Die Duyvestein is geen concurrent of collega, maar een regelrechte witteboordencrimineel. Het is “maar” een verhaal, maar het getuigt toch van een mentaliteit die niet deugt. Ik hoop dat hij via Fred flink op zijn gezicht gaat. Een prachtig verhaal weer!

Heerlijk toch, zoals Kees uit zijn vel kan springen, maar door Duyvestein lukt dat steeds prima. Waarschijnlijk gaat D. nog eens flink zijn neus stoten aan de familie Jonkman-Boogers. En dan waarschijnlijk net zo hard als de familie de Rooij. Kan niet wachten op het vervolg.

Wat een mooi verhaal, Borrie. Leuke nieuwe vrouw, die Teresa. Kan ook wel eens een prima aanvulling zijn op de harem van Rob, of wordt het toch een commune? Ook het kwartet met Esmee als slavin vond ik geweldig.

Geweldig natuurlijk. Driehonderd afleveringen van Mini met eigenliijk een constante kwaliteit. Het is een soort “Coronation Street”. Vanaf 1960 werden we in Nederland wekelijks verrast met nieuwe belevenissen van die bewoners. Het was zo interessant, dat onlangs in het VK de tienduizendste aflevering werd uitgezonden. Waarmee ik alleen maar wil zeggen, dat ook lange series de lezers kunnen boeien en dat is wat jij voortdurend doet met je soms volkomen onverwachte wendingen.
Iedereen zag natuurlijk in dit verhaal Duyvestein alweer aankomen, maar ik had hem al afgevoerd. Leuk dat hij weer even terug is om toch nog eens kennis te maken met het afdrogen van Kees en Joline. Trouwens Theo en Rogier kunnen ook nog wel eens een leuke duit in het zakje doen. Afwachten weer en vooral bedankt Keith voor zoveel mooi werk!!!

Mooi verhaal, waarin de ontdekking van de sluiting van het mausoleum en de kinderwens van Sanne en Rob centraal staat. Helaas, eerste poging mislukt. En Esmee? Gaat die ook deel uitmaken van de kinderwens? Weer iets voor de volgende aflevering.

Moeder Anna heeft de eerste dag al succes, denk ik. Hans en Vera staan zo te lezen te popelen. Ik ben benieuwd hoe het met Olivia gaat. Die heeft het als zeventienjarige wat moeilijker. Hoop dat het voor haar ook leuk wordt. Je hebt weer een mooi verhaal geschreven

Ik zoek meestal de verhalen op van auteurs, die ik ken. Jou heb ik wel in mijn e-mail staan, maar dat is – met een apart e-mailadres - ook niet altijd succesvol. Ik heb dus vanaf juli 2023 jouw serie “Niemand zeggen” gemist. Vorige week kwam ik jouw verhaal toch tegen en ben deel dertien gaan lezen. Binnen de kortste keren ben ik teruggegaan naar juli vorig jaar en nu ken ik de hele serie. Wat een boeiende gebeurtenissen op dat kantoor, zeker met twee mensen zoals Stephan en Sofie. Ik hoop, dat het toch goed komt, zowel met de relatie Stephan/Sofie als met de fraude! Laat me niet al te lang in spanning, als dat kan (een mens moet maar de tijd hebben om de verhalen te verzinnen en te schrijven). Bedankt Eline…

Eerst zien, dan geloven. Maar ja, vandaag was dan toch deel twee van moeder en dochter op de site te lezen. Moeder, die nog steeds haar dochter stimuleert mee te gaan, heeft aardig in de gaten, waar dochters belangstelling naar uit gaat op een vakantie.
Olivia heeft nu gekozen voor een vakantie met Anna en probeert zich tegenover vriendinnen op te peppen over het gezelligheidsgehalte van de reis. Alleen maar verstandig, stapt ze straks positieg gestemd in het vliegtuig naar Heraklion.
Ben benieuwd wat voor orgie het daar in Chersonisos gaat worden.

Om de woorden van Olaf aan te halen: ik heb een advocaat nog nooit zo geraffineerd haar charmes in de strijd zien gooien. Louise hoort helemaal thuis in het haremgezelschap van Rob. Naast aanzienlijke erotische kwaliteiten lijkt ze ook nog voldoende intelligentie in huis te hebben om een aantal talen, naast Nederlands minstens Duits en Russisch, zeer goed te spreken. En natuurlijk de kennis om roofkunst weer terug te kunnen halen. Tantetje is een aanwinst voor de serie… in alle opzichten.

Dit keer konden we kennis maken met Louise, de moeder van Mieke en Maaike. Zo heelkort door de bocht, denk ik dat ze prima in ‘de harem’ zal passen. Ook zal ze haar kunst, denk ik, moeten inzetten om het zwaard van Robs familie terug te krijgen. Maart ja, dat is jouw verdienste om daar weer een mooi verhaal van te maken.
Als clif-hanger werden we nu verrast met de inhoud van het monument in het mausoleum: wat verbergen de scharnieren. Ik moet maar weer afwachten. Ik laat me verrassen.
Top...