Slavenfabriek - 1

Nadat ik de laatste hap van mijn avondeten naar binnen heb gewerkt loop ik de trap op om mijn tanden te poetsen. Ik kijk mijzelf aan in de spiegel, haal mijn hand even door mijn haar en loop door naar mijn slaapkamer op mijn werkkleding aan te doen.

Vanavond is de derde avond dat ik ga werken bij de lokale pizzeria hier in de buurt. Het is vrijdagavond en de verwachting is dat veel mensen vanavond eten zullen bestellen dus het aantal ritjes zal vanavond vrij hoog liggen.

“Hey Sebastiaan, ben je er weer klaar voor?” “Ja, heb er weer zin in baas”

“Mooi, want je kan meteen aan de slag. Hier heb je 7 pizza’s en een lijstje met adressen.” De eigenaar van de pizzeria is echt zo’n type die menig werkend mens als baas wilt hebben. Hij is vriendelijk, staat voor je klaar en ziet er ook nog eens goed uit.

Ik loop naar buiten en start mijn scooter op om de pizza’s weg te gaan brengen. De eerste schemeringen komen tevoorschijn en de zon gaat onder. Ding dong.

“Hallo, had iemand hier pizza besteld?” “Ja!!! Pizza jongens! Thanks man” en terwijl de jongen de pizza in ontvangst neemt geeft die me vijf euro fooi, weer mooi meegenomen. Zo, ga ik de huizen bij langs en rijd meermaals heen en weer om nieuwe pizza’s op te halen en weg te brengen.

Ik arriveer om 23:12 uur bij de laatste locatie en daarna zal mijn dienst erop zitten. Het is een groot landhuis met een grote tuin. De poort gaat open. Ik zie dat ik nog een eindje moet lopen dus ik zet mijn scooter even uit. Ik pak de pizza en loop richting de voordeur. Ik bel aan en wacht.

Een man van ongeveer 28 jaar in een rood tenuetje doet open. Hij heeft geen sokken en schoenen aan en het sportshirtje en broekje zit vrij strak. ‘’Hallo, had u pizza besteld?” “Ja, klopt. Ik moet je nog betalen, klopt toch?” Ik kijk op het briefje en het klopt: “Ja, klopt.” ‘’Oké, kom maar even binnen.” De man doet een stap opzij en laat mij naar binnen. De deur gaat achter mij dicht en ik hoor een slot dichtklikken. Een vreemd gevoel sluipt mijn lichaam binnen.

Ik loop achter de man aan door een deur en hij vraagt me plaats te nemen op de stoel. De kamer waarin ik zit lijkt wel op een wachtkamer van de dokter. “Ik haal het geld even voor je op, oké?”

De man loopt weg en kijk ongemakkelijk om me heen. Ik zie dat de kamer 4 deuren hebben en ze zitten allemaal dicht. Ik sta op om de deur waar ik net door heen kwam open te doen. Ik doe de hendel een paar keer heen en weer, ik duw wat tegen de deur aan.

“Verrekt”; de deur gaat niet open. Ik loop naar de andere drie deuren, allemaal gaan ze niet open. Het vreemde gevoel wat ik al had wordt steeds groter maar ik beheers mijzelf en ga weer zitten.

Voor mijn gevoel zit ik al tien minuten op de stoel als ik opeens een stem hoor via de intercom: “Hallo, kom alsjeblieft door de deur.” De deur gaat open en ik sta op en loop richting de deur. Eenmaal in de volgende kamer sluit de deur achter mij. Ik sta in een grote ruimte en ik kijk achter mij, daar staan aan de linker- en rechterzijde twee naakte mannen stijf voor zich uit te kijken alsof ze in het leger zitten. Ze zijn gespierd en hun penis is zo’n 11 cm slap.

Ik krijg het warm en loop verder over een bruine loper die is uitgelegd door de kamer met marmeren tegels. Langs de bruine loper staan om de zoveel meter weer naakte gespierde mannen. Op het eind zie ik iemand in een zwart voetbaltenue in een grote stoel zitten. Links van hem staat de man in het rode voetbaltenue die me binnenliet. De man in het zwarte voetbaltenue begint te spreken. “Hallo Sebastiaan. Zo krijgt de avond opeens een rare wending, of niet dan?” Ik stamel wat: “Uuh.. uuhh…ja, wat heeft dit te betekenen?” “Wees niet zo nieuwsgierig. Maar omdat je het zo graag wilt weten..Zal Patrik het even uitleggen aan je.”

De man in het rode tenue begint te spreken: “Hallo Sebastiaan. Welkom in de Slavenfabriek van Meester. Hier leiden wij een heel arsenaal aan onderdanen op voor onze eerbiedige meester naast mij. “ “Ja…Maar.. Ik ben niet gay! Ik wil dit helemaal niet, laat me gaan!” Terwijl ik dat zeg neem ik een sprintje terug richting de deur. “Hahahaha, je ontkomt hier niet meer aan” roept Patrik en ondertussen pakt hij een fluitje, fluit hij en zegt: “Pak hem en breng hem hier.”

Ongeveer 10 gespierde naakte onderdanen beginnen achter mij aan te rennen en binnen de kortste keren hebben ze me te pakken en tillen ze me mee terug. Ze duwen me op mijn knieën voor de stoel van Meester. Patrik begint weer kalm te praten: “Zoals ik al zei, ontkomen mensen niet uit dit complex. Wij zijn erachter gekomen dat jij sinds kort werkt bij de pizzeria en dat je morgen op vakantie gaat. Dat geeft mooi de gelegenheid om je hier op te leiden.”

Meester praat verder: Zoals je ziet zijn hier allemaal onderdanen van mij, de meeste in eerste instantie ongewild. Maar geen zorgen dat zal snel veranderen. Zoals je ziet heb ik een zwart tenue aan, ik ben dan ook de Goddelijke Meester. Onder mij zijn er zes mensen met een rood tenue. Zij zijn de Teamleiders van de Onderdanen. Onder hun zijn er twaalf mensen met een geel tenue. Zij werven nieuwe onderdanen en trainen onderdanen. Vervolgens heb je nog zo’n drie-en-vijftig onderdanen, zij dragen niks. Zij moeten ALLES doen wat ik beveel.”

“Goed, en jij bent onze nieuwe aanwinst. Dus je gaat je nu als eerste uitkleden.” Zegt Patrik. “Nee, dddatt…wwil ik niet, laatt me gaan alsjebliefftt..” Patrik loopt naar voren met een stok en duwt die tegen me aan, ik krijg een harde schok en val op de grond. “NU, ZEI IK TOCH!”