Wie doet het niet met wie? Åland is een grote commune. En, ach, als iedereen daarmee gelukkig is… Het was weer een mooi geschreven verhaal. Top, John!

Je richting en persoonskeuze blijft voor mij onvoorspelbaar, maar is ook meteen het charmante aan dit verhaal: waar het volgende deel over gaat is steeds verrassend. Ik vind het in ieder geval niet erg. Het verhaal over de nieuwe buren getuigt weer van een zeer sociale gemeenschap. In een zo dun bevolkte streek heb je elkaar snel nodig en dat begrijpt men ook prima. Weer een mooi beschreven verhaal, John!

Gelukkig staat er onder het verhaal: “voorlopig einde”. Of het kort duurt of lang, ik vind het de moeite waard om er op te wachten. Het is boeiend en – zonder andere verhalen minder te vinden - geheel anders dan menig verhaal. Vooral door de “gezinssamenstelling” en de wat occulte gebeurtenissen. Ik vind het mooi geschreven en ook de erotiek wordt nooit platvloers! Ik hoop dat je weer inspiratie vindt om door te gaan.

Al met al nog steeds een geweldig verhaal, met veel variatie. Ik heb er weer van genoten en ben benieuwd hoe de meubelfabriek van Esmee het gaat doen. En na de vakantie zullen er wel weer nieuwe aankomende bouwvakkers ingewerkt moeten worden. En … wanneer vraagt Rob Sanne nu eens? Dat zou gebeuren als ze klaar was met die studie, nu dus ongeveer… Ik blijf uitzien naar de volgende aflevering.

Zo, de familie Bongers en consorten heeft het wel goed voor de kiezen gekregen. Alleen moeder Bongers toonde na afloop wel wat spijt. Vader Bongers leek bijna overtuigd van zijn “heilige” missie. Wel, hij heeft zes jaar om daar over na te denken. En de aanranders, die hebben ook een stevige straf gekregen en allen hebben de toezegging van Nadia, dat er een civiele procedure op hen wacht.
En dan het ontroerende stukje van Evelien, van wie de oma in de oorlog in Vught was gefusieerd en de verrassing voor haar dat Kees een aantal indrukwekkende onderscheidingen had, met name het rode koord.
Kortom een geweldige en ook zeer snelle aflevering. Ik durf haast niet te zeggen: “Graag de volgende aflevering zo snel mogelijk!” Doe ik ook niet. Top, Keith.

Wat leuk, dat je weer terugkomt met een volgende serie over Sam. Zoals altijd weer boeiend geschreven en voorzien van diverse spannende momenten. Sam blijft een uitdagend portret. Bij voorbaat wat dwars, maar ook heel trouw aan haar liefde van dat moment. Ik ben benieuwd of Jimmy haar ware liefde is, en/of dat ze toch weer terugkeert naar haar roots. Afwachten en uitzien naar het volgende deel.

Je hebt wel heel spannende opbouw. Na twee afleveringen ben ik toch heel benieuwd hoe ze elkaar ontmoeten op hun dertigste.

Duyvestein heeft een bord voor zijn kop . Slechte onderdelen verzorgen en dan ook nog storingen inbouwen, zodat er weer verdiend kan worden. En dankzij de grote juridische afdeling de mogelijkheid hebben om een rekening buiten de garantie in te dienen. Je moet het lef maar hebben. Ik mag lijden, dat hij stevig zijn neus stoot en bij de Rooij en Bongers kan aansluiten. Wat die laatste betreft, dat verslag zullen we volgende keer wel horen. Het was weer een verhaal om in een keer uit te lezen. Boeiend noemen ze dat. Top.

Waarom heb ik nooit zo’n vakantie gehad? Wat een prachtig verhaal en wat is het weer mooi verteld. Ik heb het geboeid gelezen!!!
Wat een span, die Dieter en Sofia. Ze weten van wanten en niet alleen in bed, maar ook op de bouwplaats. Ze hebben de ruïne van hun station toch opgeknapt. Net als met een kasteel: je moet er veel geduld en enthousiasme voor hebben. Misschien blijven ze wel contact houden met Rob en Sanne. Idee??? Spoor doortrekken van het station naar het kasteel en met een stoomtrein gaan rijden??? Het zal wel te ver en te duur zijn… Maakt niet uit. Het was weer een geweldige aflevering!

Mooi verhaal rondom Ditte en haar dochter Marit. Wat Marit betreft, valt de appel niet ver van de boom. Ook op haar jonge leeftijd lust ze er wel pap van. Gelukkig weten de anderen een oplossing voor mogelijke problemen, zodat ze niet zwanger hoeft te worden.
Maar ook voor Ditte gloort er weer wat hoop, gevoel komt langzaam terug, hoewel ze niet veel meer mag verwachten.
In ieder geval is duidelijk dat Ditte en Jens met hun kinderen meteen opgenomen zijn in de nieuwe gemeenschap. Weer prima verwoord, John!