De ochtend erna hield ik mijn telefoon de hele tijd binnen handbereik. Terwijl ik de vaatwasser inruimde. Terwijl Marc onder de douche stond. Terwijl ik zogenaamd op sociale media scrolde.

Pas tegen het middaguur kwam het bericht.

Pieter:

"Ik heb zin om je weer te zien. Vanavond bij mij? Je weet waar."

Mijn hart sloeg één tel over.

Ik wachtte nog een half uur voor ik antwoordde.

"Ik kan een uurtje langskomen. Even wandelen, zei ik tegen Marc."

Pieter las het meteen.

"Perfect. Kom zoals je bent."

Het was een vrijstaand huis, modern van buiten, warm en sfeervol van binnen. Hij begroette me met een kleine glimlach, liet de voordeur openstaan alsof ik welkom was — maar niet verplicht.

Binnen rook het naar koffie, hout en iets dat ik niet direct kon plaatsen. Mannelijk. Verfijnd.

Hij gaf me geen glas wijn. Geen spelletjes. Alleen een blik.

“Je wilde weten wie ik was,” zei hij rustig. “Laat me het je laten zien.”

Hij leidde me door zijn huis. De woonkamer — strak, maar met boeken en kunst aan de muren. De keuken — stijlvol industrieel. De trap — breed en uitnodigend.

We kwamen boven. De slaapkamer was ruimer dan ik had verwacht. Grijs linnen, donkere muren, slechts één schilderij boven het bed: abstract. Onrustig. Als mijn ademhaling.

Ik draaide me naar hem om.

Hij stond dicht bij me. Geen haast. Geen verwachting in zijn gezicht, alleen zekerheid.

“Je kunt nog gaan,” zei hij. “Dan gebeurt er niets.”

Maar ik ging niet.

Hij zette een stap naar voren. Zijn hand raakte mijn kaaklijn. Zijn duim gleed over mijn lip.

En toen kuste hij me.

Diep.

Ik smolt in zijn aanraking. Zijn handen vonden mijn rug, mijn taille, mijn heupen. Onze tongen zochten elkaar, speelden, duwden. Mijn hart klopte wild, maar ik had geen controle meer. Mijn handen vonden zijn borst, gleden naar beneden.

Ik maakte zijn riem los.

Zijn rits volgde.

Zijn broek zakte tot zijn knieën.

Zijn onderbroek was strak gespannen rond een harde, kloppende erectie. Ik trok hem langzaam omlaag. Zijn pik sprong vrij — groot, warm, stevig.

Mijn vingers sloten zich eromheen. Zacht. Verkennend.

Ik knielde langzaam, mijn jurk viel als een sluier om me heen. Mijn hand gleed langzaam op en neer. Mijn tong vond zijn eikel. Zout. Warm.

Ik nam hem in mijn mond. Langzaam. Steeds dieper.

Hij kreunde zacht. Zijn hand vond opnieuw mijn haar. Niet om te duwen — om te voelen. Om zich te verankeren.

Mijn hoofd bewoog ritmisch. Mijn lippen gesloten rond zijn schacht. Mijn tong gleed, draaide, duwde. Mijn hand begeleidde, nat van speeksel en lust.

Hij kwam met een schok, diep in mijn mond. Warm, dik, intens.

Ik slikte.

Hijgend keek hij neer. Zijn ogen glansden.

Maar het was nog niet genoeg.

Hij trok me overeind. Zijn mond vond de mijne opnieuw.

“Dit stopt hier niet,” fluisterde hij hees.

En ik knikte.

“Dat weet ik.”

Zijn hand gleed langs mijn wang toen hij me weer omhoog trok van de grond. Mijn benen waren slap, mijn ademhaling schokkerig. Mijn lippen gloeiden, mijn mond nog nat van hem. Maar het was mijn blik die alles zei: ik was er nog niet klaar mee.

Pieter tilde me op alsof ik niets woog en legde me midden op het bed. Zijn ogen scanden mijn lichaam, zijn handen streelden mijn kuiten, mijn dijen, tot aan de zoom van mijn jurk.

“Uittoen,” zei hij kort.

Ik gehoorzaamde. Traag. Eén arm, dan de ander. Ik trok de jurk over mijn hoofd, gooide hem op de grond en lag daar in alleen mijn slipje. Mijn tepels stonden strak, mijn huid tintelde overal waar hij me nog niet had aangeraakt.

Hij boog zich over me heen, zoende me opnieuw. Lang, diep, met tong, alsof hij bezit van me nam met zijn mond alleen. Ik voelde zijn hand langs mijn zij, over mijn borst, terwijl zijn andere hand mijn slipje langzaam omlaag trok.

Hij scheurde het pakje open en rolde het condoom om zijn stijve pik. Geen woorden. Alleen de geur van latex, de belofte van wat komen ging.

Hij spreidde mijn benen, kwam boven me. Zijn blik strak, zijn controle volledig. En toen gleed hij langzaam in me.

Ik hijgde diep. Zijn dikte vulde me helemaal op. Mijn lichaam opende zich als vanzelf. Zijn heupen duwden in een stevig ritme. Niet wild, niet gehaast — maar diep, met een controle die me razend maakte. Zijn ogen verlieten de mijne niet. En mijn benen sloten zich rond zijn onderrug alsof ik hem nooit meer wilde laten gaan.

Hij pakte me hard. Missionarishouding. Mijn benen wijd, mijn heupen omhoog, mijn borsten deinend bij elke stoot. Ik voelde hoe ik nat werd, hoe hij me precies op dat ene plekje raakte. Steeds weer.

Mijn kreunen werden dieper. Hijgend, bijna fluisterend: “J-ja… daar… ga door…”

Mijn vingers gleden over zijn rug, mijn nagels groeven zich vast. En toen, plots — een schok van genot trok door me heen. Mijn buik verstrakte, mijn adem stokte.

Ik kwam.

Hard. Trillend. Bibberend onder hem. Mijn benen schokten om hem heen.

Hij vertraagde, liet me bijkomen. Zijn mond op mijn kaaklijn, zijn hand op mijn borst.

“Ik wil je op je knieën,” fluisterde hij.

Ik knikte.

We wisselden van positie. Ik draaide me om, voelde zijn handen op mijn heupen, zijn lichaam weer achter me.

En toen, zonder dat ik het eerst doorhad — gleed hij weer in me.

Ik voelde het meteen.

Warmte. Geen barrière. Geen latex.

Mijn ogen sperden zich open. Ik draaide mijn hoofd over mijn schouder.

“Pieter…” fluisterde ik.

Hij boog zich over me heen, zijn borst tegen mijn rug, zijn mond bij mijn oor.

“Je wilde het. Ik voel je nu echt.”

Mijn hart bonsde. Alles in mij schreeuwde dat dit fout was — dat dit niet was wat ik had afgesproken.

Maar mijn lijf…

Mijn lijf wilde niets liever.

Ik knikte. Heel klein. En duwde mezelf harder tegen hem aan.

“Stop dan niet,” fluisterde ik.

En hij gehoorzaamde.

Hij nam me stevig, diep, zijn heupen klappend tegen mijn billen. Ik voelde elke centimeter van hem, nat, warm, rauw. Mijn lichaam gloeide van verlangen. En terwijl hij me pakte als de zijne, wist ik: dit zou ik nooit meer kunnen vergeten.

De nacht was zwart toen ik thuiskwam. Marc lag al in bed. De lichten waren uit, op één klein lampje na in de hal. Het was stil in huis — te stil na wat ik net had meegemaakt. Mijn benen voelden nog steeds week. Mijn slipje zat ergens onderin mijn tas. Mijn huid geurde nog naar zweet, latex, en hem.

Ik liep zacht naar de badkamer, draaide de kraan open en liet het water over mijn polsen stromen. Ik keek mezelf aan in de spiegel. Mijn lippen waren licht opgezwollen van zijn kus. Mijn haar rommelig. Mijn ogen… iets donkerder dan anders.

Ik waste me, maar niet grondig. Ik wilde zijn geur niet helemaal kwijtraken. Nog niet.

Marc draaide zich slaperig om toen ik naast hem in bed kroop.

“Was je even wandelen?” vroeg hij hees.

“Ja,” fluisterde ik, mijn hand op zijn rug. “Had frisse lucht nodig.”

Hij trok me zacht tegen zich aan, zijn hand rustte op mijn heup. Warm. Vertrouwd. Veilig.

Maar ik voelde het verschil.

Pieter had me achtergelaten met een brandend lichaam. Elke spier herinnerde zich zijn grip, zijn ritme, zijn woorden. En diep in mij… was hij er nog. Ik voelde me gevuld, gevoelig. Alsof hij nog steeds in me zat. Alsof ik hem niet wilde laten loskomen, ook al was hij allang vertrokken.

Mijn ogen bleven open in het donker, terwijl Marc rustig in slaap viel.

Toen trilde mijn telefoon op het nachtkastje zacht.

Een bericht.

Pieter:

“Ik denk dat ik nog niet klaar met je ben.”

Ik las het twee keer.

Mijn duim zweefde boven het toetsenbord.

Mijn hart sloeg weer sneller.

“Ik ook niet.”

Ik legde mijn telefoon stil terug.

Sluit mijn ogen.

En droomde niet van mijn man.