Boete & Verzoening

Hij stond voor de zware zwarte deur, precies om 20:00 uur.
De avondlucht was koud, maar zijn handpalmen waren vochtig.
Hij klopte drie keer, precies zoals gevraagd.

De deur ging open.
Een lange oudere vrouw met ravenzwart haar in een strakke vlecht keek hem kalm aan. Ze droeg een zwart leren korset, een lange rok met split en hoge laarzen die zacht glommen in het buitenlicht. Haar stem was laag en streng.

“Goed dat je er bent. Kom binnen.”

Ze stapte opzij. Hij stapte de warme hal in, deed zijn kleren uit en deze netjes. Hij droeg alleen een boxer, zoals in het laatste berichtje stond.

Meesteres Valk, zo had Dawn haar genoemd, glimlachte bijna onzichtbaar.
Ze haalde een brede, zachte leren halsband tevoorschijn en klikte hem om zijn nek. Aan de ring maakte ze een leren bruine leiband vast.

“Vanavond ben je mijn gast,” zei ze eenvoudig. “Kom verder.”

Ze leidde hem aan de leiband de woonkamer in.

Dawn zat in een grote, donkerbruine leren fauteuil bij het haardvuur. Ze droeg een eenvoudige zwarte jurk die tot op haar knie kwam, haar benen over elkaar geslagen, voeten in elegante zwarte pumps. Haar bruine haar hing los over haar schouders. Ze keek hem aan met een mengeling van warmte en vastberadenheid.

“Hoi lieverd,” zei ze zacht.

“Hoi schat,” antwoordde hij schor. Zijn keel zat dicht.

Meesteres Valk gaf een klein rukje aan de leiband. “Kruip maar een paar rondjes, Riley. Langzaam. Laat haar zien dat je er helemaal voor haar bent.”

Hij liet zich op handen en knieën zakken en kroop in een rustige cirkel door de kamer. Het tapijt was zacht onder zijn knieën. Hij voelde hun blikken op zijn rug, maar het was geen kille blik. Het was aandacht. Echte aandacht.

Toen hij weer bij Dawn was, bleef hij zitten.

“Schoenen,” zei Meesteres Valk eenvoudig.

Hij boog zich voorover, nam voorzichtig met zijn tanden de hiel van haar rechterschoen en trok hem uit. Daarna de linker. Hij kuste haar tenen, de wreef, de binnenkant van haar voet, langzaam en eerbiedig. Dawn zuchtte zachtjes en streelde even door zijn haar.

“Goed zo,” zei ze.

Meesteres Valk leidde hem naar het midden van de kamer.
“Sta op. Handen in je nek, ellebogen naar achter, benen op schouderbreedte.”

Hij gehoorzaamde. Zijn hart bonsde.

Ze pakte een stevige, brede leren paddle van een laag tafeltje.
“Twintig slagen. Gewoon tellen. Adem in, adem uit.”

De eerste klap landde vlak en warm op zijn rechterbil.
“Eén.”
De tweede op links.
“Twee.”
Ze wisselde netjes af, rustig tempo, nooit harder dan nodig, maar precies genoeg om te voelen.
Bij tien begon zijn huid te gloeien.
Bij vijftien prikten er tranen in zijn ogen, maar hij bleef staan, stem vast.
Twintig.

Hij stond nog steeds recht toen ze de paddle weglegde.

“Op je knieën. Kruip naar haar toe. Maak haar gelukkig. Sluit je ogen.”

Hij kroop terug naar Dawn, ging tussen haar benen zitten en liet zijn lippen vinden wat ze nodig had. Langzaam, teder, precies zoals hij haar jaren geleden had leren kennen. Ze legde haar hand in zijn nek, stuurde hem zachtjes. Haar ademhaling werd dieper, sneller.

Meesteres Valk pakte een dunne, flexibele carbon cane.
Elke twintig seconden precies één tik. Links. Rechts. Links. Rechts.
Niet hard, maar scherp genoeg om hem te laten schokken en toch door te laten gaan.
Hij kreunde gedempt tegen Dawn aan, maar stopte nooit.

Toen Dawn na lange, intense minuten met een diepe, bevende zucht klaarkwam, legde Meesteres Valk de cane meteen neer.
Ze streelde even over zijn schouder. “Goed gedaan.”

Dawn’s vingers gleden door zijn haar. “Kom even bij me.”

Hij ging rechtop op zijn knieën zitten. Ze boog zich voorover en kuste zijn voorhoofd.

“Nu even rust,” zei Meesteres Valk.
Ze opende een kleine, lage hondenkooi naast de haard.
“Hierin. Gewoon even zitten, nadenken, voelen.”

Hij kroop naar binnen. Het deurtje ging dicht, maar niet op slot.
De dames stonden op, schonken zichzelf een glas rode wijn in en liepen lachend de keuken in. Hun stemmen klonken zacht en ontspannen door de open deur.

Hij zat in de warme kooi, billen gloeiend, hart vol.
Vijfenveertig minuten later hoorde hij hun voetstappen terugkomen.
Dawn hurkte bij de kooi, maakte hem open en stak haar hand uit.

“Alles is vergeven, schatje,” zei ze met een glimlach waar tranen in stonden. “Kom er maar uit.”

Hij kroop eruit en vloog in haar armen.
Ze kusten elkaar lang, hongerig, opgelucht. Zijn lichaam reageerde meteen, hard en duidelijk tegen haar buik aan.

Dawn keek op naar Meesteres Valk en glimlachte.
“Doe maar.”

Meesteres Valk pakte een emmer ijskoud water en goot hem rustig over zijn hoofd. Hij hapte naar adem, maar lachte door de schrik heen.
Ze hield een grote, glanzende zwarte strapon omhoog, liet hem zachtjes voor zijn gezicht bungelen.

“Dit,” zei ze streng maar met een knipoog, “is wat er gebeurt als je ooit nog eens iets stoms doet. Duidelijk?”

Hij knikte heftig. “Helemaal duidelijk, Meesteres.”

Ze gaf hem drie lichte, speelse tikken op zijn wangen.
“Ik ben vandaag nog braaf geweest, hè?”

“Ja, Meesteres,” zei hij lachend.

Dawn trok hem overeind. “Kom, we gaan naar huis.”

Ze hielp hem in zijn kleren, gaf hem een lange, warme kus en samen liepen ze hand in hand de nacht in.
Meesteres Valk deed de deur zacht achter hen dicht.

In de auto hielden ze elkaars hand vast.
Thuis aangekomen kleedden ze zich langzaam uit, alsof ze elkaar voor het eerst weer zagen.
Ze vrijden die nacht zacht en eindeloos, huid tegen huid, alleen met liefde en opluchting.

De volgende ochtend werd hij wakker met Dawn’s arm over zijn borst en haar adem in zijn nek.
Hij glimlachte hij tegen het plafond.

Alles was weer goed.