De sfeer in de studio is geladen met een mix van medelijden en wellustige opwinding. Kristof staart met holle ogen naar zijn vrouw, die zich zo klein mogelijk probeert te maken op het grote, zwarte bed. Zora, die zijn blik volgt, schuift nog dichter tegen hem aan op de krappe sofa. Haar stem is nu geen quizmaster-stem meer, maar een intiem, giftig gefluister, enkel voor hem bedoeld. "Je weet wat er gebeurt als je de volgende vraag fout hebt, hè Kristof?" Ze pauzeert, haar warme adem prikkelt zijn oor. "Dan moet Leen zich helemáál uitkleden. En zich klaarvingeren voor de camera. Iedereen, van je buren tot je baas, gaat je vrouw zien klaarkomen op nationale televisie." Ze trekt zich een fractie terug om hem aan te kunnen kijken. "Besef je dat?"

Het bloed trekt weg uit Kristofs gezicht. De abstracte dreiging van een 'intieme prijs' wordt plotseling een rauw, onvoorstelbaar vernederend beeld. Hij kan alleen maar zuchten, een geluid van pure overgave. "Ja." "Mooi." Zora's glimlach keert terug en ze richt zich weer tot de camera's. "Volgende vraag dan maar? Vraag vijf, voor zestienduizend euro!" De opgewektheid in haar stem is misselijkmakend. "Kristof, luister goed. Welke Nederlandse ontdekkingsreiziger was de eerste Europeaan die in 1642 voet zette op het eiland dat later naar hem vernoemd zou worden, Tasmanië?"

De vraag dreunt na in Kristofs hoofd. Hij probeert zich te concentreren, de beelden van Leen te verdringen. Ontdekkingsreizigers... Nederlanders... Namen als Willem Barentsz en James Cook flitsen door zijn hoofd, maar hij weet dat die niet kloppen. Terwijl Kristof zijn hersenen pijnigt op zoek naar het antwoord, beginnen Zora's handen afleidend over zijn naakte borst te dwalen. Haar vingers zijn koel op zijn warme huid, een schok die zijn concentratie verstoort. Zijn aandacht, nu hopeloos verdeeld, worstelt om gefocust te blijven, maar hij kan niet anders dan toekijken hoe Zora's plagende vingers onder de tailleband van zijn pantalon glijden.

Speels frunnikend aan de knoop van zijn broek, doet Zora hem een meeslepend aanbod. "Laat me deze voor je uittrekken," fluistert ze, "en je krijgt weer een hint." Zora weet precies wat ze doet. Kristof reduceren tot enkel zijn ondergoed zou hem veel meer afleiden dan de hint hem ooit zou kunnen helpen. Haar vingers, die nu gevaarlijk dicht bij zijn kruis cirkelen, beletten hem om helder na te denken. Verscheurd door het aanbod kijkt Kristof naar zijn vrouw voor advies. Uiteraard staart ze recht naar hem terug, gedwongen om toe te zien hoe een andere vrouw haar echtgenoot verleidt. De angstvallige, smekende blik op haar gezicht geeft de doorslag. Vastbesloten om geen enkele vraag meer fout te hebben en dit niet verder te laten escaleren, geeft hij Zora het antwoord waar ze op hoopte. "Goed dan," perst hij eruit, "ik neem de hint."

Met een triomfantelijke glimlach in de richting van Leen – een duidelijke boodschap van wie hier de controle heeft – begint Zora langzaam de broek van Kristof los te maken. Terwijl ze zich aan haar deel van de afspraak houdt, fluistert ze de hint die ze via haar oortje doorkrijgt: "Zijn voornaam is dezelfde als die van de eerste man die een broer vermoordde in de Bijbel..."

Tegelijkertijd doen haar vaardige handen er alles aan om elk voordeel van de hint te ondermijnen. Terwijl ze de stof van zijn pantalon over zijn benen naar beneden trekt, grijpt ze schijnbaar toevallig elke kans om haar hand langs zijn hard wordende penis te laten strijken. De broek zakt uiteindelijk tot rond zijn enkels. Kristof zit nu, met ontbloot bovenlijf, in niets meer dan zijn boxershort op de sofa, zijn naaktheid en opwinding voor iedereen zichtbaar, volledig overgeleverd aan de grillen van Zora en het spel.

De hint die Zora in zijn oor fluisterde – "Zijn voornaam is dezelfde als die van de eerste man die een broer vermoordde in de Bijbel..." – galmt na in zijn hoofd, als een reddingsboei in een zee van paniek. "Abel..." fluistert hij, meer tegen zichzelf dan tegen Zora. Zora, die nog steeds gevaarlijk dichtbij zit, laat haar hand rusten op de plek waar zijn dij en zijn onderbuik samenkomen, haar vingers net op de rand van de elastische band van zijn ondergoed. Ze geeft hem geen moment rust om na te denken. Haar duim begint langzaam, met een ondraaglijke precisie, cirkels te tekenen op zijn huid.

"Abel..." herhaalt Kristof, zijn stem nu iets luider, terwijl hij probeert het plagerige, brandende spoor van haar aanraking te negeren. "Abel... Tasman! Het is Abel Tasman!" roept hij uit, een mengeling van opluchting en triomf in zijn stem. Hij heeft het. Hij weet het zeker. Zora glimlacht, maar het is een trage, wellustige glimlach, geen bevestiging. Haar ogen kijken niet naar hem, maar naar de steeds duidelijker wordende welving in zijn boxershort. "Weet je het zéker, Kristof?" spint ze, terwijl haar vingers met een schijnbaar toevallige beweging over de top van zijn erectie strijken. "Er staat zo veel op het spel. Eén klein foutje..."

De aanraking, hoewel door de stof heen, is als een elektrische schok. Kristof hapt naar adem. Zijn zekerheid wankelt, niet door de vraag, maar door haar. "Ja," zegt hij, zijn stem nu een octaaf lager, hees van de spanning. "Overtuig me dan," fluistert Zora. En dan, voordat hij kan protesteren, glijdt haar hand onder de tailleband van zijn ondergoed. De schok van haar koele, gladde vingers op zijn hete, bezwete huid doet hem verstijven. Hij sluit zijn ogen, zijn adem stokt in zijn keel. Dit is geen spel meer, dit is pure, psychologische en fysieke marteling.

Haar vingertoppen glijden langzaam naar beneden, een tergend pad over zijn onderbuik, elke millimeter een nieuwe vorm van kwelling. Ze plagen, cirkelen en komen steeds dichter bij zijn schaamhaar, zonder het aan te raken. Zijn lichaam reageert volledig buiten zijn wil om; zijn heupen maken een kleine, onwillekeurige beweging in de richting van haar hand, smekend om een aanraking die ze hem weigert. De geur van haar parfum, de warmte van haar borst tegen zijn arm, de onmiskenbare hardheid van zijn eigen lichaam; het is een overweldigende aanval op zijn zintuigen. Hij staat op het punt de controle volledig te verliezen.

Net op het moment dat hij denkt dat hij het niet meer houdt, dat hij zal smeken of schreeuwen, klinkt er een oorverdovend, triomfantelijk geluid door de studio. "CORRECT!" gilt Zora, haar stem plotseling weer luid, vrolijk en publiekelijk. Ze trekt haar hand terug, waardoor Kristof achterblijft met een gevoel van intense kou en een vreemd soort leegte. "Het antwoord is correct! Het was inderdaad Abel Tasman! Zestienduizend euro erbij!"

De lichten in de studio flitsen in felle kleuren. Het publiek juicht. Kristof, hijgend en volledig gedesoriënteerd, knippert met zijn ogen. Hij heeft gewonnen. Hij heeft Leen gered van de volgende vernedering. Hij kijkt naar de overkant, naar zijn vrouw. Leen kijkt terug. Haar gezicht is een complex masker van opluchting, walging en diepe, diepe schaamte over wat ze zojuist heeft moeten aanschouwen.

Zora schikt haar topje en kijkt Kristof aan met een blik die zegt: zie je wel? Je geniet ervan. En ik heb de volledige controle. Kristof zit nog na te hijgen. Een bizarre mix van schaamte, opluchting en intense, onvrijwillige opwinding giert door zijn lichaam. Het gejuich van het publiek klinkt als een verre echo. Zijn blik is gefixeerd op Leen, die haar armen nog strakker om haar lichaam heeft geslagen. Ze is veilig. Voor nu. Hij heeft het juiste antwoord gegeven. Ze kunnen stoppen. Ze hebben €23.000. Niet genoeg voor een nieuw zwembad, wel genoeg om hier weg te komen.

Maar Zora geeft hem geen tijd om die gedachte te laten wortelen. Ze leunt weer naar hem toe, haar publieke masker van de vrolijke quizmaster smelt weg als sneeuw voor de zon, en maakt plaats voor de intieme, samenzweerderige roofdierblik die hij nu zo goed kent. Haar hand, die ze even had teruggetrokken, landt weer op zijn naakte knie. "En," fluistert ze zacht, haar stem een verleidelijk gif, "wil je verdergaan met de quiz?" Ze pauzeert en knijpt zachtjes in zijn been. "Want een zwembad is veel duurder dan €23.000, Kristof." De woorden raken hem als een stomp in de maag. Zijn droom. Leens droom. De reden dat ze hier zitten. Hij schudt lichtjes zijn hoofd, alsof hij de gedachte wil verdrijven. Stoppen. Hij moet stoppen. Dit is waanzin.

Zora ziet zijn aarzeling. Ze ziet de angst voor de volgende vraag en de strijd in zijn ogen. Ze lacht, een zacht, innerlijk lachje, en speelt haar ultieme troefkaart. Ze buigt zich zo dicht naar zijn oor dat haar lippen zijn huid beroeren. De microfoons vangen het gefluister op, een geheim voor de miljoenen kijkers thuis, maar een onhoorbare intimiteit voor Leen, die het met afgrijzen aanschouwt. "En als je de volgende vraag juist hebt," ademt Zora de woorden in zijn oor, "geef ik je een blowjob."

De wereld van Kristof stopt met draaien. De zin landt niet als een voorstel, maar als een bom die elke logische gedachte, elke morele overweging, elke intentie om te stoppen volledig vernietigt. Hij verstijft. Zijn ogen worden groot van pure, onvervalste schok. Dit verandert alles. Het spel was tot nu toe een afweging van risico (Leens vernedering) tegen beloning (geld). Nu is de beloning voor een correct antwoord plotseling ook een zonde. Een verleiding. Een daad van verraad. Er is geen 'veilige' uitkomst meer. Hij kijkt naar Leen, die de inhoud van het gefluister niet kon horen, maar het effect ervan op haar man als een messteek voelt. Ze ziet de schok in zijn ogen veranderen in iets anders, iets donkerders. Ze ziet hoe een blos zich verspreidt vanuit zijn nek. Ze ziet hoe Zora zich langzaam terugtrekt met de meest triomfantelijke, wellustige grijns die ze ooit op een menselijk gezicht heeft gezien. Leen weet niet wát er gezegd is, maar ze weet dat ze Kristof op dat exacte moment is kwijtgeraakt.

Kristof kijkt naar beneden, naar zijn eigen lichaam, naar het onmiskenbare bewijs van zijn opwinding in zijn boxershort, een opwinding die Zora niet alleen heeft veroorzaakt, maar nu ook belooft te belonen. De gedachte aan stoppen is verdampt. Weg. Vervangen door een duistere, onweerstaanbare stroom van pure lust. Hij is een dier in een val, en hij weet het. Erger nog, hij wil het. Hij kijkt Zora aan en knikt. Een enkele, bijna onmerkbare beweging, maar voor Zora is het een schreeuw van overgave.

Vanuit haar geïsoleerde hoek van de studio, een eiland in een zee van joelend publiek, voelt Leen de paniek als ijs in haar aderen. De satijnen lakens van het bed zijn koud onder haar blote benen. De felle spotlights voelen niet warm, maar branden op haar halfnaakte lichaam. Ze ziet het niet alleen, ze voelt het: het moment dat alles kantelde. Het was niet de quizvraag. Het was niet het uittrekken van haar jurk. Het was Zora met haar gefluister. Wat heeft ze gezegd? De gedachte schreeuwt in haar hoofd, overstemt het lawaai van de studio. Wat kan een mens zo veranderen in tien seconden?

Ze probeert wanhopig oogcontact te zoeken met Kristof. Maar hij kijkt niet meer naar haar. Zijn aandacht, zijn hele wezen, is nu gericht op Zora. Hij leunt zelfs een beetje naar haar toe, als een plant die zich naar de zon keert. Een giftige zon die hem zal verschroeien. De man die daarnet nog twijfelde, die ze met een blik kon sturen, is weg. In zijn plaats zit een vreemdeling met rooie vlekken in zijn nek en een donkere, wellustige glans in zijn ogen. Nee. Nee, nee, nee. Dit stopt. Nu. De gedachte is geen wens meer, maar een bevel. Ik moet hem stoppen. Ze concentreert zich, probeert hem met pure wilskracht te dwingen om te kijken. Kijk naar me, Kristof. Alsjeblieft. Zie mij. Zie wat er gebeurt. Maar haar stille smeekbede verdampt in de hete studiolucht. Hij is te ver weg, verloren in de belofte van geld en... wat Zora hem dan ook heeft aangeboden.

De wanhoop maakt plaats voor een wilde, overlevingsdrang. Ze kan hier niet gewoon blijven zitten wachten op de volgende klap. Ze schuift van het bed, haar blote voeten koud op de zwarte podiumvloer. De vier gespierde bewakers die roerloos om haar podium heen staan, kijken haar aan, hun gezichten even uitdrukkingsloos als altijd. Ze negeert hen. Ze negeert de duizenden ogen van het publiek. Er is maar één persoon die telt. "Kristof?" Haar stem is een schor gefluister, onmiddellijk opgeslokt door het applaus. Hij hoort haar niet.

Ze haalt diep adem, voelt de vernedering als een golf opkomen, maar duwt die weg. De angst is groter. "KRISTOF!" schreeuwt ze, haar stem scherp en vol paniek. Het geluid snijdt door de sfeer. Het applaus hapert even. Een paar hoofden in het publiek draaien zich om. En belangrijker: Kristof draait zijn hoofd. Zijn ogen, wijd van de adrenaline, vinden de hare. Voor een fractie van een seconde ziet ze een glimp van de man met wie ze getrouwd is – een flits van pijn, van schuld. "STOP!" schreeuwt Leen opnieuw, terwijl ze een stap naar voren doet, weg van het bed, in zijn richting. "Stop het spel! Alsjeblieft! We nemen het geld!"

De beweging is haar fatale fout. De vier gespierde wachters, die tot dan toe als standbeelden hadden gefungeerd, komen simultaan en met een onnatuurlijke, efficiënte souplesse in actie. Ze rennen niet, ze glijden. In een oogwenk vormen ze een ondoordringbare muur van glimmende spieren en zwart leer tussen haar en Kristof. Eén van hen, de grootste, staat nu recht voor haar. Hij buigt zich een klein beetje voorover, zijn gezicht een uitdrukkingsloos masker. Zijn stem is laag, monotoon en verstoken van elke emotie, wat het des te angstaanjagender maakt. "Ga nu terug op bed zitten, mevrouw. Of we moeten je straffen."

Leen huivert. De woorden, zo kalm uitgesproken, zijn een directe verwijzing naar de donkerste krochten van de show. Ze is geen onwetende deelnemer; ze heeft, net als de rest van het land, de vorige afleveringen gezien. Ze weet wat 'de straf' inhoudt voor een vrouw die de regels breekt. Het beeld flitst ongevraagd door haar hoofd: een andere vrouw, van weken geleden, vastgebonden aan de hoeken van ditzelfde bed, haar mond gekneveld, terwijl de vier wachters, niet langer passief, hun plicht vervulden. De herinnering aan de dode, gebroken blik in de ogen van die vrouw doet een golf van pure, ijskoude terreur door Leen gieren. Vastgebonden worden. En in al haar gaten gebruikt worden door deze vier mannen.

Ze schudt haar hoofd, een laatste, futiele daad van verzet tegen het ondenkbare. Maar de dreiging is te reëel, te onmiddellijk. Haar vechtlust breekt. Met hangende schouders en een blik vol zelfhaat en nederlaag, draait ze zich om en loopt ze de paar stappen terug naar het bed. Elke stap voelt als een kilometer, elke seconde voelt ze de duizenden ogen van het publiek op haar bijna naakte lichaam branden. Ze laat zich op de rand van de satijnen lakens vallen en begraaft haar gezicht in haar handen. De tranen die ze zo lang heeft ingehouden, prikken achter haar ogen, maar ze weigert te huilen. In plaats daarvan schreeuwt de vraag door haar hoofd, een stille, martelende echo.

Waarom, oh God, waarom hebben we hieraan deelgenomen? De herinnering aan de avonden thuis, veilig op hun eigen bank, komt als een bespotting terug. Ze keken samen, analyseerden de zwakke punten van andere koppels. "Wij zijn slimmer dan dat," had Kristof gezegd, vol bravoure. "We stoppen na vraag vier of vijf. Makkelijk geld. We outsmarten het systeem." Dachten ze echt dat ze het spel te slim af konden zijn? De ironie is bitter en snijdt dieper dan de blik van Zora. Ze dachten dat ze ongeschonden, met een berg geld op zak, konden vertrekken. Ze zagen de valkuilen, maar waren zo arrogant te denken dat zij eromheen konden lopen. Ze waren geen spelers. Ze waren voer. En nu zit zij hier, de prijs die betaald moet worden voor hun domheid, wachtend op wat gebeuren gaat.

“Stop!” Het geluid, zo rauw en vol paniek, doorbreekt de roes waarin Kristof verkeerde. Hij draait zijn hoofd, en voor het eerst in wat een eeuwigheid lijkt, ziet hij alles echt helder. Hij ziet niet de 'prijs' of de 'inzet' van het spel. Hij ziet zijn vrouw, Leen, de vrouw met wie hij twintig jaar van zijn leven heeft gedeeld, halfnaakt op een podium staan. Haar gezicht is vertrokken van angst, haar ogen smeken hem. En hij ziet hoe de vier anabole wachters haar de pas afsnijden, hoe ze haar terugdringen naar het bed dat als een altaar voor haar vernedering klaarstaat. Haar tweede kreet, "We nemen het geld!", is als een plens ijskoud water in zijn gezicht. Het geld. Natuurlijk. De €23.000. Dat is de uitweg. De noodrem. Voor een fractie van een seconde is het de enige logische gedachte in zijn hoofd. Stoppen. Nu. Opstaan, die belachelijke broek aantrekken en Leen van dat podium halen. Haar vastpakken en nooit meer loslaten. De schaamte brandt in zijn wangen. Hij ziet zichzelf door haar ogen: een pathetische, zwetende man in zijn onderbroek, die zich laat bespelen door een vrouw die hem veracht.

Maar dan voelt hij het. Een subtiele druk op zijn schouder. Zora's hand. Haar perfect gemanicuurde nagels graven zich net hard genoeg in zijn huid om hem te herinneren aan waar hij is, en wie de controle heeft. De pijn is een scherpe, heerlijke afleiding van de knagende schuld. En met die aanraking komt de herinnering terug, niet als een gedachte, maar als een fysieke sensatie. De herinnering aan haar vingers onder de band van zijn ondergoed. De belofte die ze in zijn oor fluisterde. Zijn lichaam, dat nog steeds trilt van de opwinding, verraadt hem. De roes is te sterk, de adrenaline een verslavende drug. De twijfel woedt in hem. Twee werelden trekken aan zijn ziel. Aan de ene kant staat Leen, symbool voor zijn echte leven, voor liefde, veiligheid en nu ook voor een ondraaglijke, verwijtende pijn. Aan de andere kant zit Zora, de belichaming van dit onwerkelijke universum vol licht, applaus en een verboden, alle verterende lust.

Stoppen is laf, sist een stemmetje in zijn achterhoofd. Weglopen als een geslagen hond. Iedereen zal je uitlachen. Wat is haar schaamte waard als je het niet afmaakt? En de ultieme leugen die hij zichzelf vertelt om door te kunnen gaan: Ze zal het begrijpen. Als we winnen, vergeet ze dit. Het zwembad, de luxe... dan was het het allemaal waard. Het is een gevecht van enkele seconden, maar het voelt als een eeuwigheid. Hij kijkt nog één laatste keer naar Leen, die hem met betraande, ongelovige ogen aanstaart. Dan draait hij zijn hoofd langzaam terug naar Zora. De pijn en twijfel op zijn gezicht maken plaats voor een harde, bijna grimmige vastberadenheid. Hij heeft zijn keuze gemaakt. Hij kiest niet voor Leen. Hij kiest voor het spel.

Zora ziet de verandering en haar glimlach is er een van pure, onvervalste triomf. "Duidelijk," zegt ze zacht, een sneer naar de mislukte interventie van Leen. Kristof kijkt haar recht in de ogen, zijn stem laag en schor, maar voor het eerst sinds lange tijd volledig overtuigd. "Stel de vraag." Zora laat een moment van geladen stilte vallen, genietend van de totale overwinning. Leen, verslagen. Kristof, een gewillige gevangene van zijn eigen lust en hebzucht. De sfeer in de studio is elektrisch. "Goed," zegt Zora, en ze richt haar blik als een wapen op Kristof. "Je hebt gekozen. Moedig." Haar stem druipt van het sarcasme. Ze richt zich tot de camera. "Vraag zes, dames en heren! Voor een prachtig bedrag van tweeëndertigduizend euro..." Ze pauzeert en haar ogen glijden wellustig over Kristofs halfnaakte lichaam. "...én voor die zeer, zéér persoonlijke bonus waar we het net over hadden." Een golf van opgewonden gemompel rolt door het publiek. Ze weten niet precies wat de bonus is, maar ze voelen de schandalige lading ervan. Leen krimpt ineen.

Zora richt zich weer volledig op Kristof. Haar speelse toon is verdwenen, vervangen door een koele, zakelijke intensiteit die op de een of andere manier nog dreigender is. "Ben je er klaar voor, Kristof? Om alles op het spel te zetten?" Kristof, zijn ademhaling zwaar, knikt kort. Zijn blik is gefixeerd. Hij is een man op de rand van een afgrond die besloten heeft te springen.

"Mooi," zegt Zora. "Hier komt de vraag. Denk goed na, want de gevolgen van een fout antwoord zijn... onvergetelijk." Ze leunt iets naar voren. "Het Vrijheidsbeeld in New York was een geschenk van Frankrijk aan de Verenigde Staten en is een van de bekendste beelden ter wereld. De buitenkant werd ontworpen door de beeldhouwer Frédéric Auguste Bartholdi. Maar, Kristof, mijn vraag voor jou is: wie was de hoofdontwerper van de metalen, interne structuur van dit wereldberoemde beeld?"

- - - -

Dit is een interactief verhaal. De verhaallijn wordt volledig bepaald op basis van Quiz-vragen die nieuwsbrieflezers al dan niet correct oplossen. Zelf ook meedoen? Abonneer je op de nieuwsbrief door me een email te sturen. Mijn emailadres vind je op mijn profielpagina.