De uitnodiging en het huis met zacht licht

Marianne woonde in een bovenhuis dat al glimlachte vanaf de stoep. Eén trap omhoog en je stond in een warme schemer van messing lampjes, grote planten en houten kasten vol platen. Op de eettafel: drie borden, olijven, brood, zachte kazen. Aan de muur: een grote foto van zee in tegenlicht.

“Welkom, dames van het late uur,” zei ze met die kalme lach die rust geeft en spanning wakker houdt. Anja hing haar jas over een stoel, Vera streek haar haar los. De ramen stonden op een kier; je hoorde de stad als een verre ademtocht.

Marianne schoof een plaat uit een hoes, legde de naald neer. Een zwoele baslijn, strijkers als warme lucht. “We beginnen zacht,” zei ze. “We hebben alle tijd.”

Ze aten met elkaar, praatten met ellaar, raakten elkaar aan. Niet uit honger, maar meer als een soort ritueel van verlangen. Blikken bleven hangen. Woorden werden korter, zinnen voller. Vera merkte dat haar hele lijf tintelde — niet alleen door de muziek, maar vooral door de ritmes van Anja’s handen en Marianne’s zachtzwoele stem.

“Belofte vanavond,” zei Marianne, “we zeggen wat we willen en stoppen als iemand ‘stop’ zegt. We vragen, we wachten, we verlangen.”

“Deal,” zei Anja meteen.

Vera knikte. “En… we genieten"...


De lade met speeltjes

Marianne trok een onopvallende lade open in het dressoir. Geen show, geen bravoure. Alleen een glimlach die zei: ik heb nagedacht. In de lade: zijde en fluweel, een paar smalle doosjes, massage-olie, een zachte blinddoek, iets dat meer beloofde dan het toonde.

“Keuze is macht,” zei ze. “Vanavond kiezen we samen.”

Anja keek Vera aan. “Begin jij.” Ze legde een hand op Vera’s rug, precies tussen schouderbladen. Vera voelde haar rug zachter worden, alsof die hand een sleutel was.

Vera haalde de blinddoek eruit, streek er met haar duim overheen. “Met zien is al zoveel gezegd. Ik wil voelen en luisteren.”

“Goed,” fluisterde Marianne. Ze draaide Vera naar zich toe, knoopte de blinddoek vast. De kamer werd donker. Muziek werd intenser. Een glas neerzetten klonk als een belletje.

“Waar ben je?” vroeg Vera, glimlachend.

“Hier,” zei Anja zacht, tegen haar hals.

“En hier,” kwam Marianne, als een echo, tegen haar pols.

Er volgde een dans zonder passen: vingers die plaatsen ontdekten die nog geen naam hadden, adem die vragen stelde die met huid beantwoord werden. Elk tikje, elk schaduwzuchtje, werd betekenis.

“Mag ik?” vroeg Anja bij haar oor.

“Ja,” zei Vera. En waar het “ja” landde, verzachtte alles...


De draaitafel als metronoom

De naald klikte naar de volgende track. Het tempo in de kamer vond vanzelf dezelfde cadans. Ze bewogen van woonkamer naar tapijt, van kleed naar bank. Knoopjes gingen als vanzelf los, het geluid van een rits die opende... geen haast, wel verlangen.

Marianne nam de leiding in het tempo: “Langzamer,” wanneer handen gretig werden; “meer,” wanneer iemand inhield; “hier,” wanneer een hunkering stem kreeg. Anja bracht lichtheid: lachen dat geen breuk was, maar zuurstof. Vera was middenin alles — wild en zacht tegelijk, open als een raam in de zomer.

Ze verkenden haar met hun tong en lippen, met wang tegen wang, met vingertoppen die wisten wanneer ze moesten wachten. Vera voelde hoe iemand de bandjes van haar jurk over haar schouder streek, en hoe de stof langzaam over haar volle borsten omlaag gleed. Ze rilde van verlangen, haar tepels stijf overeind... Wat je niet ziet, voel je soms nóg meer.

Een vingertop zachtjes over haar rechtopstaande tepel, de jurk gleed verder... over haar heupen... naar de grond. Ze stond nu naakt tussen beide dames, een broekje droeg ze niet...

“Je trilt,” fluisterde Anja tegen Vera’s mond.

“Dat is de muziek,” ademde Vera terug terwijl ze een warme hand over haar naakte venusheuvel voelde aaien— en iedereen wist dat het half waar was...


Vertrouwen als instrument

Later, met de blinddoek los als een lint om Vera’s pols, wisselden ze van ritueel. Anja vroeg om woorden: “Vertel wat je nu wil.” Vera fluisterde: "ik wil jullie proeven"... Marianne fluisterde instructies die klonken als complimenten. Vera zakte op haar knieën en werd door Anja achterover op haar rug geholpen. Marianne kroop over borst, en verder omhoog... Ze keek omlaag en zag Vera's tong de huid tussen haar dijen raken.

Wat volgde waren momenten van pure overgave waarin tijd geen rol meer speelde...


Koffie om twee uur ’s nachts en een plan

De plaat liep uit. De naald tikte zacht als regen. Marianne zette ‘m terug; de kamer ademde mee. Er stonden drie mokken op tafel, dampend, want niemand wilde dat dit nu klaar was.

“Als we dit blijven doen,” zei Anja, “wil ik dat we afspreken om óók buiten deze kamer zacht naar elkaar te zijn.”

“Ja,” zei Vera. Ze veegde glimlachend met haar duim over haar lippen. “Zacht en moedig.”

Marianne knikte. “De volgende keer wil ik iets nieuws proberen. Iets met luisteren en leiden. Niet wild. Wel lekker.” Ze tikte met haar vinger tegen de lade, sloot ‘m dan heel zacht. “Ik denk dat we er klaar voor zijn.”

Vera stond op, draaide langzaam voor de draaitafel alsof ze de bas in haar heupen wilde bewaren. “Deel drie,” zei ze. “Bij Anja? Of weer hier?”

“Bij mij,” zei Anja. “Ik zet lampjes op het balkon. En ik koop croissants voor de ochtend. Je blijft slapen.”

Marianne reikte haar hand uit, en Vera nam die, en toen waren ze weer een kleine cirkel in een grote stad — drie glimlachen die hetzelfde geheim deelden.

“Op deel drie,” zei Marianne. Ze hief een mok. “En op alle delen die we nog niet durven voorstellen.”

Vera keek naar hen, naar de kamer, naar de naald die weer muziek maakte. Ze voelde die oude dorst eindelijk lessen — niet door lawaai, maar door een warme gloed. Ze boog, kuste eerst Anja, toen Marianne. Niet als afscheid, maar als komma.

“Tot snel,” zei ze.

En iedereen wist dat snel niet snel genoeg kon zijn.