Dagen gingen voorbij. Of waren het weken?

Mijn tijdsbesef was vervaagd sinds die avond bij Anna thuis. Sinds ik die avond geboeid, vernederd en gemerkt was als “slaaf van Mis Anna”.

Ik was niet meer naar huis gegaan. Dat was simpelweg geen optie meer — Janine had mijn sleutels, mijn telefoon, mijn pasjes. En ze was ineens volledig in dienst van Anna, haar rol als “vriendin” verdwenen alsof het nooit echt was geweest.

Ik verbleef nu in een kamer in Anna’s huis. Geen raam, een dun matras, een camera in de hoek. Er stond een kistje met basic kleding en verzorgingsspullen — meer had ik niet nodig, volgens haar.

Aan het begin voelde ik nog hoop. Dat dit tijdelijk was. Een “spel”.

Maar die hoop vervaagde met elke ochtend dat ik wakker werd met een titanium kooi om mijn geslacht, strak, koud, en pijnlijk — en met een rood knipperend lampje boven het sleutelgat.

Dat lampje betekende dat de kooi in “actieve controlemodus” stond. Elektrisch verbonden.

Anna had het me uitgelegd terwijl ze lachend over mijn borst krabde:

“Er zit een piepklein elektrisch contact in je kooi. Geen schokken die je in coma brengen — maar genoeg om je te laten kruipen. Eén druk op de knop, en je voelt wie je meesteres is.”

En ik had het gevoeld.

De eerste keer dat ik haar “negeerde” toen ze me appte om haar sokken te komen likken — een felle, stekende schok die zich door mijn eikel en ballen boorde. Mijn knieën braken bijna onder me. Daarna had ik nooit meer geaarzeld.

⸻

Dagelijkse routine – De realiteit van Chastity

Elke ochtend begon hetzelfde.

De deur ging open. Anna stond in de deuropening in lingerie of badjas, soms zelfs met hakken al aan.

Ik zat op mijn knieën. Kooi strak om mijn geslacht, handen op mijn dijen.

Ik begroette haar op de enige manier die nog telde.

“Goedemorgen, Meesteres Anna.”

Soms kreeg ik een aai over mijn hoofd. Soms een trap tegen mijn dij.

En soms… een klein lachje, gevolgd door een klik op haar telefoon.

Zzzap.

Mijn hele lichaam verkrampte. Niet omdat ze boos was — maar gewoon, als herinnering.

Omdat ze het kon.

“Vandaag ga je weer een beetje kleiner worden,” zei ze op een ochtend.

“We gaan je hersens herprogrammeren. Elke gedachte die jij over seks hebt — zal alleen nog gaan over gehoorzamen.”

Die dag kreeg ik een opdracht: ik moest aan de keukentafel zitten met mijn laptop, volledig naakt behalve de kooi, en een dagboek bijhouden. Elke vijf minuten moest ik opschrijven waaraan ik dacht, hoeveel spanning ik voelde, en of ik haar stem miste.

Elke keer dat ik toegaf dat ik had gefantaseerd over Janine, of over vrije seks —

Zzzap.

Elke keer dat ik schreef dat ik verlangde naar haar voeten, haar commando’s, of het likken van haar hakken —

… bleef het stil.

Langzaam, maar zeker, begon mijn hoofd zich aan te passen.

⸻

De langste lock-in

Op een avond zat ik met gebogen hoofd, mijn kin op haar dij terwijl ze televisie keek. Ik had die dag geen enkele schok gehad. Ik voelde me… goed. Volledig leeg en vol tegelijk.

Ze streelde over mijn hoofd en fluisterde:

“Je weet hoe lang je al in de kooi zit?”

Ik keek op.

“Nee, Meesteres…”

Ze glimlachte.

“176 dagen. Geen orgasme. Geen aanraking van jezelf. Geen enkel moment zonder controle.”

Mijn adem stokte. De gedachte aan dat getal maakte me tegelijk trots en wanhopig.

“En als je het volhoudt tot dag 200…”

Ze kneep zacht in mijn teelballen.

“…dan mag je misschien klaarkomen. Niet omdat jij het wilt. Maar omdat ík het wil. Op video. Voor mijn vriendinnen.”