Anja’s uitnodiging

Anja’s appartement lag aan een rustige straat, derde verdieping, balkon met uitzicht op lantaarns die als sterren in de stad hingen. Ze had kleine lichtslingers langs de reling gehangen; de gloed was zacht, alsof de nacht een geheim wilde bewaren. Binnen brandden enkel een paar waxinelichtjes, en de geur van versgebakken brood hing nog in de lucht.

“Croissants voor morgenochtend,” zei Anja, bijna trots. “Ik wil dat jullie blijven slapen.”

Vera en Marianne glimlachten tegelijk. Het voelde alsof het al besloten was, nog vóór ze de drempel overstaken. De woonkamer was intiemer dan Marianne’s ruime bovenhuis: kleurrijke kussens, stapels boeken, een gitaar tegen de muur. Een huis dat verhalen had verzameld, en nu dit verhaal eraan toevoegde.

“Alsof je gewacht hebt op dit moment,” fluisterde Vera.

“Misschien wel,” gaf Anja toe. “Misschien heb ik dit altijd al ingericht voor óns.”

Ze dronken wijn op het balkon, terwijl de lucht zacht over hun armen streek. Hun knieën raakten elkaar bij het zitten, en elke aanraking bleef langer hangen. Niemand haastte zich. Ze luisterden naar de stad, naar elkaars stemmen, en naar het kloppen van hun eigen harten die steeds meer synchroon liepen...

Het spel van luisteren en leiden

Binnen zette Anja rustige muziek op, een pulserende beat met zachte stemmen, alsof de kamer zelf ademhaalde. Ze draaide zich naar haar vriendinnen. “Vanavond wil ik iets proberen. Eén van ons leidt. De anderen volgen. En dan wisselen we.”

Marianne knikte. “Luisteren en vertrouwen. Ik hou ervan.”

“Wie eerst?” vroeg Vera. Haar ogen fonkelden.

“Jij,” zei Anja resoluut. Ze pakte een sjaal van de bank, zacht katoen, en reikte die aan Vera. “Leid ons. Laat ons voelen wat jij verlangt.”

Vera aarzelde even, maar iets in de blik van de anderen maakte haar zeker. Ze bond de sjaal losjes rond Marianne’s polsen — niet strak, niet beperkend, maar genoeg om spanning te scheppen. Ze streelde langs de stof, liet haar handen verder over Marianne’s armen glijden, tot aan haar hals. Marianne’s ademhaling verdiepte.

Bij Anja liet ze de controle anders voelen: haar ogen bedekken met een zijden doekje, waardoor ze de wereld alleen nog maar kon horen en ruiken en voelen. Vera leidde, en haar vriendinnen volgden, glimlachend en zacht kreunend bij elke aanraking.

“Jullie geven je makkelijk over,” fluisterde Vera, bijna verbaasd.

“Alleen aan jou,” zei Marianne.

En Anja lachte. “En aan haar"...

Vertrouwen verdiepen

Het spel werd een dans. Leidend kleedden Marianne en Anja elkaar uit, en Vera genoot intens van de aanblik van deze twee knappe sexy vrouwen. Hun naaktheid wond haar op, en ze zei de dames nu haar uit te kleden. Vera’s handen waren kompas en metronoom tegelijk. Een aanraking op een kaaklijn liet iemand zuchten; een streling langs een dij liet iemand beven. Wanneer ze fluisterde “stil,” hielden ze hun adem in. Wanneer ze zei “meer,” gleden hun lichamen dichter naar elkaar.

Ze wisselden. Marianne nam de rol van leidster over — trager, kalmer, als een zee die in- en uitademt. Anja’s zuchten werd dieper terwijl ze haar lippen rond Vera’s stijve tepel sloot, Vera’s ogen sloten zich. Er ontstond een cirkel van geven en ontvangen, waarin niemand meer wist wie het meeste gaf en wie het meeste nam.

Waar het intiem werd, koos de vertelling voor zachte sluier: lippen die traag hun weg vonden, handen die grenzen aftastten, lichamen die dichterbij kwamen en niet meer los wilden. De kamer werd een universum van fluisteren, zuchten en lachen.

Toen het Anja's beurt was om de leiding te nemen, liet ze Marianne achterover gaan liggen en ze zei Vera zich tussen Marianne’s gespreide benen te nestelen. De warmte van de ruimte omarmde hen, en terwijl Vera zich gulzig tegoed deed aan Marianne’s sappen voelde ze opeens Anja's handen vanachteren op haar billen. Zonder haar tong rust te gunnen zuchtte ze diep in Marianne’s warmte terwijl ze Anja’s tong zachtjes tussen haar billen voelde glijden...

De belofte bij ochtendlicht

Tegen de tijd dat de nacht overging in ochtendschemer lagen ze onder dekens op het grote matras dat Anja voor hen had klaargelegd. De croissants lagen al op tafel, koud maar niet minder welkom. Hun haren in de war, hun wangen warm, hun handen nog steeds in elkaar verstrengeld.

“Het voelt alsof we iets begonnen zijn dat niet meer te stoppen is,” zei Vera, met een zachte glimlach.

“Waarom zouden we het stoppen?” antwoordde Marianne. “We hebben niets te verliezen. Alleen nog meer te ontdekken.”

Anja keek naar hen, haar ogen helder ondanks de korte slaap. “De volgende keer wil ik dat we buiten de muren treden. Een plek waar we onszelf niet hoeven in te houden. Misschien een huisje, een weekend… waar de wereld ons niet kan horen.”

Vera voelde hoe haar hart oversloeg. “Een weekend weg,” herhaalde ze. “Met ons drieën. Zonder grenzen.”

De koffie dampte, de stad werd wakker. Maar voor Vera, Marianne en Anja begon de dag pas net.