Samenvatting Deel 2:

De spanning tussen ons was geil en gespannen toen ik me in het glazen trappenhuis bevond, volledig zichtbaar voor iedereen die langsreed. De fotograaf wilde me testen, me uitdagen om mezelf in het volle zicht te geven. Mijn lichaam was zijn canvas, en ik was meer dan bereid. In mijn doorzichtige lingerie, mijn borsten bloot, poseerde ik voor de wereld, mijn verlangen duidelijk te zien. Het uitzicht over de drukke straat, met mensen en auto's die voorbijgingen, maakte het nog intenser. Hij dwong me om mezelf te tonen, mijn natte lichaam in de volle openbaarheid, en ik vond het heerlijk. Zelfs de voorbijgangers konden niet wegkijken toen de fotograaf me verder uitdaagde, me gebruikte in het volle licht van de dag. De zon stond inmiddels hoog aan de hemel, en het asfalt begon lichtjes te trillen van de hitte. Terwijl ik nog tegen de bestelwagen stond, keek de fotograaf me indringend aan. Zijn blik gleed naar mijn rokje, toen weer omhoog, en hij knikte slechts...

“Trek dat rokje uit. Tijd voor de volgende set.”

Ik gehoorzaamde zonder iets te zeggen. Mijn handen gleden langs mijn heupen terwijl ik het spijkerrokje langzaam omlaag trok. De stof viel als een klein hoopje op de grond. Onder het openhangende jasje stond ik nu in niets meer dan mijn pumps — totdat ik het volgende kledingstuk pakte.

Een grijs jurkje. Te kort, veel te kort eigenlijk. De stof was soepel en viel als een tweede huid om mijn lichaam, maar stopte net onder mijn billen. Bij elke beweging schoof het gevaarlijk omhoog. Ik voelde de opwinding bij het aantrekken ervan — het besef dat ik bijna niets aan had, en dat de buitenwereld me op elk moment kon zien.

De fotograaf keek goedkeurend. “Perfect. Nu wil ik dat je naar die buizen gaat, daar bij het gebouw.”

Een stel grote metalen luchtkanalen liep schuin langs de muur van het gebouw, als een soort kromme glijbaan. Ze waren warm van de zon, dik en rond — en uitdagend.

Hij wees me een plek aan waar ik overheen moest leunen. “Daar. Buik tegen de buis. Laat je benen een beetje uit elkaar zakken. Ja… zo. Mooi zo.”

De positie was ongemakkelijk, maar het effect was alles. Mijn jurkje kroop omhoog terwijl ik over de ronde buis hing, mijn benen iets gespreid voor balans. De luchtstroom uit het ventilatiesysteem blies zachtjes onder mijn jurkje door, waardoor het jurkje af en toe opfladderde.

Hij stond een paar meter verderop met zijn camera en klikte erop los.

“Draai je hoofd iets meer naar mij toe. Ja… open je mond een beetje. Precies… nu één hand op je bil. Mooi. Nu je andere hand tussen je benen, alsof je iets verbergt…”

Ik deed alles wat hij vroeg — en misschien nog iets meer. Ik voelde de blikken van mensen op afstand. Een paar fietsers vertraagden toen ze langsreden. Een bus stopte even bij het tankstation, mensen keken uit het raam.

En ik? Ik hing daar als een levend kunstwerk van verlangen en lef. Mijn hart bonsde, mijn huid gloeide, en mijn ogen zochten de zijne, telkens weer.

Zijn aandacht was totaal. Zijn aanwijzingen werden zachter, intiemer. Hij kwam dichterbij, schoof een lok haar uit mijn gezicht, zijn hand gleed even over mijn schouder, mijn rug, en rustte even op mijn heup.

“Je hebt geen idee wat je met me doet,” fluisterde hij.

Maar ik wist het wel.

Ik stond nog steeds over de warme, ronde luchtbuis gebogen, mijn korte grijze jurkje omhoog gekropen tot bijna mijn onderrug. Mijn benen trilden lichtjes van de geile spanning, van het gevoel van gezien worden — alsof elk voorbijgaand voertuig een nieuwe blik opving van mijn lichaam, mijn geile overgave.

De fotograaf cirkelde rustig om me heen, alsof hij de perfecte hoeken aan het zoeken was. Zijn camera klikte onophoudelijk, maar het was zijn blik — hongerig, dwingend — die me het meest raakte. Hij kwam achter me staan, zijn hand gleed over mijn rug, schoof mijn jurkje nog iets verder naar boven over mijn billen en duwde me nog net iets dieper over de buis heen.

“Laat je handen maar op de buis rusten Katja,” fluisterde hij. “En dan… langzaam dat jurkje nog iets verder optrekken. Voor mij. Voor iedereen.”

Mijn wangen gloeiden, niet alleen van de zon. Ik gehoorzaamde. Mijn handen gleden langs mijn heupen, pakten de onderkant van het jurkje vast en tilden het langzaam nog verder op, tot net boven mijn billen. En ik hield het daar, en daar stond ik, open, zichtbaar, kwetsbaar — en tegelijk krachtig in mijn geile overgave.

Vanuit mijn ooghoek zag ik een scooter stoppen, iets verderop. Twee jongens bleven zitten, hun helmen nog op, maar duidelijk kijkend naar mijn handelingen. Aan de overkant van de straat stond een man bij een bushalte. Ook zijn blik was gefocust op mij.

Ik hoorde het klikje van de camera weer. “Mooi zo,” zei de fotograaf zacht. “Je weet precies wat je moet doen. Hou je zo vast. En dan nu… kniel op de buis. Laat je benen wijd uit elkaar staan sletje, alsof je wacht op wat komen gaat.”

Het metalen oppervlak drukte koud tegen mijn knieën terwijl ik mezelf langzaam in de positie liet zakken. Mijn jurkje zat nu rond mijn middel opgestroopt, mijn haar viel op mijn schouders. Mijn handen rustten op mijn bovenbenen, mijn ogen naar beneden gericht — onderdanig, beschikbaar, volledig onderdeel van zijn visie.

Hij kwam dichterbij, raakte mijn kin aan en tilde mijn gezicht omhoog. “Kijk naar me als je het voelt, Katja.”

En ik voelde het. Alles. De wind die langs mijn huid streek. De blikken van onbekenden. De stem van de fotograaf die me klein, maar krachtig maakte. Mijn eigen ademhaling, die onregelmatig werd van de opwinding.

Hij maakte meer foto’s. En ik bleef in de houding. Steeds weer. Steeds dieper.

De fotograaf zette zijn camera even neer op de vensterbank in het glazen trappenhuis. Zijn ogen bleven op me rusten terwijl hij iets uit zijn tas pakte — een nieuwe lens, een doekje om zijn handen schoon te maken, of misschien gewoon tijd om me nog beter te bekijken.

Ik bleef zitten zoals hij me achterliet: op de knieën, mijn jurk rond mijn heupen gekropen, mijn blik gehoorzaam op hem gericht. De hele wereld kon me daar zien, maar het leek me alleen maar op te winden. Alles aan die middag voelde als een loslaten — van schaamte, van controle, van wat zogenaamd ‘hoorde’.

Hij kwam weer dichterbij, zijn stem warm en laag:

“Hoe ver wil jij eigenlijk gaan, Katja?”

Mijn hart sloeg een slag over. Ik keek hem aan, wetend dat het geen echte vraag was. Ik had het hem al laten zien, al honderd keer. Maar ik fluisterde toch, met een lichte, zwoele glimlach:

“Zolang jij het wil… is niets te ver.”

Hij knikte goedkeurend. “Dat dacht ik al. En geloof me, ik ben nog lang niet klaar met je.”

Op dat moment trilde mijn telefoon in mijn tasje. Ik aarzelde even, maar hij knikte: “Neem maar op. Laat hem maar even wachten op je.”

Het was mijn vriend.

“Hé schat,” klonk zijn stem. “Hoe lang duurt het nog? Ik dacht dat je rond drieën klaar zou zijn.”

Ik bleef kalm, mijn ogen op de fotograaf gericht, die me ondertussen zacht met zijn blik streelde.

“Het loopt een beetje uit,” zei ik, mijn stem beheerst. “De fotograaf heeft nog wat extra ideeën, dus het duurt iets langer. Maar het is het helemaal waard, hoor.”

Ik hoorde mijn vriend knikken aan de andere kant. “Oké, als jij het naar je zin hebt. Tot straks dan.”

“Tot straks,” fluisterde ik, terwijl ik ophing — en het mobieltje langzaam weer weglegde.

De fotograaf stond nu vlak voor me. “Goed opgelost,” zei hij grijnzend. “Maar ik hoop dat je weet: dit is nu even jouw echte wereld, Katja. Hier ben jij van mij. Jij laat mij zien wie je echt bent.”

Ik knikte, een beetje hees van opwinding. “Ik weet het. En ik wil niets liever.”

Hij liet me opstaan, draaide me langzaam om en wees op een nieuwe plek — een muurtje aan de zijkant van het gebouw, vlak langs het wandelpad waar mensen af en toe langskwamen, richting de Ikea.

“Daar wil ik je. Tegen de muur, rug naar de weg toe. Ik ga door tot jij me smeekt om te stoppen… of om meer.”

En zonder woorden liep ik met hem mee. Mijn pumps tikten op de stoep. De middagzon liet mijn huid glanzen. Ik voelde me als een levend schilderij in een tentoonstelling waar niemand om toestemming had gevraagd.

We stonden tegen de koude muur, vlak langs het wandelpad. Het geluid van langsrijdende auto’s, voetstappen en het gerinkel van winkelwagens van de Ikea vulde de achtergrond. Maar voor mij telde niets anders dan hem en de sensatie die door mijn lichaam golfde.

Hij kwam dichterbij, zijn handen voorzichtig maar doeltreffend op mijn heupen. Zijn vingers drukten zacht tegen mijn huid, lieten mijn jurkje iets omhoog glijden. Mijn adem stokte even, maar ik deed wat hij vroeg — helemaal voor hem.

“Je doet het prachtig,” fluisterde hij terwijl hij mijn rug streelde, zijn handen verder omhoog liet glijden, langs mijn flanken, mijn taille. Ik voelde zijn aandacht branden, bijna tastbaar.

Zijn handen vonden mijn zij, gleden onder het jurkje, over mijn heupen naar mijn dijen. Hij raakte me aan zoals alleen iemand kan die je kent en tegelijkertijd de macht over je heeft. Mijn lichaam reageerde direct — warm, zweterig, verlangend.

“Blijf zo staan,” zei hij zacht, terwijl zijn camera bleef klikken, het geluid van de sluiter ritmisch en bijna hypnotiserend.

Ik voelde me helemaal aan hem overgeleverd; mijn hart bonkte harder en harder. Met een klein, onderdanig knikje liet ik me leiden, tilde ik mijn kin iets op, zodat hij mijn hals kon zien, mijn sleutelbeenderen, mijn zachte huid.

Zijn hand gleed langs mijn zij naar voren, en zonder aarzelen liet hij zijn vingers over mijn dij naar mijn binnenkant glijden, net op het randje van mijn jurkje. Mijn adem versnelde, mijn knieën knikten bijna. Hij keek me in de ogen, een stille vraag, een uitnodiging.

Ik beet op mijn lip, knikte weer. “Ja.”

Hij bleef me fotograferen, maar zijn aanrakingen werden intiemer. Mijn lichaam brandde van verlangen, ik voelde hoe ik nog meer wilde geven. Mijn handen zochten zijn armen, mijn lippen waren net een fractie van een seconde bij de zijne. De wereld leek stil te staan.

En hoewel het publiek, de voorbijgangers en de geluiden van de stad nooit ver weg waren, was ik op dat moment alleen van hem. Zijn eigendom. Zijn muze.

💌 Zin in iets echts? Iets warms? Iets wilds?

Voeg me toe op Teams:
👉 https://teams.live.com/l/invite/FEAgHPNbO1vJ-aiRgc

Ik hou van ontmoeten. Van ontdekken.
Van mannen die weten hoe ze met een vrouw als ik om moeten gaan...

💋 Genoten van mijn verhalen? Ik hoor het graag van je!
Want ook al deel ik mijn geilste belevenissen hier, reacties blijven vaak uit — en dat voelt een beetje eenzaam.

Dus laat jij wél van je horen?
Een lieve, geile of spannende reactie onder mijn verhaal maakt écht verschil. En als dank…
🎁 Verloot ik wekelijks een gedragen stringetje of een geil kledingstuk onder de mannen die reageren.

Dus kom op… laat me weten wat je denkt, wat je voelt, en wat je stiekem met me zou willen doen.
Ik lees alles. En misschien draag jij straks iets van mij. 😘

Liefs, Katja 💌
📩 Mailen mag ook: sletje-katja@outlook.com