Na een ondeugend avondspelletje en een zwoele nacht met verborgen bewegingen, wordt de ochtend niet minder geladen…

Het was nog vroeg in de ochtend. Een zacht, rozig licht viel door de halfopen gordijnen van het vakantiehuisje. Buiten klonk het getjilp van vogels. Helder en ritmisch, als een rustig wekkertje uit de natuur. Maarten lag met zijn ogen gesloten op zijn rug, het laken losjes over zijn benen. Zijn borst ging langzaam op en neer. Loreen lag nog diep in slaap naast hem, haar gezicht half onder het kussen, haar blonde haar over haar schouder gedrapeerd. Hij dacht nog even terug aan de geile ervaring van gisteravond en zijn odol kwam al weer tot leven.

Hij hoorde iets. Zachte, doffe stappen op de vloer. Vanuit de kamer verderop: de logeerkamer. Het klonk als een deur die voorzichtig werd geopend, een lichte kraak van het houten kozijn, gevolgd door voetstappen op de gang.

Maarten opende zijn ogen een klein stukje. De deur van hun slaapkamer stond op een kier.

Langzaam sloeg hij het laken van zich af. De ochtendkou gaf hem kippenvel op zijn blote huid. Hij was naakt, zoals wel vaker, en zijn lichaam was nog half stijf van het ontwaken. Niet volledig, maar zichtbaar. Alsof zijn lichaam al verder wakker was dan zijn geest.

De voetstappen kwamen dichterbij. Maarten kneep zijn ogen weer halfdicht, liet zijn hoofd in het kussen zakken en hield zich slapend. Hij hoorde haar nu heel dichtbij.

Celine.

Hij hoorde haar adem. Ze bewoog niet. Heel even. Drie, vier seconden misschien, bleef het stil bij de deuropening. Alsof ze keek. Of twijfelde. Of beiden.

Maarten voelde het effect onmiddellijk. Zijn hart klopte sneller. Zijn lid begon zich langzaam verder op te richten, traag en zwaar van bloed. Hij bleef stil liggen. Hij wist niet wat ze zag, of ze keek, maar het idee alleen al.

De voetstappen gingen weer verder, zacht, dempend op de vloer. Hij hoorde haar de badkamer in gaan. De deur sloot zich, heel voorzichtig. Water. Stromend, maar kort. Een kraan, misschien haar gezicht spoelen. Daarna opnieuw stappen, de gang over, weer naar haar kamer.

Stilte.

Maarten bleef liggen, ogen nog altijd dicht. Maar hij luisterde scherp. En toen... heel vaag. Iets.

Een rits? Stof dat verplaatst werd? En daarna…

Een ander soort stilte.

De ademhaling was moeilijk te horen, maar iets in het ritme van de ochtend gaf het weg. Kleine bewegingen, nauwelijks hoorbaar, en tóch aanwezig. Een bijna ongrijpbaar, schurend geluid, onregelmatig en tegelijk precies ritmisch genoeg.

Hij voelde zijn eigen ademhaling zwaarder worden.

Zijn erectie was nu volledig. Hij draaide zich langzaam op zijn zij, tegen Loreen aan. Ze bewoog niet. Sliep nog. Maar zijn hand gleed al over haar heup, onder haar hemdje, langs haar warme huid. Hij drukte zich zacht tegen haar aan. Lepeltje-lepeltje. Zijn erectie duwde tegen haar billen.

Ze kreunde slaperig. “Hmm... je bent wakker.”

Hij antwoordde niet, drukte enkel zijn lippen tegen haar schouder.

“Wat heb jij een ochtendhumeur,” zei ze plagerig, haar stem nog dik van slaap.

“Misschien komt het door de vogels,” fluisterde hij.

Ze lachte zacht. “Dan moet je ze maar temmen.”

Zijn hand gleed omlaag, over haar buik, tussen haar benen. Ze spreidde ze heel even, automatisch, slaperig, en hij voelde haar al warm worden.

In de andere kamer bleef het stil. Maar Maarten voelde de spanning. Alsof elk geluid, hoe klein ook, kon worden opgevangen. Alsof ze *wisten* dat er oren waren, ergens.

Hij fluisterde in Loreens oor: “Zachtjes.”

Ze knikte nauwelijks merkbaar, maar haar ademhaling versnelde. Hij voelde de warmte van haar lipjes om zijn eikel sluiten. Met een lichtstotende beweging, gleed hij zachtjes naar binnen.

Terwijl zijn vingers haar clitoris streelden, gleed zijn andere hand achterlangs. Voorzichtig. Hij drukte de top van zijn middelvinger tegen haar bilnaad en dwaalde af naar haar sterretje. Ze verstijfde heel even, maar ontspande daarna langzaam.

“Hm?” vroeg Maarten om goedkeuring.

“Is goed,” fluisterde ze.

Zijn vingerkootje gleed langzaam naar binnen, heel voorzichtig, net diep genoeg om haar te laten kreunen. Een kreun die ze probeerde te onderdrukken in haar kussen. Maarten voelde haar kringspier zijn vinger toe-eigenen en licht tegendruk geven.

Hij was zo opgewonden dat het hem moeite kostte zijn adem in bedwang te houden. Hij hoorde, of meende te horen, een kleine beweging vanuit de andere kamer. Een bed dat kraakte. Of was dat zijn verbeelding?

Loreen begon te trillen. Haar lichaam spande zich aan. Ze hapte naar adem. Hij voelde het gebeuren en drukte zijn pik zo diep mogelijk in haar. Haar climax zorgde voor voldoende natuurlijk glijmiddelen, om zijn volledige vinger in haar kontje te verbergen.

Hij volgde haar, verzwolgen door het moment, zijn lichaam schokkend tegen haar aan, zijn gezicht tegen haar nek gedrukt terwijl hij losliet, diep en dof.

Loreen bleef achter met een bepaalde leegte waarvan ze niet wist, dat ze deze liever opgevuld had.

Stilte.

Beide lagen ze een paar tellen stil. Alleen hun ademhaling nog hoorbaar. En ver weg: vogels.

---

Een uur later zaten ze aan het ontbijt. De geur van koffie vulde het huisje, samen met de geur van versgebakken croissantjes en fruit. Loreen zat tegenover Celine aan tafel. Maarten stond bij het aanrecht en sneed een banaan voor in de yoghurt.

“Het is hier zo stil,” zei Celine plots, terwijl ze haar haar in een staart draaide.

Maarten draaide zich langzaam om, zijn blik even scherp op haar ogen. “Ik weet het,” zei hij kalm. “Ik word hier ook altijd zo heerlijk wakker. Al ben ik wel telkens vroeg op door het geluid van de vogels.”

Hij keek haar aan terwijl hij het zei.

Celine hield zijn blik een fractie van een seconde vast. Haar wangen kleurden licht. Daarna keek ze naar haar mok.

“Ja... die vogels...” mompelde ze.

Loreen was ondertussen haar croissantje aan het smeren, zich van niets bewust. Of toch wel?

Ze keek even op. “Ach, ik slaap overal doorheen. Gelukkig.”

Maarten nam een slok koffie en zei niets. Zijn blik gleed naar Celine’s lippen, net natgemaakt van haar mok. Haar onderlip was net iets dikker als die van haar zus. Waar de ogen van haar zus een bepaalde mysterieuze blik hadden, was die van Celine vooral open en sprankelend.

“Zwemmen straks?” vroeg Loreen opgewekt.

“Lijkt me heerlijk,” zei Celine.

En even, heel even, leek het alsof Maarten en Celine elkaar begrepen zonder woorden toen hun blikken kruisten.