Zijn hand gleed verder omhoog, over de binnenkant van mijn dij, tot hij de rand van mijn slipje bereikte. Hij hield even stil. Kwam dichterbij met zijn gezicht, zijn lippen raakten de mijne weer. Maar dit keer was het anders.

Hij opende zijn mond. En ik de mijne.

Onze tongen vonden elkaar — warm, gretig, dronken van spanning. Zijn handen begonnen te bewegen. Zijn duim duwde de stof opzij, zijn vingers vonden de natte warmte tussen mijn benen. Ik voelde mijn knieën zacht trillen.

Mijn tong gleed over de zijne terwijl hij mijn klit raakte — zacht, precies — en ik kreunde in zijn mond. Mijn heupen duwden zich vanzelf tegen zijn hand. Ik kon niets meer verbergen. Mijn lichaam schreeuwde wat ik niet durfde uit te spreken.

Zijn andere hand kneep stevig in mijn borst, zijn duim cirkelde over mijn stijve tepel. Alles in mij was open. Zenuwachtig. Opgewonden. Verward. Maar ik stopte hem niet.

Pieter verbrak de kus, keek me aan, zijn vingers nog steeds zacht werkend tussen mijn lippen.

“Ik wil dat je voelt hoe hard ik voor je ben,” fluisterde hij.

En zonder dat ik kon nadenken, gleed mijn hand naar zijn broek. Zijn rits was al open. Mijn vingers vonden de warme, harde schacht van zijn pik. Groot. Vol. Pulsend.

Ik ademde zwaar.

“Laat me je proeven,” zei ik hees.

Hij keek me aan alsof hij het niet had verwacht. Maar zonder een woord leunde hij achterover tegen het houten aanrecht van de buitenkeuken. Ik ging langzaam door mijn knieën, de koelte van de tegelvloer trok door mijn benen. Mijn jurk viel om me heen, als een gordijn dat ons afschermde van de rest van de wereld.

Ik trok zijn broek omlaag tot aan zijn dijen. Zijn pik sprong vrij, glanzend in het zwakke licht van de buitenlamp. Mijn hand gleed er langzaam overheen, van de wortel tot de top. Hij was heet. Zwaar in mijn hand.

Mijn tong raakte de top.

Hij zuchtte diep.

Ik likte langzaam rond zijn eikel, proefde het zout, de opwinding. Mijn lippen openden zich, en centimeter voor centimeter nam ik hem in mijn mond. Eerst voorzichtig, dan met meer honger. Mijn tong cirkelde, mijn hand werkte mee over de schacht. Hij steunde met beide handen op het aanrecht, zijn ademhaling schokkerig.

Mijn mond werkte ritmisch, nat, warm, diep. Hij kreunde zacht, zijn hand gleed door mijn haar. Niet om me te dwingen — om me te voelen. Om te weten dat ik er echt was. Op mijn knieën. Voor hem.

Hij was hard en dik in mijn mond, en ik wilde dat hij daar bleef.

Zijn vingers in mijn haar begonnen langzaam te klemmen. Niet hard, maar bezitterig. Elke beweging van mijn mond over zijn harde, warme lengte bracht hem dichter bij dat punt van geen controle. En ik voelde het — hoe zijn adem stokte, hoe zijn benen zich aanspanden, hoe zijn heupen zich af en toe heel even naar voren bewogen alsof hij zich in wilde houden.

Mijn hand omklemde zijn schacht, nat van mijn speeksel, glijdend op en neer terwijl mijn mond de top verwende. Mijn tong speelde met de rand van zijn eikel, gleed langs de onderkant waar ik hem het gevoeligst voelde trillen.

Hij fluisterde mijn naam. Niet dominant nu, maar met ingehouden honger.

“Cynthia…”

Ik keek op, mijn lippen nog om zijn top, mijn blik omhoog — oogcontact. Zijn gezicht was strak van genot, zijn kaken aangespannen. En ik voelde iets in me opzwellen. Trots. Macht. Ik genoot van wat ik met hem deed. Van hoe hij naar me keek. Van hoe ik alles vergat.

Het feest klonk vaag op de achtergrond, maar daar in die tuin, onder die houten overkapping, bestond alleen dit moment. Ik, op mijn knieën. Zijn stijve pik in mijn mond. Zijn hand in mijn haar. En mijn hoofd langzaam bewegend, nat en gretig.

Ik voelde hem pulseren. Zijn adem versnelde, zijn hand duwde me niet maar hield me vast, stevig, alsof hij bang was dat ik zou stoppen.

“Ik ga het niet lang meer volhouden,” fluisterde hij rauw.

Maar ik stopte niet. Mijn bewegingen werden trager, intenser. Dieper. Zijn eikel raakte de achterkant van mijn keel, en ik voelde zijn hele lichaam verstijven.

Hij kwam.

Warm. Veel.

Zijn pik sidderde in mijn mond terwijl hij zich leegspoot, dikke stralen vulden mijn mond, over mijn tong, tegen mijn gehemelte. Ik slikte, langzaam, hem niet loslatend. Tot hij zachtjes sidderde van gevoeligheid en met een hees “genoeg” me aankeek.

Ik trok me langzaam terug, likte kort langs zijn eikel en zat toen rechtop. Mijn ademhaling was zwaar, mijn gezicht warm. Mijn hart bonkte als een trommel in mijn borst.

Hij boog zich voorover, tilde mijn kin op.

“Ik wil je, Cynthia,” fluisterde hij. “Helemaal.”

Ik wist wat hij bedoelde. Dit was geen eindpunt. Dit was pas het begin.

Pieter stond nog met open broek tegen het aanrecht van de buitenkeuken, zijn ademhaling langzaam kalmerend, zijn blik strak op mij gericht. Ik stond weer, trok mijn jurk glad, veegde met mijn duim een laatste druppel vocht van mijn lip en voelde hoe de realiteit langzaam terugkeerde.

De muziek in de verte. Gelach uit de straat. Het zachte gezoem van de tuinlampen.

We zeiden niets. Niet meteen. Hij keek me aan zoals geen man me eerder had aangekeken — niet als trofee, niet als lustobject, maar als iets wat hij zich had toegeëigend. Zonder woorden. Zonder strijd.

“Je weet dat dit niet klaar is,” zei hij uiteindelijk, zacht.

Ik knikte. “Ik weet het.”

Hij stapte naar me toe, zijn broek inmiddels weer gesloten, zijn hand voorzichtig tegen mijn wang. “Ik ga je niet claimen. Maar ik wil wel meer. Jij ook.”

Ik keek hem aan. In zijn ogen zag ik geen twijfel. Geen spijt. Alleen geduld.

Ik wilde iets zeggen, maar mijn keel voelde droog. In plaats daarvan trok ik mijn telefoon uit mijn clutch. Ik typte zijn nummer, gaf hem een korte blik en fluisterde:

“App me morgen.”

Hij grijnsde. “Zal ik doen. En jij antwoordt.”

Ik knikte opnieuw. Mijn hart klopte als een stroboscooplamp in mijn borst.

“Ik ben niet elke dag zo,” zei ik. “Dat weet je toch?”

Hij boog zich iets naar voren, zijn lippen rakelings langs mijn oor. “Nee. Maar vandaag wás je zo. En morgen misschien weer.”

Ik haalde diep adem. Zijn woorden prikten door me heen — precies op die plek waar het spannend en gevaarlijk tegelijk werd. Ik wist niet wat ik morgen zou doen. Maar ik wist dat ik zou wachten op dat appje.

Hij draaide zich om en verdween de tuin in, zijn silhouet langzaam versmeltend met de nacht.

Ik bleef nog even staan, mijn handen trillend tegen het houten aanrecht, de geur van zijn huid nog op mijn vingers.

Toen liep ik terug naar het feest, glimlachte naar Marc, pakte een drankje aan van een buurvrouw, en zei:

“Was gezellig hè?”

Alsof er niets gebeurd was.

Maar in mijn hoofd voelde het alsof alles net begonnen was.