De zon brandt wanneer ik mijn auto parkeer en uitstap. Mijn hart klopt wat sneller dan normaal. Daar staat hij, Guy, leunend tegen zijn auto met een ondeugende glimlach. Zijn ogen stralen als hij me ziet, en ik voel meteen die vertrouwde spanning.

"Lieve," zegt hij zacht, terwijl hij me een kus op de wang geeft. Zijn geur, een mix van aftershave en zee, doet me duizelen. "Klaar voor onze dag?"

Ik knik, mijn vingers tintelen bij de gedachte aan wat komen gaat. We stappen in, en onderweg naar De Haan praten we over van alles en nog wat – ons werk, onze partners, de dingen die we graag doen. Het is zo gemakkelijk met hem. Alsof we elkaar al jaren kennen.

Eenmaal aangekomen, zoeken we een rustig plekje in de duinen. Het is er warm, beschut, en het geruis van de zee is het enige geluid. Guy spreidt een groot badlaken uit en gooit de tas met spullen erop. "Zullen we eerst maar insmeren?" vraagt hij, terwijl hij de fles zonnecrème pakt.

Ik knik en begin met mijn armen en benen, maar dan aarzel ik even. De bikinitop moet ook, anders verbrand ik. Voorzichtig schuif ik mijn hand eronder, voel de warmte van mijn huid onder mijn vingers. Ik voel mijn tepels reageren. Ik hoop dat hij dit opmerkt, maar één blik op Guy laat deze hoop verdampen. Hij kan zijn ogen niet afhouden van die twee topjes die nu duidelijk zichtbaar zijn in mijn topje.

Ik smeer wat crème op mijn buik, laat mijn vingers even langs de rand van mijn broekje glijden – voor de zekerheid.

Guy kijkt toe, zijn ogen donkerder dan normaal. "Mijn rug?" vraagt hij, zijn stem iets lager.

Hij gaat op zijn buik liggen, en ik kniel naast hem. Zijn huid is warm onder mijn handen terwijl ik de crème uitsmeer over zijn rug, zijn schouders, tot aan zijn benen. Hij zucht zacht, en ik voel een golf van genot door me heen gaan.

Dan is het mijn beurt. Ik ga op mijn buik liggen, mijn wang tegen het badlaken. "Losmaken?" vraagt hij, wijzend naar de bandjes van mijn bikinitop.

Ik knik, en met vingers die licht trillen, maak ik ze los. De stof ligt nu los op mijn rug. Guy’s handen zijn warm en stevig terwijl hij de crème uitsmeert. Soms raken zijn vingers per ongeluk de zijkant van mijn borsten, en ik voel een stroom van elektriciteit.

Als hij bij mijn billen komt, aarzelt hij. "Wil je...?"

"Ja," fluister ik. "Ga maar onder de rand."

Hij doet voorzichtig, maar ik help hem door het stof iets op te schuiven, zodat mijn huid bloot komt. Zijn ademhaling versnelt terwijl hij me insmeert.

"En mijn benen?" vraag ik, mijn stem iets hoger dan normaal.

Hij knikt, en ik spreid ze een beetje. Zijn handen glijden langs mijn dijen, langzaam, bijna tastend. De lucht tussen ons is geladen, en ik weet dat hij het ook voelt – die spanning, die verboden aantrekkingskracht.

Als hij klaar is, blijft hij even zitten, zijn hand nog op mijn been. We zeggen niets. We hoeven niets te zeggen.

De zon brandt, de zee ruist, en voor even zijn we alleen hier, in ons eigen kleine paradijs.

"Gaan we even een wandeling maken?", vraagt Guy.

"Ja fijn"

Guy vouwt het badlaken op en stopt het samen met de picknick in zijn rugzak. Ik trek mijn zonnebril op en kijk naar de horizon, waar de lucht en zee elkaar raken in een wazige streep. "Zullen we richting Bredene lopen?" stelt hij voor. Ik knik, en we stappen het mulle zand in, richting de branding.

Het water is verrassend koel, golven spoelen over onze voeten terwijl we langs de kustlijn wandelen. Af en toe raken onze handen elkaar per ongeluk, en elke keer doet dat iets met me. Dan, plots, voel ik zijn vingers tussen de mijne glijden. Hij heeft mijn hand vast. Ik kijk op, verrast, maar zijn blik is rustig, alsof het de meest natuurlijke zaak van de wereld is. Ik geef een klein kneepje terug.

We praten over van alles – de geur van de zee, de schelpen onder onze voeten, hoe lang het geleden is dat we zo’n zorgeloze dag hebben gehad. Tot we plotseling een groep mensen zien verderop. Eerst denk ik dat ze gewoon zwemmen, maar dan valt het me op: ze dragen niets. Geen badpak, geen zwembroek.

"O," zegt Guy, zijn pas vertragend. "Dat had ik even niet bedacht."

"Het naaktstrand," fluister ik, alsof iemand ons zou horen. Mijn wangen gloeien.

Hij knikt. "Ja, maar we hoeven ons niet uit te kleden hoor. Het is toegestaan, niet verplicht."

Ik adem uit. "Gelukkig."

Toch is er iets prikkelends aan de gedachte. We blijven langs de vloedlijn lopen, waar het water onze voeten raakt, en ik merk dat mijn blik afdwaalt. Naar de vrijheid van die mensen, hun onbezorgdheid. Het zijn vooral vijftigplussers, maar hier en daar zie ik jongere stellen, zelfs een paar die nauwelijks dertig lijken.

Guy merkt het waarschijnlijk ook op, maar zegt niets. We kijken allebei, maar doen alsof we het niet doen.

In Bredene vinden we een terrasje, verscholen tussen de duinen. Guy bestelt een Karmeliet, ik kies voor een wit wijntje. De eerste slok is verfrissend, en al snel komt het gesprek op wat we net hebben gezien.

"Sorry," zegt hij, "ik had er niet aan gedacht dat we daarlangs zouden komen."

Ik schud mijn hoofd. "Het geeft niet. Het was... interessant."

"Vond je het erg?"

"Nee. Eigenlijk bewonder ik het wel. Die vrijheid." Ik aarzel. "Ik zou het zelf niet durven. Mijn man heeft ziet mij weinig volledig naakt gezien, laat staan vreemden."

Hij kijkt me aan, nieuwsgierig. "Echt?"

Ik lach een beetje verlegen. "Ja. Zelfs bij de dokter houd ik mijn slipje aan. Alleen de gynaecoloog..."

Hij knikt begrijpend. "Bij de sauna leer je dat snel af. Iedereen heeft wel iets wat hij liever verbergt, maar uiteindelijk maakt het niemand iets uit."

Ik denk na over zijn woorden. Misschien heeft hij gelijk. Misschien is het enige wat in de weg staat, mijn eigen hoofd.

We drinken ons glas leeg en staan op voor de terugweg. Nu we weten wat ons te wachten staat, voelt het anders. Spannender. Net voordat we het naaktstrand bereiken, voel ik Guy’s arm om mijn heup glijden.

Hij trekt me zachtjes tegen zich aan, zijn hand warm op mijn zij.

"Voor het geval je steun nodig hebt," fluistert hij.

Ik lach en leun even in zijn aanraking. Het voelt goed. Vertrouwd, en toch opwindend nieuw.

We lopen verder, langs de vrijgevochten lichamen, en ik besef dat het niet gaat om wat je wel of niet toont. Het gaat om het moment. Om de zon op je huid, de zee aan je voeten, en de man naast je, die je hand net iets steviger vasthoudt dan nodig is.