Rosalie Krijgt Een Beurt - 50

Deel 50 alweer! Ik had niet verwacht dat ik zover zou komen en het erge is, ik ben nog lang niet klaar! Ik vind het grappig om te lezen en te zien dat er steeds terugkerende fans zijn. Sowieso zijn mijn fans een grote motivatie om te schrijven. Ondanks dat ik nu nog ziek op bed lig, ga ik stug door met schrijven. Ook omdat mijn hoofd nog vol ideeën zit! Ik heb door dit verhaal lieve en mooie mensen leren kennen (zelfs verliefd geworden op mijn eigen Rosalie) en ik ben blij met jullie allemaal! Dank jullie wel en veel leesplezier 😘.

Verteld door Rosalie en Julia

Ze zat bij me op schoot en keek me vol liefde en genegenheid aan. Ik zag de verliefdheid in haar ogen. Ik glimlachte naar haar en had het warm. Dit werd deels veroorzaakt door de pizza en het feit dat mijn buik weer gevuld was. Haar wangen waren lichte blosjes geworden, haar haar zat wild en haar ogen fonkelden. Ze was prachtig. Mijn hart kon niet smelten, daar was meer voor nodig. Maar het vuur werd wel langzaam in me aangewakkerd. Iets wat ik uit alle macht probeerde tegen te houden.
“Zullen we de bloemen even neerleggen nu het nog licht is?” vroeg ik om mezelf uit deze positie te bevrijden. Ze speelde alsof ze enorm beteuterd was met een pruillipje en schuin hoofd. Ik hield me in om niet te lachen al zag ze er zo schattig uit.
“Zeg het maar, ik ben hier voor jou.” Antwoordde ik haar poging voor mijn meelij.
“Nou vooruit dan maar.” Zei ze en lachte. Ze drukte nog een snelle kus op mijn wang voor ze van mijn schoot hopte. Ze keek naar Hector die druk bezig was met zijn nieuwe speeltje.

Ik gaf haar de bloemen en schoof de achterdeur voor haar open. Hector keek even op maar besloot toch dat het ei interessanter was dan wat wij gingen doen. Hij had gelukkig geen interesse in de natte muur getoond. Ik liet haar voor gaan en keek naar de avond om me heen. De zon stond nog trots aan de hemel. Bij de heer en mevrouw Jansen was het gordijn dicht, op de eerste verdieping maar geen silhouet te zien.

We stonden bij de struik, links achterin de tuin, waar ze haar kinderen had uitgestrooid. Volgens de wet mocht dat niet, zomaar menselijke resten in je tuin strooien of begraven.
“Waarom heb je ze hier eigenlijk uitgestrooid, Rosalie?” vroeg ik zachtjes. We stonden naast elkaar, ik aaide haar over haar rug door met mijn platte hand cirkels te draaien.
“Ik wilde ze bij me houden maar niet in een urn. En het was ook niet veel…” ze schraapte haar keel. Ik zag dat ze het weer even moeilijk had.
“Ik vind het mooi dat je ze onder deze struik, aan de natuur heb teruggegeven.”
Ze ging door haar hurken en ik hoorde haar linkerknie knakken. Ik ging gehurkt naast haar zitten.
“Wil jij ook een bosje leggen?” vroeg ze me en reikte me twee aan elkaar geknoopte bloemen.
“Nee, het zijn jouw kinderen. Die bloemen heb ik speciaal op hun betekenis uitgezocht, voor jou.”
Ze legde voorzichtig het eerste bosje op de aarde neer en daarnaast kwam de tweede. Ze hield haar knieën vast met haar handen.
“Wat zou je tegen ze willen zeggen?”
“Ehum…” haar stem begon te trillen.
“Diep adem halen en rustig nadenken…Wat zou je ze willen vertellen?”
Ik wreef weer over haar rug.
“Dat ik van ze hou…dat ik ze mis en dat het mijn schuld is dat ze niet meer leven…”
“Nee, overnieuw.”
Ze keek onzeker mijn kant op.
“Daar neem ik geen genoegen mee, en je dochters vast ook niet als ze je konden horen.”
Ik geloofde er zelf niet in dat ze hier nog waren, maar zij wel en dit kon wel eens helpen om haar verdriet een plek te geven.
“Dat ik van ze hou…”
“Van wie?”
“Van mijn dochters…”
“Oké, wat nou als je het in briefvorm zou zeggen. Wat is de aanhef van je brief?”
Een opdracht die ze zo vaak als docente Nederlands aan haar leerlingen had gegeven.
“Eh…lieve dochters…”
“Wat dacht je van wat persoonlijkers?”
“Lieve Lilly en Sanne?”
“Heel goed. En dan verder zonder negatief te zijn.”
“Ik hou van jullie en ik mis jullie heel erg…Ik denk vaak aan jullie en hoe jullie er nu uit zouden zien…Ik weet niet waar jullie nu zijn en ik vind het vervelend wat er allemaal gebeurd is maar ik hoop dat het een mooie plek is waar jullie heen zijn gegaan…”
“Goed zo.” Complimenteerde ik haar.

Als bij toverslag begon ze haar brief verder vorm te geven. Met haar gevoel, woorden die lieten merken hoe groot het gemis was. Ze had het over talenten die ze haar dochters toe zou wensen, over haar nieuwsgierigheid welke hobby’s ze zouden hebben. Of ze op haar of op Vincent zouden lijken. Dat ze hoopte dat geen van beiden zo’n piekeraar als zij zouden zijn. Ze had het over kerst en samen de kerstboom versieren, over vakanties, over ruzies die ze zouden hebben als het pubers waren. Over hun babykamer en hoe ze hun elke avond zou hebben voorgelezen. Ze ging uiteindelijk op haar billen zitten en sprak door. Ze leek niet meer te kunnen stoppen en dat hoefde ook niet. We hadden alle tijd. Ik bleef naast haar zitten in kleermakerszit en mijn hand ging non-stop door met wrijven terwijl zij tegen de struik en de bloemen sprak. Een vliegtuig vloog hoog in de lucht over ons naar het westen. Een paar mussen waren aan het kwetteren in een struik achter de schutting. Uiteindelijk sloot Rosalie haar brief neus ophalend af met: “Liefs mama.”
“Heel goed.” Ik trok haar tegen me aan en liet haar hoofd op mijn schouder leunen. Ze had haar hand op mijn been gelegd.
“Ik vind het jammer dat ik ze nooit zal kennen, Rosalie, maar ik weet dat ze zich geen betere moeder hadden kunnen wensen dan jij.”
“Nou, dat weet ik niet. Ik zou hun lunch denk ik ook vergeten. Arme kinderen zouden helemaal verhongeren op school.”
Ze klonk zo aandoenlijk en ik kon een kleine lach niet onderdrukken. Waarop ik snel zei:
“Waarschijnlijk zou je dat inderdaad een keer vergeten. En je zou het nog snel komen brengen, op je sloffen, in je badjas, je angsten opzij zettend wat anderen van je denken op dat moment…omdat er maar één ding was wat dan belangrijk voor je was en dat waren zij.”
“Hm…”
“Ik zie het al helemaal voor me. Jij op je sloffen in je badjas over het schoolplein. Nagestaard door andere moeders. Je haar in de war, geen make-up op. Jij die je hoofd omdraait en chagrijnig zegt: “Wat? Ik ben inderdaad hun lunch vergeten. Kijk nou niet alsof jullie nooit iets vergeten!” en je zou stevig doorlopen naar het lokaal van je dochters.”
“Ja, denk je dat ik dat durf?”
“Ik weet het zeker. Jij zou dat durven, jij zou zelfs voor hun door een echt vuur gaan. Maar nu is het tijd om uit het vuur te komen. Uit de hel van negatieve emoties en terug te komen op aarde om ze te herdenken zoals ze zijn…Kom ik heb wat voor je…”
Ik had gemerkt dat ze het koud had dus het was tijd om naar binnen te gaan. We hadden iets meer dan een half uur op de stenen buiten op de grond gezeten. We konden zo de muur nog een laag geven. Ik stond op en hielp haar ook overeind. Ze kreunde en draaide haar nek en schouder. Het licht bij de buren was uit. Ik nam haar bij haar hand, die nog steeds klam was, weer mee naar binnen.

Ik sloot de achterdeur en deed de gordijnen vast dicht.
“Als jij even een schaar pakt en dan hier even blijft staan…” ik wees naar de plek bij de eettafel.
“Ik moet even naar de wc.” Zei ze.
“Prima.”
Ze liep weg. Hector had zo te zien zijn ei bijna leeg. Hier en daar lagen brokjes die hij blijkbaar over het hoofd had gezien. Hij lag languit op de vloer. Ik stapte over hem heen en liep de gang in. Ik nam het pakket voorzichtig mee naar binnen en keek goed of ik nergens op stapte wat zou kunnen piepen of mij zou doen omvallen. Hector deed geen moeite om overeind te komen maar kwispelde al starend naar me. Ik plaatste de doos, achter de bank, op de grond. Ik ging er op mijn knieën bij zitten. Ze was al snel terug van haar toiletbezoek en haalde een schaar uit de keukenla.

“Maak maar open, deze is voor aan de muur als we klaar zijn.”
Ze ging op haar handen en knieën naast me zitten en begon de tape los te maken van de randen. Hector kwam er aangesloft en ging kwispelend naast me zitten hopende dat hij aandacht kreeg. Ze klapte de doos open en na wat piepschuim weg te hebben gehaald bleef er alleen nog het bubbeltjesplastic over om te verwijderen. Met een trillende hand begon ze voorzichtig de bubbel laag eraf te halen. Hector liep om haar heen, snuffelde even en duwde met zijn neus tegen haar hand aan. Ze keek naar wat eronder zat.
“Ik had je een aantal dingen beloofd en dit was er eentje van.”

Ik staarde met waterige ogen naar het schilderij voor me op de grond. Mijn hand zat in Hector zijn vacht om hem weg te houden bij het cadeau. Het was een enorme poster van een sterrenstelsel in donkere lucht, omlijst met glas ervoor. Er stonden twee namen in de zilveren lijst gegrafeerd, met een datum erbij.
“Zo stonden de sterren toen je dochters geboren werden.”
Ik voelde haar hand over mijn rug rondjes draaien. Krachtig en rustgevend. Ik bewoog er door mee, heen en weer. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het greep me bij mijn keel. Haar liefde voor mij leek nog altijd een sprookje. Ik veegde mijn neus af aan mijn vinger en voor ik het wist werd me een keukenpapiertje voorgehouden. Ze trok me tegen haar zij aan en gebood met haar hand mijn hoofd tegen haar schouder. Haar hand hield ze in mijn haar waar ze haar vingers liet kriebelen terwijl haar andere hand mijn arm vasthield.
“Emma zei dat het nu kindjes van de zon en de maan waren. Twee sterren dus.”
“Dank jullie wel.”
“Alsjeblieft, lieve Rosalie.”

Ze had me de sterren gegeven. Niet de echte sterren maar de sterrennacht zoals ze stonden toen mijn dochters ter wereld kwamen. Een zekere angst bekroop me. Wat als ze me de zon en maan straks ook gegeven had, was dit dan klaar en over? Zou ze dan alsnog bij me weggaan?
“Je ademhaling haperde, wat is er?” vroeg ze lief.
“Niks, ik vind het gewoon een heel mooi en lief cadeau.”
“Hm.”
“En je hebt gelijk…Dit staat mooier op een donkere muur.”
“Zullen we die dan nog een laag gaan geven?”
“Ja, dat is goed.”
We stonden op, zij hielp me. Mijn nek deed zeer en mijn schouder leek stram. Spierpijn, dacht ik. Ik wilde naar de muur lopen maar ze stond nog voor me en trok me tegen zich aan met haar armen om me heen. Ik beantwoorde haar knuffel en legde mijn kin op haar schouder. Ik staarde naar de nachtblauwe muur. Het was een groot donker vlak zo in de summier verlichte woonkamer. Maar het paste wel, dat had zij natuurlijk allang gezien.
“Rosalie?”
“Ja?”
“Je staat op mijn tenen.”
“Oh…oh, sssorry!” ik haalde snel mijn voet weg en deed een stap naar achteren. Ik had mijn schoenen aangedaan toen we naar buiten gingen en zij liep op blote voeten.
“Heb ik je pijn gedaan?” vroeg ik haar geschrokken.
“Ik voelde het.” Ze glimlachte verlegen.
“Dat..dat is vervelend en niet mijn bedoeling.”
“Dat dacht ik al.”
Ze draaide zich om en maakte de spullen gereed. Hector bleef nog snuffelen bij het schilderij en wilde er met zijn poten op gaan staan dus ik trok hem snel weg. Voor de zekerheid legde ik het bubbelplastic en piepschuim er bovenop met de doos half dicht. Ik besloot om de lamp in de keuken en boven de tafel aan te doen zodat we meer licht hadden.

Ze haalde de rollers uit het plastic en we begonnen weer te verven zoals we eerder hadden gedaan.
“Hoe was jouw zwangerschap van Emma eigenlijk?”
Ik hoorde een zucht.
“Of vraag ik dan teveel?”
“Nee…De eerste paar maanden was ik erg misselijk, na acht maanden belandde ik in het ziekenhuis, in een coma, en uiteindelijk is Emma via een keizersnede geboren.”
Ik liet haar woorden even bezinken.
“Was je toen al weer bij? Toen ze Emma gehaald hebben?”
“Nee.”
“Dus ze is geboren terwijl jij nog sliep…Omi zei al dat je eerder in een coma had gelegen…Hoe kwam dat?”
“Ik had een virus te pakken.”
“Och jeejtje.”
Ik schudde mijn hoofd en liet ondertussen de roller zijn werk doen.
“Had je ehum…Had je ook al spulletjes gekocht voor haar en een kamer ingericht?”
“Nee. Daar was ik niet mee bezig.”
“Oh…was je wel blij dat je zwanger was?”
“Nee.”
Haar antwoorden werden steeds korter en stugger. Haar bewegingen met de roller over de muur steeds krachtiger en wilder.
“…in eerste instantie niet. Maar ik merkte dat het me kracht gaf en iets om voor te vechten…”
“Ik vul zelf maar in dat Carlos er niet blij mee was dat je zwanger was…”
“Wil je zijn naam niet uitspreken.” Haar stem was plots kil en ze hield abrupt op met rollen, om me enigszins kwaad aan te kijken. Maar het was niet alleen boosheid die ik las, ik zag ook dat het haar zeer deed.
“Ik zal zijn naam niet meer zeggen.”
We zwegen even. Ik hoorde dat ze zwaar door haar neus ademende. Ik vroeg me even af of het wel goed met haar ging. Misschien zag ze weer beelden van vroeger.

Ik voelde de pijn opkomen. Pijn in mijn hoofd. Ik keek naar de muur voor me, er zat een deuk in. Dat kon mijn hoofd niet gedaan hebben en toch voelde het zo. Ik ging erover heen met de roller maar de deuk veranderde niet. Die bleef zitten. Een waanbeeld van mijn geheugen die dingen door elkaar haalde. Ik voelde nattigheid langs mijn slaap sijpelen maar mijn vingers voelde droog toen ik het controleerde. Gevoelens die niet op de juiste plek waren. Ik had ze niet altijd onder controle en nu waren ze door haar opgeroepen. Mijn hoofd bonkte en ik werd een beetje duizelig. Ik knipperde met mijn ogen. Kom op, Julia, stel je niet zo aan. Zij kon over haar zwangerschap praten, dus jij over het jouwe.

Ik beredeneerde in gedachten waar ik was en met wie ik was. Ik zuchtte en liet mijn gevoelens wegebben. Hoofdpijn bleef in lichte mate aanwezig.

“Hij was er op zijn zachts gezegd niet blij mee inderdaad”, bromde ze na een tijdje.
Misschien hadden we toch meer met elkaar gemeen dan ik in eerste instantie dacht. Allebei geen leuke herinneringen aan onze zwangerschap. Allebei pijn en verdriet als we er aan terug dachten.
“Heb je hem daarna nog gezien, toen Emma geboren was?”
“Nee, daar heeft Omi voor gezorgd.”
“Heel goed van haar.”
We stonden tegelijkertijd klaar om onze roller weer nat te maken en ze liet mij voorgaan.
“Ik vind het fijn dat we zo kunnen praten, Julia.”
“Graag gedaan”, bromde ze zonder me aan te kijken.
Ze zei nooit echt hoe zij zich voelde. En hoewel ik wel zag dat ze het niet prettig vond om over haar zwangerschap te praten, had ik geen idee wat er nou werkelijk in haar omging. Omi had gezegd doorvragen.
“En jij? Vind jij het ook fijn?” vroeg ik lief. Ik keek met een schuin hoofd naar haar en liet de roller op en neer gaan over de muur.
“Ik praat niet met iedereen.”
“Nee, dat weet ik. Maar dat is geen antwoord op mijn vraag.”
“Je bent een fijne gesprekspartner…Maar door naar mijn verleden te vragen haal je wel het beest in me naar boven.”
Ik rolde over de muur en dacht door het woord beest automatisch aan Belle en het beest.
“Belle was uiteindelijk ook niet bang voor het beest, wel?” vroeg ik stellig.
Ik zag een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen.
“Ik vind het fijn dat je mijn grenzen vraagt en respecteert.” Antwoordde ze.
“Geen probleem. En wat kan ik jou geven om de herinnering aan je zwangerschap te verzachten?”
“Als ik daar achter ben gekomen, laat ik het je weten. Maar zelfs de psycholoog wist het niet. Dat is het nadeel van zo’n goed geheugen, ik herinner me bijna alles en schijn er niet meer vanaf te kunnen komen.”
“Bijna alles?”
“Scherp jij.”
Ik kreeg kriebels toen ze dat zei. Het voelde als een compliment. Eigenlijk was ze heel makkelijk in de omgang, je moest alleen weten hoe je met haar om moest gaan. Ze was geen beest, ja misschien hooguit eentje die ik eeuwig zou willen knuffelen. Een knuffelbeest.
“Bijna alles inderdaad. Mijn geboorte niet, maar dat kan niemand. Je hersenen zijn dan nog niet helemaal ontwikkeld.”
“Gelukkig maar. Iedereen zou na zo’n nauwe ervaring claustrofobisch ter wereld komen denk ik.”
Ze liet een lach horen waardoor ik verrast werd. Dezelfde lach als toen in het ziekenhuis. Ik voelde me trots op mezelf en was blij haar vrolijk te zien.

“Wie was de vader van onze Florian eigenlijk?” vroeg ze na een tijdje.
We stonden inmiddels naast elkaar.
“Er was geen vader, Florian was van onze beide eitjes. Nieuwe wetenschap... En jij had hem gedragen in je buik…”
“Hm. Inderdaad een droom.”
“Wie weet is de wetenschap ooit zo ver...Dokter van Eeckeren.”
“Dat zou mannen overbodig maken op dat gebied.”
“Ja, dat zou ik niet erg vinden hoor.”
“Er zijn ook goede en lieve mannen, Rosalie.”
“Ja, dat weet ik wel. Maar niet voor mij. Ik ben er even helemaal klaar mee. En volgens mij zijn we klaar met schilderen.” Ik keek naar het resultaat.
“Je hebt in de hoek een stukje gemist.”
“Waar dan? Ik zie het niet?”
“Ik heb gezien dat je er niet overheen bent gegaan. Daar in de rechterbovenhoek, ongeveer tien centimeter van de rand af.”
“Doe jij maar.”
“Nee, dat was jouw kant.”
“Maar jij ziet het, ik niet.”
“Daarom heb ik je er op gewezen. Zodat je het even kan schilderen.”
“De beste stuurlui staan aan wal.”
“Rosalie…” zei ze met dreigende stem.
“Julia….” Probeerde ik al even dreigend te zeggen maar ik moest grinniken.
“Dan doe ik het wel. Het is dat ik je niet zou straffen…”
“Of anders?” daagde ik haar uit. Ze duwde me iets aan de kant en schilderde de hoek waar ze het over had gehad.
“Anders had ik je billenkoek gegeven omdat je je als een brat gedraagt.” Sprak ze tegen de muur.
“Ik heb nog billenkoek tegoed.”
“Dat weet ik. En volgens mij vind je dat helemaal niet erg.”
Ik hield mijn mond omdat ik er zelf ook nog steeds verbaasd over was dat ik er opgewonden door raakte. Wat heel erg tegenstrijdig voelde met mijn jarenlange opvatting over hoe seks eruit hoorde te zien.
Ze was klaar en kwam voor me staan met de roller nog in haar hand zoals Sinterklaas met zijn staf.
“Ik ben niet zo van de SM kant maar rode billen kan ik, als iemand er zelf voor kiest, wel waarderen. En nu je me gevraagd hebt om strenger te zijn…”
Ze haalde een lok voor mijn oog weg en streek die met haar vinger naar achteren. Ze greep een deel van mijn haar beet zodat ik mijn hoofd niet meer kon bewegen. Strak, alsof ik nu van haar was. Dat gevoel was oh zo lekker. Haar blik werd zacht maar donker. Ik voelde de zenuwen gemengd met opwinding door mijn lijf heen stromen. Ik kreeg het er warm van.
“Ik ben ook heel goed met bratjes omdat ik geduldig ben…”
Haar hand gleed langs mijn nek en wang naar voren. Ze hield me bij mijn kin vast en ik voelde me zo zacht als boter in haar hand worden.
“Ik ben nog lang niet klaar met jou, echt nog lang niet. Volgens mij, als je echt eerlijk durft te zijn, zijn er nog een heleboel dingen die je opwinden waarvan je niet eens het bestaan van afwist en je je af zult vragen of je het wel durft toe te geven. Eerlijkheid, daar hou ik van. Rosalie. Het spel is pas begonnen en jouw dwarsigheid die nu naar boven komt, maakt het alleen maar leuker. Jij zult naar mij willen luisteren en mij willen gehoorzamen. En ik zal alles zien. Begrepen?”
Ik knikte en ik wist niet wat het was maar ik wilde alles doen voor haar aandacht.
“Goed zo.” Ze sloeg zachtjes drie keer met haar vlakke hand op mijn wang. Mijn ogen knipperde bij elke keer. Ze legde onze rollers weg en kwam weer voor me staan. Ze trok daarna mijn armen naar de zijkant omhoog.
“Zo blijven staan.”
Ze draaide zich om, het duurde even terwijl ik als een soort Jezus zonder kruis stond te wachten, voor ze met verfhanden achter me kwam staan. Haar lichaam tegen het mijne maakte dat mijn hoofd direct in de wolken was. Prompt knepen haar handen stevig in mijn borsten die gevoelig waren omdat ik ongesteld was. Ik kreunde waarna ze losliet.
“Als jij Hector even uit gaat laten dan ruim ik hier de boel op.”
“Ja…” Ik had geen idee wat ze zojuist gezegd had want ik keek verbijsterd omlaag naar mijn voorgevel waar nu twee nachtblauwe handafdrukken op mijn shirt zaten.
“Tot zo.”
“Ja, tot zo…” ik draaide me, half afvragend wat ik doen moest, om.
“Oh, Rosalie?”
“Ja?” ik draaide weer terug en voelde direct haar warmte tegen me aan, haar lippen drukte uit het niets op de mijne. Haar handen voelde ik in mijn billen knijpen. Dit alles was van veel te korte duur en voor ik haar vast had kunnen grijpen was ze weer weg.
Ze grijnsde en liep weg naar de keuken. Mijn lijf en hoofd voelde raar aan. Mijn spieren waren gespannen en alles in me verlangde naar meer.
“Vergeet Hector niet als je naar buiten gaat.”
“Nee…”Oh ja, hij was er ook nog. Jammer. We gingen dus niet spelen.
“Ik ga hem wel even uitlaten dan…”
“Prima. Maar wel in die kleren.”
“Ja, dat dacht ik al.”

Toen ik eenmaal buiten stond met Hector aan zijn lijn en de frisse lenteavond opsnoof kon ik pas weer een beetje ontspannen. Niet dat het stress was van daar net. Lekkere spanning was het geweest. Ergens vond ik het wel jammer dat ze niet door was gegaan of me had gestraft. Misschien had ze gelijk en werden mijn wensen en verlangens steeds meer en extremer dan ik in eerste instantie had verwacht. Maar dat kwam ook omdat ik dat met haar wel aan zou durven. Ze zou alles met me mogen doen, al moest ik mijn hele huis daarvoor schilderen of verbouwen. Het schoot me ineens te binnen dat ik een sleutel voor haar bij moest laten maken. Dat kon ik morgen wel doen als ik van de huisarts af kwam. Het idee dat ze als verrassing bij me op de bank zou zitten gaf me de heerlijke kriebels.

Ik had een plekje opgezocht waar niet veel mensen kwamen. Hector had al snel zijn behoefte gedaan en na een half uur vond ik het wel welletjes. Ik wilde weer naar huis, temeer vanwege mijn outfit. Het leek op een uitnodiging om zomaar overal aan te mogen zitten. Maar daar had maar één iemand mijn toestemming voor, dacht ik met een glimlach.

Ik had de schilderspullen allemaal opgeruimd en terug in mijn auto gezet. De boodschappen uit mijn auto gehaald en in haar keuken opgeruimd. Het cadeau had ik met verpakking en al op haar tafel gelegd. Hoewel het schilderij veel groter was dan haar tafel en het er dus aan alle kanten uitstak, lag het daar een stuk veiliger. Ik had al eerder gezien dat ik hem niet onder de bank kon schuiven. De muur moest nu zo’n zes uur drogen dus misschien kon ik morgenavond komen om het af te maken.

Ik ging ook even naar de wc. Daar keek ik naar haar verjaardagskalender die ik al uit mijn hoofd kende. Ik kende niet alle mensen van de namen die erop stonden persoonlijk, maar wist van het hele jaar wie wanneer jarig was. Er hing verder een spreuk aan de muur die luidde: ”Het tegeltje heb ik al, nu de wijsheid nog.” Die had ze vast niet zelf gekocht, er waren wel mooiere of leukere spreuken te bedenken. Ik kreeg een idee wat me liet grijnzen. Het zou een mooie straf zijn om haar een tegeltje te laten moeten ophangen met een bijzondere spreuk. Helemaal als ze visite kreeg. Zoals voor een etentje met haar vriendinnen.

Toen ik mijn behoefte had gedaan en weer terug in de woonkamer was ging ik op de bank zitten. Ik dacht aan de opwinding die ik in haar ogen had gezien. Haar onderdanige en verlangende blik in haar ogen maakte bij mij ook gevoelens los. Ze wilde van mij zijn, mijn collar dragen. Misschien, later. Als we er beiden aan toe waren, er klaar voor waren. Zij moest nog zoveel ontdekken, ik wilde haar daar nog vrij in laten. Voor hetzelfde geld vond ze mij toch te soft of had ze toch echt liever een Dom. Ze zou grenzen gaan verleggen, zichzelf tegenkomen en steeds meer duidelijkheid krijgen over: wie ze was, wat ze wilde en wat ze lekker vond.

Ik zat ontspannen op de bank, ik had mijn sokken weer aangetrokken en keek om me heen. De boeken in haar boekenkast kende ik allemaal al. Het was me al eerder opgevallen dat het veel dezelfde schrijvers waren. Literatuur. Van saaie langdradige boekwerken tot meeslepende romans. Geen boeken over bdsm, romannetjes over Doms en Domina’s met hun subjes of een seksencyclopedie.

Het was verbazingwekkend stil in huis. Ik kon me voorstellen dat ze zich hier soms eenzaam voelde. Het idee dat ze hier op deze datum altijd huilend doorbracht brak bijna mijn hart. Als een scheurtje in het ijs waar je makkelijk over kon struikelen.

Ik voelde mijn mobiel in mijn kontzak trillen. Keek er naar, privénummer. Dat was dus iemand die niet teruggebeld wilde worden. Waarom zou ik dan wel op moeten nemen? Ik drukte de beller weg en stopte het toestel weer in mijn kontzak.

Ik hoorde de sleutel in het slot van de voordeur. Ze was niet zo lang weggebleven, bijna een half uurtje. Het was over drie minuten half negen. Al snel kwamen baasje en hond de woonkamer binnen. Hondje kwispelend, baasje moe maar blij. Ze keek bewonderingswaardig om haar heen. Anders dan aan de gekleurde muur en onze outfit, kon je niet meer zien dat we geschilderd hadden.

Ik gebaarde haar dat ze op de bank plaats moest nemen. Zelf liep ik naar de keuken en haalde het ijs, wat ik net in de koelkast had gezet voordat ik mijn toiletbezoek had gedaan, eruit en vulde een bakje voor haar en eentje voor mij. Zelfs vegan ijs was bij de pizzeria mee te bestellen geweest. Ik deed de rest van het ijs weer in de vriezer en liep met de bakjes naar haar toe.
“Toetje.” Zei ik en plofte naast haar neer. We hadden allebei onze oude kleren nog aan, waren allebei bezweet en zij leek spierpijn te hebben in haar schouder. Dat zag ik omdat ze die een aantal keer ronddraaide.
“Toetje, lekker.” Antwoordde ze zuchtend.
We zaten naast elkaar op de bank. Ik had er voor de zekerheid plastic op gelegd vanwege de verf op haar broek. Al verwachtte ik dat het al wel droog zou zijn. Zij had haar voeten half onder haar billen geschoven en ik had mijn benen recht met mijn voeten op de grond. Hector was door de kamer aan het lopen en de vergeten brokjes aan het opeten.
“Zullen we zo een spelletje doen?” opperde ze met een glimlach. Maar ik zag dat ze moe was.
“Goed van je dat je deze dag niet meer alleen verdrietig wilt doorbrengen en zelfs aan een spelletje denkt. Maar jij gaat zo douchen en naar bed.”
“Bang dat ik je inmaak?” probeerde ze. Aan haar blik te zien was ze aan het uitproberen. Dus ik zei niet dat ik niet bang was, dat wist ze wel. Misschien moest ik als eerste mijn grens verleggen en laten zien dat ik inderdaad niet bang was. Zelfs niet voor haar.
Ze nam een hap van haar ijs en de lepel verdween half in haar mond waar hij omgedraaid werd. Heel langzaam haalde ze hem eruit zonder dat ze doorhad dat ze onwijs sexy was. Ik verplaatste mijn aandacht naar mijn toetje om de gedachte te weerstaan dat ik die lepel wilde zijn.

“Ik heb dat spelletje Keer op Keer van jou geleerd, daarvoor speelde ik nooit spelletjes. Althans niet dat soort spelletjes.” Zei ik op serieuze toon.
Ik roerde met mijn lepel mijn ijs heen en weer. Het ijs was koud tegen mijn gehemelte en deed me aan de winter denken.
“Wat voor spelletjes speelde je dan?”
“Bij mijn opa en oma eigenlijk weinig. Die hielden niet zo van spelletjes. Mijn oma zei dat het tevens ook niet eerlijk was om tegen mij te spelen. Ik zou toch altijd winnen.”
“Nou, dat is ook onaardig! Er zijn zat spelletjes waar je niet met slimheid maar op andere manieren kunt winnen.”
“Maar niet iedereen houdt van spelletjes spelen.”
“Nee, oké. Maar dan hadden ze dat als reden moeten geven.”
Ik knikte. Keer op Keer was een naam die ik voor een ander spelletje ook wel kon gebruiken. Daar had je dan geen dobbelsteen voor nodig. Al kon niet iedereen keer op keer.

Ik schraapte mijn keel en voelde de adrenaline door mijn lijf stromen.
“Bij de mensen bij wie ik later kwam kon ik nooit winnen. Dat waren oneerlijke spelletjes met regels die de hele tijd veranderden.” Ik schudde mijn hoofd en staarde naar mijn ijs.
“Spelletjes die ik bij voorbaat al verloren had nog voor het was begonnen.” Ik nam snel een hap en liet mijn tong nog kouder worden.
Ze draaide zich op haar billen naar me toe en ondersteunde haar hoofd met haar hand waarvan ze haar elleboog op de rugleuning had gezet. Haar bakje met ijs in haar andere, op haar benen. Ik had alle aandacht. Ze keek me moederlijk aan en leek even te twijfelen. Ik at ondertussen gewoon verder. Haar reactie was voorspelbaar, ze greep zich aan alles figuurlijk vast wat ik haar vertelde. Ze zou nu voorzichtig worden en zich inhouden terwijl ik zag dat ze in haar hoofd allerlei vragen had die ze me het liefst wilde stellen.
“Wil je me een voorbeeld vertellen?” vroeg ze uiteindelijk alsof ik een gesprek had met mijn vertrouwenspersoon op school. Moederlijk, volwassen en voorzichtig.
Ik kon gewoon nee zeggen maar dat vond ik te laf. Alsof ik bang zou zijn en dat was ik niet. Ik was er zelf over begonnen en had de stap gezet. Ik had immers haar ogen die ik uit wilde proberen. Alleen vond ik het ook niet eerlijk om dat zonder haar toestemming te doen. Dus ik zei: “Nee, ik wil het gezellig houden. Je hebt al genoeg gehuild vandaag, vind je niet?”
Ik keek opzij zodat ze mijn blik zou zien.
“Ik wil niet dat je ook nog verdrietig bent vanwege mijn verleden.”
“Mag ik dat zelf bepalen?”
Ik sloeg mijn ogen even neer en perste mijn lippen op elkaar. Ik had misschien wel stiekem gehoopt op zo’n reactie. Haar dwarsigheid met nieuwsgierigheid die ik had aangewakkerd.
“Dat mag”, zei ik weer naar haar kijkend met mijn gezicht in de plooi.
“Dank je. Vertel.”
“Als jij me je ogen geeft.”
“Hoe bedoel je?”
“Ik heb je ogen nodig om niet te ver te raken.”
“Oké…” zei ze weifelend.
“Prima, ik vertrouw je.”

Ik keek stuurs voor me uit, richting de tv en haalde beelden tevoorschijn. Door het toetje kwam precies dat ene beeld op. Ik liet mijn gevoelens van die dag opkomen omdat ik wist dat zij me terug zou kunnen halen.
“Zeg me wat je ziet, Julia.” Fluisterde ze. Ik voelde haar vingers door mijn haar, langs mijn oor. Ze schoof dichter naar me toe waardoor haar knieën nu op mijn schoot rustten. Haar warmte werd nu een deel van mij. Maar de kou van die dag werd meer en meer voelbaar.

Ik voelde dat ze gespannen was. Ook ik was in zekere mate gespannen. Ik wilde niet te veel vragen. Liet haar vertellen wat ze wilde vertellen. Ik had het idee dat ze eindelijk zichzelf bij me probeerde te zijn. Misschien was het die opmerking over Belle en het Beest geweest. Misschien was het iets anders. Ik wist het niet maar wat het ook was, ik was er klaar voor. Ik zou niet wegrennen.

“Ik zit op de grond, een stenen vloer. Het is koud. Twee januari, winter. Mijn lievelingsseizoen. Je kunt maar uit vier seizoenen kiezen en ik heb ze allang allemaal een keertje meegemaakt dus ik kan de winter met zekerheid als favoriet kiezen. De kou, ik hou er wel van maar nu toch zo tergend streng voor mijn lichaam.” Begon ze met vlakke stem te vertellen. Ik zag dat ze een rilling kreeg. Ze begon te klappertanden en haar hand wreef over haar arm. Ze had kippenvel zag ik. Alsof ze daar was en het weer voelde. Ik pakte haar bakje ijs af en zette dat samen met de mijne weg. Daarna kroop ik weer tegen haar zij aan en hield haar in de gaten.
“Door het enkele raam komt een klein beetje daglicht. Net genoeg om te kunnen zien. Maar ik weet waar ik ben, ik hoef niks te kunnen zien om toch te weten waar ik me bevind.”
“En waar is dat dan?” vroeg ik gespannen. Ik wilde het weten en toch eigenlijk niet.
“De kale schuur met enkel een matras en een emmer om mijn behoefte in te doen.”
Ik perste mijn lippen op elkaar, pakte voorzichtig haar arm en legde mijn andere hand op haar achterhoofd net onder haar vlecht. Mijn hart begon als een gek te bonken. Ze vertrok verder geen spier meer.

Ik moest het vragen van mezelf. “Waar staat die schuur, Julia?”
“In de tuin.”
“De tuin van wie?” ik probeerde me groot te houden. Ik vond het enigszins eng. Eng om haar zo te zien maar ook haar antwoorden vond ik eng. Ik kreeg het zelf ook koud en voelde kippenvel over mijn lijf trekken. Het was angstvallig stil in huis, zelfs Hector was gestopt om te luisteren.
“Mijn oom en tante.”
Er ging direct een koude rilling door me heen. Mijn ademhaling haperde even en de eerste traan liep al weer over mijn wang. Ik veegde hem vlug weg.
“We gaan een spelletje spelen zegt hij. Hij heeft een sneeuwbal in zijn hand. Ik moet raden hoeveel sneeuwvlokken erin zitten.”
Ik aaide haar over haar voorhoofd over haar haargrens naar achteren. Eigenlijk ook meer om mezelf te troosten want ze zou het vast niet voelen. Gelukkig voelde ze nog wel warm aan.
“Maar ik weet het niet. Hij vindt me dom. Gooit de sneeuwbal naar me en zegt dat ik de sneeuwvlokken dan maar moet gaan tellen. Anders krijg ik geen eten. Ik kijk er naar. Ik zie geen sneeuwvlokken. Ik kan ze niet tellen want ik zie ze niet. Ik zie ze niet…”
Ik merkte dat ze onrustig werd. Haar ademhaling was zwaar en snel. Ik draaide haar hoofd en hield hem tussen mijn handen vast. Ik keek haar bezorgd aan. De ogen die ze nodig had. Haar blik was ver weg en verdrietig.
“Dat is niet jouw schuld, die kun je ook niet zien. Niet in een sneeuwbal… Mijn ogen, die kun je wel zien. Kijk maar… zie je ze? Kom maar terug lieverd, kijk naar mijn ogen.”
Ik merkte dat ik het moeilijk vond om naar haar te kijken. Maar ik deed het toch. Ze vertrouwde erop.
“Honderdtweemiljoen.” Zegt ze uit het niets.
“Wat?”
“Sneeuwvlokken. Honderdtweemiljoen sneeuwvlokken. Als ik ze niet kan zien kan hij ze ook niet zien. Dus hoe weet hij dat het goed of fout is?”
“Dat…dat weet hij niet. Heel slim van jou.”
“Hij zegt dat het niet goed is en dat ze allemaal voor mij zijn om op te eten. Daarna doet hij de deur weer dicht…De sneeuwbal is koud in mijn handen en in mijn mond. Maar ik kan hem niet bewaren voor later want dan zou hij gesmolten zijn. En ik kan hem nergens in doen. Ik heb geen tijd om hem te bewaren…ik heb gewoon geen tijd…”

Ik slikte moeizaam, er zat een brok in mijn keel. Haar ogen keken mij onbeweeglijk aan. De donkergroene kleur leek nog donkerder dan normaal.
“Dat soort spelletjes. Rosalie.”
Ze zag me, ze was weer terug. Ze trok haar hoofd uit mijn handen, haar overhemd recht en pakte haar schaaltje half gesmolten ijs. Zonder iets te zeggen begon ze verder te eten. Alsof ze in trance was geweest, ik haar terug had gehaald en ze niks meer ervan kon herinneren.

Sloom pakte ik mijn bakje en nam een hap. Het smaakte me niet. Ik dacht aan de sneeuwbal die ze als eten had gekregen, waarschijnlijk verder niks.
“Hoe oud was je toen?”
“Acht jaar, bijna negen.”
Ik likte mijn lippen af en had ineens geen zin meer in ijs en de kou. Ik zette mijn bakje weer weg en bleef even op de rand van de bank zitten met mijn rug naar haar toe. Ik haalde mijn hand door mijn haar en veegde met mijn vinger onder mijn neus. Ik wist even niet zo goed wat ik moest doen.
“Dank je”, zei ze zacht. Ik keek achterom en zag dat ze mijn blik beantwoordde met een snelle flauwe glimlach. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik had geen zin om door te vragen zoals Omi had geadviseerd. Dit vertelde ze uit zichzelf omdat ze me vertrouwde en dat vond ik belangrijker. Ik wist genoeg. Ze was niet bang om zichzelf te laten zien.
“Geen dank.” Ik aaide haar over haar been over haar spijkerbroek. Ik voelde dat ze haar bovenbeenspier aanspande en merkte dat ze geen lichamelijk contact wilde omdat ze haar been iets weg trok. Dus ik haalde mijn hand weer weg. Ze had haar sokken weer aangedaan zag ik. We zwegen.

“Nou, dan ga ik even douchen…”
Ik stond op en rekte me uit. Ik voelde me moe maar voldaan. Er was zoveel gebeurd eigenlijk, de dag was omgevlogen dankzij haar.
“Prima.” Antwoordde ze kort.
Ze stond ook op en liep de andere kant om, langs de bank naar de keuken. Hector kwam kwispelend bij haar staan. Ik wilde haar een knuffel geven maar merkte dat ze afstand nam. Ik gaf haar de ruimte, ze zou er zelf misschien niet om vragen.
“Zie ik je zo nog?”
“Hmhm, ik ga nog niet weg. Ga jij maar lekker douchen.”
“Oké, tot zo dan.”

Ik liep de woonkamer uit en dacht aan zojuist. Ik wist nog steeds niet waarom ze ineens zo open was maar het voelde bijzonder. Daarna kreeg ik haar muur weer maar dat snapte ik wel, al vond ik het wel jammer. Ze bleef voorzichtig bij me. Misschien zou ik dat zelf ook gedaan hebben als ik wist dat ik vast kon blijven zitten in mijn emoties die niet van dit moment waren. Dat was immers haar grootste angst en die had ze nu echt met me gedeeld. Ze had het echt koud gehad en raakte bijna in paniek dat ze de sneeuwvlokken niet kon zien. Bijzonder dat mijn ogen haar terug konden brengen. Misschien was dat wel Gods plan geweest, dat wij elkaar nodig hadden.

Maar hoe konden haar oom en tante zoiets doen? Ze hadden haar een veilige plek moeten geven. Waarom deden haar opa en oma er niks aan? En waar was het hele rechtssysteem van Nederland hierin? Werden geadopteerde kinderen niet in de gaten gehouden? Dit bewees maar weer eens dat God niet altijd even slim bezig was met zijn touwtjes en knoopjes. Dit viel niet recht te breien wat er gebeurd was.

Ze liep nu ook niet meer bij de psycholoog, die kon haar niet meer helpen. Was ze over haar angst over haar hoofd heen? Vast niet, ze was gewoon opgegeven. Ik besefte me dat ze haar hele leven waarschijnlijk opgegeven zou zijn. Door haar opa en oma, door jeugdzorg, door haar oom en tante misschien ook wel. Zelfs ik wilde haar eerst opgeven en haar geen les geven toen ik de eerste week hoorde dat ze hoer wilde worden.

Ze zou haar hele jeugd ook nooit kunnen vergeten. En ik snapte nu ook steeds meer wat dat betekende. Alles, tot in het kleinste detail en met gevoel en al, wist ze nog. Die verdrietige blik in haar ogen en de radeloosheid dat ze het aantal sneeuwvlokken niet kon zien brak bijna mijn hart. Ik had het gevoel dat dit maar het topje van de ijsberg was, wat ze me vanavond had verteld. Ik voelde me draaierig worden en leek geen lucht meer te krijgen. Misschien ging ik wel flauwvallen, schoot het door mijn hoofd. Ik nam plaats op mijn bed en liet me achterover vallen. Ik hield mijn handen voor mijn ogen. Donker.
Oh Juul, lieve mooie meid. Zo’n jeugd had ze niet verdiend. Niemand niet maar zeker zij niet. Haar opa en oma die geen spelletje wilde spelen met haar omdat ze bang waren dat zij steeds won, niet tegen hun eigen verlies konden. En haar oom en tante die niet eerlijk waren. Ik kon daar zo boos om worden! Ik zou graag een hartig woordje met die mensen willen spreken!

Na zo even op bed gelegen te hebben en mijn boosheid weg proberen te stoppen, dacht ik na. Er was wel een spelletje wat ze leuk vond om te spelen waarbij we allebei winnaars waren. Een heerlijk spel met eigen regels. Ik veerde overeind en stond op. Hierdoor werd ik licht in mijn hoofd en moest weer een paar tellen gaan zitten voor ik naar de trap kon lopen.

Haar ogen hadden, zoals ik had verwacht, me teruggehaald. Maar niet alleen haar ogen, ik had haar tussendoor gehoord. Ze praatte en vroeg me dingen terwijl ik daar op die koude stenen vloer zat. Nu was ik ook niet helemaal mijn hoofd ingedoken dit keer, dat was veel te riskant. Ik had het meer terug gezien als een film met 3d effecten qua gevoel. Ik had haar aanwezigheid nog gevoeld en ik had haar gehoord. Soms veranderde de ruimte en voor ik het wist zat ik dan weer in de herinnering. Van de buitenwereld afgesloten en niks drong dan meer naar binnen. Zou zij dan nog wel door die muur heen kunnen dringen wat de psycholoog al die jaren niet gelukt was? Een interessante vraag die niet zonder risico beantwoord kon worden. En ook iets wat ik haar niet aan ging doen.

Ik had de bakjes afgespoeld en in de vaatwasser gezet. Hector schoon drinkwater gegeven en zijn speelei bij de zak voer in de kast gezet. Naar mijn idee was het een hele slimme en leergierige hond alleen werd er niks van hem verwacht. Lesgeven aan een hond was dus niet aan Rosalie besteed. Gelukkig voor Hector had ik dat al gezien.

Ik zette alles klaar voor morgenochtend voor haar ontbijt en lunch. Ik had instructies neergelegd en een mooie broodtrommel voor haar gekocht met genoeg ruimte en kleine vakjes voor tussendoortjes. Om haar aan te moedigen goed te eten zodat ze beter in haar vel zou zitten. Want van geen lunch eten, kon je ook emotioneel zijn en je down voelen.

Er stonden hier en daar een aantal planten op de beneneden verdieping verspreid, waar ik overal even met mijn vinger in de aarde voelde. Vier van de zes konden wel wat water gebruiken en aangezien ik nog geen douche hoorde vulde ik de gieter snel met water uit de kraan en voorzag het groen met wat vocht.
Mijn oma was gek op groen. Maar ook planten die dat niet waren. Het feit dat de winter mijn lievelingsseizoen was vond mijn oma jammer. ‘Dan is alles dood’ had ze gezegd. ‘Nee, dan slaapt alles’, was mijn antwoord geweest. Dit vond ik namelijk een mooiere gedachten dan het feit dat sommige planten inderdaad dood gingen door de winterkou. Een kerstboom zou er bij haar nooit inkomen. ‘Je gaat toch geen boom binnen neerzetten? Dan kun je net zo goed buiten gaan slapen.’ Was haar antwoord elke keer rond kerstmis.

Ik was aan het mijmeren toen ik Rosalie in mijn ooghoeken zag staan. Ik had helemaal geen douche gehoord en bovendien stond ze nog in dezelfde kleren als daarnet. Zelfs haar schoenen had ze nog aan.
“Is er iets?” vroeg ik staand naast een plant op de boekenkast, die ik net water wilde geven.
Haar wangen waren rode blosjes van verhitting en er was vastberadenheid van haar gezicht af te lezen.
“Ja, eigenlijk wel. Het is vanaf vandaag afgelopen dat mensen geen spelletje met je willen spelen of heel vals spelen. Wij gaan een spelletje doen. Ons spel. Met z’n tweeën met onze eigen regels. Alleen maar winnaars, geen verliezers.”
“Dat is lief van je maar ik heb gezegd dat we niet zouden spelen vandaag. Bovendien is het al laat.” Antwoordde ik rustig en draaide me weer naar de plant toe. Ik liet mijn vingers over de blaadjes gaan en gaf hem een scheutje water.
“Ja, nou…Tenzij je nu appels zegt gaan we spelen! Tijd zat! Jij mag beginnen.”
Ze was een heerlijke match voor me. Als ik nog kou in mijn botten had gevoeld was dat zeker door haar aangewakkerde warmte verdwenen. Beheerst zette ik de gieter op tafel en liep naar haar toe.
“Jij moet gaan douchen en dan naar bed.”
“Dwing me maar!” ze keek me vuil en uitdagend aan. Ik voelde mijn hart sneller kloppen.
“Er moet iemand op Hector letten dat hij niet aan de natte muur komt.”
Ze keek naar Hector die in zijn mand lag en dat was alles wat ik nodig had om haar te verrassen. Precies zoals ik gehoopt had. Ik tilde haar bij haar benen op en sloeg haar over mijn schouder. Ze gilde van schrik. Een schelle hoge gil die de buren vast en zeker gehoord zouden hebben. Hector begon te blaffen. Ik kon een valse lach niet laten.
“Ik heb een prinses gevangen, dat was makkelijk.”
“Zet me neer!”
“Nee. Jij wilde spelen en ik was aan zet zei je.”
De adrenaline vloeide door mijn lijf. Een uurtje met haar in de sportschool als mijn gewicht om te trainen zou best leuk kunnen zijn.
“Ooooow, jij… jij…”
“Netjes blijven prinses.”
“Draak!”
“Beter een tongzoen van een draak, dan gevingerd door kapitein haak*”, lachte ik gemeen.
“Nou, zal ik deze jonkvrouw eens even wassen. Hector, kom.”
“Jij denkt dat hij luistert?”
“Ik weet het zeker.” Ik had gelijk. Hij reageerde niet zo snel als mijn honden en kwam gapend uit zijn mand, sloom aangelopen.
“Kom maar jongen, gaan we naar boven.”
“Hij is nog nooit boven geweest.” Protesteerde er eentje over mijn schouder. (Ik kwam gelijk terug op mijn idee om haar als levend traingewicht mee te nemen. Ze zou me enorm uit concentratie houden met haar gebabbel.)
“Straks wel.” Antwoordde ik nuchter.
Ik veranderde mijn grip, om de kamerdeur open te kunnen doen en hield haar nu met één arm vast in plaats van twee.

“Niet loslaten!”
“Ik heb je prinses, wees maar niet bang.”
Ze bewoog alle kanten op en draaide om de kamerdeur weer dicht te doen. Ik werd aan mijn benen vast gehouden en hing over haar schouder heen als een slappe vaatdoek. Als ze los zou laten zou ik zo al mijn tanden eruit vallen. Het angstzweet brak me uit.
“Ooooow, ik vind dit eng!”
Ze liep rustig de trap op. Veel te rustig.
“Ja, neem alle tijd joh. Ik blijf wel hangen…”, gromde ik. Mijn armen bungelde slapjes naar beneden. Ik sloeg een keer op haar bil.
“Ik had verwacht dat er nu genoeg bloed naar je hersenen zou stromen. Maar aan je brutaliteit te voelen, kun je niet echt goed nadenken.”
“Zo vervoer je een prinses niet.”
“Maar wel een bratje, die zo meteen vanzelf wel leert dat haar Domina slaan niet heel bijster slim is om te doen.”
“Jaja, nog meer loze woorden en dreigementen om me te straffen. Bla, bla. Volgens mij is jouw hart van softijs.”
“Hm”, lachte ze met een gemene toon.
“Is het stout of is het moedig van je. Misschien wel stoutmoedig.” Ze klonk in haar nopjes.
Ik zag dat Hector langs haar heen liep, mijn slaapkamer in, toen we boven waren.
“We zijn er bijna, mijn prinses stoutmoedig.”
“Fijn! Zet me nou maar weer neer.”
Ze bewoog en draaide op de overloop. Ik voelde me met de seconde banger worden.
“Aaaaah, het is zo hoog! Niet loslaten, niet laten vallen Juul, ik meen het!”
“Niet paniekeren jij. Ik heb je. Niet zo spartelen met je benen, dat maakt het voor mij alleen maar zwaarder.” Haar armen hielden nog steviger mijn benen vast. Eentje onder mijn billen en eentje op mijn kuiten, voelde ik. Ik zag de grond op me afkomen en voelde gelijk een hittegolf die zich in mijn lichaam verspreidde en me enorm deed zweten. Ik voelde het zweet zelfs in mijn knieholtes. Mijn hart leek eruit te bonzen.

Er werd een deur open gedaan. Ik herkende de badkamer aan de tegels, toen we erin stonden.
“Zo. Moet je nog naar de wc?” vroeg ze en zette me voorzichtig en rustig neer voor het toilet.
“Hoe is het met je?” vroeg ze me met haar handen ondersteunend.
“Prima. Ik moet wel even naar de wc, ja.” Ik was iets draaierig en stond op trillende benen. Mijn shirt plakte tegen mijn rug aan en ik was buitenadem terwijl ik niet eens de trap had gelopen.

Ze deed de klep omhoog en liep toen mijn slaapkamer in. De deur stond nog open en ik wist dat zij alles kon horen. Hierdoor duurde het even voor ik kon plassen. Ik moest echt persen om het eruit te krijgen. Ik kon het nooit zo goed met anderen in de buurt. Bovendien trilde mijn hele lijf nog na van de angst.
“Klaar?”
“Bijna.” Ik wisselde nog snel mijn tampon voor een schone en trok door.
Ze kwam de badkamer weer in net toen ik mijn handen aan het wassen was.
“Ga je spullen maar pakken.”
“Oké”, was mijn antwoord. Blij dat ik zelf weer mocht lopen.

Ik haalde schoon ondergoed, mijn pyjama en badjas uit mijn slaapkamer, waar Hector op de grond voor de spiegel was gaan liggen en met zijn spiegelbeeld aan het spelen was. Ik legde mijn spullen op het krukje in de badkamer. Toen ik me omdraaide schrok ik even.
Ze bleek achter me te staan, met haar benen wijd en een lichte grijns op haar gezicht.
“Kleed je maar uit, prinses.”
Zonder iets te zeggen, tilde ik mijn shirt over mijn hoofd. Ik begon de rest ook uit te doen. Wetende dat zij naar me keek. Mijn broek en shirt gingen in de wasmand, al snel gevolgd door mijn ondergoed.
“Dus je houdt zo van spelletjes”, zei ze met een valse ondertoon. Ze deed haar overhemd uit en gooide hem in mijn wasmand.
“Ja…wij hadden vroeger thuis geen tv en speelden daarom best veel spelletjes. Of we zaten te lezen met z’n allen…” Ik had een beetje laat door dat het geen vraag was van haar. Ik hield abrupt op toen ze afkeurend haar hoofd schudde.
“Je hebt je niet geschoren zie ik.”
Ik keek geschrokken naar beneden naar mijn weelderige bosje haar wat weer aangegroeid was na haar scheerbeurt.
“Ehum…”
“Ik had gezegd dat je het bij moest houden.”
“Jawel maar ik was niet lekker, ongesteld en zo.”
“Ongesteld en zo.” Herhaalde ze.
“Ik zal het onthouden.”
Er ging een lichte huivering door mijn lijf, daar was natuurlijk geen woord van gelogen. Ze zou het inderdaad onthouden. Het voelde een beetje alsof alles wat ik zei later tegen me gebruikt zou kunnen worden.
“Het hoeft ook niet kaal en bloot maar wel netjes kort. Denk je dat je zo lekker te beffen bent?”
Warmte steeg op in mijn nek en naar mijn oren. Beffen klonk zo vulgair maar uit haar mond leek het of ze het gewoon over knuffelen had. Dat hoefde ik bij mij thuis vroeger niet te zeggen of te denken.
“Ik zou het niet weten. Ik heb nog nooit iemand ge ehum….”
“Gebeft, gewoon Nederlands. Zeg het maar.”
“Gebeft.”
“Ik wil best iemand regelen voor je om te beffen, als dat je wens is.”
“Nee, dat hoeft niet hoor…”, zei ik hoofdschuddend.
“Of pijp je liever?”
Ik wist niet zo goed waar ik kijken moest dus ik staarde maar naar de tegels.
“Prinses, ik vroeg je wat.”
“Ik heb ook nog nooit….”
“Kijk me aan.”
“Ge…pijpt” zei ik starend in haar ogen.
“Heeft Vincent je het nooit gevraagd?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Nee.”
“Hm”, was haar brommende antwoord.
“En jij?” vroeg ik voorzichtig.
“Ik bef en pijp wel eens. Niet vaak, niet bij iedereen en zeker niet als ze zo harig zijn.”
“Krijg ik nu straf?”
“Als het volgende week donderdag niet beter is, scheer ik je hoofd kaal.”
Ze zei het zo strak kijkend. Het was gewoon eng. Ik wist dat ze het meende, ik wilde niet kaal geschoren worden!
“Ik zal het zo gelijk weghalen.”
“Dat doe je maar in je eigen tijd.”
Shit. Morgen gelijk maar wegscheren, dacht ik.

“Mijn kleren liggen nog beneden, ik wil dat jij die gaat halen voor me en naar hier brengt.”
“Ja, geen probleem.” Ik wilde al weer weg lopen maar ze hield me tegen.
“Maar wel met je handen achter je rug. En oh wee als je smokkelt.”
Ik deed braaf mijn handen achter mijn rug. Ze knikte en liet me er langs. In mijn blootje liep ik de trap af naar beneden. Gek genoeg volgde ze me niet.

Ze was snel weer boven en hield me mijn kleding in haar mond met een glimlach voor. Ik zei niks en keek haar strak aan. Haar glimlach verdween snel. Ze kon me alleen maar schaapachtig terugkijken met die mooie helderblauwe ogen van haar.
“Ik hoop dat mijn kleding zo niet nat wordt.”
Ze keek rond en legde mijn kleding op haar pyjama op het krukje.
“Klaar?” vroeg ik haar sarcastisch.
“Ja, ja.”
“Goed. We zullen eerst maar even beginnen met wat slaventraining zoals dat heet.”
Ik zag dat ze schrok door het woord ‘slaventraining’. Dat was vast niet het spel wat zij in gedachten had, maar ze wilde me nou eenmaal strenger. De regels zouden we later nog wel op papier zetten.
“Ga maar voor me staan.” Ik zat op de dichte wc pot en had mijn benen over elkaar geslagen.
“Handen in je nek, hoofd recht, benen uit elkaar.”
Ze luisterde netjes al zag ik aan haar dat ze het ongemakkelijk vond.
“Dit is de inspectiehouding, onthoud dat.”
Ik stond op en keek haar dreigend aan.
“Ik zal je even inspecteren, prinses.”
Mijn handen gleden over haar heerlijke lijf.
“Je bent prachtig”, complimenteerde ik haar. Ze glimlachte.
“Jij ook.” Haar ogen keken me teder aan.
“Nee, dan zeg je ‘dank je wel.’ Je hoeft niet altijd een compliment terug te maken.”
“Dank je wel…jij ook.”
Ik schudde iets lachend mijn hoofd. Ze was zo leuk.

Mijn hand verdween tussen haar benen en haar ogen werden een tel wat groter. Het kon zijn dat haar onderkant nu wat gevoeliger was omdat ze ongesteld was. Ik liet mijn vingers tussen haar plooien glijden. Ze was niet nat maar dat had een oorzaak. Ik voelde een touwtje en trok eraan. Haar gezicht vertrok toen ik haar ietwat rood geworden tampon omhoog hield.
“Wat dacht je? Trek maar aan het touwtje dan gaat de deur vanzelf open, Roodponnetje?”
“Nee ik… ik ben ongesteld en…”
“Ik wil dat al je gaatjes beschikbaar blijven, begrepen?” ik klonk streng en aan haar lichaamstaal, kon ik zien dat ze kriebels had. Haar buik werd iets ingetrokken, haar beenspieren knepen heel even samen alsof ze een schokje had gehad en ze sloot haar mond als een betrapt kind.
Ze knikte snel.
“Ik bepaal wat erin gaat.”
Ze knikte weer.
“Tong verloren?”
“Ja…nee!”
“Nou, je weet mijn naam toch?”
“Julia.”
“Wat Julia?”
“Ja, Julia.”
“Precies.”
Ik gooide de tampon weg in het prullenbakje naast de toiletpot en ging met mijn nagels over haar buik. Ik liep langzaam om haar heen. Haar huid was warm en zacht. Haar rug was wat nat en plakkerig. Haar losse haren kwamen een eind voorbij haar schouderbladen. Ik zag dat ze kippenvel kreeg door mijn aanraking. Zo’n gevoelig typje, heerlijk om mee te spelen.
“Schouders mooi naar achteren”, fluisterde ik in haar oor.
“Borsten vooruit.” Ik aaide, met mijn handen als een soort kuiltjes, de onderkant van haar ronde kussentjes. Ze waren iets groter dan de mijne, stevig toch kneedbaar en heel gevoelig net als zijzelf.
Zachtjes duwde ik met mijn handen tegen haar heupen. “Bekken naar voren.”
“Ellebogen wijzen opzij…” Ik begeleidde haar lichaam met mijn vingers, in de juiste positie.
Daarna ging ik iets van haar afstaan en bekeek haar rug vanaf een afstandje. Liet haar wachten. Ik zag dat ze ongeduldig was. Ze was een wiebelkontje. Haar evenwicht verschoof voor even, van haar ene naar haar andere been en toen weer terug. Nooit rust in haar hoofd of lijf. Dat kon ik haar wel afleren. Ze draaide haar hoofd en keek opzij om een glimp van me te kunnen opvangen.
“Draai je maar langzaam om, deze kant op.”
‘Langzaam’ was voor haar moeilijk en met drie stappen stond ze weer recht voor me en keek afwachtend naar me.
“Je lichaam is een tempel, daar moet je goed voor zorgen. Dat betekend goed eten, dus ook lunch. Regelmatig bewegen en rusten.”
Ze begon te grinniken.
“Wat is er zo grappig?”
“Niks.”
Ze ontweek mijn blik en het plafond leek voor haar ineens veel interessanter.
“Ik hou niet van mensen die liegen, prinses. Je moest lachen, verklaar waarom.”
Ze vond het moeilijk om me aan te kijken met haar mooie helderblauwe ogen.
“Nou…gewoon…je lichaam is een tempel…beetje cliché niet? Alsof we yoga doen.”
“Dus jij associeert dat met yoga. Interessant. Aankomende week staat ook een lesje yoga op je programma. Ben benieuwd hoe je dat vindt. Maar hoe zou jij je lichaam dan omschrijven?”
“Gewoon…”
Ze haalde haar schouders op en leek er geen woorden voor te hebben.
“Ik wacht.”
“Gewoon…als mijn lichaam…”
“Gestel, corpus, figuur, body, lijf…Ik zeg tempel en jij accepteert dat. Tijdens het spelen geef je je lichaam aan mij, dus is het aan mij om het te benoemen. En ‘mijn lichaam’ is het dan zeker niet.”
Ze hield haar mond, keek me strak aan en haar bekkenbodemspieren waren aangespannen. Ik kreeg een warme opvlieger bij het zien dat ze wanhopig probeerde niet te lekken op de vloer. Ik zag het direct als een uitdaging en grijnsde.
“Als ik ‘inspectie’ zeg, neem je deze houding aan. Ongeacht waar we zijn. Ik wil controleren en zeker weten dat er goed voor de tempel gezorgd word. Begrepen?”
“Ja, Julia.”
“Ik hou van je naaktheid dus jij ook. Je gaat je er niet meer voor schamen. Begrepen?”
“Ja, Julia.”
Ik kwam dicht voor haar staan en keek naar haar mooie roze tepels. Ik raakte er voorzichtig en terughoudend eentje met mijn vinger aan en ik hoorde dat ze haar adem inhield. Met beide handen pakte ik vervolgens elk een tepel vast en hield ze tussen mijn duim en wijsvinger. Ze waren half stijf maar reageerde tussen mijn vingers als Duimelijntjes die ontwaakten. Mijn prinses genoot met haar ogen gesloten, bijtend op haar onderlip die half naar binnen gezogen werd. Ik voelde elektrische schokjes door mijn lijf gaan.
“Dat betekend ook in het bijzijn van anderen, prinses. Er zijn vast meer mensen die van het aanzicht van deze tempel genieten en misschien zelfs willen bezoeken…” sprak ik dreigend en kneep voorzichtig in de zachte torentjes van de tempel tot haar gezicht iets vertrok van de pijn en haar ogen me haast smekend aankeken. Ze zou haar grens van naakt zijn bij anderen, een keer over moeten. Ik wist dat ze het bij Kiki nog wel zou durven, die kende ze en had ze zelf ook naakt gezien. Maar bij vreemden zou het een hogere drempel zijn, eentje die ze alleen kon nemen als ze mij echt vertrouwde en geloofde.
Ik deed haar armen naar beneden en hield haar bij haar bovenarmen vast.
“Het zou zonde zijn om dit mooie ‘lichaam’, zoals jij zelf zegt, voor ons tweeën te houden. Niet?”
Ze knikte langzaam, licht angstig kijkend. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd.
“Goed, nu eerst de tempel schoonmaken. Hup de douche in jij.”

Ik durfde niet te bewegen, bang dat ik zou lekken op de vloer. Met haar strenge stem en de angstige beelden die ik voor me zag toen ze het had over mijn lichaam delen met anderen, voelde ik de tintelingen door mijn lijf gaan. Ik had knikkende knieën en mijn clitoris jeukte als de malle door haar dreigement. Ik had haar uitgedaagd en beledigd, het zou me niets verbazen of ze zou me een keer echt goed terug pakken. Dus ik had er eigenlijk een beetje spijt van dat ik de grote boze wolf zo gepord had.
Mijn tepels stonden als twee vingerhoedjes recht en stevig. Mijn lijf leek elke keer opnieuw te reageren op haar aanrakingen, wat ze ook deed. Wie weet wat ze daar allemaal nog mee zou kunnen doen, ondanks mijn grenzen.

Ze deed de deur van de douchecabine open en liet mij instappen. Ik schuifelde met mijn benen zo dicht mogelijk tegen elkaar aan de cabine in.
“Handen hoog tegen de wand, benen wijd, armen gekruist boven je.”
Daar ging mijn plan. Ik deed wat ze me gebood, luisteren leek mij nu het verstandigst. Toch miste ik een tampon. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat ze twee handdoeken klaar hing, zich binnen een paar tellen uitgekleed had en een washandje mee nam toen ze instapte.
“Benen wijder.”
Ik zette ze wat verder uit elkaar.
“Dit is de muurhouding, onthoud dat.”
“Ja, Julia”, zei ik braaf.

Ik voelde, zonder haar gezien te hebben, dat ze achter me stond. Haar vingers kriebelde zachtjes in mijn zij over mijn huid. Ze kneep waardoor ik me lachend en gillend wegdraaide van haar kietelende hand.
“Had ik gezegd dat je mocht bewegen?”
“Nee, maar ik kan niet tegen kietelen.”
“Dus? Had je toestemming om te bewegen?”
“Nee.”
“Je beweegt niet zonder toestemming. Begrepen?”
“Ja, Julia.”
Ik ging weer in de muurhouding staan. Als snel voelde ik haar hand in mijn andere zij. Eerst lichtjes aaiend op en neer en toen ineens als een grijper net onder mijn ribben. Ik deed echt mijn best om te blijven staan, echt waar. Maar het was gewoon automatisme en ik draaide weer weg.
“Wat zei ik nou net?” vroeg ze en keek me spijkerhard aan.
“Dat ik niet mag bewegen zonder toestemming, maar…”
“Niks maar, gewoon punt.”
Ik slikte. Ik vond het oneerlijk en toch oh zo lekker zoals ze met me speelde.
Ik stond weer goed en al snel gingen haar vingers aan beide kanten van mijn lichaam op en neer. Zachtjes en langzaam. Ik genoot van haar aanraking maar zat ook gespannen te wachten tot ze me weer zou kietelen. Haar mond kwam naast mijn oor en haar huid was welkom tegen mijn rug aan. Ik kreunde zachtjes met een glimlach.
“Toestemming vragen, prinses. Is iets wat je moet leren en onthouden. Toestemming om te bewegen, om te praten, om uit bed te mogen ’s ochtends, om klaar te komen, indien niet gevraagd of niet gekregen maar toch gedaan zal dat zware consequenties hebben. Begrepen?”
“Ja, Julia”, fluisterde ik bijna.
Ze kneep onverwacht onder mijn oksel en mijn armen wilde zich direct naar beneden begeven. Ze greep ze vast, drukte ze tegen de koude glazen wand aan en duwde met haar gewicht mijn hele lijf ook tegen het glas aan. Mijn borsten werden wat platgedrukt en deden zeer omdat ze gevoelig waren. Hoewel ik schrok van de kou, kon ik geen kant op wat me om de een of andere reden juist geruststelde.
Ze tilde mijn armen iets op en liet mijn handen plat op de wand slaan.
“Hier…”, pats.
Ze tilde ze weer op en liet me weer op de cabine wand slaan.
“Hou…”, pats.
“Jij…”, pats.
“Je…”, pats.
“Handen…”, pats.
“Tot…”, pats.
“Ik…”, pats.
“Anders…”, pats.
“Zeg…”, pats.
“Begrepen?” Pats!
De hele wand schudde iets.
“Jjjjjaaaa, Jjjjuuullliaa…”, stotterde ik.
Mijn handpalmen deden zeer en ik vond het ineens minder leuk.
“Goed zo.” Haar handen gleden vanaf mijn onderarmen terug naar mijn schouders en daarna over mijn rug. Ze bracht ze aan weerskanten van mijn heupen.
“Bekken naar achteren.”
Ik deed wat ze vroeg. Haar hand verdween vanaf de voorkant tussen mijn plooien en al snel was daar dat goddelijke gevoel van kriebelende drang naar ontlading van spanning die opgebouwd werd.
“Stoute prinsesjes zal ik straffen. Dat doe ik voor jou, dat weet je toch, mooie meid.”
Ik mompelde iets. Ik vergaf haar, ze wist het altijd beter wat ik nodig had. Ik was opslag het voorval net vergeten. Mijn handen deden geen zeer meer. Ze voerde het tempo van haar vingers op en mijn vagina kneep steeds samen in afwachting van wat komen ging. Net toen ik dacht dat ze me vergeven had, stopte ze ermee.
“Draai je om, armen langs je zij, hoofd recht en benen naast elkaar.”
Ze had afstand genomen en begon aan de kraan te draaien. Ik ging staan zoals ze wenste.
“Dit is de attentiehouding, onthoud dat. Inspectie.”
Ik bleef staan maar voelde een afkeurende blik op me gericht.
“Moet ik het herhalen, prinses?”
Oh, shit! Ik had niet in de gaten dat ik in een andere pose moest gaan staan. Snel deed ik mijn benen uit elkaar en mijn handen in mijn nek. Ze schudde haar hoofd en duwde met haar vingers in mijn rug dat ik mijn borst naar voren moest doen, ze trok mijn armen wat meer opzij en hield haar hand onder mijn kin, dat ik die recht moest houden. Al die aanrakingen maakte me gek genoeg warm van binnen en ik hield mijn bekkenbodemspieren aangespannen. Ze ging voor me staan met haar benen wijd en armen over elkaar. Zou haar klit nu ook zo tintelen als de mijne?
“Eens zien of jij attentie hebt.”
Ik bleef in haar ogen staren terwijl ik in de andere houding ging staan. Ik moest me uit alle macht concentreren en niet laten verleiden door haar goddelijke lichaam.
“Dat ziet er al beter uit. Welke Muuuurrrr gaan we volgende keer schilderen?”
Ik draaide me gelijk om en plaatste mezelf tegen de wand zoals daarnet.
“Dat is je huiswerk om deze poses te oefenen. En als je slim bent zoek je online nog andere poses op. Tien stuks, volgorde mag je zelf weten. Je mag ze volgende donderdag laten zien. Nou, attentie. Tijd om te douchen.”
Ik draaide me om en ging in de houding staan. Ze pakte de sproeier erbij en zette hem aan.
“Ik wil geen oeh of ah horen, alleen ‘appels’ als je wilt stoppen of je onveilig voelt en je blijft staan waar je staat. Begrepen? Dit is je straf voor het provoceren van je Domina.”
Ze bracht de sproeier omhoog in de spuitstand waarna mijn lichaam automatisch schrok en ik weg deinsde voor het ijskoude water. Ik gilde en probeerde weg te komen maar veel ruimte was er niet. Ik probeerde met een schijnbeweging de straal te ontwijken om vervolgens langs haar te lopen.
“Dat is ijskoud!” gilde ik terwijl ik hopeloos het water probeerde te ontwijken.
“Staan blijven anders duurt het alleen maar langer voor je helemaal nat bent.”
Mijn rug ving het meeste kouwe water op omdat ik me half tegen de wand had aangedrukt. Ik probeerde me zo klein en dun mogelijk te maken. Ze bracht de sproeier op en neer en ik stond al bibberend te wensen dat ze snel klaar was.
“Nu mag je jezelf inzepen.” Ze gaf me de fles zeep en zette de sproeier uit. Over mijn hele lijf zat kippenvel.

Ik begon mezelf zo snel mogelijk in te zepen. Zij was nog, op haar handen en voeten na, droog.
“Klaar?” vroeg ze me wat vriendelijker.
Ik knikte.
“Goed, inspectie.” Ze nam de fles zeep van me aan en ik ging bibberend in de juiste positie staan met mijn benen wijd en mijn handen in mijn nek gevouwen. Kwetsbaar en open.
De sproeier werd weer aangezet en ging non-stop door. Mijn voorkant werd nu meerdere malen voorzien van water. Haar hand ging vluchtig tussen mijn natte lippen door met de sproeier dichtbij. Ik keek haar aan terwijl ze me zo nat spoot. Genoot ze hier van? Maar hoe langer ik keek hoe beter ik het zag. Ik zag geen lust, genot of kwaadaardigheid in haar ogen. Ik zag bewondering, ze keek met bewondering naar me. Dat gaf me kracht om te blijven staan en de kou te aanvaarden. Ze was trots op me.

“Muur.”
Ik draaide me om en ging tegen de wand staan.
Ik voelde hoe ze mijn haar bij elkaar pakte en aan mijn provisorische staart mijn hoofd naar achteren trok.
“Mond open.” Zei ze weer strenger.
“Aaah”, zei ik met mijn mond open gesperd.
“Volgens mij had je geen toestemming om geluid te maken of wel?”
Ik twijfelde even of ik iets moest zeggen maar besloot om mijn mond te houden.
“Precies, prinses stoutmoedig.”
Ik had nu ook een tweede naam, of zou het een achternaam zijn? Veel tijd om er over na te denken kreeg ik niet. Er werd een natte washand overdwars in mijn mond geplaatst en haar hand duwde mijn onderkaak weer dicht. Ze had nog steeds mijn haar vast en trok er zacht maar toch stevig aan. Haar stem was laag en dichtbij.
“Je bent dapper, prinses. Soms iets naïef. Ik zie dat je het koud hebt en het niet leuk vindt. Ik zie je. Je doet het goed. Ik weet het goed gemaakt, mijn kleine zeemeermin. Jij wilde mijn vingers, ik wil jouw ogen. Laten we een deal sluiten. Ik geef je mijn vingers vanavond, als ik jouw ogen elke ochtend krijg. Durf je dat met deze zeeheks aan te gaan?”
“Mja”, mompelde ik met de washand in mijn mond.
“Heel goed.”
Ze liet me los en ik kon mijn hoofd weer recht doen. Ik hoorde het water lopen en wist haast wat er ging komen. Ik had gelijk. Het koude water spoelde over mijn rug. Ze liet geen plekje droog of ongespoeld. Mijn lijf wilde zich verzetten maar mijn hoofd probeerde het in het gareel te houden. Ik ademde zwaar door mijn neus merkte ik. Ik moest uitkijken om niet te gaan grommen.

Ineens hield het op. Haar adem kwam in mijn nek als een warme, onzichtbare deken. Mijn natte haar werd over mijn schouder naar voren, naar een kant gedrapeerd. Ze trok me iets tegen zich aan maar hield een van mijn handen op z’n plek tegen het glas aan. Daarna gleed haar hand naar voren.
“Koud prinses? Zal ik je vuurtje even aanstoken met mijn twee zwavelstokjes?”
Ik voelde haar vingers langs mijn plooien strijken voordat ze in me gleden. Haar andere hand draaide rondjes op dat ene puntje van mijn lichaam dat nog nooit eerder zo gejeukt had. Het rillen en de kippenvel maakte plaats voor warmte die van binnenuit leek opgestoken te worden. Als ik niet beter wist zou ik gedacht hebben dat Julia echt twee zwavelstokjes had. En onderwijl haar vingers zo heerlijk bezig waren, waren haar lippen mijn nek aan het verkennen. Ze kuste me en zoog heerlijk aan mijn gevoelige huid daar. Haar tong speelde met mijn oorlelletje wat voor gekreun bij me zorgde.
“Zo’n gevoelig meisje.” Gromde ze zachtjes met een lach in haar stem.
“Het meisje waarmee ik naar het bal ga.”
“Hm”, kon ik alleen maar kreunen.
“Het meisje met diepe verlangens en onontdekte wensen.”
“Mja…”
“Het meisje dat mijn meisje wenst te zijn...”
Haar tempo versnelde en ik voelde de druk opkomen.
“Oh…”
“Wat heeft het meisje nodig?”
“Mjouwwww”, kreunde ik.
“Nee, dat is van wie. Maar niet wat.”
“Hmmmm….”
Oh, God, dacht ik.
“Wat heeft het meisje nodig?”
“Mjouw ingeurs”, piepte ik.
“Nee, mijn vingers heb je al. Toestemming.”
“Maaaaaaa…..” Ik dacht dat ik gek werd. Mijn hartslag ging wel meer dan honderd en mijn ademhaling moest door mijn neus wat me haast briesend liet klinken. Ik zoog wat koud water uit de washand en slikte het door.
“Maf i koomeu?”
“Wat wil je?”
“Mafg ick koommuh, afjublief?” ik had nog nooit van me leven zo’n haast.
“Vind je dat je het verdient hebt?”
Serieus? Ik stond op het punt om…oh, oh….
“Maaa, i hef he verdien! Ik kommm…”
“Krijg ik dan je ogen morgenochtend?”
“Maaaaa!!!” gilde ik omdat het nogal dringend was.
“Kom dan maar, prinses. Kom maar klaar…”
Haar lippen kwamen tegen mijn oor aan en heel duister, gemeen en hekserig zei ze: “Meisje…” wat een schok in mijn lichaam teweegbracht en mijn orgasme eruit perste samen me een enorme lange kreun. Ik voelde mijn vagina om haar vingers strak trekken en weer loslaten. Na drie keer het gevoel dat ik haar vingers opslokte, haalde ze haar vingers weg. Ik zweette me kapot en kon zo weer koud gaan douchen. Ik was duizelig en deed mijn ogen dicht, wat niet echt hielp.
“Ik heb je”, hoorde ik haar achter me zeggen. Haar handen draaide me ontvankelijk om.

Ze trok me mee en deed een stap richting de kraan. Ze draaide eraan en zette de regenfunctie aan.
“Mond open.”
Ik deed wat ze vroeg en de washand werd verwijderd. Ze liet hem op de grond vallen en pakte me vast bij mijn handen. Ze trok me mee de regen in die warm, haast te heet was. Ze deed een stap opzij, draaide weer aan de kraan en de regen werd wat koeler.
“Ik zag je, het water was te warm voor je”, zei ze en trok me tegen zich aan. We draaiden langzaam rondjes. Haar armen om me heen gaf me gelijk een veilig gevoel.
“Ik ben nog niet klaar met jou, prinsesje stoutmoedig. Even pauze. Je hebt het goed gedaan. Dank je wel.”
Ik voelde me warm worden door haar woorden. Zowel door het feit dat ze me bedankte als ook dat ze trots op me was. Hier deed ik het voor. Dit gevoel. Ze zag me, kende me en was er voor me. Ontspannen in haar armen, haar liefde en haar veiligheid. Geborgenheid. Iets wat ik alleen van mijn vader gewend was te krijgen.
“Nu weet je wat slaventraining is. En daar kunnen we nog heel veel verschillende spelletjes mee spelen als je wilt…”
“Ik speel alles mee, zolang het maar met jou is.”
Ik had het gevoel dat ik alles aan zou kunnen. Wat was deze dag toch mooi. Wat was zij toch mooi. Wat waren wij toch mooi samen.

*Spreuk komt van het internet.