Na de pizza kreeg Mocca zijn welverdiende brokken en gingen Joline en ik, met onze laptops op schoot, weer op de bank zitten. Ik pikte het idee van Joline op: eerst wat zaken opschrijven die eventueel in een gedicht te pas konden komen, daarna pas uitwerken. Terwijl Joline al hevig aan het typen was, zat ik nog wat voor me uit te staren.

Angelique… Wat wist ik van haar? Nou ja, alles wat me te binnen schoot maar eens noteren...
Een keiharde werker, zowel op school en de universiteit als thuis. Altijd bijbaantjes.
Klein. Onopvallend, tenzij je haar leerde kennen. Als je haar niet kende: gesloten, uiterst bescheiden.
Dronk zwarte koffie. Haar tijd bij Zoomers: als stagiaire, ‘een net Frans woord voor slaafje’, had ze ooit gezegd.
Hield enorm van haar moeder. Haar vader? Daar praatte ze nooit over.
Haar eerste vriendje: een arrogant rijkeluiszoontje die haar liet vallen toen hij merkte uit welk milieu ze kwam.
Briljant op haar vakgebied, rechten. Maar ook in andere zaken wist ze enorm veel. Brede interesse. Toen ze receptioniste werd in het gebouw had ze bliksemsnel een aantal dingen van Joline opgepikt. En aan Jan van Weert, de vastgoedeigenaar en verhuurder van het pand een aantal zaken voorgesteld die van Weert Vastgoed voor een paar financiële stroppen hadden behoed.
Die radslag toen ze hoorde dat ze receptioniste bij DT mocht worden, gevolgd door wat droge opmerkingen van Theo en zoenen op zijn wang, in het volle zicht van collega’s bij de koffie, ’s morgens vroeg.
Haar tranen toen ze het afscheidscadeau van Jan van Weert openmaakte, gevolgd door een weekend euforie met haar moeder samen.
De versierpoging van Henry met de resten uit de opvangbak onder de versnipperaar.
Het besluit van hun eerste avondje uit: Henry die met witte knokkels aan z’n stuur haar bedankte voor een gezellige avond maar veel te verlegen was om haar een afscheidszoentje te geven, de sukkel.
Haar overval bij Henry thuis, terwijl hij in ouwe kleren stond te klussen en zich kapotschrok toen de vrouw van zijn dromen plotseling voor z'n neus stond.
Hun zoenpartij op de bank bij Angelique en een moeder die zich rotschrok toen dochterlief zat te zoenen met een vreemde vent.
Haar hulp bij het uitschakelen van de familie de Rooij en meester Zoomers.
Het eerste weekendje weg, samen met Henry en hun vrijpartijtje in een kleedhokje bij Center Parcs.
De verbouwing van het huis van Gien, notabene samen met haar afstuderen.
De directiekoekjes van Theo als ze hem hielp met contracten door te ploegen. ‘Juridisch gezeik’.
Haar acceptatie van Marion, toen die receptioniste van DT werd. De verdediging van haar dissertatie, staand op een kistje in het spreekgestoelte.
De toespraak aan haar moeder, om die te bedanken voor al die jaren zorg en liefde…
En haar aangekondigde huwelijk met Henry… Op Valentijnsdag notabene, de oenen.

Al met al een best aardig lijstje, zag ik na een half uur. Maar ja, nu nog ‘even’ in een mooi gedicht gieten… Halleluja, wat een klus! Ik deed een paar pogingen, maar de inspiratie ontbrak. Verder dan dom rijmelarij kwam ik niet. Ik besloot om de ‘aantekeningen’ digitaal mee te nemen naar DT. Stel dat ik een briljante ingeving had…
Ondertussen was Joline ijverig verder wezen typen. “Hé schoonheid… Hoever ben jij al?” Ze giebelde. “Ik heb al zeven limericks geschreven. En ben op de helft van mijn aantekeningen.” “Arme Mel”, mompelde ik. “Wordt even met 22 limericks door de mangel gehaald. Zeg er wat van, Mocca!” In de mand ging één oog open, maar toen er niks eetbaars zichtbaar was, ging het oog weer dicht.
“Ik neem mijn aantekeningen over Angelique wel mee naar Gorinchem, schat. Nu absoluut geen inspiratie.” Joline keek waarschuwend. “Niet alles op het laatste moment aan laten komen, Kees!” Ik haalde mijn schouders op. “Onder druk wordt alles vloeibaar, schat.” Ze sloot het bestand af en klapte haar laptop dicht.
Toen zei ze ondeugend: “En… is de druk bij jou al weer zo hoog dat je zaadjes vloeibaar zijn? Zo ja, dan wil ik dat eens inspecteren, meneertje!” “Nou, mijn zaad niet, schat. De vloeistof uit de prostaat wél. Dát is uiteindelijk het transportmiddel van het zaad, totdat het op de plaats van bestemming, zijnde de vagina van de vrouw, is gekomen. Dát deeltje van de les voortplanting ving ik toevallig op toen ik langs het biologielokaal liep, waar mijn jaargenoten biologie kregen. Ik heb even staan luisteren; was wel interessant.”
Joline’s ogen fonkelden. “Jaja… Da’s wel héél toevallig, Kees Jonkman! Maar goed… Wie weet heb je er wat van opgestoken.” “Nou die theorielessen niet, schat. De praktijk kwam pas een jaar of veertien later en ja, daar stak ik regelmatig wat van op.” Ze snoof. “Ja. En je stak er regelmatig wat in, smeerlapje.” “Smeerlapje? Volgens mij deed ik dat met uw volle toestemming en gekreunde instemming, mevrouw toen nog Boogers!”
Ze draaide zich naar me toe, omhelsde me en fluisterde zachtjes: “Zeker weten, schatje. En elke keer heb ik genoten.” Ze kuste me. Langzaam en aandachtig, haar handen strelend over mijn rug. Toen ze de kus verbrak zei ik: “En hier geniet ik vreselijk van, Joline. Mijn echtgenote die me op deze manier laat weten dat ze van me houdt. Dank je wel.” Ze lachte lief. “Mooi. Dat is de bedoeling ook. Kom, het is bijna tien uur; bedtijd. Jij gaat Mocca nog even uitlaten, ik ruim hier de boel op en dan ontmoeten we elkaar weer in bed. Oké?”

Vijf minuten later liep ik met Mocca door een donker Veldhoven. Een miezerregentje maakte de straat nat. Mocca had er duidelijk geen zin in; hij plaste vrij dicht bij huis en maakte toen rechtsomkeert. “Oké, gek beest. Geen zin om te poepen? Dan niet.” In de hal boven maakte ik hem even droog met de handdoek die we daar hadden liggen. Daarna sprintte hij de kamer in. “Zo, mooie hond… Was het nat buiten? Ja, ik voel zoiets… Joline aaide hem even rustig. Toen stond ze op. “Mocca: go to bed!” De hond liep naar zijn mand en kroop er in. Twee keer omdraaien, kleedje comfortabel proppen en… bonk.
We lachten samen en Joline stak haar hand uit. “Ga je met me mee naar bed, mooie vent?” Ik knikte en we sloten de slaapkamerdeur achter ons. Joline sloeg haar armen om me heen. “Schatje… Ik zei vanmiddag dat ik vanavond weer met je naar bed wilde, maar… Ik ben best wel duf.” Ik trok haar naar me toe. “Dan gaan we lekker slapen, schat. Het is toch al bedtijd en ik heb geen zin in een vluggertje omdat jij iets beloofd had en dus Kees even snel aan z’n trekken wil laten komen…” Ze kuste me. “Lief. Lekker tegen elkaar liggen, nog even wat knuffelen tot we samen in slaap vallen.” Dat deden we even later dan ook: Joline lag met haar hoofd op mijn borst en ik speelde met haar haren. Ik genoot van de geur. Op een gegeven moment gleed haar hoofd weg; ik leg het op haar kussen en ze mompelde: “Dank je wel, schat” en was volgens mij de volgende seconde al in dromenland. Prima toch, als je zó in slaap kunt vallen… Bij mij duurde het overigens ook niet zo lang voordat ik me weg voelde zakken.

Maandag! ’s Morgens moest ik de administratie van de piraten doen. Overuren paraferen, reiskosten, de telefoonabonnementen verwerken… Rotwerk, maar het hoorde erbij. Wél zag ik dat de overuren van de maand November behoorlijk hoog waren, vergeleken met het gemiddelde. Teken dat wij aardig aan de bak waren geweest. Nu, met één ziekenhuis voor iedereen zou het wellicht wat minder worden, maar daarentegen gingen de reiskosten weer omhoog, ondanks dat iedereen, behalve Rogier en Gerben een ziekenhuis ‘in de buurt’ had.
Frits woonde in Rhoon, die moest naar Dordrecht, Gerben vanuit Arkel naar Gorinchem, die kon op de fiets, Willem vanuit Alphen aan de Rijn naar Leiden. En Rogier vanuit Arkel naar Nijmegen. Maar Rogier bleef ook nog wel eens in zijn eigen huis in Nijmegen slapen, zag ik. Prima. Ook bijkletsen met z’n vader. Straks, in de koffiepauze eens vragen hoe het zijn pa daar beviel…
En nu je eigen reiskosten, Kees! Oeps… Die hakten er aardig in! Een aantal keren naar Nijmegen, vorige week twee keer naar Leiden, een keer naar Den Haag, nog een paar klussen tussendoor naar Utrecht, Tilburg en Roermond… Hmmm… De nieuwe Volvo kwam op deze manier wel aan z’n kilometers. Nou ja, dan had het ding maar een vak moeten leren en geen auto moeten worden. Oh, wacht even: Marion viel nu ook onder mijn administratie. Zucht…
“Marion, heb jij voordat je aan de Piraten werd toegevoegd, deze maand nog overgewerkt of extra reiskosten gemaakt?” Ze keek op. “Geen extra reiskosten, Kees. En overgewerkt? Ja, bijna elke avond, als André z’n…”Ik sneed haar de pas af. “Dát soort overwerk verreken je maar met André, dame. In natura van mijn part, daar heeft DT niks mee te maken.” Ze giechelde. “Jammer. Zou wel aardig zijn… samen leuke dingen doen in bed en dan allebei 150% betaald worden.”
Ik keek streng. “Jaja. En ‘vluggertjes’, daar doen jullie zeker niet aan hé? Nee, dat dacht ik wel… Maar dame, jij hebt wél extra reiskosten gemaakt: een ritje met de Nederlandsche Spoorwegen van Gorinchem naar Den Haag en terug. Mag ik daar even je vervoersbewijs van?” Ze zocht in haar tasje en keek sip.
“Shit… Zaterdag m’n tasje uitgemest en dus dat kaartje waarschijnlijk weggegooid. En Erica is wat dat aangaat een uiterst strenge mevrouw: geen kaartje, geen vergoeding.” Ik dacht even na. Marion had wél betaald: 28,10 euro. En om die nou door haar neus te boren… “We gaan even valsheid in geschrifte plegen, Marion.” Ze trok een wenkbrauw op. Ik pakte mijn treinkaartje en maakte daar een foto van. “Zo, daar moet Erica maar genoegen mee nemen. Schrijf nu op dat kaartje in jouw handschrift: ‘Bespreking ministerie van VWS m.b.t. ziekenhuizen’
Dát is dan jouw kaartje. Bij mij moet ze maar met een fotootje genoegen nemen.”
Marion lachte. “Je bent een corrupte vent, Kees.” Ik schudde mijn hoofd. “Echt niet. Dat zou ik geweest kunnen zijn als ik…” Ik kapte nu mezelf af. Foei, dat je daar zelfs maar aan denkt, Kees! Maar Marion was niet helemaal op haar achterhoofd gevallen en maakte mijn zin af. “…Als je een wederdienst van mij gevraagd had.” Ze lachte ondeugend. “En gezien jouw regelmatige opmerkingen over mijn charmante achterwerk kan ik wel raden wat. Gaan we niét doen, meneer Jonkman! Dan gaan André en Joline samen ook plannen maken: hoe ons op de meest pijnlijke wijze te vermoorden of zo.”
Ik knikte en bromde: “Oh, je kent Jolien?” “Ja”, klonk het nogal kattig. “En André ondertussen ook wel.” Ik knikte. “Tja, verzopen worden in een emmer pindakaas is niet de mooie dood die ik voor ogen had…” We gniffelden samen, toen zei ze, en terecht: “Erica kan op haar kop gaan staan: we hadden in elkaars gezelschap die kaartjes gekocht, dus er zijn minimaal vier getuigen.” “Ja, dat zal allemaal wel, maar zij moet wel de bewijsstukken bewaren, Marion. Nou ja, we gaan wel zien wat het commentaar is van mevrouw Mannes. Hoplakee, de hele handel richting Backoffice en een mailtje naar de andere Piraten dat ze hun vervoersbewijs maar even moesten scannen of fotograferen en naar Erica sturen. Anders boren ze zichzelf ruim 28 euro door de neus. En met hun karige salarissen…” Marion ginnegapte. “Ja, dan staan hun echtgenotes hier op de stoep en hebben we revolutie.”

Om half twaalf vertrok ik richting het ziekenhuis van Gorinchem. Lekker dichtbij. Ik had met Gerben bij de ingang afgesproken en inderdaad stond hij al op me te wachten. “Hoi Kees… Mag ik je voorstellen aan mijn gids in dit doolhof: Erik van Dalen, 1e monteur van de TD.” Een forse man van een jaar of veertig stak zijn hand uit. “Hoi ik ben Erik.” “En ik ben Kees, aangenaam.” Gaan we eerst een hapje eten, Kees? Want jij hebt je nu gedrukt van de sport.” Ik grijnsde. “Ja. Wel eens lekker. Ik kan weer een paar dagen uitrusten van het weekend.” Erik keek ons aan. “Sport? Vandaag? Leg eens uit…” Gerben legde het fenomeen DT-sport uit en hij keek waarderend. “Goed zeg… Moeten ze hier eens invoeren. Niet voor de verpleegkundigen, die sporten meer dan genoeg. Maar bij de civiele en technische dienst ken ik wel een paar collega’s die erg moeten oppassen dat ze hier niet op cardiologie terechtkomen.”
We liepen richting restaurant en er viel me iets op. De ‘vette hap’ stond vooraan in het buffet; salades, fruit en volkorenbrood wat verder weg. “Als ze dát nou eens veranderden… En de vette hap duurder en het gezondere spul wat goedkoper maakten…” Gerben knikte. “Was me ook al opgevallen, Kees.” We liepen de afdeling ‘verzadigde vetzuren’ maar voorbij. Ik pakte een sinaasappel en een beker melk en rekende af. Mijn eigen lunchpakket zat in mijn tas.

Tijdens het eten vertelde Gerben wat ze ondertussen tegen waren gekomen en Erik deed verslag van een calamiteitenoefening een paar maanden terug. Daar waren ook zaken aan het licht gekomen die niet in orde waren. Men had Duyvesteins bedrijf op het matje geroepen, maar die beweerden bij hoog en bij laag dat het aan het ziekenhuis lag dat er dingen fout waren gelopen.
Erik keek grimmig en besloot met: “En voor die vergadering durfden die lui nog een gepeperde rekening in te dienen ook… En die werd niet betaald. Eén van hun juristen is toen nog hier geweest om de duimschroeven wat aan te draaien bij de financieel directeur, heb ik begrepen.” “Dan zou ik daar graag een gesprekje mee willen hebben, Erik. Kan je me bij hem introduceren?” Erik keek de eetzaal rond en wees. “Daar zit hij, Kees. Die meneer in blauw colbert met die dikke bril op.” Een nogal corpulente man zat me twee andere heren aan een tafeltje. “We zullen hem eerst even zijn lunch laten afmaken. Als hij opstaat, schiet ik hem wel even aan en nodig ik hem hier uit, Kees.” Ik stak een duim op. Vijf minuten later schoot Erik overeind en liep naar de man toe. Die zette zijn blad met bord en bestek in het daarvoor bestemde karretje en liep naar ons toe.
“Dit is meneer van Kruiningen, onze financieel directeur. Meneer, dit is de heer Jonkman van Developing Technics.” Hij keek me aan. “Aha. Ik heb via-via al iets over u gehoord, meneer Jonkman. Mijn complimenten hoe u die lui uit Amsterdam hebt aangepakt.” Ik knikte. “En daar wil ik het graag even met u over hebben, meneer. Als u tijd heeft.” Hij keek op zijn horloge. “Dat kan nú, meneer Jonkman. Om drie uur heb ik een bespreking. Tot die tijd… Loopt u mee naar mijn bureau?”
Ik keek Gerben aan en die zei: “Ga maar, Kees. Wij zijn bij de SEH, naast de ingang. Zoek ons daar maar op.” Ik knikte. “Ik volg u, meneer van Kruiningen.” Lift in, 3e verdieping er uit en we liepen een kantoor in. “Neemt u plaats, meneer Jonkman. Wat wilt u weten?” Ik moest even mijn gedachten ordenen; dit ging best wel snel.
“Meneer van Kruiningen… Zoals u weet is Duyvestein een paar weken geleden gearresteerd en in staat van beschuldiging gesteld wegen grootschalige fraude. Een paar van zijn medewerkers, die van die onfrisse praktijken wisten, ook. Hij werd na twee weken voorarrest weer heengezonden, maar is vorige week wéér opgepakt toen bleek dat hij in het LUMC óók grootschalig had gefraudeerd. En een stroman van hem, notabene de persoonlijk secretaris van de geneesheer-directeur is ook opgepakt. Die zei terwijl ik hem verhoorde dat, en ik citeer, ‘Duyvestein overal zijn tentakels had’, einde citaat. Mijn advies in deze is niet technisch, maar economisch: laat op een discrete wijze uitzoeken waarom en hoe de firma Duyvestein voor dit ziekenhuis de noodstroominrichting mocht verzorgen. En als ik zeg ‘discreet’, dan bedoel ik ook discreet. Vandaag of morgen krijgt iemand in dit ziekenhuis de opdracht van het ministerie om dat óf zelf uit te zoeken, óf u krijgt iemand van het ministerie op bezoek die het voor u gaat uitzoeken. En dan kunt u maar beter voorbereid zijn. Ik heb een rechtstreekse lijn met de plaatsvervangend SG van het ministerie; die dame wil je niet als tegenstander hebben.”
Hij glimlachte. “Ik heb iets vernomen van een van mijn mensen over een vergadering in Den Haag waarbij die dame orde op zaken kwam stellen.” Ik bromde: “Nou, dan weet u genoeg, denk ik.”
Ik leunde naar voren. “Meneer, ik ben slechts een simpel ingenieur en heb de ballen verstand van financiën. Maar ik weet wél dat je met wat voorkennis zaken heel goed kunt manipuleren. Dat had die stroman van Duyvestein in Leiden ook prima gedaan: hij wist van het budget wat er in Leiden was, heeft dat bedrag een Duyvestein verteld en rara, wat vreemd: de offerte van Duyvestein zat daar vér onder. En Duyvestein zorgde wel dat hij op de lange termijn aan z’n trekken kwam door twijfelachtige componenten in het systeem te bouwen. Schakelingen die het na 20.000 bedrijfsuren niet meer deden omdat een chip die er in zit zó geprogrammeerd is dat hij na 20.000 bedrijfsuren de geest geeft. En dáár heb dan wel weer verstand van. Rotzooi uit China, in plaats van deugdelijke componenten uit Duitsland, Japan of de USA. Kortom: Ga na of iemand hier hevig heeft zitten lobbyen om Duyvestein binnen te halen. Da’s één.
Een tweede vraag is: wie heeft de installatie die Duyvestein heeft ontworpen, geïnstalleerd?” “Onze eigen huisinstallateur, meneer Jonkman. Een bedrijf waar we al meer dan 25 jaar mee samenwerken, tot tevredenheid van beide partijen. Een ander bedrijf was véél goedkoper, maar we laten bedrijven die we kennen, niet vallen omdat een ander bedrijf een tientje per uur goedkoper is.” “Mooi. Dan neem ik aan dat uw huisinstallateur te goeder trouw is. Dat was in Leiden nogal anders. Als laatste: ik heb begrepen van Erik dat, toen u klachten had over Duyvestein en er rekeningen niet werden betaald wegens wanprestatie, u een van zijn juristen op bezoek kreeg?”
Meneer van Kruiningen lachte grimmig. “Ja. Een nogal over het paard getild jongmens wat dacht dat hij me met juridisch gelul... Pardon, met juridische prietpraat kon overbluffen. Hij heeft op dezelfde stoel gezeten als waar u nu op zit, meneer Jonkman. Niet gek lang overigens; hij begon over rechtszaken tegen ons en ik heb ‘m klip en klaar verteld dat er eerst hier orde zaken gesteld moest worden en het ziekenhuis een aantal calamiteiten-oefeningen op alle afdelingen zou gaan doen. Pas als die allemaal zonder storingen en andere ellende zouden verlopen, zou er betaald worden. Niet eerder.
De jongeman verdween na een uurtje. Nogal bleekjes. Ons hoofd Technische Dienst had hem de huid vol gevloekt vanwege, en nu citeer ik hem even ‘de shit waarmee jullie ons hebben opgezadeld’. En de vocabulaire op het gebied van vloeken van ons Hoofd TD is nogal uitgebreid.”
Ik grinnikte. “Altijd handig. Maar jullie huis-installateur… Die moet toch ook zijn bedenkingen hebben gehad over de kwaliteit van de installatie? Hoe stond die er in?” “Wurgcontract. ‘Uitvoeren conform tekening, anders krijgen jullie de schuld van elke storing die optreedt.’ Daar kwam het kortweg op neer.” Ik humde. “Oké, ik herken hier wel een zekere werkwijze in. Meneer, heeft u al iemand op het oog die dat onderzoek gaat doen? Nogmaals druk ik u op het hart om een absoluut betrouwbaar iemand met die taak te belasten, anders ontloopt Duyvestein een deel van zijn veroordeling en blijft u hier wellicht met een Judas binnen de organisatie zitten.”
Hij knikte. “Duidelijk. Blijf maar even zitten, dan roep ik haar even.” Hij pakte een telefoon. “Jetty, met John. Heb je tijd om even bij mij op het bureau te komen? Ja, is goed, dank je wel.” Hij legde de hoorn neer. “Jetty Mosterd. Vice-voorzitster van de OR en een van onze vertrouwenspersonen. En ze is hoofd salarisadministratie.” Twee minuten later: een klopje op de deur. “Je had me nodig, John?” Een dame van een jaar of vijftig kwam binnen. Klein, grijs haar, tenger. “Jetty, dit is de heer Jonkman…” Hij introduceerde me kort en zei toen: “Meneer Jonkman heeft een verzoek. En het leek me het beste als jij dat verzoek gaat honoreren.”

Ik keek in een paar heldere ogen die mij onderzoekend opnamen. “Vertel, meneer Jonkman.” Ik schetste haar wat ze zou moeten uitzoeken en eindigde met: “U zit midden in de organisatie, mevrouw. Als iemand van het ministerie hier komt rondneuzen kost dat veel meer tijd en werpt stof op. En dan kan zo’n Judas z’n sporen uitwissen. Bovendien hoor ik dat u lid bent van de OR; dan heeft u, denk ik, de bevoegdheid om bepaalde stukken in te zien.”
“En als iemand daarvoor gaat liggen, Jetty, dan mag je hem of haar naar mij sturen en mag die persoon hier komen uitleggen waarom jij die stukken niet zou mogen inzien.” Meneer van Kruiningen keek nogal grimmig en mevrouw Mosterd knikte. “Hoeveel tijd heb ik, meneer Jonkman?” Ik haalde mijn schouders op. “Geen idee, mevrouw. Een paar dagen misschien? Een week? Wat ik wel weet is dat op dit moment in Den Haag iemand heel hard bezig is om alle rotzooi, die dat bedrijf in Amsterdam heeft veroorzaakt, boven water te halen. Als u het ministerie kunt helpen door een naam aan te leveren, uiteraard inclusief bewijs, scheelt hen dat heel veel onnodig gegraaf. En dus tijd.” Ze knikte en keek meneer van Kruiningen aan.“ ”Ik duik hier in, John.” Hij knikte. “Fijn, Jetty. Vanaf dit moment, tot je ermee klaar bent, besteed je daar al je tijd aan. Kun je niemand als mogelijke verdachte aanwijzen: oké, dan zijn we ‘schoon’. Vind je wel iemand, of heb je redelijk aanwijzingen, dan wil ik het zo snel mogelijk weten. En of dat ’s morgens om vier uur is of ’s avonds om tien uur boeit me niet zo.”
Jetty veroorloofde zich een glimlachje. “Meneer, ik heb ook nog een man en een paar pubers thuis rondlopen…” Meneer van Kruiningen knikte. “Weet ik. Het was bij wijze van spreken, Jetty. Ik verwacht écht niet van je dat je hier in je vrije tijd mee bezig gaat. Succes.” Ze gaf mij een hand knikte naar meneer van Kruiningen en verdween.

“Dat is in hele goeie handen, meneer Jonkman. Jetty is als lid van de OR af en toe een vreselijk irritante gesprekspartner, maar…” Ik vulde hem aan. “maar als medewerker goud waard? Ja, ik heb er beeld bij, meneer.” Ik stond op. “Ik hoop dat ze niets vindt, meneer. En nu ga ik me bezig houden met hetgeen waar ik wél verstand van heb: de techniek. Dank voor uw tijd.” “Succes, meneer Jonkman. En oh ja, die medewerker van u, meneer van Wiers: prima vent, hoorde ik van onze TD.” “Dat mogen ze hem dan rechtstreeks zeggen, meneer. Altijd leuk om zoiets te horen.”
Hij keek me aan. “U bent zijn chef?” “Hij werkt in mijn team, meneer. En ja, ik keur zijn verlof goed, of niet. Maar het is ook een hele goeie vriend van me. Net als alle lui die in mijn team werken.” “Zuinig op zijn, meneer Jonkman.”
Ik keek hem aan. “Meneer, ik heb mijn lessen ‘leiderschap’ niet in een of andere stervensdure cursus van een weekje in een conferentiecentrum in de bossen van Zeist gehad. Ik heb de praktijklessen ‘Leiderschap’ in militaire dienst gehad. Tijdens mijn opleiding als lijdend voorwerk, als recruut, maar vooral tijdens twee nogal bloederige missies. Eentje in Bosnië en een in Afghanistan. Voor elke seconde die je in je eigen team investeert, krijg je een uur terug.” Hij knikte langzaam. “Respect, meneer Jonkman. En ondanks twee uitzendingen werkt u als Leading Engineer bij een uiterst goed bekend staand bedrijf?”
“Misschien wel dánkzij die twee missies. Weten wat er fout kan gaan in een land als mensen ideologie boven ‘omzien naar elkaar’ stellen. Als etniciteit of religie alles gaan bepalen en religieuze fanatici, mensen met geld of politieke leiders daar misbruik van maken. En met ‘religieuze leiders’ bedoel ik niet alleen de ayatolla’s in Iran of de leiders van de Taliban mee; ook in Nederland zijn er lui die zichzelf ‘Christen’ noemen, maar ondertussen iedereen binnen hun directe omgeving een religieus keurslijf opleggen. Dochters die gewoon verhandeld worden aan een concurrent omdat dat een fusie van twee bedrijven makkelijker maakt. Of die als toekomstige bruid aan een vermogend lid van de sekte worden toegezegd omdat in de toekomst wel eens handig zou kunnen zijn.” De laatste paar zinnen kwamen er bijtend uit.
“U heeft ervaring, meneer Jonkman?” Ik knikte. “Ja, en sorry dat dat eruit floepte. Maar ik word witheet als ik hoor dat zoiets in Nederland plaatsvindt. Lui die denken dat ze alles kunnen flikken waar ze zin in hebben, omdat ze vermogend of fysiek sterk zijn: ook zoiets. Door dat soort lui gaat een land naar de bliksem. Lui zoals Duyvestein; ik word er pislink van en zal er alles aan doen om dat soort lui en hun vriendjes op de plaats te brengen waar ze horen: achter de tralies. En liefst voor een hele lange tijd.”
Hij keek me zwijgend aan. “Ik weet dat u er een behoorlijk aandeel in heeft gehad om Duyvestein inderdaad achter tralies te krijgen. En dat is een groot compliment waard, meneer Jonkman. Maar maak er niet uw persoonlijke missie van om alle klootzakken in Nederland op te laten pakken.” Hij glimlachte even. “Dan komt u tijd tekort. En nu: u gaat naar uw collega bij de SEH. Technische dingen doen. Heeft u een visitekaartje voor mij? Dan neem ik contact op als er bijzonderheden zijn.”

We schudden handen en ik liep drie verdiepingen omlaag. Niet met de lift, even bewegen. Verdomme Kees… Een beetje dimmen! Die preek over religieuze leiders knálde er uit. Teken dat de hele geschiedenis van Charlotte en Margot je nog steeds hoog zit… Niet meer doen. De rest van de middag, tot vier uur, liep ik met Gerben en Erik mee. Zij hadden al een aardige lijst met zaken die verbetering behoefden. “Vrijdag even over sparren, Gerben”, zei ik bij het afscheid en hij knikte. “Ik wil het, als het even kan, eerst hier voorleggen aan de direct betrokkenen, Kees. Zij moeten er straks mee werken.” “Logisch. Als er dan nog dingen zijn: vrijdag in de groep gooien.”
Met een goed gevoel reed ik terug naar DT om Joline op te halen. Die verwelkomde mij met een knuffel en de tekst: “Zo, drukker… Ben je er eindelijk? En de sport, daar had meneer Jonkman even geen zin in?”
“Ken je hem nou nóg niet, Jolien?” donderde de stem van Fred uit het naburige kantoor en ik zuchtte maar weer eens. “Kom schat, we gaan naar het altijd rustige Veldhoven. Geen last van lawaaitypes zoals hiernaast.” Even later reden we op de snelweg. “Hoe was het in het ziekenhuis in Gorinchem, Kees?”
Ik bromde. “Daar Gerben goed bezig. Heeft al een aantal zaken ontdekt. En ik heb een goed gesprek gehad met hun financieel directeur. Hem geadviseerd om na te gaan of er iemand heeft staan lobbyen om Duyvestein binnen te halen. Daar heeft hij iemand van de OR op gezet. Een nogal doortastende dame, geloof ik.” Joline knikte. “Mooi zo. Ze moeten dat met hun eigen capaciteit uitzoeken, Kees. Niet jij, anders krijg je zowel van Theo als van mij op je donder. Ga je niet willen.” “Zover was ik ook al, schoonheid. Geen zin in om Theo in een latex broek met een zweepje in de hand naast me te zien als ik vastgebonden lig.”
Joline schoot in de lach. “Theo niet, dat snap ik. Maar mij? In een strakke zwarte latex body en op hoge hakken?” “Nou, ik prefereer toch een leuke rok en een transparant bloesje, schat. En een panty met klimplanten aan de zijkanten. Die naaldhakken dan weer wel…” Er werd gesnoven naast me. “Ik ga het gewoon een keer doen. Ik heb nog een latex broek ergens onder in m’n kast… Lekker strak.” “Jaja, mevrouw Jonkman. En dan, als je gillend klaarkomt, genieten van het gevoel van een kletsnat kruisje… Vies meisje.” Ze keek ondeugend. “Dan blijft het wel langer warm, schatje.” Ik zuchtte. “Nou ja, het zal hoe dan ook wel een spectaculair gezicht zijn. Ik ben benieuwd.” Joline pakte mijn hand van de pook en legde die op haar bovenbeen. “Dit is ook lekker. Jouw warme hand op mijn benen.” “En daar ben ik het volledig mee eens, mooie meid.”
Ze giechelde. “Goed dat Zelda niet achterin zit. Nu kun je me ten minste lekker betasten… De rechterbaan aanhouden, Kees. Even achter zo’n vrachtwagen aan rijden. Voel me eens lekker tussen mijn benen!” Ik bromde: “Hopen dat John niet achter ons rijdt met zijn truck uit Zeewolde. Want dan moeten we morgen allemaal nieuwgierige vragen van Lot en Mar beantwoorden…” Joline trok mijn hand tegen haar slipje aan. “Niet piepen jij. Ook in deze auto zit getint glas op de achterruiten. Voel!” En dat deed ik… Lekker onder haar rokje strelen, over haar warme benen… “Jolien, als we thuis zijn trek ik je in één beweging de slaapkamer in!” “Lekker… En drie seconden nadat de deur dicht is, ga je me neuken, Kees. Hard! Ik wil je in me voelen dringen… Ahhh….”
Ik voelde haar onderlichaam trillen. “Ik… ik ben klaargekomen, schatje…” Ze deed haar ogen open en keek me aan, een blos op haar wangen. “Lekker toch? Dat mag hier, weet je nog?” Ze viste met een rood hoofd een maandverband uit haar tasje. “Even nog tussen die vrachtwagens blijven rijden, schat.” Even later een zuchtje. “Zo. Gevaar voor een nat rokje verdwenen.” Ze keek nu ondeugend. “Tot in de slaapkamer, dan gaan we los, Kees!”
Ze legde een hand op mijn kruis. “Die wil ik weer eens diep in me voelen, lekker ding…” Ze kneedde me. “Hé mevrouw Jonkman! Volgens mij heb ik nog geen krasje op deze auto gemaakt, dus hoeft hij nog niet bijgespoten te worden. Een beetje zuinig aan met de grondverf, a.u.b.” “Je moet de verf toch altijd goed roeren, voordat je ‘m gebruikt, Kees? Nou, daar wilde ik juist mee beginnen.” “Dat snap ik wel, maar met het tempo waarmee jij roert, zou de verf zomaar eens in het rond kunnen spetteren. Zonde. Thuis, daar mag je het laten spetteren, liefje.”

Ik gaf een beetje gas bij en kwam tussen de vrachtauto’s vandaan. “Zo. Nu weer braaf honderd rijden in plaats van drie en tachtig. Handjes thuis, anders gebeuren er ongelukken.” Mocca bemoeide zich er niet mee; die lag achter in de auto heerlijk te slapen. Af en toe hoorden we een snurk of een bonk als hij zich omdraaide. Die werd pas wakker als we de snelweg verlieten; zowel ’s morgens als ’s avonds. Dan verscheen er plotseling een bruine kop in de achteruitkijkspiegel. Nu ook weer: ik draaide afrit 32 op en jawel: wat gestommel achter ons en ik keek tegen de kop van Mocca aan. “Hé mooie hond! Ben je er weer?” Getrommel tegen de zijkant van de auto; de staart ging heen en weer. Joline draaide zich om.
“Hoi Mocca! Lekkere slaaphond… Kees, jij laat zo dadelijk eerst even Mocca uit. Sinds de middagpauze is hij niet meer buiten geweest.” Ik knikte. “Geen boodschappen nodig?” Joline schudde haar hoofd. “Nee. Bovendien…” Ze giebelde. “Ik wil me nu even niet in de supermarkt vertonen. Mensen zouden er iets van kunnen denken.” “Dan hoop ik voor jou dat de lift leeg is als je naar boven gaat, schatje.” Ik kreeg een boze blik toegeworpen en grinnikte.
Even later schoot Joline de lift in en liep ik met Mocca richting het ‘normale’ uitlaatveld. Eens kijken of dat weer vrijgegeven was. Ik zag geen borden meer en op het losloopveld waren twee honden aan het spelen: een boxer en een teckel. Eerst Mocca maar even laten plassen en poepen… Daarna liep ik naar het losloopveld. “Mag deze bruine boef er bij?” Een wat oudere meneer, de eigenaar van de boxer die ik wel vaker tegen was gekomen, knikte. “Lijkt me geen probleem. Die twee kunnen het ook prima met elkaar vinden.” Ik deed Mocca in de ‘sluis’ z’n hesje en riem af. “Mocca: release!” Hij sprintte naar andere honden. Snuffeldesnuffel… Staarten gingen heen en weer en in no time waren er nu drie honden aan het rennen en stoeien.
De teckel, ondanks dat hij de kleinste was, liet zich niet kennen. Razendsnel en wendbaar. Als de boxer en Mocca achter hem (of haar) aan zaten en dichtbij waren veranderde de teckel bliksemsnel van koers. De boxer en Mocca gleden dan nog even door in hun oude richting en de teckel had weer voorsprong. “Nounou… Die kleine is razendsnel!” De andere meneer knikte. “Ja, Bernice weet bliksems goed hoe zij uit de buurt van andere honden kan blijven. En uit onze handen, die van mijn vrouw en mij; als ze weer eens iets heeft uitgehaald thuis en proberen haar te vangen om in de bench te doen… Na tien minuten zijn wij uitgeput en zit Bernice ons in een hoekje van de kamer uit te lachen.” “Misschien doet ze het er om, Hans”, zei de eigenaar van de boxer. “Om jullie in beweging te krijgen…”
Hij lachte. “Even wat anders, heren: een aantal dagen terug was dit terrein afgesloten wegens vergiftigingsgevaar. Er stonden borden van de gemeente. Dat is nu opgeheven, mag ik aannemen?” De eigenaar van de boxer knikte. “Afgelopen vrijdag is de gemeente hier een halve dag bezig geweest. Eerst met een speurhond het hele terrein afgezocht, ook het uitlaatveld. Toen de hele handel gemaaid en alle spul wat gemaaid was in een vrachtwagen geladen en afgevoerd. En nu is het weer bruikbaar.” Ik keek rond: inderdaad waren alle lage struiken weg en was het gras uiterst kort. “Mooi zo.”
De andere man keek dreigend. “Als ik er achter kom wie dat geflikt heeft…” “Hoeft niet, meneer. Degene die ervan verdacht wordt, en daar is overduidelijk bewijs tegen, woont hier niet meer. Ze is gearresteerd, verhoord en is nu dakloos. Haar echtgenoot heeft haar op straat gezet. Ik weet wie het is én de reden waarom ze het deed. Ik had al een paar keer ruzie met haar gehad en via Mocca wilde ze haar gram halen. Dat plannetje heeft nogal ten nadele van haar uitgepakt.”
De eigenaar van de teckel bromde. “Zeker weer zo’n asielzoeker voor wie honden onrein zijn…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee meneer. Dit was een honderd procent Nederlandse vrouw, ik noem haar bewust geen ‘dame’ die dacht dat zij haar hele omgeving naar haar hand kon zetten. Dik, arrogant en nogal opgeschilderd. Woonde in dat appartementencomplex daar, waar ik ook woon.” Hij keek me aan. “Jij weet er duidelijk meer van?” Ik knikte. “Ja. Ik heb aangifte gedaan en wat restjes van de vergiftigde worst bij de politie ingeleverd. En niet al te lang daarna is ze met veel bombarie gearresteerd. Enfin, haar man is nu van haar verlost en wij ook. En waar zijn ex-vrouw uithangt: geen flauw idee en het boeit me eerlijk gezegd ook niet.” Hij knikte. “Goed om te horen. Scheelt ons veel zorgen.”
Hij riep zijn hond. “Bernice… Kóm!” De teckel gehoorzaamde, kreeg een hondenkoekje en liet zich braaf aanlijnen. Mocca stond er natuurlijk met z’n neus bovenop: die rook wat lekkers. “Mocca: back.” Ik wees en Mocca deed een paar stapjes naar achteren. Zijn neus bleef wel in actie: die ging constant heen en weer. “Ik ga er ook vandoor. Vandaag ben ik de klos om te koken.” Ook de boxer werd aangelijnd en toen bleek voor Mocca ook lol er af te zijn: die kwam naar me toe en ging zitten. “Goed zo, Mocca. Brave hond. Dress…” Het tuigje ging aan, toen de riem en ook wij liepen richting huis.
Mooi, geen gevaar voor vergif meer. En het scheelde een stuk lopen… Hé Kees, word je nou een ouwe zak? Twee keer vijfhonderd meter extra lopen? Laat ze het bij de loopgroep maar niet horen… Ik grinnikte. Eenmaal boven, op de galerij, borstelde ik Mocca z’n poten even goed af; die waren nogal smerig. Deur open… “Mocca zoek Joline!” Hij sprintte naar binnen, de hal door de kamer in… Geen Jolien! Een teleurgesteld piepje en hij bleef voor de slaapkamerdeur zitten. “Laat Mocca hier niet naar binnen, Kees! Geef ‘m maar eten en leg hem in de mand. Daarna mag jij wél naar binnen.” De laatste zin klonk ondeugend. Ohlala… mevrouw Jonkman is wat van plan.
Ik woog de brokken af en gooide die op de snuffelmat. “Mocca: smullen maar!” De hond sprintte naar de mat en begon te eten. Na anderhalve minuut was de mat leeg. En paar slokken water volgden, toen liep hij naar zijn mand. “Goed zo, Mocca. Lekker maffen, joh.” Een nogal nadrukkelijke boer was het antwoord, twee keer draaien en ‘plof’. Nou, die was voorlopig wel onder zeil...

Ik klopte op de slaapkamerdeur. “Freule, is het geoorloofd dat ik binnenkom?” “Lekkere mannen zijn hier altijd welkom”, klonk haar antwoord. Ik opende de deur en stond weer eens aan de grond genageld. Joline stond voor het bed: opgemaakt. Blauwe oogschaduw, haar lippen rood. Een zwarte blouse aan met een zwart behaatje er onder. Daaronder een zwarte latex broek die strak om haar billen en benen zat. Haar voeten in lichtbruin nylon, zichtbaar in sandalen met een forse hak. “Wát een opwindende vrouw zie ik hier…” Ze deed een stap naar me toe. “Ja. En die vrouw is heel opwindend. Maar ook opgewonden… Kees, kom mee naar de badkamer. Ik wil…” Ze zweeg, maar trok me mee. In de badkamer brandde één lampje, het was schemerdonker. De zonwering was dicht, het bad was halfvol.
“Voél me! Betast me, overal. Laat me lekker klaarkomen en…” Ze zweeg weer even, ging toen verder. “…mezelf lekker laten gaan. Sla me! Ik wil lekker nat worden in deze broek en dan jouw handen voelen. Tussen mijn benen. Lekker soppen in mijn eigen vocht, klaarkomen… Wil je dat met me doen?” Ik antwoorde niet maar trok haar naar me toe en kuste haar. “Lekkere geile vrouw van me… Wil je lekker nat worden? Lekker plassen in die broek? Dat vocht kan er nooit uit, schat, zo strak zit die broek.” Ze kreunde. “Dat is de bedoeling ook… Lijkt me heerlijk geil, Kees…”
“Ga op je hurken zitten! Alsof je moet plassen ergens in de bosjes!” Met wat moeite ging ze door haar knieën en ik ging achter haar zitten. “Ik ga je overal betasten, meisje. Net zolang tot je wel moét plassen. En dat doe je dan in deze broek… En wat heb je er onder aan? Nylons of een panty?” “Nylons…” “Goed zo. Dan zijn die ook kletsnat, straks. En die natte warme nylonbenen wil ik straks om me heen voelen als ik je neuk, schatje. Diep in je natte gleufje…” “Ohhh… als je zo praat…”
Ik moest een beetje lachen. “Wordt de nood dan hoger, mooie meid? Moet je dan…” Ik likte aan haar oor en fluisterde: “…plassen?” Joline kreunde en duwde haar handen tussen haar benen. Ik streelde haar borsten. “Ik ga in je harde tepels knijpen, lekkere opwindende vrouw. Je maakt me helemaal gek met je geile, kletsnatte spelletjes…” Joline wreef nu hard tussen haar benen en ik greep haar borsten, zocht haar tepels en kneep er in. Ze gilde! “Auauwww… Wat doe je?” “Ik knijp in je harde tepels, geile vrouw! Dat wil je toch zo graag? Lekker in je opgezwollen tieten geknepen worden en tegelijk je kutje verwennen?”
Ik likte weer in haar oor. “Je natte kut… Geil van verlangen om lekker te spuiten, zodat je in je eigen pis zit… En je eigen geil… Jezelf nat te voelen worden…” Ze hijgde nu. “Ik kan het niet meer ophouden… Moét plassen… Zo geil…” Ik duwde haar benen uit elkaar en greep er tussen. “Ik wil het voelen, Joline! Voelen hoe je helemaal leegloopt… ” Ze beefde nu. “Het komt… Ik kan het niet meer… Ahhh…. Voél me, Kees! Voel tussen mijn benen, op m’n geile kut!” Ik voelde haar broek warmer worden en ze hijgde: “Lekker… Zo warm… geil… Lekker vies…” Ik wreef over de gladde broek en ze duwde zich tegen me aan.
“Lekker… Lekker plassen met jouw hand op mijn kúúút… Oh, Kees, ik kóm! Voel me, sla me! Hard op mijn klaarkomende… Jááááá!!!” Ze schokte nu hevig terwijl ik ruw over de latex stof wreef. “Niet stoppen… Niet stoppen, Kees! Doorgaan! Voel mij, betast me… Ik blijf klaarkomen… Zo lekker…” “Ik ga je voelen, geile meid. In je broek! Ik wil dat natte kutje van je!” Ik maakte met wat moeite de knoop van haar broek los en trok de rits wat omlaag en drong met mijn hand in haar broek, tussen haar benen. Ze was kleddernat. Ik tastte naar haar vagina en wreef er snel overheen. Joline zat nu doodstil voor me, maar toen ik tussen haar lipjes wreef werd ze weer wild.
“Lekker! Met je vingers er in! Voel me! Laat me weer… Ahhh…. Het komt wéér, lieve Kees! Zo lekker…” Schokkend lag ze in mijn armen, om even later, nog uithijgend, om te kijken. “Jij bent zó lekker…” Ik kuste haar. “Jij ook, mooie echtgenote. Heerlijk om jou te zien en te voelen klaarkomen… Zó sexy!” Ze kleurde. “Sexy? Vind je me niet gek dat ik op deze manier geniet?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Jij vindt dit heerlijk… Komt er gierend van klaar. En daar geniet ik weer van. Zoals ik net zei: heerlijk om jou te zien genieten. En nu gaan we lekker in het bad liggen, want ik begin het een beetje koud te krijgen op die kale vloer.” Ik hielp haar overeind en Joline ging even onder de douche staan. “Eerst die broek uitpellen…” De broek ging moeizaam uit; die had best strak gezeten. Ze trok haar nylons weer omhoog en haar blouse bleef ook aan. Toen kwam ze ook in het bad en kroop in mijn armen. “Zo. En nu jij… Want ik ben wel drie keer klaargekomen. En jij nog niet. Hoe kan ik jou verwennen, mooie minnaar?”
Ze keek me van vlakbij aan. “Doe je behaatje eens uit, schatje. Ik wil je borsten voelen, door die dunne nylon stof heen. Want daarmee kun je mij helemaal gek maken: jouw mooie lichaam in sexy kleding. Je prachtige lange benen in die mooie nylons, je borsten in zo’n heerlijk dun en doorzichtig bloesje…” Ze glimlachte. “Maak mijn beha maar los, schat.” Even later trok je het kledingstuk onder haar blouse vandaan en waren haar borsten helemaal zichtbaar. “En nu, Kees…” Ze gleed naar onderen, zodat haar hele bovenlichaam nat was. Toen kwam ze weer boven en giechelde. “’t Is geen T-shirt schatje, maar volgens mij win ik hier wel prijzen mee.” De dunne stof kleefde aan haar borsten; haar harde tepels drukten de stof nog iets verder omhoog.
Ik gromde. “Eén prijs win je vanavond sowieso, geile vrouw…” Ze draaide haar hoofd en keek me aan. Haar tong gleed over haar lippen. “Geef me die prijs dan… Die wil ik wel proeven. Of diep in mijn poesje voelen… Kom voor me klaar, Kees! Lekker spuiten, met jouw handen tussen mijn benen, jouw zaad uit je trekken…” Ze gleed iets naar onderen en spreidde haar benen. “Kom in me, liefste! Spuit je geile zaadjes diep in mijn hete poesje… Ik wil je diep in me voelen klaarkomen!” Ik zette mijn paal tegen haar poesje en ze kreunde. “Alleen dít al… Heerlijk, Kees! Kóm, schatje! Nú naar binnen, ik ben nat genoeg… In één keer!”
“Geile meid…” bromde ik. “Ik splijt je open, zo hard ben ik!” Ik trok haar heupen naar me toe en drong rustig bij haar binnen, maar wel helemaal, in één keer. Joline hield haar adem in en toen ik helemaal in haar was ademde ze uit met een zacht: “Ahhh…. Neuk me, geile vent! Neuk je meisje en geniet er van!” ”Ik wil niet anders, mooie vrouw en ik geniet als een malle. Mijn harde pik diep in jouw natte kut, mijn handen op je lekkere tieten en uitzicht op je prachtige benen…”
Ze draaide haar hoofd naar me toe. “En lekker tongen… Lekker met onze tongen spelen, schatje…” Ze begon: haar tong gleed over mijn lippen en drong in mijn mond. “Ik wil je tong in mijn mond voelen, Kees! Lekker tongneuken… Zó intiem lekker…” Ik gehoorzaamde en even later neukte in haar zachtjes en in hetzelfde tempo gleed mijn tong in en deels uit haar mond. Joline kreunde en tussen het tonggevecht door mompelde ze:
“Zó lekker… Alsof ik door twee Kezen genaaid wordt… één in m’n mond en één in m’n…” Ik stootte diep in haar kut en ze kreunde: “Ahhh… Ik voel je zo diep… Ik… ik ga.. wéér…” Ze verstrakte, haar spiertjes trokken samen en haar poesje werd één zachte, warme bankschroef. “Klaarkomen, lekkere Joline… Lekker klaarkomen voor je minnaar… Dan krijg jij de hoofdprijs, diep in je hete, natte poesje…” Ze schokte nu hevig. “Gééf het me dan! Spuit je geile zaad diep in mijn lekkere kút! Toe dan, Kees! Nú, lekker samen klaarkomen… Ahhh…”
Ik neukte haar nu hard: het water vloog alle kanten uit maar dat boeide me niet: ik moest klaarkomen, diep in mijn heerlijke meisje! Joline gromde, klauwde tussen haar benen en haar hand flitste razendsnel over haar clit. En mijn handen grepen haar borsten en voelden haar tepels: keihard. Ik kneep er in en Joline hijgde: “Zó lekker, meester… “
Ik voelde een orgasme opkomen en de eerste straal spoot uit mijn paal, diep in haar. Joline kneep weer met haar kut en ik kon niet meer voor- of achteruit: de volgende stralen weer diep in haar, tot ik helemaal leeg en redelijk uitgeput achterover zakte. Hijgend lag Joline op me, mijn paal nog in haar en nog steeds voelde ik haar poesje ritmisch bewegen, alsof ze het allerlaatste druppeltje uit me wilde melken. Na een paar minuten gleed ik uit haar; van mijn harde pik was weinig meer over.
En Joline draaide zich om en kuste me. Nu niet meer veeleisend, maar heel lief en zachtjes, terwijl ze me aan bleef kijken. In haar ogen geen lasers, maar een hele zachte, lieve glans. “Jolien… Je bent het einde, schat. Ik laat je nooit meer gaan.” Ze kuste me weer. “En ik jou ook niet, Kees. Ik weet niet meer hoe vaak ik ben klaar gekomen, maar… Jouw schokkende en spuitende pik in me was het heerlijkste wat ik voelde. Daarna pas voelde ik me helemaal ‘bevredigd’, schatje.”
Ze likte mijn lippen. “Dank je wel, lieve Kees.” Ik zoog even haar tong naar binnen, daarna zei ik: “Ook jij dank je wel schat. Dat jij zó wil vrijen met een lompe techneut.” Ze legde een vinger op mijn lippen. “Wil jij niet zo praten over mijn lekkere minnaar? Mijn minnaar is een hele lekkere vent die dit meisje helemaal gek kan maken. En gelukkig meegaat in haar geile fantasietjes en geniet van haar mooie benen in ragfijne nylons…”
Ze glimlachte en kuste me weer. “En dit meisje geniet daar vreselijk van.” Ze trok de stop uit het bad. “En nu, lekkere vent, rennen we nog even onder de douche door, kleden ons lekker aan en gaan eens kijken wat er vanavond te eten is. Dat zal ons bruine loedertje ook wel op prijs stellen, denk ik.” Ik kwam overeind. “Verhip ja… Het afgelopen halve uur geen seconde aan Mocca gedacht. Sorry hondebeest… Kees had andere dingen aan z’n hoofd. Overigen heeft Mocca al gegeten en gedronken, schat. Laat je dus niet verleiden door zijn ogen." Joline giebelde. "Nee, dat is mijn specialiteit, Kees." We hoorden in ieder geval geen gepiep of geblaf uit de huiskamer komen, dus Mocca zou wel liggen te slapen. Prima. Rustig kleedden we ons weer aan. Het was nét half zeven...