Lianne En Mark - 9

Zaterdagochtend: De Roep

De koude, natte mist van de zaterdagochtend hangt als een dikke, grijze deken over de stad, de perfecte camouflage voor geheimen. Voor Lianne is deze ochtend geen begin van een rustig weekend, maar het explosieve moment waarop de ‘stilte voor de storm’ eindigt.

Twee dagen van geforceerde normaliteit met Tom – gevuld met zijn ijzige stilte en overdreven beleefdheid – hadden haar tot het breekpunt gebracht. Ze voelt zich gestraft voor het akkoord dat hij nota bene zelf had toegestaan. Ze had Mark in de uren dat Tom sliep of weg was op de hoogte gehouden van de ijzige sfeer. In ruil daarvoor had hij haar verteld over Eveliens bereidheid tot ‘gelijkwaardige vergelding’. De uitwisseling van deze pijnlijke feiten had hun verlangen alleen maar verdiept; het had een onwrikbaar fundament van gedeelde noodzaak gecreëerd.

Tom ligt nog te slapen, zijn gezicht vredig in de kussens begraven, als een onschuldig kind dat de duistere onderstromen in zijn huwelijk niet voelt. Lianne kleedt zich aan met de geconcentreerde, bijna rituele rust van een chirurg die zich op een delicate operatie voorbereidt. Vandaag draagt ze geen zijde of kant. Ze kiest voor strakke, donkere jeans, een eenvoudige zwarte coltrui en een lange, effen wollen jas. Haar kleding is een harnas van anonimiteit – ontworpen om in op te gaan, niet om te verleiden. De verleiding zit vandaag uitsluitend in haar ogen en in de grimmige vastberadenheid waarmee ze het huis verlaat.

Haar telefoon trilt zacht in de jaszak. Mark had gereageerd op haar dringende bericht van gisterochtend, waarin zij de noodzaak had uitgesproken elkaar nu te zien.

Mark (08:45): De boerderijwinkel op de Veluwe, net buiten de stad. Daar is niemand. Ik wacht in de auto. Trek iets comfortabels aan. We hebben nu geen maskers nodig.

Lianne glimlacht, maar de glimlach is dun en gespannen. Ze laat een briefje op het aanrecht achter voor Tom: Boodschappen doen, ben rond lunchtijd terug. Het voelt als een belachelijk dunne leugen, gespannen over de explosieve waarheid die ze met zich meedraagt.

Mark: De Last van het Weten

Mark zit in zijn auto, geparkeerd op de stoffige oprit van de boerderijwinkel. De ruiten beslaan lichtjes door zijn warme, gespannen adem.

Hij heeft Evelien verteld dat hij een vroege zaterdagochtendafspraak heeft over een 'project'. Hij sprak het woord destijds uit met een onberispelijke neutraliteit, maar zijn hart bonkt nu als een hamer tegen zijn ribben. De onrust wordt gevoed door pure lust én de last van de gedeelde wetenschap: hij weet van Tom’s stille straf, en Lianne weet van Evelien’s zoektocht.

Op het moment dat hij Lianne’s auto de oprit op ziet draaien, voelt hij een fysieke schok door zich heen gaan. De opgehoopte spanning van hun digitale uitwisseling explodeert in het volle, elektrificerende besef van haar fysieke nabijheid. Ze stapt uit. Haar casual kleding benadrukt haar natuurlijke, onbewerkte schoonheid. De strakke jeans en de coltrui vormen een stille, sensuele belofte van de rondingen die ze eronder verborgen houdt.

De Geheime Schuilplaats

Lianne is Marks auto ingeglipt. De deur sluit met een zachte, definitieve plof die de buitenwereld buitensluit. De warmte in de auto is direct, maar de stilte voelt zwaarder dan ze had verwacht.

"Mooi," zegt Mark, zijn stem schor, terwijl hij haar gezicht bestudeert. Haar ogen zijn diep en onrustig.

"Comfortabel," corrigeert Lianne zacht. "Ik ben moe van het toneelstuk."

"Hoe gaat het met Tom?" vraagt Mark. Zijn hand zweeft naar de middenconsole, gevaarlijk dicht bij haar knie. Hij vraagt niet uit nieuwsgierigheid; hij wil de waarheid die ze al samen kennen, uit haar mond trekken.

Lianne sluit haar ogen even. "Hij straft me," zegt ze. Ze draait haar gezicht naar hem toe. "Niet met woede. Met die afstand, die beleefdheid die jij al had beschreven. Het is precies zoals we via de app hebben besproken. Ik was de hele week één smeekbede, Mark. Ik kan niet meer ademen in die lucht."

Mark zucht. Zijn duim wrijft over de strakke stof van haar jeans. "En Evelien. Ze was gisteravond uit. Ze noemde het 'haar project'. Het is een bizarre, bijna klinische zoektocht naar precies wat wij nu delen. Zoals je weet: het recht op gelijke munt."

"En dat is precies waarom we hier zijn," fluistert Lianne. Ze pakt zijn hand, houdt die tegen haar wang. "Dit, Mark, is niet het akkoord van het verraad. Dit is de onontkoombare noodzaak. De leegte thuis is onze gedeelde vijand. Wij zijn elkaars medicijn."

Mark draait zijn hoofd en plaatst een kus in de palm van haar hand. Zijn lippen zijn warm en vastbesloten. "De prijs," zegt hij, de stem nauwelijks hoorbaar. "Wat is de prijs voor de noodzaak?"

Lianne leunt dichterbij. "De prijs is dat we elkaar zien, precies zoals we zijn. Zonder maskers. Zonder de roes van de overtreding. De pijn die we thuis voelen, gebruiken we om elkaar te vinden. Die pijn is de benzine, Mark. En ik ben uitgeput van het leeglopen."

Mark buigt voorover, zijn mond zoekt de hare. De kus is dit keer geen zwoele verkenning, maar een wanhopige greep naar een reddingsboei, de fysieke bevestiging van alles wat ze digitaal hadden uitgewisseld. De smaak is diep en zoet, een explosie van opgekropte verlangens.

Vlucht in de Mist

Mark start de auto. De ruitenwissers zuchten zachtjes tegen de lichte regen, terwijl ze van de stoffige oprit wegvegen, de mistige, verlaten velden in. De hitte in de auto is nu de enige tastbare grens tussen hen en de wereld.

Zijn linkerhand klemt zich met gespannen concentratie om het stuur, maar zijn rechterhand neemt nu al bezit. Hij legt hem op haar dij, hoog op de strakke, koude stof van haar spijkerbroek. Hij masseert niet, maar laat de volle hitte van zijn handpalm rusten, een constante, zware belofte.

Lianne's adem stokt. Ze laat een dunne, schokkerige zucht ontsnappen, de eerste openlijke erkenning dat de onvermijdelijke overgave begonnen is. Ze legt haar eigen hand over de zijne en drukt haar vingers krampachtig in de warme huid.

"We moeten dit rustig doen," fluistert Mark, zijn ogen gefixeerd op de weg, maar zijn stem is rauw en laag van de onderdrukte lust. "Dit is te snel voor de auto. Ik heb een betere plek in gedachten."

Lianne schudt haar hoofd, haar blik vurig. "Ik ben moe van het plannen. Ik ben moe van het wachten. De noodzaak is nu, Mark."

Hij lacht, een diepe, donkere klank. "De noodzaak is de brandstof, Lianne, niet de bestemming." Hij schuift zijn hand een centimeter omhoog, over de strakke, koude denim van haar jeans, tot hij de kwetsbare naad van haar kruis bereikt. Daar, in de diepste vouw, begint hij zachtjes te wrikken en te masseren. De ruwe stof van haar jeans voelt koud aan tegen zijn handpalm, maar daaronder voelt hij de snel toenemende, pulserende, gladde warmte van haar lichaam.

Lianne knijpt haar ogen dicht, haar hoofd rust tegen de hoofdsteun, de hitte in de auto nu een ondragelijke last. Zijn langzame, geduldige aanraking is een marteling van anticipatie.

Mark rijdt door een klein, onopvallend dorp. "Ik weet een plek," zegt hij, zijn stem zakt nu naar een bijna onhoorbaar fluisteren. "Het is het huisje van een vriend. Nog twintig minuten, diep in de bossen. Daar hebben we een haard, een bed, en absolute privacy."

Hij verlaat de hoofdweg. De auto accelereert zachtjes, de mist om hen heen is nu een vervagende tunnel.

Mark's rechterhand, zwaar en warm, begint aan de nauwkeurige, tergend langzame tocht omhoog. Zijn palm glijdt over de strakke denim. De wrijving van de stof is ruw, een sensuele weerstand tegen de zachte, warme belofte die eronder ligt. Lianne volgt de beweging met haar ademhaling; elke centimeter die zijn hand wint, kost haar een scherpe, ondiepe zucht.

Zijn vingers strijken zachtjes over de binnennaad van haar dij, een subtiele, verwoestende uitnodiging. Lianne's heupen bewegen onwillekeurig, en ze spreidt haar benen iets, waardoor de doorgang makkelijker wordt – een stille, onmiddellijke overgave aan de kracht van zijn langzame opmars.

De warme, brede hand bereikt de top van haar dij, het delicate kruispunt bij haar heup, en rust daar. De druk is intens. Mark werpt haar een korte blik toe, een vuur in zijn ogen dat dwars door de mist heen brandt.

Zijn stem is een scherp gefluister. "We zijn pas tien minuten onderweg, Lianne, maar ik verlies de strijd hiertegen," zegt hij, zijn duim nu zachtjes wrikkend bij de basis van haar rits. "Ik heb meer nodig dan alleen maar wrijving. Geef me toegang, Lianne. Ik móét voelen of wat ik voel echt is."

Lianne voelt een explosieve golf van lust. Haar verstand schreeuwt dat dit waanzinnig is, maar de leegte van thuis schreeuwt harder om gevuld te worden. Ze reikt naar beneden, haar vingers behendig. Met een zacht, verraderlijk geluid ritselt de schuif open. Mark kijkt even weg naar de weg, maar zijn blik flitst direct terug naar de donkere opening.

De open rits is een uitnodigende, verleidelijke kloof. Mark ziet het dunne, lichtroze katoen van haar slip, een simpele, alledaagse barrière die zijn bloed onmiddellijk doet koken. Het is geen verleidelijk kant, maar de pure belofte van onvervalste toegang.

"Dit is het comfort dat je vroeg," hijgt Lianne, haar stem nauwelijks hoorbaar. "Eenvoudig katoen. Een eerlijke, natte barrière." Haar hoofd knikt onzeker in de richting van haar slip, een non-verbale bevestiging van de noodzaak.

Mark verplaatst zijn hand; de hitte van zijn handpalm nestelt zich over de binnenzijde van haar dij, en zijn vingers drukken nu vastbesloten tegen de katoenen stof, vlakbij het punt waar de slip het meest gespannen staat van de groeiende vochtigheid. Hij wrijft, diep en bezitterig, over de natte stof en bevestigt zo de waanzinnige gretigheid van haar lichaam. De lichte, klamme wrijving is een laatste, ondraaglijke marteling.

Zonder een woord te zeggen, laat hij zijn hand glijden, diep en langzaam, onder de katoenen stof. Zijn vingers vinden de zachte plooi en drukken direct op de kleine, gezwollen knop van haar genot. De aanraking is direct, explosief. Mark's hoofd is nog steeds gefixeerd op de weg, zijn rechterarm gespannen. Het is een onmogelijke, strakke manoeuvre: zijn pols schuurt tegen de middenconsole, waardoor zijn ritme onregelmatig en haperend wordt, geblokkeerd door de beperkte ruimte.

Lianne voelt de stijfheid in zijn arm en de onregelmatige, geblokkeerde stoot van zijn vingers. De fysieke beperking in de kleine auto maakt zijn poging tot een moeizaam en pijnlijk schouwspel. Ze reageert onmiddellijk op de hapering. Haar eigen hand schiet over de console, niet om de zijne te helpen, maar om haar eigen claim te leggen. Ze vindt de harde, onmiskenbare zwelling in zijn spijkerbroek, zwaar en gloeiend onder de stof. Ze knijpt zachtjes, tekent de contouren van zijn stijve pik, en trekt Mark's blik weg van de weg.

"Dit gaat niet," hijgt ze, terwijl ze de druk op zijn pik even vasthoudt. "Jij hebt de ruimte nodig om te ademen, en ik de ruimte om te geven."

Met een onverwachte, snelle beweging bukt ze zich in de kleine ruimte. Ze grijpt de strakke enkels van haar jeans vast en trekt de broek met een soepele, vastberaden ruk over haar heupen. De donkere stof glijdt met een zacht geluid naar beneden en verzamelt zich bij haar enkels, waardoor ze haar benen nu verder en onbelemmerd kan spreiden, en zijn arm de noodzakelijke, vrije speelruimte geeft.

Mark's vingers, nu bevrijd van de beperking van de console, beginnen gretig aan de laatste barrière te trekken. Hij trekt het katoen strak, waardoor zijn wijsvinger en middelvinger in de natte groef glijden. De slip zit nu vastgeklemd tussen zijn vingers en haar lichaam, een laatste, zinnelijke herinnering aan de kleding die ze zojuist droeg. Hij beweegt zijn vingers in een bezitterig ritme; de stof schuurt tegen de gevoelige huid, waardoor de explosieve spanning te veel wordt. Hij laat zijn vingers even rusten op de natte, dunne stof, een stil, ondraaglijk moment van laatste anticipatie.

"Genoeg van de planning, Mark," hijgt Lianne, haar stem is een bevel. "Twintig minuten is te ver. De noodzaak is nu. Ik kan niet langer wachten op de bestemming. Ik wil hier de waarheid voelen."

Mark ziet de absolute, wilde overgave in haar ogen. Zonder aarzelen remt hij hard en stuurt de auto met een ruk het eerste, smalle, modderige bospad in dat hij ziet. Hij parkeert de auto ruw tussen twee dichte eiken. Hij laat de motor draaien. Hij draait zich om naar haar toe, zijn blik vurig.

Het Bospad

Hun monden vinden elkaar in een explosieve, onmiddellijke kus. Het is een wanhopige, rauwe claim. Zonder een moment te stoppen, trekt hij zijn hand dieper in Lianne's katoenen slip. Zijn duim wrijft met een bezeten, versnellend ritme over haar klit, terwijl hij zijn tong in haar mond dwingt. Lianne's heupen schieten omhoog om de druk te ontmoeten.

Lianne verbreekt de kus, een dun draadje speeksel dat hen nog even verbindt. Haar ogen gloeien van triomf en pure, ontembare lust. "Mijn beurt om te rijden," hijgt ze. Met een ruk trekt ze haar hand van haar eigen genot en plant die met dwingende kracht op zijn gesp.

Mark leunt achterover. Lianne werkt snel. Ze trekt de lederen riem los. De knoop van zijn spijkerbroek is snel gevonden en losgemaakt. Met een zacht, verraderlijk gezoem van de rits geeft Mark’s denim zich over. Ze trekt de broek en de strakke, donkere boxershort met een soepele beweging naar beneden over zijn dijen, waardoor zijn gespannen, pulserende pik tevoorschijn komt. De geur van mannelijke opwinding, warm en zout, vult onmiddellijk de kleine ruimte.

Met een zucht — meer een kreun van anticipatie dan van opluchting — glijdt ze van haar stoel op haar knieën. Ze bukt zich over de middenconsole, haar lichaam schuurt langs zijn borst en buik. Haar hoofd beweegt doelgericht in de richting van de harde, gloeiende schacht. Haar warme, natte lippen omhullen hem. De sensatie is rauw, diep en onmiddellijk. De zoemende motor is nu de enige getuige van de daad.

Met een snelle, elegante beweging laat Lianne hem los. Ze glijdt omhoog, haar gezicht glanzend van zijn speeksel en de warme, zoute geur van zijn opwinding. De jeans, die nog om haar enkels hangt en door haar schoenen wordt tegengehouden, maakt haar bewegingen ongemakkelijk. Met een gefrustreerde, maar vastberaden ruk wrikt ze haar voeten uit haar schoenen en schopt de strakke spijkerbroek de achterbank op.

Ze zit naast hem, enkel in haar katoenen slipje, dat nu doorweekt is en strak tegen haar lichaam plakt. Ze steekt haar vinger in haar natte, openstaande kut en trekt een sliert transparant vocht tevoorschijn. Ze brengt haar natte vinger naar haar mond, en het heldere vocht glinstert provocerend op haar onderlip.

Mark's lichaam verstijft. Hij staart naar de natte, dunne stof die de laatste barrière vormt.

"Genoeg van de auto, Mark. Genoeg van de mond," fluistert Lianne. Haar stem is een bevel. Ze raakt de doorweekte, strakke katoenen stof aan. Haar ogen zijn een bevel. "Neuk me. Nu. Ik kan niet langer wachten. Met die stomme slip nog aan, het maakt me niet uit."

Haar bevel slaat in als een mokerslag. Mark opent de bestuurdersdeur met een ruk. De koude, mistige lucht slaat tegen zijn naakte onderlichaam. Hij stapt uit, zijn broek en boxershort bungelen om zijn enkels.

Terwijl Mark om de voorkant van de auto heen loopt, draait Lianne zich snel en efficiënt om. Ze knielt op de zachte, leren passagiersstoel, haar billen en opengesperde dijen strak verpakt in het doorweekte, strakke slipje. Ze schuift met haar heupen naar het portier, haar hete, vochtige klit tegen de dunne, roze stof, perfect gepositioneerd.

Mark bereikt de passagiersdeur en trekt deze open. De koude, mistige lucht uit het bos stroomt naar binnen en omhult haar lichaam. Zijn blik wordt onmiddellijk getrokken naar de kniehoge heupen. Wat hij ziet, is de ronde, opgewonden welving van haar bilpartij en het natte, donkere katoen dat krampachtig over haar gezwollen, behaarde kut gespannen staat. Zijn handen grijpen haar heupen vast, tillen haar een laatste, beslissende centimeter op.

Hij schuift het doorweekte katoen met een ruwe, bezitterige beweging opzij en werpt een laatste, snelle blik op haar pure, onverhulde roodheid. Zonder te aarzelen, en met een rauwe, dierlijke stoot, drijft hij zijn pik diep in haar natte, gretige kut.

De lust explodeert. Mark's heupen beginnen te beuken. Hij stoot hard en snel. Zijn lichaam is een ongeremde hamer die zich in de zachte warmte van haar lichaam drijft. De ritmische klappen van zijn vlees op haar vlees worden het enige, dominante geluid in het stille bos.

Lianne kreunt, haar gezicht weggedraaid naar het koude raam. Het doorweekte slipje, nu dubbelgevouwen en vastgeklemd tegen de zijkant van haar dijen, schuurt tegen de gevoelige huid. Ze voelt de irritatie onmiddellijk.

"Nee... Mark, die slip," hijgt ze, terwijl ze op de stoten reageert. "Hij knelt... hij schuurt. Maar niet stoppen... alsjeblieft, niet stoppen."

Mark begrijpt het. Hij vertraagt zijn stoten nauwelijks. Lianne's gezicht is verwrongen van frustratie en genot.

"Trek het... trek het kapot!" schreeuwt ze, haar stem hoog en hees van de opwinding. Ze klampt zich aan zijn schouders vast. "Het is een oud slipje, trek het maar stuk! Het moet van me af!"

Mark glimlacht, een wrede, bezitterige glimlach, terwijl hij zich diep in haar boort. Met een snelle, krachtige beweging trekt hij het strak gespannen katoen dat tegen haar heup klemt. Het scheurt met een luide, snerpende klank. Hij rukt de rest van de stukken los en gooit de gescheurde resten achteloos over de stoel. De totale, naakte vrijheid van haar lichaam, onbelemmerd door zelfs de kleinste reep stof, stuwt zijn genot naar een nieuw niveau.

Mark's stoten zijn nu ongeremd en diep, gevoed door haar totale overgave en de frisse, vochtige boslucht die over zijn bezwete rug slaat. De auto deint op zijn veren. Het rubber van de banden kraakt in de modder, alsof het voertuig zelf kreunt onder de impact. Hij beukt ritmisch door. Elke stoot is zo diep dat de kern van zijn heup de zachte huid van haar billen raakt. Lianne schreeuwt, niet van pijn, maar van de ondragelijke, snel opbouwende druk. Haar billen heffen zich op, zoekend naar de stoot, haar knieën weggeduwd tegen de stoel voor maximale diepte. Ze voelt de vlezige, harde punt van zijn pik elke keer de diepte van haar baarmoedermond aantikken, een hete, scherpe sensatie die het vuur in haar buik doet oplaaien. Haar ademhaling is een snelle, ongecontroleerde hijg. Het wit van haar knokkels tegen het leer van de stoel verraadt de intensiteit. Ze is aan het kookpunt. Haar spieren in haar dijen en buik beginnen onwillekeurig te trillen, de aankondiging van de explosie. Ze schreeuwt, een lange, luide, onvervalste kreet die wegsterft in de dichte mist van het bos. De spasmen beginnen diep in haar, golven van genot die haar lichaam schokkend doen samentrekken rond zijn gespannen schacht. Mark voelt de samentrekkingen, de hete, pulserende kramp van haar kut die hem onmiddellijk over de rand duwt. Hij gromt, een diepe, dierlijke klank van pure overgave. Zijn laatste stoot is een rauwe, krachtige bevrijding. Hij stroomt heet en overvloedig in haar, zijn lichaam totaal gespannen, de pik nog diep in de warmte van haar lichaam. Hij leunt voorover en laat zijn hoofd rusten op haar bezwete, trillende rug.

De Nasleep van de Noodzaak[b]

Het zachte gezoem van de draaiende motor vult de lange, beladen stilte. De auto staat schokkend stil. Liannes lichaam beeft nog na; haar spieren zijn zo gespannen dat ze nauwelijks kan bewegen. Marks adem is heet en zwaar op haar rug. Zijn ademhaling is die van een man die zojuist is teruggekeerd uit de oorlog van zijn verlangen.

Na een minuut trekt Mark zijn pik langzaam, met een zacht, nat geluid, uit haar. Lianne kreunt zachtjes. De koude, frisse boslucht vult onmiddellijk de leegte, en dat voelt zowel scherp als bevrijdend.

Mark tilt zijn hoofd op, kijkt haar aan. Zijn gezicht is rood en bezweet, zijn haar kleeft aan zijn voorhoofd. In zijn ogen ligt geen schaamte, alleen een diepe, voldane ernst. Hij strekt zijn hand uit en laat zijn vingers zachtjes over haar gezwollen schaamlippen glijden.

"De noodzaak is vervuld," fluistert hij, en het klinkt als een belofte.

Lianne draait haar hoofd. "Je hebt mijn slipje verscheurd, Mark," zegt ze, met triomf in haar stem. "Ik heb het je bevolen. Het voelt goed dat het weg is."

Ze schuift ongemakkelijk van de passagiersstoel. Ze voelt de eerste, warme sliert van zijn zaad langs haar dijen lopen. Mark reikt naar de middenconsole en pakt het pak tissues. Lianne pakt de gescheurde, natte stukken katoen van de vloermat. Ze houdt ze in haar hand.

Zonder een woord te zeggen, bukt ze zich. Met de gescheurde resten van haar slipje veegt ze zorgvuldig haar schaamstreek schoon, absorbeert het uitlopende zaad en haar eigen vocht. Ze veegt daarna de plek op de leren stoel schoon waar het vocht is gedruppeld. Ze verzamelt het bezoedelde, natte katoen in haar hand.

Ze opent de deur een klein stukje. De koude, modderige aarde van het bospad wacht. Met een snelle, resolute beweging werpt ze de natte, bezoedelde vodden diep in de struiken, waar ze direct in de modder belanden. De noodzaak is vervuld; de sporen worden uitgewist.

Mark, die zijn broek en boxershort al omhoog heeft getrokken, reikt naar de jeans op de achterbank. Lianne trekt haar jeans omhoog. De strakke denim glijdt over haar gladde, gevoelige huid: een scherpe, sensuele herinnering aan wat er zojuist is gebeurd. Ze schuift haar voeten weer in de sneakers.

Ze neemt plaats in de auto. Mark veegt het laatste zweet van haar voorhoofd en nek. "We moeten rijden," zegt hij.

Mark draait de auto. Met een kraak van de banden op de natte modder rijden ze weg van het bospad en terug naar de hoofdweg.

[b]De lange route: Een Nieuwe Afspraak

De auto accelereert en Mark stuurt de snelweg op. De mist begint langzaam op te trekken. Het interieur is stil, maar die stilte is gevuld met hun zware, gedeelde ademhaling. Ze hebben zojuist iets essentieels uitgewisseld.

Lianne's hand vindt die van Mark op de middenconsole.

"Dat," zegt ze zacht. Haar stem is nog steeds een beetje hees. "Dat was geen romantiek, maar het was de meest eerlijke daad die ik me kon voorstellen. We hadden het nodig."

"Het was pure ontlading," bevestigt Mark. Zijn vingers omklemmen de hare, een stevige grip die de betekenis van zijn woorden onderstreept. "De opgebouwde spanning van de hele week, de straf, de leegte. We hebben onze lust bevredigd en de druk van de ketel gehaald. Dat voelt als de meest fundamentele daad van overleven."

"Precies. Geen maskers, geen flirterige zinnen. Alleen de noodzaak. Ik voel me gekalmeerd," zegt Lianne. Ze leunt met haar hoofd tegen de raamstijl en kijkt naar de velden die voorbij flitsen.

Mark glimlacht zacht. "Maar nu de noodzaak is voldaan, Lianne, wil ik je de romantiek geven. Dat is de volgende stap in de overwinning op de leegte. Een plek waar we elkaar écht zien, niet alleen onze honger."

Lianne kijkt hem aan, haar ogen glinsteren. "Een afspraak dan. Maar het moet discreet zijn, en het moet snel genoeg komen, want ik weet nu hoe snel die noodzaak terugkeert."

"Woensdag," stelt Mark voor. "Tijdens de lunch. Ik weet een perfecte plek: een kleine, historische suite in een boetiekhotel in het centrum. Ze hebben daar een open haard en een bad op pootjes. Daar vinden we elkaar, in alle rust."

"Oh, dat is veel beter," ademt Lianne. "Woensdag, luxe en discretie. Wat moet ik doen?"

"Je moet iets van mij dragen," zegt Mark, zijn stem is laag en vastberaden. "Om me te herinneren aan wat je me hebt bevolen te vernietigen. Ik heb een nieuwe set kanten lingerie voor je. Niet de bordeauxrode van de zijden jurk. Een verrassing. Een kleur die ik wil dat je die dag voor mij draagt."

Lianne's handkneep verstevigt. "Hoe krijg ik die lingerie in godsnaam onopgemerkt thuis?"

Mark lacht, de klank is duister en opwindend. "Ik zorg voor de levering. Ik stuur het naar een onopvallend afhaalpunt bij je supermarkt, met een persoonlijke code. Je pikt het morgen op, alsof het een vergeten boodschap is. En de dag van onze afspraak, wil ik dat je alleen dát onder je kleren draagt, Lianne. Geen zijden jurk, geen coltrui. Alleen het kant. Zodat ik weet dat je de beloning hebt aanvaard."

Lianne slikt, haar ogen gesloten. De gedachte aan het dragen van zijn cadeau, verborgen onder haar alledaagse kleding, is een waanzinnige, geheimzinnige opwinding. "Woensdag, 13:00 uur, Mark. Bij die suite. Ik zal de code gebruiken en het nieuwe kant dragen. Dit is de ware akte van de noodzaak."

Mark knijpt in haar hand en richt zijn blik weer op de weg. Ze rijden terug naar hun respectievelijke schijnlevens, maar zijn nu verbonden door de rauwe, snelle daad in het bos en de belofte van de luxe, geplande intimiteit in de stad.

Trefwoord(en): Auto, Bos, Dating, Vreemdgaan, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!