H1. Een bijzondere briefing

Ik start mijn tweede week als webdesigner bij een vooruitstrevend softwarebedrijf dat vooral websites en apps ontwikkelt. Maar vandaag voelt alles anders. Ik draag een invisible label met de naam ‘Vrije Deelnemer’. Dat is de officiële naam die de overheid geeft aan dit experiment.

Sinds drie weken zijn werkgevers in heel Vlaanderen verplicht deel te nemen aan het pilootproject ‘Psychoseksuele Vrijheid op de Werkvloer’. Werknemers konden zich het voorbije jaar vrijwillig inschrijven en beslissen of ze een ‘Vrijwillige Gebruiker’ of een ‘Vrijwillige Deelnemer’ willen zijn om zo bij te dragen aan het onderzoek. De ‘Vrijwillige Gebruiker’ mag dan tijdens kantooruren gebruik maken van een ‘free-use’-regeling’. Het moet de productiviteit op de werkvloer gedurende 1 jaar opvolgen en onderzoeken.

Ik zie onze CTO ongemakkelijk naar me toe stappen met de vraag om even mee te komen.

Dat is ongebruikelijk, maar de HR-manager is net bevallen. Samen met Peter, Robbe en Sten volg ik hem naar de grote vergaderzaal, waarvan de glazen wanden elke beweging onthullen.

Rond de ovale tafel kucht Jan, onze CTO, zichtbaar onwennig. Hij haalt papieren tevoorschijn en begint met een ingetogen terughoudende stem:

“Dit experiment geldt uitsluitend op de werkvloer, buiten kantooruren is deze regeling niet van toepassing”

Zijn woorden klinken droog en ik besef meteen over wat dit gaat.

“Respect en veiligheid zijn essentieel: alleen collega’s die hebben ingestemd mogen deelnemen.”

Hij kijkt even op en leest verder:

“Jullie deelname is vrijwillig, maar na ondertekening, moet de ‘Vrijwillige Deelnemer’ steeds ingaan op de seksuele behoefte van de ‘Vrijwillige gebruiker’. Weigeren is contractbreuk en zal moeten worden gerapporteerd.“

“ De ‘Vrijwillige Gebruiker’ houdt zich aan de grenzen die de ‘Vrijwilliger Deelnemer’ heeft opgelegd. Zie pagina 5 van het contract.” De regels niet respecteren leidt tot schorsing van deelname aan dit experiment.

Zijn wangen kleuren rood.

“In dit geval zijn er 3 ‘Vrijwillige Gebruikers’ en 1 ‘Vrijwillige Deelnemer’.”

Hij werpt mij een blik toe, alsof ik een toegewezen patiënt ben. Ik houd mijn adem in, mijn lippen krullen geforceerd omhoog, terwijl het onbesproken label ‘slet’ in de lucht hangt.

Even voel ik mij klein.

Hij gaat verder.

“Discretie is vereist.”

Voor zover dat mogelijk is, natuurlijk. Ik denk aan de roddels die al weken door het gebouw gonzen sinds de wet van kracht is. En dat zelfs op een mannelijk gedomineerde werkvloer. De media spreken ook over niets anders. Je merkt dat iedereen elkaar scherp observeert in de hoop te achterhalen wie zich als ‘Vrijwilliger’ heeft aangemeld.

Terwijl de CTO nog wat verdere administratie uitlegt, voel ik de ogen van Jurgen op me gericht. Hij staat wat verderop, leunend tegen het aanrecht in de open keuken net tegenover ons glazen lokaal. Zijn armen gekruist. Zijn blik rustig, bijna bedrieglijk kalm.

Jurgen werkt daar al enkele jaren. We kennen elkaar van een oud project. Sinds ik hier van start ben gegaan, is hij degene die mij het best kent, maar me tegelijk het meest ontwijkt. Fysiek dan, want zijn ogen zeggen iets anders.

Na ondertekening keert iedereen terug naar zijn bureau. Het open kantoor telt twee lange rijen tafels. Achteraan strekt zich een hoge glaswand uit. Een twintigtal developers, managers en designers zitten geconcentreerd achter hun scherm.

Mijn benen trillen licht terwijl ik langs hen heenloop. De stilte is tastbaar, op het zachte gezoem van computers na.

De drie mannen, mijn ‘Vaste Gebruikers’, doen hetzelfde, hun blikken wisselend tussen mij en elkaar. Tot daar het concept van discretie, zeg ik in mezelf.

H2. Laat het alsjeblieft snel morgen zijn.

De volgende ochtend kom ik in een bijzonder goed humeur aan op de werkvloer. Nog voor ik mijn jas heb opgehangen, fluistert Peter, één van de ‘Vrijwillige gebruikers’:

“Mag ik je even kort spreken?”

Hij tilt bijna plechtig zijn wenkbrauwen. Ik knik en stap samen met hem een kleine vergaderruimte binnen. Hij laat de deur half openstaan, komt iets dichterbij en fluistert:

“Ik wilde het rustig houden, maar je ziet er fantastisch uit vandaag.”

Door de kier van de deuropening vang ik Jurgens silhouet op: starend, achter zijn computer. Hij kijkt uit nieuwsgierigheid? of… iets anders?

Even dacht ik terug aan vroeger toen hij de code schreef en ik de lay-out ontwierp van de website op mijn vorige werk. Er was subtiel geflirt tijdens de teams-calls door dat net iets te lang oogcontact of hij die wat langer in de call bleef hangen, lang nadat de rest vertrok, om mij zijn nieuwe kitten te tonen. En dan waren er nog de passende, maar net iets te suggestieve emoji’s in de Jira (een online ticketing platform). Maar daar stopte het altijd want hij zat in een relatie.

Zou dat nog steeds zo zijn?

Peter, 43 jaar, de oudste van ons groepje, heeft duidelijk al wat ervaring. Hij is rechtuit, communicatief zeer sterk en bruist van zelfvertrouwen. Dat moet ook als Project Manager.

Hij is zachtaardiger dan ik hem ingeschat heb. Of is dat omdat hij iets van mij wil?

Hij zet een stap dichter. Zijn hand streelt even mijn bovenarm en ik voel mijn adem happerig versnellen en ik denk meteen aan het contract.

“Bedankt” zeg ik.

“Heb je nu even tijd?” vraagt hij.

Hij klinkt bijzonder lief.

Ik weet meteen wat hij bedoelt. Waarom is hij niet nerveus?

“Ik veronderstel dat ik de eerste ben?” vraagt hij.

Ik slik en knik.

Zijn glimlach is zacht, bemoedigend. Dan draait hij de deur volledig dicht en vergrendelt die.

Hij stapt op me af, vouwt zijn handen om mijn heupen en zoent me strelend. Een warme golf van opwinding trekt door mijn lichaam.

Ik reageer.

Mijn vingertoppen glijden langs zijn rug, zijn trui voelt zacht onder mijn handen.

“Ben je zeker?” vraagt hij.

Zijn geur is intrigerend en ik duw mijn lichaam tegen hem om hem zonder woorden te antwoorden. Peter is veel te aardig voor het free-use concept te gebruiken. Hij draait me voorzichtig. Zijn lippen vinden mijn hals terwijl hij me naar het bureau begeleidt.

Zijn bedoeling is duidelijk. Ik plaats mijn handen op het bureau, en hij trekt mijn broek naar beneden. Het vertrouwde geluid van het scheuren van een condoomfolie wekt een verrassende kalmte.

Ik voel een warme hand op mijn hals die me naar beneden duwt en zonder te kijken, kan ik voorspellen welke handelingen hij nu doet. Ik luister aandachtig en voel zijn hand voorzichtig afdalen naar mijn bil. De andere hand neemt stevig grip net boven mijn heup. Zijn harde lid glijdt langs mijn vochtige lippen. Voorzichtig dringt hij me binnen, en ik bezwijk onder zijn beheerst verlangen. Na elke stoot grijp ik naar de rand van het bureau.

Na enkele minuten versnelt hij het tempo met diepe ademhaling. Hij trekt zich terug en ontlaadt zich op mijn onderrug. De warme spatten prikkelen mijn brein en ik verlang al naar meer.

Hij bekomt even en likt dan zacht over mijn schaamlippen terwijl ik met een stille zucht wegsmelt. Ik zet me recht en draai me om.

“Dat was niet nodig… maar wel heerlijk,” fluister ik, en ik bedank hem met een glimlach.

Na ons terug gefatsoeneerd te hebben, gaat de deur open en ik stap als eerste naar buiten.

Alle ogen in het kantoor zijn op ons gericht. Ik voel me klein en nederig in tegenstelling tot Peter, die vlak achter me met de grootste glimlach naar zijn bureau stapt en zonder schaamte iedereen recht in de ogen kijkt. Iedereen kan wel raden wat daar net gebeurd moet zijn.

Dit deel van het experiment heb ik onderschat. Dit voelt vernederend. Wat heb ik gedaan? Ik stel de confrontatie nog wat uit, door nog even een stop te doen aan de keuken. Ik vul mijn glas water en scan de kantoorruimte. Mijn wangen gloeien, terwijl Jurgen zijn blik niet van Peter wijkt tot hij terug achter zijn bureau gaat zitten. Zijn blik verraadt irritatie.

En dan, heel even, kijkt hij op naar mij. Mijn adem stokt. Iets in zijn blik klopt niet met de stilte waarin hij zich altijd hulde.

Boosheid? Jaloezie? Of iets anders?

Laat het alsjeblieft snel morgen zijn.

H3. Cougar gedrag - Zijn onschuld, mijn spel

Sten, 25 jaar, de junior developer van het groepje, alternatief ogende kledingstijl, is de meest timide van ons vieren. Vandaag besluit ik hem aan te spreken terwijl hij thee maakt op het aanrecht in de keuken. De voorbije weken durfde hij amper oogcontact met me maken. Hij gedroeg zich steeds beetje nerveus. Dat maakt hem ergens wel schattig.

“Zo Sten. Heb je veel werk vandaag?”

Ik nader hem en druk mijn lichaam zachtjes tegen zijn rug terwijl ik een glas probeer te nemen uit de kast boven zijn hoofd.

“Sorry ik moet even…”

Ik besluit hem wat verder te plagen en ik laat mijn arm iets langer reiken dan nodig. Mijn hand beweegt traag naar het glas alsof ik het nét niet kan pakken, waardoor ik enkele seconden boven hem blijf hangen. Mijn gewicht verplaatst zich subtiel naar voren. Mijn borsten drukken steviger

tegen zijn rug. Ik grijns. Hij voelt het, maar durft zich niet om te draaien. Zijn ademhaling wordt trager.

“Sorry hoor” herhaal ik met een onschuldige toon.

Hij friemelt doelloos aan het theezakje in zijn hand, alsof hij plots niet meer weet wat hij ermee moet doen.

Ik geniet van het effect dat ik op hem heb.

Dan buig ik me iets dichter naar zijn oor.

“Ik heb geen ondergoed aan,” fluister ik.

En terwijl zijn schouders verstijven, neem ik een kleine stap achteruit.

Hij draait zich uiteindelijk om en kijkt meteen naar zijn schoenen.

“Mag ik even met je praten Sten?”

Eindelijk maakt hij oogcontact.

Zijn blos wordt alleen maar dieper. Ik zie zijn zenuwen, maar voel ook een oprechte hoop in zijn ogen dat ik eindelijk zelf toenadering zoek..

“Volg me Sten” zeg ik zacht.

Ik leid hem naar een klein, afgelegen IT-kastje met kille TL-verlichting dat dienst doet als bergruimte. De zware deur valt automatisch dicht achter ons.

“Ik… ik heb nog nooit zoiets gedaan,” stamelt hij terwijl hij met een stap naar achter schuift.

Ik glimlach en dring zonder toelating zijn persoonlijke ruimte binnen. Mijn handen vinden zijn polsen. Ik til ze langzaam op, en laat mijn vingertoppen naar zijn buik glijden. De rand van zijn shirt schuift omhoog. Zijn huid voelt warm en gespannen aan. Ik kijk op, mijn ogen recht in de zijne en laat mijn lippen speels over mijn onderlip glijden. Een uitnodiging, zonder woorden.

Een glimlach breekt zijn verlegenheid. Met beverige vingers betast hij het randje van mijn mouw, bijna alsof hij toestemming vraagt. Dat kleine gebaar, zijn schroomheid is verrassend opwindend.

Ik reageer met een zuchtend kreuntje om hem aan te moedigen. Hij knijpt verlegen in mijn hand. Ik open zijn rits langzaam. De gespannen vorm onder zijn jeans duwt zich zichtbaar naar voren.

De blik in zijn ogen is bijna paniekerig, alsof hij niet kan geloven wat er nu aan het gebeuren is.

Mijn vingertoppen strelen over zijn boxershort. Dan zak ik op mijn knieën, langzaam en beheerst. Terwijl ik zijn ondergoed naar beneden trek, veert zijn jonge, lange, iets te slanke penis naar voren; stijf en ongeduldig.

Mijn tong raakt het puntje van zijn eikel, en ik proef het zilte spoor van zijn opwinding. Mijn lippen sluiten zich eromheen waardoor hij nu zacht kreunt.

Ik voel een vonk van opwinding bij het effect dat ik op hem heb.

Met een langzaam, ritmisch tempo neem ik hem dieper in mijn mond. Mijn handen glijden naar zijn heupen, houden hem stevig vast terwijl ik dieper buig.

Zijn ademhaling is versnelt en onregelmatig. Hij drukt mijn hoofd zachter naar hem toe, zijn vingers kronkelen in mijn haar. Zijn hartslag is voelbaar tot in zijn polsen.

Ik versnel het tempo en mijn verlangen zorgt ervoor dat mijn speeksel zich goed vermenigvuldigd waardoor hij dichter bij de rand komt.

Zijn handen raken mijn schouders alsof hij me wil tegenhouden. Maar het is te laat. Met een laatste zuigende beweging voel ik zijn warme vloeistof in mijn mond storten.

Ik leun achterover, slik de vloeistof door en kijk hem aan met een ondeugende twinkeling in mijn ogen.

Ik voel me machtig. Ik hoefde nauwelijks iets te doen om hem te doen beven.

Zijn gezicht kleurt een blos en hij begint zich meteen te verontschuldigen.

“Sorry… ik bedoelde… ik wou dit niet zo snel...”

Maar zijn gebrek aan controle wind me meer dan ooit op, maar dat laat ik niet merken.

Ik zet me recht en gebruik mijn mouw om even discreet mijn gezicht schoon te vegen.

“Sten.. het is ok. Er komen nog kansen” zeg ik met een ondeugende blik op mijn gezicht.

Een laatste, tedere kus op zijn wang beurde hem op.

“Ik kijk uit naar meer!.” En tover een speelse glimlach op mijn gezicht.

Met een onoverwinnelijk gevoel stap ik de deur uit. Achter me zie ik Sten, die met rechte schouders, kin omhoog en een grijns op zijn gezicht naar zijn bureau terug wandelt.

Ik zie Peter, zittend aan zijn bureau met een grijnzende knikkende blik kijken naar hoe Sten zich probeert te focussen op het werk.

He knows what happend!

H4. Verloren oorbel

Ik werk hier ondertussen al 4 weken. Peter stuurt mij meestal online een bericht om af te spreken in de hoop de roddels wat te kunnen minimaliseren. Maar die subtielheid verdwijnt meteen zodra iemand ons ziet verdwijnen naar DE kamer.

DE kamer is hoe ze die plek zijn gaan noemen. Iedereen weet ondertussen dat daar meer gebeurt dan enkel vergaderen. Hoewel niemand mij hierover durft aanspreken, weet vast ondertussen iedereen wie hier werkt, wat er aan de gang is en wie de ‘Vrijwillige deelnemer’ en ‘gebruikers’ zijn.

Peter en Sten lijken zich hier weinig van aan te trekken, maar ik voel soms oordeel. En eigenlijk ook jaloezie. In de eetruimte stellen ze me dan ineens nieuwsgierige, indirecte vragen.

Terwijl ik mijn scherm heropstart omdat mijn computer vervelend doet, hoor ik een zachte krak achter me. Een stoel schuift geruisloos naast de mijne. Ik kijk om. Het is Jurgen, aarzelend, zijn hand nog half rustend op de rugleuning.

“Mag ik hier komen zitten?” Zijn stem is bijna een fluistering, beladen met tegenstrijdigheid.

Mijn hart bonst hard als ik zie hoe hij zich neerploft in de flexibele bureaustoel en ik zijn vingers nerveus over de armleuning zie glijden.

Hij glimlacht.

Ik knik zacht en maak ruimte. Zijn knieën raken vluchtig de mijne. Hij woelt even met zijn vrije hand aan zijn pet en tovert een lichte frons op zijn voorhoofd.

Hij is hier waarschijnlijk voor de opdracht. Hij wil vast wat verduidelijking. Ik verwacht dat hij er meteen zou invliegen maar dat doet hij niet.

“Hoe valt het werken hier mee?"

“Leuk, maar wel vermoeiend” beken ik.

“Ik merk dat ik veel moet bijleren en ik loop wat verloren soms, maar ik probeer het stap voor stap uit te zoeken. De sfeer zit hier alvast goed op het kantoor, daar ben ik al dankbaar voor”

Hij knikt.

“Als je vragen hebt, mag je mij steeds lastig vallen hoor. Ik weet niet in hoeverre ik zal kunnen helpen, maar ik zal Niels vragen om je extra te helpen”

Ondertussen grijpt hij langzaam naar mijn muis waar mijn hand op rust. Ik trek snel mijn hand weg, maar onze huid raakt elkaar even.

“Ik moest je van Jan nog wat relevante zaken tonen.”

Hij start met zijn uitleg over de werkwijze en gebruikt wat termen waarbij ik knik, maar eigenlijk denk: wat bedoelt hij?

Ik probeer aandachtig te luisteren.

“Is dat duidelijk?” vraagt hij.

“Euueh, ja, ongeveer… Ik ga proberen het te onthouden,” zeg ik voorzichtig.

Hij kijkt me in de ogen, net iets langer dan nodig, en ik krijg een herinnering aan vroeger: hoe we tijdens een Teams-call nét wat langer oogcontact hielden dan nodig. Die call was geëindigd in een licht ongemakkelijk moment.

“Goed”

Hij grijpt nu in zijn broekzak en haalt mijn oorbel tevoorschijn.

“Deze is van jou volgens mij?! Ik heb hem gevonden.”

Ik grijp naar mijn oren en voel dat ik een oorbel mis.

Fuck…

Met schaamrode wangen, neem ik de oorbel uit zijn palm.

“Bedankt Jurgen, ik weet niet hoe ik die kwijt ben geraakt."

Maar ik wist heel goed hoe ik die was kwijtgeraakt en hij vast ook. Dat is nog van het avontuur van deze ochtend met Peter die me meteen richting DE kamer trok.

Met één opgetrokken wenkbrauw raakt hij zijn neus even aan.

Wat zou hij nu denken?

Hij staat snel op en loopt terug naar zijn bureau.

H5. Free use - Beheerdersrechten

Er verschijnt een chatvenster van Robbe.

Robbe: Heb je een momentje?

Robbe: Ik zit in de serverruimte. Kan je even komen?

Me: Sorry ik kan nu niet komen. Ik moet even iets afwerken, is dat ok? :)

Robbe: Wel ik zou dit liever niet willen rapporteren…

Ik slik even. Ok’, amaai. Wat een kut antwoord! Na vijf weken komt hij ineens tot leven en dat is hoe hij de eerste kennismaking wil doen?

Me: Ik kom er zo meteen aan.

Robbe: Serverruimte aub!

Lichtjes geïrriteerd sta ik op en zucht onbewust. In zo iemand heb ik geen zin!

Maar ok, dat is nu eenmaal de essentie van het experiment.

E daar staat hij dan in de serverruimte, half verduisterd en omhuld in zacht getik van harde schijven op de achtergrond.

“Ik wil het graag nu doen,” zegt Robbe met een dwingende ondertoon.

Nog voor ik kan reageren, stapt hij naar voren en duwt me tegen de serverkast, die meer lawaai maakt dan verwacht.

“Je ruikt lekker,” hijgde hij.

Met één vloeiende beweging glijdt zijn hand naar mijn zij en laat een warme, strelende aanraking achter. Ik voel hoe zijn vingers omhoog gaan en mijn taille belichamen.

De frisheid van de gekoelde serverruimte maakt mijn tepels zichtbaar door het witte spaghettitopje.

Zijn hand maakt de knoopjes los van mijn korte, losse, transparante overblouse, die me bijzonder flatteert. Zijn dominantie wekt iets in me los en, tegen mijn verwachting in, slaat de spanning om in hete lust.

We horen plots een gedempt geluid van de schuifdeur die in zijn rails glijdt.

Jurgen zijn silhouet verschijnt in het flakkerende licht van de servers. Hij hapte naar adem toen hij ons zag: Robbe tegen me aangedrukt, onze lichamen in een hongerige omhelzing.

“Eh… ik…” Jurgen zijn stem brak in de stilte, half geschokt, half gefascineerd.

Robbe liet mij abrupt los, zijn hand gleed van mijn taille en we stapten uit elkaar. Ik voel hoe mijn hartslag in mijn keel bonkt terwijl Jurgen, elke beweging geladen met twijfel, zich een weg baande tussen de kabels.

“Sorry Robbe en Jentel,” stamelde Jurgen, zijn ogen tussen ons wisselend.

“Ik had niet verwacht…laat maar… ik kom alleen een kabel zoeken want de mijne is stuk.”

Niemand wist hoe reageren. Er heerste een ongemakkelijke stilte. Robbe had zijn handen in zijn broekzakken in de hoop de erectie te verbergen.

Ik strijk een losse pluk haar achter mijn oor. Robbe veegt een druppel zweet van zijn voorhoofd en knikt.

Jurgen haalt diep adem en loop langs ons heen richting een open kast, zijn blik nog even op Robbe gericht.

Hij zoekt in de kast.

Ik voel me zo betrapt en ongemakkelijk.

“Gevonden” en hij verdwijnt naar buiten.

Ik kijk Robbe aan met opgetrokken schouders en besluit Jurgen te volgen bij buitengaan.

“Ik kom zo meteen” en seint me de schuifdeur toe te doen.

H6. Vertrengeld met een takje

Het is inmiddels voorbij half acht en ik voel de vermoeidheid in elke spier van mijn lijf terwijl ik achter mijn toetsenbord zucht. De deadline nadert en de spanning hangt zwaar in de ruimte. Jurgen zit als enige nog diep verzonken in zijn code. Het ritmisch getik van zijn toetsen klinkt onverwacht rustgevend.

Ik draag een korte witte jurk van parachutestof, licht en soepel. Een subtiele uitsnijding aan weerszijden onthult mijn blote huid ter hoogte van mijn taille, die doorloopt tot net boven mijn ondergoed. De zachte welving van mijn rug wordt onderbroken door twee kleine deukjes, een detail dat vaak de aandacht trekt.

Ik voel Jurgen zijn blik op mij rusten, intens en onderzoekend. Maar zodra ik opkijk, wendt hij zijn ogen snel weer af.

Ik besluit een korte pauze te nemen en loop naar het raam dat uitkijkt op een mooi buitenterras. Ik staar naar buiten, net onder een grote kamerplant. Zo groot, dat mijn haren verstrengeld raken in de onderste lage takken van het verwilderde struikgewas.

Mijn poging los te komen maakt het alleen maar erger. Enkele seconden later, hoor Ik hoor geritsel achter me en voel een warme hand zacht tussen de bladeren glijden en halt nemen net boven mijn hoofd.

“Ik zal misschien even helpen” zei hij een beetje uitlachend.

Jurgen staat vlak achter me, zo dicht dat ik zijn onregelmatige adem op mijn nek voel.

Zijn vingers, doordrenkt van zorg, friemelen met mijn haren.

Hij staat nu zo dicht, dat als ik mijn hoofd draai, mijn neus ter hoogte van zijn hals komt en ik moet opkijken om oogcontact te maken. Gespannen energie vult de ruimte.

Hij is normaal het zwijgend observerende type. De voorbije weken vermeed hij contact of dat leek toch zo. Hij zocht me nooit op, hield afstand. Maar nu, voor het eerst sinds ik hier werk, voel ik iets anders in hem: warmte. Interesse.

“Je bent bevrijd,” en hij laat zijn handen voorzichtig via mijn schouders naar beneden zakken.

Zijn aanraking is voorzichtig, aftastend, alsof hij elk moment verwacht dat ik me zal terugtrekken.

Een rilling loopt langs mijn ruggengraat en in zijn ogen lees ik de strijd: het verlangen om verder te gaan, de angst voor de consequenties.

Zijn vinger legt een zacht spoor over de zijkant van mijn hand. Elke beweging is voorzichtig, teder, als een eerste stap over een dunne lijn. Hij kijkt me aan. Zijn blik brandt van begeerte.

En zo sta ik tegenover Jurgen.

Met de meest verlangende ogen kijk ik hem aan. Hij laat zich een moment leiden door mijn stille aantrekkingskracht.

Mijn hart bonkt en langzaam buigt hij zich voorover.

Hij geeft zich over aan zijn terughoudendheid en zoent me verkennend in de hals. De warmte in zijn lippen drijft een golf van verlangen door mijn lichaam. Ik zucht verlangend met een hoog toontje.

Hij schudt zachtjes zijn hoofd, alsof hij nog één laatste keer overweegt of dit de juiste stap is, maar daarna geeft hij zich over aan het moment.

“Kom even mee, hier zijn camera’s”

Ik: euh camera's? Wat? Waarom weet ik dit nu pas?

Bruut grijpt hij mijn pols en sleurt me mee naar de ‘Lounge Room’. Een gezellige warme kamer met grote gele sofa’s en nog meer potentiële haarvangers.

Zonder woorden en met de grootste vastberadenheid, duwt hij me al zoenend in de grote brede sofa. Zijn stevige lijf drukt me naar beneden.

Zijn geduld is nu helemaal zoek, alsof hij er maanden op heeft moeten wachten.

Zonder toelating trekt hij met een zachte ruk mijn jurk omhoog zonder oogcontact te verliezen. Ik hap naar adem als ik zijn vingertoppen voel aan de rand van mijn slip.

Mijn witte kanten ondergoed glijdt naar beneden. Zijn blik is scherp, gefocust, hongerig maar ook teder. Ik probeer recht te komen, maar voel zijn kracht en geef me meteen over aan zijn dominantie. Hij positioneert zich dieper tussen mijn benen waardoor ze automatisch spreiden.

Daar lig ik dan… bloot, beschikbaar en ongelooflijk geil.

Contractbreuk. Check!

Ik realiseer me dat het elk moment kan gebeuren. Hij heeft een perfect uitzicht op mijn lippen die glinsteren van het vocht. Ik voel me kwetsbaar, maar ik geef me over aan zijn ongecontroleerde wil. Geruisloos maakt hij zijn riem los, zijn onderkleding glijdt naar beneden. Mijn natte opening tintelt van de korte aanraking van zijn vinger en even vang ik een glimps op van zijn kloppende, pulserende erectie.

Hij valt naar voren en legt mijn handen boven mijn hoofd. Ik wil hem nu meer dan ooit in mij voelen. De warme, stevige top glijdt traag langs mijn vochtige huid om dan vervolgens aan het traagste tempo ooit, centimeter per centimeter, bij mij binnen te dringen. Mijn lipjes worden uit elkaar geduwd en hij vult mij met zijn perfectie helemaal op.

Zijn steenharde penis voelt precies goed aan.

De wereld vervaagt en alleen wij bestaan.

Ik jammer met gesloten ogen van genot. Mijn stem bedelt voor meer en op het diepste punt in mij, explodeer ik ritmisch rond zijn lid. Instinctief duw ik mijn heupen naar boven en wikkel mijn benen rondom hem, maar Jurgen blijft genadeloos verder gaan waardoor mijn orgasme blijft aanhouden.

Hij schuift op het moment van de ritmische spiertrekkingen nog dieper in mij. Net op dat plekje waar genot en pijn elkaar ontmoeten.

Grommend en kreunend graaft hij zich nog dieper in tot het punt waarop zijn heupen ongecontroleerd schokken terwijl hij zich diep in mijn baarmoeder leegspuit.

Zijn pupillen staan groter dan ooit. Vijf seconden pure overgave voor hij langzaam uit me terugtrekt. Onze lichaamssappen zijn volledig vermengd met elkaar. Zijn dna druipt uit mij.

Mijn benen trillen na van de sensatie. Zijn gewicht valt op mij neer en zweet rook nog nooit zo heerlijk.

Zijn handen duwen zich af en Jurgen kijkt me aan, zijn ogen zwaar van emoties, vol schaamte, opluchting, maar vooral een weg die niet meer terug te stappen viel.

Hij haalt schor adem, zijn voorhoofd leunend op mijn schouder.

“Fuck,” fluistert hij, “ik had dit nooit mogen toelaten… maar ik kon het niet stoppen.”

Hij zegt dat het fout is, maar de blik in zijn ogen terwijl hij zijn broek optrekt, verraadt meer dan woorden ooit kunnen.

En diep vanbinnen weet ik: dit verhaal is nog lang niet voorbij.