘’Héé, je moet mij bedanken hoor,’’ riep ik gespeeld verontwaardigd. ‘’Ik heb er hard voor moeten werken!’’ Drie tellen later werd ik geplet door de gelukkige Els en Anita en kreeg zoentjes op mijn wang.
‘’Ik ben zo trots op je, mijn zoon,’’ zei mijn moeder.
‘’Je hebt geweldig werk gedaan, mijn lieve schoonzoon,’’ beaamde Els.
Ik knikte met mijn wenkbrauwen. ‘’Dat weet ik. Ik doe het altijd goed.’’
‘’Bah, je bent nog steeds arrogant. Hopelijk worden mijn kleinkinderen niet zo arrogant als jij,’’ zei mijn moeder afkeurend maar met een glimlach.
Els rechtte haar rug en keek iedereen aan. ‘’Dit is mijn beste verjaardag ooit!’’ Er barstte weer gelach uit. De hele middag was super gezellig.

———

Nick en Kelly zaten lui op de bank naar het journaal te kijken. Kelly lag heerlijk opgekruld tegen Nick aan. Op de televisie vertelde de nieuwslezer dat er een groot familiedrama in Brabant was. De vrachtwagen reed dwars door de partytent heen waarbij bijna alle aanwezigen om het leven waren gekomen.
Kelly ging rechtop zitten en keek geschokt naar de televisie.
De nieuwslezer vertelde dat een twee maanden oude baby het had overleefd. Hij lag onder de ingestorte partytent. Hij werd later bevrijd door de brandweer. Hij was wonderbaarlijk geheel ongedeerd.
‘’Jeetje, wat erg,’’ fluisterde Kelly. De beelden van het drama werden getoond op de televisie. Het was goed te zien dat er chaos was op een klein park. De witte partytent was volledig vernield. Het bandenspoor op het gras was zichtbaar. De vrachtwagen stond verderop stil tegen de grote boom.
Nick vloekte zachtjes bij het zien van de beelden. Kelly knikte instemmend.

Tijdens het tonen van de beelden vertelde de nieuwslezer verder dat het een feest was van de familie. Ze hielden jaarlijks traditioneel een winterbarbecue. Er waren vijftien mensen aanwezig. Omdat het koud was, was iedereen in de verwarmde tent. De vrachtwagen reed op een redelijk hoge snelheid dwars door de tent heen. Bijna iedereen was op slag dood. Drie mensen waren zwaargewond geraakt en met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Twee van de drie haalden het ziekenhuis niet. De derde persoon overleed drie uur later in het ziekenhuis.
Op de televisie kwam de woordvoerder van de politie in beeld. Hij vertelde dat de vrachtwagenchauffeur aangehouden was en werd later verhoord op het bureau. De reden waarom hij dat deed, was nog onduidelijk. Het onderzoek was volop bezig. Maar ze dachten dat de chauffeur onder invloed van alcohol en drugs was. De politie trof hem bewusteloos aan in de vrachtwagen. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht voor controle en zou later verhoord worden op het bureau. De woordvoerder vertelde dat de baby van twee maanden de enige overlevende was. Hij zat in het kinderwagentje in de hoek van de partytent. Volgens de bandensporen reed de vrachtwagen rakelings langs de kinderwagen.

De volgende beelden werden weer getoond. Kelly hield haar adem in toen ze zag hoe de baby bevrijd werd onder de ingestorte partytent door de brandweerman. Het gezicht van de krijsende baby kwam heel even in het beeld.
‘’Oh my god, arme kind,’’ fluisterde Kelly schor.
Een vrouw verscheen op de televisie. Onderaan las Kelly dat de vrouw de buurvrouw van het stel van de baby was en de ooggetuige was van het verschrikkelijke drama. Ze vertelde met verdrietige blik dat het verschrikkelijk was. Ze was net thuisgekomen van de boodschappen. Toen hoorde ze ineens de herrie. Voor haar ogen zag ze het allemaal gebeuren. Ze vertelde dat het parkje regelmatig gebruikt werd voor het feestje. Haar buren organiseerden elk jaar een winterbarbecue met hun familie. Het stel had allebei geen grote familie, slechts vijftien leden. Maar nu was in één klap de hele familie weg, behalve de baby. De vrouw snikte zachtjes en zei dat ze het zo verschrikkelijk vond want het waren hele fijne mensen. En ze vond het ook verschrikkelijk voor de baby, want hij had zijn familie niet meer.
‘’Oh my god,’’ fluisterde Kelly in shock en ze voelde tranen in haar ogen branden. ‘’Wat verschrikkelijk voor de baby! Zijn hele familie is weg. Hij is helemaal alleen.’’
‘’Ja,’’ beaamde Nick schor. ‘’Echt heel erg.’’
‘’Ja,’’ mompelde Kelly zacht. ‘’Oh, dat jongetje is zo’n schatje. Ik vind het zo erg voor hem. Ik zou hem best willen adopteren.’’

Nick knipperde met zijn ogen. ‘’Wat zei je?’’
Kelly keek hem aan. ‘’Wat?’’
‘’Wat zei je net?’’
‘’Dat die jongen een schatje is.’’
‘’Ja, maar wat zei je als laatste?’’
‘’Eh, Nick, ik weet het niet meer. Ik zat maar te mompelen.’’
‘’Je zei dat je hem wil adopteren.’’
‘’O,’’ zei Kelly verrast. ‘’Ik zei maar wat.’’ Ze keek terug naar de televisie.
‘’Liefje, zou je hem willen adopteren?’’ vroeg Nick serieus.
Kelly keek hem aarzelend aan. ‘’Ja, eigenlijk wel. Hij ziet er zo lief uit. Ik vind het zo erg voor hem. Hij is alles kwijt. Hij heeft geen familie meer. Ik zou hem graag willen helpen.’’ Kelly keek hem onderzoekend aan.
Nick zei: ‘’Dan gaan we toch proberen om hem te adopteren?’’
‘’Dat is toch onmogelijk. We staan op de wachtlijst. We krijgen hem nooit. Bovendien weten we niet of er voogden zijn voor die baby,’’ zei ze hoofdschuddend. Nick zag in haar ogen dat ze hem graag wilde.
‘’Maar wat als we het gaan proberen? Ik denk dat er geen voogden zijn, aangezien de hele familie er niet meer is. De rechter gaat bepalen waar dat kind heen gaat. Ik denk dat hij eerst naar de kinderbescherming gaat. Ik denk dat de rechter zal bepalen dat het kind ter adoptie wordt aangeboden. We kunnen morgen even bellen om te vragen of we op de hoogte gebracht kunnen worden of het kind inderdaad ter adoptie wordt aangeboden. Als het zo is, kunnen we ze vragen of we in aanmerking kunnen komen.’’
Kelly lachte spottend. ‘’Grapjas, zo werkt het niet. We staan op de wachtlijst.’’
Hij haalde zijn schouders op. ‘’We staan al een jaar op de wachtlijst. Ik weet dat we niet zo hoog staan. Maar we kunnen het altijd proberen toch?’’
Kelly zweeg en keek naar de televisie. De nieuwslezer vertelde nu het andere nieuws.

Nick pakte haar hand. ‘’Kelly, kijk me aan.’’ De blauwe ogen keken hem aan.
‘’Je wilt die baby toch?’’
‘’Ja,’’ antwoordde ze zacht.
‘’Dan gaan we toch proberen om hem te krijgen. Als we ervoor vechten, krijgen we hem toch misschien. We moeten hen laten zien hoe graag we hem willen. Misschien maken ze een uitzondering.’’
Ze aarzelde. ‘’Zo werkt het systeem niet, Nick.’’
‘’Dat weet ik ook wel. Maar je weet immers maar nooit. Maar we kunnen even rond bellen en informeren. Je weet wel wat mijn vaders motto is?’’
Ze knikte. ‘’Proberen is het altijd waard.’’
‘’Precies! Misschien is de kans nog geen één procent, maar we kunnen het toch proberen.’’
Kelly knikte langzaam. ‘’Ja, je hebt gelijk.’’
‘’Mooi, dan gaan we rond bellen. We moeten eerst weten of het kind geadopteerd kan worden. Dat is de eerste stap. Het zal even duren voordat de beslissing genomen wordt. Maar als dat het geval is, dan gaan we ze vragen of we dit kind mogen adopteren. Desnoods pushen we een beetje.’’

Nick kneep in haar hand. ‘’Je wilt dit kind heel graag.’’
‘’Ja, eigenlijk wel. Hij is zijn hele familie kwijt. Ik wil hem helpen. Hij kan een nieuwe familie krijgen van ons en van onze vrienden. Hij zou vast gelukkig zijn bij ons, denk ik.’’
Nick glimlachte trots. ‘’Kom eens hier, lief meisje.’’ Ze kroop op zijn schoot en hij omhelsde haar stevig. Hij gaf haar een zoen. ‘’Gaan we het proberen?’’
Kelly knikte. ‘’Ja, we doen het. Ik verwacht er eigenlijk niet veel maar we gaan het in ieder geval proberen.’’ Hij gaf haar opnieuw een zoen. ‘’Heb ik je al verteld dat je een geweldige vrouw bent?’’
Kelly glimlachte. ‘’Ja, dat was volgens mij alweer jaren geleden.’’
Hij gaf een tik op zijn eigen hoofd. ‘’Foei Nick, dat kan echt niet.’’
Ze giechelde zachtjes.
‘’Lieve Kelly, je bent de meest fantastische vrouw die ik ooit tegengekomen ben. Je zou een geweldige moeder zijn.’’
Kelly hield haar adem in en staarde hem aan.
‘’Maar,’’ zei Nick terwijl hij met zijn duim haar wang zacht streelde. “Je gaat ook moeder worden. Dat beloof ik je.’’ Niet biologisch natuurlijk maar dat hoefde Nick er niet bij te zeggen. Ze krulde zich in zijn armen. ‘’Ik hou van je,’’ fluisterde ze zacht.
Hij kuste in haar blonde haren. ‘’Ik ook van jou, meisje.’’


Note van de auteur:

In werkelijkheid is de adoptie een ingewikkelde procedure. Je kan niet zomaar het kind zelf uitkiezen. Bovendien kom je niet snel in aanmerking. De adoptie van een kind kan jaren duren. Ik vind het allemaal een beetje ingewikkeld, dus ik maak een beetje een uitzondering in mijn verhaal. Bedankt voor het begrip.