Aankomst en belofte

Het huisje lag aan de rand van een meer, omringd door dennen die zacht ruisden in de wind. De lucht rook naar hout en vochtige aarde, alsof de natuur zelf hen uitnodigde om los te laten. Toen Vera, Anja en Marianne uitstapten, leek de stad ineens mijlenver weg.

Binnen wachtte een open haard met stapels hout ernaast. Het interieur was eenvoudig: een houten tafel, een groot bed onder schuine balken, zachte plaids en een karaf wijn die Anja alvast had klaargezet.

“Alsof dit huis speciaal voor ons is gebouwd,” zei Vera zacht, terwijl ze met haar hand langs de ruwe houten muur streek.

“Misschien wel,” glimlachte Marianne. Ze legde haar tas neer, trok de gordijnen dicht en stak kaarsen aan. De kamer vulde zich met een warm, flakkerend licht.

Anja sloot de deur achter hen en liet haar rug ertegen rusten. “We hebben een heel weekend. Geen haast. Geen afleiding. Alleen wij drieën.”

Ze keken elkaar aan, en er was niets meer te zeggen...


De eerste aanrakingen bij het vuur

De haard knetterde, het licht danste over hun gezichten. Ze zaten op een dik kleed voor de vlammen, glazen wijn in de hand. Hun knieën raakten elkaar, en elke aanraking werd een gesprek op zich.

Vera voelde hoe haar hartslag sneller ging bij elke blik die Anja haar toewierp. Marianne’s hand lag losjes op Vera’s pols, haar duim maakte kleine cirkels die door haar hele lijf gleden.

“Je ziet er prachtig uit in dit licht,” zei Marianne, haar stem laag.

“Jullie allebei,” fluisterde Vera. Ze wist niet wie ze het meest wilde kussen. Dus boog ze naar Anja, proefde haar lippen — warm, vol, met de smaak van wijn. Toen trok Marianne haar zacht aan de andere kant, en haar lippen vonden die van Vera ook.

Er ontstond een ritme van geven en nemen: kussen die langer duurden, handen die vanzelf hun weg vonden langs haren, ruggen, heupen. Niemand haastte zich. Elke aanraking werd langzaam opgebouwd, als een melodie die je steeds dieper meevoerde...


Zintuigen open

Ze lieten zich achterover zakken op het kleed, dicht bij de warmte van het vuur. De geur van hars en brandend hout mengde zich met hun parfum en de zoute frisheid van huid.

Hun handen verkenden elkaar niet gehaast, maar aandachtig. Een rug die langzaam werd gestreeld, een dij die zacht werd omcirkeld, vingers die tussen haren gleden en een lichte zucht losmaakten. Terwijl Vera haar tong langs Anja’s lippen liet glijden, voelde ze hoe Marianne’s warme hand onder haar jurk verdween.

Waar kleding losser raakte, nam verleiding het gesprek over. Lippen vonden nieuwe plekken: langs een sleutelbeen, in de holte van een hals, over een pols. De muziek van hun adem vulde de kamer. Terwijl Marianne’s vingers diep bij Vera binnendrongen, opende Anja haar mond om Vera’s tong te ontvangen.

Het moment waarop hun lichamen geheel naakt tegen elkaar lagen, werd niet benoemd. Het gebeurde, als vanzelf. Ze gleden in elkaar als waterstromen die één rivier werden.

Waar het intiem werd, legde de vertelling een sluier: geen opsomming, maar suggestie. Het was een taal van aanraken en antwoorden, van fluisteren en fluisteringen die in kreten veranderden. De haard knetterde als hun hartslag, terwijl ze steeds in andere posities elkaar bleven verkennen. Anja hield Marianne’s sexy ronde billen uit elkaar terwijl haar tong er tussendoor gleed en haar kleinste gaatje verkende, Marianne op haar beurt begroef haar tong in Vera’s warmte...


De nacht die bleef duren

Ze verplaatsten zich uiteindelijk naar het grote bed onder de balken, waar Marianne twee levensechte dildo's uit haar tas haalde. De lakens waren koel, maar hun warmte maakte alles zacht. Ze lagen in een driehoek van lichamen, telkens wisselend wie in het midden lag, wie kuste, wie streelde. Terwijl Marianne een van de dildo's tegen Vera’s strakke kontgaatje duwde, nam Anja de andere van haar over en liet deze langzaam bij zichzelf naar binnen glijden.

Hun spel duurde uren, in golven. Soms intens, soms stil en teder. Soms met lachen, soms met ogen dicht en alleen adem die elkaar vond. Ze ontdekten steeds nieuwe manieren om elkaar te laten voelen dat dit méér was dan spanning: dit was toevertrouwen, loslaten, durven.

Als er hoogtepunten waren, kwamen ze niet als vuurwerk, maar als lange, rollende golven — gedragen, vol, diep. Alsof ze telkens opnieuw door dezelfde zee werden opgenomen en teruggebracht naar elkaar...


Ochtendlicht en nieuwe plannen

Toen de ochtend zich door de gordijnen wrong, lagen ze nog steeds in elkaars armen. De haard was uit, maar hun warmte hield de kamer gevuld.

Vera opende haar ogen en keek naar de twee vrouwen naast haar. Ze voelde een rust die ze al jaren niet meer gekend had. “Ik wil dit niet kwijt,” fluisterde ze.

“Dat hoeft ook niet,” zei Anja slaperig, en kuste haar schouder.

Marianne glimlachte en streek een pluk haar uit Vera’s gezicht. “Dit was nog maar een begin. Er zijn zoveel weekenden, zoveel plekken, zoveel manieren om verder te gaan. En ik wil ze allemaal met jullie ontdekken.”

Ze lachten zacht, nipten van koffie die Anja naar bed bracht, en lieten de dag langzaam binnenkomen. Buiten kabbelde het meer, binnen kabbelde hun nieuwe leven verder.