Bart’s Verhaal

Mijn leven was altijd al een aaneenschakeling van gemiste kansen en stille eenzaamheid geweest. Ik herinner me de geur van krijt en oude boeken in mijn vaders studeerkamer, waar ik urenlang moest zitten terwijl hij me ondervroeg over historische veldslagen en dynastieën. Hij was een geschiedenisleraar, een man die geloofde in discipline en perfectie. Mijn fouten werden genadeloos aangestreept, niet alleen in mijn schoolwerk, maar ook in mijn leven.

Mijn moeder, een kleuterjuf met een uitgeputte glimlach, probeerde soms tussenbeide te komen. "Hij doet zijn best," fluisterde ze dan, maar mijn vader hoorde het niet. Of wilde het niet horen. En zo groeide ik op met het gevoel dat ik nooit genoeg zou zijn.

Mijn zusje Lotte was mijn enige lichtpunt. Ze was bijna vier jaar jonger dan ik, met zachtblond haar en sproetjes die als sterren op haar neus dansten. Terwijl andere kinderen me negeerden of uitlachten—omdat ik te stil was, te dun, te veel met mijn neus in de boeken—was Lotte er altijd. We deelden geheimen in het donker, fluisterend onder een fort van dekens. Soms, als de nacht te kil was, kroop ze bij me in bed en sliep ze tegen me aan, haar kleine handjes om mijn arm geklemd. Het was onschuldig, maar het was ook het enige wat me het gevoel gaf dat ik ergens bij hoorde.

Toen ik naar de universiteit ging, veranderde er iets. Niet meteen—eerst was ik nog diezelfde stille jongen die zich verschuilde in de bibliotheek. Maar toen ontmoette ik Celine.

Ze kwam als een storm binnen, onvoorspelbaar en overweldigend. Ik zat achterin de bibliotheek, zoals altijd, toen ze naast me neerplofte. Haar rossige krullen vielen over mijn aantekeningen, en haar geur—zoet, met een vleugje van iets wilders—vermengde zich met de stoffige lucht van de boeken.

"Verveel je je niet?" vroeg ze, haar groene ogen fonkelend.

Ik bloosde. "Nee. Ik... ik lees graag."

Ze lachte, een geluid als belletjes in een glas champagne. "Ik ook. Maar niet altijd."

Toen boog ze zich naar me toe, en ik zag hoe haar blouse een glimp van haar decolleté prijsgaf. Mijn mond werd droog. Celine was alles wat ik niet durfde te zijn: vrij, onverschrokken, vol levenslust. En om een of andere reden leek ze geïnteresseerd in mij!

Later die avond buiten de bibliotheek, ontdekten we tot onze verbazing dat we allebei uit dezelfde stad kwamen—een middelgrote plaats waar net genoeg mensen woonden om niet iedereen te kennen. Celine lachte toen ik de naam van onze favoriete ijssalon noemde, en plotseling voelde het alsof we een geheim deelden. "Hoe toevallig is dat?" zei ze, haar vingers even langs mijn arm strijkend. Die kleine gedeelde herinnering, hoe onbeduidend ook, maakte iets los in me. Het was alsof het lot me eindelijk iets goeds gunde, alsof we altijd al voorbestemd waren geweest om elkaar te vinden.

Onze eerste afspraak was in een café. Ze bestelde wijn, lachte om mijn slechte grappen, en raakte me aan alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Tegen het einde van de avond kuste ze me, haar tong dartelde tegen de mijne. Ik was verdoofd.

Binnen een maand waren we een stel. Binnen een week had ze me mijn maagdelijkheid ontnomen—niet dat ik daar moeite voor moest doen.

Celine was een nymfomane, en ik was haar gewillige speeltje.

Het begon in haar studentenkamer, waar ze me op het bed duwde en me uitkleedde met de zelfverzekerdheid van iemand die precies wist wat ze wilde. "Jij bent zo verdomd schattig als je nerveus bent," giechelde ze terwijl ze mijn broek omlaag trok. Haar mond was warm, en ik wist dat ik nooit meer zo iets intens zou voelen als die eerste keer.

Maar het stopte niet bij haar kamer.

Een week later, terwijl we in een verlaten hoek van de bibliotheek zaten, gleed haar hand over mijn dij. "Stil maar," fluisterde ze, terwijl ze mijn rits open peuterde. Ik was te geschokt om te protesteren—en te opgewonden. Haar vingers waren vlug, haar mond heet tegen mijn oor terwijl ze me streelde. Toen iemands voetstappen naderden, stopte ze, maar haar ogen beloofden: Dit is nog niet voorbij.

En dat was het niet.

Er was de collegezaal na sluitingstijd, waar ze op de docententafel ging zitten en haar benen om me heen sloeg. Er was het park in het maanlicht, waar ze me tegen een boom duwde en me in haar mond nam terwijl ik naar de sterren staarde. Elke dag was een nieuwe uitdaging, een nieuwe grens die ze wilde verleggen.

"Waarom ik?" vroeg ik haar eens, terwijl we naakt in haar bed lagen.

Ze draaide zich naar me toe, haar vingers trokken langs mijn kaaklijn. "Omdat jij niet acteert. Omdat jij echt bent." Haar glimlach werd donkerder. "En omdat je lief bent."

Maar er zat iets achter die woorden, iets wat ze niet uitsprak. Soms, als we seks hadden, zag ik een schaduw in haar ogen—alsof ze ergens anders was. Alsof ze iets terugzag wat ik niet kon zien.

En nu, terwijl we naakt tegen elkaar aan lagen, mijn hand in haar haren, mijn wang tegen de zachtheid van haar grote borsten, voelde ik een diepe tevredenheid. Tot ze het vroeg.

"Bart, wordt het niet tijd dat ik je ouders ontmoet?"

Mijn spieren spanden zich aan. Mijn vader, met zijn scherpe oordelen. Mijn moeder, met haar stille vragen. En Lotte...

"Waarom?" vroeg ik, mijn stem rauw.

Celine pruilde. "Omdat ik van je hou. Omdat ik wil weten wie jou heeft gemaakt zoals je bent." Haar hand gleed over mijn borst, naar beneden. "En omdat ik denk dat het tijd wordt."

Ik aarzelde, maar hoe kon ik nee zeggen tegen haar?

"Oké," mompelde ik. "Ik regel iets."

Ze glimlachte, tevreden, en kuste me. Toen gleed ze onder de dekens weg. Ik voelde haar warme adem tegen mijn buik, haar vingers die me stevig vastgrepen. Toen haar mond me omsloot, verloor ik mezelf weer in haar—maar ergens, diep van binnen, voelde ik een koude rilling.

Alsof er iets onomkeerbaars op het punt stond te gebeuren.

Het Bezoek

Het huis van mijn ouders stond er nog precies zo bij als ik het me herinnerde: een rijtjeshuis met een netjes onderhouden voortuin, de gevel bedekt met klimop. Ik belde nog af en toe, maar was sinds mijn studie niet meer terug geweest. Toen ik de sleutel in het slot omdraaide, voelde ik Celine’s hand in de mijne knijpen.

“Zenuwachtig?” fluisterde ze, haar lippen vlak bij mijn oor.

Ik schudde mijn hoofd, maar dat was een leugen. Mijn vader had altijd een manier gehad om me het gevoel te geven dat ik niet goed genoeg was. En nu kwam ik terug met een vlam die zo verblindend was dat ik soms nog steeds niet begreep waarom ze bij me was.

De deur zwaaide open en daar stond mijn moeder, haar ogen lichtjes vochtig. “Bart! En dit moet Celine zijn!” Ze trok me in een stevige omhelzing, en voor even voelde ik me weer dat kleine jongetje dat troost zocht in haar armen.

Celine stak haar hand uit. “Aangenaam, mevrouw.”

Mijn moeder negeerde de hand en trok haar ook in een omhelzing. “Och, formele onzin. Kom binnen!”

Mijn vader stond in de deuropening van de woonkamer, zijn armen over elkaar. Hij was ouder geworden—zijn haar grijzer, de lijntjes in zijn gezicht dieper—maar zijn blik was nog steeds even scherp.

“Pa,” mompelde ik.

Hij knikte. “Bart.” Toen richtte hij zijn aandacht op Celine, en er gleed iets over zijn gezicht—herkenning? Verbazing? Het verscheen en was net zo snel weer weg.

“Dus dit is het beroemde vriendinnetje,” zei hij, zijn stem neutraal.

Celine glimlachte, maar het was niet het stralende, onschuldige lachje dat ze voor mij reserveerde. Dit was anders. Uitdagender. “Beroemd? Bart heeft over me gesproken?”

Mijn vader’s mondhoek trok omhoog. “Een paar keer.”

Er hing een vreemde spanning in de lucht, maar misschien beeldde ik het me maar in.

De eerste dag verliep rustig. We aten samen, praatten over mijn studie, Celine’s werk, en de verhalen van mijn moeder over haar kleuters. Mijn vader was… aardig. Te aardig. Hij stelde vragen, luisterde, en er was geen spoor van de harde kritiek die ik gewend was.

Het was verontrustend.

Die avond, terwijl Celine en ik in mijn oude slaapkamer lagen—het enige bed dat groot genoeg was voor ons beiden—draaide ze zich naar me toe.

“Je vader valt mee,” murmelde ze, haar vingers spelend met een lok van mijn haar.

Ik kneep mijn ogen half dicht. “Hij is anders dan normaal.”

“Misschien omdat hij je gemist heeft.”

Of misschien omdat er een mooie, jonge vrouw aan tafel zat, dacht ik, maar ik duwde de gedachte weg.

De volgende dagen volgden hetzelfde patroon. Ontbijt, een wandeling door de buurt, lange gesprekken bij de koffie. Maar hoe langer we bleven, hoe meer er iets begon te knagen.

Mijn vader en Celine.

Soms ving ik een blik tussen hen op—te lang, te betekenisvol. Een keer liep ik de keuken binnen terwijl ze samen stonden, en Celine trok haar hand snel terug van waar die had gelegen. Op het aanrecht? Op zijn arm? Ik wist het niet zeker.

En dan was er Lotte.

Mijn zusje was nu bijna 17, geen kind meer, maar nog steeds met diezelfde sproeten en blonde haren. Ze was blij me te zien, maar er zat afstand tussen ons die er vroeger niet was. Ze keek me niet meer aan zoals ze deed toen we onder die dekens fluisterden.

Het is gewoon omdat we ouder zijn, vertelde ik mezelf. Maar het voelde als meer dan dat.

– Diezelfde nacht, op een andere kamer -

Lotte werd wakker met een brandend gevoel tussen haar benen.

Het was midden in de nacht, het huis stil behalve het zachte getik van de verwarming. Ze draaide zich op haar zij, haar hand schuifelend naar haar vochtige ondergoed. Alweer.

Ze pakte haar telefoon en maakte snel een foto—geen gezicht, alleen haar borsten, haar tepels hard van verlangen. Ze stuurde hem naar het enige nummer dat er toe deed.

“Papa… ik heb je nodig. Kom je?”

Normaal gesproken antwoordde hij binnen seconden. Soms was hij al onderweg voordat ze de telefoon had neergelegd. Maar nu… niets.

Minuten gingen voorbij. Haar huid tintelde, haar hart bonsde. Het was al dagen geleden. Sinds Bart en Celine waren gekomen, had hij haar niet meer aangeraakt.

Ze kon het niet meer aan.

Zachtjes stapte ze uit bed en sloop de gang op. Beneden schemerde er licht. Misschien kon ze hem overhalen.

Ze aarzelde bovenaan de trap, maar de hitte tussen haar benen duwde haar vooruit. Stap voor stap sloop ze naar beneden. Toen hoorde ze het.

Een zacht gekreun. Een verboden fluistering.

Met bonzend hart gluurde ze om de hoek van de woonkamer.

En daar—

Haar vader zat op de bank, zijn broek op zijn enkels, zijn pik—hard en dik—tussen Celine’s vochtige lippen. Hij had één hand in haar haren—haar hoofd bewoog ritmisch op en neer—terwijl hij met de ander behendig haar topje omlaag trok.

“Nog net zoals vroeger… een goede leerling,” hijgde haar vader.

Celine grinnikte, een donker, wellustig geluid. Toen kwam ze overeind en nam zijn glimmende lengte tussen haar grote borsten.

Lotte’s mond viel open. Haar vader had… Celine gekend? Was hij haar leraar geweest?

En nu was ze hier, terwijl zijn eigen dochter boven smachtte.

Een golf van jaloezie, opwinding en verraad overspoelde haar. Maar het ergste was niet wat ze zag. Het ergste was dat ze niet weg kon kijken.

Het Augustinus College

Het begon met een meisje dat te slim was voor haar eigen bestwil.

Celine zat in 4 VWO, mijn mentorklas. Ze was anders dan de andere leerlingen—niet alleen vanwege haar vuurrode krullen en de uitdagende blik in haar smaragdgroene ogen, maar ook vanwege de manier waarop ze de wereld leek te zien. Alsof ze alle regels al had doorbroken voordat ze ze überhaupt had geleerd.

Haar cijfers kelderden, en als mentor werd ik gevraagd in te grijpen. De eerste gesprekken waren kort. Ze antwoordde met één woord, speelde met de rand van haar shirt, en keek naar de grond alsof de vloer plotseling fascinerend was geworden. Maar langzaam, heel langzaam, begon ze te praten.

Op een regenachtige middag, terwijl het klaslokaal leeg was en de geur van natte jassen in de lucht hing, vertelde ze me over haar vader. En wat ze vertelde, zou me voor altijd veranderen.

“Mijn vader is een advocaat,” zei ze op een dag, haar stem zo neutraal alsof ze het over het weer had. “Een goede ook. Alleen drinkt hij te veel.”

Ik knikte, noteerde iets in mijn map, niet wetend wat ik moest zeggen.

Toen kwam de rest.

Hoe hij haar steeds vaker ging verwennen vanaf het moment dat haar borsten begonnen te groeien. Dure kleren, sieraden, alles wat een tiener maar kon willen. En hoe de betaling al snel veranderde.

“Hij wilde iets terug,” fluisterde ze, haar vingers trillend om haar thee. “Eerst vroeg hij of ik hem wilde knuffelen. Toen of ik hem wilde kussen. En daarna…”

Mijn pen viel stil.

Ze keek me aan, en tot mijn verbazing glimlachte ze. “Het was niet erg. Ik vond het eigenlijk wel leuk. Hij zei dat ik speciaal was. Dat ik de enige was die hem zo gelukkig kon maken.”

Mijn maag draaide zich om. Dit was niet het verhaal van een slachtoffer. Dit was iets anders. En het werd erger.

Haar moeder had ze betrapt, een paar maanden geleden. Celine, naakt op schoot bij haar vader, zijn handen overal. De politie was gebeld, haar vader weggevoerd. En Celine?

“Ik mis hem,” bekende ze, haar ogen vochtig maar niet van verdriet. Van iets anders. “Hij gaf me alles wat ik wilde. En ik gaf hem alles wat hij wilde.”

Ik wist niet wat ik moest doen. Dit ging ver buiten mijn rol als mentor. Dus ik verwees haar door naar een psycholoog, hoopte dat het daarmee afgelopen was.

Maar het was pas het begin.

Diezelfde avond trilde mijn telefoon. Een foto. Haar borsten, bloot, haar tepels hard en roze. Een bericht eronder:

Daddy, vind je me nog steeds speciaal?

Mijn handen beefden. Ik moest het negeren. Dit was fout. Dit was gevaarlijk.

Maar toen volgde er nog een. Haar hand tussen haar benen, haar onderbroek aan de kant geschoven. Ik heb een hoger cijfer nodig. En een nieuw jurkje. Dan zal ik je belonen.

Ik antwoordde niet. Maar ik verwijderde de foto’s ook niet.

En zo begon het.

Eerst waren het alleen berichten. Toen afspraakjes na schooltijd. Een ritje in mijn auto, haar hand op mijn been terwijl ik reed. Een bioscoopbezoek waar ze naast me zat, haar rokje omhoog geschoven, mijn vingers diep in haar terwijl de film speelde.

Ze noemde me daddy. En ergens, diep in mijn verrotte hart, begon ik het te geloven.

De eerste keer dat ik haar neukte was in mijn kantoor na schooltijd. Ze had haar proefwerk verkloot, expres, zodat ik haar moest helpen. Toen de school leeg was, sloot ze de deur af en draaide zich naar me om.

“Je weet wat ik wil,” zei ze, haar vingers al aan de knopen van mijn broek. Ik protesteerde niet.

Ze trok mijn pik uit mijn onderbroek, kneep erin, en lachte toen hij meteen hard werd. “Zo makkelijk,” mompelde ze, voor ze op haar knieën zakte. Haar mond was warm, nat, en ze zoog me alsof haar leven ervan afhing. Mijn handen grepen haar hoofd, duwden haar dieper, en ze kreunde alsof ze erop zat te wachten.

Toen trok ze haar eigen broek uit, draaide zich om, en leunde over mijn bureau. “Doe het,” hijgde ze. “Voordat iemand komt.”

Ik waste mezelf weg in haar. Haar jonge, strakke lichaam dat zich om me heen wrong, haar nagels die in het hout krabden. Het was smerig. Het was verkeerd.

En het was de beste seks van mijn leven.

Maanden gingen voorbij. Ik gaf haar de cijfers die ze wilde, kocht haar de kleren, de sieraden. En zij gaf me alles wat ik durfde te nemen. Soms in mijn auto. Soms in een leeg klaslokaal. Een keer in het park, waar ze me uitdaagde om haar te neuken waar iedereen ons kon betrappen.

“Stel je voor dat een van je leerlingen ons ziet,” giechelde ze terwijl ik haar van achteren nam, haar jurk omhoog, haar slipje opzij getrokken. Ik kwam in haar, mijn hand over haar mond gedrukt om haar stil te houden.

En toen, plotseling, was het voorbij.

Celine slaagde, verliet de school, en verdween uit mijn leven. Ik dacht dat het klaar was. Dat ik ons geheim mee het graf in kon nemen.

Tot vandaag.

Toen de voordeur openging en ik haar daar zag staan, naast mijn zoon, voelde ik mijn bloed stollen. Haar groene ogen ontmoetten de mijne, en haar lippen krulden in een glimlach die alleen ik begreep.

Daddy,zei die blik. Ik ben terug.

Het Geluk Dat We Konden Delen

Het leven na dat eerste bezoek aan mijn ouders voelde als een droom. Celine en ik waren onafscheidelijk, en hoewel ze nog steeds geheimzinnig deed over haar verleden, vroeg ik er niet meer naar. Het was alsof onze relatie een nieuwe fase was ingegaan, alsof we door die ontmoeting een diepere band hadden gekregen. En met elke dag die voorbijging, voelde ik me meer verbonden met haar.

Celine’s lust leek alleen maar toe te nemen. Of het nu in de badkamer was, tegen de koelkast, of stiekem in een lege vergaderzaal op mijn werk—ze wilde me overal, altijd. Soms voelde ik me uitgeput, alsof ik haar nooit genoeg kon geven. Het maakte me onzeker, maar ze verzekerde me steeds dat ik alles was wat ze nodig had.

“Je bent perfect,” fluisterde ze op een avond, haar vingers door mijn haar terwijl ik bovenop haar lag, mijn lichaam bedekt met een laag zweet. “Ik heb nooit iemand zo hard nodig gehad als jou.”

En ik geloofde haar.

Er was die ene keer, toen ik haar van achteren nam. Ik greep haar krullen en trok haar ruw naar achter, toen ze plotseling iets zei wat me even deed stilstaan.

“Oh ja... Daddy,” kreunde ze, haar stem hees van opwinding.

Ik pauzeerde, maar haar heupen duwden naar achteren, smekend om meer. “Wat zei je?” hijgde ik.

Ze draaide haar hoofd, haar groene ogen glinsterend in het schemerlicht. “Niets, schat. Gewoon… ga door.”

En dus ging ik verder. De opmerking verdween naar de achtergrond van mijn gedachten, gehypnotiseerd door haar ronde billen die ze gretig tegen me aan stootte. Het was gewoon iets wat in het moment was gezegd, niet meer dan dat.

Ondertussen begon ik ook meer contact te zoeken met Lotte. De afstand die er tussen ons was ontstaan, voelde als een oude wond die langzaam genas. Op een zonnige middag spraken we af in een café, een plek waar we vroeger vaak samen kwamen om ijs te eten.

Ze was al binnen toen ik aankwam, haar blonde haar losjes vastgebonden in een staart. Haar ogen lichtten op toen ze me zag, maar er zat nog steeds een voorzichtigheid in haar blik die er vroeger niet was.

“Hé, ouwe,” zei ze, met een speelse glimlach.

Ik grinnikte en nam plaats tegenover haar. “Ouwe? Ben ik zo stoffig geworden?”

Ze rolde met haar ogen, maar haar mondhoeken krulden omhoog. “Nee, maar je bent wel een stuk serieuzer dan de broer die ik me herinner.”

Er viel een stilte. Ik speelde met het koffiekopje, onzeker over hoe ik moest beginnen. Toen zei ze zacht: “Ik heb je gemist, Bart. Toen je wegging… het voelde alsof ik mijn beste vriend kwijt was.”

Mijn keel kneep samen. “Ik heb je ook gemist. Maar na de middelbare school… ik moest weg. Het thuis, onze vader—”

“Hij was altijd te hard voor je,” vulde ze aan, haar stem scherper dan verwacht. “Ik zag het. Maar ik begreep niet waarom je dan ook míj vermeed.”

Ik zuchtte. “Dat was nooit de bedoeling. Ik dacht dat je me niet nodig had. Of dat je me zelfs net zo’n mislukkeling vond als hij.”

Lotte’s hand schoot over de tafel en greep de mijne. “Nooit. Jij was altijd degene bij wie ik me veilig voelde.”

Ergens in mijn borstkas ontspande iets. We praatten verder, over onze jeugd, over de dekenforten waarin we geheimen deelden, over de keer dat we stiekem alle koekjes uit de trommel hadden opgegeten en de schuld aan de hond gaven. Haar lach was nog steeds hetzelfde—licht, aanstekelijk—en langzaam voelde het alsof de jaren van afstand verdampten.

“Het is goed dat we dit doen,” zei ze uiteindelijk, haar duim over de rand van haar glas cirkelend. “Alsof alles weer normaal is.”

Ik knikte. “Beter dan normaal.”

Op dat moment trilde haar telefoon. Ze griste hem van tafel, maar niet voordat ik een glimp opving van het scherm: een bericht van Papa <3. Haar gezicht betrok, en ze stopte snel het toestel weg.

“Alles goed?” vroeg ik.

“Ja, ja,” mompelde ze, maar haar lichaam stond al half op. “Het is alleen… Pap heeft hulp nodig met iets in huis. Ik moet gaan.”

We omhelsden elkaar bij de uitgang, en voor het eerst sinds lange tijd voelde het alsof er iets rechtgezet was.

“Tot snel?” vroeg ze.

“Absoluut.”

Ik keek haar na terwijl ze weg liep, haar telefoon stevig in haar hand geklemd. Voor een seconde vroeg ik me af waarom ze zo gehaast was. Het is waarschijnlijk niets.

De jaren verstreken, en ons leven kreeg vorm. Ik werkte hard, bouwde een carrière op, en Celine bleef mijn anker. Alles kwam samen op die ene dag, toen ik thuiskwam en haar met een stralende glimlach in de deuropening zag staan.

“Ik heb nieuws,” zei ze, haar handen op haar buik.

Het duurde even voordat het tot me doordrong. “Ben je…?”

Haar knikje was alles wat ik nodig had. Ik tilde haar op, draaide haar rond, en lachte terwijl ze giechelde in mijn oor. We hadden niet actief geprobeerd om zwanger te raken, maar het voelde als het mooiste geschenk dat we konden krijgen. Negen maanden later werd onze zoon geboren, een klein bundeltje met Celine’s rode haren en mijn ogen.

Het was de gelukkigste tijd van mijn leven. Een prachtige vriendin, een zoon, een herstelde band met mijn familie—ik had nooit durven dromen dat het zo zou lopen.

En toch…

Er ontbrak nog iets.

Die gedachte kwam steeds vaker bij me op, vooral als ik Celine zag spelen met onze zoon, haar lach zo puur, haar liefde zo oneindig. Ik wilde haar voor altijd aan mij binden, niet alleen in ons dagelijks leven, maar ook in de ogen van de wereld.

Dus die dag besloot ik vroeger van mijn werk te gaan. Ik stopte bij een bloemist, koos een boeket van haar favoriete bloemen, en haalde een ring uit mijn zak—een simpele, elegante diamant die al weken in mijn nachtkastje lag.

Mijn hart bonsde toen ik onze straat inreed. Ik stelde me voor hoe ze zou reageren, hoe haar ogen zouden oplichten, hoe ze me zou omhelzen en “ja” zou fluisteren tegen mijn lippen.

Maar toen ik onze oprit opdraaide, zag ik iets wat me verbaasde. Mijn vader's auto stond voor ons huis.

Een koude rilling liep over mijn rug. Waarom was hij hier? Hij had niet gebeld, geen bericht gestuurd. En waarom nu, precies op dit moment?

Ik parkeerde, greep het boeket steviger vast, en liep naar de voordeur. Binnen hoorde ik ons zoontje boven huilen, zijn kleine stemmetje vol onrust. Normaal gesproken zou Celine meteen naar hem toe gaan. Waarom deed ze dat nu niet?

Mijn voetstappen echoden door de hal terwijl ik naar de keuken liep, de plek waar we altijd samenkwamen. Mijn hand beefde toen ik de deurknop vastpakte.

Ergens, diep van binnen, wist ik dat wat ik achter die deur zou aantreffen, alles zou veranderen.

Maar ik opende hem toch.

Het Geheime Dagboek

7 september 2015

Het is nu drie maanden geleden dat Celine de school verliet. Drie maanden sinds ik haar voor het laatst heb aangeraakt. De herinneringen kwellen me nog steeds, vooral ’s nachts, wanneer ik in bed lig en mijn hand naar beneden glijdt, terwijl ik me haar mond voorstel, warm en gewillig om me heen. Haar jonge lichaam, zo volgzaam, zo gretig.

Maar het is voorbij. Het moet voorbij zijn. Ik heb een vrouw, een zoon, een dochter. Een leven dat niet in puin mag liggen. Toch... soms, als ik Lotte aankijk, zie ik iets wat me aan haar doet denken. Dezelfde onschuldige blik, maar nu met een zweem van iets anders. Ze is vijftien, bijna een vrouw. Haar lichaam begint te veranderen, en ik moet mijn ogen afwenden. Maar het wordt steeds moeilijker.

Ik heb mijn dagboek van jaren geleden weer opgepakt, omdat ik geen andere uitlaatklep heb. Schrijven is het enige wat me kan redden van mezelf.

16 december 2015

Het is al maanden geleden, maar ik kan haar nog steeds niet vergeten. Mijn vrouw merkt het. Ze vraagt of er iets mis is, of ik nog steeds gestrest ben door het werk. Ik knik en mompel iets over examens nakijken. Maar de waarheid? Ik droom nog steeds van Celine. Van haar mond en haar jonge kutje, van haar stem die fluistert: “Oh daddy, niemand neukt me zo lekker als jij.”

God, wat ben ik verrot.

12 mei 2016

Lotte wordt een vrouw. Het is ongemakkelijk om het toe te geven, maar het valt niet te ontkennen. Ze is zestien nu, en haar lichaam verandert. Soms betrap ik mezelf erop dat ik naar haar kijk—niet als een vader, maar als een man. Haar borsten zijn groter geworden, haar heupen ronder. En die blikken die ze me soms geeft… alsof ze weet wat ik denk. Vandaag liep ze in haar pyjama door de woonkamer, een te kort shirtje dat net haar buik vrijliet. Ze boog voorover om iets op te rapen, en ik zag een glimp van haar borsten. Mijn pik spande meteen in mijn broek.

Ze doet me denken aan haar. Niet qua uiterlijk maar qua gedrag. Haar bewegingen, de blik die ze soms heeft als ze me aankijkt...

Ik schaam me diep. Maar ergens, in het donkerste hoekje van mijn geest, brandt een vuur dat ik niet meer kan blussen.

3 juni 2016

Vandaag kreeg ik een bericht. Een onbekend nummer, een foto van een paar volle, jeugdige borsten, de tepels hard en uitnodigend. De tekst eronder: Heb je ze gemist, daddy?

Mijn hart stond stil. Het kon niet… Het mócht niet van haar zijn. Maar wie anders zou die woorden gebruiken? Wie anders kent mijn zwakheid?

Er kwam geen vervolg. Geen tweede bericht. Misschien was het een grap van een leerling. Misschien was het mijn verbeelding. Maar mijn handen trilden toen ik mijn telefoon weglegde.

12 November 2016

Bart belde vanmiddag. Het was de eerste keer in maanden. Blijkbaar heeft hij een vriendin en wil hij haar komen voorstellen. Ik stemde in met een datum, hoewel ik me nauwelijks kon concentreren tijdens het gesprek. Nadat ik had opgehangen staarde ik een tijdje naar mijn telefoon, tot de stem van Lotte me terug op aarde bracht.

“Jezus pap! Ga je nog door, of moet ik het zelf verder afmaken?”

Ik realiseerde me dat ik al die tijd nog in haar zat—diep, tot aan mijn ballen in haar jonge kutje. Lotte was duidelijk pissig dat ik de telefoon had opgenomen en keek ongeduldig over haar schouder.

Ze heeft er een bloedhekel aan als we worden gestoord tijdens het neuken.

3 januari 2017

Dit geloof je niet!

Vandaag kwam mijn zoon thuis met zijn nieuwe vriendin. Ha! Mijn zoon met een vriendin? Ik vroeg me af welk onnozel varken die sukkel mee zou nemen.

Celine!

Toen ik haar zag, voelde ik mijn bloed in mijn aderen stollen. Ze was nog lekkerder dan ik me herinnerde—haar strakke billen, haar blik nog uitdagender, volle borsten die bijna uit haar strakke topje puilden. En die glimlach, alsof ze een geheim kende dat ik bijna vergeten was.

Bart is blind. Hij ziet niet hoe haar ogen me volgen, hoe haar vingers langer dan nodig op mijn arm blijven rusten. Ze is hier voor een spel. En ik ben weer haar willoze speeltje.

5 januari 2017

Vandaag ontmoetten we elkaar in het park. Bart denkt dat ze ging winkelen. Ze droeg een kort zomerjurkje, niets eronder. Ik kon de contouren van haar lichaam zien terwijl ze naast me liep, haar heerlijke tieten uitnodigend onder de dunne stof, en toen ze naast me op het bankje ging zitten, gleed haar hand meteen naar mijn kruis.

“Je bent nog steeds net zo geil als vroeger,” fluisterde ze, haar vingers die mijn broek openritsten.

Ik keek om me heen—er waren mensen, families, kinderen—maar ze aarzelde niet. Haar hand was warm, vastberaden, en binnen seconden zat ik stijf in haar greep.

“Je zoon kan me niet genoeg geven,” fluisterde ze, terwijl ze me streelde. “Hij is te lief. Te voorzichtig. Jij weet hoe ik het écht wil.”

Ik kwam in haar hand, mijn zaad dat over haar vingers droop. Ze likte het op, één voor één, en lachte toen ik naar adem hapte.

“Dit is ons geheim,” zei ze, voor ze opstond en weg liep.

12 april 2017

Ze stuurt me foto’s. Elke dag. Soms van haar borsten, nat van de douche. Soms van haar kont, uitdagend gespreid. Een keer haar vingers, diep in haar kutje, met de tekst: "Je zoon is net vertrokken maar ik ben nog steeds geil. Kom je?"

Ik bewaar ze allemaal. Verborgen in een map op mijn telefoon, achter een wachtwoord. Mijn vrouw heeft geen idee. Mijn zoon al helemaal niet.

8 augustus 2018

We zien elkaar bijna wekelijks nu.

Bart was aan het werk. Celine vroeg of ik zin had om ergens "koffie te drinken". Maar we wisten beiden wat dat betekende.

Ze kwam aanlopen in een strak topje, niets eronder. Haar borsten lagen zwaar in mijn handen toen ik haar tegen de muur van het toilet drukte. Haar mond was nog steeds zo zoet, haar lichaam nog steeds zo gretig.

13 september 2020

Vandaag heb ik ze allebei gehad.

Lotte eerst. In de auto, onderweg naar paardrijles. Ze trok haar rok omhoog, geen ondergoed, en ging bovenop me zitten. Haar strakke kutje kneep om me heen terwijl ze heen en weer bewoog, haar tieten in mijn gezicht gedrukt. “Papa, ik heb hier de hele dag al zin in,” hijgde ze.

Nadat ik haar had afgezet reed ik door naar het huis van mijn zoon. Celine had vanmiddag al gevraagd of ik wilde komen. Ze sprong in de auto en zei dat ik moest rijden. Bart was thuis en dacht dat ze even bij de buurvrouw ging kletsen.

Zodra we een rustig plekje hadden gevonden boog ze over me heen en begon ze me heerlijk te pijpen. Ik vraag me af of ze Lotte nog op mijn pik kon proeven. Ze heeft er in ieder geval niks van gezegd.

24 mei 2022

Bart was op werk dus Celine nodigde me uit bij hen thuis.

Ze opende de deur in een satijnen kimono, haar lichaam er half onder verborgen. Maar ik hoefde niet te raden wat eronder zat—ik kende elke curve, elk litteken, elke plek die haar deed kreunen.

We deden het op hun bed. Haar kimono gleed open, haar grote borsten bungelden terwijl ze bovenop me zat. Ze reed me hard, haar nagels in mijn borstkas. “Bart is een lieverd. Hij wil jullie graag een kleinkind geven, dus sinds deze maand ben ik niet meer aan de pil,” hijgde ze. Toen boog ze voorover, haar borsten tegen me aan gedrukt, haar lippen vlakbij mijn oor. “Pas je op dat je niet per ongeluk in me komt vandaag?”

Ik greep haar heupen, duwde dieper. Ze schreeuwde het uit terwijl haar orgasme golvend door haar lichaam trok. Toen liet ze me in haar spuiten, haar gezicht vervuld van triomf.

5 juni 2022

Celine weet van Lotte. Gisteren, terwijl ze naakt tegen me aan lag, vroeg ze ernaar. “Je neukt haar ook, hè?”

Ik zweeg.

Ze grinnikte. “Dat vind ik echt zo fucking geil!”

Ik zou geschokt moeten zijn. Maar in plaats daarvan voelde ik alleen maar opwinding. Celine is net zo verdorven als ik.

28 juli 2022

Celine is zwanger.

Mijn zoon is dolgelukkig. Hij heeft geen flauw idee dat ik haar vorige week nog in hun bed heb geneukt, terwijl hij naar de supermarkt was. Haar lichaam is nog steeds perfect—haar borsten voller, haar heupen ronder. Ze kreunde toen ik haar nam, haar hoofd in het kussen gedrukt.

11 maart 2024

Vandaag ging alles mis.

Bart was op werk. Celine stond in de keuken, gebogen over de tafel, haar grote tieten platgedrukt tegen het hout. Ik nam haar van achteren, mijn handen om haar heupen geklemd, mijn pik diep in haar.

“Je bent nog net zo strak als vroeger,” gromde ik.

Celine kreunde. Ze was ontzettend geil vandaag. Toen begon de baby te huilen.

“Ik moet naar hem toe,” hijgde ze.

Ik hield haar vast. “Niet voordat ik klaar ben.”

“Maar het is ook jouw kind,” protesteerde ze zwak.

Ik trok haar ruw naar achteren. “Dan zal hij moeten leren om geduld te hebben. Hij zal er snel genoeg achter komen dat zijn moeder een hoer is.”

Ze protesteerde niet. Integendeel, haar kutje trok zich samen en ze kwam schokkend klaar.

Ik voelde mijn eigen climax naderen, mijn ballen die zich spanden. En toen—

De deur zwaaide open.

Bart stond in de deuropening, een boeket bloemen in zijn handen. Zijn gezicht—eerst verrast, dan verbijsterd, toen vol afgrijzen—zal ik nooit vergeten.

Celine draaide zich om, haar ogen wijd van schrik. Maar het was te laat.

Het geluk dat hij dacht te hebben, was altijd een leugen geweest.

En nu wist hij het.