Pulserende, veelkleurige spotlichten schieten als roofdierogen door de donkere studio en glijden over de opgewonden, zwetende gezichten van het uitzinnige publiek. Een diepe, bulderende stem vult de ruimte, trillend met een belofte van spanning en zonde. "Welkom bij 'Win of Verlies'!" De stem pauzeert. "De enige show waar de intelligentie van een man het allerlaatste, breekbare schild is dat zijn vrouw beschermt... tegen jullie! Live op nationale televisie!"

De menigte brult. Het is een primitief geluid van pure anticipatie.

"En geef nu een daverend applaus voor de vrouw die jullie dromen en nachtmerries regeert! Onze gastvrouw, de meest sexy en gevaarlijke ster van België... Zora!"

Alle lichten schieten samen naar één punt en vormen een bijna heilig aureool. Vanuit de duisternis sluipt Zora het podium op. Ze paradeert niet, ze bezit de ruimte. Het gejoel van het publiek zwelt aan tot een orkaan van geluid, een eerbetoon aan hun koningin. Het glimmende, zwarte leer van haar onmogelijk strakke broekje kraakt zachtjes bij elke heupwiegende, zelfverzekerde stap. Haar bovenlichaam is gehuld in een flinterdunne, witte tanktop, zo wijd en doorschijnend dat het de minuscule, zwarte kanten beha eronder meer accentueert dan verhult. Ze geniet van de aandacht als een panter die van de zon geniet. Haar lippen zijn gekruld in een glimlach die een belofte van chaos inhoudt. Ze stopt in het midden van het podium en blaast een trage, intieme kus naar de camera. Haar ogen fonkelen.

Met een ondeugend, bijna kinderlijk lachje dat in schril contrast staat met haar voorkomen, vraagt ze het publiek: "Is iedereen er klaar voor om iemands vrouw te winnen vanavond?" De menigte antwoordt met een luidkeels, bijna bezeten "JAAA!". "Nou, laten we dan onze dappere zielen van vanavond ontmoeten!" roept Zora, haar speelse toon nu vol venijn. "Hier zijn Leen en Kristof! Geef ze een daverend applaus!"

Aan de rand van het felle licht aarzelen Leen en Kristof even, als herten die verblind worden door koplampen. Onder de oorverdovende toejuichingen stappen ze eindelijk het podium op, hun bewegingen zijn houterig en onzeker. De broze façade van zelfvertrouwen die Kristof probeert op te houden, is zichtbaar in de strakke lijn van zijn kaak en zijn geforceerde glimlach. Leen, verstijfd van angst, klemt zijn hand vast alsof het een reddingsboei is in een kolkende zee. Zora glijdt met de elegantie van een slang tussen hen in. Ze dringt zich letterlijk tussen het koppel, legt haar armen om hun schouders en trekt hen zo subtiel uit elkaar. Haar vingers, koel op hun gespannen huid, voelen als een merk te midden van de hete studiolampen.

"Welkom, Leen en Kristof," fluistert Zora. Haar stem is een intieme mix van honing en venijn. Haar verslindende blik glijdt van top tot teen over hen heen. Kristof, in zijn onberispelijke, donkerblauwe kostuum, lijkt een zakenman die per ongeluk in een Romeinse arena is beland. Leen draagt een nauwsluitend rood kleedje, een dappere en ietwat wanhopige poging tot verleiding die, naast Zora's rauwe, ongetemde sensualiteit, plotseling kinderlijk en preuts aandoet.

"Vertel eens wat over jullie," gaat Zora verder, haar stem weer luid en theatraal voor het publiek. "Twee tortelduifjes uit het mooie Antwerpen. Veertig jaar oud, allebei. Klopt dat?" Kristof knikt. Zijn adamsappel gaat hevig op en neer. "Dat klopt." "En het meest aandoenlijke," vervolgt Zora, terwijl ze haar blik op Leen richt, "is dat jullie al sinds de universiteit samen zijn en nog nooit een andere partner hebben gehad." Ze laat een stilte vallen en streelt met de rug van haar nagels over Leens wang, een gebaar dat Leen doet ineenkrimpen. "Een onbeschreven blad," fluistert Zora bijna teder. "Hoe opwindend." Haar toon wordt weer zakelijk. "Waarom zijn jullie hier? Is het geld zo belangrijk?"

"We... we willen ons huis verbouwen," antwoordt Leen. De woorden struikelen over haar lippen. "En ik wil graag wat extra luxe... een zwembad in de tuin." "Een zwembad," herhaalt Zora langzaam. Ze proeft het woord alsof het een absurde grap is. Haar ogen fonkelen, niet meer speels, maar ijskoud en scherp als glasscherven. Ze draait haar hoofd naar Kristof, negeert Leen volledig en leunt zo dichtbij dat haar lippen bijna zijn oor raken. Haar stem is een giftig gefluister dat de microfoons feilloos oppikken. "Jullie beseffen het risico, toch? Want vanavond zou zomaar de avond kunnen zijn dat je je preutse vrouwtje op nationale televisie ziet neuken met een volslagen vreemde."

De botte opmerking slaat de lucht uit Leens longen; ze hapt naar adem, haar gezicht wordt lijkbleek. Ze bijt hard op haar lip en staart naar de grond, hopend dat die haar zal verzwelgen. Kristof lacht, een hol, blikkerig geluid zonder enige vrolijkheid. "Ik weet het," zegt hij. Zijn ogen flitsen schichtig door de studio. "Maar we hebben een plan. We hebben besloten om op tijd te stoppen en met een mooi bedrag naar huis te gaan."

Zora trekt zich terug en haar lippen krullen in een glimlach die niets anders dan pure minachting uitstraalt. "Een plan. Wat schattig." Ze klapt in haar handen. "Dat horen we graag! Laten we dan de regels van het spel overlopen, zodat iedereen weet hoe hoog de prijs van een zwembad kan zijn!" Ze draait zich naar de camera. "Kristof, tien vragen scheiden jou van een half miljoen euro. De eerste is duizend euro waard, en elke volgende vraag verdubbelt dat bedrag!"

Het publiek joelt.

"Maar," vervolgt Zora, en de speelsheid in haar stem maakt plaats voor een donkere ondertoon, "elke roos heeft zijn doornen. Heb je een hint nodig, Kristof? Dan betaal je met je trots, en met een belangrijk kledingstuk. Je jasje, je hemd, je broek..." Haar ogen glijden wellustig over Leen, die ongemakkelijk heen en weer schuifelt. "En als je een vraag fout hebt... ooh, Kristof... dan kost het jou geen geld. Dan kost het Leen iets. Dan brengt zij een offer. Een intiem offer. En hoe hoger de vraag, hoe... intiemer het offer wordt."

Ze pauzeert. "En wees gewaarschuwd: na een fout antwoord is er geen weg terug. Je kunt Leen alleen van haar plicht verlossen na een correct antwoord. Maar zelfs dan, Kristof," zegt Zora, terwijl ze hem diep in de ogen kijkt als een duivelse verleidster, "is de keuze volledig aan jou… Haar sparen of… Je mag altijd... altijd kiezen om door te gaan."

Zora's ogen dansen van Leen naar Kristof als een roofdier dat haar prooien inschat. "Zijn jullie er klaar voor?" Met bonzende harten en droge kelen knikken Leen en Kristof. Er is geen weg meer terug. "Prachtig," spint Zora. Haar blik wordt hard als ze zich tot Leen richt. "Dan vraag ik Leen om zich naar het andere podium te begeven." Op dat signaal barst het publiek uit in een wellustig gejoel. Vanuit de coulissen komen vier kolossale mannen het podium op. Het zijn bodybuilder types, hun ontblote bovenlijven glimmen van de olie, hun brede spieren rollen bij elke stap. Ze dragen alleen een strakke, zwarte lederen broek. Zonder een woord te zeggen, vormen ze een cirkel rond Leen. Ze kijkt met grote, angstige ogen op naar de vier mannen. Kristof maakt een beweging om tussenbeide te komen, maar de blik van een van de mannen bevriest hem ter plekke. Leen wordt naar een tweede, kleiner podium aan de overkant geleid. Op dat podium staat niets anders dan een groot, rond bed met zwarte, satijnen lakens. Een van de mannen wijst naar het bed. Leen gaat gehoorzaam op de rand zitten, haar handen in haar schoot gevouwen, eenzaam en kwetsbaar.

Zodra Leen is 'weggebracht', richt Zora haar volle, onverdeelde aandacht op Kristof. Haar speelse glimlach is terug. "Kristof, schat, dan vraag ik jou om mij te vergezellen." Voordat hij kan reageren, legt Zora haar hand vol op zijn kont en geeft hem een stevige, bezitterige duw richting een kleine, rode sofa die midden op het hoofdpodium staat. Kristof struikelt bijna van de verrassing en de onbeschaamdheid van het gebaar. Een blos van woede en vernedering schiet naar zijn wangen, maar hij zegt niets. Hij gaat zitten op de aangewezen plek. Zora glijdt met een zucht van genot vlak naast hem neer. De sofa is opzettelijk krap, ontworpen voor hooguit anderhalve persoon. Hun lichamen worden onvermijdelijk tegen elkaar gedrukt. Kristofs schouder raakt de hare, zijn dijbeen wordt warm door het contact met haar blote been. De zoete, zware geur van haar parfum dringt zijn neusgaten binnen.

Het is overduidelijk de bedoeling om hem af te leiden, om zijn zintuigen te bestoken terwijl zijn vrouw aan de overkant op een bed zit te wachten. Zora leunt iets dichterbij, haar adem warm bij zijn oor. "Comfortabel, Kristof?" fluistert ze. De sfeer op de kleine rode sofa is broeierig en gespannen. Zora's lichaam is een constante, afleidende hittebron tegen Kristofs zij. Ze leunt naar hem toe, haar mond dicht bij zijn oor, haar stem een samenzweerderig gefluister. "Dus, hoe voel je je bij wat we in petto hebben voor je vrouw?" Kristof slikt, zijn ogen zijn gefixeerd op Leen aan de overkant van de studio. "Het... het maakt me een beetje nerveus," geeft hij toe.

Zora's lippen krullen in een glimlach. "Maar het wind je ook op, nietwaar?" beweert ze, en om haar punt kracht bij te zetten, laat ze haar hand langzaam over de stof van zijn pantalon glijden, hoog op zijn dij, en omvat ze zonder aarzelen zijn harde lid. Kristofs lichaam schokt, een onvrijwillige reactie op haar brutale aanraking. Een stroom van verwarring, schaamte en opwinding schiet door hem heen. Hij voelt zich betrapt. Zijn lichaam reageert verraderlijk terwijl zijn vrouw publiekelijk op het spel staat. Hij zegt niets, zijn kaken zijn op elkaar geklemd.

Zora trekt haar hand langzaam terug. Een triomfantelijke fonkeling verschijnt in haar ogen. Ze heeft haar punt gemaakt. "Laten we beginnen!" roept ze opgewekt, haar stem weer die van de vrolijke quizmaster. "Vraag één, voor duizend euro. Kristof, wat is de hoofdstad van Australië?" Kristof, die zijn kalmte probeert te herwinnen, proest het bijna uit. "Te makkelijk. Canberra, natuurlijk." Een triomfantelijk geluid klinkt. "Correct!" gilt Zora. "Duizend euro! En nu, Kristof... de eerste keuze. Wil je Leen nu al vrijpleiten en met het geld naar huis gaan?"

Kristof kijkt naar Leen, die klein en eenzaam op het grote bed zit, en dan terug naar de grijnzende Zora. Een golf van koppigheid overspoelt hem. "Nee, natuurlijk niet. We zijn net begonnen. We gaan door!" Aan de overkant knikt Leen zwakjes. Het is een nauwelijks waarneembare beweging.

"Vraag twee, voor tweeduizend euro! Welke planeet in ons zonnestelsel staat bekend als de 'Rode Planeet'?" "Mars," antwoordt Kristof onmiddellijk, zijn focus scherp. "Alweer correct!" roept Zora. "Je bent een natuurtalent! Sparen we Leen nu?" "Nee, Zora. Doorgaan," zegt Kristof. Zijn zelfvertrouwen, dat even was geknakt, groeit weer met elke juiste vraag. Hij voelt zich de meester van het spel.

"Oké, lefgozer. Vraag drie, voor vierduizend euro. In welk jaar vond de Slag bij Waterloo plaats?" Kristof fronst. Geschiedenis. "Oef... dat is een goeie. Ik weet dat het begin negentiende eeuw was..." Hij aarzelt. De lichten lijken feller, de stilte van het publiek drukkender. "Ik denk dat ik een hint nodig heb. Ik twijfel tussen 1805 en 1815." Zora's ogen lichten op. Ze begint speels te frunniken aan de knopen van Kristofs hemd. "Je weet wat een hint kost," fluistert ze verleidelijk. "Als je me je jasje en je hemd laat uittrekken, krijg je een hint."

Kristof aarzelt een moment, zijn blik schiet naar zijn vrouw. Leen kijkt hem strak aan, haar gezicht is een onleesbaar masker. Hij kan haar gedachten niet peilen, en dat maakt hem onzeker. Maar de drang om te winnen, om niet te falen, is sterker. "Zeker," antwoordt hij, zijn stem schor. Terwijl Leen onverstoorbaar blijft staren, begint Zora theatraal en tergend langzaam de knopen van Kristofs hemd los te maken. Haar vingers 'dansen' over zijn borst, elke knoop die openspringt lijkt een kleine overwinning. Zijn hemd valt open en onthult een strak, gespierd bovenlichaam. Kristof trekt het kledingstuk volledig uit en werpt een schuldige blik in de richting van Leen. Zora's lange nagels schrapen lichtjes over Kristofs borstspieren, glijden plagend naar beneden over zijn buik en volgen de lijn van zijn broeksriem. De bult in Kristofs pantalon, duidelijk zichtbaar voor iedereen in het publiek, verraadt het effect van haar aanrakingen.

Uiteindelijk, besluitend dat ze hem voor nu genoeg heeft gemarteld, buigt Zora zich voorover en fluistert de hint in zijn oor. "De hint is dit: het was vijf jaar na 1810." "1815!" "Correct! Voor vierduizend euro!" De lichten knipperen. "Je staat nu op een totaal van zevenduizend euro, maar zonder jasje en hemd. En Leen zit nog steeds op hete kolen. Gaan we door?" "Absoluut," zegt Kristof, zijn bloed pompend van de adrenaline en de uitdaging.

"Vraag vier, voor achtduizend euro," zegt Zora, en haar stem klinkt plotseling serieuzer. "Welk chemisch element heeft het symbool 'Sn'?" De glimlach bevriest op Kristofs gezicht. Scheikunde. Zijn zwakke punt. Hij kijkt naar Leen, wier ogen hem nu smeken om het juiste antwoord te geven. Een hint vragen is geen optie; dat zou hem zijn broek kosten. Hij moet gokken. "Ehm... Zilver?" probeert hij.

Een diepe, onheilspellende zoemer vult de studio. Rode lichten baden het podium in een alarmerende gloed. "Ooooh, Kristof," zegt Zora met gespeelde teleurstelling. "Zo jammer. Het juiste antwoord was Tin." Haar blik verschuift, wordt koud en hard, en richt zich als een laserstraal op Leen. "En jij weet wat dat betekent." De sfeer is volledig omgeslagen. Kristof schiet overeind. "Nee, wacht..." "De regels zijn de regels," kapt Zora hem af. "Een fout antwoord op vraag vier. Leen... het spijt me. Dat betekent dat je jurk uitgaat. Alleen je bh en slipje blijven aan." Een golf van opgewonden gemompel gaat door het publiek. Kristof kijkt met grote, machteloze ogen naar zijn vrouw. Leen sluit haar ogen, haalt diep adem en haar handen trillen als ze naar de rits op haar rug reikt. Ze trekt haar rode jurk uit en laat hem als een hoopje ellende op de grond vallen. Ze staat daar, halfnaakt in de felle, meedogenloze studiolampen.

Het publiek houdt even de adem in, en dan barst het los. Wat begint als gefluister, zwelt aan tot gejoel en gefluit. Leen heeft, in tegenstelling tot Zora's atletische figuur, de zachte rondingen van een vrouw van veertig. Haar volle borsten puilen verleidelijk half uit de cups van haar simpele zwarte kanten beha. Haar kanten slipje accentueert de zachte welving van haar heupen en de volle ronding van haar billen. Onder de felle lichten wordt haar preutsheid plotseling een attractie op zich. Het publiek wordt uitzinnig.

Haar blik vindt die van Kristof, en er ligt een mengeling van angst, diepe schaamte en een onmiskenbaar, hartverscheurend verwijt in. "Wow, ze is sexy zeg!" lacht Zora. Ze geniet duidelijk van het schouwspel en de reactie van de zaal. Ze draait zich om naar de verslagen Kristof, die weer op de bank is gaan zitten. "Je weet dat je na een fout antwoord verplicht bent om verder te gaan met de quiz, hé?" Kristof kan alleen maar zuchten, zijn schouders hangend in totale nederlaag. "Ja."

- - -

Meer weten over dit verhaal? abonneer je dan op de nieuwsbrief door me een mailtje te sturen. Mijn emailadres vind je in mijn profiel.