Mini - 171

Al kletsend dronken we onze koffie en thee en we bespraken de toestand van de familie de Rooij, totdat Wilma er een eind aan maakte met de opmerking: “Genoeg over die club, jongens. Pa, stiefma en zoonlief zitten achter tralies; ik schat in dat ze voor een behoorlijke tijd aan het openbare leven onttrokken zijn, zoals dat zo mooi heet. Dan moeten wij er ook geen tijd meer aan verbranden. Ander onderwerp graag. Trouwen of zo…” Ze trok een ondeugend gezicht.
Joline schudde haar hoofd. “Eerst even iets anders, Wilma, als het mag… Kees en ik wilden graag samen met jullie de ‘Sunsetmarch’ lopen. Voelen jullie daar wat voor?” Fred antwoordde: “Natuurlijk. Wij hebben hem al eens gelopen, ergens in het voorjaar… Maar samen met jullie: graag! Wanneer?” Joline keek ondeugend. “Vanavond? Komt dat uit?”
Ze keken twijfelend. “Ik weet niet of dat slim is, Joline. Vanavond wilden we toch een bruiloft plannen? Wat dachten jullie van morgenavond? Dan sluiten we deze dagen een beetje in stijl af. Niet alleen maar feesten en partijen en bovendien zijn jullie dan een stukje in de richting van Veldhoven…” Joline en ik keken elkaar aan. “Is goed, dan doen we het zo.” Fred bromde: “Dan kan Kees morgen meteen de lunch verzorgen. Dikke kroketten en zo…”

Joline schudde haar hoofd. “Niks ervan met je dikke kroketten, Fred. Ik stel voor dat IK dan de lunch ga verzorgen. Met volkorenboterhammen, biologisch opgekweekte karnemelk en veganistische sojameuk en zo…” Ze giebelde en Wilma lachte. “Mooi, dat is dan ook geregeld. Joline, er zit een biologische supermarkt hier relatief dichtbij; gaan we morgen samen wel heen, als je nog wat nodig hebt. Even als meiden onder elkaar…”
“Vertrekken jullie dan maar om half negen; misschien zijn jullie dan op tijd terug voor de lunch”, bromde Fred sarcastisch. “Ik weet niet of we dan al klaar zijn, Fredje… Er zit ook nog een damesmodezaak vlakbij.”
Hij keek me aan. “Wij gaan vissen, Kees.”

“Niks ervan makker. Dat vieze gedoe met wurmen en zo’n slijmerige karper of een bijtgrage snoek die je van een haak af moet halen… No way. Bovendien loop je de kans dat ik je weer eens een sloot in jaag. Voor de derde keer in je leven. Ga je dat willen? Niet piepen; als de dames gaan shoppen wil ik wel eens de F-16 piloot uithangen of zo.” Hij grinnikte. “Da’s ook een goed plan. Eens kijken of je met zo’n ding überhaupt de lucht wel in komt…” Wilma brak in. “Oké, ook afgesproken. En nu heren… Trouwen! Welke plannen liggen er al, welke afspraken liggen er vast en welke moeten we nog gaan vastleggen?”
Gedurende twee uur waren we zaken op een rijtje aan het zetten. Heel simpel maar effectief: een tijdsbalk maken vanaf dit moment en verder de ‘film’ afdraaien zoals we onze trouwdag hadden voorgesteld, tot en met de bruidssuites en het navolgende ontbijt. “Daarna scheiden onze wegen, Fred… Daarna vertrekken wij met de camper naar Noorwegen. Hebben jullie al enig idee waar jullie huwelijksreis naar toe gaat?”

Wilma begon te lachen. “Ja, dat hebben we. Wij gaan heel burgerlijk op een camping in Drenthe zitten. Vlakbij Dwingeloo. Daar hebben mijn ouders een stacaravan staan. Die mogen we twee weken gebruiken. Heerlijk rustig en in een mooie omgeving. En het voordeel is: Fred kent de omgeving daar nauwelijks, er worden dus geen ouwe oefenkoeien uit de sloot gehaald. En het Dwingelderveld is prachtig, zeker in het voorjaar. Lekker om te wandelen.”
Joline begon te giebelen. “Dan hebben we dus al een adresje voor de eerste koffiestop richting Noorwegen, Kees…” Ik schudde mijn hoofd. “Wat ben jij slecht, dame. Jonggehuwden moet je, zeker tijdens hun huwelijksreis, lekker met rust laten. Die hebben meer dan genoeg te doen. Geen behoefte aan pottenkijkers.” “Nee, dat hebben we dan zeker niet. Zelfs niet van jullie, stelletje geschifte idioten”, bromde Fred.
“Oké… dus hebben we nu de zaken een beetje op een rijtje?” Wilma keek op haar laptop. “Even samenvatten voor de familie Jonkman-Boogers: Kees slaapt in Veldhoven, komt Joline ophalen in Malden met de eigen auto. Vervolgens naar Villa Klein-Heumen voor de plechtigheid. Daarna een rondje Heumensoord voor de foto-sessie. Terug naar Klein-Heumen: receptie. Vervolgens naar Malden: feest bij pa en ma Boogers. Einde feest: richting bruidssuite.” Ze dacht even na. “Wacht even…Moeten jullie, en wij ook, wel een chauffeur charteren; we moeten wel een borrel kunnen drinken op ons eigen feest. Moeten we nog uitzoeken. Vanaf de bruidssuite terug naar Malden, weer met chauffeur. Volvo omruilen voor een camper en hup, richting Noorwegen. Correct?” Joline en ik knikten.
“Oké, dan voor ons: In feite hetzelfde recept: Fred slaapt hier, ik slaap de nacht voor de bruiloft in Utrecht, bij mijn ouders. Fred haalt mij op, we rijden samen, met ouders, broers en zussen richting Villa Klein Heumen. Plechtigheid, fotosessie, receptie, aansluitend naar Malden waar we ons toeterlampion zuipen. Dan naar bruidssuite, dingen doen, misschien nog even slapen, ontbijten, terug naar Malden, dramatisch afscheid nemen en dan verdwijnen wij richting Drenthe. En we komen na twee weken, op de zaterdag elkaar weer in Malden tegen om cadeau’s in te laden, huwelijkse ervaringen uit te wisselen en dan naar huis.”

Ik keek haar aan. “Met name het hoofdstukje ‘huwelijkse ervaringen uitwisselen’ ben ik wel benieuwd naar Wilma…” Een schop tegen mijn schenen was mijn beloning. “Kijk uit, Kees Jonkman…” Een stel fonkelende blauwe ogen keken me strak aan en Fred zei zachtjes: “Dekking, Kees. Zo kijkt ze normaal alleen naar KAM-coördinatoren, beginnende communicatie-prinsesjes of woordvoerders van MKB-Nederland en hun op huwelijkse voorwaarden getrouwde echtgenotes…”
Joline schoot in de lach. “Ja. Ik denk overigens dat ik deze blik niet voor onze aanstaande KAM-coördinatrice hoef te gebruiken.” Fred vulde semi-nijdig aan: “Nee, dat doe ik wel. Wát een bijdehandje…” Ik keek nieuwsgierig. “Vertel, Fred…”
Hij gromde en wees naar Joline. “Jouw beurt, dame.” Ze lachte liefjes. “Wat is er Fred? Kon je het niet hebben dat je even op je plaats gezet werd?” Ze vervolgde: “We hadden het sollicitatiegesprek achter de rug en ik was blij met haar. En zij wilde natuurlijk weten waar ze zou gaan werken, dus ik nam haar mee naar het Backoffice en stel haar voor aan de meiden en aan Fred. Enfin, we raken even aan de praat en Fred zegt op zijn lekker tactische manier: ‘Wil je je bureau hier hebben, of ga je als kwaliteitsgoeroe in een eigen kantoortje zitten? Want het is hier weliswaar heel gezellig, maar zoveel ruimte is er nu ook weer niet…’
Ze kijkt Fred aan en zegt gortdroog: ‘Oh? En als jij nu eens een kilootje of dertig gaat afvallen? Is het ruimteprobleem ook opgelost.’ Fred was minstens vijf seconden stil en ik hoorde mijn enige mannelijke medewerker mompelen dat ze spijt zou krijgen van die opmerking… De meiden lagen onder tafel van het lachen.” Fred keek verongelijkt. “En dat van een juffie van nét twintig, verdomme. Dat wordt lekker vuurwerk straks.” “Het is wel eens goed voor jou dat je wat tegenspraak krijgt, Fredje.” Wilma keek hem spottend aan en zoende lief.
“Gelukkig nooit van jou, kleintje.” “Je neus groeit, Fred. Je neus groeit héél hard nu. Pinokkio.”
Ik lachte hem uit en Fred keek gespeeld sip. “Maar goed, ze is aangenomen”, zei Joline voldaan. “Voldeed voor de volle honderd procent aan de eisen van Theo: vakvrouw, hard werken, op z’n tijd een lolletje en een goed gevoel voor humor.” “Jaja… En wie was weer het bokje? Fred van Laar, verdorie.”

Joline en Wilma maakten tegelijk het bekende gebaar met de hand en de naar de grond wijzende vinger. “Nú, Fredje…” Hij bromde, maar ging plat. Joline giechelde. “En nu nog vijf van mij, Fred…” Hij kwam overeind en mopperde: “Hé Joline, commandeer jij Kees maar. Heb je je handen aan vol. Ben jij belazerd…” Joline lachte hem uit.
We zaten nog een uurtje verder te geinen totdat Fred zei: “Hé Kees… moet jij niet gaan koken of zo? Deze jongen begint honger te krijgen.” “Dat heeft hij altijd, Kees. ’t Is net een Labrador: chronische honger.” Wilma lachte. “Hé ik ken ‘m al wat langer hoor… Vertel mij wat. Op een gegeven moment in Afghanistan waren we op een lange patrouille geweest. Dan eet je alleen gevechtsrantsoenen uit blik. Na een week gaat je dat toch wat tegenstaan. We komen terug op de base, maakten de wapens schoon, uitrusting weer in orde maken, douchen, schone kleren aan en richting eetzaal. Ik heb nog nooit zoveel voer op één bordje gezien…”
Fred bromde: “Ik was tijdens die patrouille een paar kilo afgevallen. Moet toch een beetje op gewicht blijven?” Ik gaf hem een stomp. “Precies. En daarom… Wilma, waar had jij die keukenweegschaal?” Ze wees. “Heb je vol pak suiker voor me?” Wilma keek vragend. “Een vol pak suiker? Een kilo? Wat in vredesnaam ga jij koken, vriend?” Ik grinnikte. “Ik ga geen kilo suiker koken hoor. Ik wil alleen die weegschaal ijken. Een tijdje geleden zei jouw lieve aanstaande echtgenoot dat het een voordeel was dat jouw weegschaal digitaal was. Dan kon hij er wat mee rommelen, zei hij nog…”

Wilma’s blik ging langzaam naar Fred. “Is dat waar, Fredje?” Hij gromde naar mij: “En jij bent mijn bud? Wanneer leer jij eens je grote bek te houden?” Hij kwam overeind en liep langzaam en dreigend naar me toe. “Fred van Laar… Jij gaat niet mijn aanstaande bruidegom molesteren, denk daar goed aan!” Joline’s stem was zacht, maar scherp. Hij keek om. “Ja, maar hij…” “Ik heb een bloedhekel aan de woorden ‘ja maar’, meneertje! Zitten! Laat Kees met rust, anders wordt er niet gekookt. En ‘niet koken’ is vandaag hetzelfde als ‘geen pasteitjes’, begrepen?” Fred gromde nog wat, maar ging verongelijkt zitten.
Wilma pakte de weegschaal, legde er een kilo zout op. “Hmm… die klopt nog.” Toen draaide ze zich om: “Als ik merk dat jij met mijn weegschaal hebt zitten hannesen, burger, dan sta je écht een week op rantsoen, denk daar goed aan! En dan bel ik Jolien op om te vragen of ze jou in Gorinchem in de gaten houdt.”
Hij keek me aan. “En bedankt Kees. Sta ik alsnog 24/7 onder verscherpt toezicht. “Als jij nou belooft me niet in elkaar te meppen, neem ik je, als weer eens een week op rantsoen moet leven, mee naar de Mac, oké?” “Niks ervan Kees! Haal het niet in je hoofd!” Wilma keek me dreigend aan.
“Koken jij! Schortjes hangen in het tweede keukenkastje!” Ik moest lachen; Fred en ik werden lekker onder de duim gehouden, maar op een hele prettige manier.

Ik begon met het eten: aardappels, sla, ‘draadjesvlees’ en rode bietjes. Pasteitjes vooraf en caramelpudding als dessert. En dat ging er een uurtje later goed in! Wilma zei na het pasteitje: “Kees, de bedoeling van een voorafje is toch dat je nóg meer trek in eten krijgt?” Ik knikte. “Ja. Je maakt meer speeksel aan en de maag begint zich voor te bereiden op hetgeen er komen gaat.”
“Nou, dat verklaar ik dan bij deze als 'mislukt'. Nóg zo’n pasteitje en ik kan kan rechtstreeks richting dessert…” Wilma lachte zachtjes. “Ga dan maar even achterover leunen, schatje. Wij buffelen nog even door met het hoofdgerecht. Kom op, Kees!” Wilma zuchtte. “Oké, ik doe wel weer mee. Al was het alleen maar om te voorkomen dat Mr. Veelvraat hier zich weer helemaal volstampt…”

Na het eten, onder het genot van een kop koffie, bogen we ons over het vraagstuk wie we wilden uitnodigen. Joline en ik hadden ons lijstje bij ons. “Dit is wel héél economisch jongens; een aantal gasten boren we een feestje door de neus…”
Fred grinnikte en wij keken hem vragend aan. “Simpel. We vieren nu twee bruiloften in één. De collega’s van DT, onze groep uit Afghanistan missen nu dus één feest; het feest dat er gehouden zou worden als we onze bruiloften apart gevierd hadden.” “Nou ja, het wordt hoe dan ook wel een knalfeest. Op mooie locaties, jongens. Zowel Villa Klein Heumen als bij ons thuis.”
“Hmmm… dan moeten wij jouw ouderlijk huis wel van tevoren inspecteren, Joline.” Fred keek plagend. Joline keek onaangedaan terug. “Dan doen we dat toch? Gaan we morgen richting Malden en van daaruit richting De Oversteek. Pa en Ma zijn thuis, die vinden het vast heel leuk om jullie ook te leren kennen.”
Ze lachte ondeugend. “Hoe ze daar morgenavond over denken, weet ik echter niet.” Wilma keek haar vragend aan. “Meen je dat? Morgen naar Malden? Komt het hen wel uit?” Joline knikte. “Mijn ouders vinden het altijd prima als een van de kinderen komt aanwaaien. Maar ik zal ze wel vragen of ze voorbereid zijn om morgen hun lieve dochter, hun meer dan ideale schoonzoon en hun bruidspartners te ontvangen.”

Fred proestte het uit. “Hun ‘meer dan ideale schoonzoon’? Da’s de eerste keer dat ik Kees zo hoor betitelen. Ik zal ze eens uit de droom helpen… Eens kijken of die bruiloft van jullie nog wel doorgaat.” Joline zei niets, maar stond op, liep naar Fred, plantte haar vinger op zijn borst en zei zachtjes: “Meneer van Laar: als ik ook maar een héél flauw vermoeden hebt dat u mijn aanstaand echtgenoot in een kwaad daglicht probeert te stellen, heeft u twee problemen. Het eerste staat voor u, het tweede is mijn lieve moeder.
Bijgenaamd ‘Hare Secretia uit Malden’. Kees roept regelmatig dat ik vreselijk op mijn moeder lijk, dus alle reden om u zelf bijzonder koest te houden, begrepen? En als aanvullende info: mijn moeder heeft me geleerd bijzonder effectieve oorvijgen uit te delen. En zij kan het ook nog steeds; een aantal weken geleden maakte mijn broertje Ton een opmerking over de relatie tussen de uien in de goulash en het laten van stinkende winden. Een kwart seconde later had Ton een klinkende draai om z’n oren te pakken. Je weet hoe Ton eruit ziet; Jullie ontlopen elkaar qua postuur niet zo verschrikkelijk veel, dus trek je conclusies.”
Wilma begon te lachen. “Dat wordt op je woorden passen, Fredje. Twee blonde feeksen tegenover je…” Hij bromde: “Eéntje is al genoeg…” Joline ging weer zitten, grinnikte gemeen en zei: “Ik zal mijn ouders eens bellen.” Even later hoorde ik de stem van Tony. “Hé dochtertje! Hoe is het in Veldhoven?” “Weet ik niet, Ma. We zitten nu in Rhenen, bij Fred, de buddy van Kees.” Ze kletsten wat en toen vroeg Joline: “Ma, is het goed als wij morgen ergens eind van de ochtend, begin van de middag langskomen om wat dingen voor de bruiloft door te spreken? Dan nemen we meteen Fred en zijn aanstaande vrouw Wilma mee.”
“Da’s goed schat! Gezellig! Kunnen we meteen met hen kennismaken… ten slotte moeten we wel weten wie de hoofdrolspelers zijn tijdens een feest in ons huis.” Even later verbrak Joline de verbinding. “Zo. Vanaf elf uur zijn we welkom.” Ik grinnikte. “Dat scheelt mij weer kroketten in het vet gooien… Dank je wel, schat!” “Heb jij mazzel, Kees…”zei Fred droogjes.

“Maar lui: hoe doen we dat dan met de Sunsetmarch?” “Simpel. Vanuit Malden gaan we naar de brug, lopen de Sunsetmarch en daarna scheiden onze wegen. Jullie rijden richting Rhenen en wij gaan zuidwaarts.” Wilma knikte. “Goed plan. Kunnen we deze dagen in stijl afsluiten.” “Héhé, wat een geregel…” Joline zuchtte. “Een backoffice in toom houden is simpeler.” “Je had ook simpel de receptioniste kunnen blijven uithangen, schat. Had je ten minste één beschuldiging gescheeld: hoe je chef Backoffice bent geworden.”
Ze keek me aan. “Gaan we het gezellig houden, meneer Jonkman? Ik wens op een intiem avondje met vrienden niet herinnerd te worden aan de voormalig KAM-functionaris van DT. Wat ik wél wil is dat we ons eens gaan buigen over een locatie voor de huwelijksnacht. Want daar hebben we het nog helemaal niet over gehad. Ook dat wil ik een beetje in stijl doen. Geen van de Valk-motel of zo, dank je wel.”
“Heb je ideeën Joline?” Wilma keek haar aan en Joline schudde haar hoofd. “Nee. Geen flauw benul. Maar het moet wel een beetje bij Malden in de buurt zijn, want wij gaan de volgende dag daar de camper ophalen.”
Fred stond op. “Daar hebben we techniek voor, schoonheid. Kom, we lopen even naar onze werkkamer, dan zetten we wat wensen in een programma en de elektronica doet de rest.”

We liepen achter hem aan en op de werkkamer ging Fred in de pilotenstoel van de flightsimulator zitten. “Gaan jullie maar op de fauteuils zitten; dan kun je de beeldschermen prima zien.” Even later kwam er een voor mij onbekend zoekprogramma in beeld. “Geen Google in dit huis; ik gebruik een reclamevrije zoekmachine, ontwikkeld door het MIT. Oké, wij zoeken een goed hotel met minimaal twee mooie bruidssuites. In welke cirkel rond Malden?” Even later had Fred een aantal eisen ingevoerd.
Als top drie kwam er uit: Hotel Valmonte in Berg en Dal, kasteel Doorwerth en Hotel Doddendaal in Nijmegen. Wilma en Joline keken elkaar aan toen de drie locaties naast elkaar op de grote beeldschermen kwamen te staan. Beiden zeiden maar één woord. “Doorwerth!” Fred grinnikte. “Dacht ik al… Gaan we maar eens bellen? We zijn nu nog vroeg…” We knikten alle drie.
Even later had Fred de receptie aan de lijn. “Goede avond, u spreekt met van Laar. Ik wil graag informeren of u de nacht van 2 op 3 juni nog plaats heeft in uw bruidssuites.” Het was even stil. “Goede avond meneer. Heeft u een moment?” Even later: “Ja hoor… We hebben dan nog geen bruiloften op het programma staan.” “Dat is mooi. Wij willen namelijk met twee bruidsparen gebruikmaken van twee bruidssuites. Is dat mogelijk?”
Het was even stil. “In principe wel, maar… Houdt u uw bruiloftsfeest elders?” “Ja. Bij de ouders van een van de twee bruiden.” “Dus u wilt alleen twee bruidssuites reserveren? Dan stel ik voor dat u binnenkort eens bij ons langs komt om wat zaken te bespreken.”

We maakten een afspraak voor 2 januari, dan was de manager binnen en even later hing Fred op. “Zo dames en heer… Ook weer geregeld. Gaat lekker zo. Nog meer zaken te bespreken met externe partijen? Zo niet, dan stel ik voor dat we weer naar beneden gaan. Ondertussen is het wel tijd voor een drankje.”

Eenmaal weer in de huiskamer, met een borrel en een wijntje voor ons vroeg Joline voorzichtig: “Hé Fred, hoe is het nu met jou? Spook je nog wel eens door het bed ’s nachts?” Hij schudde zijn hoofd. “Nauwelijks meer, Jo. Over het algemeen slaap ik nu binnen een paar minuten. Op aanraden van het Veteraneninstituut heb ik ook mijn werkritme wat veranderd: als ik nog moet werken ’s avonds doe ik dat vroeg op de avond. Twee uur voordat we willen gaan slapen geen beeldscherm meer aan, maar een goed boek pakken.”
“Of douchen natuurlijk”, vulde Wilma lachend aan. “Twee uur lang? Da’s waterverspilling, Wilma.” Ze lachte liefjes. “Wie betaalt hier de waterrekening? Volgens mij zijn wij dat, meneer Jonkman. Heeft u geen biet mee te maken.” Joline zei droogjes: “Wij hebben een bad waar je met z’n tweeën in kunt. Héél economisch en zo. En in bad vrijen is ook heerlijk; lekker gewichtloos. Kunnen we aanraden.” Fred keek sceptisch. “Met Kees in één bad? Douchen samen met hem was al redelijk grensverleggend. Met name als hij, na een patrouille door de Green, z’n sokken uittrok. No thank you.”

Joline boog zich naar hem toe en tikte op zijn neus. “Gelukkig heeft iedereen z’n eigen voorkeuren, meneer van Laar. Maar ik vroeg jou naar jouw algehele welbevinden. Geen afleidingen richting Kees z’n vuile sokken graag.” Hij keek Wilma even aan en die knikte. “Toe maar Fredje. Is goed…” Hij knipoogde. “Dank je schat.” Bloedserieus keek hij ons aan. “Jolien, ik besef sinds een paar weken wat een drukvat ik was. Die psychologe, je weet wel, de personificatie van de Staphorster Maagd, heeft me in twee sessies compleet uit elkaar getrokken en me vervolgens weer in elkaar gezet.
En me huiswerk gegeven. Ik moest al mijn belevenissen uit met name mijn eerste missie in Afghanistan op papier zetten. En niet op de computer, nee met het handje. Gewoon schrijven, liefst met vulpen. De reden? Dan heb je meer tijd om er over na te denken, fouten kun je niet ongezien corrigeren met een ‘delete-toets’; die moet je doorhalen. En vervolgens moest ik die verhalen voorlezen aan Wilma, zodat zij vragen kon stellen… Dát was nog het moeilijkste.”
Wilma knikte. “We hebben die avonden best wel vaak zitten janken. Maar het luchtte op. Zowel Fred als mij. Ik weet nu veel beter wat voor vlees ik in de kuip heb.” Ik moest grinniken. “Véél vlees, Wilma…” Ze schudde het hoofd. “Geen flauwe grapjes hierover, Kees. Dit is bloedserieus. Ik zou bijna aan iedereen die wil gaan trouwen deze therapie aanbevelen: je leert elkaar zó goed kennen, omdat je door de geschreven woorden in iemands ziel kunt kijken… Ik kon aan Fred z’n handschrift zien of hij emotioneel was toen hij het opschreef. Op sommige bladzijden zaten vlekken van tranen. Onder andere op de bladzijden waarin hij beschreef hoe jullie doden en gewonden moesten bergen.”
Ik knikte langzaam. “Sorry voor mijn flauwe grap, Wilma.” “Van jou kan ik het hebben Kees. Iemand anders had een serieuze snauw gekregen.” Ze legde haar hand op die van Fred. “Wij zijn sinds ons eerste logeerpartijtje bij jullie enorm naar elkaar toegegroeid. Waarvoor dank, want jullie hebben de eerste voorzet gegeven.”
Fred zei niets, maar knikte. Joline stond op en omhelsde eerst Fred, en toen Wilma. “Daar ben ik héél blij mee, lieverds. En die lomperd hier naast me ook. Wij hebben ons best wel zorgen gemaakt om Fred.” Ik volgde Wilma’s voorbeeld. Toen ik Fred een hug gaf, gromde hij: “Bedankt maat. Misschien heb ik dat niet zo goed laten merken. Sorry.”
Ik keek hem aan. “Gelul Fred. Je hebt ons enorm geholpen met alle technische ondersteuning de afgelopen maanden. Met Holtinge, met die roversbende van de Rooij. Daar zijn we jou enorm dankbaar voor. Hé wij zijn buds. Geen verplichtingen over en weer als we elkaar uit de shit helpen. Hoort er bij. Part of the job. Leave no man behind, weet je nog?”
Wilma gaf me even later ook een lieve knuffel. “Dank je wel Kees.” Meer zei ze niet, maar ze keek me daarna even aan en dat was genoeg. “Hé dame en heer… Er is geen stel op de wereld met wie ik liever samen zou trouwen!” Joline glimlachte liefjes. “Ik hoop alleen één ding: dat die bruidssuites in Doorwerth op behoorlijke afstand van elkaar liggen. Als ze naast elkaar liggen, kunnen wij niet slapen als Fred ligt te zagen…” Wilma zei droog: “Dan ga je toch andere leuke dingen doen? In een bruidssuite slapen is zonde van de tijd…” We schoten in de lach.
Fred stond op. “Ik zal nog eens wat drankjes inschenken.” De dames gingen aan de wijn, Fred en ik kozen voor Jägermeister. Wilma zette wat knabbels op tafel.

“En nu wil ik wel wat info vooraf over jouw ouders, Joline… Waarom stellen die hun huis ter beschikking?” Joline keek Wilma aan. “Allereerst omdat mijn ouders schatten zijn. Al jarenlang roepen ze, als het onderwerp ter sprake komt: ‘jongens, als jullie gaan trouwen, kan dat hier. We hebben de ruimte.’ Hun zilveren huwelijksfeest hebben we een aantal jaren geleden ook thuis gevierd: partytenten in de tuin, de garage was omgetoverd tot bar en de eerste kelder was de feestlocatie voor het feest met genodigden. Héérlijk!”
Wilma trok haar voorhoofd in rimpels. “Een bar in de garage? De eerste kelder? Wonen ze in een kasteel of…” Ik grinnikte. “Nee, nog net niet, Wilma, maar veel scheelt het niet…” Joline beschreef kort haar ouderlijk huis en Fred en Wilma zaten ons aan te gapen. “Nu word ik wel héél nieuwsgierig, Jo…” “We zullen jullie morgen trakteren op de ‘grand tour’, Fred. Inclusief wijnopslag van mijn pa en SM-kelder.” Joline giechelde.

“Nou… Maak me gek”, bromde Fred. “Dat gaat lukken, maat. Tijdens de rondleiding die ik kreeg viel mijn onderkaak ook regelmatig op de grond…” De avond ging snel en gezellig voorbij, totdat Fred om half elf zei: “Lui, ik zit hier een beetje in te kakken. Wij zijn eraan gewend geraakt om rond tien uur in bed te duiken. En vandaag was best inspannend. Ik stel voor om lekker te gaan slapen. Morgenochtend rond 09:00 staat het ontbijt klaar.” Hij gniffelde even. “Tot 08:30 is de badkamer voor jullie out of bounds. Dan hebben mijn liefje en ik tijd om te douchen…” Wilma kleurde. “Fréd!”
“We kennen hem langer dan vandaag, Wilma.” Joline lachte. “Naar boven, lui. Jullie hebben mazzel: op de logeerkamer staat ook een tweepersoonsbed van twee meter tien. Onze families tellen dat behoorlijk op prijs.”

En een half uurtje later lagen Joline en ik lekker tegen elkaar aan in een ruim bed.
“Het is gezellig, Kees. Ik heb er enorm veel zin in!” Joline wreef zich tegen me aan. “Waarin, schat?” Een kneep in mijn achterwerk was mijn beloning. “Dát niet schat. Niet nu. Ik heb er zin in om te trouwen. Samen met die twee. Dat wordt een enorm feest!” Ik knikte. “Zeker weten. En nu een ander feestje: Lekker slapen schat.” Ze draaide zich naar me toe. “Ja. Lekker. In een prima bedje overigens. Goed geregeld.” We knuffelden even en toen draaide ze zich om. “Welterusten Kees.” “Lekker slapen Jolien.” Héél vaag kon ik het gesnurk van Fred horen, vlak voordat ik zelf wegdommelde…