De zon staat hoog en warm boven de parking wanneer ik haar auto zie binnenrijden. Mijn hart slaat meteen een slag harder. Daar is ze. Lieve. Haar silhouet achter het stuur, haar hand die het stuur vastpakt terwijl ze parkeert. Ik leun nonchalant tegen mijn auto, maar vanbinnen brandt het al.

Ze stapt uit, en ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Haar benen, bloot onder die luchtige zomerjurk, haar haren die in de wind dansen. Ze ziet eruit alsof ze uit een droom stapt.

"Lieve," zeg ik, mijn stem lager dan normaal. Ik geef haar een kus op de wang, en haar geur—zoet, een vleugje parfum en iets dat alleen van háár is—doet me bijna duizelen. "Klaar voor onze dag?"

Ze knikt, haar lippen iets gescheiden. Ik zie de spanning in haar ogen, diezelfde die ik voel. We stappen in, en terwijl ik de auto start, glijdt mijn blik even langs haar dijen, de manier waarop haar jurk over haar huid valt.

Onderweg praten we, maar mijn gedachten dwalen af. Naar hoe haar lach klinkt, naar de manier waarop haar vingers over haar eigen arm strijken terwijl ze praat. Alsof ze zichzelf aanraakt zonder het te beseffen.

Eenmaal in De Haan zoeken we een plek in de duinen. Beschut, warm, alleen het geluid van de zee. Ik spreid het badlaken uit en pak de zonnecrème. "Zullen we eerst maar insmeren?" vraag ik, terwijl ik haar observeer.

Ze begint bij haar armen, maar dan aarzelt ze. Mijn adem stokt wanneer ze met haar ze haar haar hand achter haar bikinitop ook haar borsten insmeert zodat er geen randje onbeschermd blijft.

Ik zie de contouren van haar borsten door de stof, de manier waarop haar tepels hard worden door haar aanraking. Ze smeert haar buik in, haar vingers glijden langs de randjes van haar bikinibroekje en dan juist eronder—is dit een uitnodiging, een spel?

Ik kan niet wegkijken.

"Mijn rug?" vraag ik, mijn stem schor. Ik ga op mijn buik liggen blij omdat dit de mogelijkheid biedt om mijn opwinding in mijn zwemshort te verbergen.

Ik voel de warmte van het zand onder me. Haar handen op mijn huid zijn zacht, maar elk contact brandt. Ze werkt zich naar beneden, over mijn schouders, mijn rug, tot aan mijn benen. Ik hou mijn adem in wanneer haar vingers langs mijn zij strijken, te dicht bij waar ik het nu al stijf van heb.

Dan is het haar beurt. Ze gaat op haar buik liggen, haar rug blootgesteld.

"Losmaken?" vraag ik, wijzend naar de bandjes van haar topje.

Ze knikt, en mijn vingers—meestal zo zeker—trillen licht wanneer ik ze losmaak. Haar huid is glad onder mijn handen, warm van de zon. Ik smeer de crème uit, laat mijn vingers expres iets te langzaam gaan, iets te dicht langs de zijkant van haar borsten. Ze ademt dieper in.

Als ik bij haar billen kom, aarzel ik. "Wil je...?"

Ik durf mijn vraag niet afmaken maar hoop dat ze het begrijpt.

"Ja," fluistert ze, “Ga maar onder de rand.”

Ik duw voorzichtig het stof van haar bikini een beetje naar boven en ga met mijn hand juist onder haar broekje, haar huid bloot onder mijn handen. Ik durf niet te ver te gaan. Ik wil haar niet afschrikken. Ik voel de aanzet van haar rondingen. Dan helpt ze me een handje door haar bikinibroekje een beetje tussen haar billen te steken. Mijn ademhaling versnelt. Ik neem extra zonnecrème in mijn handen en geniet van het insmeren van haar billen. Hoor ik daar nu af en toe een zachte kreun of verbeeld ik dit maar?

Ik trek haar broekje recht en sta op.

"En mijn benen?" vraagt ze, haar stem zacht.

Ik knik, en ze spreidt ze iets. Mijn handen volgen de ronding van haar dijen, langzaam, bijna tastend. De lucht tussen ons is dik van spanning. Ik voel haar spieren onder mijn vingers, de manier waarop haar lichaam reageert. Mijn handen voelen de binnenkant van haar dijen.

Ik ben een man en kan het niet laten. Mijn ogen kijken naar dat dunne stukje stof tussen haar benen. Ik ben bang om per ongeluk met mijn handen daar tegen te komen want ik wil niet dat dit stopt.

Ik voel dat ik opgewonden worden en verplaats mijn aandacht daarom naar haar kuiten. Het insmeren van haar kuiten wordt een lekkere massage. Dit geeft mij de tijd om terug tot mezelf te komen.

Als ik klaar ben, laat ik mijn hand even op haar been rusten. We zeggen niets. We hoeven niets te zeggen.

De zon brandt, de zee ruist, en voor even bestaat er alleen dit moment—haar huid onder mijn handen, de belofte van meer.

"Gaan we even een wandeling maken?"

Ik vraag het luchtig, maar vanbinnen tintelt het al. Ze knikt meteen, die kleine glimlach om haar lippen die me sinds onze eerste berichten al gek maakt. Ik vouw het badlaken op, doe het samen met de rest van de spullen in mijn rugzak, en neem een slok water terwijl ik haar observeer.

Ze zet haar zonnebril op, haar blik gericht op de horizon. De wind speelt met haar haar, en voor een seconde zie ik haar zoals ze eruit zou zien in mijn bed—los, ongedwongen.

"Zullen we richting Bredene lopen?" stel ik voor, alsof het spontaan in me opkomt. Alsof ik niet al dagen weet dat we langs het naaktstrand komen.

Ze knikt, en we lopen het mulle zand in, richting de branding. Het water is koel, golven spoelen over onze voeten, en af en toe raken onze handen elkaar. Per ongeluk? Misschien. Maar de derde keer grijp ik haar hand. Gewoon, omdat ik het wil.

Ze kijkt op, verrast, maar knijpt zachtjes terug. Haar vingers passen precies tussen de mijne.

We praten over niets belangrijks—de zee, schelpen, hoe lang het geleden is dat we zo’n dag hadden—maar mijn gedachten zijn elders. Bij wat er komen gaat.

En dan zien we ze.

Een groep mensen verderop, bloot, vrij, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

"O," zeg ik, alsof het me net opvalt. "Dat had ik even niet bedacht."

"Het naaktstrand," fluistert ze, haar wangen roze.

Ik knik, doe alsof ik er niet te veel aandacht aan besteed. "Ja, maar we hoeven ons niet uit te kleden hoor. Het is toegestaan, niet verplicht."

"Gelukkig", fluistert ze.

Ze ademt uit, maar ik zie hoe haar blik toch blijft hangen. Naar de lichamen, de ongedwongenheid. Jongere stellen, oudere—iedereen lijkt zich nergens voor te schamen.

We wandelen verder langs de vloedlijn. Ik zeg niets, maar ik merk alles. Hoe haar ogen even blijven rusten op een jong stel, hoe haar ademhaling net iets sneller gaat.

In Bredene vinden we een terrasje. Ik bestel een Karmeliet, zij een wit wijntje. De eerste slok is verfrissend, maar het echte genot zit in het gesprek dat volgt.

"Sorry," zeg ik, "ik had er niet aan gedacht dat we daarlangs zouden komen."

Ze schudt haar hoofd. "Het geeft niet. Het was... interessant."

"Vond je het erg?"

"Nee. Eigenlijk bewonder ik het wel. Die vrijheid." Ze aarzelt. "Ik zou het zelf niet durven. Mijn man heeft me weinig volledig naakt gezien, laat staan vreemden."

Mijn bloed stroomt sneller. "Echt?"

Ze lacht verlegen. "Ja. Zelfs bij de dokter houd ik mijn slipje aan."

Ik knik, maar mijn gedachten zijn al verder. Bij hoe ze eruit zou zien, helemaal bloot, een fantasie die wel een fantasie zal blijven. Het fluisterend "gelukkig" nadat ze wist dat je niet verplicht naakt moest zijn sprak boekdelen.

We drinken ons glas leeg en staan op. Nu we teruggaan, weet ze wat haar te wachten staat. En ik? Ik wacht gewoon op het juiste moment.

Net voor we het naaktstrand bereiken, leg ik mijn hand op haar heup. Trek haar zachtjes tegen me aan.

"Voor het geval je steun nodig hebt," fluister ik.

Ze lacht, leunt in mijn aanraking, en ik voel de warmte van haar huid door de stof van haar jurk.

We lopen verder, langs de lichamen die niets verbergen, maar mijn aandacht is alleen bij háár. Bij hoe ze reageert, bij hoe dicht ze nu tegen me aanloopt.

Het gaat niet om wat we zien.

Het gaat om wat er tussen ons gebeurt.

En dat?

Dat begint nu pas echt.