Mini - 246

Op maandagochtend, om 05:30 ging de wekker weer en aan beide kanten van me ontstond beweging. “Kees… zet dat ding alsjeblieft uit.” Joline’s stem klonk geïrriteerd. “Nog even negen minuten smokkelen.”
Aan de andere kant reikte Charlotte richting geluid en de wekker zweeg. “Hoi Lot. Lekker geslapen, schoonheid?” Ze draaide zich naar me om kuste me zonder aarzeling op mijn mond. “Ja. Heerlijk. Misschien een beetje kort, maar…” Ze glimlachte lief “…dat was het meer dan waard.” Ik knipoogde. “Mooi. En Jolien? Margot?”
Van achter Joline klonk zachtjes: “Ik ben het helemaal met mijn zus eens, Kees.” Joline kwam een beetje overeind. “En ik ook, schatten. Vannacht was… Heerlijk met jullie drieën. En ja, daardoor was de nacht een beetje kort, maar daar slaan we ons vandaag wel doorheen. Vanavond wat vroeger naar bed. En nu opstaan, anders maakt dat rotding weer lawaai. Dit bedje opruimen, lekker douchen en schone kleren aan.” Ze gaf zelf het goede voorbeeld door op te staan.

De zussen volgden en ik bleef demonstratief nog even liggen. “Kees, er uit!” Joline kwam voor me staan, haar handen in haar zij. “Ik wacht nog even, schatje. Je staat precies in het licht… Even genieten van mijn mooie echtgenote.” Margot kwam naast Joline staan en Charlotte aan de andere kant. “Even genieten van je mooie trio, Kees?” Margot had een plagend trekje op haar gezicht. “Dames, ik wilde dat het zaterdag was. Dan kon ik hier uren van genieten.”
Joline sloeg haar armen om de zussen heen. “Jaja… de heer Jonkman uren genieten en wij ondertussen een driedubbele bronchitis én blaasontsteking oplopen. Niks ervan. Ook jij er uit, Kees.” In haar ogen kwamen spotlichtjes. “En heel goed douchen. Als Suus ruikt wat wij nu ruiken…” Ik sprong overeind. “Ja, da’s wel een goeie motivatie. Ammenooitniet schat.” Eenmaal staand realiseerde ik me dat ik poedelnaakt was. “Sorry dames. Misschien een wat minder fijn gezicht op de o zo nuchtere maag.” Charlotte pakte mijn hand. “Niks mis mee, Kees. Ik heb genoten vannacht.” “En ik ook”, zei Margot. “Kom dames. En Kees. Nog even een groepshug, voor we gaan douchen.”
Ik kon er niks aan doen, maar kreeg een stijve van die mooie dames. Margot zag het en giechelde. “Wat is aan de hand Kees? Wordt het je allemaal teveel, die charme?” Ik keek haar aan. “Toon Kortooms, een bekend Nederlands schrijver, schreef eens: ‘de man is geen aardappel’, Margot. De man had groot gelijk.” Joline knuffelde de zussen, ik ook even. “Kom, even opruimen, dan douchen.”

Een minuut later was de kamer weer in normale staat gebracht en liepen Joline en ik de badkamer in. Daar sloeg ze haar armen om me heen. “Kees… Het was heerlijk vannacht. Dank je wel.” Ze zoende me hevig en toen ze me losliet straalden haar ogen. “Hé Jolientje… Ook jij dank je wel. Jij was ook heerlijk. En Lot en Mar ook.” In mijn oor hoorde ik: “Mooi. Beide dames beviel het ook wel, geloof ik.”
Toen duwde ze me van zich af. “En nu douchen. Ik wil zo dadelijk een knappe majoor aan mijn ontbijttafel zien die lekker ruikt. En geschoren is.” We poetsten ons goed schoon. Scheren moest ook nog en toen pakte ik m’n nette uniform uit de kast. Waarom ze dat ooit het ‘DT’ oftewel ‘Dagelijks Tenue’ hadden genoemd… Het werd alleen gedragen tijdens militaire plechtigheden, parades en feestjes. Maar goed…
De groot model onderscheidingen zaten er nog op. Die verving ik voor de batons, de kleine, rechthoekige lintjes boven de linkerborstzak. Verdere controle: het gevechtsinsigne, het embleem scherpschutter en de MLV-speld: op hun plaats en het rode erekoord over de rechterschouder. Altijd even prutsen met dat ding, maar ik was er best trots op. M’n baretembleem glom nog, evenals de schoenen. Mooi, majoor Jonkman was er klaar voor.

Ik liep de kamer in. “Zo dames. Klaar voor inspectie.” Margot keek me aan. “Volgens mij hebben we gisteren al wat zaken geïnspecteerd, Kees.” Lot en Joline lachten me uit. “Zo, die heb je te pakken.” Ik keek zielig. “Het is hier ook altijd wat…” Joline gaf een zachte zoen. “Ja. En vertel me niet dat je dat erg vind, majoor. Anders ga je hier een nogal moeilijke tijd hebben. Kom, jasje uit en eten.”
Het ontbijt ging snel naar binnen. “En hoe laat moet je in Den Haag zijn, Kees?” “Half elf. Dus ik rij gewoon mee naar Gorinchem en samen met Fred rijden we richting Den Haag. We zien wel of we in zijn modderbak die kant uit rijden of dat we ons iets meer representatief in een nette Volvo gaan verplaatsen.” “Die ‘modderbak’ rijdt anders prima, Kees.” Charlotte keek waarschuwend. “Geen verkeerd woord er over!”
Even later waren we op weg naar Gorinchem. Ergens halverwege voelde ik een handje op mijn schouder. “Kees… en Joline: Dank jullie wel voor vannacht. We hebben genoten.” Joline draaide zich om en zei zachtjes: “Wij ook meiden. En niet alleen puur lichamelijk, maar ook van het feit dat jullie ons blijkbaar zó vertrouwen…” Ik keek in de binnenspiegel. “Ik sluit me geheel bij mijn lieve echtgenote aan. Jullie zijn schatten en we zijn bijzonder blij dat jullie bij ons willen wonen. Verder zeg ik maar even niks meer.” Het was even stil, toen klonk een zachtjes “Dank je wel. We zijn nog nooit zó gelukkig geweest.” Ik hield m'n mond; nu een lollige opmerking maken was ongepast.

Joline zei, een paar kilometer verder: “Meiden, wij zijn heel blij dat jullie bij ons wonen. En niet alleen voor de sex, maar omdat jullie een stel fijne meiden zijn. Slim, leuk om mee te kletsen, en jullie zijn samen een koppel wat zich niet zo gauw uit het veld laat slaan. Maar denk er samen goed over na wat jullie willen gaan doen als de rest van het geld van pa Bongers binnen komt. Op een gegeven moment moeten jullie op eigen benen gaan staan. Met of zonder partner. Niet dat we jullie op korte termijn kwijt willen, integendeel, maar…”
“We kunnen niet op jullie zak blijven teren, Jolien. Dat weten we.” Ik keek weer in de spiegel. “Jullie teren niet op onze zak, meiden! Laat die gedachte los, en wel direct! Jullie betalen nu braaf huur voor de kamers en een vergoeding voor het eten. En jullie hebben netjes alle jurkjes, rokken, blouses en lingerie terugbetaald die Joline voor jullie gekocht heeft. Ik miste alleen nog de vergoeding voor het maandverband wat ik voor jullie gekocht had, de dag dat jullie bij ons introkken…”
Een pets op mijn hoofd was de beloning en naast me klonk een verwijtend “Kéés!” Ik gniffelde. “Ik had voor Joline nog nooit maandverband gekocht, dames… Ze werd bijna jaloers. Maar voor de zoveelste keer: jullie zijn onze huisgenoten. Géén logé’s. Jullie eten geen genadebrood; we vinden het heerlijk met jullie in huis. En om bepaalde opmerkingen voor te zijn: nee, dat heeft niet met de sex te maken. Verder stel ik voor om dit gesprek verder in Veldhoven voort te zetten. Want een discussie over dit onderwerp voer ik liever met mijn volle verstand. En niet wanneer de ene hersencel zich moet concentreren op het verkeer en de andere op dit onderwerp, oké?” De zussen knikten
En Margot zei: “Wel zo verstandig van die twee nog werkende hersencellen.” Gegiebel achterin. Even later reden we de parkeerplaats van DT op. Fred z’n Landrover stond er al. “Zozo… Majoor van Laar is vroeg vandaag. En hij heeft z’n auto gewassen. Als hij ‘m ook aan de binnenkant heeft schoongemaakt, kunnen we wellicht met zijn bolide richting Den Haag.” We liepen naar binnen en Chantal keek op van haar desk. “Goedemorgen dames… Wat voor knappe kerel hebben jullie meegenomen?” Ze lachte en ik knipoogde naar haar. “Zo. Nu horen jullie het eens van een ander… Dank je wel, Chantal!” Vanuit de koffiehoek klonk al wat geroezemoes; Fred, Angelique, Henry en twee man van een van de andere bedrijven stonden daar bij de automaat.

“Goedemorgen, harde werkers!” Angelique keek me aan. “Ja, als ik jou en Fred zo bekijk, gaan jullie vandaag niet ‘hard werken’, Kees. Dit is meer kleding voor een receptie of zo. Wat gaan jullie doen?” Ik keek Fred aan. “Zullen we dit kleintje even overgooien, Fred?”
Hij schudde zijn hoofd. “Doe maar niet. Ze zal wel last hebben van een maandagochtendhumeur. Bovendien was ze mijn getuige, dus moet ik een beetje lief tegen haar zijn. Maar Kees en ik gaan vandaag even op het ministerie van Buitenlandse zaken vertellen wat ze vorige week in Bosnië hebben uitgespookt. En onze militaire chef vond dat we wel wat reclame voor Defensie mochten maken, dus hebben we ons nette pak maar weer eens uit de kast gehaald.” Henry keek ons aan. “Nou ik ben nooit in dienst geweest, maar ik moet zeggen: het maakt wel indruk.”
Achter me hoorde ik plotseling de stem van Ingrid. “Zeker weten! Als Fred bovenop je springt, zal dat zeer zeker indruk maken. In je ribbenkast met name.” Ik draaide me langzaam om. “Kijk jij een beetje uit, KAM-prinsesje? Als je rotopmerkingen tegen mijn bud gaat maken, heb je in no time grote problemen, denk er goed aan! En je vriendje is er nog niet, dus kunnen we zonder meer weer eens vliegles geven. En de les ‘landen’ heb je nog niet gehad, dus dat gaat pijn doen! Tutje…”
Ze lachte. “Idioten. Goedemorgen allemaal!” Ik ving een blik van verstandhouding van Fred op. Die was luid en duidelijk: bek dicht over Ingrid’s aanzoek naar Adri. Ik knikte bijna onzichtbaar. De conversatie ging over op small talk en de verbouwing bij Angelique en Henry. “Volgende week gaan we beginnen! Deze week een heleboel zaken al verhuisd. We hebben zo’n opslagcontainer gehuurd, want de hele bovenverdieping moet vrij zijn…”
Ik trok een wenkbrauw op. “Oh? En waar slapen jullie dan? Zoveel ruimte is er niet in jullie huis en je wilt toch niet gaan maffen in metselstof, de geur van specie en draden steenwol…” Henry keek geheimzinnig en Angelique giechelde. “We hebben een héél leuk logeeradresje aangeboden gekregen. De eigenaars zijn met ingang van aanstaande vrijdag op vakantie…”
Joline gilde: “Bij Theo en Gertie? Wat lief!!!” Henry knikte. “Theo voelde zich schuldig omdat zij hun vakantie hadden gepland in de weken dat wij gingen verbouwen. En toen bood hij aan dat we op zijn huis mochten passen… ‘Dan weet ik ten minste zeker dat het huis bewoond is. Voor ons ook een veilig gevoel.’
En Angelique zei gniffelend: “We krijgen er een logé gratis bij: Adri. Die logeert daar nog drie weken.” En met een waarschuwende blik op Ingrid: “En we moesten ervoor zorgen dat hij geen meisjes mee naar huis nam!” Ingrid schoot in de lach. “Ja, ma…”

Even later kwamen Theo en Adri ook binnen. Theo sprong in de houding. “Korporaal Koudstaal meldt zich, majoors!” Fred zei droogjes: “Plaats rust, korporaal. En pak meteen maar een bak koffie voor jezelf. En voor Adri natuurlijk ook.” “Adri heeft even zijn handen vol, Fred”, glimlachte Ingrid. Ze omhelsde hem en ze zoenden nogal innig.
Angelique vond er wat van. “Hé, stelletje slijmjurken! Een zoentje: oké, dat zijn we ondertussen wel gewend hier. Maar van uitgebreide tongzoensessies zijn we niet gediend hier. Loslaten allebei! Nú!” Adri keek haar even aan. “Als je beloofd hebt om met elkaar te trouwen, mag dat, Angelique.”
Het was heel even stil en toen zei Ingrid: “Ik heb Adri afgelopen zaterdag gevraagd of hij met me wil trouwen. En hij zei ‘ja’. Dus…” Ze omhelsde Adri nog een keer. Theo begon te mopperen. “Da’s de zoveelste… Er is iets met de lucht bij DT, geloof ik. Elke vrijgezel die hier binnenkomt heeft binnen no-time verkering. En de werkgever maar bijzonder verlof wegens huwelijk uitdelen… Ik vind daar wat van!”
Liefjes zei Joline: “Wees blij dat het alleen maar bijzonder verlof voor te trouwen is, Theo. Zwangerschapsverlof duurt véél langer…” We schoten in de lach en feliciteerden Ingrid en Adri. Toen ik Adri een hand gaf, zei hij: “Bedankt dat jullie in Barneveld niks gezegd hebben, Kees. Mijn moeder rolde bijna achterover toen we het vertelden.”
“Als iemand ons iets verteld en erbij zegt dat ze ons bruut vermoord als we onze bek opentrekken, zijn Fred en ik vrij zwijgzaam, Adri. Maar proficiat, knul. En veel sterkte. Je zult je handen vol hebben aan je prinsesje.” Hij gniffelde. “Heb ik er wel over, Kees.” Ingrid werd geknuffeld door Fred. “Geniet er van, kleintje. Jullie zijn een goed span samen”, hoorde ik hem brommen. “Dank je wel, Fred. Je bent een fijne vriend.”
Daarna kon ik Ingrid een hand en een kus geven. “Hé schoonheid… Proficiat. Je hebt een fijne knul uitgezocht.” Ze knikte. “Ja. Nadat ik hem voor de eerste keer had gesproken, op jullie bruiloft, wist ik al: die moet ik hebben.”
Ik keek naar Adri. “En jij, Adri? Wist jij…” Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Ik was meteen al smoorverliefd op haar, maar ja… Hoe pak je dat aan?”
Ingrid giechelde. “Toen heb ik hem maar aangepakt. Met een smoes naar de voortuin van het huis in Malden gelokt en toen, achter de rodondendrons, is het begonnen.” Ze keek verontwaardigd. “En ene Jonkman betrapte ons meteen bij het derde, nog hele nette, zoentje… Verdorie.”
Ik wees. “Vijf stuks, dame. Nú.” Ze zuchtte en drukte zich op. “Goed zo. En denk er aan: zoenen in werktijd wordt ingehouden op je salaris.” Ingrid keek geringschattend. “Dan moet Joline en jij geld terugbetalen aan Theo, schat ik zo…” “Als je getrouwd bent, vervalt die regel, Ingrid”, hoorde ik Joline achter me. “Gelukkig wel, hé schat?” Ondeugend zoende Joline me even kort. “Zo. En nu aan het werk. De centen van Theo zijn niet van blik!” Ze keek streng.

“Ik ga ook nog even aan het werk, Kees. Anders krijg ik op m’n donder van m’n chef.” Fred keek me aan. “Snap ik, maat. Ik weet hoe het voelt. Half negen vertrek?” Hij knikte. “En met welk vervoermiddel verplaatsen deze majoors zich, Fred?” “Met de LaRo, Kees. De vorige keren reed jij.” “Oké. Dank je wel. Half negen vertrek.” Ik liep naar de groepsruimte. Henk leidde de bespreking: kort, maar to the point.
Verdorie… Die vent kon met gemak groepsleider worden. Waar ik altijd een spiekbriefje had gemaakt, lepelde hij zonder problemen alle projecten op en wist feilloos de bijzonderheden en knelpunten. Hij besloot met: “De aankomende weken moeten we Kees een beetje ontzien, heren. Meneer is directeur ad interim, samen met zijn echtgenote. Nou hoeven we voor Kees niet zo bang te zijn, maar als je de toorn van Joline over je heen krijgt…”
Hij grinnikte naar mij. “Ja, en nu verwacht je natuurlijk dat ik dat volmondig beaam, Henk? Echt niet. De toorn van Joline is nog nooit over mij neergedaald, hoor. Ze is hooguit soms een beetje teleurgesteld in me. Maar heren: zo dadelijk ben ik met de majoor van Laar naar Den Haag. Even verslag uitbrengen van ons kleine tripje naar Bosnië.
En ja, het is technisch mogelijk. Maar… En dit meen ik bloedserieus: tot nader order gaat er geen uur declarabele tijd van DT in zitten. Reden: DT weet nu wat er speelt, heeft dus voorkennis. Als er een offerte wordt gevraagd aan DT, speelt DT open kaart en vertelt van die voorkennis. Er zijn drie bedrijven binnen Nederland die dit kunnen: DT, een bedrijf van een studiegenoot van me; die weet hier ook van.
Het derde bedrijf is een ingenieursbureau op de Zuid-as van Amsterdam. Ik heb daar stage gelopen. Technisch middelmatig, maar ze hebben een hele goeie PR-afdeling en nóg betere juridische ondersteuning. Als zij ook een uitnodiging voor een offerte krijgen en ze horen dat DT voorkennis heeft, zijn de rapen gaar. Dus.” Men knikte.

Frits keek me aan. “Kees… Jij zei dat die club in Amsterdam ‘technisch middelmatig’ is. Leg eens uit.” “Da’s simpel, Frits. Als wij hier iets ontwerpen moet het gewoon wérken. Technisch verantwoord, hufterproof, veilig, stevig… ‘Build to last’. Als zij iets ontwerpen moet het er vooral mooi uitzien. Ja, het werkt, maar soms vraag je je af hoe. Ik heb vaak ruzie gehad over mijn ontwerpen; die leverde ik in en kwamen met een aantal wijzigingen terug. Componenten vervangen door goedkope Chinese rommel van Ali Express. ‘Meer marge, meneer Jonkman. Denk daar ook aan. We hebben aandeelhouders, die willen we tevreden houden.’ Ik was blij toen ik weg was daar.”
De groep knikte. “Dan hoeven we ook niet zo bang voor ze te zijn, Kees.” Ik schudde mijn hoofd. “Voor hun PR en commerciële afdeling wél, Frits. Die zijn in staat om een klant te doen geloven dat ze een gebouw vol Einsteins hebben. En ze komen er nog mee weg ook…” Ik keek op m’n horloge. “Over wegkomen gesproken: Fred en ik moeten zo weg. Nog even een bak koffie en dan eens naar Buitenlandse Zaken. Tot vanmiddag, lui!”

Ik liep de gang in, richting Backoffice. “Ga, je mee, Fred? Nog even een bak koffie en dan rijden.” Hij knikte. “Goed plan. Je weet nooit met die files… Dames, Adri: deze majoors gaan even herrie maken in Den Haag. Geen dingen doen die ik ook niet zou doen, denk er aan!” “Ja Pa…” giebelde Gonnie. Ik stal nog even een zoentje bij Joline; die zat met de zussen Bongers gebogen over een ingewikkeld financieel vraagstuk. “Tot vanmiddag, schat.” Ze keek me aan. “Gedraag je, Kees.”
“Het is meer de vraag of Fred …” “Er uit, Kees!” Ze keek gespeeld boos en de zussen moesten lachen. “Succes allebei!”

In de Laro van Fred was het eerst stil, tot we lekker op weg waren richting Rotterdam. “Ben benieuwd, Kees…” “Ik ook wel, makker. Enfin, we hebben in ieder geval wat krediet omdat we een corrupte medewerker in z’n nekvel hebben gegrepen.” Fred knikte. “En een potentiële vreselijke cheffin even in de spiegel hebben laten kijken. Ik zou er niet aan moeten denken om bij Suus in één team te zitten, met haar als chef. Reden om eergisteren meteen ontslag te nemen. Brrr…”
Toen we Den Haag binnen reden was het tien uur. Ik was blij dat Fred reed, want het verkeer in Den Haag was nogal agressief. En een parkeerplaats zoeken… Maar zonder blikken of blozen reed Fred een parkeergarage binnen en zette de Laro neer. “Zo. Nog drie minuten lopen en dan zijn we er. Keurig, tien minuten voor tijd. Kunnen we ons legitimeren en Harm vertellen dat we er zijn.”

We liepen op een glazen kolos af. Getverderrie, welke architect had dit monster bedacht? Die droomde wel erg slecht… Bij de entree moesten we ons inderdaad legitimeren. De Defensiepas was niet voldoende; men wilde een paspoort of rijbewijs zien. De receptionist vroeg: “En met wie had u een afspraak, heren?” “De heer Harm de Groot. Afdeling ondersteunende zaken Balkan of zoiets.” Hij liep een telefoonlijst na en belde. “Gaat u daar maar even zitten, heren. Hij komt er zó aan.” We namen plaats en keken rond.
Grote hal, grote, zwarte trappen… Wát? Afgezet met rood-witte balken? Ik keek verder. Iedereen nam de lift, niemand een trap. Wát??? “Fysieke fitheid staat hier nog een beetje in de kinderschoenen, geloof ik, Fred.” Hij keek ook rond en zei: “Ik heb ergens gelezen dat dit gebouw één grote aanfluiting was. Glasplaten die uit de gevel donderen, verwarming die het niet of niet voldoende doet, die trappen zouden gevaarlijk zijn… En het gebouw is eigendom van een of ander consortium. Het Rijk is huurder. Zelfde waardeloze constructie als de Kromhoutkazerne in Utrecht. En de ambtenaren zitten met de gebakken peren.”
“Nou ja… dan weten ze ook eens wat het woord ‘afzien’ inhoudt, maat.”

“Zo! Twee majoors in den vreemde? Goeiemorgen heren!” Martin liep de hal binnen. Moest zich ook legitimeren en kwam naast ons zitten. “Goeie reis gehad?” Even ‘smalltalk’, toen zagen we Harm. “Goedemorgen Fred en Kees. Welkom bij BuZa!” Harm liep op ons af en gaf ons een hand. Wij stelden hem voor aan Martin.
“Oh, wacht even… ik heb u vorige week een paar keer aan de telefoon gehad. Welkom! Komen jullie mee?” We sloten aan bij een rij voor een lift stond. “Trappen zijn hier een beetje ‘out of bounds’. Er zijn al een paar lui gevallen. En we moeten naar de vierde verdieping, dus…”
Eenmaal boven liepen we aan aantal gangen door. En tijdens die wandeling keken we om ons heen. Veel glas, maar over het algemeen maakte het gebouw een sombere indruk. Grijs. Werkplekken waren kaal, muren vrijwel zonder versiering. “Harm, werken al die lui hier voor hun plezier?” Fred vroeg het serieus. “Ik zou na een week al doodgaan hier…” Harm zei: “Wij zijn er ook niet blij mee. De architect dacht waarschijnlijk dat hij een klooster moest ontwerpen of zo. Maar goed, er komen wat verbeteringen aan, heb ik me laten vertellen.”
Hij deed een deur open. “Zo. Ga zitten, de rest van ons clubje komt er aan. Min één. Oh ja, de regiodirecteur Europa, onze grote chef, komt er straks ook even bij. Die wil jullie graag leren kennen. Koffie?” We knikten en hij verdween. Door de ramen keken we tegen een stuk Den Haag aan en Fred mopperde: “Gatverdamme… Ik zou hier niet dood gevonden willen worden. Wát een huizenzee…”
Ik knikte. “Doe mij ook maar de Oirschotse Heide met min tien graden, makker.” “Je kunt het ook overdrijven hoor. Dan moet ik meteen weer aan m’n slaapzak denken met die mitrailleur er in. Dank je wel, Kees.” Ik moest grinniken. “Hé, je had mij toch als slapie? Dat maakt veel goed. Toch?” Fred wilde waarschijnlijk een snedig antwoord geven, maar toen ging de deur open. Suus en Pieter kwamen binnen.
“Goedemorgen heren. Welkom hier!” Pieter lachte breed. “En dat ziet er indrukwekkender uit dan in dat vlekkenpak…” Hij gaf ons een hand en we stelden Martin voor. Daarna gaf Suus ons een hand. “Goedemorgen majoor van Laar, goedemorgen majoor Jonkman…” Fred keek haar aan. “Suus, zullen we elkaar gewoon bij de voornaam noemen? Ik denk dat dat nu wel kan. Ik heet Fred, dat is Martin, onze chef, en die lelijke vent naast hem heet Kees.”
Ze keek nog steeds wat schichtig. “Dank je wel. Had ik niet gedacht, na vorige week.” “Je hebt er van geleerd, dat is het belangrijkste. Klaar.” Harm kwam binnen, een blad in de hand met koffiebekers. “Zo… Koffie. Ik denk dat deze beter smaakt dat bij je vriendin op die berg, Kees.”
“Gaan we uitproberen, Harm…” Even wat het stil, toen ging de deur weer open. Een kleine man van middelbare leeftijd kwam binnen. “Dame, heren, goedemorgen. Ik ben Bastiaan van Leeuwen, regiodirecteur Europa.” Hij gaf ons een hand en ging zitten.

“Hoe groot schatten jullie de kans dat die centrale gebouwd kan worden?” Ik keek hem aan. “Wilt u het technische deel of het diplomatieke deel? Technisch kan het. In Noorwegen staan een paar centrales van het type wat ik heb voorgesteld. Het enige wat roet in het eten kan gooien is de ondergrond, maar da’s iets voor geologen.
Op diplomatiek gebied ben ik er echter niet zeker van. De burgemeester van Travnik was aan het eind van de laatste bespreking ‘not amused’ toen ik hem nogal bot confronteerde met zijn telefoontjes met een van uw medewerkers.
En de voorzitter van de gemeenteraad was vanaf het begin af aan niet blij met ons.”
“Die medewerker is ondertussen ex-medewerker, majoor. Daar maken we hele korte metten mee.” Ik knikte. “Goed om te horen. Ik hou er niet zo van als mensen me achter mijn rug om bedonderen.” Het gesprek ging verder; de directeur stelde korte, zakelijk vragen. Prima.
Na tien minuten zei hij: “Samengevat: ja het is technisch mogelijk, maar politiek ligt het nogal gevoelig. De Kroaten boeit het niet zo, die vinden het te duur en het levert hen niets op.
De Bosniacs vinden het ook te duur, ondanks dat het hen wel veel oplevert, de burgemeester wil goeie sier maken maar het mag niet teveel kosten.
En het Servische deel van de bevolking vist, als ze niet oppassen, achter het net. En alle drie de etniciteiten willen dat de EU betaalt. Is dat correct?”
Fred schraapte zijn keel. “Ja. En er is nog iets. De Russische Federatie zit te luistervinken. Terwijl Kees z’n eerste presentatie opende zag ik dat we gehackt werden. Daar heb ik toen wat maatregelen tegen genomen en later die hackpoging nagegaan. Kwam via een server ergens in Travnik uit St. Petersburg.”
De directeur knikte. “Verwonderd me niets. De Russische Federatie wil meer invloed in Bosnië, net zoals ze in Servië al hebben. De onderbuik van de EU. En wat heb je met die hackpoging gedaan?” Fred grijnsde breed. “Alle data waarmee ze ons wilden bombarderen af laten ketsen en retour gestuurd. De server in Travnik ging binnen een halve minuut op tilt; in St. Petersburg zal het wat langer geduurd hebben, maar ook daar hebben ze zitten vloeken, denk ik.”
Hij keek me aan. “Een trucje van Adri, Kees.” “Oké, die belangstelling van de Russische Federatie is het vermelden waard, heren. Laat me even nadenken.” Een minuutje was het stil.

“Oké, we gaan dit voorleggen aan Brussel. Als zij er brood in zien worden er drie bedrijven uitgenodigd om een offerte te maken. Jullie bedrijf is er een van.” Ik keek hem aan. “Meneer, als een van die andere bedrijven er achter komt dat DT voorkennis heeft…” Hij onderbrak me. “…dan mag dat bedrijf gaan uitleggen waarom ze daar problemen mee hebben. Het enige wat jullie meer weten dan enig ander bedrijf is de plaatselijke toestand. De technische kennis zou een ander bedrijf al in huis moeten hebben. Zo niet, kunnen ze de opdracht vergeten. Dat is ons probleem, majoor. Niet het uwe.”
Hij gniffelde. “En uw bedrijf heeft momenteel al wat krediet opgebouwd. Een corrupte medewerker van ons ontmaskerd en een andere medewerker even… naar rechts gericht, zoals men dat bij de Landmacht zegt.”
Suus werd wat rood en keek naar de grond. Ik vond het nodig om een lans voor haar te breken.

“Meneer, nadat ik Suus even op haar nummer had gezet, heeft ze prima werk geleverd. Dát moet u ook weten. Dit kleine lesje is niet voor niets geweest.” Hij knikte. “Ik had al wat van Harm gehoord. En daar ben ik bij om. Ze is een van onze beste tolken en die willen we graag houden.” Hij keek haar aan. “En dat méén ik, Suus.”
Hij stond op. “Dank voor jullie komst. Ik ga de SG inlichten. Graag zie ik een uitgewerkt verkenningsrapport volgende week vrijdag uiterlijk op mijn bureau. De week daarna ga ik naar Brussel; dan komt dit ook ter sprake.” Hij gaf ons een hand.
“En waar ik wel nieuwsgierig naar ben, majoor Jonkman: hoe komt u aan het rode erekoord? Een hoofdofficier met rood koord is redelijk zeldzaam…”
Ik keek hem aan. “Twaalf jaar geleden reed ik als YPR-chauffeur ook door Bosnië. Toen nog korporaal. Op een dag bemande ons peloton een roadblock op de weg tussen Novi Travnik en Bugogno. Vlak bij een nederzetting van Roma’s. En terwijl ik dienst had, liep een Roma-kind op een anti-personeelsmijn. Zijn onderbeen werd er afgerukt en hij lag te gillen.
Mijn sergeant en ik sprongen in onze YPR en hebben het kind er uit gehaald. Ik achter de knuppels, hij achterin, zittend op de laadklep. Eenmaal weer op de verharde weg legden we een knevel aan en wachtten we op de heli voor medevac.
En ondertussen gaf onze Combat Life Saver dat jochie een morfinespuit, legde een wat beter verband aan en gaf hem een infuus. Een uur later lag hij op de operatietafel in Sarajevo. Een onderbeen en knie kwijt, maar gelukkig heeft hij het overleefd. Hij woont nu bij een pleeggezin ergens in zuid-Duitsland, want z’n Roma-ouders interesseerde het geen ene moer.”

Meneer van Leeuwen knikte. “Goed werk. Tot ziens heren.” En even vlug als hij gekomen was, verdween hij weer. Suus keek me aan. “Vandaar dat jullie zo fel waren om op de wegen te blijven…” Ik knikte. “En er liggen nog zo’n drie miljoen mijnen en niet ontplofte stukken munitie in dat land, Suus. Het is geen Zandvoort aan zee.” Ze knikte langzaam.
Harm keek me aan. “Ehhh… Kees: dat verkenningsrapport… Zorg dat dat op tijd bij de baas is. Te laat houdt bij hem in: een forse uitbrander krijgen.” Ik knikte. “Ik had al zo’n vermoeden. Het lijkt me een strakke chef.” “Dat is hij ook. Voormalig luitenant bij het Korps Commandotroepen. En dat is af en toe te merken.”
Hij grinnikte. “En sommige mensen schrikken daar wel eens van.”
Pieter knikte. “Hou op schei uit… Ik had een keertje iets te laat aangeleverd en kreeg de wind van voren. Binnen tien seconden was ik piepklein geworden. En dat zonder scheldwoorden of vloeken, maar op een heel beschaafde toon. Dat was meteen de laatste keer.”

Met een goed gevoel namen we afscheid. “We hopen jullie over een tijdje weer te zien, Kees en Fred. Tenminste… Als Brussel hiermee door wil gaan.” “We gaan het zien Harm. Dank voor de koffie en de ontvangst! Het ga jullie goed.” Suus keek me aan. “En dank omdat je het, ondanks alles, tóch voor me hebt opgenomen, Kees.” “Graag gedaan, Suus. Soms moet iemand een zetje krijgen om weer op het goeie pad te komen.”
“Een zetje, noemt meneer dat…” Fred schoot in de lach en Suus keek hem vragend aan. “Die landing op Sarajevo… Was een ‘tactische landing’. Wordt alleen gedaan als een vliegveld onder vuur ligt. Maar speciaal voor jou wilde de bemanning, op ons verzoek, dat wel doen, Suus.”
“Nou, dank je wel, Fred. En ik meteen mee kotsen?” Harm moest lachen en Fred zei droog: “Ja. Twee voor de prijs van één…” Suus keek ons aan. “Menen jullie dat écht?” We knikten en lachten haar uit. “Ja. Dááág, Suus…”
We sloten de deur achter ons en door het glas zagen we haar naar ons kijken. Ik gaf haar een knipoog en we liepen achter Harm de gangen door.
“Die heeft iets om over na te denken. Jullie zijn een lekker stelletje, zeg…” “Ja, dat vinden onze echtgenotes ook, Harm”, zei Fred. “Maar sorry, dáár liggen we mee in bed, ondanks dat je best wel een aardige vent bent.” Martin grijnsde en Harm schudde zijn hoofd. “Idioten…”Lachend namen we in de hal afscheid en even later liepen we weer buiten.

“Nu eerst ergens een hapje oppikken, Kees. Ik heb een beetje trek.” Hij leidde me om het ministerie heen naar een Subway-broodjeszaak. “Zo. Hier hebben ze best wel aardige hapjes, Kees. Een paar jaar geleden heb ik hier eens gegeten.” Hij grijnsde. “Gratis.”
“Gratis? Met de hoeveelheden die jij eet? Hoe flik je dat?” Ik keek Fred aan en zijn grijns werd breder. “Dat was tijdens een cursus Cyber. ’s Avonds een stukje lopen met mede-cursisten en hier naar binnengewalst. En een weddenschapje aangegaan. Ze dachten dat ik geen tien tosti’s op kon. De sukkels…”
Ik schoot in de lach. “Dat was waarschijnlijk nog voor je Wilma kende?” Hij knikte. “Ja. Anders had ik enorm op m’n donder gekregen van m’n liefje, vrees ik…” We zochten wat uit en inderdaad: de tosti’s waren prima. Met het eten op nam Martin afscheid. “Denk aan dat verslag, Kees. En doe er meteen maar de bijzonderheden van die afluisterpoging bij in. Zullen ze in Brussel ook wel benieuwd naar zijn, denk ik.”
Fred haalde zijn schouders op. “Die IP-adressen zijn al lang weer uit de lucht, Martin. Heb je niks aan.” Hij knikte. “Doe er toch maar bij, Fred. En stuur mij een afschrift van jullie verhaal.” Hij gaf ons een hand en verdween in de mensenmassa buiten.

Even later liepen wij daar ook in. Het was ondertussen bijna één uur, de lunchtijd voor de ambtenaren zat er blijkbaar op, want stromen mensen verdwenen in de diverse overheidsgebouwen. “Brrr… Wat een vreselijke omgeving om te werken, Fred. Ik hoop voor die lui dat ze goeie collega’s hebben waarmee je kunt lachen. Anders is hier werken een prima recept voor zelfmoord.” Hij bromde wat voor zich uit.
Ik was blij toen we in de auto het Prins Clausplein achter ons hadden gelaten. “Zo. Uit de huizenzee. Oké, Veldhoven wordt ook volgebouwd, maar dit… ‘Het nieuwe Babylon’ noemen ze het, geloof ik. Nogal toepasselijk.” Fred knikte. “En dan te bedenken dat de Schilderswijk er nog geen kilometer vandaan ligt. Een wijk waar de ‘gewone’ politieman ’s avonds bijna niet durft te komen. Met meer nationaliteiten op een halve vierkante kilometer dan de Bijlmer. Ook een soort Babylon, maar dan anders.”
Rustig kletsend reden we naar Gorinchem. Daar aangekomen deed ik m’n jasje uit en ging achter m’n PC zitten.

Maar niet voor lang; Theo kwam binnen. “Heeft de majoor wellicht tijd om, samen met zijn wettige echtgenote, het bureau van ondergetekende te bezoeken? Dan kunnen we even wat doornemen voor de weken dat Gertie en ik er vandoor zijn…” “Ik zal mevrouw mijn echtgenote vragen of ze in de stemming is, meneer de directeur.”
Even later zaten we bij Theo. “Jongens, wij zijn blij dat jullie dit willen doen. Onze kerstvakantie beviel prima, zonder gezeik; we willen dat voortzetten. Eén telefoon mee, de privé-telefoon van Gertie. En verder helemaal niks. We zitten in een huisje vlakbij Malling. Aan de Moezel, iets ten zuiden van Luxemburg. Prachtige streek. Daar zijn we tijdens onze verkering ook op vakantie geweest. In een piepklein tentje. En dat was best wel gezellig…”
Joline keek hem onderzoekend aan. “Jaja… in jullie verkeringstijd. Samen in een piepklein tentje en het ‘best wel gezellig hebben’… Ik vind daar nogal wat van!” Theo keek onaangedaan terug. “En dat uit de mond van een mevrouw die bijna een jaar lang, niet getrouwd zijnde, het bed deelt met een van mijn ingenieurs, in een absoluut willekeurig vrij ruim appartement in Veldhoven? Vind je het niet storend als ik met jouw mening even mijn kont afveeg? Pardon, Kees.”
We schoten in de lach. “Touché, Theo! Maar je hoorde het nu wel uit de mond van een degelijke getrouwde mevrouw, hoor…”
Hij snoof even. “Sjongejonge, wat degelijk. Als een van de dames Bongers me nu dit lesje had geleerd…”
Ik had moeite om niet keihard in de lach te schieten. Joline keek me een kwart seconde aan en in haar ogen zag ik een héle duidelijke waarschuwing.
Toen zei ze droogjes: “Ja, dan was de les wat steviger aangekomen. Enfin, we zullen bij gelegenheid Gertie wel eens uit gaan horen. Of ze een beetje genoten heeft van de omgeving en zo. Of dat ze bijna alleen maar de binnenzijde van dat tentje gezien heeft.”
Theo keek haar aan. “Dat dúrf jij niet, mevrouw Jonkman-Boogers…” Joline lachte liefjes. “Na jullie vakantie komen we wel een keertje naar Arkel toe. Of jullie naar Veldhoven. En let dan maar eens goed op, Theo!” Ze schoof met haar stoel. “En nu zaken doen! We zitten hier niet voor Jan-met-de-korte-achternaam.”
De twee uren die volgden waren afwisselend technisch of financieel. Het gaf ons wel inzicht dat DT een uiterst goed gevulde orderportefeuille had en financieel er zeer florissant voor stond. Theo lachte, toen Joline daar een opmerking over maakte. “Ik had gedacht dat jij de meeste cijfertjes wel kende, Jolien…”
Ze knikte. “Een aantal wel, maar als je het allemaal onder elkaar zet… Theo dit is een omzet en een kapitaal waar een bedrijf met 300 medewerkers jaloers op is! En DT heeft nu 45 personeelsleden!”
Hij knikte. “Ja dat klopt. Maar wel personeelsleden met enorm veel kennis en kunde, Joline. En daar zijn we uiterst zuinig op. In de ontwerpteams kom je niet binnen zonder minimaal Ing. voor je naam te mogen zetten; de teamleiders en plaatsvervangers zijn allemaal Ir.
En de enige die bij het Backoffice nog geen Bachelor is, is Denise. Maar dat duurt niet meer zo lang. Dát is het kapitaal van Developing Technics. De rest? Geld is geld. Ja, je kunt er leuke dingen mee doen, maar mensen zijn veel meer waard.”

Hij keek ons aan en boog zich voorover. “Zal ik jullie een geheimpje verklappen? Een jaar geleden kwam ik op een netwerkborrel de CEO van Heijmans tegen. Enfin we raken even aan de praat en ik vertel wie ik ben. Hij kijkt me aan en zegt: ‘Wij moeten even praten, meneer Koudstaal.’ En loodst me naar een rustig plekje en zegt: ‘Ik wil je bedrijf overnemen. Inclusief personeel. Ik verander ik niets aan, maar DT zou dan het ontwerpbureau voor Heijmans gaan worden. Hoe denk je er over?’
Ik heb ‘m vriendelijk bedankt voor het compliment, maar gezegd dat DT écht een zelfstandig bedrijf blijft.” Hij grinnikte. “Anders zou ik ’s avond thuis wat uit te leggen hebben…”
En Joline vulde met een uitgestreken gezicht aan: “Ja, vast. En dan sliep je wéér in een tentje. Allen dan in je eigen achtertuin en vooral zonder Gertie er naast…” We schoten in de lach. “Ja, zoiets, Jolien.” Ze keek lachend naar Theo.

“Gertie en mijn moeder hebben wel wat overeenkomstige trekjes, denk ik.” Hij knikte. “Dat weet ik wel zeker. Jouw vader wordt ook goed onder de duim gehouden, heb ik op jullie bruiloft gemerkt.” Sip merkte ik op: “Ja, nogal. En haar schoonzoon ook.” “Dat is hard nodig, Kees Jonkman! Anders maak jij er weer een potje van!” Twee blauwe ogen keken me priemend aan.
“En nu gaan we naar huis, lui. Ik wil elke dag van deze week zo’n sessie beleggen; zeg maar vanaf half drie tot half vijf. En vrijdag vanaf één uur; dan zit Gertie er ook bij. Dan weten jullie vrijdag alles wat nodig is. Oké?” We knikten braaf. “Mooi. Fijne avond en tot morgen.”
We pakte onze jassen. Behalve Margot en Charlotte was het hele backoffice verlaten. En ook de piraten waren al vertrokken. In de auto, op de snelweg kletsten de dames over wat zakelijke dingen. Ik luisterde nauwelijks; zat met m’n gedachten deels nog in Bosnië en deels bij het gesprek met Theo. Sjongejonge… Ik wist dat DT goed draaide, maar zó goed…