Mini - 235

‘Buzz – buzz – buzz…’ Uit gewoonte draaide ik me richting wekker, maar iets hield me tegen. Wat… Ogen open… en ik keek recht in de grijze ogen van Charlotte. “Goedemorgen Lot. Even de wekker tot zwijgen brengen.” Over haar heen een dreun op de wekker: snooze. En weer onder het dekbed.
”Nog negen minuten om even wakker te worden… De eerste dag na de vakantie moet dat kunnen, vind ik.” Achter me voelde ik Joline bewegen. “Hoi schat… Lekker geslapen?” Ik voelde haar knikken. “Ja. Heerlijk warm tussen jullie in. Margot, ben jij al bij bewustzijn?” Een zachtjes “Ja hoor, al een tijdje”, was het antwoord.
Ik tilde m’n hoofd even op en keek voorbij Joline. Twee andere grijze ogen keken me helder aan. “Hoi Kees, goeiemorgen.” Toen kuste ik Joline. “Hé schat. Biecht eens op…” Ik keek haar onderzoekend aan en ze knikte. “Ik had deze schatten verteld dat ze, als ze wilden erbij mochten komen, Kees.” Ze giechelde. “Maar ja… wij waren in slaap gevallen.” Ik grinnikte ook maar. “Ja. Jammer voor deze dames. Wéér een college gemist.”
“Ik heb niks gemist, hoo, klonk het zacht van achter Joline. "Ik heb heerlijk geslapen tegen een heerlijke vrouw aan.” “En ik tegen een heerlijke man”, vulde Charlotte aan. Ik kwam overeind.

“Dames… Ondanks dat ik jullie vreselijk lief vind: ik moet er uit. Er moet vandaag écht gewerkt worden. Willen jullie dadelijk een kopje thee op bed?” Drie hoofden knikten. “Mooi. Lot, ik moet even over je heen, meid.” Ik kroop het bed uit. “Zo. Jullie iets meer ruimte. Ik ga douchen, aankleden en ontbijten.” Even later stond ik onder de koude douche. Dat was even nodig… vanaf het moment dat ik wakker werd stond mijn paal keihard. Iets warmer water… inzepen, afspoelen, koud, er onder vandaan. Grommend droogde ik me af en trok een schone boxer en een T-shirt aan. Verdorie, m’n kleren lagen nog in de slaapkamer… Nou ja, eerst maar even scheren, wie weet waren de dames weer weggedommeld. Maar een paar minuten later moest ik toch m’n kleren pakken.
Voorzichtig deed ik de deur open en zag ik twee donkerblonde koppies met één blond hoofd er tussen. De dames waren elkaar aan het zoenen en dat waren geen onschuldige ‘goedemorgen-zoentjes’. “Hé dames… elkaar niet helemaal te pletter zoenen hé?” “Niet bang zijn, Kees. Er blijft genoeg voor jou over.” Joline giebelde en ik zuchtte maar eens. “Arme professor van Weenen…”
Het dekbed was wat omlaag geschoven en ik zag dat de zussen best wel sexy nachtponnetjes aan hadden. Als ik dat vannacht geweten had… Ik kleedde me verder aan en verdween rap naar de keuken. ‘De man is geen aardappel.’ Wie had dat ook weer geschreven? Oh ja, Toon Kortooms. Hij had groot gelijk...O
ntbijten en thee maken voor de dames. Die bracht ik even later, netjes op een dienblad.

“Zo dames. Drie verse kopjes thee. Overeind graag!”
Het dekbed werd omgeslagen en ik keek naar drie glimlachende dames in mooie lingerie. Van Joline wist ik al wat ze aan had, de zussen hadden twee halfdoorzichtige nachthemdjes aan die weinig aan de verbeelding over lieten. “Jullie zien er prachtig uit, dames. Als ik dat vannacht geweten had…” Lot giebelde ondeugend. “Dan was je niet zo netjes geweest, Kees? Jammer voor je, joh.” Ik zuchtte en Joline knipoogde naar me.
“Ga maar gauw eten jij, over een kwartier moet je weg. Wij vermaken ons nog wel even, nietwaar lieve dames?” Beide zussen bloosden. Ik boog me over het bed heen. “Schatten… Wees lief voor elkaar.” Ik gaf Joline een lange zoen, toen Margot en ook Charlotte. “Tot vanavond.” Zachtjes sloot ik de deur achter me. Ontbijten, laptop pakken, telefoon…

Even later reed ik weg, m’n kop vol gedachten. Over gisteravond, de toestand met pa Bongers, maar ook over vannacht en vanochtend. Joline was heel duidelijk geweest: samen vrijen met de zussen. Ze leren genieten. Ze een hele foute herinnering doen vergeten. Waarschijnlijk lagen die drie nu ook elkaar lekker te verwennen… Je zou bijna omdraaien, terug naar Veldhoven scheuren en bij de dames in bed kruipen. Nee, Kees. Vanavond maar eens kijken hoe we… Nou ja.
Om tien voor half acht liep ik het bedrijfsgebouw binnen. “Goedemorgen Tineke.” “Heee… Een kersvers getrouwde vent!” Ze stond op achter haar desk en gaf me een hand. Gefeliciteerd, Kees. En waar heb je Jolien gelaten?” “Thuis, in bed. Mevrouw is op maandag studente, weet je nog? En die zijn niet zo vroeg…” “Oh ja, da’s waar ook. Nou succes op je eerste getrouwde werkdag!” Ik liep naar m’n bureau en zette mijn spullen neer. Zo… Koffie.
Bij de automaat stonden al een paar vroege vogels. “Goedemorgen, noeste werkers… Hebben jullie de zaak een beetje winst laten maken in mijn afwezigheid of hebben jullie alleen maar lopen flierefluiten?” Ik moest nog wat handen schudden van collega’s die niet op de bruiloft waren geweest en we geinden nog wat, tot Theo binnen kwam. Met in z’n kielzog: Adri. “Morgen Theo, hoi Adri… Nog niet ontslagen, kerel?”
Theo gaf me een stomp. “Niet zo geringschattend over onze ICT-er ad interim, meneer Jonkman! Deze knul doet z’n werk uitstekend!” Ik knikte. “Dat zal best. Niemand binnen DT heeft verstand van ICT, dus meneer duwt op wat knopjes, legt z’n poten op z’n bureau, kijkt interessant en iedereen is onder de indruk… Net als Fred in feite.” Ik kreeg een por in mijn rug en keek om. Ingrid. “Je hebt het wel over mijn vriend, Kees. Pas op!”
Ik grinnikte. “Oh ja… Sorry nog voor het feit dat ik jullie eerste zoentjes zo lomp heb verstoord. Achter de rodondendrons…” Ze kreeg een rood hoofd. “Náárling!”

Theo keek vragend. “Toen jullie zaten te kletsen met Betty ben ik naar meneer op zoek gegaan. In de voortuin bewogen een aantal struiken nogal verdacht, terwijl het bladstil was. Ik heb ze toen maar even verteld dat ze zwaar gezakt zouden zijn voor de camouflagecursus. En ’s avonds, tijdens het dansen vonden de dame en heer het nodig om achter de tent ook nog wat zoentjes uit te wisselen. Joline en ik hadden dat plan ook en liepen achter de bloemenborder. En zagen dit tweetal keurig afsteken tegen het tentdoek. Listig als ze waren liep Ingrid, toen ze klaar waren, de ene kant uit en deze meneer de andere kant uit, vlak langs Jolien en mij. We hebben hem toen maar verteld dat hij ook gezakt was voor het her-examen van de camouflagecursus.”
Ik grinnikte en achter me hoorde ik Henk. “Veel geleerd hebben ze nog niet, Kees. Tijdens een middagwandeling vorige week waren we ze ook even kwijt. Stonden ze te zoenen bij de parkeerplaats.” “Laat ik het potverdorie niet merken, stelletje klefnekken!” De bas van Fred. “Ik stuur je meteen het dak op, meneer!”
“Hé maat… Goed om je weer te zien!” Hij grijnsde breed. “Kom Kees, zoenen. We zijn nu immers samen getrouwd? Wij mogen dat!” Een lachsalvo volgde. Kortom: de sfeer zat er weer goed in en ik was blij om weer terug te zijn. Tijdens de ochtendbespreking, die door Henk geleid werd, werd ik snel en effectief in het plaatje gebracht. Een paar kleine projectjes liepen, een vrij grote order voor een windturbinepark stond op de rol en over een paar weken zou de bouw starten van de verwarming van dat lasbedrijf. Voor de rest was het redelijk rustig; je kon merken dat de vakantie in aantocht was. " Oh ja, Kees: we hebben een schemaatje gemaakt voor die ZZP-ers die meehelpen bij de verbouwing bij Henry en An9333gelique. Over twee weken begint dat project; Jij bent op de vrijdagen aan de beurt. We hebben rekening gehouden met je loopgroepje en je bugel-lessen."
“Mooi heren… Jullie hebben niet stilgezeten! Grote klasse en dank jullie wel.” “Jullie zullen ook niet stil hebben gezeten, Kees…” Frits keek me verwachtingsvol aan. “Klopt, Frits. We hebben heel veel gezien in Noorwegen Zweden. Mooie landen hoor. En die lupine langs de wegen in Zweden, het koolzaad in Denemarken… Prachtig! En heerlijk dat je gewoon je camper langs een beek neer kunt zetten, je tuinstoelen er uit kan halen en tegen elkaar kunt zeggen: ‘Dit lijkt me een mooi plekje… Overnachten we hier?’ Want dat bedoel je toch, beste Frits?”
Hij mopperde wat en ik zei: “Maar hoe dan ook: bedankt voor al je tips over Noorwegen. Dat was soms wel prettig. Maar ook namens Joline een vraag: jullie zijn er een aantal keren op vakantie geweest… Hoe hield Meike het uit, buiten bereik van enig netwerk?” Frits schoot in de lach.
“Oorlog. Mevrouw eiste dan zo ongeveer dat de volgende camping een fatsoenlijk wifi-netwerk moest hebben. ‘Anders stap ik in de eerste de beste stad uit en bekijken jullie het maar!’ Enfin, en dan gaven we er maar aan toe. Maar dit jaar gaat dat echt anders! We gaan weer naar Zweden, en er gaat maar één mobiel mee: die van mijn vrouw. En we gaan wildkamperen. Dus mevrouw is straks gewoon drie weken zonder verbinding. Maar… Mede dankzij wat levenslessen van de firma DT gaat dat helemaal goedkomen! Sinds Kerst hebben we een heel andere dochter in huis.”
“Mooi, man… En haar schoolprestaties?” Henk keek serieus. “Daar hebben we nooit over te klagen gehad. Allebei gaan ze met vlag en wimpel over.” Ik stak m’n duim op. “Kom heren… we gaan weer eens aan ‘t werk. Ik zal me wel door een shitload aan mails moeten worstelen, maar goed… Vanmiddag om 12:00 gaan we weer gezellig een stukje rennen!” Een paar gezichten betrokken en ik grijnsde veelbelovend.

De dag ging in een sneltreinvaart voorbij. Eerst inderdaad een ‘shitload’ aan mails. Drie ervan kwamen van 1 CIMICbataljon, die las ik thuis wel. Eentje van het lasbedrijf in Eindhoven; die meldden dat volgende week de werkzaamheden met hun nieuwe verwarmingssysteem begonnen en of ik daarbij kon zijn. Een mail van Damen: Allard was duidelijk blij met de nieuwe medewerkers in het nautische team. En een mail van Gerard, over die waterkrachtcentrales. Verzonden vanaf zijn privé mailadres. Die stuurde ik ook maar door naar mijn privémail. Ook werk voor vanavond…
Tussen de middag renden we een stuk, onder leiding van Fred. Hij deed het redelijk rustig aan. “Hé, ik heb ook drie weken vakantie achter de rug hoor!” Ingrid katte: “Fijn. Zou je vaker moeten doen. Scheelt ons veel zweet en behoorlijk wat ruimte en lawaai in het backoffice.” Proest…
’s Middag bespreking van de teamleiders bij Theo. Voor de eerste keer vandaag zag ik Rob. “Hé Rob, goedemiddag!” “Middag, Kees. Al weer een beetje gewend?” Ik zuchtte. “Iets met een sneltrein die op volle vaart rijdt en waar je in moet springen…” Gonnie zei droogjes: “Geen medelijden, Kees. En morgen heb ik het met Joline ook niet.” Theo leidde de vergadering zoals gewoonlijk: informeel, maar wel met een behoorlijke snelheid. Geen onzin.

Hij besloot met een verrassing. “Dames, heren: zoals jullie weten ga ik over drie weken op vakantie. En DT heeft geen adjunct-directeur. Ik heb een voorstel en wil graag dat jullie daar goed over nadenken. Gertie en ik gaan drie weken weg. In die weken zou ik graag zien dat Kees en Joline mijn plaats innemen.”
Mijn onderkaak viel bijna op tafel. “Wát?” Hij keek me aan. “Ik zat er al een tijd over te puzzelen, Kees. Gertie bracht me op dat idee. Jij bent goed op de hoogte van de technische projecten, Joline is prima op de hoogte van de commerciële dingen. Met de nodige ondersteuning van de lui in deze ruimte én de dames Bongers weten jullie exact wat er binnen of buiten DT gebeurt. Net als met Kerst: ik neem mijn zakelijke mobiel niet mee. Ik wil een ongestoorde vakantie, samen met mijn lieve echtgenote. Dat beviel ons met Kerst méér dan uitstekend en meer zeg ik daar maar niet over.”
Hij grinnikte even. “Denk er over, Kees, samen met Jolien. Jullie staan er niet alleen voor. En nee, jullie hoeven ons niet te vervangen op de ‘netwerkdagen’ van de Kamer van Koophandel of de Rotary.” Het gezelschap lachte en ik veegde mijn voorhoofd af. “Das inderdaad wel een opluchting, chef.” Hij grijnsde. “Toch zal dat op enig moment moeten, jongeman. Met alleen technische kennis kom je er niet; netwerken is minstens zo belangrijk. Ik heb er ook een bloedhekel aan, maar soms houdt je bedrijf er iets leuks aan over. Graag wil ik op vrijdag antwoord, Kees. Overleg dit thuis goed. Je bent nu getrouwd, dus je weet ondertussen hoe het werkt.”
Hij glimlachte en sloot vervolgens de meeting af. Even later liep ik in gedachten verzonken naar mijn bureau. Theo vervangen gedurende drie weken… Potdomme… Even verwerken, hoor. Achter me hoorde ik wat schuiven en in de weerspiegeling van mijn monitor zag ik het silhouet van Fred.
“Hoe denk jij er over, meneer van Laar?” Hij was niet verwonderd dat ik hem had opgemerkt. “Gewoon doen, Kees. Wij ondersteunen jullie maximaal, dat weet je. En verdomme man… Jolien en jij zijn een gouden team! Bijna dezelfde opzet als Theo en Gertie: zij de commerciële dingen, jij de techniek. Gaat prima.” Een dreun op mijn schouder volgde.

Ik draaide me om en keek hem aan. “Weet je het zeker?”
Hij ging zitten; de fauteuil kraakte een beetje door zijn gewicht. “Luister makker: in Afghanistan werd je óók voor de leeuwen gegooid, weet je nog? En toen had je ongeveer één seconde de tijd om je voor te bereiden, toen Grad Dekker uitgeschakeld werd door die handgranaat. En je nam naadloos de leiding, en iedereen accepteerde het. Zonder gezeik.
En toen je een week later de strepen van Grad op je schouders kreeg accepteerde iedereen dat ook en wás je onze groepscommandant. En na twee weken wisten we niet beter. En je deed het perfect. Onder gevechtsomstandigheden, meneer Jonkman.
En DT? Ja, er gaat veel geld in om en het personeel is afhankelijk van Theo’s beslissingen of ze volgende maand nog salaris krijgen of de WW in gaan. Boeit dat? Ja, natuurlijk. Maar de verantwoording over negen mensenlevens in een missiegebied is een stuk groter, Kees.” Hij keek me recht aan. “En samen met Jolien kunnen jullie dat. Bovendien…” hij grijnsde vals, “…het is maar voor drie weken. Is het écht spannend, dan kun je altijd zeggen: “Kunt u over twee weken terugbellen? Dan is Theo er weer. Want ik geloof dat de beslissing om DT te verkopen niet binnen mijn bevoegdheden valt. Of zoiets…”

Ik schoot in de lach. “Nee, dan heb ik ruzie met Gertie en dat ga je niet willen…” Ik keek hem aan. “Dank je wel voor het spiegelen, Fred. Had ik even nodig.” “Dat zag ik, toen je naar je bureau liep. Je liet je kop hangen en je gedachten waren mijlen ver weg. Samen met Jolien en met ondersteuning van de rest van deze gekken hier komt alles op z’n pootjes terecht, Kees.” Ik knikte. “Er is iets anders ook op z’n pootjes terecht gekomen, Fred…”
Compact schetste ik hem de mislukte overval van Bongers & co van gisteravond. Hij kneep zijn ogen samen. “Wat een … Nee, dat ga ik niet zeggen. Je begrijpt me zo ook wel, denk ik. Enfin, het hele zootje zit nu weer in een politiecel?’ Ik knikte. “Mooi. Opgeruimd staat netjes.”
Hij was even stil. “Hoe waren de zussen er onder, Kees?” “Toen we hoorden wat er zou gaan gebeuren eerst bang, toen ontsteld toen Joline en ik even onze buksen inschoten, maar daarna veranderde er iets en zeiden ze: “Vluchten staat niet meer in ons woordenboek. En toen het hele zootje geboeid in de gang zat, maakte Margot een sarcastische, nee; een zwaar cynische opmerking hun kant uit; Charlotte liep daarna naar haar ex-toekomstige bruidegom toe en spuugde hem recht in zijn lelijke snoet. Daarna liepen ze de kamer in: koppies omhoog. Toen het zootje weg was, hebben we nog wel een wijntje gedronken om iets makkelijker in slaap te vallen, zeg maar.”
Hij gromde wat. “Kees, ik ben in staat om naar Groot-Ammers te rijden en daar de boel kort en klein te slaan.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee Fred, dat doen we niet. We halen nog een bak koffie, Fred. Daarna ga ik tekenen of zo en jij gaat weer op knopjes drukken of Ingrid pesten. Je ziet maar.” Hij gromde iets en ik legde een arm op zijn schouders. “Dank voor het spiegelen, maat. Jij bent een deel van mijn geweten en daar ben ik verdomd blij mee.”

Achter me hoorde ik een kuchje en de stem van Ingrid. “Oh, ik zal de vers getrouwde jongelui maar even met rust laten, geloof ik. De eerste zes weken na een bruiloft heb je recht op een knuffelmomentje, ook in de baas z’n tijd, heb ik ergens gelezen…” “Trút!” baste Fred en ze giebelde. “Ik kwam even zeggen dat Kees en Joline het gewoon moeten doen.” Ze keek me aan en toen Fred. “Maar ik geloof dat de bedrijfsgorilla van DT ook al zoiets heeft gezegd.” “Tutje.” Ik deed de deur achter haar dicht. “Lief van je, Ingrid. Maar even iets anders: hoe is het tussen jou en Adri? Of mag ik dat niet vragen?”
Ze lachte, maar werd ook een beetje rood. “Na jullie bruiloft zijn we een paar keren bij elkaar geweest. Ik bij hem thuis en bij Theo thuis, hij bij mij. En het is een heerlijke vent! Lief, zorgzaam… Ik ben gek op hem, hij op mij. Hij heeft ondertussen z’n MBO-diploma ICT: geslaagd met een 9,8 gemiddeld. Na de vakantie gaat hij naar het HBO, daar was geen seconde twijfel over. Héél anders dan mijn vorige relatie.”
Ze zweeg even, keek ons aan en zei: “En jullie zijn de eersten die dit horen en ik draai jullie je nek om als jullie je grote bek niet houden, maar: met deze knul wil ik trouwen. Zonder twijfel.”
“Dat zul je hem toch écht ook moeten zeggen, Ingrid.” Fred’s stem was laag en zacht, teken dat hij serieus was. “Ga ik ook doen, Fred. Zaterdag gaan we samen een dagje naar zee, en daar vraag ik of hij het ziet zitten om met me te trouwen. Als hij z’n studie achter de rug heeft.”
Ik trok een wenkbrauw op. “Jij vraagt hem?” Ze knikte. “Ja. Want de lieverd is nog steeds veel te verlegen… Als we bij elkaar zijn vraagt hij nog steeds of hij me mag zoenen…” “Nee is ook een antwoord, Ingrid…” Ze keek me boos aan. “Ik zal het aan Joline doorgeven, nou goed? Lompe pummel…” Ze deed de deur open en voor ze verdween kregen we een knipoogje.

Ik deed de deur zachtjes dicht. “Zo. Die hebben we te pakken, Kees. Zomaar een primeur van ons KAM-prinsesje.” Ik knikte. “Ja. Mooi voor die twee. Hoe heeft Adri het gedaan, de afgelopen weken?” Fred grinnikte. “Hij is natuurlijk nog niet zo briljant als ik, maar hij heeft goed werk geleverd. Een DDos aanval heel effectief afgeweerd met een trucje wat ik nog niet kende: alle mails en shit die op DT werden afgevuurd af laten ketsen en doorgestuurd richting afzender, een of andere klootviool in India. Die was daarna uit de lucht. Verder heeft hij de servers van DT een beetje opgeruimd; had ik nog geen tijd voor vrijgemaakt. We hebben nu de helft meer serverruimte. Kortom: die gaat een leuk salaris van Theo krijgen als hij weer naar school gaat.”
“Mooi man… En nou eruit; ik heb wat werk in te halen, geloof ik.” Fred dreunde de gang weer door, richting Backoffice. Als hij op weg was om iemand te verrassen liep hij geruisloos; als hij klaar was met z’n ‘geintje’ hoorde het gebouw dat hij onderweg was. Goed dat DT op de begane grond was gevestigd…

De rest van de middag was druk. Personeeldingen wegkoppen. Rotwerk, maar het hoorde erbij. Rond half vier kwam er een mail binnen van een installatiebedrijf. Há, de uitgewerkte tekeningen en de kostenspecificatie voor het luchtbehandelingssysteem van het lasbedrijf uit Eindhoven. Even de tekeningen checken… Wacht even… De tekeningen klopten op een aantal punten niet. Een aantal bochten extra in de leidingen bij de warmtewisselaars? Wel verdomme! Die prutsers hadden een aantal componenten vervangen door goedkopere. Onder andere de warmtewisselaars. En daar ging het nou juist om! Spul uit China, ik herkende de vorm. Een rechtse klik met de muis... de eigenschappen van de tekeningen. Gewijzigd! En op de specificatielijst met onderdelen stonden ‘toevallig’ de originele warmtewisselaars, compleet met typenummer; per stuk 15.000 euro duurder. Toeval? Ik geloofde er niks van. Ik zette een paar grote, rode digitale kringen rond de componenten die zij ‘vervangen’ hadden en stuurde de tekeningen retour naar de afzender: de werkvoorbereider van de installateur. Een mail erbij die weinig aan duidelijkheid te wensen over liet:

“L.S. De rood omcirkelde componenten stonden niét op de oorspronkelijke tekening van DT. Dit zijn imitaties uit China; capaciteit is 2/3 van de originele componenten, prijs is 15.000 lager. De door mij aanbevolen warmtewisselaars, inclusief typenummer, staan echter wél op de onderdelenspecificatie, inclusief prijs. Kan iemand mij dat even uitleggen? Ik wil graag binnen 24 uur antwoord. Groet, Ir. C. Jonkman, Developing Technics.”

Binnen een kwartier: telefoon. De werkvoorbereider. Die begon een omstandig verhaal over levertijden, workflow en andere prietpraat.
Ik onderbrak hem nogal bot. “Meneer, wilt u mij eens uitleggen waarom er in mijn tekening geknoeid is? Ik sla al mijn tekening op met een speciale code. Die code ontbreekt bij de tekening die ik terugkreeg. Er zitten bochten bij de warmtewisselaars die er eerst niet in zaten. Reden: de Chinese warmtewisselaars hebben iets andere afmetingen en de in- en uitlaten zitten op een andere plaats. Vandaar die bochten. En toch zie ik de oorspronkelijke, Duitse, warmtewisselaars én hun oorspronkelijke prijs dan wel op de specificatie staan. Ik ben niet helemaal seniel, hoor…”
Hij stotterde wat, kon niet zo goed uit zijn woorden komen, dus hielp ik hem even.
“Ik zal u vertellen waarom, meneer: omdat u door deze truc zo’n 15.000 euro per warmtewisselaar bespaart. Maar die rekent u doodleuk wél door aan de klant… Ik denk er over om nu de klant te bellen en ga eens met hen praten of ze nog met u in zee willen.”
Hij lachte schamper. “Meneer Jonkman, natuurlijk willen ze dat. Denkt u nou echt dat men binnen drie weken een andere installateur vinden die deze klus uit wil voeren? Ik had u slimmer gedacht. En bovendien… Uw bedrijf kan er ook wel wat aan overhouden hoor. Wij zijn niet zo krenterig.” Dat was de druppel; ik verbrak de verbinding, witheet. Oké Kees… En nu?

Eerst maar eens naar Fred. Ik liep het backoffice in, waar Fred en Adri verdiept zaten in hetgeen op hun beeldschermen te zien was. “Fred…” Hij keek op. “Oh shit. Er is iets. Vertel, Kees.” “Kun jij een telefoongesprek van mij van vijf minuten geleden terughalen?”
Hij knikte. “Met je werktelefoon? Da’s een kwestie van op een paar knopjes drukken…” “Ja daar is hij best goed in, Kees!” Gonnie keek spottend over haar beeldscherm, maar ik ging er niet op in. En ze zag dat ik niet in de stemming was om geintjes te maken. “Sorry.”
Fred keek me aan. “Wat is er aan de hand?” Ik schudde mijn hoofd. “Zet dat telefoongesprek maar bij mijn bestanden op het netwerk, Fred. Wellicht hebben we dat binnenkort hard nodig.” Hij gromde wat en zijn vingers gingen snel over de toetsen. “Done.” “Dank je wel makker. Nee, je hoort het nog wel Eerst naar Theo.”

Ik liep de gang door, wéér bij Theo naar binnen. “Theo, heb even? Iets serieus…” Ik deed de deur achter me dicht en vertelde kort en bondig hoe de vork in de steel zat. Hij fronste. “Geef Angelique eens een brul, Kees.”
Ik deed de deur open. “An, kun je even bij Theo komen?” Een vrolijk: “Ha, directiekoekjes!” was haar reactie. Maar toen ze binnenkwam zag ze meteen dat er iets aan de hand was en ik praatte haar snel bij. “Laat me dat telefoongesprek eens horen, Kees…”
“Staat op de server chef, onder mijn bestanden. Ik mag aannemen dat jij, als directeur, daar in mag neuzen.” Hij gromde wat. Even later was het gesprek te horen en nadat de ‘in gesprektoon’ te horen was, keek hij op. “Oei… Dit is vuurwerk Kees. Als we hiermee naar dat lasbedrijf gaan, gaan die meteen op zoek naar een andere installateur, daar kun je donder op zeggen.”
Ik knikte. “Die kans is inderdaad vrij groot, chef…” Hij keek naar Angelique. “Hoe kijk jij hier tegenaan An?” Ze trok een wenkbrauw op. “Geen paniek Theo. Dit is nogal duidelijk bewijs dat er een poging gedaan is om dat lasbedrijf pootje te lichten. En als Kees niet had zitten mierenneuken in z’n tekeningen, was het niemand opgevallen…”
Ik stoof op. “Mierenneuken, mevrouw Jacobs? Kijk je een beetje uit?” Ze knipoogde. “Blij toe dat je dat gedaan hebt, Kees.” Theo nam een besluit. “Kees: we laten dit exact 24 uur sudderen. Als we binnen 24 uur nog niets gehoord hebben, ga ik eens met de directie van de installateur praten en ze vertellen dat er een probleempje is met hun tekeningen. En als ik ook maar een flauw vermoeden heb dat ze ervan af weten is mijn volgende telefoontje naar lasbedrijf van Goort. Om hen hiervan op de hoogte te stellen. En dan zijn ze van Goort kwijt als klant, denk ik.”
Hij keek op z’n horloge. “Hoe laat was dat telefoongesprek, Kees?” Ik wees op zijn beeldscherm. “Dat kun je toch zelf zien? Datum en tijd staan er onder. Wel een verzoek: als jij al mijn telefoontjes kunt zien en lezen, geldt dat dan ook voor alle appjes die ik aan Joline stuur? En de antwoorden daarop? Dan verzoek ik je vriendelijk doch dringend om dáár een beetje discreet mee om te gaan. Alsjeblieft.”
Angelique schoot in de lach. “Oh, Theo, die lijken me juist zo interessant… Zullen we die eens lezen als ik weer eens wat ‘juridisch gezeik’ moet doornemen?” Ik deed een stap naar haar toe en kneep even in haar nek. “Klein mormeltje… Bemoei je met je eigen piraat! En je appjes naar hem toe!”
Ze keek op en knipoogde. Theo zat te denken en keek toen op. “Morgenmiddag om vier uur weer even hier, meneer en mevrouw. Als ik antwoord heb, krijgen jullie dat te horen, bij geen antwoord ga ik die toko dan eens bellen. Oké?” We knikten. “Mooi. 3Kees: als iemand van die installatiefirma jou belt: meteen en zonder commentaar naar mij doorverwijzen. Niet mee in discussie gaan.
En nu naar huis jij; die drie dames komen straks helemaal suf uit de collegezalen gestrompeld; zorg maar dat er iets lekkers op tafel staat uit het receptenboekje van je schoonmoeder!” “Jawel chef, zeker chef… Tot morgen chef… En An!” Ik keek op m’n horloge: tien over half vijf alweer. De piraten waren als naar huis. Ik sloot mijn computer af, deur dicht, brul richting backoffice en receptie en ik stapte in de auto.

Héhé… Weer terug in de dagelijkse gang van zaken. En de file. Het was op de A15 en de A2 behoorlijk druk. En bij de afslag naar Vught stond het vast. Nou ja… Ik zat warm, droog en met goeie muziek om me heen, dus niet te druk maken, Kees. Na tien minuten reed het weer en om vijf over half zes deed ik de deur in Veldhoven open. In de kamer zaten Charlotte en Margot lekker op de bank; Joline was in de keuken bezig. “Hé schat… dag dames.” Ik omhelsde Joline. “En? Op de pijnbank van professor van Weenen gelegen?” Ze lachte. “Nee hoor. Hij feliciteerde me aan het begin van de eerste pauze en zei dat hij wel wat consideratie had met nét getrouwde dames. Ongeveer één week, voegde hij er aan toe.”
“Wat een soepele prof hebben jullie, zeg. Maarre… schoonheid, dit is niet conform de opdracht van onze directeur. Die gaf mij een uur geleden de opdracht om als de weerlicht naar huis te gaan en iets te koken uit het receptenboekje van mijn schoonmoeder. En nou sta jij in de keuken…” Joline’s ogen twinkelden. “Lief van onze directeur. Ga ik hem eens uitgebreid voor bedanken. Maar dan had hij je ook om drie uur moeten laten gaan. Wij zijn al twee uurtjes thuis. Het laatste college hebben we in goed overleg laten vallen; die stof hebben we vorig jaar ook al gehad. Maar… Jij mag de tafel dekken, dan doe je ook eens wat nuttigs. Vandaag de hele dag zitten tekenen natuurlijk…”
Ze keek nu spottend. “Ja, bijna. En Adri en Ingrid zitten pesten natuurlijk. Ook bijzonder leuk.” Ze zuchtte en uit de kamer kwam de stem van Margot. “Moeten wij die twee morgen ook weer nazorg verlenen.” Ik draaide me om. “Ja. En dat vind Adri vast niet zo erg, die onverdeelde aandacht van twee knappe dames. Of Ingrid er zo blij mee is…” De zussen giechelden. Even later zaten we te eten: hete bliksem, oftewel stamppot aardappelen, appels en ui. Een lekkere jus er overheen met spekjes… “Dit is een van m’n eigen recepten, Kees. Geleerd van een huisgenote toen ik op kamers zat.” “Als je nog contact hebt met haar: bedank haar hartelijk mede namens mijn smaakpapillen, maag en de rest van mijn spijsverteringsstelsel. Heerlijk!”
Joline keek even afkeurend. “Smaakpapillen oké, maar de rest zal ik haar besparen. Wellicht denkt zij ook in plaatjes.” “Of in geurtjes”, zei Charlotte droog, wat een vieze blik van haar zus opleverde.

Het dessert was een simpele vanillevla uit een pak. “Sorry, geen inspiratie voor een beter toetje. En ik had zin in gewoon Hollandse vla.” Toen keek Joline me strak aan. “Hé, geen gevat antwoord van mijn echtgenoot… Wat is er, Kees?” “In feite twee dingen, schat…”
In het kort vertelde ik over de vervanging van Theo tijdens zijn vakantie. “Daar moeten we het eens goed over hebben, deze week.” Joline dacht na. “Niet nodig. Kunnen we het? Ja, zeker met de ondersteuning van de andere teamleiders. En we hoeven geen grote dingen op eigen houtje te beslissen toch? Alleen maar de toko draaiend houden? Nou, dat stelt geen lor voor. Al die teamleiders doen toch waar ze zelf zin in hebben…” Ze giechelde. “Kan ik eindelijk mijn oudste broer opdrachten geven. En hij kan er niks tegen doen! Dat alleen is al genoeg reden…”

Ik reageerde nauwelijks op haar geintje. “Kees! Zit het je zo hoog?” “Nee schat, er is nog wat…” En ik vertelde de verkorte versie van het incident met de tekeningen en de kostenspecificatie van de installateurs en besloot met: “…en voor morgen 16:00 wil Theo een fatsoenlijk antwoord van hen. Zo niet, gaat hij ze zelf benaderen. En tot die tijd moet ik elk telefoontje van die toko onmiddellijk doorverwijzen naar Theo.”
Joline dacht na en keek me toen aan. “Die officier van justitie die we spraken na de inval van Floris en stiefma had groot gelijk, Kees. Jij hebt een bijzondere gave om jezelf in de nesten te werken.” Ik haalde mijn schouders op. “Ik kijk elke tekening die terugkomt altijd na, Jolien. Standaard. Dat is een lesje wat ik geleerd heb bij dat bureau in Amsterdam aan de Zuidas. Daar wilde men ook nog wel eens ‘creatief’ omgaan met mijn ontwerpen om het zo goedkoper te maken.”
“Je hebt dat telefoongesprek bewaard? Is dat niet strafbaar?” “Staat in de kleine lettertjes van elk contract van DT.” Charlotte mengde zich in het gesprek. “Een van de aanbevelingen van Angelique, vertelde ze me.” Joline bromde wat en keek me toen aan. “Het ligt nu bij Theo, Kees. Loslaten. Jij hebt geëscaleerd, zoals het hoort. Nu is het aan Theo. En aan het lasbedrijf. Punt.” Ze keek me strak aan.
“Ja, maar…” Een bits: “Daar houden wij hier niet van, meneer Jonkman! Loslaten, zei ik. Je hebt nu andere dingen aan je hoofd.” Ze trok me naar zich toe en duwde mijn kop tussen haar borsten. Even later liet ze me los. “En?” Ik mopperde: “Ja, dat zijn wel andere dingen, ja…” “Precies. En daar heb je het behoorlijk druk mee. Morgen is er weer een dag, Kees. En nu is er de afwas. Mag jij gaan doen. Ik ga even lekker languit op de bank liggen zappen, denk ik.” Margot en Charlotte hielpen mee om de tafel af te ruimen en de afwas in de machine te zetten. “Dank jullie wel, lieve dames, dat jullie een arme sloeber even meehielpen.” Charlotte zei: “Ja, zo zijn we. En we maken nog koffie ook. Tenminste… Joline? Ook koffie?” “Lekker, Lot!” Ik kreeg een pets voor m’n billen. “Wegwezen jij, op de bank, naar je vrouw.”

Tijdens de koffie zag ik een knipoog van Lot richting Joline gaan. “Wat wordt hier geregeld, dames? Ik voel aan m’n water dat hier iets broeit! Vertel!” Joline legde haar arm om me heen. “Schatje… Ik weet dat het misschien niet de meest ideale timing is en zo, maar… Gisteren hadden wij een plannetje, wat door bepaalde lieden ruw werd onderbroken. En vannacht hebben we dat deels uitgevoerd, maar merkten we dat met z’n vieren op ons bedje liggen toch wat krapjes was. Wij hebben daar vanmiddag even over gesproken; als we nu de matrassen van deze dames eens hierheen slepen en een matras van ons erbij leggen? Dan kunnen lekker naast elkaar liggen tijdens onze lessen…”
Ik keek haar aan. “Zeker weten?” Joline knikte. Ik keek naar de zussen. “En jullie?” Vier grijze ogen keken me aan. “Zeker weten, Kees.” Ik knikte. “Oké… Nogmaals: dank voor het vertrouwen, lieverds.” Joline sprong op. “Kom. Hetzelfde riedeltje als gisteren: gordijnen dicht, deuren op slot, telefoons uit; we zijn niet thuis. Meiden, halen jullie je matrassen even op? Daarna omkleden! Dresscode: Dressed to thrill!”
De zussen verdwenen in hun kamer en ik keek Joline aan. “We hebben het er vanmiddag over gehad, Kees. Ze zien er naar uit. En ik ook… Het is heerlijk om met die twee te vrijen.” Ze bloosde een beetje. “Vanmorgen ook nog even gedaan, voordat we uit bed gingen.” Ik lachte. “Ik dacht het al. Was er blij om.” “Kom, wij ook een matras van bed af halen. Daarna omkleden, schatje. En jij nog even douchen en scheren, alsjeblieft.” Tien minuten later stond ik onder de douche. Nou Kees… Hoe gaat dit aflopen…? Eenmaal onder de douche vandaan liep ik de slaapkamer in.

Joline zat op bed, haar schoentjes aan te trekken. Een dun, rood jurkje, mooie nylons, schoenen met hoge hakken, mooi opgemaakt… Super-vrouwelijk! Ze zag mijn gezicht. “Kom hier, Kees.” Ik ging naast haar zitten en ze trok met dicht tegen zich aan.
“Lieve schat, die twee zijn helemaal gek op je. Maar ze weten ook dat jij van mij bent. Lot zei tegen me: “Jolien, we willen jullie bedanken voor alles wat jullie voor ons doen. Maar ook alles leren over de liefde tussen een vrouw en een man. Dat het anders kan dan wij tot nu toe hebben ervaren. Zachtjes, teder, lief… En jullie kunnen ons dat leren. Iemand anders niet…” En daarna gaven ze me een hele lieve zoen. Wees lief voor die twee, Kees. Net zo lief als je voor mij bent. Laat ze genieten van sex en zorg dat al die nare herinneringen weggaan.”
Ze trok me naar zich toe en fluisterde: “En als je in hen wilt komen: dat mag van mij. Als je het maar héél voorzichtig en liefdevol doet…” Een lange kus volgde. De praktische Kees kwam boven. “Maar… moet ik een condoom om doen, schat? Dat heb ik nog nooit…”
Joline lachte zachtjes. “De dames zijn sinds een paar jaar aan de pil. Dát mocht wel, want kinderen voor je getrouwd bent… Schande!” Ze tikte op mijn neus. “Kom, we gaan naar binnen. Tenminste: nadat jij je een beetje netjes hebt aangekleed. Nette broek, overhemd. Geen T-shirt er onder.” Ze lachte zachtjes. “En ja, ik heb de dames verteld over jouw voorkeur met betrekking tot dameskleding. Daar kunnen ze wel wat mee." Ik voelde dat ik wat rood werd.
Na nog een zoen liepen Joline en samen de kamer in. Daar was het schemerdonker. Een paar kaarsjes op tafel en op de kast, één zacht lampje aan. Drie matrassen op de grond met een paar dekbedden er op.

“Wauw… Da’s een andere kamer dan ik me herinner,Joline…” Ze lachte lief. “Female touch, Kees. Van Margot, Charlotte en een beetje van mij.” Een zoen volgde. “En nu, Kees… We hebben nog een fles champagne uit Doorwerth. Die hebben de zussen niet leeggemaakt in de tijd dat wij in Noorwegen en Zweden waren. Maar vanavond gaat hij wel leeg. Hij staat in het ijs onder in de kast, schat.” Joline pakte bijpassende glazen: hoog en smal. En terwijl ze die op tafel zette, ging de deur van de studeerkamer van de zussen open en kwamen ze aarzelend de kamer in.
Joline liep naar hen toe, sloeg haar armen om hen heen en gaf beiden een zoen. “Jullie zien er fantastisch uit, schatten…” En dat klopte wel: Margot in een lange, rode jurk, Charlotte dezelfde jurk, maar in blauw. Diepe decolleté’s en een behoorlijke split aan beide zijkanten, waardoor je hun benen soms kon zien. Lange benen, omhuld door mooi nylon. Hun gezichten mooi opgemaakt.

Joline leidde hen naar me toe en zei: “Groepshug, dames en heer.” We sloegen de armen om elkaar heen en Joline zei zachtjes: “Lieverds… Vanavond en vannacht mogen jullie genieten van Kees en van mij. En wij zullen genieten van jullie. En als jullie liever alleen met mij willen vrijen of met elkaar, is dat ook goed. Alles mag, mits met wederzijds goedvinden. Dat is een regel die Kees en ik hanteren en die bevalt meer dan goed. Maar jullie geven aan wat jullie wensen zijn. We willen niets forceren; als iemand iets doet wat de ander niet fijn vindt: zeg het alsjeblieft. We zouden graag willen dat we in de toekomst met een glimlach op deze avond en nacht terug kunnen kijken, oké?”
Twee verlegen knikjes. Ze waren nog best nerveus… Eerlijk zijn,Kees: dat ben jij ook! De enige die zeker van haar zaak was, was Joline. En wéér viel het me op hoeveel ze hierin op haar moeder leek. Lief, aandachtig voor de ander, maar doorpakken als het moest. Dat moest ik dan ook maar doen: laten merken dat ik lief voor de dames Bongers zou zijn. Ik keek naar Margot, links van me en ze keek van onder haar wimpers verlegen terug. Zachtjes kuste ik haar. “Niet bang zijn, Margot… Wil je iets niet: gewoon zeggen, oké? Je mag op elk moment gillend naar jullie kamers rennen en de deur achter je op slot draaien.”
Ze glimlachte, nu iets minder verlegen. “Dank je wel, Kees.” Ik draaide me naar Charlotte. “Dat geldt ook voor jou, Lot. Geef me maar een tik op mijn vingers als ik te snel of te ver ga.” Lot was iets minder verlegen. “Alleen op je vingers, Kees?”
Drie mooie vrouwen giechelden. “Goed zo, Lot. Hou hem maar bedwang!” Ik maakte me los.

“Meisje Jonkman… Jij had toch zo’n goeie les van je Pa gekregen hoe je een champagnefles open maakt? Doe dat dan nog eens voor, alsjeblieft. En liefst boven de gootsteen; als het wéér fout gaat…” Joline keek me boos aan. “Lompert.” Ik pakte de fles uit het ijs en maakte hem droog. “Alsjeblieft schoonheid.” Vakkundig verwijderde Joline de folie en draaide het draadlipje een aantal slagen om, haar vinger op de kurk. Toen hield ze de kurk vast en draaide de fles rond. Met een zacht ‘plop’ kwam de kurk uit de fles. Geen schuim, geen knal, keurig. Rustig schonk ze de goudkleurige drank in de glazen. “Lieverds… Op een hele fijne avond. Geniet er van.” We tikten de glazen tegen elkaar.
“In één keer opdrinken meiden. Het tweede glas kan langzamer, maar als we de fles laten staan is het spul over een uur niet meer te drinken.” Joline giechelde. “We hebben ten slotte een redelijk stevig bodempje: hete bliksem…” De koele drank gleed aangenaam over mijn tong. Smaakte uitstekend! In Doorwerth had ik ‘m niet zo bewust geproefd, toen was ik waarschijnlijk nog bezig met het verwerken van alle indrukken. Nu proefde ik nadrukkelijk en ja, het spul smaakte prima. Joline schonk de glazen nogmaals in.
“Deze mag je in je eigen tempo leegdrinken. Hou er rekening mee: champagne slaat plotseling toe, en dan voel je het echt wel. Kom, lekker zitten of hangen op dit geïmproviseerde grote bed. Hebben we niet voor niets neergelegd.” We gingen zitten en Joline sloeg een arm om me heen. “Lekker, Kees?” Ik knikte. “Jij bent altijd lekker, Jolien.” Ze fronsde. “De champagne bedoel ik, sukkel. Dat ik lekker ben is me vanochtend weer een duidelijk gemaakt door die twee mooie dames hier.”
Ik keek haar aan en vervolgens Margot. “Oh? Vertel eens, mooie dames…” Margot werd rood, zei niets. Oké, voorzichtig met haar zijn. Charlotte lachte zachtjes. “We hebben jouw lieve vrouw samen verwend, Kees. Margot streelde haar borsten en ik heb haar tussen haar mooie benen gelikt. En op een gegeven moment hebben we het omgedraaid en kwam ze heerlijk klaar. En toen heeft ze ons verwend…”
Joline glimlachte lief. “En jullie zijn ook heerlijk. Om mee te vrijen, maar ook om te proeven…” Ze zoende eerst Charlotte, toen Margot. En met Margot bleef ze zoenen. En strelen. Die aarzelde eerst en keek me schichtig aan. Ik knikte. “Het mag, Margot. Geniet van Joline, zij geniet ook van jou, dat weet ik zeker.” Een minuut later waren die twee in een hele lange tongzoen verwikkeld.
En ik voelde een hand op mijn been. Lot keek me aan. “Kees… Mag ik tegen je aan liggen? En wil je me dan vasthouden?” Ik knikte en omarmde haar voorzichtig, mijn onderlichaam iets van haar verwijderd. Ze kroop echter tegen me aan. “Dicht bij jou zijn…Een heerlijk, veilig plekje, Kees. Heb je ons gisteren weer laten merken. Dank je wel.” “Lot… Weet je het zeker, zo dicht tegen me aan? Dan voel je…” Ik zweeg, nu ook wat verlegen.
Twee grijze ogen keken me aan. “Dat weet ik, Kees, en dat mag. Jij wel. Hou me heel stevig vast, alsjeblieft. En laat me genieten… Lieverd.” Dat was de eerste keer dat ze dat tegen me zei. “Streel me, Kees. Overal waar je wilt. En ik zal van elke millimeter genieten…” Ik streelde langzaam over haar rug. Toen over haar blote schouders. “Je hebt lekker warme handen.” “En jij mooie schouders, Lot. Mag ik ze zoenen?”
Ze knikte langzaam. “Graag. Lijkt me heerlijk…” Ze draaide zich op haar rug en keek me aan. “Als je me wilt uitkleden… Dan mag dat, Kees.” Ik schudde mijn hoofd. “Nog even niet, lieve Lot. Ik moet ook even wennen, ondanks dat er één lichaamsdeel roept dat ik op moet schieten.” Ze lachte zachtjes. “Ja, die voelde ik al. En dat is niet erg, Kees."
Ze trok een been op. “Kijk maar naar mijn benen… Daar hou je toch zo van? Mooie vrouwenbenen? Onze benen zijn de afgelopen maanden een stuk mooier geworden, dankzij jullie.” Een split in haar jurk was opengevallen en één been was vrijwel tot haar slipje zichtbaar. “Je hebt prachtige benen, Lot. Lang, sierlijk, sexy…” “Geniet er dan van, Kees. Het mag en ik vind het heerlijk…” Langzaam streelde ik haar bovenbeen. “Zo goed, Lot?” Haar borsten gingen sneller op en neer en ze knikte, haar ogen gesloten.
“Je bent lief voor haar, Kees”, hoorde ik zachtjes achter me. “Lot is ook lief voor mij, Margot. Is Joline lief voor jou?” “Uhuh… Je hebt een heerlijke vrouw. Ze giechelde héél even. “Met heerlijke borsten.” Ik keek even achter me. Margot zat op Joline en streelde haar naakte borsten. En Joline zat met haar handen onder Margot’s jurk.
Ik hoorde Joline zachtjes hijgen. “Ze streelt zo lekker… Ik kom bijna klaar, alleen doordat ze mijn borsten streelt en zoent… Oh, Margot, ik wil je lekkere poesje voelen… Net als vanmorgen!” Margot hijgde: “Toe dan! Samen klaarkomen, lieve schat… Lekker samen klaarkomen en dan…” Ze zweeg en Joline vulde aan: “En dan lekker elkaars poesje uitlikken, tot we wéér… Oh, schatje, het komt, het komt! Lekker! Voel maar tussen mijn benen! Mijn kutje wordt zo nat…”
Ze schokte hevig en Margot even later ook. “Ik kom ook, lieve Jolien… Ohhh… ik word kletsnat! Door jouw handen, jouw lieve vingers…”

Lot en ik keken elkaar aan en ze fluisterde: “Zo mooi… Wil jij ook…” Ze beet op haar lip. “… voelen? Tussen mijn benen voelen? Me dáár strelen? Ik denk dat ik ook klaar kom als je dat doet…” Langzaam gleed mijn hand over haar bovenbeen, richting haar slipje. Zachtjes hoorde ik: “Streel maar lekker over mijn slipje… Laat me genieten…” Ze sloot haar ogen en ontspande. “Wees lief voor haar, Kees”, hoorde ik Joline achter me zeggen.
Margot kroop langs ons heen en ging achter haar zus liggen. “Ik wil het zien, Lot! Zien hoe jij lekker klaar komt door de vingers van Kees…” Ik voelde Joline zich tegen mij aandrukken. “Verwen haar, liefste. Laat haar genieten.” Ik voelde nu over het kleine slipje van Charlotte. “Ja… lekker zachtjes… Zó fijn…” Haar woorden waren nauwelijks hoorbaar. Haar borsten gingen snel op en neer in het ritme van haar ademhaling. Margot boog zich over een borst heen en zoog de harde tepel in haar mond. “Ahhh… Lekker! Kees: nu in m’n slipje! Streel mijn klitje en voel mijn natte kut. Lekker…” “Lot, ik kom bijna klaar, zo lekker ben je…”
Joline’s gleed over me heen en maakte mijn broek los. “Broek uit, lieve Kees. Boxer ook en T-shirt…” Margot ging door met het verwennen van haar zus, zodat ik me even kon uitkleden. Naakt lag ik even later weer op mijn rug. “Ik zal mijn mannetje even helpen, terwijl hij Lot verwent. Anders spuit hij volle kracht over jullie heen en dat willen we niet.”

Mijn paal verdween in Joline’s hand en ze zei zachtes: “Vinger haar! Vinger Charlotte! Lekker met je vingers in haar poesje en op haar G-spot…” Langzaam en voorzichtig gleed ik in Lot en ging op zoek. Haar G-spot was nauwelijks te missen: een ruw plekje, iets hoger dan bij Joline. Zachtjes streelde ik er overheen en ze begon meteen te kreunen.”Lékker! Lekker, Kees! Ja, streel er snel overheen… Sneller en harder… Ohhh…”
Ze lag onophoudelijk te kreunen. En ik begon ook, want Joline had mijn paal in haar mond genomen. Warm, nat, een tong die af en toe heen en weer fladderde… Niet voldoende om me klaar te laten komen, maar wel heerlijk. Plotseling kwam Charlotte half overeind. “Het komt! Ik kom klaar, Kees! Het….Ahhhh….”
Ze werd kletsnat en duwde mijn hand strak op haar poesje. “Daar blijven… Doorgaan, Kees, alsjeblieft! Niet stoppen nu, oh, heerlijk… Lekker klaarkomen… JA!” Ze bleef kreunen en zuchten, haar heupen schokten. Tot ze na een minuut in elkaar zakte en helemaal ontspande. Ze liet mijn hand los. “Nu even stoppen, Kees. Ik ben totaal óp!”
“En kletsnat, liefje”, zei Margot zachtjes lachend. “Volgens mij zit er geen droge draad meer in dat sexy slipje van je.” “Dat komt ook door jou, zus. Jij verwende mijn borsten en dat was ook heerlijk.” Ze kusten elkaar: tongen buitenboord en lekker nat likken. Opwindend! En nog steeds lag Joline mij héél zachtjes te verwennen. “Meiden… Mag ik deze lekkere vent even laten klaarkomen?”
Ze knikten en Charlotte gaf me een zachte kus. “Dank je wel, lieve Kees. Laat je verwennen; nu is het jouw beurt om te genieten.” “Ik genoot net ook, Lot. Heerlijk om jouw mooie poesje te strelen…” Joline liet mijn paal los en keek me aan. “Wat wil je, Kees?” “Ik wil graag jouw lekkere poesje verwennen, schat… Wil jij…”
Verder kwam ik niet. Joline knikte en lachte. “We zullen deze dames eens wat laten zien, Kees.” Ze kroop op me, en gleed over me heen. Ze spreidde haar benen en ik keek tegen een rose, warm poesje aan. Er hingen wat slijmdraden tussen haar lipjes, die ik genietend naar binnen werkte. “Je smaakt heerlijk, schatje…” “Laat me genieten, schat… Dan doe ik dat bij jou…”
Ik gromde toen ze mijn pik naar binnen zoog. Warm, nat, een tong die nu veel actiever was… En ik likte tussen haar lipjes, op weg naar haar clit. Die nam ik tussen mijn lippen en zoog er aan. Ze klemde haar benen om mijn hoofd, liet mijn paal los en kreunde:
“Laat me klaarkomen… Ik hang er al een hele tijd tegenaan, door die geile meiden hier…” “Welkom bij de club, schat. Hier nog eentje.” Een boos brommetje. “Aan het werk jij!”
Ik likte weer, zette toen mijn mond op haar poesje en bromde, terwijl ik met mijn tong in haar gleufje gleed. Joline ontplofte bijna! “Jaahhh!!! Lekker! Ze liet mijn paal los en begon te schudden. “Ik kóm! Lekker klaarkomen, meiden…” Een grote golf vocht stroomde uit haar poesje en ik likte wat ik kon. Joline bleef kreunen en af en toe gillen, tot ze uitgeput over me neerviel.

“Even bijkomen, Kees… Zó hevig…” Ik kreunde klagend: “En ik dan? Moet ik mezelf maar helpen, dan?” Zachtjes hoorde ik: “Nee hoor, ik help je wel. Als je dat wilt en als het mag van Joline…” Margot d’r stem. Even was het stil. “Weet je het zeker, Margot?” Ik keek haar aan en ze knikte.
“Jij hebt mijn vriendinnen zó laten genieten… Dat wil ik ook! Ik wil je in me, Kees.” Joline kuste haar. “Dat mag, lieverd. Als jij er aan toe bent… Geniet van hem.” En Charlotte kuste haar ook.
“Kees… Mag ik bovenop?” Ik knikte. “Tuurlijk. Jij bepaalt hoe ver, schat. Maar wil je niet eerst even opgewarmd worden?” Ze giechelde. “Ik ben bijna net zo nat als Lot, hoor. Ik heb net vreselijk genoten van jullie… Héél opwindend!” Ze ging staan en trok haar jurk uit. “Ruik maar even…” Ik snoof haar geur op en ze giechelde. “We hebben een paar dingetjes van Jolien gehoord…” Ik keek Joline aan en die lachte zachtjes. “En ik een paar dingetjes van hen. Komt niet verder dan deze flat, Kees.” Het slipje van Margot volgde.

Toen knielde ze boven me. “Wil je in me komen, lieve Kees?” Haar stem was hees, haar ogen nerveus, maar ze pakte mijn paal en dirigeerde die naar haar poesje. Een kletsnat poesje! Toen ik haar voelde, droop er meteen een lading vocht langs mijn paal. “Ben je zo nat, Margot?”
Ze knikte. “Zó opwindend om jullie bezig te zien… Naai me, Kees! Naai me in m’n geile, natte kut!” Ze liet zich bijna op mijn pik vallen en kreunde toen: “Ahhh… Lekker, die geile harde pik van je, diep in mijn natte neukspleet… Neuk me! Naai me! Jij mag dat! Spuit je geile zaad zo diep mogelijk in me, Kees, en laat mij ook zo lekker klaarkomen als Jo en Lot!”
De oh, zo nette en verlegen Margot bleek van dirty talk te houden! Charlotte ging achter haar zitten en greep haar tepels. “Moet ik je lekkere tieten even verwennen, geile trut? Terwijl Kees je natte kut lekker naait?” En Joline ging voor haar zitten. “Tongen, jij! Lekker tongen met mij,, terwijl je diep geneukt wordt door Kees! Zijn harde lul diep in jouw natte kut, de handen van je geile zus op je harde tieten… en ik ga je clit eens verwennen, geile meid!”
Een hand van Joline gleed naar onderen en een seconde later begon Margot écht op en neer te gaan. “Ohhhh…. Zo lekker! Een harde lul in mijn natte, geile kut en jouw vingers op mijn hete clit… Lot, knijp in m’n tieten! En Kees, spuit je zaad in me! Lekker sperma, hard en diep! Voel mijn mooie benen… lekker in geile nylons, speciaal voor jou…” Ik streelde haar bovenbenen. “Je bent een geile meid, Margot! Een heel geil meisje met een lekker nauwe en kletsnatte kut…”
“JA! En ik geniet ervan! Heerlijke sex met jullie drieën… Ik… Ohhh… Ik kóm! Zo lekker…” Schokkend zat ze op me en dat was voor mij teveel: haar kut kneep om mijn paal heen en tegelijk ging ze op en neer: een heet, warm en nat universum wat me compleet uitwrong. Mijn eerste straal ging er uit toen ik heel diep in haar zat, toen wipte ze omhoog. De tweede straal kwam ergens bij haar G-spot terecht: ze gilde het uit.
Toen kwam ze weer omlaag en gromde: “Spuit je zaad diep in me… Ik wil het hebben, lekker geil sperma in m’n natte, hoerige kút…” De laatste twee straaltjes volgden; die voelde ze waarschijnlijk nauwelijks meer,want ze klapte bijna dubbel op me. Joline hield haar gelukkig tegen en kuste haar. Nu zachtjes en teder, haar armen om Margot heen. En Charlotte achter haar; ook zachtjes strelend.
“Lieve, lieve, lieve Margot…” Joline wiegde haar heen en weer. En plotseling barstte Margot uit in een vreselijke huilbui. Snikkend stotterde ze: “Oh… Het spijt me zo dat ik me zó heb laten gaan, Jolien… Ik wilde ook klaarkomen, net als jullie. Maar eerst zat ik helemaal op slot, totdat ik jou zag klaarkomen op Kees… En toen dacht ik: ‘Dát wil ik ook!!’ en het volgende moment voelde ik Kees z’n paal in me. En daarna was het alleen nog maar vreselijk geil…”
Joline kuste haar. “Dat mag, Margot. Dat hadden we samen afgesproken. We hebben volgens mij alle vier genoten toen Kees jou neukte… Lot?” Die knikte. “Zeker weten!” “Kees?” “Moet je dat nog vragen? Margot ik héb van je genoten. En niet alleen fysiek, maar ook van het feit dat je wilde dat ik in je zou komen.”
Joline keek haar strak aan. “En ik heb ook genoten van jou, lieve schat. Ik zag plotseling een hele andere Margot. En dat was heerlijk. Je hebt van ons genoten en van je eigen lichaam: dat mág hier. Dat hadden we afgesproken met elkaar. En daar schamen we ons niet voor. Toch?” Lot en ik zeiden bijna samen “Nee.”
En Lot voegde er aan toe: “Het was heerlijk.” Joline knikte, met een geruststellend lachtje naar Margot. “Precies, dat vond ik ook. En nu… Even overeind komen en tussen Kees en mij in komen liggen. Even ontspannen en kalm worden.” Ze giechelde kort. “In een jaren ’60 film zouden we nu naar het nachtkastje reiken en samen een sigaret opsteken. Maar ja, geen nachtkastjes hier. Dan maar geen sigaret, maar nog een slokje champagne.”

Ik reikte naar de tafel en pakte de glazen. “Ik weet niet van wie welk glas is, maar dat boeit geloof ik niet meer zo erg. We hebben al wat vloeistoffen uitgewisseld, zeg maar.” Joline keek me boos aan, maar de zussen giechelden. “Pas maar op meiden. Kees heeft er een handje van om na een heerlijke vrijpartij met wat bijdehante opmerkingen te komen. Dit is er één van.”
Ik haalde m’n schouders op. “Dames: dank jullie wel en proost.” Joline dronk haar glas ook leeg, de zussen deden het iets rustiger. En Joline keek me aan.
“Zei jij nou net ‘Dank je wel’, Kees? Dacht je dat deze avond al voorbij was?”