Bij Hen Thuis

Ik werd gewekt door het geluid van de stad die ontwaakt. Niet het getoeter van auto’s of het gerinkel van trams, maar het geluid van leven achter de dunne muren van deze flat. De voetstappen van Rick, die al onder de douche vandaan was en ergens in de keuken rommelde. Het was vrijdagochtend, en ik lag in het bed van Sofia.

Ze lag nog naast me te slapen, een donkerharige engel onder een deken van wit katoen. Haar ademhaling was diep en regelmatig, een zachte ruis die de kamer vulde. Mijn blik gleed over de blote huid van haar schouder, naar de soepele lijn van haar rug die verdween onder het laken. Het beddengoed vormde zich naar de stevige ronding van haar heup, een belofte van de vormen die eronder verborgen lagen. Sofia. Zes maanden alweer. Soms kon ik het nog steeds niet geloven.

We hadden elkaar ontmoet in een overvol hoorcollege Politicologie. Ik zat achterin, zoals altijd, en probeerde aantekeningen te maken van iets wat ik amper begreep. Zij kwam binnen, te laat, en iedereen keek. Ze droeg strakke, zwarte jeans en een simpel wit shirt dat op een bepaalde manier alles en niets verhulde. Haar haren waren zo zwart als de nacht, vielen tot over haar schouders, en haar ogen waren helder blauw. Ze keek de volle zaal rond, en in plaats van een plek vooraan te zoeken, wiebelde ze door het gangpad naar een vrije stoel: die naast mij.

Ik voelde de blikken van tientallen jongens op me gericht. Jaloezie. Verbijstering. Waarom naast hem? Ze rook naar vanille en iets fris, naar regen. Ze glimlachte verontschuldigend, en ik was verloren.

Tegen alle logica in bleef ze naast me zitten. Elke week. We begonnen met praten over de colleges, daarna over onze docenten, en toen over onszelf. Ze was scherp, grappig en ongelooflijk zelfverzekerd voor haar negentien jaar. En ze leek oprecht geïnteresseerd in wat ik te zeggen had. Toen ik haar na een maand of twee eindelijk durfde te vragen voor koffie, zei ze 'ja' alsof het de meest vanzelfsprekende zaak van de wereld was.

“Je denkt te hard,” mompelde ze plots, haar stem nog dik van de slaap. Ze draaide zich om, haar ogen half gesloten. “Ik kan je hersens horen kraken.”

“Goedemorgen, schat,” zei ik, en ik leunde naar voren om een kus op haar voorhoofd te drukken. Ze grinnikte en duwde haar gezicht in mijn nek.

“Mmm. Je ruikt lekker. Naar mij.”

Dit was ons ritueel. We bleven even zo liggen, in onze bubbel. Dit was het paradijs. Dit was alles wat ik wilde. Haar zachte vormen tegen me aan, de warmte van haar lichaam, de manier waarop ze helemaal ontspande in mijn armen.

Toen klonk er een geroezemoes van de televisie in de woonkamer, en onze bubbel spatte uiteen. De realiteit drong binnen. We lagen niet in mijn krappe studentenkamer met het eenpersoonsbed waar ik zelf amper in paste. We lagen in haar bed. In haar appartement. Dat ze deelde met haar oudere broer, Rick.

Hun ouders hadden het appartement gekocht toen Sofia's broer ging studeren. Haar vader was makelaar en voorzag dat de woningmarkt alleen maar krapper zou worden. Zodra Sofia klaar was met de middelbare school trok ze bij hem in. Het was een prachtig appartement in Amsterdam Oost met een ruime woonkamer, keuken, badkamer en slaapkamer. Ja, één slaapkamer.

Ik had wel even moeten slikken toen Sofia vertelde dat ze een bed deelde met haar broer, maar ze deed er zelf vrij luchtig onder. “Waarom niet?”, vroeg ze verbaasd. “We hebben bij onze ouders ook lang een slaapkamer gedeeld.” En nadat ik er beter over had nagedacht kon ik er eigenlijk weinig tegenin brengen. Zelf had ik een studentenkamer die amper groter was dan hun badkamer, en waar ik maandelijks drie keer zoveel voor betaalde. Voor een student in Amsterdam was dit de hoofdprijs.

Rick was vijfentwintig, werkte al bij een hip marketingbureau en had, zoals Sofia het altijd met trots zei, ‘zijn shit voor elkaar’. Hij was het levende tegenovergestelde van mij. Waar ik slungelig was en nog steeds de puistjes van mijn tienerjaren met me meedroeg, was Rick gesneden uit graniet. Lang, breedgeschouderd, met de zelfverzekerde uitstraling van een man die weet dat de wereld van hem is. Hij was altijd ongelooflijk aardig tegen me geweest. Hij leende me T-shirts als ik bleef slapen, bood me altijd een biertje aan, en vroeg naar mijn studie met oprechte interesse.

Maar zijn vriendelijkheid voelde soms als een gunst van een koning aan een bedelaar. Ik voelde me klein in zijn aanwezigheid. Onzeker. Alsof ik constant moest bewijzen dat ik goed genoeg was voor zijn kleine zusje.

“Rick is al wakker,” zuchtte Sofia en ze rekte zich uit. Het laken gleed naar beneden, en een glimp van haar grote borsten, vol en perfect, kwam even tevoorschijn voordat ze de deken weer omhoog trok. Mijn lichaam reageerde onmiddellijk, een vertrouwde, hete golf van verlangen.

“We kunnen nog even blijven liggen,” fluisterde ik, mijn hand op haar heup.

Ze gaf me een speelse por. “Nee David, ik moet douchen. Ik heb vanmiddag nog een werkgroep waarvoor ik iets moet voorbereiden. Jij trouwens ook, meneertje.”

Ze stond op, naakt en onbeschaamd, en liep naar haar kast. Ik lag daar en keek, nog steeds gevangen door het wonder dat dit meisje van mij was. Ze trok een schone onderbroek aan, een klein rood stringetje dat verdween tussen de ronding van haar billen. Toen pakte ze een badjas van de deur.

“Ik ga even douchen,” zei ze, wierp me een luchtige kus toe en verdween de kamer uit.

Ik bleef nog even liggen, luisterend naar het geluid van stromend water verderop in de gang. Het geluid van Rick die in de keuken een kopje koffie inschonk. Het was een vreemde dynamiek, hier slapen. Aan de ene kant was het heerlijk om bij Sofia te zijn, om wakker te worden met haar. Aan de andere kant voelde het alsof ik constant te gast was in het domein van haar broer.

Ik trok mijn boxershort en broek aan en liep de woonkamer in. Rick stond bij het aanrecht, gekleed in een strak sportshirt dat zijn torso aftekende.

“Goedemorgen, slaapkop,” zei hij met een brede grijns. “Koffie?”

“Graag, Rick. Dankje.”

Hij schonk een mok voor me in en duwde hem mijn richting op. “Heb je lekker geslapen? Dat bankje is niet echt een koningsbed, hè?”

Hij wees naar de slaapbank waar hij zelf de nacht had doorgebracht, zodat ik bij Sofia kon liggen. Het voelde als een genereus gebaar, maar het benadrukte alleen maar mijn indringerschap.

“Oh, sorry, ik wil niet tot last zijn hoor,” sputterde ik.

“Ach, joh. Geen probleem. Je bent hier altijd welkom.” Hij nam een slok koffie. “Plannen voor dit weekend?”

We raakten verzeild in een gesprek over studie, voetbal en of we misschien zouden gaan feesten die avond. Rick was ontspannen, op zijn gemak. Ik probeerde dat ook te zijn, maar ik was me altijd bewust van mezelf, van mijn woorden, van mijn houding.

Toen hoorde ik de badkamerdeur opengaan. Damp walmde de gang in, gevolgd door Sofia.

Mijn adem stokte in mijn keel.

Ze liep de woonkamer in, druipend van het vocht, haar zwarte haar plakte op haar schouders en rug. En ze was naakt. Op dat ene kleine rode stringetje na. Verder niets.

Waterdruppels gleden langs de curve van haar rug omlaag over haar perfecte billen. Ze liep met een natuurlijke, bijna onschuldige nonchalance. Haar borsten deinden mee met elke stap, de donkere tepels hard van de koude lucht.

Mijn mond werd kurkdroog. Mijn ogen schoten naar Rick, die rustig zijn koffie bleef drinken. Maar ik zag zijn blik. Hij keek. En hij zag alles wat ik ook zag. Zijn blik bleef even op haar rusten, voor een seconde, misschien twee. Toen keek hij weer naar zijn koffiemok, alsof er niets was gebeurd.

Sofia was intussen bij de wasmand in de hoek geknield en rommelde erin. “Rick, heb jij mijn witte blouse gezien? Die met de streepjes?” vroeg ze, zonder zich om te draaien.

Rick haalde zijn schouders op, zijn stem was volkomen neutraal, onbewogen. “Gisteren nog in de droger, denk ik. Moet er nog in liggen.”

“Ah, ja! Dankje.” Ze stond op, draaide zich om en liep richting de gang waar de wasmachine stond, nog steeds volledig onbekommerd over haar naaktheid. Alsof hij er niet was.

Ik voelde een brandend gevoel in mijn maag. Verwarring. Onbegrip.

Toen Sofia terugliep, de witte blouse nu in haar handen, hield ik het niet langer.

“Sofia,” zei ik, mijn stem klonk geknepen, veel te hoog. “Ehm… moet je niet wat kleren aantrekken?”

Ze stopte en keek me aan, haar hoofd een beetje schuin. “Waarom? Ik woon hier. Ik hoef me toch niet te bedekken voor jou?”

“Nee, dat… dat weet ik,” stamelde ik. “Maar… je broer is hier.” Ik zei het alsof ik haar waarschuwde voor een gevaar.

Ze grinnikte, een licht, muzikaal geluid. “O, schat. Relax! We zijn familie. Het is niet alsof hij mijn tieten nooit eerder heeft gezien.” Ze wierp Rick een blik toe. “Of wel, Rick?”

Rick leunde nonchalant tegen het aanrecht. Hij glimlachte, een ontspannen, gemakkelijke glimlach. “Laat ik het zo zeggen... Soof is nooit erg verlegen geweest om haar lichaam.” Zijn stem klonk geamuseerd. Geen spoor van de spanning die ik net dacht te hebben gezien.

Sofia trok de blouse over haar hoofd. “Zie je? Maak je niet zo druk, liefje. Het is maar naakt.” Ze liep naar me toe, boog zich voorover – een houding die me een adembenemend zicht op haar decolleté gaf – en gaf me een kus op mijn wang. “Je bent zo schattig als je je zorgen maakt.”

Haar vanille geur omringde me, maar het stelde me niet gerust. Ik voelde me klein. Onnozel.

“Ik… ik ga me even opfrissen,” mompelde ik en ik vluchtte de slaapkamer in.

Was ik gek? Stelde ik me aan? Het was haar broer. Ze waren familie. Natuurlijk was dat normaal voor hen. Ik projecteerde mijn eigen onzekerheden. Dat moest het zijn...

~~~

Een paar dagen later lagen we in mijn bed, of wat daar voor door moest gaan. De lucht was zwaar van onze liefde, een mengsel van zoetigheid en zweet. Haar hoofd rustte op mijn borst, mijn vingers tekenden cirkels op de blote huid van haar rug. We hadden het over van alles en nog wat. Over een tentamen, over een idiote influencer, over waar we morgen zouden ontbijten.

Maar onder de oppervlakte knaagde het. Het beeld van die ene ochtend brandde op mijn netvlies. De nonchalance van haar naaktheid. De duur van Rick zijn blik. Het gevoel van ongemak dat ik niet kon afschudden.

“Sofia?” begon ik, mijn stem voorzichtig.

“Hmm?” zei ze, half in slaap.

“Die ochtend bij jou. Toen je uit de douche kwam.”

Ze tilde haar hoofd op en keek me aan, een speelse glimp in haar ogen. “Oh, die ochtend. Toen jij je zo druk maakte.”

“Ik maakte me niet druk,” protesteerde ik zwak. “Ik was gewoon… verrast. Doe je dat vaker? Zo rondlopen? Als Rick er is?”

Ze draaide zich om, leunend op haar elleboog naast me. Haar borsten rustten op het matras. Haar gezicht was een masker van onschuld, maar ik kende die blik. Ze genoot ervan.

“Soms. Het is mijn huis, David. Ik vind het fijn om me vrij te voelen. Waarom? Vind je dat raar?”

“Nou, een beetje, ja,” gaf ik toe. “Ik bedoel, hij is een man. Jij bent een vrouw. Broer of niet, het is… het is gewoon niet heel gebruikelijk, of wel?”

Ze haalde haar schouders op. “Bij ons wel. We zijn altijd heel open geweest. We hebben samen in een klein huis gewoond, één badkamer. Je ziet elkaar dan een keer naakt. Het is maar een lichaam.” Haar vingertoppen liepen over mijn borstkas. “Jij bent degene die er iets geks van maakt.”

“Maar… is er dan nooit… spanning?” De vraag ontsnapte me, eerlijker dan ik had bedoeld. “Het voelde gewoon alsof hij… alsof hij even te lang keek.”

Er viel een stilte. Een glimlach speelde om haar lippen, een gevaarlijke, uitdagende glimlach. Ze had mijn onzekerheid geroken en ze ging ermee spelen. Ze was altijd zo zelfverzekerd, zo ervaren. Soms voelde het alsof ze me testte, pushte om te zien hoe ver ze kon gaan.

“Spanning?” herhaalde ze zacht, bijna fluisterend. Haar hand gleed langzaam van mijn borst naar mijn buik, en bleef daar. “Wat bedoel je daarmee? Seksuele spanning?”

Ik slikte. “Nou, ja, bijvoorbeeld.”

Ze boog zich iets naar me toe, haar lippen vlak bij mijn oor. “Waarom? Zou je dat erg vinden?” Haar vingers trokken een lijn nog lager, naar de rand van mijn boxershort. “Je wordt er hard van, David.”

Ik schrok. Ik had het niet eens doorgehad, maar ze had gelijk. Mijn lichaam had gereageerd op haar aanraking, op de intimiteit van het gesprek, op het verboden van haar woorden. Een golf van schaamte en opwinding overspoelde me.

“Nee! Natuurlijk niet! Dat is niet…” Mijn protest klonk hol, zelfs in mijn eigen oren.

Ze grinnikte zacht, een duivels geluidje. Haar handpalm wreef zachtjes over de top van mijn pik, precies zoals ze wist dat ik het lekker vond. “O nee? Dus het idee dat mijn grote, sterke broer soms kijkt… dat hij ziet hoe mijn tieten bewegen als ik loop… hoe mijn natte stringetje tussen mijn billen verdwijnt… dat doet helemaal niks met je?”

“Sofia, stop alsjeblieft,” zei ik, mijn stem hees. Het was een eerlijk verzoek. Dit ging te ver. Het was verkeerd.

Ze trok haar hand terug, maar de gemene glimlach verdween niet. Ze ging weer liggen, alsof er niets was gebeurd. “Relax, schatje. Ik plaag je maar.” Ze draaide zich om en kroop weer tegen me aan. “Het is mijn broer maar. Er is niets aan de hand. Ga lekker slapen.”


Schaduwen in de Slaapkamer

De week na dat verwarrende weekend verliep alsof er niets was gebeurd. Alsof mijn gedachten een vreemde, kronkelige droom hadden verzonnen die bij het eerste daglicht oploste. De colleges gingen door, de deadlines naderden met hun gebruikelijke meedogenloosheid, en ik bracht zoveel mogelijk tijd door met Sofia.

Onze dagen waren een aaneenschakeling van collegezalen, de universiteitsbibliotheek – waar we stiekem meer naar elkaar staarden dan naar onze boeken – en mijn kleine, rommelige studentenkamer. En in die kamer, op dat smalle eenpersoonsbed, was Sofia helemaal van mij. We neukten alsof ons leven ervan afhing, alsof we de rest van de wereld konden buitensluiten. Haar gekreun echode tegen mijn muren, haar geur trok in mijn kussen, en in die momenten was mijn onzekerheid slechts een vaag, vergeten gevoel. Ze was aanwezig, gepassioneerd, en alles leek perfect.

Maar onder de oppervlakte, als een splinter in mijn geest, bleef er iets knagen.

Die vrijdag, precies een week later, nodigde Sofia me uit bij haar thuis. 'Rick maakt z'n beroemde pasta arrabbiata. Kom je ook? Xx', had ze geappt. Ik accepteerde met een enthousiasme dat ik niet helemaal voelde.

Toen ik voor hun deur stond voelde ik de bekende nervositeit opkomen. Ik hoorde hun stemmen van binnen, gedempt door het hout, een gedeelde lach. Ik belde aan.

Rick deed open, een keukenschort om zijn slanke middel geknoopt boven een strak zwart T-shirt. Hij zag eruit als de cover boy van een of ander absurd tijdschrift over ‘de perfecte man die ook nog eens kan koken’.

“David! Goed dat je er bent, man,” zei hij, en hij trok me met een klap op mijn schouder naar binnen. De gebruikelijke, overweldigende vriendelijkheid. “Kom binnen, het eten is bijna klaar.”

De geur van knoflook, ui en chili vulde de ruimte. Sofia kwam uit de keuken gerend, een houten lepel in haar hand. Ze zag er verrukkelijk uit in een simpele, strakke blauwe jurk die perfect om haar vormen paste. Ze gaf me een snelle, krachtige kus op mijn mond en trok me mee de keuken in. “Ruikt het niet geweldig?”

“Absoluut,” zei ik oprecht. Het rook verdomd goed.

Rick goot de pasta af in een vergiet. “Soof, kun jij de tafel dekken?”

“Komt goed, chef!” zei ze vrolijk en ze gaf hem een klopje op zijn bil voordat ze naar de kasten liep om borden te pakken.

Ik staarde. Het was zo… natuurlijk. Zo gemakkelijk. Er was geen aarzeling, geen spanning. Gewoon een broer en zus die samen kookten. Ik voelde me weer dom. Paranoïde. Ik schudde mijn hoofd en probeerde het los te laten. “Kan ik ergens mee helpen?”

Rick wees met zijn kin naar een fles rode wijn. “Kun jij die openen? Kurkentrekker ligt in die lade.”

We werkten een paar minuten in een comfortabele stilte, alleen het geluid van sissend spek en rinkelend bestek. Sofia dekte de tafel en floot een deuntje. Rick proefde van de saus. Het was een tafereel van perfecte, huiselijke harmonie. Ik opende de wijn, schonk drie glazen in en probeerde me te ontspannen.

De avond verliep eigenlijk verbazingwekkend goed. We aten aan de eettafel, dronken wijn en praatten over van alles. Rick vertelde grappige verhalen over zijn werk, over een veeleisende klant die hij met gemak had gemanipuleerd. Sofia vertelde over een professor die zijn eigen stellingen tegensprak. Ik luisterde, ik lachte, en voor korte momenten verloor ik mezelf in het gemak van het gesprek.

Maar mijn ogen registreerden alles.

De manier waarop Sofia zonder aarzelen een hap van zijn vork proefde toen hij haar zijn saus liet testen. “Iets meer chili, Rick,” zei ze, en hij knikte alsof het een bevel was. De manier waarop Rick’s hand even op Sofia’s schouder rustte toen hij achter haar langs liep om de pepermolen te pakken. Niet onnatuurlijk, niet bezitterig, gewoon… broederlijk. Maar mijn maag trok zich samen.

Hun non-verbale communicatie was vloeiend, een gedeelde taal die jaren van samenwonen had geslepen. Ik voelde me het derde wiel, dat moeizaam probeerde mee te draaien.

Toen we klaar waren met eten, stond ik meteen op. “Ik ruim wel af,” zei ik, bijna opgelucht iets te hebben om te doen. “Jullie hebben gekookt.”

“Oh, wat een schatje ben je,” zei Sofia en ze gaf me een vette kus op mijn wang.

Rick leunde achterover in zijn stoel. “Geen bezwaar hier. Dankjewel, David.”

Ik verzamelde de borden en liep naar de gootsteen. Het geluid van de televisie klonk achter me. Ze zaten samen op de bank, Sofia met haar benen over de leuning, Rick met zijn arm nonchalant achter haar uitgestrekt.

Ik stond met mijn handen in het warme sop, en luisterde naar hun gefluister achter me. Ik kon de woorden niet verstaan, alleen het lage gemurmel van Rick's stem en Sofia's zachte, muzikale gelach. En ik realiseerde dat ik me een indringer voelde in mijn eigen relatie. Alsof zij het stel waren en ik de hulp in de keuken.

Ik waste een pan, mijn rug naar hen toe gekeerd, en concentreerde me op het geluid van het water.

Toen hoorde ik het.

Een zacht, bijna onhoorbaar kreuntje. Het was Sofia. Het was hetzelfde geluid dat ze maakte als ik haar in haar nek kuste, een mengeling van verrassing en genot.

Mijn lichaam verstijfde. Ik draaide mijn hoofd een millimeter, net genoeg om hen in mijn ooghoek te kunnen zien.

Rick strekte zich uit, zijn armen omhoog, en gaf een diepe, tevreden kreun. “Man, dat was lekker. Maar ik heb misschien toch te veel gegeten.”

Sofia gaf hem een por. “Zie je wel? Ik zei het toch.”

“Je hebt gelijk, je hebt altijd gelijk,” zei hij lachend.

Mijn hart bonsde in mijn keel. Dat was het. Ze hadden het gewoon over het avondeten. Ik schudde mijn hoofd. Ik was knettergek aan het worden. Ik was aan het hallucineren. Dit moest stoppen.

Ik werkte verder, mijn handen trilden lichtjes. Toen ik klaar was met de afwas, draaide ik me om. Ze zaten nog steeds op de bank, maar nu was Sofia iets naar voren gezakt, haar hoofd lag bijna op Rick's schoot. Ze keek naar de tv, haar ogen half gesloten. Zijn hand was van de bankleuning gegleden en rustte nu op haar schouder, zijn vingers slechts een paar centimeter verwijderd van haar hals.

Hij keek niet naar de tv. Hij keek naar haar.

Toen Rick mijn blik voelde, draaide hij zijn hoofd. Zijn ogen ontmoetten de mijne. Er was geen schrik, geen schaamte. Alleen maar die diepe, ondoorgrondelijke kalmte. Hij knikte naar me, een kleine, bijna onzichtbare beweging, en keek toen weer naar de televisie.

“Bedankt voor het afwassen, David,” zei hij, zijn stem volkomen neutraal.

“Geen probleem,” kraakte ik.

Sofia draaide zich om. “Kom erbij zitten, schat! Deze show is hilarisch.”

Ik zakte naast haar op de bank, mijn lichaam voelde aan als lood. Ik probeerde naar de show te kijken, naar de grappen te lachen, maar het enige wat ik hoorde was het geluid van hun gegrinnik. Het enige wat ik voelde was de warmte die van hen af straalde, en de onmetelijke, ondoordringbare afstand tussen hen en mij.

Na een halfuur dat aanvoelde als een eeuwigheid, rekte Rick zich uit en stond op. “Tijd om te slapen. Ik moet morgen vroeg op.” Hij legde voor zichzelf een dekbed en een kussen klaar op de bank. “Slaap lekker, jullie twee,” zei hij met een grijns. “Doe geen dingen die ik niet zou doen.”

“Jij ook niet,” antwoordde Sofia speels en ze duwde me hun slaapkamer in.

In de slaapkamer trok Sofia haar kleren uit en gooide ze in de wasmand. Ze trok een kort, zijdezacht pyjamabroekje aan en een klein topje. Ik trok mijn broek en shirt uit en gooide ze op een stoel. Ik was moe, klaar om in te storten en deze verwarrende avond te vergeten.

Maar toen ik de deken opzij trok om naast Sofia te kruipen, zag ik het.

Bij het voeteneinde, half onder de deken, lag een donkere, stoffen boxershort. Het was er niet een van mij. De mijne waren grijs of zwart, simpel katoen. Deze was donkerblauw, van een duur ogende, zachte stof. En hij was groot. Veel te groot voor mij. Mijn bloed bevroor in mijn aderen. Ik bleef stokstijf staan, mijn blik gefixeerd op dat stukje stof.

“Sofia?” Mijn stem klampte vast.

“Hmm?” Ze was al onder de dekens gekropen, haar ogen half dicht.

“Waarom… waarom ligt Rick's boxershort hier?”

Ze tilde haar hoofd op en volgde mijn blik. Er verscheen geen verrassing op haar gezicht. Alleen een licht geamuseerde uitdrukking.

“O, die. Die zijn vast van vanochtend. Hij kleedt zich hier soms aan als ik al ben vertrokken. Hij laat overal zijn spullen slingeren, een echte sloddervos.” Ze haalde haar schouders op. “Gooi maar in de wasmand.”

Ik kon niet bewegen. Mijn brein werkte op volle toeren, maar alle gedachten leidden naar één, afschuwelijke conclusie.

“Slapen jullie… slaap je naakt met hem?” De vraag kwam eruit als een schorre fluistering.

Nu lachte ze echt. Een heldere, onschuldige lach. “David! Natuurlijk niet! Wat denk je zelf? Ik slaap in een pyjama. Hij slaapt in een boxershort of een pyjamabroek. We zijn close, maar we zijn niet gek.”

Ze keek me aan, haar hoofd schuin. “Je bent wel geobsedeerd door mijn broer de laatste tijd.”

Een brandend gevoel van schaamte en paniek steeg in me op. “Nee, helemaal niet… ik… het is gewoon een beetje raar! Vind je niet?” Mijn stem klonk hysterisch.

“Shhh, rustig,” suste ze. Ze kwam overeind en knielde op het bed voor me. Haar handen streelden over mijn borst. “Er is niets aan de hand. Het is maar een boxershort.” Haar vingers trokken naar beneden, naar de stijve bult in mijn eigen onderbroek die ik probeerde te verbergen. “Maak je geen zorgen, David. Rick is mijn broer, verder niks.” Ze zweeg even. “Al moet ik toegeven, van wat ik heb gezien is hij wel behoorlijk...”

“Behoorlijke wat?” vroeg ik, mijn stem kraakte van spanning.

“Oh, niets,” zei ze luchtig, maar haar ogen dansten van plezier. “Het is gewoon… hij komt wel eens uit de badkamer met alleen een handdoek, en het is niet zo dat ik er bewust naar kijk of zo, maar... hij is groot David... echt fucking groot!”

Een golf van misselijkheid en jaloezie overspoelde me. Ik greep haar pols, harder dan ik van plan was, en duwde haar weg. “Stop, Sofia! Alsjeblieft, stop.”

Haar ogen werden groot van amusement. Mijn duw was niet hard, maar genoeg om haar uit balans te brengen. Ze viel achterover op het bed, haar haren verspreidden zich over het kussen als een donkere halo. En ze lachte. Een heldere, rinkelende lach die elk hoekje van de slaapkamer vulde.

“O, mijn god! David!” proestte ze. “Je bent echt zo makkelijk op de kast te jagen! Niet te geloven!” Ze schudde haar hoofd, een brede grijns op haar gezicht. “Ik plaag je maar! Het was een grapje!”

Ik stond daar, verlamd, mijn adem hijgend. Mijn verstand schreeuwde dat dit niet grappig was, maar de opluchting dat het ‘maar een grapje’ was gaf me toch een gevoel van verlichting.

“Kom hier,” zei ze, haar stem nu zacht en uitnodigend. Ze spreidde haar armen. “Kom bij me liggen. Ik zal je laten zien dat je je nergens zorgen over hoeft te maken. Dat ik alleen maar oog heb voor jou.”

Aarzelend liet ik me naast haar op het bed zakken. Het matras veerde onder mijn gewicht. Ze leunde op één elleboog, terwijl haar andere hand over mijn borstkas streek.

“Zie je?” fluisterde ze. “Alleen jij. Altijd alleen jij.” Ze boog zich voorover en kuste me, eerst zachtjes, toen dieper, haar tong danste met de mijne. De spanning in mijn lichaam begon te smelten, vervangen door een vertrouwde, warme golf van verlangen naar haar.

Haar hand gleed weer naar beneden, trok mijn boxershort uit en bevrijdde mijn stijve pik. Ze kneep er zachtjes in. “Dit is van mij,” mompelde ze tegen mijn lippen. “En dit…” Ze leidde mijn hand in haar pyjamabroekje, waar ik de warme vochtigheid van haar kutje al kon voelen. “…is van jou. Alleen van jou”

Ze duwde me op mijn rug en klom bovenop me, haar benen aan weerszijden van mijn heupen. Ze trok haar topje uit en gooide het in de hoek. Haar ogen, donker van lust, keken me aan terwijl ze haar broekje opzij trok en zich langzaam op me liet zakken. Ik slaakte een diepe zucht, een geluid van pure overgave.

“Ontspan je maar,” zei ze zacht, terwijl ze haar heupen in een langzaam, cirkelend ritme bewoog. “Geen grote broer. Alleen jij en ik.”

Ze begon sneller te bewegen, haar handen op mijn borst voor steun. Ik greep haar heupen, hielp haar het tempo te bepalen, liet me meeslepen door de sensatie. Haar hoofd viel achterover, haar grote borsten zwaaiden op en neer. Haar gekreun werd luider, dringender.

“Ja, David… zo…” hijgde ze. “Zo voel ik je goed. Laat me voelen van wie dit kutje is!”

Haar woorden, de waarheid die ze leken te bevatten, dreven me over de rand. Ik trok haar hard tegen me aan. Mijn gezicht verdween tussen haar borsten en ik kwam met een diepe, schokkende stoot, mijn hele lichaam verkrampte van de extase. Even later voelde ik haar lichaam samentrekken om me heen, hoorde ik mijn naam ontsnappen als een gebed terwijl ze haar eigen orgasme bereikte.

Ze zakte bovenop me, hijgend, haar gezicht verborgen in mijn nek. We lagen een tijdje zo, zwetend en uitgeput.

“Zie je nou?” mompelde ze slaperig. “Gewoon jij en ik. En niemand anders.” Ze rolde van me af en viel bijna meteen in slaap, een tevreden glimlach om haar lippen. Maar ik kon niet slapen.

Het was maar een grapje. Dat had ze gezegd. Maar terwijl ik daar lag, uitgeput en starend naar het plafond, realiseerde ik me iets angstaanjagends. Haar verhaal klopte niet.

Ze had gezegd dat ze altijd een pyjama droegen. Dat Rick de onderbroek waarschijnlijk vanochtend pas had uitgetrokken toen zij al weg was. Maar de boxers hadden in bed gelegen, onder de dekens. Niemand kleed zich om onder de dekens. Dit moest zijn gebeurd toen ze in bed lagen...

En het enige wat harder was dan mijn angst, was de stille, verschrikkelijke erectie die terugkwam bij die gedachte.


Gekmakende Onzekerheid

De dagen na die verwarrende, schaamtevolle nacht verliepen in een waas van schijnbare normaliteit. Sofia was haar gebruikelijke, stralende zelf. We gingen naar colleges, studeerden in de bibliotheek en lachten om dezelfde domme grappen. Ze plaatste foto's van ons samen op Instagram, haar hoofd tegen mijn schouder gedrukt, en haar captions waren gevuld met hartjes. Alles wees erop dat ik de gelukkigste jongen van Amsterdam was.

En toch.

Er was een barst ontstaan, een microscopisch scheurtje in mijn realiteit, en het groeide met de dag. Het zat niet in wat ze deed, maar in wat ze had gezegd. Haar woorden bleven als een giftige echo in mijn hoofd rondzingen.

"Het is niet zo dat ik er bewust naar kijk of zo, maar... hij is groot David... echt fucking groot!"

Was het louter een wrede, effectieve manier geweest om me op te winden? Een instrument om mijn diepste onzekerheden en verlangens aan te boren? Of... was het een glimp van de waarheid? Een klein, onbedoeld lek in de perfecte façade van hun broer-zusrelatie?

Die vraag martelde me. Ik probeerde hem weg te drukken, mezelf ervan te overtuigen dat ik ziek was om er zelfs maar over na te denken. Maar 's nachts, als ik alleen in mijn bed lag, kwamen de beelden terug. Niet langer als angstvisioenen, maar als... fantasieën? Mijn eigen verraderlijke geest projecteerde Sofia, op haar knieën, niet voor mij, maar voor de imposante schaduw van haar broer. En tot mijn afschuw reageerde mijn lichaam erop. Elke keer opnieuw.

Drie dagen na het incident met de boxershort sliep Sofia bij mij. Mijn kamer was donker, alleen verlicht door het oranje schijnsel van de straatlantaarns buiten. Ze lag met haar rug tegen me aan gedrukt, haar ademhaling een zacht, rustgevend ritme. Maar voor mij was er geen rust. Die ene zin maalde door mijn hoofd.

"Hij is zo groot..."

Had ze hem echt gezien toen hij uit de douche kwam? Liep hij naakt rond in hun appartement als ik er niet was? Of... hadden ze misschien meer gedaan dan kijken? Fantaseerde ze wel eens over hem?

Ik kromp ineen. Mijn pik begon alweer te zwellen bij de gedachte. Ik haatte mezelf ervoor. Ik haatte deze duivelse cirkel van opwinding en zelfhaat.

Plots draaide Sofia zich om. Haar ogen waren open, glinsterend in het duister. Ze had niet geslapen. Of ze was wakker geworden door mijn gewoel.

"Je ligt weer te piekeren," fluisterde ze. Haar hand gleed over mijn buik naar beneden, waar ze de stijve tent in mijn boxershort vond. "Of... niet?"

"Sofia..." mijn stem was schor. "Die avond... toen je zei dat je... zijn omvang had gezien."

Ze zweeg even. Toen voelde ik haar glimlach tegen mijn schouder. "Ah. Daar denken we nog steeds over na, hè?"

"Was het waar?" drong ik aan, mijn hart bonsde als een razende. "Of zei je het alleen maar om me gek te maken?"

Haar hand kneep zachtjes. "Waarom? Zou je willen dat het waar was, David?"

"Nee!" Het antwoord schoot eruit, te luid, te fel. Een leugen in de stille kamer.

Ze lachte zachtjes, een duivels geluid. "O nee? Dat is jammer." Haar vingers trokken mijn boxershort naar beneden, bevrijdden mijn harde pik. Haar hand sloot zich eromheen en begon een traag, doordacht ritme. "Want stel je voor dat het waar was. Ik, nieuwsgierig, een blik werpend terwijl mijn broer zich afdroogt. Zijn handdoek hangt laag. Heel laag. En ik zie het. Niet alleen de bobbel. Alles."

Ik perste mijn ogen stijf dicht. "Stop alsjeblieft."

"Hij is zo groot, David," fluisterde ze, haar lippen vlak bij mijn oor, terwijl haar hand bleef bewegen. "Veel groter dan die van jou. Dikker ook." Haar tempo versnelde. "Denk je dat ik er ooit aan gedacht heb? Hoe het zou voelen? Zo'n monster in mijn kleine kutje?"

Een mengeling van afschuw en pure, rauwe lust overspoelde me. Ik greep haar pols, maar duwde haar hand niet weg. Ik kon het niet. Mijn heupen bewogen mee met haar strelingen.

"Zou je het erg vinden?" fluisterde ze, haar ademhaling hijgend. "Als ik er stiekem over fantaseerde? Als ik me afvroeg...?"

Ik kon geen woord uitbrengen. Mijn hele lichaam was een gespannen boog, klaar om te breken.

"Geef maar toe dat je het geil vindt," beval ze, haar stem laag en hees. "Ik zal niet oordelen."

Ik schudde mijn hoofd, overmand door schaamte, maar mijn lijf bereidde zich voor op de ontlading die ze eiste.

"Oké," mompelde ze, alsof ze medelijden met me kreeg. Toen gleed ze omlaag, onder de dekens. Ik voelde haar warme adem op mijn pik, en toen nam ze me in haar mond, zoet en meedogenloos. Haar tong danste over de top, haar lippen zogen en kusten, en ik was volledig overgeleverd.

En terwijl ze me pijpte, bleef ze praten, haar woorden gedempt en vervormd door mijn vlees in haar mond.

"Stel je voor... dat ik de badkamer in loop en hem daar zie staan... onder de douche... water dat over zijn lichaam stroomt… en ik… ik kijk… ik kan niet wegkijken…”

Haar suggesties waren vager nu, indirecter, maar des te effectiever. Mijn geest vulde de leegtes in met de meest verschrikkelijke, opwindende beelden. Ik zag Rick staan, zijn ogen gesloten van genot, terwijl Sofia voor hem knielde. Ik zag haar zwarte haar tussen zijn vingers.

Het orgasme dat volgde was een explosie van pure, dierlijke extase, vermengd met een zo intense zelfhaat dat ik de drang had om te schreeuwen. Ik kwam in haar mond, mijn lichaam verkrampte en schokte, en zij nam alles gulzig af, zonder een druppel te verspillen.

Toen het voorbij was, bleef ze even liggen, haar hoofd op mijn buik. Toen gleed ze weer omhoog en kuste me zachtjes op mijn mond. Ik proefde mezelf op haar lippen.

"Luister eens," zei ze zacht, terwijl ze zich tegen me aan nestelde. "Het zijn maar woorden, schat. Fantasie. Het betekent niets. Ga nu maar slapen, oké?"

Binnen enkele minuten was haar ademhaling weer diep en regelmatig. Alsof er niets was gebeurd. Alsof ze me niet net had gedwongen tot de meest beschamende bekentenis van mijn leven zonder dat ik ook maar een woord had hoeven zeggen.

Ik lag uren wakker. De zelfhaat was verstomd, vervangen door iets anders: een kille, knagende nieuwsgierigheid. Het was geen kwestie meer van willen weten. Het was een kwestie van moeten weten. Deze onzekerheid zou me gek maken.

De volgende ochtend, nadat Sofia was vertrokken, bleef ik achter in mijn rommelige kamer. De geur van seks en haar parfum hing nog in de lucht. Ik pakte mijn laptop en deed wat ik nooit voor mogelijk had gehouden.

Mijn zoekopdrachten waren aarzelend eerst, schuldbewust. "Verborgen microfoon." "Opnameapparaat geluidsactivatie." "Hoe hoor je wat iemand zegt?" Al snel werd het algoritme van het internet meesterlijk in het aanbieden van precies wat ik zocht. Sites vol discrete, kleine apparatuur. Spionagespul.

Mijn vingers trilden boven het toetsenbord. Dit was waanzin. Dit was illegaal. Dit was een onherstelbare schending van Sofia's vertrouwen, van hun privacy, van alles waar een normaal mens voor staat.

Maar was ik nog wel normaal?

Ik herinnerde me de blik in Rick's ogen. De nonchalance van Sofia's naaktheid. De boxershort in hun bed. Haar sussende woorden die nooit écht iets weerspraken, maar alleen maar meer vragen opriepen.

Ik klikte op 'bestellen'. Een klein, onopvallend apparaatje, niet groter dan een euromunt, dat via een radiofrequentie kon uitzenden. Het werd verkocht als ‘babyfoon voor volwassenen’ of ‘huisbewakingshulp’. Maar ik wist waarvoor het werkelijk bedoeld was. Het zou de volgende dag worden geleverd bij een afhaalpunt. Mijn maag draaide zich om.

~~~

De dag erna hing de spanning als een dikke deken om me heen. Sofia merkte het op. "Gaat het wel, schat? Je bent zo stil."

"Gewoon moe," loog ik. "Stress van tentamens, denk ik."

Ze knuffelde me. "Niet te hard werken. Kom vanavond maar bij mij eten. Rick is niet thuis, we hebben het huis voor onszelf."

Het was de perfecte gelegenheid. De gedachte maakte me misselijk.

Die avond, terwijl Sofia in de keuken stond te koken, speelde ik met de kat van de buren die soms op de galerij rondhing. Mijn hart bonsde in mijn keel. In mijn broekzak voelde het kleine, koude apparaatje aan als een brandend stuk ijzer.

"Het eten is bijna klaar!" riep Sofia.

"Kom eraan!" riep ik terug. Mijn blik schoot naar hun slaapkamer. De deur stond op een kier. Dit was mijn kans.

"Ik... eh... ik moet even naar de wc!" riep ik, hopend dat mijn stem niet trilde.

"Oké! Schiet op, anders wordt het koud!"

Ik liep de gang in, maar in plaats van de badkamer in te gaan, slipte ik hun slaapkamer binnen. Het was er donker en stil. Hun bed, onopgemaakt, domineerde de ruimte. Ik voelde me een dief. Een voyeur. Mijn handen trilden zo erg dat ik moeite had het apparaatje uit mijn zak te peuteren.

Ik zakte op mijn knieën naast het bed, aan Sofia's kant. Het stof van de vloer drong mijn neus binnen. Ik luisterde intens naar het geluid uit de keuken – het sissen van een pan, Sofia die zachtjes neuriede. Snel plakte ik het kleine apparaatje met de meegeleverde dubbelzijdige tape vast aan de onderkant van het bedframe, vlakbij waar Sofia's hoofd zou liggen. Perfect verborgen in de schaduw.

Ik stond op, veegde het stof van mijn broek en liep naar de badkamer, trok door en waste mijn handen. Mijn gezicht in de spiegel was spookachtig wit, mijn ogen wijd opengesperd van de schrik.

"Alles goed?" vroeg Sofia toen ik de keuken binnenliep.

"Ja, prima," zei ik, en ik hoopte dat ze het bonzen van mijn hart niet kon horen.

De maaltijd smaakte naar as. Mijn gedachten waren bij het apparaatje onder hun bed. Sofia praatte honderduit over haar dag, maar ik hoorde geen woord. Ik knikte alleen maar, een marionet met een glimlach.

De volgende avond zat ik alleen in mijn studentenkamer. Sofia was met vriendinnen uit eten. Ik had de ontvanger aangesloten op mijn laptop en een koptelefoon opgezet. Mijn hand zweefde boven de aan/uit-knop. Dit was mijn laatste kans om terug te krabbelen. Om het apparaat morgen stilletjes te verwijderen en te proberen dit waanzinnige hoofdstuk te vergeten.

Maar ik moest het weten. Ik moest horen wat ze tegen elkaar zeiden als ik er niet bij was. Ik drukte op de knop.

Er klonk een piepje, toen zachte ruis. Mijn hart bonkte in mijn keel. Het werkte. Ik hoorde het geluid van een verre, gedempte stem. Rick. Hij was in de woonkamer, waarschijnlijk aan de telefoon. Ik hoorde het geluid van bestek tegen een bord. Hij at.

Ik luisterde bijna een uur naar niets. Naar het geluid van een voetbalwedstrijd op tv, naar het getik van een toetsenbord, naar het doorspoelen van een toilet. Het was zo ongelooflijk normaal dat het bijna lachwekkend was. Wat had ik verwacht? Dat ik meteen geile geluiden zou horen?

Toen hoorde ik de voordeur openen en sluiten. Sofia’s stem, helder en vrolijk. “Ik ben thuis!”

“Hoe was het?” Ricks stem, ontspannen.

“Leuk! We gaan volgende week weer. Heb je nog wat eten over?”

“Ja, staat in de koelkast.”

Ongeveer een uur later, hoorde ik de slaapkamerdeur opengaan. Voetstappen. Sofia's heldere stem: "Man, wat een dag. Ik ga even snel douchen."

Rick's diepere stem: "Prima. Ik duik alvast m'n nest in."

Gekraak van matrassen. Het geluid van iemand die ging liggen. Een diepe zucht. Het was allemaal zo normaal. Zo huiselijk. Ze praatten over hun dag, over Sofia's vriendinnen, over voetbal. Niets. Absoluut niets dat ook maar enigszins verdacht was. Rick vroeg naar mijn tentamen. Sofia vertelde dat ik moe was.

Ik liet me achterover op mijn bank vallen, een mengeling van intense opluchting en diepe, gênante schaamte vervulde me. Ik was een idioot. Een jaloerse, paranoïde idioot die het perfecte meisje en de aardigste vent die ik kende had willen beschuldigen van iets ondenkbaars. Tranen van opluchting welden in mijn ogen op. Ik zou het apparaat morgen weghalen en het nooit, nooit meer gebruiken. Ik zou Sofia vertellen hoe onzeker ik was geweest, en me verontschuldigen voor mijn jaloerse gedrag.

Gedragen door deze nieuwe, zuiverende vastberadenheid, viel ik, met de koptelefoon nog op, in een onrustige slaap op de bank.

Ik weet niet hoe lang ik sliep. Misschien een uur, misschien twee. Ik werd wakker met een schok, gedesoriënteerd, met een stijve nek en de koptelefoon scheef op mijn hoofd. Het was pikdonker in mijn kamer.

En toen hoorde ik het.

Door de koptelefoon klonk een zacht, schurend geluid. Ritselen. Alsof iemand zich in bed omdraaide. Toen een diepe zucht. Het was Rick. Een fluistering, zo zacht dat ik mijn adem inhield om het te horen. “Soof?”

Geen antwoord.

“Soof… ben je wakker?” Zijn stem was laag, slaperig.

Een gemompel, onverstaanbaar. Sofia. Ze klonk geïrriteerd, half in dromenland.

“Ik kan niet slapen,” fluisterde hij.

“Probeer toch maar…” mompelde ze, haar woorden slurpend van de slaap. “Het Is midden in de nacht.”

“Kun je me helpen.” Zijn stem klonk… anders. Intiemer. Er volgde een lange stilte. Alleen het geluid van hun ademhaling. Toen, een zacht, bijna onhoorbaar: “Alsjeblieft?”

Mijn hart stopte. Mijn vingers klemden zich om de rand van de bank. Dit was geen normaal gesprek. Dit was iets anders.

Sofia zuchtte, een geluid van diepe, tegenstribbelende vermoeidheid. “Rick… nee… niet vandaag…”

“Kom op. Heel even. Het helpt me om in slaap te vallen.”

Weer stilte. Mijn hele lichaam was van steen. Ik kon geen vin verroeren.

Toen, een bijna onhoorbare, diepe zucht van haar. Een zucht van overgave. “Oké. Heel snel dan.”

Het geritsel van lakens die bewogen. Een dieper verzakken van het matras, en kort daarna een diepe, ingehouden zucht van Rick. “Oooh... fuck ja...” Het was een geluid van pure, intense verlichting. Een geluid dat ik maar al te goed kende. Vermengd met een zacht, nat, zuigend geluid. Heel zacht, alsof het zorgvuldig werd verborgen onder de dekens. Het hield even op, en begon weer. Een traag, ritmisch, onmiskenbaar geluid.

Ik kon geen adem meer halen. De wereld kantelde om me heen. Ik wilde de koptelefoon weggooien, het apparaat uitzetten, wegrennen, iets... maar ik was verlamd. Ik kon alleen maar luisteren, mijn ogen wijd opengesperd in het duister, terwijl het geluid zich voortzette, een smerig, intiem ritme dat mijn hele realiteit aan diggelen sloeg.

Het was waar. Het was allemaal fucking waar!

En ergens, diep in de afgrond van mijn afschuw en vertwijfeling, voelde ik een verschrikkelijke, verraderlijke vonk van opwinding.