Waarom Zij? - 2

Voor het verhaal begint: Ik vond het erg leuk om de positieve reacties te lezen en dat het verhaal gewaardeerd werd in zijn opzet. Daarom was het erg moeilijk om het vervolg te schrijven. Mede ook doordat ik me aan de werkelijkheid wilde houden. Op dit moment wil ik het verhaal doorschrijven en me houden aan wat er gebeurt is, maar of dat ook ten goede komt aan het verhaal, is een tweede. Maar dat is aan jullie. Voor mij is het leuk om te schrijven, maar tegelijkertijd ook een beetje pijnlijk. En als ik dat niet meer kan overbrengen in de tekst, hoor ik dat graag, en moet ik er gewoon mee stoppen. Voor nu in ieder geval nog veel plezier met het lezen van deel 2!

Ik was even blijven liggen op deze fantastische ochtend met de pijntjes die ik nog had. Ik had altijd nog het idee dat ik niet moest klagen. Wat ik had doorstaan, was misschien maar een schrijntje met wat zij heeft moeten doorstaan. En daarnaast kwam ik er aan het einde nog goed van af. Maar ik was op. Ik voelde de pijn. Maar niet meer in m’n hart. Daar was overigens wel onzekerheid voor in de plaats terug gekomen. Ik wist niet wie ik voor haar was. En wie zij voor mij moest zijn. Ik hoorde haar rondlopen en wandelen door de kamer en op het balkon. Geen idee waar ze mee bezig was precies. Maar ik hoorde haar ook praten. Ze belde met iemand. Als het maar niet met hem was, dan vond ik het allemaal prima. En was het wel met hem, dan voelde ik me een eersteklas kneus. Dan was ik er weer ingetrapt. Al was het ook wel logisch dat ze misschien de behoefte had aan hem. Op wat voor manier dan ook. Godver. Ik zat mezelf gewoon depri te maken. En dat terwijl ze toch echt in mijn armen gelegen heeft de afgelopen nacht. Natuurlijk had ik meer gewild, maar hoe realistisch is dat dan? En maakte dat mij dan net zo fout als Ruben was? Gebruik maken van haar als ze kwetsbaar is... Maar ik had geen gebruik van haar gemaakt. Alleen van haar zorgzaamheid tot nu toe. Ze kwam de kamer ingelopen. Ik was meteen niet meer depri en kwam overeind en keek haar opgelucht aan. ,,Wat? Wat is er?’’ Vroeg ze toen gelijk verlegen en verbaast en ze begon een beetje te giechelen. Het moest de manier zijn waarop ik naar haar keek. Maar zo keek ik altijd naar haar. Gek dat ze het nu dan pas ziet. ,,Niets.’’ Zei ik overigens alleen terug en bleef glimlachen. ,,Nou, okay.’’ En ze ging door. ,,Is het goed als ik even wat muziek op zet? Mijn muziek wel?’’ Vroeg ze daarna lief, en dat was prima. Duidelijk dat ze mijn muziek niet leuk vond. Gaf ook niets. ,,Niet te hard.’’ Zei ik haar alleen wel. ,,Nee, natuurlijk niet.’’ Gniffelde ze dan, waarop ze eerst naar m’n bed kwam gelopen en ze vooroverboog om me een kusje op m’n hoofd te geven. Ik smolt dan te plekken en wist alleen nog even te slikken. Bevangen. Ik raakte altijd om de meest onverwachtse manieren bevangen door haar. Door iets simpels. Een blik of een klein gebaar. Het was al genoeg. Ik werd zo op deze manier lekker rustig wakker. Het was ten slotte zondag. De balkondeur had ze open laten staan en ik hoorde de vogels fluiten en meer niet. Geen auto’s. Meer niet. Totdat ze de muziek aanzette dan. ,,Vind je hem leuk?’’ Vroeg ze me dan nog voorzichtig, en ik knikte. ,,Goeie ouwe Edje.’’ Zei ik dan, al wist ik niet waarom. Ze gniffelde er om en liep de kamer weer in. Ik begon te luisteren naar Ed Sheeran. Had ik nog nooit eerder gedaan. Maar het kwam om wat hij zong. Over mij en haar namelijk. Ten minste, zo hoorde ik het. Niet alles, maar er kwamen nummers voorbij, die zij meezong, waarvan ik dacht; Hoor je nou niet wat hij zingt??? Maar dat hoorde ze dan niet. En dat kwam omdat ze het niet zag. Ik leefde in een andere wereld. Zij was de enige voor mij. Zij was mijn wereld. Maar dat was ik niet voor haar. En zijn teksten waren echt heel treffend. Niet dat we nu in Barcelona zaten of zoiets stoms, maar… ja, het heeft ook geen zin om uit te leggen. Muziek in ontastbaar en een ander overtuigen dat jouw muzieksmaak te gek is, is nog nooit iemand gelukt. Ik zocht het wel even op nog, toen ik uit bed kwam. De playlist stond in beeld namelijk. ‘’New Man’’ Over een meisje wat van hem was, maar wat was gevallen voor super coole kerel die haar leven veranderde, maar die haar niet gelukkig maakte. Toch? Zo hoorde ik het dan. Maar zij niet. Het was ook niet op de regel, maar het leek wel alsof die het voor mij had geschreven. Maar genoeg gezeik. Het leven klopte alweer aan de deur. ,,M’n ouders komen zo even.’’ Zei ze me toen ik voor de spiegel stond m’n tanden te poetsen. ,,Jij moet je werk nog bellen.’’ Zei ze me daarna, toen ik m’n mond spoelde. ,,Hoezo?’’ Vroeg ik dan nog nieuwsgierig. ,,Je kan niet gaan werken zo.’’ Bracht ze dan droog uit. ,,Tuurlijk wel. En jij moet gewoon naar school, toch?’’ Ik vond het een beetje onzin om zomaar alles op te geven omdat ik een tik heb gehad. ,,Ik heb nog vakantie.’’ Lachte ze eerst lief. ,,En ik neem niet de tijd om op een leeg huis te passen. Je hebt de dokter gehoord. Rust. En anders bel ik gewoon.’’ Ging ze dan bijdehand door, wat ik alleen maar kon waarderen. Maar dat laatste was geen goed idee. Ik had wel een paar collega’s waar ik iets persoonlijker mee was, en die ook wisten wie zij was. Dus, ik belde zelf.

Haar ouders waren overigens een apart verhaal. Een apart stel ook. Ik heb ze nooit gemogen. En zij mij ook niet. Dus dat was prima. Maar nu kwamen ze langs. En het was ongelofelijk. Al zeiden ze het niet direct, maar ze lieten wel merken dat ze niet aan haar kant stonden. ,,En toen was je toekomst weg.’’ Was het allereerste wat haar vader tegen haar zei op een toon die ijzig koud was, nadat zij hem alleen licht en bezorgd en beschaamd begroet had. En ik werd kwaad. Meteen. Ik uitte het natuurlijk niet, maar dit ging nog wel een staartje krijgen. Het waren een beetje van die snobs. Haar moeder keek afkeurend rond toen ze de woonkamer inliep. En mij werd al helemaal geen blik gegund. Laat staan dat ze even vroegen hoe het met me ging. Nee hoor. Fuck hun! Ik heb ze niet nodig. Maar Manon overduidelijk wel. Dat liet ze aan alles merken. Het was geen wonder dat een type als Ruben grip op haar kon krijgen. Manon kwijnde nu ook al helemaal weg. Alsof ze niets was in hun ogen. Maar ze wisten waarschijnlijk niet wat er allemaal gebeurd was. ,,Je hebt die foto’s weggehaald, zie ik.’’ Zei haar vader veroordelend, waarop ze enkel knikte. ,,Hmm.’’ Was dan zijn reactie. Je kon er gewoon niets mee, dacht ik nog. Ze hadden een koffer met kleren mee. ,,Ik heb maar wat gepakt.’’ Zei haar moeder daarover. Ik stond er bij. Maar meer ook niet. Als ik er niet gestaan had, had zich hetzelfde afgespeeld. En dan kreeg ik weer met haar te doen. Dit ook nog. Ze zei me al dat ze een hoop problemen had. Dit zou best een van die andere problemen kunnen zijn. Van zo’n relatie met je ouders kon je best een beetje depri raken. Het deed voor mij al zeer om er naar te kijken. Dan had ik liever geen ouders, hoe wrang dat misschien ook mag klinken. ,,Pap, ik moet je wat vertellen. Wat er gebeurt is allemaal.’’ Zei ze toen nog, wat mij ook enorm verbaasde. Gedurfd. ,,Het doet er niet toe lieverd. Het is gebeurt. Je hebt je best gedaan, maar soms ben je gewoon niet goed genoeg.’’ En hij gaf haar na die harde woorden een klein gemeen glimlachje, en draaide haar zijn rug toe en liep weg. Mijn mond viel open. ,,Laat je weten wanneer je thuis komt?’’ Vroeg haar moeder haar alleen nog, terwijl ze ook al onderweg was naar buiten. En ik maar denken dat Manon niet veel kleiner meer gemaakt kon worden. En dan zie je dit. In je eigen huis. En ik had het niet eens kunnen voorkomen. Ze zou zich veilig bij me moeten voelen, maar toen ze de deur dicht deed, begon ze te huilen. Godver, ik begon er zelf bijna van te huilen. Ze liep m’n kamer in en sloeg m’n deur dicht. Ik had wat moeten doen, en nu is het alweer te laat. Ze rekende me dit denk ik niet persoonlijk aan. Maar ik was ook niets. Dat bleek maar weer. Ik kon niets goed doen. Ik had haar al verpeste leven nog verder verpest voor m’n gevoel. Ik klopte wel meteen op de deur natuurlijk. Ze antwoordde niet, en dus deed ik open. Ze had de muziek al eerder afgezet, en zat nu in m’n bureaustoel voorover gebogen met haar handen in het gezicht. Ze schokte vanuit haar rug. Ik kon er gewoon niet tegen haar te zien huilen. Ze was perfect en ze verdiende alleen het beste. En van het beste ga je niet huilen. Waarom had ik haar niet het beste kunnen geven dan? Met een brok in m’n keel stapte ik op haar af en ging door m’n knieën. Ik legde m’n hand op haar knie en wachtte even een reactie af. ,,Ik ben zo dom.’’ Snikte ze dan zachtjes. Daarna keek ze me gelukkig even aan. Haar wangen rood. Haar ogen nog roder. ,,Je bent mooi als je huilt.’’ Zei ik haar toen, en slikte het meteen weer in. Maar ze gniffelde er om. ,,Misschien dat ze je daarom laten huilen.’’ Voegde ik er nog wel aan toe, en ze glimlachte nu even oprecht naar me. ,,Of misschien vinden ze mij toch wel zo aardig, om mij dit te schenken. Manon op z’n mooist.’’ Noemde ik het dan. En ik stopte dan ook niet na die eerste lach. ,,Ja, stop maar.’’ Giechelde ze nu dan wel voorzichtig en ze droogde haar tranen. Ze stond op en ik ook. ,,Je bent lief.’’ Zei ze dan zachtjes. ,,Misschien wel.’’ Bracht ik dan nog uit, maar dat deerde haar niet echt. ,,Wil je me even vasthouden?’’ Vroeg ze me daarna heel zachtjes en teder, en ze keek me ontroerd aan. Ik kreeg het warm en werd er zelfs een beetje misselijk van. Maar ik sloeg, al was het bevende, m’n armen om haar heen en sloot haar in m’n armen. Ze zuchtte en liet zich tegen me aan drukken. ,,Zeg wel wanneer je wilt stoppen met dit. Want ik laat je anders nooit meer los.’’ Fluisterde ik haar nog zacht en lievend toe. Voor haar kon ik best lief wezen. Dat verdiende ze ook wel ergens. Ze lachte er zachtjes om en zuchtte nog een keer. Ze had haar armen voor haar borst, en klein als ze was, mocht ik haar even koesteren. Dan maakte ze me weer even gelukkig. En was ik een goeie vriend voor haar. Haar beste vriend.

Maar dat was ook nog wel een ding, natuurlijk. Waar ik nog niet over durfde te beginnen. Ik wilde haar niet extra bezwaren door ook nog eens moeilijk te gaan doen nu. Maar het was goed dat ik een paar dagen alleen was met haar. Ik wilde echt de tijd nemen om haar beter te leren kennen en haar te helpen waar mogelijk. Of gewoon luisteren als dat helpt. Maar ik kreeg die middag nog wel te zien dat ik niet zomaar een vriend was. En dat wij niet zomaar bevriend waren. Ik zat niet op haar vriendinnen te wachten. En hun ook niet op mij. Ze kwamen dan ook niet voor mij, maar voor haar. Dat vond ik wel een beetje vervelend, maar ik trok me gewoon terug naar het balkon en keek wel naar buiten of naar binnen. Stiekem naar binnen dan. Manon had wel even opgekeken maar ze wist hoe het zat. We zouden het er later nog wel over hebben. Ze had wel meerdere vriendinnen, maar een vast groepje van 6 waar ze erg close mee was. En die andere 5 zaten en stonden nu in mijn woonkamer terwijl zij haar verhaal deed. Ze werd getroost en daarom vond ik het best dat ze mij even verdreven. Manon was natuurlijk hartstikke knap. Maar dat was de rest ook. En dat was dus ook een reden om ze toe te laten en stiekem een beetje te gluren waar dat kon. Ze waren toch te druk met zichzelf. Samentha en Julianne waren er natuurlijk. Samentha had nog wel even een paar vingers opgestoken als teken van groet. Maar Julianne had niet naar me om gekeken. Daarnaast was er ook nog Clara. Zij sprak mij erg aan vanwege haar afkomst. Ik was een lichte fan van de K-pop cultuur. Met name de mooie meisjes die daarin verschenen. En daar moest ik aan denken als ik Clara zag. Want ondanks zo’n naam had zij een Koreaanse afkomst. Adoptie of iets in die richting waarschijnlijk. Maakte ook niet uit. Stiekem vond ik haar veel te interessant om die reden alleen al. Ze was zo typisch… Koreaans. Om te zien dan. Denk ik… Verder niet. Althans, niet dat ik wist verder. Kende haar niet goed. Maar had dus wel een zwak voor haar. Ze had ook wel grote borsten… En er was Tiffany; Een ginger. Nee, dat is niet aardig. Maar ze had rood haar. En wat sproetjes in haar gezicht. Wat Manon ook had overigens. Maar bij Tiffany viel dat dan wat meer op. Zij was wel leuk. Ze zag er onschuldig uit. Lang haar, vaak in een vlecht. Een simpel meisje. Erg mooi ook. En dat waren ze allemaal dus. Ana was de laatste. Een brunette met een onwijs knap gezichtje. Kijk, ik ben een jongen. En ik ben gek op Manon. Maar ik zou natuurlijk liegen als ik zou zeggen dat het me niets deed toen ik er achter kwam dat Samentha me misschien leuk vond. En ik zou liegen als ik niet zou toegeven dat ik regelmatig fantaseer over de hele boel. Ze heeft meer knappe vriendinnen hoor, maar iets aan dat hun zo hecht zijn met z’n zessen maakte het spannend. En zeker nu nadat ik Manon heb horen zeggen dat ze bepaalde seksuele taboes toch wel spannend vond, en was aangegaan, leek het mij een heel erg spannend idee dat hun meer waren dan alleen vriendinnen. Dat waren ze natuurlijk niet. En dat gaf ook niet. Maar in m’n hoofd waren ze dat soms wel. En dat was opwindend. En misschien zorgde dat er altijd al wel voor dat ik nooit serieus met ze heb kunnen praten. Julianne spande de kroon overigens. Zij zag er het meest volwassen uit. Ze had overigens niet de grootste boezem. Die had Clara dan weer. Maar Clara was niet bepaald uitbundig, en zeker niet qua kleding. Dat maakte het dan ook weer extra spannend. Maar ik dwaal af. En zo kon ik ook af blijven dwalen. Manon en haar vriendinnen zouden de fantasie van elke jongen tot de max vullen. En ik wilde ze dan ook weg hebben om die reden, hoe gek dat ook klinkt. Ik dacht graag aan ze, maar niet als Manon er vlak bij zat met hun er bij. Het maakte het nu alleen maar moeilijk. Ik kreeg dan het idee dat ik mezelf en Manon voor de gek aan het houden was. En ik weet ergens wel dat het normaal is om over andere meisjes te denken en te fantaseren naast het meisje waar je echt om geeft, maar het voelde niet goed. Het gaf me een schuldgevoel. Dubbel na alles wat we de laatste dagen hadden meegemaakt.

En eerlijk gezegd was ik niet blij toen Samentha alsnog even hallo kwam zeggen. Nu letterlijk. Ze zag er erg mooi uit. Ze droeg een vest met een capuchon die een schouder bloot liet, waar dan het bandje van haar hemdje over heen liep. Dat was eigenlijk het eerste wat me aan haar opviel, hoe oppervlakkig dat ook mocht klinken. Maar ze kwam verlegen over verder. ,,Hoe gaat het?’’ Vroeg ze me na een minuutje stilte, die volgde op haar groet. ,,Ja, goed wel hoor.’’ Zei ik dan wat zenuwachtig en draaide me naar buiten toe en keek over de dijk heen. Ze kwam naast me staan. Op gepaste afstand. ,,Mooi. Dat is fijn.’’ Zei ze dan zachtjes en ze gniffelde er even bij. Ik kreeg het warm van haar. Heel ongepast. ,,Bedankt nog.’’ Zei ze toen zachtjes. Ze keek bij die woorden naar mijn gezicht wat roerloos bleef. Ik vond dit erg moeilijk. Ik keek haar uiteindelijk wel aan, en zag haar toen met een brede glimlach op haar gezicht lekker naast me staan. ,,Ja, ach…’’ Zei ik dan maar. En wilde er verder geen aandacht aan geven. Ik voelde me niet bepaald een held na alles. Ik had alleen de klappen opgevangen. En ik zorgde niet voor Manon, maar zij voor mij. Zij was de held. ,,Nee, ik meen het. Ik ben zo blij dat ze iemand als jou heeft. Wij zijn allemaal te kort geschoten. Stuk voor stuk. Maar niemand die zich dat realiseert, behalve ik.’’ Ging ze toen door. ,,Het is echt heel bijzonder. Je bent bijzonder.’’ Zei ze toen wat meer bedrukt, en het kwam daardoor ook binnen. ,,Dankje.’’ Zei ik dan kort, terwijl ik alweer richting de dijk keek. Ik voelde me alles behalve bijzonder, ondanks haar lieve woorden. ,,Ik meen het.’’ Zei ze dan nog een keer. Ik was al aardig in de war, en doordat ze zo doet, associeer ik haar woorden dan eerder met affectie dan dankbaarheid. Maar dat kon dus gewoon aan mij liggen. Toen ze echter een stapje dichterbij deed en met haar schouder mijn bovenarm aantikte, begon dat wat minder aan mij te liggen. Ik zag haar nog altijd naar me kijken in m’n ooghoeken. Het was ongemakkelijk. Manon kennende had ze dit gezien. Ik had niet echt het idee dat Samentha me nou ook echt leuk vond hoor, maar aangezien ik het al moeilijk vind om gewoon vrienden te zijn met een meisje, maakte ze het me wel moeilijk. Want voor het zelfde geld, zag ze wel gewoon een vriend in me en niet meer. Misschien dacht ze wel dat door mijn acties voor Manon, ze zelf ook wel een goeie vriend kon gebruiken. Of misschien denk ik dit dan wel veel te veel door. Dat laatste zat er wel in, in ieder geval. ,,Als je een keer wil praten. Dan ben ik er.’’ Zei ze me daarna. Ik knikte, maar keek haar niet aan. ,,Kan goed zijn om niet steeds met dezelfde persoon om te gaan.’’ Voegde ze er nog aan toe. Daar knikte ik niet op. Daar reageerde ik gewoon helemaal niet op. Wie dacht ze wel niet dat ze was. Manon is perfect. Op welke manier dan ook. Niet dat ik haar niet begreep, maar haar toon klonk wat minachtend over haar vriendin. En op nog meer drama zat ik niet te wachten. ,,Gaat alles goed hier?’’ Een hele lieve stem kwam gewoon even vragen hoe het ging, en ik schrok me helemaal rot, en sprong van Samentha vandaan om te zien dat Manon gewoon even kwam kijken en melden dat de rest er weer vandoor ging. De rest kwam dit maal zowaar even gedag zeggen en sterkte wensen. Dat was bijzonder. Ik weet ook niet wat Manon gezegd heeft, maar hoopte ergens wel dat het complete groepje misschien eindelijk een ander beeld van me zou krijgen. Dat ze dat nu inzagen. Dat ze zagen waarom Manon zo graag met mij bevriend bleef al die tijd al. Maar ze zeiden gewoon gedag en meer ook niet. Samentha ging gelijk met de rest mee, nadat ze niet geheel onopvallend haar nummer nog voor me had opgeschreven op een briefje en ze die mij zomaar overhandigde. Je had Manons gezicht moeten zien. Die keek daar op z’n minst toch wat van op. Het was best brutaal ook. De rest leek het zich niet aan te trekken. En zo kon ik er alsnog een probleem bij optellen, waar ik en Manon het misschien nog over moesten hebben. Het was duidelijk dat Manon niet content was met deze actie van Samentha, al was het nog zo klein. Manon bonjourde toen vrij snel de hele bups naar buiten en focuste zich toen gelijk weer op mij. ,,Sorry hoor, niet echt gezellig.’’ Zei ze me dan eerst, verwijzende naar net. ,,Maar gaat het wel?’’ Vroeg ze dan gelijk al lief waarbij ze haar armen om m’n nek sloeg en me even innig knuffelde. Erg fijn en zeer welkom. Maar ook een beetje uit het niets. Maar ik vroeg me tegelijkertijd af als Samentha me niet haar nummer gegeven had, Manon dit ook zo gedaan zou hebben. Het kwam wat geforceerd over namelijk. Maar des al niet te min erg fijn. Wat haar reden ook was.

Maar ik wilde niet praten. Ik vroeg haar of ik even naar bed mocht, en daar had ze natuurlijk geen enkel probleem mee. Ik hoorde haar nog een dvd van Southpark opzetten en vervolgens viel ik in slaap. Eerlijk gezegd is zo’n dag als vandaag te druk voor me. Ik heb niet voor niets maar 1 vriendin. Aan het einde van de middag kwam ik dan m’n kamer weer uit om haar daar te zien slapen met de tv op zwart. Ik bleef dan even kijken. Kon wel uren naar haar kijken. Ze lag er dan zo rustig en vredig bij. En dan voelde ik me toch goed. Dat ze zich hier comfortabel genoeg voelde om zich te kunnen ontspannen. Ik had dan wel heel sterk de behoefte om er naast te gaan zitten. Om of tegen haar aan te liggen. Maar dat alles durfde ik niet. En dus bleef het bij kijken. Een kleine 20 minuutjes totdat ze zuchtend wakker werd. Het duurde even voordat ze door had dat ik toekeek, maar toen ze me zag, kon ze niets anders dan me een hele lieve en warme glimlach geven. ,,Gaat het?’’ Vroeg ze dan enkel weer bezorgd, waarop ik dan enkel kon knikken. ,,Ik ga eventjes douchen. Goed?’’ Meldde ik haar dan alleen, zonder te laten merken dat ik al een tijdje als een engerd naar haar had zitten kijken. ,,Ja, natuurlijk. Wilde wel met je praten nog, als je dat goed vind?’’ Vroeg ze me nog snel. Ik slikte, omdat ze me best wel ernstig aankeek. ,,Oh, ja. Okay.’’ En liep dan maar op haar af eerst. ,,Nee, je mag wel eerste gaan douchen hoor.’’ Gniffelde ze dan vlug, maar ik had liever dat we eerst even konden praten dan. We hadden nog een hoop te bespreken en deze dag leek eindeloos lang te duren zover. ,,Nee, zeg maar. Ik vind het belangrijk dat je me verteld wat je dwars zit. Als je wat dwars zit. Dan kan ik vast helpen.’’ Bood ik lief aan. Ze glimlachte er om en klopte toen maar naast haar, waar ik ging zitten. Ze ging rechtop zitten met haar benen in een kleermakerszit en keek me strak maar geliefd aan. Ik trok m’n benen ook maar op, al had ik daar een andere reden voor. Ze droeg mijn kleren. En dat vond ik ontzettend opwindend. Zeker toen ze het onderwerp bekend maakte, kreeg ik het warm. ,,We hebben het niet over gisteren gehad.’’ Begon ze namelijk. ,,Over ons, bedoel ik dan. En dat vind ik gek.’’ Ze leek wat te aarzelen. ,,Over dat je halfnaakt boven op me zat en m’n dingetje er zo maar bij pakte?’’ Moest ik haar nog kinderlijk vragen om zeker te weten waar ze het over had. Ze schoot daarop gelukkig in de lach. ,,Ja, precies. Daar wilde ik het nog even over hebben. Sorry daarvoor.’’ Zei ze dan snel en heel erg ingetogen. Godver! Dacht ik eerst nog. Ik had er in een korte tijd al veel aan terug gedacht. Want van alles gisteren, was dat veruit het fijnste moment. En hier onder de douche daarna, en in mijn bed. Geen seks natuurlijk, maar dichterbij was ik nog niet gekomen. En waarom zegt ze dan ‘sorry’ daarvoor. Omdat ze het niet wilde natuurlijk. We waren een dag verder nu en alle gemoederen waren wat bedaard, ze had andere mensen gesproken en gezien, en nu was ik gewoon weer die vriend. Het was gek om Manon van buiten te zien met haar vriendinnen. Dan is ze iemand anders. Wat logisch is, maar normaal gesproken zie ik dat niet. Ik ken eigenlijk alleen de Manon die met mij alleen kan zijn. En dan is ze heel iemand anders. Ik vroeg me altijd al af waarom, maar misschien lag het wel voor de hand. Ze zei misschien ook wel geen sorry voor haar acties zelf, maar misschien meer voor het beeld wat ze mij zou kunnen geven daardoor. ,,Nee, het geeft niet. Ik ben niet wat ik voor je wil zijn. Dus het geeft niet.’’ Kon ik alleen wat verward en troosteloos uitbrengen. Ze bleef stil. En ik wilde opstaan. Het voelde als een afwijzing. Erg pijnlijk zo in m’n huis na alles. ,,Wacht, wat bedoel je?’’ Vroeg ze toen echter nog net op tijd. En we bleken niet helemaal op dezelfde lijn te zitten. ,,Nou, ik… hoopte altijd al dat we meer konden zijn. En gisteren dacht ik even…’’ En ik nam diep adem om diep te zuchten, en maakte die zin niet af verder. ,,Ik weet het.’’ Zei ze snel, en ze keek me bezorgd aan. ,,Maar, het is niet dat ik dat niet wil.’’ En daar verbaasde ze me. ,,Ik bedoelde ‘sorry’ voor de verwarring. Voor het moment. Ik wilde veel verder gaan. En als die auto niet gekomen was, was dat ook gebeurd.’’ Maakte ze me toen duidelijk. Een heerlijke biecht. Ik slikte er ook even om. ,,Kut auto.’’ Mompelde ik dan, waar ze dan even om kon lachen. ,,Dat kan nog steeds, toch?’’ Vroeg ze me toen, en toen kwam ik er pas achter dat ik haar nog niet vatte tot nu toe. ,,Wil je dat dan echt?’’ Vroeg ik dan ook als een onzeker schoolknulletje die niet kon geloven dat het mooiste meisje van de klas iets met hem zou willen beginnen. Ze zuchtte diep. Misschien toch niet dan. ,,Ja.’’ Zei ze toen echter wel, al was het niet uit volle overtuiging. ,,Ik weet het niet.’’ Voegde ze er dan ook aan toe nog. Ik kromp een beetje ineen. ,,Ik zou alles opgeven om met jou samen te kunnen zijn.’’ Zei ik haar nog wel moedig. Ze keek me dan extra bezorgd aan. ,,Weet ik.’’ Zei ze dan zachtjes. Bijna fluisterend. ,,Maar wat als ik dat niet kan.’’ Slikte ze daarna nog met moeite. Dat deed ook wel zeer dan, al wist ik dit al. ,,Weet je… ik moest denken aan al die jaren. Al die jaren dat je dus al verliefd op me bent. En ergens wist ik het wel.’’ Begon ze toen wat meer gedreven. ,,En hoe vaak ik je wel niet pijn heb gedaan.’’ En daar reageerde ik niet op. ,,Ik kan me niet voorstellen hoe het is om de liefde van je leven keer op keer met iemand anders te zien.’’ Eindigde ze dan alweer. Het klonk als bewondering, maar het was eerder onbegrip. En voor haar een voorbeeld om nog eens duidelijk te maken dat zij het niet hetzelfde voelde voor mij. Zij kon dat niet voorstellen. Want zij kon niet zoveel van mij houden. Of althans, dat haalde ik er dan uit. ,,Het is niet dat ik nooit wat voor je gevoelt heb. Ik haat het dat Samentha je leuk vind. Maar ik weet niet waarom. Zo egoïstisch.’’ Ik liet haar maar even. Misschien moest ik haar gewoon kussen en meenemen onder de douche. Een kant laten zien van mij die ze niet kent. Een kant die ik zelf ook niet ken, maar dat zou wel goed komen. Vaak genoeg over gefantaseerd om het waar te kunnen maken. Maar ze zuchtte om mijn zwijgzaamheid. ,,Snap je?’’ Vroeg ze me alleen nog zielig. Nou, ik snapte er eerlijk gezegd geen fuck van. Wat had ze nou gezegd eigenlijk? Welk punt wilde ze maken? ,,Nee.’’ Zei ik dan zachtjes en stond op en liep wat eenzaam en verslagen naar de badkamer.

,,Mark, niet boos zijn.’’ Ze klopte op de deur en haar stem kwam net boven het gekletter van het warme water uit. ,,Mark?’’ Ik reageerde niet. Ik voelde me zo stom. Gebruikt zelfs. En ik hield alleen maar meer van haar ondertussen. Ik spoorde gewoon niet. ,,Mark, ik hou van je. Echt waar, maar…’’ ,,Niet.’’ Zei ik dan abrupt. Het bleef stil. ,,Jawel.’’ Jammerde ze dan bijna. ,,Hoe kan je nou van me houden? Je kent me helemaal niet.’’ Ging ik dan daar tegen in. ,,Dat is niet waar.’’ Haar jammerende stemmetje brak me ter plekke. Maar dat zag ze niet. Maar dat was wel waar. Ze kende me niet echt. Ik deed me vaak anders voor. Ik deed alles voor haar. En dus was ik wie ze wilde dat ik was. Een goeie vriend. Of misschien een slechte vriend dan wel. Maar ik wilde haar niet kwijt. ,,Luister nou even. Ik weet dat je me leuk vind. Al heel lang zelfs. Ik ben niet blind. En het is niet aardig om dan te doen dat ik dat niet zie, maar ik wil je niet kwijt. Dat snap je toch wel.’’ Ging ze dan door. Ik was helemaal niet boos op haar, en we waren ook niet aan het ruziën. Ik had gewoon geen idee waar we mee bezig waren, als ik eerlijk ben. Ik stond lekker te douchen met een stijve terwijl het meisje van m’n dromen aan de andere kant stond van de deur, en me probeerde… ja, wat probeerde ze? Had ze verwacht dat ik een vreugde dansje ging doen na haar melding? Dat hoop ik niet. ,,Mark?’’ Klonk het dan weer. Ik draaide de douche uit en stapte er onder vandaan. Ik draaide de deur van het slot en ging voor de spiegel staan. Ik bekeek mezelf eens goed. ,,Mark? Gaat het? Ik kom binnen, okay?’’ Hoorde ik haar nog op de achtergrond. Ze maakte zich overduidelijk een beetje zorgen. Ik was geen Ruben. Maar daar moest ze ondertussen juist blij mee zijn. Maar ik was niet onaantrekkelijk. Ik was gespierd. Lang. En had ook wel goeie lijnen in m’n gezicht. Denk ik dan. ja, ik sportte veel. Best veel. En ik was altijd lief voor haar. Wat miste ik dan voor haar nog? Daar werd ik pas depri van; Die gedachte. Maar ze kwam binnen. En ik was naakt. Ik had niets meer te verliezen. Ze wendde dan ook meteen haar gezicht af en pakte een handdoek en gooide die naar me toe. Een handdoek die niet gevangen werd en op de grond belandde. ,,Mark. Mijn god.’’ Klaagde ze dan heel even. Maar ik liep zo op haar af en pakte haar beet. Ik sloot haar in m’n armen en trok haar tegen me aan. Ik zei niets. Ik deed niets. Ik stond alleen in m’n nakie tegen haar. Ik voelde haar trillen. Ze was geschrokken. ,,Mark, alsjeblieft? Zeg nou wat.’’ Ging ze maar door. Ze deed maar. Ik wreef m’n gezicht in haar nek en kuste haar achter haar oor. ,,Ik snap er geen reet van Manon.’’ Zei ik haar dan alleen droog. Ze viel stil. Maar schoot daarna in de lach. ,,Je zegt me net dat als we gisteren niet gestoord werden we veel verder konden gaan, en dat je dat eventueel alsnog wilt. En daarna maak je me kapot door te zeggen dat je niet van me houdt.’’ Legde ik mezelf dan maar uit. Ze gniffelde er nog om. ,,Ik hou wel van je, maar…’’ ,,Niet zoals ik van jou. Ja, ik begrijp het.’’ ,,Het gaat ook zo snel allemaal.’’ En zij had het laatste woord. En daar had ze ook gelijk in. Ik deed een stapje terug, maar hield m’n handen op haar schouders. We keken elkaar even diep aan. En toen keek ik toch ook even weg in gedachten. Ik wilde haar zeggen dat ik echt van haar hield. Maar dat begreep ze denk ik al wel ondertussen. ,,Wat denk je?’’ Vroeg ze natuurlijk wel. Ze deed daarna een stapje dichterbij, en het puntje van m’n penis tikte zo tegen haar buik aan. Ik keek er naar. En zij ook. ,,Ik wil je eerste zijn.’’ Fluisterde ze toen weer. Echt totaal iets anders dan. Niet te volgen. Maar haar grip op mijn schacht liet me alleen kreunen. Ze deed nog een stapje dichterbij en hield me daar vast terwijl onze lichamen weer sloten. Ik sloot m’n ogen en nam het moment volledig in me op. Dit kon zo weer voorbij zijn. ,,Ik verdien jou helemaal niet.’’ Fluisterde ze namelijk alweer. Maar haar hand maakte echter een lekkere draai en begon me zachtjes af te trekken. Ze legde haar gezicht in m’n hals en zachtjes hijgend begon ze me te kussen. ,,Nee, Manon…’’ Hijgde ik dan nog. Wat doet ze nou allemaal? Maar ze liet me los. Ze deed een stapje achteruit en keek me uitdagend aan. Het was nog niet voorbij. Ze pakte de onderkant van haar trui en trok die in een vloeiende beweging uit en langzaam keek ik haar perfecte bovenlichaam tegemoet. Ze gooide die toen op het kastje en met wiegende heupen liet ze daarna de trainingsbroek van haar heupen afvallen en stond ze voor me in het ondergoed wat gisteren nog zo drijfnat was van de zee. En van alles daarna. Ze keek me met indruk aan. Ik kon amper nog ademhalen. Het was ook warm en vochtig nog hier. ,,Manon… Ik… Wat…’’ En verder kwam ik niet. Ze kwam weer dichterbij, en raakte m’n slungel alleen met haar buik aan nu, terwijl haar handen naar m’n nek grepen en me dichterbij trokken. Ze kuste me. Ze tongde me. Heel intens. En nog steeds zo verwarrend. ,,Ik wil je.’’ Fluisterde ze dan. ,,Ik wil alles van je.’’ Hijgde ze dan tegen me, en drukte haar buik harder tegen me aan. ,,Maar het heeft tijd nodig. Meer vraag ik niet van je, goed?’’ En ze kwam weer op aarde. Totaal overrompelt keek ik haar dan aan en zag ik haar even naar beneden kijken. ,,Op alle fronten ben je beter dan hem.’’ Zei ze dan nog, wat dan weer eerder pijnlijk was dan een compliment. ,,Je mag nooit meer aan hem denken.’’ Waren de laatste woorden daar in de badkamer. Mijn woorden. Ze had me compleet verrast. Compleet verward ook. Ze kleedde zich gewoon weer aan hierna en gooide me nog eens de handdoek toe, al was ik ondertussen al aardig opgedroogd. Verdampt door de hitte die was vrij gekomen door haar acties. En dan stond ik weer voor de spiegel. Als ik een echte man was met ballen had ik haar gewoon genomen. Gehouden. Dan had ik haar laten zien wat ik allemaal met haar wil en wat ik allemaal voor haar kon zijn. Maar in plaats daarvan stapte ik een bekoelde woonkamer binnen en zag ik haar buiten op het balkon bellen alsof er niets gebeurd was. En eerlijk gezegd wist ik niet of ik dit zomaar moest pikken. Hoelang ik dit zou trekken. Maar ze was er nog, en dan was het maar goed. Denk ik. Al leek ze me ook te bespelen. Ze ging steeds een stapje verder, als ik niet meteen antwoordde. Als ik haar niet gaf, wat ze wilde. Ik wist wanneer ze echt was.

Ik kende haar helemaal niet. Dat gevoel kwam boven drijven. Ik lag in bed die avond in m’n eentje. Ze wilde op de bank slapen. Het zei alweer genoeg. Toch raar? Zoals ik haar net zag, zo zag ik haar ook voor me als ze met Ruben was. Haar seksualiteit kon overheersen. Zomaar. Het verklaarde wel wat. Het brak me ook op. Hoe vaak was ze wel niet hier geweest en was alles supergaaf en leuk en gezellig, en ging ze daarna dan naar Ruben en pijpte ze hem dan zomaar klaar. Te vaak. Of nooit. Ik wist het niet. Maar het idee alleen al hield me wakker. Wel leuk om te horen en te weten dat ik groter geschapen ben dan Ruben, maar dat maakte geen fuck uit. Alsof ze bij het zien dan opeens dacht van; hey, we kunnen wel seks hebben, maar we hoeven niet van elkaar te houden. Wat ook kan. Dat doen mensen vaak genoeg. Maar ik hield wel van haar. Maar ik wilde ook zo graag seks met haar. Nu zeker. Waar ik eerst zo gelukkig was, dat ik haar hier voor mezelf had, begon ik nu in te zien hoe lastig het eigenlijk was. Hoe lastig ze het mij maakte. Ik ging niet slapen. Op m’n werk hadden ze gezegd dat ik m’n tijd kon nemen. Dat was ernstig genoeg voor ze, en gelukkig toonde ze begrip voor de situatie. Al had ik nu vooral hartzeer. Gamen hield me altijd weg van haar. Als ik teveel aan Manon dacht hielp een potje fantasy altijd erg goed, en stil zonder geluid begon ik dan een paar uur achtereen door te brengen in een andere wereld. Maar niet alleen. De gedachte dat zij daar nu zomaar alleen lag, achtervolgde me. Zij was m’n fantasy. Nog altijd. Ik schrok me dan ook rot toen ik haar warme hand op m’n koude schouder voelde. Ze keek me aan. Ze zei niets. Ze pakte enkel haar dekentje waar ze op de bank onder had geleden, sloeg die om haar heen, en kroop bij me op schoot en begon te kijken naar het beeldscherm. Ik had niets. Ik wist niet hoe te reageren. Ik droeg alleen een boxertje en de verleiding kwam dan alweer snel om de hoek kijken. ,,Wat doe je?’’ Vroeg ze zachtjes over het spelletje, en ik schaamde me vooral. ,,Niets, ik moet slapen.’’ Waarop ze zich naar me toe draaide. ,,Je moet niets. En ik wil het zien.’’ Zei ze dan, en heel ongemakkelijk met de klein geworden Manon op schoot begon ik dan te spelen. Ze zei dan geen woord verder. Ik kon net haar ogen zien toen ze haar hoofd had laten rusten op mijn muisarm en in haar ogen reflecteerde het beeld. Ik wist niet wat haar dreef. Ik wist het nooit. Ik kende haar misschien toch niet helemaal zo goed. Zo nu en dan verscheen er een glimlach op haar gezicht, als er wat gebeurde wat ik ook cool vond. Manon; Een studente. Cool. Mooi. Alles wat een man zou willen zien. Maar ook een nerdje. Al liet ze dat de laatste tijd wel steeds minder merken. Fan van Games of Thrones en Southpark. En ze lachte om een game. De meest nerdy game die er bestond nog wel. We hadden zoveel gemeen. In mijn ogen soms zelfs alles. Maar ook zonder mijn ogen kon er gezien worden dat zij en ik echt veel gemeen hadden. En toch kende ik haar niet. Ze was wispelturig. Onvoorspelbaar. Ik wist eigenlijk nooit echt wat er door haar heen ging als ze bij me was. Zeker de laatste dagen niet meer. Maar dit was wel goed. Heel fijn. Bij mij op schoot, en alle eventuele seksuele spanning was ver te zoeken. In een positieve zin. En uren keek ze mee. Ze stond alleen even op om wat te drinken te pakken en nog even te toiletteren. En dan kwam ze lief terug en keek ze weer mee. En dan had ik ergens wel het gevoel dat ze wist dat ik dit nodig had zo op deze manier. En dan waren alle problemen gewoon weer even weg.

En dan sloeg de klok vijf uur, en zaten we aan de keukentafel. Ik had koffie gezet. We gingen praten. Nu echt. Over Ruben. Over haar ouders. Over ons. Over alles wat gebeurd was, en hoe we verder moesten. Ze gaf meteen toe nog van Ruben te houden. Onvoorstelbaar, maar begrijpelijk. Ja, ergens dan. Ik kon het haar in ieder geval niet heel kwalijk nemen dat ze niet meteen over hem uit was. Dat hoorde er bij. Ze zei met hem gesproken te hebben. Na ons momentje onder de douche. Ze had hem gebeld zelfs, en hij niet haar. Dat was pijnlijk om te horen, maar was blij dat ze eerlijk was. En ik kon het haar gewoon niet kwalijk nemen. ,,Hij zit niet meer vast, en geeft toe te ver te zijn gegaan.’’ Gaf ze dan als excuus en ze nam het dan zelfs voor hem op. Ik kon alleen teleurgesteld schudden met m’n hoofd. Waarop ze m’n hand pakte en m’n excuses aanbood. ,,Als je terug naar hem gaat, wil ik je nooit meer zien.’’ Zei ik haar doods. Dat was iets wat gewoon duidelijk moest zijn. Ze reageerde er aanvankelijk niet op. Maar daarna begon ze me uit te leggen dat het allemaal niet zo erg was, en realiseerde ik me waarom ze niet van me kon houden. Ze was gehersenspoeld door haar eigen gevoelens voor die foute jongen. Elke keer als ik dacht dat het niet gekker, en dus erger kon, overtrof ze zichzelf weer volledig. Ik luisterde naar haar, en onderbrak haar niet. Het was gek dat ik haar daarna midden in de nacht de deur wees, en hoe ze zich ook zomaar liet wegsturen. Ik heb gehuild daarna. Het sloeg nergens op. Ja, ze was nu zomaar weg. Elk moment met haar sloeg letterlijk nergens op. Ik was niets. En zij was niets. Dat laatste zag ik nog niet, maar ik zei het al wel tegen mezelf. Ik had haar gewoon weer terug gestuurd. Naar huis of naar hem. Het maakte niet uit. Het was even erg. Het ergste was dat ze zich nu opeens heel makkelijk liet wegsturen. Het zei genoeg. Ik wist het nog niet. Maar het was erger als zij hier was en mij keer op keer ongelukkig maakte op haar eigen goedbedoelde manier. ,,Ik ben thuis.’’ Stuurde ze me nog wel. Heel gek. ,,Zit hij naast je?’’ Vroeg ik haar dan alleen, omdat ik automatisch van het ergste uitging. Of vroeg het hem dus eigenlijk. ,,Luister maat, het spijt me echt.’’ Kreeg ik toen terug, en schoot er om in de lach. ,,Gelukkig, dan is alles eindelijk weer goed. Ben zo blij.’’ En dan hoopte ik maar dat mijn cynisme goed overkwam. Zo had je iets, en zo heb je niets. Zo was je iets, en zo ben je niets. Ze reageerde er niet eens op. ,,Als ik haar ongelukkig zie, kom ik je halen.’’ Stuurde ik haar nog wel uit frustratie. ,,Je weet me te vinden.’’ Kreeg ik dan alweer bot terug. Hij had nergens spijt van, en we waren gewoon weer terug bij af. En we waren ook gewoon weer terug bij af… Zij was weer terug bij af. En dan stuurde hij een foto van haar met z’n lul in haar mond… Ook weer zomaar uit het niets. Dit was te krankzinnig voor woorden. Hoe kon hij nou zo’n macht over haar houden?! Toen klapte ik m’n telefoon weer tegen de muur en nu voorgoed kapot. Het was klaar. Dit kon toch niet! Ik begon echt te janken. Het was m’n eigen schuld. Of niet echt. Maar toch wel. Ik stuurde haar weg terwijl ik haar had. Maar ze maakte me zo ongelukkig. En ik ging niet echt weer de confrontatie met hem opzoeken nu. Ik keek wel uit. Die foto kreeg ik voorlopig niet van m’n netvlies, en het ergste is dan dat ze er niet ongelukkig uit ziet. Nee, wacht. Het ergste is dat ik alles heb moeten doorstaan voor niets! Wat een k****rwereld leven we toch in! Nee, niet waar. Ik gebruik dat woord ook liever niet. Maar je denkt alles meegemaakt te hebben, en dan zoiets. Wie dacht ze wel niet dat ze was? En wie dacht ik wel niet dat ik was? Niet goed voor haar, m’n reet. Zij was inderdaad niet goed genoeg voor mij. Maar ja, ik was weer alleen. En zij niet. En gelukkig hadden we dan de foto’s nog…

Weken gingen vervolgens voorbij. Ik moest hiervan herstellen. Maar daar kreeg ik hulp mee. Ik had Julianne over de vloer. Heel onverwachts. En heel onverwachts leuk. Een beetje zoals Samentha toen langs was gekomen, had Julianne dat ook gedaan. Ze wilde over Manon praten. Manon die via Facebook nog wel geprobeerd had contact te zoeken, die ik snel blokkeerde daarna. Van Julianne moest ik horen dat het weer ging zoals hiervoor, maar dan net iets anders. Iedereen wist nu hoe Ruben echt was, en Manon leefde nog meer afgezonderd nu. Het deed me niets. Niet veel dan. Toch wel wat, misschien. Hij was er vanaf gekomen met een taakstraf die hij tegen deze tijd denk ik alweer voldaan had. Het boeide me allemaal niet zoveel meer. Wel natuurlijk, maar ik probeerde me ieder moment dat er gevoelens voor haar opkwamen me op deze manier daarvan los te wrikken. En dat ging steeds beter, al loop je wel continu met het gevoel rond alsof je jezelf voor de gek houd. En nu had ik Julianne. Het werd steeds gekker allemaal. Ik kon het ook niet verklaren. Ik vatte helemaal niets meer van mijn leven op dit moment. Dit was al de derde keer dat ze zomaar voor de deur had gestaan namelijk, en we hadden het nog gezellig ook. Nu dan, deze derde keer. Die; waar ik het minst van verwacht. Gek, zoals dat dan kan lopen. En we hadden het nu ook niet meer over Manon, maar over elkaar. Ik kende dit eigenlijk niet, maar begon langzaam te denken dat ze interesse in me toonde, zoals niemand dat eigenlijk echt gedaan had naast Manon. Heel onwennig. Maar ook heel leuk. En naast dat Julianne dan vertiefd lekker was, had ik geen gevoelens voor haar. En had ik zowaar misschien een echte vriendin. In potentie dan. Een welkome afleiding des al niet te min. En zo gingen we een keertje samen hardlopen. En zat ik een paar dagen later met haar en Ana in de kroeg aan de drank. Heel vreemd en gek. En moeilijk. Ze lieten me altijd weer aan haar denken, en zo was ze nog niet uit m’n leven verdreven. Maar ik kende verder niemand. Ik kon moeilijk contact leggen met anderen. Waarom het nu wel goed ging met hun, wist ik niet zo goed. Het zat hem er vooral in het feit dat ik Julianne even een op een heb kunnen leren kennen. Ze vroegen me nooit naar Manon. Maar soms begonnen ze er wel over. De rest van dat groepje zag ik overigens niet. Ook Samentha niet. Alleen Julianne en Ana, en dan vooral Julianne. Samen brachten ze wel eens wat op over Manon en Ruben. Dat ze samen naar Aruba waren geweest, vroeger dan laat zag ik dan een toch wel schokkende foto voorbij komen op een van de twee hun Instagram… En uiteindelijk hielp dit dan ook weer niet. En het was ook gewoon oppervlakkigheid van mij om met hun hier te gaan zitten. Want als ik dan thuis was, dan trok ik me een keer lekker af en ging ik naar bed. Ze waren mooi, en dus maakten ze me geil. Maar ik trok altijd af op de gedachte aan een ander dan hun. Dat was nog niet veranderd. Ik was verbitterd. Dat vond Julianne op een of andere manier dan juist leuk. Ze lachte er altijd om. Ze had dan ook geen idee wat zich allemaal had afgespeeld verder. Manon heeft de rest denk ik nooit verteld over haar poging tot... Zou ik ook niet doen. Het maakte alles zo wrang. De tijd werd gevuld met lucht. Ik was onaardig. In gedachten. Julianne was een kletskous en ze lulde altijd maar door, en dan keek ik gewoon naar haar en deed ik net alsof ik luisterde. Liever dan alleen zijn. Blijkbaar. Ik leerde mezelf ook kennen zo op een andere manier. Maar ik was een echte lul dus. Niet aardig van me, maar niet zo bedoeld. En ik had het ook wel leuk. Maar ze was geen Manon. Al had ze nog zulke perfecte ronde borsten en droog ze de strakste shirtje. Ze was echt geen Manon. Maar ik had geen plan. Ik wist niet hoe iemand verder moet gaan na zoiets. Julianne was niet mijn plan. Gewoon toeval. Maar er kwam ook een tijd om eerlijk tegen haar te zijn. We waren aan het hardlopen op een warme zonnige dag door het nabijgelegen bos en alles was perfect. Ze zag er heerlijk uit. Maar het mocht niet baten. ,,Luister, Juul. Ik moet wat kwijt.’’ Begon ik dan aan het einde van de trip. Ze was nog aan het narekken, en enigszins met afgedwaalde ogen, zette ik dan voort. ,,Je doet me te veel aan haar denken, en ik wil niet aan haar denken. Misschien moeten we maar niet meer afspreken.’’ Bracht ik dan voorzichtig uit en ze keek me aan alsof ze een spook had gezien. Ze wist het gewoon niet. Ik was er ook nooit tegen haar over begonnen. ,,Manon bedoel je?’’ En ze keek me dan zo dom aan. En dan knikte alleen even. ,,Hebben jullie wat gehad dan of zo?’’ En dan schudde ik wat twijfelend met m’n hoofd en ontkende dat dus dan niet ter plekke. ,,Een relatie? Of gewoon seks?’’ Vroeg ze dan. ,,Nee, beiden niet. Lang verhaal.’’ Zuchtte ik dan. ,,We kunnen nog een rondje doen?’’ Bood ze dan lief aan, zodat ik m’n verhaal kon doen. Ja, en dan bleek ze ook nog lief te kunnen zijn. Want dat was aardig van haar. Ze toonde interesse zo, nadat ik dus een keer wat persoonlijker was. ,,Nee, dat hoeft niet. Het is nog te vers.’’ Zei ik dan, en dat leek ze wel te kunnen plaatsen. ,,Jammer. Maar als je denkt dat dit het beste is, ga ik niet moeilijk doen.’’ En ze stapte op me af en gaf me een heerlijke knuffel. ,,Hopelijk voel je je snel beter dan. Ga je nog missen.’’ Zei ze dan lief en ik hield haar net iets te lang tegen me aan, waarop ze me toch ook nog even gek moest aan kijken. ,,Oh, sorry.’’ Maar het was gewoon fijn om een warm lichaam in m’n armen te hebben. ,,Komt goed.’’ Knipoogde ze dan en zo zorgde Manon er alsnog voor dat ik niet verder kon. Al was het van te voren al niet slim geweest, wellicht, mocht er bijvoorbeeld iets ontstaan tussen mij en de veel te mooie Julianne. Want dat was natuurlijk wel een paar keer door m’n hoofd gegaan al.

En dan stond ze twee dagen gewoon weer voor m’n deur... ,,Kom we gaan hardlopen.’’ Zei ze dan vriendelijk alsof er niets aan de hand was, en ik ging dan zonder al te veel protest nog mee ook. Ik had haar gemist, en vond het rot zo tegen haar te moeten doen. Ik weet niet waarom er opeens naar me omgekeken werd, maar het feit dat Julianne hier weer stond, was eigenlijk gewoon fantastisch. Ana ging ook mee deze keer, die stond beneden te wachten. Ik kon m’n ogen niet van ze afhouden en liep achter ze aan en zag ze met elkaar kletsen terwijl ik moeite had om ze ook echt bij te houden. De outfitjes waren erg uitdagend, licht uitgedrukt. Ze hadden er ook de lichamen voor. Dus waarom niet. Een dubbele standaard misschien met Manon, die er ook het lichaam voor had, maar waarbij ik toch wat onwennig zou opkijken, als zij er zo zou bijlopen. Zoals ik ook gedaan heb. Het maakte niet veel uit. Het was lekker weer, het was rustig, en met die twee voor me, raakte ik minder snel afgeleid om nu aan Manon te denken bijvoorbeeld. ,,Even pauze hier?’’ Vroeg ze dan wel aan me, te midden van het bos, dichtbij het recreatiemeertje. Ik was ondertussen al wel een beetje over Manon heen. Ik ging op een stronk zitten en keek dan ook met andere ogen naar de twee babes die nog wat rekken en strekken deden, tegenover me. Dit was eigenlijk zo’n momentje wat je alleen in films ziet. En het juiste vervolg zie je alleen terug in mijn fantasie. Maar ze namen hun tijd ook echt totdat ik eigenlijk al wel weer toe was aan wat beweging, en op den duur keken ze ook op hun klokjes, en stelde ik ook voor weer door te rennen, voordat ik hier met een volle zat, en ik helemaal niet meer kon rennen. Dat laatste zei ik hun dan niet natuurlijk. ,,Shit, we zitten verkeerd.’’ Hoorde ik Ana dan heel zachtjes tegen Julianne zeggen, en ik mocht het duidelijk niet horden. ,,Denk je?’’ Vroeg ze dan nog, net zo zacht. ,,Wat is er aan de hand?’’ Vroeg ik ze dan maar. ,,Nee, niets hoor. Kom we gaan.’’ En de twee liepen zo van me vandaan en begonnen weer te rennen. Op z’n minst wat vreemd. We renden verder het bos in, maar bleven langs het water. Ik weer achter hun aan en totaal van de wereld. Het was een heerlijke manier om je hoofd even leeg te maken. ,,Zie je wel.’’ Hoorde ik Ana dan abrupt, en de twee stopten plots, waardoor ik bijna tegen ze aan botste. ,,Wat? Wat is er?’’ Vroeg ik ze dan nog een terwijl ik even op adem moest komen. De twee keken elkaar even aarzelend aan. ,,Sorry.’’ Zei Julianne dan alleen, en ze wees me naar het water. Ik kwam overeind en keek door wat bosjes en struikjes heen en zag haar daar staan. Ik slikte, en werd een beetje duizelig. ,,Wat doet ze hier? Alleen?’’ Ana durfde me niet eens aan te kijken op dit moment. Julianne pakte meteen m’n handen en trok me naar haar toe. ,,Je moet met haar gaan praten. Alsjeblieft. Er is veel veranderd.’’ Zei ze dan gedreven. ,,Ik moest je in de gaten houden van haar. Ze heeft ons alles verteld. Alles.’’ Benadrukte ze toen snel, voordat ik doorhad hoe pijnlijk het eigenlijk was dat ze met me omging omdat het moest van Manon. ,,Ik wil niet met haar praten.’’ Fluisterde ik dan boos terug. ,,Je moet.’’ Viel Ana dan in. ,,Ik moet? Ik?! Weet je zeker dat ze jullie alles verteld heeft?’’ En ik fluisterde nu niet meer. In m’n ooghoeken zag ik Manon nu deze kant op kijken. In haar bikini… (?) Ze zwaaide even. Heel ongemakkelijk wel. Ik draaide met m’n ogen naar de twee, die voorzichtig naar me lachten en me nog een keertje aanspoorden naar Manon toe te gaan. Het was eigenlijk een makkelijke beslissing. Want ik kon wel zeggen dat ik over haar heen was, maar dacht elke dag nog aan haar. Ze draaide zich alweer naar het water toe, en ik zei Julianne nog wel dat ik het niet cool vond er zo ingeluisd te worden, maar liet wel doorschemeren dat ik erg blij was Manon weer een keer te zien. We waren bijna 2 maanden verder ondertussen, dus… liep ik de bosjes uit en naderde ik haar. Ze had een mooie olijfgroene bikini aan en de zon liet haar donkerblonde haren gloeien op haar lichtgebruinde huid. Ze draaide zich niet om, al had ze met een diepe zucht wel duidelijk laten merken dat ze wist dat ik er nu echt stond. En dus bleef ik even achter haar staan. Er kwam hier nooit iemand. Ze speelde met haar handen. Ze was nerveus. En dat moest ze ook zijn. Ze zuchtte nog een keer, en ze liet haar schouders wat meer hangen. Ze zag er tegen op. En ik kreeg met haar te doen. ,,Hoe kon je?’’ vroeg ik haar toen. Ze huiverde nu even. Ze draaide zich om en keek me sip aan. ,,Het is fijn je stem te horen.’’ Zei ze dan lief bedoeld, maar ik keek meteen weg. Kom zeg. ,,Zo makkelijk kom je er niet van af.’’ Zei ik haar dan zachtjes, maar hoopte dat ze onder de indruk zou zijn van m’n toon. Ik balde m’n vuisten. Ik was kwaad. Niet dat ik haar wilde slaan. Maar het zou te makkelijk zijn nu maar gewoon met haar mee te werken alsof alles chill was.

Ze stapte daarna op me af en pakte m’n handen en sloot die innig in die van haar. Ze zag er zo mooi uit. Maar ik wilde haar nog niet aankijken. Al deed ze nog zo haar best. ,,Ik ben weg bij Ruben.’’ Zei ze me toen. Nuchter. ,,Al een tijdje.’’ En ze slikte eventjes. Het noemen van zijn naam deed me zeer. ,,Mark, kijk me aan. Ik hou van je.’ Sprak ze nuchter door, maar ook een beetje jammerend. Wanhopig. Ik schoot er bijna om in de lach. Het was allemaal zo duidelijk in scene gezet. Hier aan de rand van het bos op een mooi strandje aan een idyllisch meertje. Zij in een bikini. De manier waarop ze zich klein en kwetsbaar opstelde. Het moest me kansloos maken. Maar ik was niet kansloos. En uiteindelijk lachte ik dan ook om haar. ,,Niet. Je houdt niet van me…’’ ,,Jawel…’’ ,,Niet! Je zegt het wel steeds. Maar meer ook niet.’’ En ik keek haar nu wel aan. Boos. ,,Je zei me dat je van me hield. Dat je met me naar bed wilde. Je stond me zelfs af te trekken!’’ Zei ik haar nu hard, waarop ze naar de bosjes achter me keek, waar de andere twee misschien nog stonden. Dat boeide me geen reet nu. Ze wilde me zien en met me praten, en kon ze het krijgen ook. Eens zien of ze wel alles tegen ze gezegd had. ,,En dan ga je vervolgens naar Ruben?!’’ En ik wreef even met m’n hand, die ik los had getrokken uit de hare, geërgerd over m’n gezicht. Ik wilde haar slaan. Of omver duwen. Iets doen waardoor ze door had dat dit niet okay was. Ze zei ook niets. Hoe kon ze het uitleggen? ,,Die foto…’’ Zuchtte ik dan nog verbitterd. Ze keek weg. Haar voet draaide in het zand. ,,Ik…’’ Maar verder kwam ze niet. Ze had er duidelijk veel te makkelijk over gedacht. En ze heeft denk ik nooit door gehad hoe serieus ik al die tijd was. Dat ik niet voor niets die klappen had ontvangen. Ze was een eikel. En dan kon ze hier wel sexy en kwetsbaar zijn, maar dat ging haar nu niet redden. ,,Heb je nog wat te zeggen?’’ Vroeg ik haar nog geërgerd, en ze bleef dan ook stil. ,,Mooi.’’ Stelde ik dan hard. ,,Veel plezier met je kutleven.’’ Gaf ik haar nog mee, en draaide me van haar af. Maar nog voordat ik de eerste stap had gezet, werd m’n hand al gepakt. ,,Je hebt gelijk.’’ Zei ze dan eerst, terwijl ze me terug naar trok. Ze keek me niet aan. ,,M’n leven is kut. Zonder jou.’’ Ze bleef het proberen. Ik schoot weer in de lach. ,,Nee, kom nou. Je hebt je kans gehad. Zes jaar lang. Ik heb godverdomme zes jaar aan je vergooit.’’ Reageerde ik dan fel, en ze wist nu helemaal niet meer waar ze moest kijken. ,,Dan heb ik een hoop goed te maken.’’ Zei ze toen zachtjes. Ik sloot m’n ogen. Ze wilde maar niet opgeven. ,,Manon, stop nou. Je…’’ ,,Nee! Ik stop niet. Niet totdat het weer goed is tussen ons.’’ Kwam zij toen een keer fel door. Ze keek me strak aan. Ze pakte m’n handen weer en deed een stapje dichterbij. ,,Ik doe alles. Wat je maar wilt. Het moet goed komen. Ik ben dom, dat weet ik. Daar word ik elke dag nog aan herinnerd. Elke dag dat ik jou niet zie of spreek.’’ Begon ze dan zomaar gepassioneerd. Ze kwam nog dichter op me staan. ,,Ik ben veranderd. Echt waar. Geef me een kans en laten we overnieuw beginnen.’’ Ik keek over haar heen terwijl haar woorden langzaam binnendrongen. Het water lag er akelig stil bij. Ik hoorde achter me de andere meisjes zachtjes met elkaar praten. Ik kon me niet goed focussen. ,,Zomaar?’’ Zuchtte ik dan. ,,Nee, niet zomaar. Alles was ik gezegd heb meende ik. Toen. Maar inderdaad, ik zei het alleen. Maar het was een moeilijke tijd. En nu wil het ook laten zien. Er is veel veranderd. Geloof me.’’ Probeerde ze nog. Maar hoe kon ik haar nog geloven? Ze deed nog een stapje dichterbij en ze stond nu tegen me aan. Er ging een rilling door m’n lichaam heen en ik wilde haar gewoon in m’n armen nemen en nooit meer loslaten. Nog steeds. Maar ik was bang. Voor haar. Dat ze me weer pijn zou doen. Vroeg of laat. Op wat voor manier dan ook. ,,Ik vertrouw je niet.’’ Zei ik haar dan ook eerlijk, maar gaf ook toe op deze manier. Een opening. ,,Dat begrijp ik. Het heeft tijd nodig. Maar als je me laat, dan zal ik alles doen om je te laten zien dat ik wel te vertrouwen ben. Dat ik nog steeds die persoon ben, waar je verliefd op ben geworden.’’ Slikte ze toen, bijna zwoegend en erg openhartig ook. De persoon waar ik ooit verliefd op was geworden. De persoon waar ik voor door het vuur ging, waardoor ik in het ziekenhuid belandde. Ik had niet het idee dat die persoon nu voor m’n stond. Ik had een leeg gevoel van binnen. Het frustreerde enorm dat ze alles zei wat ik wilde horen, maar in deze omstandigheden betekende het gewoon niet zo veel meer.

We zaten niet veel later in het zand. Zij naast mij. En naast haar Ana en Julianne. Ze waren erbij gekomen, toen de gemoederen wat bedaard waren. Ik zweeg en keek over het water uit in gedachten. Deze keer vroeg ze eens niet wat me dwars zat. Nu wist ze precies wat me dwars zat. De zon scheen nog altijd warm, al verdween die wel aan de overkant langzaam maar zeker tussen de boomtoppen. Ik hield van het bos. En ik hield van het strand. Het echte strand. Maar beiden plekken waren nu toch een beetje door haar bezoedeld. De twee overige personen bleven met elkaar in gesprek. In ongemak, ongetwijfeld. Ik hoorde ze, maar verstond ze niet. Ik voelde constant de blik van Manon die wanhopig naar mij bleef kijken, terwijl de minuten voorbij vlogen. Ik wist niet wat ik moest doen. Ze is alles wat ik al die tijd heb gewild. Nog steeds. Ergens dan. Ik was misschien wel te trots om zomaar weer voor haar te vallen. Ik. Te trots. Wie had dat gedacht? Misschien was ze wel veranderd en misschien konden we overnieuw beginnen en zou alles dan super geweldig worden. Maar die kans was niet groter, dan de kans dat ik weer door haar gekwetst zou worden. Deze kansen waren niet te benoemen, maar het gevoel leidde op dit soort momenten. En het leek allemaal zo negatief. ,,Heb je nog gezwommen. Is het water lekker?’’ Werd er dan heel storend aan Manon gevraagd die ook wat geïrriteerd zei dat ze niet gezwommen had. ,,Sorry, hoor.’’ Werd haar dan nog verweten. Manon had het overigens een klein beetje koud gekregen, en had dat al een paar keer subtiel gehint. Naar mij toe dan wel. ,,Nou, ik ben het zat. Ik ga gewoon zwemmen terwijl jullie je ding doen. Ga je mee, Juul?’’ Begon Ana dan, wat ik ook wel een beetje vervelend vond. Ana deed haar schoenen uit en liep naar het water om met haar tenen te voelen. ,,Oh, het is lekker.’’ Zei ze dan opgewekt en keek dan enthousiast naar Julianne die daarop wat meer thuis gaf in het vervolg, en het voorbeeld volgde. Nu vond ik het een stuk minder erg worden, dat de twee dames in hun eigen wereld leefde. Ze hadden immers ook niets in mijn wereld te zoeken. Niet helemaal dan. Ik staarde over het water uit, maar mijn blik dwaalde ongecontroleerd af naar Ana die dan het al te kleine en te strakke topje over haar hoofd uittrok, en zich ook schaamteloos ontdeed van haar korte sportbroekje, om vervolgens tot haar enkels het water in te lopen in mooi designer ondergoed. Ik voelde Manon nog steeds kijken en beschamend keek ik dan maar snel de andere kant op. Manon hupte heel voorzichtig ietsjes dichterbij en ze pakte m’n arm beet, terwijl ik mijn ooghoeken Julianne hetzelfde zag doen. De twee verdwenen dan niet veel later zelfs even kopje onder, en ze waren nu dus ver genoeg op afstand dat ik en Manon toch even samen waren. Ik wilde haar wel wat vertellen. Maar ze was me voor met wat opzienbarend nieuws. ,,Er is veel veranderd.’’ Begon ze. Dat was niet zo opzienbarend. Ze gniffelde eventjes een beetje geniepig. ,,Ze vinden je leuk. Julianne zei me dat ze je echt vond meevallen.’’ Ging ze dan door. Ik trok m’n schouders op. Het voelde overigens geweldig hoe ze m’n arm nu weer zo vastpakte en zachtjes tegen me praatte. ,,Vind je dat boeiend?’’ Vroeg ik haar dan wat onaardig. ,,Ik zie je toch kijken.’’ Zei ze dan. ,,Als je dat wilt, dan kan dat toch ook.’’ Voegde ze er dan aan toe, en toen werd het pas echt opzienbarend. ,,Ik bedoel… Als je geen relatie met me wilt, maar met hun, kan ik toch ook helpen. Ik wil gewoon dat je gelukkig wordt. Ik wil het goedmaken. Hoe dan ook.’’ Ze zei het zachtjes tegen me. Alsof ze ergens op zinspeelde. Ik keek haar dan ook een beetje gek aan. Ondertussen hadden de twee in het water de dikste pret. Maar ik schoot maar in de lach om haar. Wist niet zo goed hoe te reageren verder. ,,Ze kennen me niet.’’ Zei ik haar maar. ,,Nee, maar ik wel. Is toch leuk.’’ Maar ik zag in haar ogen dat ze het niet meende. En ik was eigenlijk al te ver meegegaan door er serieus op te reageren. ,,Dus jij zou het niet erg vinden?’’ Vroeg ik haar dan cynisch. ,,Nee, hoor.’’ Zei ze dan snel, maar plots alles behalve overtuigend, nu ik het leek te overwegen. ,,Ik denk er de laatste tijd wel veel aan, moet ik zeggen.’’ Begon ik dan serieus, en hoopte dat ik overtuigend overkwam. Want ik wilde wel even zien hoe lang Manon dit zou kunnen volhouden. ,,Echt?’’ Vroeg ze dan ook al iets wat bezorgd. ,,Ja, best wel vaak.’’ Ging ik dan door terwijl ik even opzichtig naar de twee in het water keek die naar wat ondieper water waren gelopen en daar aan het waden waren als echte Bond-babes. Manon kroop wat meer ineen ondertussen. ,,Die borsten van Julianne, en die lippen van Ana. Zo mooi rond en vol. Stel je mijn pik voor op haar borst terwijl Ana er aan zuigt. Tering…’’ Zuchtte ik dan, en merkte dat ik me misschien iets te veel liet gaan voor wat meer een grapje richting Manon moest zijn. Maar ik zag het opeens heel levendig voor me. Ze had me arm ondertussen losgelaten. ,,Wil je dat echt? Ik bedoel, ik snap wel dat je dat ‘’wilt’’, maar ook echt?’’ vroeg ze me dan en ze keek me een beetje vies aan. Ik zuchtte. ,,Wie zou dat niet willen? Maar daar gaat het niet om. Het is stom van je om te zeggen dat je alles zou doen om me weer gelukkig te maken.’’ Zei ik haar eerst, wat ze misschien ook wel snapte nu, en zo liet ik merken dat wat ik wilde niets met hun te maken had. Niet helemaal dan. Nu wilde ik wel, maar dat was puur fantasie. ,,Zoals ik het zie, zijn er drie mogelijkheden. Ten eerste: we doen alsof er niets gebeurd is en worden weer vrienden. Wat in mijn ogen niet reëel lijkt.’’ Ging ik toen maar door nu ik haar aandacht had. Dat van haar vriendinnen leek ze alweer vergeten. ,,Ik kan dit namelijk niet meer vergeten. Alles wat ik gezien en gehoord heb. Dat kan ik niet meer vergeten. Het heeft me leeg gevreten de laatste maanden.’’ Ging ik nog even ijverig door. Ze pakte m’n arm nu weer snel beet. ,,Het spijt me echt zo erg.’’ Zei ze dan snel toen met veel gevoel, en we waren weer terug waar het eigenlijk om moest gaan. Ik probeerde haar gevoelens te negeren. Nog even. Voor mezelf. ,,Dus kan de tweede optie ook niet.’’ Begon ik dan duidelijk. ,,Daarin zouden we meer zijn dan vrienden. Dat wat ik misschien wel heel graag wil nog, maar waarvan ik weet dat het niet kan. Als we niet eens vrienden kunnen zijn, hoe kunnen we dan meer zijn dan vrienden? Ik weet het echt niet. En eerlijk gezegd zie ik ook geen oplossing, en dat brengt ons bij de laatste optie.’’ Ik had het allemaal goed in m’n hoofd zitten zowaar, en het kwam er nog vlot uit ook. En ze was kapot aan het gaan. Ik keek haar aan en zag de tranen in haar ogen springen. ,,Nee, doe dit alsjeblieft niet.’’ Huiverde ze dan fluisterend. Ik zuchtte eerste even diep, omdat dit me natuurlijk nog altijd veel deed. ,,Stoppen met dit alles; dat is de laatste optie. Wat je me hebt aangedaan is onvergefelijk. En mijn beeld van jou is niet meer hetzelfde, en ik weet niet of dat ooit nog goed komt. Ik denk het niet, als ik eerlijk ben.’’ En ik was ook echt wel eerlijk tegen haar nu. En er schreeuwde wel een stemmetje tegen me dat ik op dit moment weer een kans om bij Manon te zijn, afsloeg. Haar handen gleden van m’n arm af en ze liet haar hoofd hangen. ,,Ik moet maar gaan.’’ Zei ik haar dan zachtjes. Ik stond op en probeerde weg te sluipen zodat de Julianne en Ana me niet zouden horen. ,,Nee.’’ Hoorde ik toen alleen. Haar stem was zwaarder, en resoluut. Ik keek om naar beneden waar de stem vandaan kwam. Haar hoofd was nog steeds ingezakt. Ik aarzelde even, maar wilde toen toch maar een stap zetten. Maar ze pakte m’n been toen klemvast als een kleine meisje. ,,Nee, je mag niet weg gaan.’’ En ze keek op nu. De dikke tranen liepen over haar wangen. ,,Nou en, ik heb een fout gemaakt. Ik verdien het niet om weer gestraft te worden.’’ Zei ze dan onverwachts. Ik ging snel weer zitten en was zowaar onder de indruk. Ik wilde niet de aandacht van de rest trekken zolang we dus nog niet uitgepraat waren. ,,Ik wil je ook niet straffen.’’ Zei ik toen zowaar. Godver, ik tuinde er weer in. Maar ik was machteloos. Ze keek me aan. Boos als dat ze zelfs was. Ik durfde haar niet eens aan te kijken. ,,Hoe zie jij het dan voor je?’’ Vroeg ik haar dan maar terwijl ik over het donkere water uitkeek. Ze bleef even stil naar me kijken, en ik voelde die blik weer, maar nu nog intenser. ,,Geef me een kans. Eentje maar. Meer niet.’’ Zei ze toen. Ik keek weg. Ik voelde haar trillen. ,,Alsjeblieft.’’ Smeekte ze dan fluisterend, en haar stem piepte zelfs een beetje. Hoe laag kon je zinken? En die vraag kon je zowel aan haar als aan mij stellen. Ik slikte en keek haar aan. Ik veegde haar tranen weg. ,,En dan? Wat doen we als ik je kans geef? Hoe gaan we hierna verder?’’ Ze snotterde even, waar ik om moest glimlachen. ,,Nou, niet doen.’’ Lachte ze dan eerst nog en ze haalde voorzichtig m’n hand weg bij haar wang en hield die vast. ,,Wat je maar wilt.’’ Zei ze me al snel daarna. En ook nu kon ik het niet laten een bepaald onderbuikgevoel te ontwikkelen voor wat ze dan bedoelde. ,,Seks?’’ Vroeg ik haar dan ook gewoon direct. Ze knikte dan ook. ,,Als je dat wilt.’’ Herhaalde ze zich dan weer. Natuurlijk wilde ik dat, maar of ik er ook verstandig aan deed, was een tweede. En of ik het op deze manier wilde, een derde. ,,Ja, dat wil ik wel, maar misschien beter van niet. Ik denk niet dat het daarvan ook echt beter wordt nu.’’ Zei ik haar dan. ,,Dus je wilt wel dat het beter wordt dan?’’ Vroeg ze me daarop scherp. Ik trok m’n schouders op. ,,Blijkbaar.’’ Probeerde ik dan nog flauw over te komen. En ik zag haar heel even glimlachen. ,,Droog je tranen alsjeblieft.’’ Zei ik haar dan. ,,Dan kunnen we naar huis en misschien moeten we een keertje afspreken. Wat leuks gaan doen. Het huis uit, of zo.’’ Zei ik haar dan maar, wat al heel wat was na dit alles. ,,Lijkt me leuk.’’ Zei ze dan zachtjes.

,,Jij bent met de auto, he?’’ Werd Manon door Julianne gevraagd. We stonden met z’n allen. Ik wel met m’n handen in m’n zakken om tentvorming te voorkomen. Ze had al de handdoek van Manon gepakt om zich te drogen en nu vroegen ze ook nog om een lift. Het was niet het plan om te zwemmen, in eerste instantie. Maar ik was blij dat ik het heb mogen aanschouwen. ,,Moeten jullie wel op de handdoek zitten.’’ Lachte Manon er alleen om. Ze was lief. Ook voor haar vriendinnen. ,,Hey, je ouders zijn toch nog niet thuis?’’ Begon Ana dan. Manon liet gelijk al merken dat ze liever niet wilde dat ik dit wist, maar gaf toe. ,,Zullen we bij jou blijven slapen dan? Ja, dat is leuk!’’ Vroeg ze toen, en gaf ze zelf gelijk al enthousiast antwoord. Manon zat daar duidelijk niet op te wachten, maar nu kreeg Ana voor de tweede keer Julianne alweer leuk mee, en durfde ze geen nee meer te zeggen. Ik zat niet veel later voorin naast Manon. Aan de andere kant van het bos. ,,Zal ik jou eerst thuisbrengen?’’ Vroeg ze me dan lief. ,,Nee, ik heb het echt koud.’’ Klonk er dan vanaf de achterbank en zowel ik als Manon draaiden met onze ogen. Het leken wel kleine kinderen zo. ,,Okay…’’ Zuchtte Manon dan kinderlijk simpel, en we reden naar het huis van Manon, wat ik toch wel spannend vond. Dit was overigens een andere auto. Haar auto. Ze had een auto gekregen. Misschien was dat het voordeel van het hebben van ouders. Dat ze je soms ook dingen gaven. Het was een klein zwart Peugeotje. Zo’n auto die je verwacht voor een meid van haar leeftijd. Ik wachtte in de auto toen Manon de twee alvast binnen liet en bedacht me nog een keertje hoe gek het wel niet was dat ik hier nu weer zat. En dat we zo dan weer alleen zouden zijn, en zij weer bij mij thuis misschien wel. Maar het duurde allemaal wat langer dan ik dacht, en ik werd zelfs een beetje ongeduldig. Julianne kwam dan op een gegeven moment naar buiten met een handdoek om haar heen geslagen, en ik werd wat bezorgd. Ze had gedoucht zo te zien. Ze wenkte me naar buiten te komen, en ik stapte snel uit. ,,Wat is er?’’ Vroeg ik haar dan ongerust. ,,Niets, kom mee.’’ Zei ze dan, en ze liep weer naar binnen. Twijfelachtig volgde ik haar. In de gang was het donker. ,,Waar is de rest?’’ Vroeg ik haar. Ik kon Julianne nog net zien. ,,Stil.’’ Fluisterde ze dan zacht en ze stapte op me af. Ik slikte eventjes. En toen stond ze tegen me aan. ,,Dus…’’ Fluisterde ze toen en ik zag het weinige licht in haar ogen glinsteren. ,,Dus, jij denkt dat Ana je wel wil pijpen? Als Ik je lul tussen m’n borsten heb?’’ Vroeg ze me toen zomaar, en haar hand greep me bij m’n kruis. Waar ze zelf net zo van schrok als ik. En ze deed ook een stapje terug. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Waar kwam dit vandaan? Maar zij wist ook niet wat ze moest zeggen. ,,Het zou kunnen in ieder geval.’’ Zei ze enkel zachtjes en ze holde daarna vlug naar boven, en liet mij verbijsterd achter. ,,Manon zit in de tuin.’’ Fluisterde ze nog wel hard naar beneden, en totaal verward liep ik de woonkamer in en zag ik Manon in de tuin zitten. Helemaal alleen en meer in het donker. Ik was Julianne meteen weer vergeten. Het zag er niet goed uit, dat ze daar nu zo alleen zat, en mij dus in de auto had laten zitten. Ik stapte naar buiten en ze keek naar me op. Ze probeerde vriendelijk te lachen. ,,Dat is snel.’’ Zei ze dan alleen. ,,Wat is snel? Ik zat daar een halfuur, niet langer.’’ Ze gniffelde er om. ,,Hoe was het?’’ Vroeg ze dan gelijk. ,,Hoe was wat?’’ En ze keek me nu minstens zo verward aan, als ik haar. ,,Hebben ze niet…? Oh, fuck.’’ Zei ze daarna. ,,Wat?’’ Moest ik dan nog een keer vragen. ,,Ik heb ze verteld wat je fantaseerde. En ze gevraagd of ze dat wilden doen.’’ Zei ze me toen zomaar. Ik kon m’n oren niet geloven. ,,Waarom?!’’ Vroeg ik dan hard. ,,En nee, ze hebben dat niet gedaan.’’ Zei ik nog wel snel, en het verklaarde alles wel een beetje nu. Een klein beetje maar, maar toch iets. ,,Dat wilde je toch. Dat zei je. Ik zag het.’’ Begon ze toen. ,,Jezus.’’ Zei ik dan eerst alleen boos. ,,Wat is er met een keertje samen uitgaan gebeurd? Dat leek me een beter plan, eerlijk gezegd.’’ Ze slikte en ze besefte nu dat het misschien wel een beetje raar was. Want al was het ergens ook wel geil, was het toch vooral erg raar. Maar ze was gewoon wnahopig. ,,We raakten even aan de praat, en toen zei ik het. En toen zeiden hun er wel open voor te staan.. en ik dacht…’’ ,,Nee, je dacht helemaal niet. Godver.’’ Onderbrak ik haar dan. Ik was niet boos op haar. Eerder een beetje teleurgesteld. ,,Niet boos zijn.’’ Zei ze snel. En dan legde ik het haar ook uit, dat ik niet echt boos was. ,,Ik loop wel naar huis.’’ Zei ik haar dan nog en liep snel terug naar binnen waar net uit de gang Ana kwam gelopen. Even hield ze me aan. Gewoon met haar uiterlijk. Ze had een kort strak hemdje aan, en een net zo kort en strak broekje. ,,Mooie pyjama niet? Van Manon.’’ Zei ze dan en ze stak even plagend haar tong naar me uit. Ik kon het niet meer bijhouden allemaal. Maar ze zag er wel mooi uit. Sexy ook. Godver… nogmaals. Ik had ook een foto op m’n mail staan van Manon in deze outfit liggende op bed met haar kontje wat omhoog gestoken… Manon stapte toen binnen en zag Ana voor me staan nog. ,,Nee, wacht. Hij wil het niet.’’ Zei ze toe snel in lichte paniek. ,,Nee, duh, daar was ik al achter.’’ Begon ze dan wat brutaal tegen haar gastvrije vriendin. ,,Jammer.’’ Zei ze me dan nog wel met een wulpse blik en liep ons daarna zo voorbij naar de keuken waar ze wat te drinken pakte en deed alsof ze thuis was. Boven hoorde ik Julianne in de weer met de föhn. Ik had niets gezegd nog, en wilde ook niets zeggen. Ik liep door de gang naar buiten en wilde gewoon zo snel mogelijk weg hier. Het werd alleen maar gekker en dat kwam me niet te goede uit. Alles en iedereen wat betreft en rondom Manon leek wel gek te zijn. Alle situaties leken niet meer normaal te kunnen verlopen.

Ze pakte me arm en trok me mee naar buiten. ,,Sorry. Echt sorry.’’ Zei ze dan gouw. ,,Dit is zo dom en stom en ik heb echt spijt.’’ Ging ze door. Echt heel wanhopig kwam ze nu over. ,,Van alles is dit wel het minst erge.’’ Lachte ik haar dan maar tegemoet. Maar daar keek ze op weg. Naar haar voeten. ,,Waar zijn je ouders?’’ Vroeg ik haar toen toch wat bezorgd, omdat ik het niets vond dat ze alleen thuis zat. En ik vroeg het haar ook om alle andere en verleidelijke onderwerpen even opzij te schuiven. ,,Zwitserland.’’ Zuchtte ze. ,,Kennissen hebben daar een huisje. Ze zitten daar best vaak.’’ Mokte ze toen zachtjes. En ik was al lang blij dat ze dit tegen me zei nu en dat ik zelf Ana en Julianne en al dat gespook binnen even vergat. ,,Kom nou maar naar binnen. Het was maar een grapje hoor.’’ Riep Ana nog plagend door de gang. Ik schudde met m’n hoofd en zuchtte, wat alleen Manon kon zien en horen. Ze waren pas 20. En op dit soort momenten kwam dat echt naar boven. Hoe jong ze eigenlijk nog waren. En ik was pas 22. Ook veel te jong voor drama en gezeik als dit. Ik was ook te jong om hier normaal een oplossing voor te vinden. Dat kon ik gewoon nog niet. ,,Zwitserland is mooi...’’ Zei ik dan ook maar zuchtend, en negeerde Ana dan helemaal en haar woorden. Ze was toch alweer doorgelopen en zag licht ontbranden in huis en haar schim bewegen achter de dichte gordijnen. Een pijnlijke herinnering kwam opzetten. En dat was zeker ook een reden om te stoppen met Manon. Maar ondertussen had ze heel lief en voorzichtig alweer m’n hand gepakt met alle mogelijke voorzichtigheid in haar, en voelde ik me weer sterk tot haar aangetrokken. ,,Kom even binnen.’’ Zei ze dan zachtjes, en begeleidde me vrijwel direct, niet veel later, weer naar binnen. Hoe stom en gek ze ook kon zijn, ze won het altijd van me op deze manier. ,,Schrok je?’’ Vroeg Julianne me, die na ons de kamer kwam ingelopen. ,,Nee.’’ Zei ik dan snel, maar nerveus. ,,Jij?’’ Vroeg ik haar dan direct terug. ,,Nee, pff.’’ Antwoordde ze dan een beetje op dezelfde manier en ze liep ons voorbij. ,,Je ziet er mooi uit.’’ Zei Ana dan tegen Julianne, die er inderdaad verdomd lekker bijliep. Altijd natuurlijk. Hun alle drie. Ze had een heel strak jurkje aan. Een bekend jurkje wel. Godver, zij ook al. Dit kon bijna geen toeval meer zijn, en dat bleek ook niet zo te zijn. Het jurkje uit de supermarkt. Manon lachte er nog om, en daarom ik ook maar even, toen Ana Julianne vertelde dat het wel erg strak zat. Zeker met die borsten van Julianne… ,,Snap je?’’ Vroeg ze dan dom in het niets. Maar ik snapte er helemaal niets meer van. Ik zag Ana op de bank zitten en Julianne ging naast haar zitten. Bijna op haar. Nee, echt heel dicht op haar. De twee keken elkaar dan even innig aan met elk een enorme glimlach op het gezicht, en toen kuste ze elkaar zelfs even. Manon gniffelde er om. Mijn mond viel enkel open, en niet veel later liet ik me meenemen aan de hand door Manon en gingen wij aan de andere kant van de bank zitten. Manon kwam dan ook erg dicht op mij zitten, en vervolgens keken we gewoon rustig toe, hoe Ana een hand had geplaatst op een van de borsten van Julianne en hoe de twee de kus voortzette met een lekkere tongzoen. Ze lachten dan naar elkaar en stralende zag ik hun ogen elkaar aftasten. Ik kreeg het hier heel erg warm van, maar meer ook niet. Ik vroeg me even niet af wat hier aan de hand was. Het was toch wel gek, maar meer ook niet. Het was ook wel lekker om te zien. En met mij leek Manon minstens zo geboeid naar haar vriendinnen te kijken, die alles behalve schuw waren. Het was me wel eerder opgevallen dat Julianne en Ana closer waren dan de rest ,wellicht. Maar dit had ik er niet achter gezocht. Julianne had haar handen door het mooie lange bruine haar van Ana laten gaan en niet veel later begeleidde ze de lippen van Ana naar haar hals. Julianne keek ons dan strak aan. ,,We hebben wel wat uit te leggen.’’ Zei ze dan zachtjes, maar uiterst zwoel. Tegen mij. En dat klopte. Ze had zeker wat uit te leggen. Ze giechelde toen even toen Ana bij haar oor aan het knabbelen was, en stopte haar daarna dan ook even. ,,Wacht eventjes.’’ Giechelde ze dan schattig, waarop Ana stralend opkeek, en stopte. Maar haar blik week niet van Julianne af. Geen moment. Zelfs niet tijdens haar uitleg. ,,Het zit zo.’’ Begon Julianne dan. ,,Wij zijn een stel.’’ Zei ze dan. Wel wat nerveus. ,,Maar niet publiekelijk.’’ Zei ze daarna dan ook. ,,Dus mondje dicht.’’ Lachte ze dan. Maar ik had nu enkel oog voor die fantastische blik van Ana, die met zoveel waardering naar haar bleef opkijken. Zo moest ik naar Manon kijken. Zo keek ik waarschijnlijk ook naar Manon. ,,Toen Manon zei dat ze bij Ruben bleef omdat ze het ook wel een beetje kinky vond, dachten wij misschien wel uit de kast te kunnen komen voor haar.’’ Ging Julianne verder. Ik was natuurlijk verrast. Maar om te horen dat Manon ‘’kinky’’ was met Ruben deed nog altijd zeer natuurlijk. ,,Want ik dacht dat ze zich dan misschien wat meer kon openstellen.’’ Legde ze hun revelatie dan uit. ,,Ik schrok eerst wel.’’ Zei Manon dan zachtjes tegen me, en ze keek me ook bezorgd aan. Het maakte allemaal niet uit. Alles van vandaag leek alweer zo ver weg te zijn op dit soort momenten. Het was een tijd in m’n leven waarin alles onwerkelijk leek. Nep zelfs. Maar vanaf dit punt werd het wel een stuk prettiger. Nog altijd onwerkelijk ergens, maar zo fijn, dat het alleen nog maar beter kon worden. Zo fijn dus.

Het was een hele rare situatie. Alweer. Daar op de bank met Manon, min of meer, in m’n armen had ik een van haar beste vriendinnen zien zoenen met een andere van haar beste vriendinnen en werd het me even haarfijn uitgelegd. ,,En dat was ook zo.’’ Hoorde ik Julianne dan weer, nadat ik nog geen enkel woord gezegd had. ,,We konden hierover praten. Ze was opeens een stuk geïnteresseerder in ons.’’ Waarop Manon me een beetje schuldig begon aan te kijken, en ik niet meer stil kon blijven. ,,Val je ook op…?’’ Maar ik kon de zin niet afmaken. ,,Ieuw! Nee.’’ Zei ze dan snel en hard, waardoor Julianne dan toch even bedenkelijk naar me keek. Dat moest een beetje zeer doen, en Manon kwam er dan ook op terug. ,,Nee, zo bedoel ik het niet.’’ Zei ze snel tegen de twee. ,,Maar, nee. Dat weten jullie toch.’’ Wat de anderen dan ook toegaven. Het ondersteunde het verhaal in ieder geval niet meer. ,,Maar goed…’’ En Ana nam het nu over. ,,Jij kwam al snel ter sprake. En toen ze ons vertelde wat ze voor je voelde en hoe ellendig ze was zonder je, realiseerde we al snel dat wat zij voor jou voelt, wij dat voor elkaar voelen. We hebben uren over elkaars situatie gepraat. Hoe vaak ik wel niet met Julianne samen ben ergens, maar het niet kan laten tonen. En zo alleen voelde zij zich ook.’’ Vertelde ze me dan. En onderwijl keek Manon me enkel wat voorzichtig aan, en ik raakte zwaar onder de indruk van dit alles. Ik begon minder weerstand te bieden tegen het idee dat Manon zowaar echt van me kon houden. ,,En toen we voorstelden te helpen, kwam al snel het idee naar boven dat ze misschien met jou ook wel haar behoeftes kon uitwerken.’’ Sprak Julianne dan weer voorzichtig voor zich uit. ,,Behoeftes?’’ Vroeg ik dan ook aan Manon, omdat de verwarring toch nog voornamelijk aan het overheersen was in m’n hoofd. Ze haalde haar schouders op. Maar ze ontkwam er niet aan. Ana en Julianne konden best rotzakken wezen, denk ik. Want ze ontzagen haar niet meer. Dit was het moment waarop het allemaal naar voren moest komen en dat het klaar was met de spelletjes. ,,Ja, hoe graag ze wel niet een pik in haar mondje laat komen, bijvoorbeeld.’’ Zei Ana namelijk dan gewoon, waarop Manon verschrikt en boos omkeek, en knalrood werd. En de twee lachten er dan enkel om. ,,Ja, of…’’ ,,Nee, stop!’’ Brak Manon dan snel in. Dit was weer zoiets wat zowel pijnlijk als opwindend was. ,,Buiten? Toch? Je wilde toch een keer seks hebben buiten. Misschien is in de duinen een idee voor jullie?’’ Pestte Julianne dan ongenadig door. En ze had het over ons dus in ‘’jullie’’. Opvallend. Maar nog niet genoeg. ,,Ja, of…’’ Begon Ana dan alweer. ,,Want zo braaf als ze zich voordoet is ze dus niet…’’ En Ana bleef haar kwellen, maar mij ook nu. Die kut tijd die we gehad hadden, werd opeens een stuk levendiger voor me, maar in mijn hoofd was Julianne’s ‘’jullie’’ namelijk Manon met Ruben… ,,Een triootje.’’ Zei ze dan snel. ,,En niet met een andere man, toch? En toen werd het nog interessanter, niet?’’ Vroeg ze dan gemeen aan Manon, die helemaal wegkwijnde van schaamte en ellende. Ze verdween bijna tussen de kussens van de bank. ,,Dus…’’ Merkte Julianne dan alweer stiekem op. ,,Waarom daar op blijven wachten?’’ Vroeg ze haar dan. Of ons eigenlijk, want ze keek mij kapot strak aan. Het bleef stil. De twee bleven naar ons kijken. Het viel een beetje zwaar. Maar ik vroeg me af hoeveel ik nog te verliezen had. ,,Ja, waarom niet?’’ Zei ik dan ook vrij nuchter. De twee tegenover ons begonnen daarop enthousiast te grijnzen. Manon hoorde het en keek daarna alleen op. ,,Ben je niet boos dan?’’ Vroeg ze me dan. ,,Boos? Waarom?’’ Vroeg ik haar dan. ,,Ik ben misschien niet wie je denkt dat ik ben.’’ Zei ze dan zachtjes, en ergens ook wel een beetje schattig. ,,Je bent precies wie ik denk dat je bent.’’ Zei ik dan op dezelfde manier waarop zij de vraag had gesteld. ,,En meer dan dat, blijkbaar?’’ Vroeg ik haar dan maar terug, en in de hoop het luchtig te houden voegde ik er een knipoog aan toe. ,,Het is gewoon zo stom.’’ Reageerde ze dan enkel, en nog altijd vol van schaamte. ,,Wat dan?’’ Vroeg ik haar meteen. Ze haalde haar schouders op. ,,Denk je dat ik geen fantasieën heb?’’ Vroeg ik haar dan met medeleven, waarop ze bijna hoopvol opkeek. Het werd wat serieuzer ook. We leken elkaar even kort aan te voelen nu. En ook de twee lieftallige dames aan de overkant koelden wat af en keken nu met wat meer ernst toe, en minder pestend. ,,Vertel ze dan.’’ Zei Ana, alles behalve uitdagend. Ik lachte er om, en begon me nu ook te schamen. ,,Nee…’’ Zei ik dan ook snel. ,,Je bent vrij hier. Echt waar. Bij haar duurde het ook even voordat ze er zo over kon praten, maar dit is je kans. Echt waar Mark.’’ Brak Julianne dan zeer gepassioneerd in, en de sfeer leek zomaar compleet omgeslagen te zijn. Ik slikte er van. ,,Ik wil het horen.’’ Fluisterde Manon zachtjes. ,,Je hoeft je niet te schamen. Niet voor mij.’’ Voegde ze er nog lief aan toe, waardoor ik nog een keertje moest slikken. Want ik ging het zowaar nog zeggen ook. Tegen de liefde van m’n leven na al dat gedoe in het bijzijn van haar twee lekkere vriendinnen die ons geholpen hadden tot een hereniging. En wie had gedacht dat dan dit onderwerp, wat ondertussen zo gevoelig was geworden, ons dan zou herenigen. Want ik voelde nergens meer wrok voor Manon. Ik voelde alleen nog een harde in m’n broek die schreeuwde om vrijheid, na 22 jaar ongebruikt te zijn, naast het letterlijke handmatige gebruik van de eigenaar. En dan dat vurige gevoel in m’n hart. Dat was nooit verdwenen. De combinatie van die emoties en gevoelens lieten me onberekenbaar voor mezelf, en dat leidde dan tot mijn biecht in de situatie zoals die staat. Tot de ommekeer in m’n leven. ,,Nou, bijvoorbeeld…’’ Begon ik dan aarzelend. Ik wist niet waar ik moest beginnen. Ik had zo vaak over haar gefantaseerd. Maar ook over hun natuurlijk. Moest ik dat dan zomaar vertellen? Misschien niet gelijk. ,,Ik wil graag door je gepijpt worden.’’ Zei ik dan zo zachtjes als een kind wat opbiechtte een snoepje gepakt te hebben uit de kast, terwijl dat eigenlijk niet mocht. Niemand reageerde in woorden, enkel in blikken. Blikken van verwondering dacht ik zelfs te zien. Maar dat was niet zo. ,,Dat ik je hoofd vast heb en een beetje mee duw, of zo. Ik weet ook niet hoe dat gaat hoor.’’ Slikte dan hekelend door. ,,Aww, zo schattig.’’ Was het eerste wat er dan gezegd werd. En nog gemeend ook. Ana. Ik voelde mezelf rood worden. ,,Nou, dat hebben jullie dan gemeen.’’ Was wat Julianne zei om de spanning door te breken. Want zij zag ook wel dat Manon het op z’n minst gek vond om dit te horen van haar vriend. Een vriend. Nog wel dan. Het was ook gek om het haar zo te vertellen, maar er viel wel een last van me af. ,,Dat ik je lange haren door m’n hand voel gaan en…’’ Maar ik maakte het niet af. Omdat ik ook niet wist waarom ik door vertelde. Ik hoefde het ook niet af te maken. ,,Ja, dat lijkt me ook wel fijn.’’ Zei Manon dan namelijk al, maar ontzettend voorzichtig en lichtelijk geneerd zelfs, en ze wreef haar schouders tegen me aan en keek dan toch wat verheugd en dromend, maar ook nuchter vooruit. En dan viel het stil. ,,Wat is dit nou?’’ Vroeg Julianne dan verbijsterd. ,,Ja, doe dan dat!’’ Voegde Ana er enthousiast aan toe. En toen werden we beiden rood. ,,Nu?’’ Vroeg ik dan ook, net zo verbijsterd. ,,Ja, natuurlijk. Ik zei toch: Je moet vrij zijn hier. Je bent vrij bij ons. Bij haar helemaal.’’ En ze verwees dan naar Manon. Die Ana… ,,Maar fantaseer je alleen over blowjobs?’’ Vroeg Julianne daarop zich serieus afvragende. ,,Nee…’’ Zuchtte ik dan. De manier waarop Julianne die vraag stelde, deed me vermoeden dat ze wilde horen dat ik misschien ook wel open zou staan voor een triootje met Manon en een andere vrouw, en dat die andere vrouw dan Julianne zou zijn. ,,Nee wacht, dit kan eigenlijk niet.’’ Zei ik toen plots nuchter, en duwde Manon ook een beetje van me af, waarop de meiden verbaast opkeken. Gek genoeg verbaasde ik mezelf niet. Dit zat er aan te komen. ,,Luister. Dit is echt wel geil. Maar meer ook niet.’’ Zei ik ze toen. Manon keek me nu echt een beetje verschrikt aan zelfs. ,,Jullie hebben geen idee hoeveel pijn ik gehad heb. Hoe erg ik met dit alles zat. En hoe graag ik weer terug zou willen naar de oude situatie.’’ Ging ik door, enigszins gepassioneerd. Hun waren niet de enige die alles opeens op hun kop konden zetten. ,,Wat jullie doen interesseert met niet.’’ Zei ik dan tegen Juul en Ana. ,,Bij jou ligt dat zoveel anders.’’ En ik keek Manon dan strak aan. ,,Het komt nu misschien een beetje uit het niets. Maar dit kan niet. Ik kan hier niet met jou zitten en doen alsof er niets is gebeurt. Ook al zouden al je vriendinnen zo geil doen, dan kan ik dat gewoon nog niet.’’ Zei ik nu wat feller en kwam zelfs boos over. De drie zwegen en wisten niet waar ze moesten kijken. Ik verpestte het dan ook op alle mogelijke manieren nu. Ik stond op. ,,Sorry.’’ Zei ik haar nog en liep toen naar buiten.

Misschien wat overdreven. Misschien een beetje dom ook. Maar het waren spelletjes. In een fractie tijdens dat geile gedoe van ze, schoot het me te binnen. Manon kon manipuleren als geen ander. Mijn beeld zou nooit meer het zelfde zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik dan genoeg moet nemen met een ander beeld, al moet ik ook wel toegeven dat het zojuist erg opwindend was. Maar ik wist dat ik zo niet gelukkig zou worden. Zeker nu niet. Ik redde me best alleen. Ik had niemand nodig. En door hier te komen en te zijn, werd ik alleen maar herinnerd aan haar met Ruben. Fucking Ed Sheeran schreef hier geen nummers over. Goh, die ochtend bij mij thuis. Dat was lang geleden alweer. En dan zijn we zoveel tijd verder, en is er ondertussen niets veranderd tussen haar en mij. Ik ben blij dat ze niet met Ruben meer is, maar om te horen dat ze kinky wil doen, omdat ze dat miste nu zonder relatie, was niet wat ik wilde horen. Ook al zei ze het niet precies zo. Het kwam wel zo op me over. Ze kon sterven. Hun allemaal. Ik was er klaar mee. Dit was mijn leven, en niet van hun. Ik leefde nog volledig in m’n eigen wereld, en zo hun ook. Logisch. Zo gaat dat. Maar ergens hoopte ik wel dat Manon na 2 maanden en na al dat gedoe misschien wel inzag dat ik veel meer iemand was voor de inhoud en de lange termijn. Wel als het op haar aankomt. Maar al die tijd was het een spelletje. Ze stuurde vriendinnen op me af om me in de gaten te houden in plaats van zelf de confrontatie op te zoeken. Zo kinderachtig. En dan vandaag en deze hele middag. Wat een kutzooi. Ik heb geen moment de echt Manon gezien en ik geloofde geen ruk van die hele show die ze op hadden gezet. Ik zat me zo kwaad te maken. Maar beter nu. ,,Wacht nou!’’ Hoorde ik nog voordat ik het einde van de straat bereikt had. ,,Wat?!’’ Riep ik hard toen ze was genaderd en draaide me furieus om. Ze kwijnde meteen weg. Ik nam even diep adem en zei maar gewoon wat ik dacht dat ik wilde. ,,Het spijt me Manon. Ik kan alleen nog maar van je houden op m’n eigen manier.’’ En draaide me weer om en liep door. ,,Laat me je thuis brengen, en nog even praten. Je gaat toch niet dat hele eind lopen?’’ Vroeg ze toen nog wanhopig. Ik schudde enkel met m’n hoofd en stapte stevig door. Ik voelde me een beetje autistisch. Maar als je zo lang zo intens iets gewend bent op dit gebied, kan je dat niet zomaar opzij zetten. Ik niet in ieder geval. Zij blijkbaar wel. Ze voelde dan wellicht toch niet zo veel voor me. Ze kwam me achterna gerent. ,,Doe dit nou niet.’’ Zei ze dan. Ik had het meeste kwaad wel uit m’n systeem na die eerste keer dat ze me aanhaalde. ,,Als je om me geeft…’’ Zei ik dan slikkende. ,,Dan laat je me even. Geef me tijd.’’ Bracht ik dan voorzichtig. ,,Okay, natuurlijk. Alles wat je wilt. Maar laat me niet alleen dan.’’ Bracht ze wanhopig terug in. Ik schudde weer met m’n hoofd. Ze hoorde me denk ik niet. Niet wat ik bedoelde. ,,Misschien tot ziens.’’ Zei ik dan rustig. ,,We kunnen toch nog afspreken? Zoals vroeger dan.’’ En ik snapte haar gewoon niet. Ze kwam zo dom over op dit soort momenten. ,,Nee. Het is voor nu even klaar. Je maakt me echt kapot zo.’’ Zei ik haar dan wat duidelijker. Het leek wel alsof ze nooit goed begreep dat het eigenlijk haar schuld was, dit alles. Bedoeld of onbedoeld. Ik wilde ook nooit toegeven dat het haar schuld was, maar genoeg was genoeg. Het werd te gek. En dus liet ik haar nu daar achter. Op straat. Ik was weer alleen, maar er viel een last van m’n schouders. Ik kon de oude en nieuwe situatie nog niet los zien. Dat had tijd nodig. En dus deed alles wat met Manon te maken had pijn. Thuis gooide ik de koelkast leeg met de flesjes ijsthee die ik al die tijd nog bewaard had tegen beter weten in. Ze kon er in stikken nu. De speciale playlist die ik voor haar had gemaakt in de tussentijd zou het nooit door haar gehoord worden. Ik verwijderde het meteen. Ik blokkeerde haar nummer en op Facebook. Ik moest gewoon even resetten. En niet dat ik m’n gedachten zomaar kon afsluiten met haar, maar dat zou wel komen. Alles waar ik nu invloed op had, stond uit. Mijn leven gaat beginnen nu. Dit was misschien wel de verwarrendste dag van m’n leven. Thuis zat ik met een biertje op het balkon en ging ik verder. Zonder haar. En dan was het leven best okay. Het lijkt misschien gek hoe het gegaan is, en ook ik zelf vraag me wel eens af of ik het wel echt zo heb meegemaakt. Maar helaas bleek dit een wond te zijn, die nooit helemaal zou genezen.