Een Beeldschone Huisgenote - 91

Zeven weken waren verstreken. De zwangerschap van Mandy was voor iedereen inmiddels bekend. Mandy had de laatste tijd gelukkig minder last van zwangerschapsklachten. Integendeel, ze voelde zich energieker. Haar buik was aardig gegroeid. Net als haar borsten, haar beha’s pasten inmiddels niet meer. Vandaag was weer een grote dag voor ons: de 20-weken echo. Mandy was heel benieuwd naar het geslacht van onze tweeling. Voor mij maakte het niet zo veel uit, als ze maar geen afwijkingen hadden. Ik wist dat Mandy stiekem op meisjes hoopte. Ze had het mij niet verteld, maar ik wist wel beter.
Na het ontbijt gingen we naar het echo-centrum. De verloskundige bracht ons naar de kamer.

‘’Nou, hier zijn we weer dan,’’ zei Jill. ‘’Hoe gaat het met u?’’
‘’Heel goed. Ik voel me veel beter dan de eerste weken,’’ antwoordde Mandy.
De verloskundige glimlachte. ‘’Dat kan kloppen. De meeste moeders voelen bij de tweede fase zich vaak beter en energieker. Nou, zullen we beginnen. U mag uw jurk omhoog doen.’’
Mandy rolde haar jurk omhoog waarbij haar bolle buik bloot kwam te staan.
‘’Zo, dat ziet er goed uit,’’ zei Jill terwijl ze het echoapparaat aanzette. ‘’Jullie weten wat we gaan doen, neem ik aan?’’
Mandy knikte. ‘’Kijken of er afwijkingen zijn. En naar het geslacht van de kinderen kijken, als dat kan.’’
Jill knikte bevestigend. ‘’We gaan eerst kijken of er afwijkingen zijn.’’
Ik mocht weer dichtbij het beeldscherm zitten om het beter te zien. Ik kon al zien dat twee foetussen aardig gegroeid waren maar ze waren nog altijd redelijk klein.
‘’Het ziet er goed uit,’’ knikte de verloskundige tevreden. ‘’Geen open ruggen, geen open schedel. Uitstekend. Nu gaan we de organen van de baby’s controleren.’’ Jill bewoog het echo-apparaat heen en weer over de bolle buik van Mandy en soms hield ze het stil om het beeld te bestuderen. ‘’Geen afwijkingen te zien. Het ziet er allemaal keurig uit. Met de groei van beide kinderen gaat het ook goed. Ze zijn wel ietsje kleiner, maar dat zie je wel vaker bij tweelingen.’’ Jill ging verder. ‘’De placenta ziet er ook goed uit. Er is ook voldoende vruchtwater.’’

De verloskundige wilde nog een keer alles controleren. Dus we hielden onze monden dicht. Ik zag haar hoofd soms goedkeurend knikken. Na een tijdje legde ze het echo-apparaat opzij en keek ons glimlachend aan. ‘’Nou, het ziet er allemaal goed uit. Er zijn geen afwijkingen te vinden. Maar hou er rekening mee dat het geen garantie is. Maar in ieder geval geen grote afwijkingen.’’
Ik keek Mandy aan, ze straalde helemaal.
‘’En ik weet het geslacht van jullie kinderen. Willen jullie het horen?’’
Mandy knikte gretig. ‘’Ja, graag!’’
Jill keek me vragend aan. Ik haalde mijn schouders op en knikte bevestigend.
‘’Het zijn meisjes.’’
De ogen van Mandy begonnen te schitteren van blijdschap. ‘’O, wat leuk! Ik ben zo blij!’’
Ik grinnikte even en zei plagend: ‘Stel dat ze jongens waren, was je dan niet blij?’’
Mandy lachte liefjes. ‘’Natuurlijk zou ik blij zijn. Maar ik hoopte stiekem op meisjes.’’
‘’Nou, dan is dit je geluksdag,’’ zei de verloskundige glimlachend. ‘’Maar het lijkt me verstandig dat jullie over 9 a 10 weken terug komen voor nog een echo onderzoek om te kijken hoe de ligging van jullie kinderen zijn.’’
‘’Ik vind het goed,’’ zei Mandy die naar mij keek. Ik knikte snel.
‘’Goed, ik zal alvast een afspraak maken,’’ zei Jill die achter de computer ging zitten.

Mandy en ik verlieten het echo-centrum. Mandy was heel erg vrolijk. Ik grinnikte zacht. ‘’Ach, mijn meisje is zo blij dat we dochters krijgen.’’
Haar wangen werden rood. Ik lachte hardop.
Ze gaf me een stomp. ‘’Ik zou ook blij geweest zijn als we zonen kregen.’’
‘’Maar wel ietsje minder blij,’’ plaagde ik haar.
Haar hoofd werd alleen maar roder. ‘’Echt niet.’’
‘’O, echt wel, ik ken je veel te goed,’’ lachte ik.
Ze gromde iets.
Ik sloeg mijn arm om haar middel. ‘’We krijgen twee kleine Mandy’s.’’
Ze keek me gelukkig aan. Ik gaf haar een korte zoen. ‘’Drie Mandy’s in één huis. Pfoe, dat gaat pittig worden. Laat staan één Mandy…’’
De vrolijkheid in haar blik verdween. ‘’Je bent echt een eikel. Het is maar goed dat we geen drie Danny’s krijgen. Dat zou pas echt erg zijn!’’
Al kibbelend liepen we rustig naar de bushalte.

Zaterdag… Het buurtfeest. Het was voor ons de eerste keer, dus het was belangrijk dat we aanwezig waren zodat we de buren beter konden leren kennen. Ik was wel enigszins verrast dat ze het buurtfeest zo vroeg in het jaar organiseerden. Dat deden ze blijkbaar elk jaar. Geen idee waarom maar het maakte ons ook niet zo veel uit. Gelukkig voor ons was het op deze dag goed weer. Volop zon en nauwelijks wind, alleen de temperatuur was redelijk, 16 graden. Maar met de zon voelde het warmer aan.
De organisatoren van het buurtfeest hadden de straat voor een dag afgesloten. Er stond een partytent op de straat. Omdat de zon volop scheen, stonden de tafels en stoelen buiten naast de tent. Er waren een aantal buren al aanwezig toen Mandy en ik arriveerden. We kenden een paar mensen natuurlijk maar niet iedereen. Onze directe buren, Michael en Melanie waren ook van de partij. Melanie was bij de vrouwen aan het kletsen. Mandy ging dus daarheen terwijl ik mij bij de mannen voegde. Ondertussen werd het op de straat drukker. De organisatoren, Jos en Edith, een echtpaar van middelbare leeftijd vroeg ons om onze aandacht. Het werd stil op straat.

Edith nam het woord: ‘’Welkom allemaal, het is alweer zover! Ons buurtfeest! Vandaag boffen we met zo’n mooi weer. En we hebben sinds kort ook nieuwe buren. Danny, Mandy, willen jullie even naar mij toe komen, alsjeblieft?’’ We gingen naast haar staan.
‘’Willen jullie jezelf even voorstellen? Voor de degene die jullie nog niet kennen,’’ vroeg Edith vriendelijk.
‘’Ik ben Mandy de Brands. Dit is mijn man, Danny. We zijn anderhalf jaar getrouwd. Ik word volgende week 29. Zoals jullie misschien al gemerkt hebben, ben ik zwanger, 21 weken van een tweeling. Ik ben kledingontwerper van beroep en heb een eigen winkel samen met mijn vriendin. De winkel heet Twins. Afgelopen februari zijn we hier komen wonen. We zijn heel blij dat we in deze mooie buurt mogen wonen.’’
Ik schraapte mijn keel. ‘’Hallo, ik ben Danny de Brands. Een maand geleden ben ik 30 geworden. Ik werk in de winkel van mijn vrouw als bedrijfsleider. Ook ben ik bedrijfsleider van de kapsalon Hair-styling Twins, die naast de winkel van mijn vrouw staat. Het is eigenlijk allemaal in één pand maar we hebben ertussen een wand geplaatst. De eigenaren van de kapsalon zijn ook onze vrienden. Ik ben slechthorend en slechtziend. Voor de communicatie is het handig dat jullie recht naar mij kijken, zodat ik kan liplezen. En graag iets langzamer en duidelijker praten. Maar het komt wel goed, ik geef het wel aan als ik jullie niet goed versta. Voor mijn ogen is voldoende licht heel belangrijk want ik ben nachtblind. Ik zie vrijwel niets in het donker. Maar gelukkig is het nu overdag en heb ik dus er geen problemen mee. Ik heb niet zo lang geleden een staaroperatie gehad waardoor ik nu veel beter kan zien. Verder wil ik zeggen dat ik heel lief ben.’’

Er klonk gelach. Mandy keek me vertwijfelend aan. ‘’Jij lief? Nou, dat weet ik niet hoor.’’
Edith zei lachend: ‘’ik heb al kennis met jullie gemaakt. Hij lijkt me wel aardig.’’
Ik boog. ‘’Dank je wel.’’
‘’Nou, welkom bij onze buurt. Ik wens jullie heel veel plezier toe.’’ Edith wendde zich tot het publiek. ‘’Verder wil ik zeggen dat de catering rond vier uur komt. Heel veel plezier!’’
Er werd geapplaudisseerd. Ik voegde mij weer bij de mannen. Jos liep met mij mee en we raakten in gesprek.
‘’Maar Jos, waarom organiseren jullie het buurtfeest vroeg in het jaar? Als ik dat vragen mag?’’
Hij lachte. ‘’Edith en ik wonen hier al 15 jaar. In de eerste jaren vond het buurtfeest ergens in juni plaats. Maar niet iedereen was altijd aanwezig. Sommige hadden andere plannen of ze waren op vakantie. Edith en ik wilden graag dat iedereen aanwezig was. Maart of april leek ons een perfecte tijdstip voor het feest. We kozen voor april omdat de kans op goed weer dan groter is. Het bleek een schot in de roos te zijn. De eerste keer dat we het feest in april organiseerden, was iedereen aanwezig.’’
‘’Hmm, dat is wel slim, ja. April lijkt me geen maand om op vakantie te gaan.’’
‘’Ja, maar we moeten wel rekening met pasen houden. Maar tot nu toe gaat het goed.’’
Ik keek rond. ‘’Is iedereen aanwezig?’’
Jos knikte. ‘’Ja, alleen is Victor er niet. Maar die komt nooit op het feest.’’
‘’Victor?’’
Jos nam mij even apart en wees naar het kleine huis die helemaal in de hoek stond. ‘’Daar woont Victor. Hij is…’’ Hij aarzelde even.
‘’Ah, wacht even. Is dat een man die een beetje vreemd doet? De vorige bewoners van ons huis hadden ons verteld dat er een vreemde man woont waar we beter uit de buurt van kunnen blijven.’’
Hij knikte bevestigend.
‘’Wie is hij?’’ vroeg ik voorzichtig.
‘’Geen idee,’’ antwoordde hij. ‘’Hij ziet er niet zo verzorgd uit. Hij is een beetje eng, zeg maar. Hij is een oude man en spreekt nooit tegen ons. Volgens mij wilde hij ook niet met ons praten.’’
Ik knikte langzaam. ‘’Heb je hem wel uitgenodigd voor het feest?’’
Hij knikte ernstig. ‘’Dat zal ik wel moeten, toch? Lijkt me wel eerlijk. Maar hij komt nooit.’’
Aan zijn blik te zien was hij stiekem blij dat Victor niet gekomen was. Net als iedereen, vermoedde ik.
‘’Maar gelukkig woont hij helemaal in de hoek. We hebben geen last van hem. Hij valt ons ook niet lastig,’’ zei Jos wat meer opgewekter. We voegden ons weer bij de mannen.

Ik kletste met zoveel mogelijk mensen. Het waren leuke, aardige gasten van verschillende leeftijden. Ik was in gesprek met een man die al met pensioen was. Zijn naam was Jaap.
‘’Welk huis woon je?’’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘’Bij huisnummer 23,’’ zei hij.
Ik liet mijn ogen langs de huizen gaan, op zoek naar zijn huis.
‘’Vanaf hier kan je het niet zien. Het is achter de tent, mijn huis staat vlakbij de speeltuin.’’
‘’Ah, je woont om de hoek?’’
‘’Nee, bijna. Eentje ernaast.’’
Ik knikte. ‘’Woon je hier al lang?’’
Hij glimlachte. ‘’Ruim 40 jaar lang.’’
‘’Wow, dat is aardig lang. Je woont met?’’
‘’Ik woon alleen,’’ zei hij. ‘’Mijn vrouw is drie jaar geleden overleden aan de gevolgen van kanker.’’
‘’Oh, wat erg. Gecondoleerd.’’
‘’Dank je wel,’’ zei Jaap. ‘’Maar het gaat weer goed met mij. Ik moet verder gaan met mijn leven. Dat had mijn vrouw wel gewild.’’
Ik knikte alleen maar. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
‘’Maar goed,’’ vervolgde hij. ‘’Ik ga misschien binnenkort verhuizen. Het huis is veel te groot voor mij alleen.’’
Ik knipperde met mijn ogen. Het eerste waar ik aan dacht was Elise en Bram. ‘’Welke woning heb je?’’
‘’Het is een normaal huis met een verdieping en een garage,’’ antwoordde hij.
Ik knikte langzaam. ‘’Mag ik het zien?’’
‘’Tuurlijk,’’ zei Jaap. Samen liepen we door de straat en stopte voor zijn huis. Ik bestudeerde het huis. Het was inderdaad een normale woning met een leuke voortuin. Geen carport maar de garage was groot genoeg om de auto binnen te kunnen parkeren. Het was een mooie ruime woning.

Jaap keek mij onderzoekend aan. ‘’Is er iets?’’
‘’Ik heb vrienden die op zoek zijn naar een andere huis. Ze willen heel graag in deze wijk wonen,’’ legde ik hem uit. Ik vertelde hem over onze hechte vriendschap en dat de andere vrienden hier ook in de buurt woonden.
Hij knikte langzaam. ‘’Ik weet nog niet zeker of ik wil verhuizen. Het grootste deel van mijn leven heb ik hier gewoond. Ik vind het moeilijk om mijn huis te verlaten. Maar het is een beetje groot voor mezelf alleen. Ik word ook eenmaal ouder.’’
‘’Ja, ik snap het. Ik verwacht ook niets van je. Maar mocht je ooit een besluit nemen om te verhuizen, wil je dat aan mij laten weten? Dan kan ik dat doorgeven aan mijn vrienden.’’
Hij glimlachte. ‘’Dat zal ik doen.’’
‘’Bedankt,’’ zei ik iets te enthousiast.
‘’Ho ho, misschien ga ik hier ook nooit weg,’’ lachte hij.

Grinnikend liepen we terug naar het feest. Ik kon niet laten om een berichtje naar Elise te sturen. Ik kreeg geen respons terug, ze zal het vast druk hebben. Ik kletste verder met de buren totdat ik opeens Bram en Elise in de verte zag staan. Mijn mond viel open van verbazing en daarna barstte ik in lachen uit. Jaap trok zijn dikke wenkbrauw op.
Ik zei tegen hem: ‘’Dat zijn mijn vrienden waar ik het net over had.’’
Hij bleef fronsend kijken. ‘’Maar ik heb nog geen besluit genomen.’’
‘’Dat weet ik, maar ik denk dat ze alvast een kijkje willen nemen. Ik had haar een bericht gestuurd maar ik had niet verwacht dat ze hier nu al zijn. Het spijt me, dat was niet mijn bedoeling.’’
Hij haalde zijn schouders op. ‘’Geen probleem. Ze mogen mijn huis wel bekijken.’’ Jaap en ik liepen naar Bram en Elise toe. Ik kon zien dat Elise opgewonden was.
‘’Hey Elise!’’ zei ik lachend. ‘’Wat doe je hier?’’
Haar witte wangen kleurden rood. Wat was ze toch schattig. ‘’Je zei dat er misschien een huis beschikbaar komt.’’
‘’Ja, misschíén. Dus het kan ook zijn dat het huis helemaal niet vrij komt,’’ zei ik pesterig.
Elise haar wangen werden alleen maar roder. Jaap grinnikte geamuseerd.
Bram redde Elise van haar ongemakkelijkheid en stak zijn hand uit naar Jaap. “We willen ons even voorstellen. Mijn naam is Bram van Halst en deze dame is mijn vrouw en haar naam is Elise. Onze oprechte excuses dat we u storen bij het feest. Maar bent u toevallig de degene die…’’ Hij aarzelde even.
Jaap onderbrak hem: ‘’Ja, ik ben inderdaad de degene die overweegt om het huis te verkopen.’’
Bram knikte verontschuldigend. ‘’Ik weet dat het huis nog niet op de woningmarkt staat, maar mijn vrouw is een beetje eigenwijs en wil zo graag uw huis alvast bekijken.’’ Naast hem stond Elise alleen maar te blozen. Ik grijnsde gemeen. ‘’Elise, volgens mij moet je de schaduw opzoeken. Want jouw wangen zijn wel aardig rood.’’ Jaap lachte hardop. Elise kreunde zacht van schaamte en keek me bijna kwaad aan.
‘’Maakt u zich geen zorgen, mevrouw,’’ stelde Jaap haar gerust. ‘’Danny heeft mij over jullie verteld. Jullie willen hier graag wonen omdat jullie hele vriendengroep hier in deze wijk woont.’’
Bram knikte bevestigend. ‘’Dan snapt u dat mijn vrouw de kans ruikt en dat ze dit met beide handen aanpakt.’’
Jaap lachte opnieuw hardop. ‘’Jullie mogen het huis aan de buitenkant wel even bekijken.’’

We liepen naar het huis van Jaap. Elise en ik liepen achter Bram en Jaap aan. Elise gaf me een por in mijn zij en siste boos: ‘’Waarom pest je mij zo?’’
Ik grijnsde. ‘’Omdat ik het grappig vind.’’
Ze gromde.
‘’Hey, wat doen jullie hier?’’ klonk het plotseling achter ons. Mandy kwam naar ons toe gelopen. Ik legde haar de situatie in het kort uit. We stonden voor het huis van Jaap.
Elise riep meteen: ‘’Oh, dit wil ik!’’
De mannen barstten in lachen uit. Elise sloeg haar hand voor haar mond en kreeg opnieuw blosjes op haar wangen.
Bram zei nog altijd lachend tegen Jaap: ‘’Sorry voor mijn vrouw. Die kan soms nogal enthousiast over iets zijn.’’
‘’Dat geeft niet,’’ zei hij. ‘’Ik vind het wel amusant.’’ Zijn toon werd serieus. ‘’Maar ik moet jullie wel waarschuwen dat er veel moet gebeuren in dit huis. We hebben de laatste jaren niet zo veel gedaan met dit huis. Daar hebben we het geld niet meer voor.’’
‘’Oh, dat is geen enkel probleem,’’ zei Elise meteen. Ik moest opnieuw grinniken. Wat een heerlijke meid was ze toch.
Jaap glimlachte opnieuw. ‘’Ik ben er nog niet uit of ik dit huis wil verkopen. Want ik heb bijna heel mijn leven hier gewoond. Ik vind het nog moeilijk. Maar ik kan wel wat geld gebruiken om leuke dingen te doen. Ik denk dat ik hier nog één jaar of twee blijf wonen. Maar ik beloof jullie dat jullie de eerste zijn die het horen als ik dit huis wil gaan verkopen.’’
Elise keek verheugd op. ‘’Dat zou geweldig zijn.’’
Bram zei: ‘’Oké, we gaan alweer. Bedankt dat we uw huis mochten bekijken. Sorry dat we u gestoord hebben.’’
Jaap haalde zijn schouders op. ‘’Maak je niet druk. Het was een kleine moeite.’’ Bram gaf hem een hand. Elise keek Jaap aan. ‘’Mag ik u een knuffel geven?’’
Jaap keek haar indringend aan. ‘’Voor een mooie dame zeg ik geen nee.’’
Elise glimlachte ondeugend en gaf hem een vlugge knuffel. ‘’Dank u wel, hier heb je onze telefoonnummers.’’ Ze namen afscheid. Jaap keek Mandy en mij aan. ‘’Jullie hebben leuke vrienden.’’
‘’Ja, dat hebben we zeker,’’ beaamde Mandy glimlachend. ‘’Elise kan soms gek zijn.’’
‘’Dat heb ik inderdaad gemerkt. Een leuke spontane vrouw,’’ knikte hij instemmend terwijl we terug naar het feest liepen.

De volgende dag zaten we op de bank.
‘’Lieverd,’’ zei Mandy. ‘’Zullen we de namen voor onze baby’s bedenken?’’
Ik draaide wat meer naar haar om. ‘’Goed idee.’’ Ik bestudeerde haar blik en grijnsde. ‘’Iets vertelt me dat je al namen hebt bedacht.’’
Ze lachte. ‘’Nee, ik heb nog niets concreets maar ik heb wel ideeën. Omdat onze namen beide eindigt met letter Y, lijkt me het wel leuk dat de namen van onze kinderen ook eindigt met de letter Y.’’
‘’Dat is helemaal niet zo’n slecht idee, Mandy. Maar ik wil wel namen die makkelijk uit te spreken zijn. En ik wil ook geen namen die hetzelfde klinken. Zoals Mandy en Wendy.’’
Ze knikte begrijpend, pakte de laptop en zocht op Google. We kregen een lijst met de namen die eindigen met de letter Y.
Mandy wees met haar wijsvinger op de naam. Ik las voor: ‘’Lizzy.’’
‘’Dat is een makkelijke naam en klinkt ook heel anders dan onze namen. Ik vind het best een leuke naam. Wat vind je?’’
‘’Lizzy… Lizzy… Lizzieeeeee, nou dat klinkt wel leuk,’’ zei ik knikkend.
‘’Dus, Lizzy wordt het?’’ vroeg ze.
‘’Ik vind het prima.’’
‘’Mooi, dan hebben we er al één. Dat is snel,’’ zei ze lachend terwijl we de lijst van de namen doornamen, op zoek naar de tweede naam. Dat ging wat moeizaam. We wilden ook een naam die een beetje bij Lizzy paste. Maar het was moeilijker dan we dachten.

‘’Wat denk je van Lindsay?’’ vroeg Mandy na een tijdje.
Ik dacht even na. ‘’Het is een mooie naam. Maar klinkt het niet een beetje hetzelfde als Lizzy?’’
‘’Een beetje wel,’’ beaamde ze.
Ik zag een naam ‘Hayley’ voorbij komen. ‘’Hayley?’’
Ze knikte langzaam. ‘’Ja, dat kan wel. Het klinkt wel anders dan Lizzy.’’
Ik keek haar aan. ‘’Je vindt Lindsay leuker, hé?’’
‘’Ja, eigenlijk wel,’’ bekende ze. ‘’Het past wel goed bij Lizzy.’’
‘’Dan nemen we toch gewoon Lindsay.’’
Mandy keek me aan. ‘’Weet je het zeker?’’
‘’Lindsay… Lizzy…. Lindseeee… Lizziiiiee.. Het moet kunnen. Als ik er eenmaal gewend aan ben, kan ik ze wel verstaan.’’
Ze legde de laptop opzij en omhelsde mij. ‘’Ik ben blij. Het zijn leuke namen.’’
Ik drukte haar tegen me aan. ‘’De baby die als eerst geboren is, zal Lizzy heten. De tweede zal dus Lindsay heten.’’
‘’Helemaal goed!’’ zei ze blij en ze gaf me een zoen.
‘’Maar Mandy, wanneer laten we onze kinderen testen voor de aandoening die ze van mij zouden kunnen hebben?’’
‘’Hmm,’’ zei ze nadenkend. ‘’Om te testen moeten ze toch bloed laten afnemen?’’
Ik knikte bevestigend.
‘’Dan wil ik toch een jaartje of anderhalf jaartje wachten. Het lijkt me zo’n eng idee dat ze onze baby’s bloed afnemen terwijl ze nog zo klein zijn.’’
Ik knikte. ‘’Helemaal goed, meisje.’’
Ze keek me aan. ‘’Vind je het echt goed? Kun je zo lang wachten?’’
‘’O, zeker weten, schoonheid. Het is ook een prettig idee dat ze wat groter zullen zijn als ze bij hen bloed afnemen.’’
Ze kuste me. ‘’Fijn.’’

‘’OH!” klonk het totaal onverwachts. Ik ging onmiddellijk rechtop zitten en keek Mandy bezorgd aan. ‘’Wat is er?’’
Ze gaf geen antwoord, rolde haar jurk omhoog en legde mijn hand op haar dikke buik. ‘’Ze hebben zich net bewogen. Ik voelde ze bewegen!’’
Mijn ogen werden groot, ik legde mijn andere hand op haar warme buik en wachtte. Er gebeurde niets. Ik boog voorover naar haar buik toe en fluisterde: ‘’Zeg even gedag tegen jullie papa.’’ Weer gebeurde er niets. Toen ik naar Mandy wilde kijken, voelde ik iets. Ik keek verrukt op naar Mandy. Ze keek stralend met tranen in haar ogen. ‘’Heb je last van je hormonen of ben je intens gelukkig?’’ vroeg ik glimlachend.
‘’Allebei, denk ik.’’
Toen voelde ik het weer! Dit keer wat duidelijker. Ik kuste op de dikke buik van Mandy en zei: ‘’Hee meisjes, wel lief zijn voor elkaar, hé? Anders krijgen jullie straf van papa.’’ Boven me hoorde ik Mandy zachtjes lachen. Ik legde mijn hoofd op haar buik en wachtte op de volgende beweging in haar buik. Mandy streelde mijn haren met haar vingers. Zo zaten we zeker een uur lang op de bank, wachtend op de volgende bewegingen. Ik had het drie keer mogen voelen. Het was een bijzonder moment voor ons. Een teken dat onze kinderen eraan kwamen. We konden haast bijna niet meer wachten. Nog iets meer dan 18 weken te gaan. Minder dan de helft…

Een week later waren we uitgenodigd bij Nick en Kelly thuis. Ze hadden nieuws. Ik had een vermoeden dat het iets met de kinderen te maken had. Maar wat precies wist ik niet. Ergens in de middag kwamen we bij Nick en Kelly aan. We gaven elkaar een knuffel als begroeting. Ik bestudeerde hun blikken. Ze waren vrolijk. Het moest iets goeds zijn, dacht ik. Het bleek dat we de eerste waren want anderen waren er nog niet. We kregen drinken van Nick. Kelly kwam naast Mandy zitten en zag dat Mandy haar hand op haar buik had liggen. Mandy glimlachte. ‘’Ze zijn onrustig.’’
‘’Oh, bewegen ze veel?’’ vroeg Kelly.
‘’Dat valt wel mee maar ze hebben net tegen mijn buik geschopt.’’ Kelly staarde naar de dikke buik. Mandy pakte haar hand en legde die op haar buik. Mandy keek Kelly aan. ‘’Vind je het moeilijk om mij zo te zien?’’
‘’Soms wel,’’ fluisterde ze schuldbewust. ‘’Sorry,’’ voegde ze eraan toe.
‘’Het geeft niet, Kelly. Ik begrijp het.’’
‘’Ik ben echt wel blij voor jullie hoor. Maar soms… als ik naar jou kijk, wens ik soms dat ik ook zwanger was.’’
Mandy legde haar hand op de hand van Kelly die nog steeds op de bolle buik lag. ‘’Ik snap het, Kelly.’’
Er bewoog iets in de buik van Mandy.
‘’Oh! Ik voel het!’’ riep Kelly verrukt uit. Mandy glimlachte. ‘’Ze zeggen hallo tegen jou.’’
Kelly moest ook glimlachen. ‘’Hebben jullie trouwens al namen bedacht?’’
Mandy knikte. ‘’Ja, maar dat willen we nog geheim houden.’’ Ze dacht even na en keek mij en Nick aan die in gesprek waren. Daarna keek ze Kelly aan. ‘’Jij mag het alvast weten,’’ fluisterde ze zacht. ‘’Ze gaan Lizzy en Lindsay heten.’’
‘’Ah, leuke namen!’’
‘’Ja, we wilden de namen verzinnen die eindigt met de letter Y, omdat onze namen ook met de letter Y eindigt.’’
Kelly keek ondeugend. ‘’Mijn naam ook.’’
Ze giechelden samen zachtjes. Mandy keek haar serieus aan. ‘’Kelly, ik heb een vraagje voor je. Zou je het leuk vinden om ons te helpen met onze kinderen op te voeden? Ik bedoel dat je iets meer betrokken bent met onze kinderen. Bijvoorbeeld, je mag onze kinderen vaker vasthouden of oppassen. Je mag ze af en toe aankleden of in het bedje leggen. De kinderen krijgen iets meer aandacht van jou dan de anderen. Misschien wordt je de ‘lievelingstante’ voor onze kinderen. Zou je dat leuk vinden?’’
Kelly was even verrast maar glimlachte dankbaar. ‘’Dat is een lief aanbod van jullie maar ik moet jullie aanbod helaas afwijzen.’’
‘’Mag ik vragen waarom?’’ vroeg ze voorzichtig.
‘’Dat hoor je straks wel.’’ Kelly knipoogde.
‘’Oh, heb…’’
Kelly kapte haar af. ‘’Wacht gewoon even.’’

Anna, Lotte, Elise en Bram waren eindelijk gekomen. Eerst werd er voor het drinken gezorgd. Ineens kregen we een beschuit met blauwe muisjes. Iedereen keek nieuwsgierig naar Kelly en Nick.
Elise durfde te vragen: ‘’Krijgen jullie een zoon?’’
Kelly straalde. ‘’Ja, binnenkort krijgen we een zoon.’’
‘’Adoptie?’’ vroeg Anna.
‘’Ja,’’ bevestigde Nick.
‘’Hoe? Ik dacht dat de adoptie een lange procedure was?’’ zei Lotte verbaasd.
Kelly glimlachte. ‘’Dat klopt, maar het had ons wilskracht gekost om het voor elkaar te krijgen. We moesten ervoor vechten. En we hadden ook wat geluk aan onze zijde.’’
‘’En het scheelt ook dat we al meer dan een jaar ingeschreven zijn,’’ voegde Nick eraan toe.
‘’Herinneren jullie nog van de familiedrama, dat de vrachtwagen dwars door de partytent reed?’’ zei Kelly.
‘’Ja, dat herinner ik me wel. Dat was echt verschrikkelijk. De hele familie was toch om het leven gekomen?’’ zei Mandy.
Kelly knikte. ‘’Maar niet de hele familie. Er was één overlevende. Een baby.’’
Het was stil in de woonkamer.
Plots zei Elise: ‘’Oh, wacht even. Ik heb de baby volgens mij gezien! Hij werd toch gered door de brandweer?’’
Kelly knikte nogmaals.
‘’Jullie gaat deze baby adopteren?’’ vroeg Mandy.
Kelly glimlachte en keek gelukkig naar Nick. ‘’Ja, we gaan hem adopteren. Er moet eerst wat juridisch zaken geregeld worden. Maar als het allemaal goed gaat, mogen we hem over drie weken ophalen.’’
‘’Oh my god!’’ riep Elise verrast.
‘’Dat is fantastisch!’’ reageerde Lotte enthousiast.
Mandy straalde. ‘’Dat is echt geweldig! Ik ben heel blij voor jullie.’’
‘’Hoe heet het kind,’’ vroeg Anna gretig.
‘’Stijn is de naam,’’ antwoordde Nick, die glom van trots.
‘’Hoe oud is hij nu?’’
‘’Iets meer dan vier maanden. Hij is 10 december geboren,’’ antwoordde Kelly.
‘’Hebben jullie hem al een keer gezien?’’ vroeg Lotte.
‘’Ja,’’ glimlachte Kelly. ‘’HIj is echt een schatje.’’
‘’Maar even serieus, hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?’’ vroeg Bram nieuwsgierig.
Nick en Kelly keken elkaar aan en Nick zei: ‘’Omdat er geen voogdij voor het kind is aangevraagd, had de rechter bepaald dat het kind geadopteerd mocht worden. Toen we dat hoorden, hebben we gelijk gebeld dat we serieuze interesse hebben. Helaas stonden we niet bovenaan de lijst. Maar we stonden ook niet onderaan omdat we meer dan een jaar ingeschreven staan. Op een of andere reden hadden een paar stellen geen interesse in Stijn. Twee weken later belden we weer opnieuw om te vragen hoe de zaken gingen. We hoorden dat we ineens op nummer vier in de lijst stonden.’’
Kelly knikte. ‘’Vanaf dat moment hadden we hoop. Dus we belden elke dag. Twee stellen hadden zich teruggetrokken na de ontmoeting van het kind. De reden? Die arme baby bleef maar huilen, alsof hij wist dat zijn hele familie er niet meer was. Omdat we zo vaak belden, kende de vrouw die we aan de lijn hadden, ons een beetje. Ze wist dat we Stijn heel graag wilden. Ze had kunnen regelen dat we met het kind kennis mochten maken samen met een andere stel die boven aan de lijst stond. Nick en ik gingen dus daarheen. O god, ik was echt zenuwachtig!’’
De dames giechelden.
‘’Maar ga verder,’’ zei Elise opgewonden.
Kelly vervolgde: ‘’We ontmoeten daar een ander stel. Ze waren op de hoogte van onze komst, gelukkig vonden ze het niet erg. Het was een aardig stel. Maar ze wilden het kind ook dolgraag. Ik dacht dat we geen kans maakten. De zorgmedewerkster ging het kind ophalen. Het andere stel mocht natuurlijk eerst kennis maken met Stijn. Nick en ik bleven netjes op een afstand staan. De arme baby bleef maar huilen en krijsen toen de zorgmedewerkster kwam. De vrouw van het stel mocht het kind eerst in ontvangst nemen en probeerde de baby te troosten. Maar hij bleef maar huilen. Na een tijdje ging de man het ook proberen maar zonder effect. Het leek alsof dat hij echt wist dat zijn familie er niet meer was. Ik had zo’n neiging om naar hem toe te rennen en hem in mijn armen te nemen. Maar ik bleef netjes op afstand. Toen wenkte de vrouw van het stel ons om te komen. Ze zei tegen haar man dat hij het kind aan mij moest geven. Ik was verrast. Toen de man de baby aan mij overhandigde, bleef het kind huilen. Maar toen hij zijn o zo mooie grijze ogen opende en naar mij staarde, stopte hij met huilen. Ik was degene die juist aan het huilen was.’’
Kelly glimlachte toen ze er even over terug dacht. ‘’Hij legde zijn kleine handje op mijn wang, alsof hij mijn tranen weg wilde pinken, glimlachte hij stralend naar mij.’’ Ze zuchtte.
‘’Wow,’’ stamelde Lotte met een brok in haar keel.
‘’Ja,’’ beaamde Elise fluisterend. ‘’Zo mooi.’’

‘’En toen?’’ vroeg Anna ongeduldig.
Kelly haar glimlach was nog niet opgehouden. ‘’De vrouw van het stel moest ook zachtjes huilen. Niet omdat ze verdrietig was maar omdat ze het zo mooi vond. Ze zei dat we het kind moesten hebben. De zorgmedewerkster stond met een mond met vol tanden en had gezegd dat ze Stijn niet één keer had zien glimlachen. De andere vrouw die de adoptie regelde, was ook sprakeloos. Ik gaf Stijn aan Nick en hij bleef glimlachen. Hij had ook zijn kleine handje op zijn wang gelegd. Zo lief.’’ Kelly keek haar man glimlachend aan. Nick sloeg zijn arm over haar schouders heen en trok haar naar zich toe. Hij zei: ‘’Het stel heeft zich uiteindelijk teruggetrokken en we mochten hem dus adopteren.’’
‘’We mogen hem pas over drie weken ophalen door die stomme juridische gedoe,’’ gromde Kelly. ‘’Toen Nick Stijn aan de zorgmedewerkster gaf, begon hij weer te huilen.’’
‘’Maar Kelly,’’ zei ik. ‘’Wees blij dat jullie hem mogen adopteren.’’
Kelly glimlachte. ‘’Da’s waar. We mogen eigenlijk niet klagen. We hebben echt heel veel geluk gehad.’’

We feliciteerden ze voor de gezinsuitbreiding. Mandy gaf Kelly een stevige knuffel. ‘’Snap je nu waarom ik jouw aanbod afgewezen heb?’’
‘’Ja, Kelly. Maar we kunnen wel samen onze kinderen opvoeden,’’ zei Mandy vrolijk.
‘’Dat gaan we zeker doen!’’ Ze omhelsden elkaar opnieuw.
‘’Ik ben echt heel blij voor jullie,’’ fluisterde Mandy zacht.
‘’Ik ben ook heel blij. Stijn is geweldig. Maar drie weken, pff.’’ Kelly zuchtte diep.
‘’Het is zo voorbij,’’ zei Mandy glimlachend…