Jan zette haar af voor de deur van haar huis. Hij was zoals altijd beleefd, attent, maar zijn ogen rustten net iets langer op haar gezicht dan nodig was.

“Zorg dat je op tijd bent morgenochtend,” zei hij, zijn hand op het stuur.

“Ik ben altijd op tijd,” antwoordde ze met een kleine glimlach.

Maar ze voelde hoe haar hart net iets sneller sloeg.

Toen de auto vertrok, bleef ze nog een paar seconden op de stoep staan. De tassen met kleding voelden licht, maar haar hoofd zwaar. Parijs kwam dichterbij. De week kwam dichterbij. En Jan… voelde al lang niet meer als alleen haar man’s baas.

Binnen legde ze alles op tafel. Ze had prachtige lingerie. De jurk voor het bal moest nog worden gekozen, maar dat zou snel komen. Nu eerst de praktische zaken.

Ze pakte haar sleutels opnieuw en liep naar buiten. De Kruidvat op de hoek was nog net open.

Binnen haalde ze wat laatste dingen: een klein flesje shampoo, haar favoriete conditioner, make-updoekjes, papieren zakdoekjes.

En toen bleef ze staan voor het schap met condooms.

Ze keek er even naar.

Ongemakkelijk voelde het niet. Eerder bewust. Alsof ze iets deed wat al besloten was. Haar hand gleed naar een pakje met extra comfort, daarna naar een klein flesje glijmiddel. Discreet. Zwart, onopvallend.

Bij de kassa voelde ze haar wangen wat gloeien — maar ze glimlachte beleefd naar de jonge caissière die alles scande zonder een spier te vertrekken.

Een paar minuten later liep Elise weer naar buiten, het tasje stevig in haar hand.

De lucht voelde frisser dan daarvoor.

Parijs kwam eraan.

En zij… was voorbereid.

De rit naar Parijs verliep sneller dan Elise had verwacht. Jan reed kalm, beheerst, net als altijd. De radio stond zacht, een afspeellijst van instrumentale jazz die nauwelijks boven het geluid van de motor uitkwam.

Ze spraken weinig.

Maar het was geen ongemakkelijke stilte. Eerder geladen. Alles wat gezegd moest worden, hing al tussen hen in — onuitgesproken, maar aanwezig in elke blik, elke handbeweging, elke seconde dat zijn hand even op de versnellingspook naast de hare rustte.

Het hotel lag aan een rustige laan, niet ver van de Seine. Een elegant gebouw met gietijzeren balkons en een glazen luifel. Elise voelde zich plots klein toen ze uitstapte. Niet onzeker. Maar kwetsbaar in de grandeur van de stad — en de rol die ze nu moest aannemen.

De receptionist sprak vloeiend Engels, maar wisselde moeiteloos naar Frans toen Jan het overnam. Elise verstond genoeg om te horen dat hun reservering was bevestigd. Eén kamer. Eén bed.

Ze zei niets.

Toen de lift omhoog zoemde, stond ze naast Jan. Zijn schouder raakte de hare net niet. Hij keek opzij, zijn blik voorzichtig.

“Ik wilde niet onbeleefd zijn,” zei hij. “Er was nog maar één kamer beschikbaar op dit niveau. En het leek me... eenvoudiger zo.”

Elise knikte. “Het is prima.”

Maar haar vingers klemden zich iets steviger om de hengsels van haar tas.

De kamer was ruim. Houten vloeren, een groot bed met witte lakens, ramen met uitzicht op de daken van Parijs. Op het bureau stond een fles rode wijn en twee glazen. Een welkomstcadeau van het hotel.

“Ik neem een douche,” zei Elise, terwijl ze haar spullen neerzette.

Jan knikte alleen, liep naar het raam, zijn handen in zijn zakken.

In de badkamer draaide Elise de kraan open. De stoom vulde de ruimte. Ze keek naar haar eigen gezicht in de spiegel. Licht nerveus. Maar niet bang. Haar hand gleed langs haar heup, naar het zakje van de Kruidvat dat ze bovenin haar toilettas had gestopt.

Ze wist nog niet wat deze week zou brengen.

Maar ze wist dat ze vanavond samen aan tafel zouden zitten. Als partners. Als ‘man en vrouw’.

En vanaf daar?

Dat zou de stad wel bepalen.

Het restaurant lag op loopafstand van het hotel, een warme bistro met vintage spiegels, kaarslicht op de tafels en een menukaart in krullend Frans. Jan had de reservering al gemaakt. Uiteraard. Alles aan hem was gepland — behalve Elise.

Ze droeg een eenvoudige zwarte jurk. Geen overdreven decolleté, maar strak genoeg om haar silhouet te laten spreken. Haar haren vielen los over haar schouders. Lippen lichtrood, ogen omlijst met zachte contour.

Toen ze binnenkwamen, hield Jan de deur voor haar open alsof hij het al jaren deed. De ober begeleidde hen naar een tafel voor twee bij het raam. Twee glazen wijn werden ingeschonken zonder dat iemand iets hoefde te zeggen.

Elise bewoog zich zoals altijd. Zelfverzekerd. Gecontroleerd. Maar haar zintuigen stonden op scherp.

Jan keek haar aan over zijn glas.

“Ik ben blij dat je mee bent.”

Ze nam een slok, haar ogen op de kaars tussen hen in. “Ik ben er ook. Je hebt gewonnen, niet vergeten.”

“Daar heb ik geen spijt van.” Zijn toon was warm, maar de onderlaag was iets anders. Iets wat hij niet zei.

Het gesprek gleed naar werk, Parijs, het bedrijf. Alles wat vertrouwd voelde. Maar onder de tafel, vlak bij haar kuit, voelde ze plots de lichte aanraking van zijn schoen. Niet opdringerig. Maar precies genoeg.

Ze trok haar been niet terug.

Even later nam hij haar jas aan toen ze opstonden. Zijn hand raakte haar rug. Open, stevig. En bleef daar een fractie langer dan nodig was. Elise draaide haar gezicht iets naar hem toe, haar ogen kort omhoog.

Toen ze terugliepen naar het hotel, spraken ze nauwelijks.

In de lift, toen de deuren dichtschoven, stonden ze naast elkaar. De stilte was voelbaar. Hun schouders raakten elkaar. Ze keek opzij — naar zijn kaaklijn, naar zijn blik in het staal van de liftwand.

Zijn hand gleed toen langzaam naar de hare.

Geen woorden. Alleen een lichte druk.

Zij kneep terug.

Heel zacht.