We kletsten tijdens de koffie in de hal van de kerk nog wat na. Het bleek dat de dames Boogman met partners weer terug naar Arkel wilden en Fred en Wilma weer naar Rhenen. Joline vroeg aan Brecht wat haar plannen waren. Die keek een beetje sip. “Mijn ouders gingen vandaag naar mijn oma; die is deze week 80 geworden. Dus ik zit zo dadelijk in een leeg huis. Nou ja, dan kan ik lekker m’n eigen gang gaan. Er ligt nog een familiezak chips in de kast en er staat cola in de koeling…” Ze keek nu ondeugend.
Joline keek me aan en ik knikte bijna onzichtbaar. Ik kende die blik van mijn lieve echtgenote. “Kom anders gezellig met ons mee, Brecht. Of er een familiezak chips is weet ik niet, maar anders trekken we wel een stel bitterballen uit de vriezer. En cola is er ook wel.” Brecht keek nu vrolijker. “Kan dat?” “Anders zouden we het niet aanbieden, dame. Waar staat je fiets?” “Thuis. Zeven minuten lopen, niet de moeite om op de fiets te gaan.” “Mooi. App je ouders dat je bij ons bent en dat we je thuisbrengen. Daarna instijgen.”
Joline was zoals gewoonlijk in dit soort situaties lekker kordaat. Kortom: tien minuten later reden we met Brecht achterin richting Veldhoven. Mocca vond het prima, zat met z’n neus door het hondenrek. ‘Hé, ga jij mee? Gezellig…’

Eenmaal in de lift drukte ik op de knop van de 9e verdieping. “Helemaal omhoog? Wonen jullie…” Brecht keek wat benauwd. “Wat is er dame? Hoogtevrees?” Ze knikte. “Niet nodig. Dit gebouw staat er nu en jaar of negen en wij hebben nog niks voelen schudden. Bovendien: mijn bud Fred, die reus die vanochtend in de kerk was, heeft hier een aantal keren met zijn vrouw Wilma geslapen; Zelfs dat gecombineerde gewicht was geen probleem.” Ondertussen waren we boven. “Volgt u ons maar!” Joline deed de deur open. Jassen ophangen…
En Brecht liep naar de foto’s in de hal. “Ben jij dat, Kees?” Ze wees op de foto van de ‘rampceremony’ in Afghanistan. Ik knikte. “Ja. Eén van de moeilijkste momenten in m’n leven, Brecht…” Kort vertelde ik het verhaal van Peter’s sneuvelen. “En je kon tóch spelen, ondanks alle emoties? Bij blaasinstrumenten hoor je meteen of iemand z’n adem niet goed in bedwang heeft…” Brecht keek vragend en ik knikte. “Ik moést. Van mezelf. Op een militair-waardige manier afscheid nemen van mijn vriend. En da’s gelukt. Gelukkig hoefde ik de muziek niet te lezen; ik kende ‘Amazing Grace’ uit m’n hoofd. Pas toen het vliegtuig uit het zicht was en ik weer terug was in mijn slaapcontainer, kon ik me laten gaan.” “Pfff… Heftig.”
Ze liep iets verder, naar de foto van de duikende Joline. “Wauwww… Drink jij Red Bull, Joline?” Die vertrok haar gezicht. “Zie jij ergens vleugels? Nee dus. Dan heb je meteen je antwoord. Red Bull drinken… Waar zie je me voor aan? Dat spul smaakt naar kauwgom die al vijf uur door iemand anders is gekauwd. No thank you. Ik was hier nét van een hoge duikplank gesprongen. Ergens in een Frans zwembad, vorig najaar.” Haar blik werd ondeugend.
“En of het met deze foto te maken had weet ik nog steeds niet, maar een uurtje daarna vroeg Kees me ten huwelijk. Overigens had ik toen dat badpak niet meer aan, maar een ouwe spijkerbroek en een nogal versleten trui.” “Ik wist wat er onder zat, schat…” Joline keek me aan. “Dát zal het geweest zijn. Kom, Brecht, naar binnen, voordat mijn echtgenoot gaat uitweiden over wat er allemaal onder die ouwe broek en trui zat. Hier zijn te weinig stoelen. Wil je koffie?”
Ze schudde haar hoofd. “Nee, dank je wel. Doe maar cola.” En met een lachje naar mij toe: “En die bitterballen lijken me ook wel een goed idee, Kees.” “Vreetzakje. Je lijkt Mocca wel.” De hond keek meteen op en werd beloond met een aai.
Joline maakte koffie en schonk cola in. Een koekje erbij. “De bitterballen komen straks wel, dame.” We kletsten nog even over de muziek en keken sommige fragmenten terug op ‘kerkdienst gemist punt nl’. En we konden een paar kleine uitglijers detecteren, zowel van mij als van Brecht. Maar al met al klonk het prima. Ik moest grinniken. “De opperwachtmeester kan tevreden zijn over haar leerlingen, Brecht!”

Die keek nadenkend. “Dat was ze ook, volgens mij. Maar… Er was iets met haar aan de hand, Kees. Ik ken haar nu ruim vier jaar en als er iemand is die uiterst evenwichtig is, is zij het wel. Maar vanochtend, nadat ze ons complimenteerde, vlóóg ze bijna de trap af. En ze was ook niet bij het koffiedrinken. En daar is ze altijd…” Joline knikte nadenkend. “Je hebt gelijk. En haar ogen… Ze was zichzelf niet. Kees: jij hebt een betere band met haar dan ik: bel haar op en vraag of er wat is.”
“Het risico bestaat dat ze dan vlijmscherp zegt: ‘Waar bemoei je je mee… majóór?’ En dan heb ik het weer gedaan…” Ik keek benauwd.
Joline wees op mijn telefoon. “Nú, Kees Jonkman!” Ik zuchtte. “Oké… Ik zet ‘m wel op de speaker.”

Even later hoorde ik de oproeptoon. Lang. En op het moment dat ik de verbinding wilde verbreken hoorde ik dat ze opnam.
“Greet Zwart…” Ze had duidelijk niet gekeken wié er belde en haar stem klonk mat. Geen geintjes dus.
“Greet, Kees hier. Op het gevaar af dat ik afgesnauwd wordt: wat is er aan de hand? In de kerk was jij jezelf niet en nu neem je de telefoon op alsof je… Nou ja. Vertel.”
Het was even stil, toen hoorde ik een snik.
“Gisteravond hebben Anita en ik vreselijke ruzie gehad. Ze is op een gegeven moment naar het ziekenhuis vertrokken terwijl ze me toebeet: ‘Ik slaap dáár wel!’
En ze is nog steeds niet terug, terwijl ze dit weekend vrij is, Kees. En die improvisatie van Brecht na de preek, dat lied over de liefde, greep mij vreselijk aan. En nu zit ik thuis te janken… Zij neemt haar telefoon niet op… Ik weet niet wat ik moet doen! We hebben elkaar de huid vol gescholden, Kees…”
Ik keek Joline aan. Die stak haar hand uit naar de telefoon.
“Hoi Greet, met Jolien. Ik heb meegeluisterd. Zullen wij haar eens bellen?”
Het was even stil. “Willen jullie dat? Wie weet krijgen jullie vreselijk onder uit de zak… Anita kan enorm bot zijn als ze kwaad is.”
“Dat nemen we wel op de koop toe en anders heb ik hier een vent zitten die ook bot en lomp kan zijn. Wij gaan haar bellen en als ze niet opneemt gaan we wel even naar het ziekenhuis, oké? Zorg jij nou maar dat je kalm wordt. Want jullie houden veel te veel van elkaar om nu, vlak voor je trouwen, uit elkaar te gaan. Gooi een plens water in je gezicht, zorg dat je er fatsoenlijk uitziet en dat je klaar bent om je liefje in je armen te sluiten. Kees en ik regelen het wel. Geef mij het nummer van Anita maar.”
Dat was snel geregeld en Joline verbrak de verbinding.

“Ik hoef niet te weten waar hun ruzie over ging, Kees. Dan trekken we misschien partij en dat wil ik niet. Ik ga nu Anita bellen. En dat doe ik hiernaast. Hoeven jullie niet te horen.” Ze liep naar de slaapkamer en ik keek Brecht aan. “Zo zie je maar: op z’n tijd heeft iedereen behoefte aan en recht op een trap onder zijn of haar achterwerk, Brecht…” Die knikte. “Ja. Net als, een paar weken terug. En ik maar denken dat de wereld verging omdat die eikel meteen met een ander stond te zoenen. Na wel drie hele weken… nou ja, verkering was het nog niet eens. Hoe lang zijn Greet en Anita al bij elkaar?”
Ik dacht even na. “Volgens mij een jaar of acht… Iets in die richting zei ze vorig jaar tegen me, toen ze het had over ‘de liefde van haar leven’… Ken jij Hendrik, de neef van Greet?” Ze knikte. “Wij zaten na een les in de kerk nog even na te praten, samen met Hendrik en Wendy. Joline en ik kusten elkaar even en Greet zei: 'Hé, jullie zitten elkaar hier niet op te vreten , hoop ik?'
En toen liet Hendrik grijnzend iets vallen in de richting van ‘Dan zoek je toch je troost bij Anita, lieve tante?’ En ik dacht ‘Anita? Misschien de kat?’ En ik vroeg dus: 'Wie of wat is Anita, Greet?'
En met een lachje zei ze toen: De liefde van mijn leven, Kees. Geschokt?’ Ik heb haar toen verteld dat ik op dat moment géén droom in duigen zag vallen omdat ik niet stiekem zwaar verliefd op Greet was.
Daarna konden we gedurende een aantal seconden geen zinnig woord meer uitbrengen, geloof ik.”

Brecht grinnikte. “Dat zal wel. Maar ondertussen hebben ze wel gillende ruzie, die twee.” Ik wees naar de slaapkamer. “Ik heb het volste vertrouwen in Joline, Brecht. Als er iemand is die die twee weer bij elkaar kan brengen is zij het wel. Hetzij door Anita heel lief toe te spreken, hetzij door snijdende opmerkingen. We horen zo wel hoe het ging.”
En dat duurde best wel lang. Pas na tien minuten kwam Joline de kamer in en wiste zich denkbeeldig zweet van het voorhoofd. “Poe… Ik vind dat ik nu wel een glas wijn heb verdiend, Kees. Ik zal jullie de details besparen; het belangrijkste is dat Anita zich in het ziekenhuis in slaap heeft gehuild, terwijl Greet thuis zat te janken. Beiden helemaal overstuur hoe het zover kon komen.
Enfin: Anita gaat zich even opknappen en rijdt dan naar huis, zei ze. Daarna heb ik Greet nog even gebeld: die zat natuurlijk ook haar nagels op te vreten. En haar verteld dat haar liefje over een half uurtje binnen zou komen om haar in de armen te vliegen. Want Anita zei met volle overtuiging: ‘ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, Jolien.’
En dát heb ik ook aan Greet doorgegeven. Misschien niet zo netjes, maar…”

Ik trok haar naar me toen. “Misschien niet, maar wél prima, schat. Bovendien: het tijdperk dat jij ‘een net meisje’ was, ligt al vér achter je, dus…” Twee blauwe ogen priemden in de mijne. “Hou je er rekening mee dat we bezoek hebben, meneer Jonkman? En dat je dus niet al mijn jeugdzonden gaat etaleren? Anders moet Fred je weer telefonisch op je lazer geven als jij buiten je frustratie eruit loopt te rennen. Ga je niet willen.”
Haar ogen lieten me los en ze keek Brecht aan. “Een aantal maanden terug maakte Kees een opmerking die bij mij helemaal in het verkeerde keelgat schoot. Excuses accepteerde ik niet; ik vond dat hij een enorme arrogante, botte hork was en dat liet ik hem nogal duidelijk weten.
Enfin, dat escaleerde. Dus Kees smijt zijn kleren in een hoek van de slaapkamer, trekt zijn trainingspak en hardloopschoenen aan, vlucht het huis uit en gaat rennen.
De zussen Boogman woonden toen nog hier en die raakten nogal in paniek. Kees en Joline gillende ruzie? Dat hadden ze nog nooit meegemaakt. Dus terwijl ik in de slaapkamer zat te grienen, bellen zij Fred, die reus die je vanmorgen in de kerk hebt gezien. Dat is Kees z’n bud; ze hebben in Afghanistan op diverse momenten elkaars leven gered. En Fred is niet zo van de softe aanpak: die heeft Kees helemaal kapot gevloekt en hem de opdracht gegeven om naar huis te rennen en z’n verontschuldigingen aan te bieden. Fred kon Kees z’n telefoon traceren, dus ook controleren of hij inderdaad naar huis ging… Hoe ver was je toen weg, Kees?”
Ik keek somber. “Ik had er toen al een kilometer of tien opzitten, schat. Als die eikel me eerder had gebeld, had het behoorlijk wat spierpijn gescheeld de volgende dag…” Joline giebelde. “Misschien was dat je straf wel. Kort en goed: Kees kwam drijfnat en stinkend van het zweet thuis en…” Ze zweeg even en keek ondeugend. “Nou ja, de rest laat ik graag aan je eigen fantasie over.”
Brecht kleurde een beetje. “Ik denk dat ik het een en ander wel kan invullen, ja.” Joline knikte. “Goed zo. En zo zie je maar: iedereen heeft af en toe een schop onder zijn gat nodig.” Brecht grinnikte. “Bijna letterlijk de tekst van Kees net.”
Joline keek me aan. “Valt me niks van je tegen, Kees. Zijn we het ten minste nog ergens over eens.” Ze glimlachte lief en ik knipoogde.

“Zal ik nu eens wat bitterballen in het vet gooien, dames? Het is ondertussen bijna half twee en Joline wilde aan de wijn. Normaal snijden we dan beschaafd een stukje kaas in stukken, maar mevrouw Solinge wilde zo nodig aan de bitterballen…” Joline knikte. “Doe maar. ten slotte heeft ze er hard genoeg voor gewerkt vanochtend.” Brecht leunde achterover. “Hier kan ik snel aan wennen! Mag ik ook een glaasje wijn, Kees, of wil je eerst mijn ID zien? Voor de goeie orde: ik ben 19.” “Rood of wit, dames?” “Rood”, zei Joline beslist. “Oké… Dan ga ik op de cola over. ten slotte moet er iemand nuchter blijven hier.”
Brecht keek verwonderd. “Nuchter? Na één glaasje wijn ben ik zelfs niet dronken hoor.” Joline keek haar aan. “Wij ook niet, Brecht. Maar wij hebben een paar principes en één ervan is: geen drank als je binnen tien uur moet rijden. En een van ons brengt jou straks naar huis. Met de auto. En wie weet, moeten we wel halsoverkop naar Greet en Anita om de dames uit elkaar te trekken omdat ze elkaar tóch weer met hun nagels zitten te bewerken. Vandaar dat Kees aan de cola gaat. Ja, ’t is afzien voor hem, want anders zou hij een glaasje Jägermeister naar binnen werken, maar hij knijpt zich maar eens af.”
Vanuit de keuken zei ik: “Ja schat, je hebt gelijk, schat. Cola, schat.” Joline wees. “Zo hoort het dus. Opdracht gewoon uitvoeren. Lekker makkelijk voor Kees, want dat is hij vanuit Defensie toch al gewend. Majoor of niet.” We grinnikten samen. Toen de bitterballen heet uit het vet kwamen gooide ik ze in een schaaltje met een stukje keukenpapier er onder. Een bakje met mayo, eentje met curry… “Zo dames. Tast toe, maar kijk uit, die ballen zijn nog best heet.” Een tijdje was het stil in de kamer; de bitterballen waren inderdaad bloedheet, dus we waren voorzichtig bezig om onze mond niet te verbranden.

Toen ging de telefoon van Joline. Ze keek. “Anita…” Ze nam ‘neutraal’ op. “Met Joline Jonkman, goedemiddag.”
Uit de speaker kwam: “Hoi Jolien. Met Anita. Jullie kunnen gerust zijn; wij hebben elkaar zojuist een héle dikke knuffel gegeven.”
De stem van Greet er achteraan: “En wat we de rest van de middag gaan doen…”
Joline knipoogde naar Brecht en mij. “Daar heb ik met m’n hetero-voorkomen geen verstand van, zeker? Keep on dreaming, sisters. Ik hoop dat jullie genoeg batterijen in huis hebben. Doeiii…”

Ze verbrak de verbinding. “Zo. Die zijn ook weer bij elkaar.” Brecht zat haar met open mond aan te kijken. “Sjongejonge… Jij durft. Ik heb ooit eens een hele voorzichtige grap proberen te maken over het feit dat Greet lesbisch is en ik kreeg een behoorlijke uitbrander van haar. En jij…” Joline lachte zachtjes. “Anita en Greet zijn ondertussen hele goede vriendinnen van ons, Brecht. Zij sarren ons ook wel eens met ons hetero-zijn. En weten dat ze dan op enig moment genadeloos teruggepakt kunnen worden. En wij doen dat alleen als we onder elkaar zijn, niet als er anderen bij zijn. Nou ja, dan hebben we daar nu tegen gezondigd; jij was erbij. Maar jij kent hen ondertussen ook wel goed, geloof ik.”
Mijn telefoon gaf een dat ik een appje had. Ik keek.
“Nou ja zeg…” Een paar emoticons: een batterij, zoenlippen en een banaan. Daaronder de tekst: ‘Tot morgenochtend 07:00 niet storen a.u.b.’
Joline en Brecht zagen het schoten in de lach. Brecht vroeg met een bijzonder onschuldig gezicht: “Wat doet die banaan er nou bij?” Joline keek haar aan. “Jaja… En ik moet geloven dat jij ook een net meisje bent?” We schoten in de lach. “Nou, als de duifjes weer bij elkaar zijn, kunnen wij met een gerust geweten verder met de bitterballen, schat. Hebben we wel verdiend. De kosten ervan trek ik wel af van het honorarium van de opperwachtmeester.”

Brecht keek plotseling serieus. “Hoe doen we dat met de organistenvergoeding, Kees? Hoe regelen Greet en jij dat als jij speelt?” Joline antwoordde voor mij. “Kijk eens goed om je heen, Brecht. Zowel Kees als ik zijn academici, ook al zou je dat aan Kees z’n taal niet zo gauw merken. We werken allebei hard bij een bijzonder fijn bedrijf. En worden daar best wel ruimschoots boven modaal voor betaald.
Jij hebt die organistenvergoeding veel harder nodig dan wij. Dus: hou dat geld; je hebt het vandaag meer dan verdiend. En nee, daar valt niet over te discussiëren.”
Ik knikte instemmend. “Hoewel mevrouw Jonkman het over geld heeft wat ik verdiend zou hebben vandaag en ze dus in feite haar mond hier over zou moeten houden, ben ik het bij grote uitzondering wel met haar eens, Brecht.” Joline keek dreigend. “Wij zijn in gemeenschap van goederen getrouwd, meneertje! Dus ook in gemeenschap van een eventuele bugel-blaas-vergoeding. Dus ik heb hier wel degelijk iets over te zeggen!”
Ik keek Brecht aan. “Greet stelde een aantal weken die vraag ook aan mij. Ik heb haar verteld dat ze dat geld beter aan Hendrik en Wendy kon geven. En nu for the record: ik heb vandaag genoten, Brecht.” Ze kleurde. “Dank je wel, Kees.” Joline vulde aan: “En voor de compleetheid: ik ook. Ondanks dat ik veel minder van muziek weet dan jullie: sommige dingen raakten me in het hart. En ik was duidelijk niet de enige.”
In gedachten zag ik de knik van Fred voor me. “Daar zou je wel eens vreselijk gelijk in kunnen hebben, Jolien.” Even was het stil, toen stond Brecht op. “Aangezien de bitterballen op zijn, ga ik er maar eens vandoor, mensen. Ik heb ook nog huiswerk van mijn opleiding, dus…”

“En wat voor opleiding doe je, Brecht?” “HBO-P aan de HAN. Ik zit nu in m’n derde jaar en het bevalt goed. En over ruim anderhalf jaar, na m’n afstuderen, hopelijk naar het conservatorium!”
Ik fronste. “Waarom eerst HBO-P en dan conservatorium?” Brecht keek me aan. “Als je alleen van de muziek afhankelijk bent voor je salaris, moet je óf enorm goed zijn, óf er tegen kunnen dat je nét iets boven bijstandsniveau leeft, Kees.” Ze lachte ondeugend. “Of een ouwe, maar steenrijke vent trouwen natuurlijk. Maar de muziek, en dat geldt zeker voor orgel, is een financieel bijzonder wankele basis om in je levensonderhoud te voorzien.
Kijk naar Greet: een briljant organist met zo ongeveer alle papieren die er maar te halen zijn; Ze speelt in die Fanfare en daar heeft ze mazzel mee, want dat levert een fatsoenlijk basissalaris op én ze bouwt pensioen op. In onze kerk is ze ‘vaste’ organist; ook een vast inkomen. Maar ondanks dat geeft ze privéles op zowel orgel als bugel aan een stuk of tien leerlingen.” Ze knipoogde naar Joline. “Hele lastige leerlingen zelfs.”

Jolien gaf haar lik op stuk. “Ja, daar vertelde Kees iets over, geloof ik. Jongedames die er met de pet naar gooien omdat hun verkering uit was en zo…” We lachten haar uit en Brecht werd rood. “Ja, ook die. Maar ik bedoelde in feite zo’n lompe infanterist… En ja, die brengen wel geld in het laatje, maar daar gaat ook weer een stuk belasting af. Greet heeft me dat eens voorgerekend; je wordt er minder vrolijk van. Ik betaal 50 euro per uur, nou ja: mijn ouders betalen dat en Greet houdt daar netto iets meer dan 27 euro van over. De rest gaat richting belasting sociale premies, pensioen... En dan heeft zij nog een dubbele mazzel in de vorm van Anita met een goed salaris als hoofdverpleegkundige; samen kunnen die twee goed rondkomen.
Maar van het salaris van een organist, zelfs al heeft hij of zij een vast contract bij een kerkgemeenschap, daar wordt een mens niet vrolijk van. Dus wil ik straks, naast mijn conservatorium ook een ander diploma aan de muur hebben, zodat ik niet helemaal van de muziek afhankelijk ben. Advies van ene mevrouw Zwart.” Joline floot. “Pittig hoor…” Brecht keek haar aan. “HBO-P is leuk. Ik vind het niet moeilijk. Goed opletten tijdens de colleges, ’s avonds twee uur studeren en in het weekend ook een paar uurtjes… Niet zo’n probleem. Wat jij doet is pittiger, denk ik: een fulltime baan, getrouwd met Kees én nog een Masterstudie…”
Joline knikte. “Ja, vooral dat deeltje ‘getrouwd zijn met Kees’, dát is best pittig. Maar goed, er staan wel wat dingetjes tegenover, laat ik het daar maar bij houden.” Ik keek haar donker aan. “Ja. Doe dat maar. Wel zo verstandig, mevrouw Jonkman. Ik ga deze hardwerkende studente een naar huis brengen. Kan ik daarna ein-de-lijk aan de borrel. Helaas zonder bitterballen, want die zijn op.”

Joline knuffelde Brecht. “Fijn om jou wat beter te leren kennen, Brecht. Als je nog een keer alleen thuis zit of wil kletsen: even hierheen bellen en als we er zijn ben je welkom.” Mocca gaf Brecht nog een poot en vijf minuten daarna reden we weg. “Waar moeten we heen Brecht?” Ze noemde een adres op de Boschdijk en een kwartier later stonden we voor een redelijk modern flatgebouw. “Dank voor het thuisbrengen, Kees. En de bitterballen.”
Ze lachte en stapte uit. “Tot Donderdag!” Ze woonde inderdaad niet zover van de kerk vandaan. Eenmaal weer thuis, het was rond drie uur, plofte ik in een stoel. “Zo. Ik ben een beetje óp, schat. Zo’n weekend moeten we niet te vaak hebben. Dansles, Fred en Wilma op bezoek, een lezing voorbereiden, dan naar Liempde, snode plannen smeden, ’s avonds nog even repeteren voor een kerkdienst, zondags blazen in een kerkdienst, dan vredestichter spelen tussen twee lesbische geliefden en ondertussen bitterballen in de frituur gooien. En uiteindelijk de organiste veilig naar huis transporteren…”
Joline giechelde. “En het meest vermoeiende moet nog komen, schatje. Met je lekkere vrouw naar bed gaan.” Ik snoof. “Da’s nog het simpelste. Uitkleden, tandjes poetsen, onder het dekbed schuiven en ik denk dat ik binnen de minuut vertrokken ben.” Joline begon de lasers op te warmen. “Dat denk ik ook. Vertrokken naar de berging beneden, meneer! Als jij het lef hebt om te gaan slapen voordat je hevig met mij gevreeën hebt…” Ik greep haar om haar middel. “Ik zou niet durven, schat. En niet willen ook. Je ziet er veel te lekker uit met je mooie figuur en je boze ogen.”
Ze probeerde zich los te wurmen, maar dat liet ik niet toe. “Niks ervan! Jij blijft bij mij. En ik wil je tegen me aan voelen. Lekker met je zoenen… En vrijen, op dat mooie bed hiernaast. Naar je mooie benen kijken, je borsten voelen en strelen, je rokje omhoog schuiven en die lekkere benen betasten, net zolang tot je kletsnat klaar komt. En dan lekker in je natte poesje binnendringen…”
Vlak bij mijn oor hoorde ik: “Maar… Dat mág toch niet, meneer? Wat zullen de mensen wel zeggen?” “Het zal me biet zijn, Jolientje. Jij bent veel te mooi om te laten gaan. Ik wil je!” Ik voelde haar mond bij mijn oor, en haar tong gleed er langs. “En ik wil dat ook wel… Lekker…”
“Nou, kom mee dan naar dat grote bed. Lekkere geile spelletjes doen.” Ik keek langs Joline naar Mocca. Die lag in zijn mand te maffen. “Kóm, mooi meisje…” Ik nam Joline bij de hand de slaapkamer in en sloot de deur. “Ga maar op het bed zitten, dan kan ik je goed bekijken. En strelen. En je mag jezelf ook strelen. Dat vind ik lekker om te zien.”
Ze keek me aan, van onder haar wimpers. “Maar…” “Niks maar, mooi meisje. Ik weet dat jij het lekker vind om jezelf te verwennen. En dat wil ik zien. Ik wil je klaar zien komen, je mooie poesje nat zien worden… En dan jouw natte panty over je poesje wrijven, aan je tepels zuigen en je lekkere geile lichaam nóg geiler maken… En dan…” Joline trok haar rok wat op en ik bekeek haar mooie, eindeloos lange benen. Ik ging voor haar zitten. “Toe maar. Verwen je zelf. Laat het mij maar zien. En als je klaar wil komen: Lekker klaarkomen. Show jezelf aan me!” Ze ademde diep in en uit, maar bleef zo zitten.
“Handen over je benen, meisje! Lekker tussen je benen, over die geile panty van je… Tot je je eigen poesje voelt. Je lekkere geile poesje…” Ze liet zich achterover vallen en spreidde haar benen. “Kijk dan… meester…” Haar handen gleden verder omhoog, naar haar slipje. Een dun, geel slipje wat ze over haar panty had aangetrokken. “Je bent een geil meisje, Jolientje… Heb je je snel omgekleed toen ik weg was?” Met haar ogen gesloten en één hand in haar slipje knikte ze. “Ja, meester… Omdat ik wist dat u dit geil vindt… Ik wil vandaag zo graag uw harde pik diep in me voelen… Ik heb me al een beetje gevingerd toen u weg was… En nu is het alleen nog maar geiler! Mezelf lekker voelen terwijl u kijkt…”
Ik streelde haar benen en duwde ze verder uit elkaar. “Je hebt heerlijke benen, Jolientje… Die wil ik om me heen voelen als ik bij je binnen kom… En dan jouw lekkere tepels voelen…” Ze kreunde. Ik kleedde me helemaal uit en Joline likte haar lippen. “U bent ook mooi, meneer… Zo opwindend om die harde pik van u te zien…” Ik ging tegen het hoofdeinde van het bed zitten. “Kom maar tegen me aan zitten. Dan maak ik je bloesje los en kan ik jouw mooie borsten voelen. Lekker in je tepels knijpen… Er aan draaien…”
Ze kreunde en kroop tegen me aan, haar rokje omhoog getrokken. “En blijf jezelf vingeren, lekker geil sletje van me… Ik wil je nat zien worden, ik wil je ruiken…” “Ik ben uw geile sletje, meester… Zal alles voor u doen, als ik uw sperma maar in me krijg… Diep ik mijn geile… ahhh…. JA... kutje…!” Ze schokte toen ik kort in beide tepels kneep, nog door haar bloesje en beha heen.
Haar panty en slipje verkleurden en ik rook haar. “Je komt klaar, lekkere meid?” Ze kreunde. “Jaaahhh… Lekker klaarkomen… Geil… En u kunt me helemaal zien… Zo opwindend!”
“Ja. En ondeugend. Hou je eigen benen vast! Onder je knieën, en spreid je benen! Dan zal ik eens met je natte poesje spelen, geil sletje…” En meteen gaf ik een tik tussen haar benen. Joline schokte. “Huuu…” Met m’n andere hand voelde ik haar borsten: beide tepels gezwollen en héél gevoelig. Ze kreunde toen ik heel zachtjes in een tepel kneep. Ik keek naar haar poesje: haar slipje was nat; haar panty glom van haar geil en ze kronkelde in haar verlangen om klaar te komen. “Geil sletje…” fluisterde ik in haar oor. “Je wilt eigenlijk niets anders dan mijn harde paal in je natte, geile kutje, hé?”
Ze knikte aarzelend. “Ja, meneer…” “Doe je slipje maar uit. Dan kan ik je geile kut beter zien… en voelen!” Ze gehoorzaamde: langzaam en sensueel trok ze haar slipje uit en duwde de dunne stof onder mijn neus. “Ruik eens, meneer… Lekker vers meisjesgeil…” Ik werd keihard toen ik haar rook. Péts. Een stevige tik op haar panty, bovenop haar poesje. Die voelde ze zeer zeker!
En meteen daarna mijn hand die tussen haar benen voelde, haar panty over haar lipjes en clit wreef… Joline drukte haar onderlichaam omhoog en kreunde: “Het komt! Het komt, meneer! Zo lekker… Nát! Lekker uit m’n geile slettekutje spuiten… Ahhh…” Ze spoot inderdaad. Tegen mijn hand aan, ik voelde haar warme, slijmerige vocht en wreef het weer tussen haar lipjes. Joline bleef schokken, tot ze na een minuut langzaam ontspande. Haar ogen gingen open, ze liet haar benen los en die vielen op het bed.

“Ohhh… Wat was dat lekker, Kees… Helemaal open voor jou liggen… Helemaal jouw geile sletje…” Ik fluisterde: “Ja. Heerlijk om jou zo klaar te voelen komen, mooie vrouw. Je spoot tegen mijn hand aan.” Ze pakte die hand en likte langzaam en sensueel mijn vingers af, terwijl ze mij aan bleef kijken. “Ik wil ook wel iets anders likken, meneer…” “Dat geloof ik best, maar dan krijg je de volle lading in je mond, schat. Op je gezicht of over je mooie borsten… Wil je dat?”
Ze glimlachte. “Als jij met je tong en je vingers mijn poesje gaat verwennen… Dan heb ik daar geen enkele moeite mee, Kees.” “Nou, kom op dan! Lekker op me liggen, mooie vrouw, dan gaan we elkaar verwennen, oké?” Een hele brede glimlach was haar reactie en Joline kwam langzaam overeind. “Op je rug gaan liggen. Dan zal mevrouw Jonkman-Boogers jou eens verwennen.” Joline trok haar blouse en haar rok ook uit. En ik ging liggen. Joline kroop over me heen, vanaf mijn hoofd naar mijn kruis. En overal waar haar mond kwam, gaf ze lieve zoentjes.
Uiteindelijk voelde ik haar lippen op mijn paal en keek ik naar haar heerlijke poesje vlak voor me. “Voel me, Kees. Streel mijn kut en laat me genieten…” Ik duwde haar panty tegen haar poesje aan en streelde haar clit door de dunne stof. Tegelijk voelde ik haar warme lippen om mijn paal glijden: nat, warm en haar tong beweeglijk. “Ik wil je naakte kut likken, Jolien… Lekker met mijn tong in je warme, natte kut…” Ze liet me even los. “Doe het! Ik wil je voelen!” Ik trok haar panty in het kruis kapot en ze huiverde toen ze mijn tong voelde. Ik zoog zachtjes op haar clit en drong toen met twee vingers in haar, op zoek naar haar meest geheime plekje.
Ondertussen voelde ik haar lippen en mond om mijn paal heen: zuigend, likkend, strelend… Ik voelde dat ik het niet lang meer kon uithouden en kreunde: “Jolien!!! Ik ben er bijna… Even stoppen, anders gaat het veel te snel!” Ze stopte niet, integendeel: haar bewegingen werden feller. Ik stootte diep in haar door en haar onderlichaam schokte; zij was er ook bijna, ik herkende de tekenen: haar poesje kneep en ze trilde… En precies op het moment dat ik mezelf voelde spuiten, kwam zij ook klaar!
Met een lage kreun en een gestage vloed van slijmerig vocht uit haar kut! Ze pijpte me nu hevig, zoog mijn paal diep in haar mond en streelde me met haar tong… En ik kuste haar natte, warme poesje, likte haar vocht op en genoot ervan! Langzaam werden we wat kalmer en ik ontspande mijn nek; constant met je hoofd omhoog liggen is op den duur niet erg comfortabel. Joline likte mijn paal nu zachtjes en voorzichtig en ik streelde haar poesje zachtjes en lief.

Na een paar minuten rolde ze van me af en ging met haar hoofd naast het mijne liggen. “Schatje?” “Ja, Jolien?” “We deden het wéér hé? Lekker als Kees en Joline klaarkomen…” Ze kuste me zachtjes, haar ogen vast in de mijne. Ik knikte. “Ja. Heerlijk. Met mijn eigen vrouw de liefde bedrijven. Niemand anders. Ook niet met ‘Jolientje’. Het arme kind zou ervan schrikken.” Ze giechelde. “Weet ik zonet nog niet. Die heeft op haar veertiende toch al colleges van Rob gehad? En praktijkles van haar buurjongen?” Ik trok haar tegen me aan. “Ik weet niet of die praktijklessen van die buurjongen zo… ehhh… ‘diepgaand’ waren, schat.”
Ze trok een gezicht. “Hij had het eens moeten proberen. Dan had hij van Rob een pak rammel gekregen en mijn lieve Ma zou het nog eens dunnetjes over doen, denk ik.” Ze giechelde. “Misschien waren ze dan wel eerder verhuisd…” Ik keek op de wekker. “Zullen we even lekker douchen? En dan dit bedje wat verschonen en even lekker gaan slapen?” Joline knikte. “Goed plan, maar dan in omgekeerde volgorde. Verschonen, douchen, slapen.”
Zo gezegd, zo gedaan: twintig minuten later lagen we, ineengestrengeld weer op bed. “Ik heb mijn wekkertje op zes uur gezet, Kees.” Ik kwam overeind. “Zes uur? Da’s een half uur te laat, schoonheid!” Ze trok me omlaag. “Om zes uur vanavond, schatje. Daarna lekker eten, nog wat lezen of zo en om negen uur naar bed. Dan hebben we nog een uur om nóg een keer…” Ze giechelde en ik kreunde. “Nee hé, niet nog een keer…” “Je zorgt maar dat er voorraad is, Kees Jonkman”, klonk het vastbesloten naast me. “En dit keer lekker in mijn poesje…”
“Goed schat. De afdeling productie is al hard bezig. Hou er wel rekening mee dat die jongens nu overwerken; het zondagstarief staat op 170%.” “Mooi. Dat ze hun best maar doen. De directie is vandaag veeleisend.” Een glimlach gleed over haar gezicht en ze vervolgde: “De jongens van de expeditie hoeven gelukkig niet zo ver te rijden vanavond…”
Ik gaf haar een zoen. “Je bent een lieve CEO. Met mooie ogen, een prachtige glimlach, heerlijke benen en lekker gevoelige borsten. Daar doen die jongens hun best wel voor, denk ik.” “Het is ze geraaien, Kees. En nu even lekker slapen. Heeft een lid van de directie ook recht op.” Een zoen volgde, toen draaide ze zich om en ik kroop tegen haar rug aan. “Welk ‘lid’ van de directie bedoelde je exact, schat?” Narrig klonk: “Het lid wat ik nu even niet meer voel. Slapen jij!”
“Ohhh… Zeg dat dan. Welterusten, schoonheid. Ik ga van je pantybenen dromen, oké?” Een diepe zucht volgde, daarna was het stil.

De wekker heette Mocca. En die ging al om half zes af. Met een paar piepjes en, toen die niets opleverden, een blafje en gekrabbel aan de deur, die even later open ging. “Hé Mocca… Mooie hond! Ja, ’t Is toch wat… Die luilakken liggen te slapen en jij maar honger lijden…” Joline haalde de hond aan en ik hoorde zijn staart snel tegen het bed roffelen. “Kees, Mocca wil er uit.” Ik rekte me uit. “Prima. Ik niet. Het is een slimme hond, dus de weg naar beneden vindt hij wel.” Joline herhaalde zichzelf, alleen was de toon nu wat dringender. “Kees, Mocca wil er uit. En daar ga jij voor zorgen, luilak!”
“Hé, waar is dat lieve, onderdanige meisje gebleven? Die zo netjes ‘meneer’ tegen me zei?” IJzig klonk naast me: “Die heb je tijdens het orgasme ingeruild voor je eigen echtgenote. En zeg niet dat je dat erg vindt, want dan heb je een probleem. En nu eruit!” Mopperend stond ik op. “Dít stond niet in de folder van Hulphond Nederland: een hond die inbreekt in de slaapkamer en een echtgenote die je er uit trapt om in weer en wind hondenpoep op te ruimen…” “Wees blij dat ik tot nu toe niet getrapt heb, Kees. Ga zo door en ik begin!” “Jaja, ik ben er al uit… eerst even plassen, daarna laat ik Mocca wel naar buiten.”
“Goed zo. Ik hoop dat je je tussen het plassen en naar buiten gaan ook nog even fatsoenlijk aankleed. Anders gaan er wat inwoners van dit mooie complex over de jank, vanwege aanstootgevende taferelen.” Ik keek Joline aan. “Echt niet. Alle dames van dit complex staan kwijlend voor de ramen als de meer dan volmaakte torso van Kees Jonkman in z’n boxer over straat paradeert.” “Ze staan wellicht wel kwijlend voor de ramen, maar dan kijken ze waarschijnlijk naar Mocca… En nou opschieten, Kees!”
Toen ik de badkamer uit kwam, was Joline zich ook aan het aankleden: rok, panty, blouse met transparante mouwen. Daar ging wel een trui overheen. “Da’s voor buiten, lover. Geen zin om verkouden te worden. Binnen gaat die trui wel weer uit en trek ik ook sexy pumps aan. Voor mijn lekkere vent. En nu: we gaan wel even samen lopen met ons bruine monstertje. Dan kan hij lekker even dollen.” Ik stak een duim op en kleedde me ook aan. Spjjkerbroek, ‘lumberjackshirt’ en een trui er overheen. “Die trui is ook voor buiten, lekkere minnares. Binnen gaat die ook uit en kun je van je bosbouwer genieten.” Een luchtkusje kwam mijn kant uit.

Even later liepen we buiten, richting uitlaat- en losloopveld. Joline giechelde plotseling. “Zouden Anita en Greet ook alweer wakker zijn? Die gingen wat eerder leuke dingen doen dan wij…” Ik pakte mijn telefoon. “Dat zal ik eens contr…” “Niks ervan, Kees Jonkman! Het simpele feit dat wij wellicht hun huwelijk gered hebben, geeft jou niet het recht om hun liefdesleven te controleren! Wég met die telefoon, ben jij gek...” Grinnikend liepen we verder en Joline zei: “Je hoeft je imago van ‘Lompe Infanterist’ niet bij elke gelegenheid te demonstreren… majóór! Dat doe je deze week maar in Breda, op de KMA. Bij al die onschuldige cadetten. Die zijn dan meteen genezen van hun voornemen om bij de Infanterie te gaan en zoeken hun heil wel bij de Geneeskundige Dienst of een fanfarekorps of zo.”
“Nee, dáár worden ze vrolijk van. Komt er zo’n piepjonge luitenant als ‘floormanager’ bij de Regimentsfanfare Bereden Wapenen, loop hij of zij tegen ene opperwachtmeester Zwart aan. ‘Dan honderd keer liever de Infanterie!’ denkt zo’n luitenant dan, met pijn in zijn hart én in zijn kruis. Joline giebelde. “Ik zie het voor me…”

Plotseling hield ze op met giebelen en keek geschrokken. “Kéés! Volgende week vrijdagavond en -nacht zitten we in Malden. Sinterklaas! En we hebben er nog niks voor gedaan.” “Shit! Zoals gewoonlijk: je hebt weer eens gelijk, schat. Wat stóm!” Ze knikte. “Ehhh… Dat gaan we vanavond en morgenavond regelen. Want de rest van de week wordt het krapjes. Dinsdag loopgroep, woensdag moet jij naar Breda… nou ja, dan kan ik wel lekker rustig knutselen, donderdag bugelles en vrijdag is het al zover! Vorig jaar hebben we een aantal avonden zitten dichten en knutselen… Die tijd hebben we nu nauwelijks. Ehhh… Vanavond mee beginnen!” Ik knikte. “Prima. Maar dan wordt het vanavond geen uitgebreide blauwe hap, maar plan PAP, schat.”
Ze keek vragend. “Pizza, Afhaalchinees of Patat.” Joline keek afkeurend. “In ieder geval geen afhaalchinees. Het is zondag. Volgens mij liggen er nog een paar pizza’s in de vriezer.” Ze giebelde. “Om nou meteen het gemeste kalf te gaan slachten… Dat geeft zo’n troep en bovendien heb ik nog geen verloren zoon in m’n armen kunnen sluiten.”
“Hé, dame, het was de vader die zoonlief in de armen sloot. Moeder komt in het hele verhaal niet voor en bovendien zal die jongeman misschien weinig behoefte meer hebben aan de armen van vrouwen om zich heen. Heeft hij de tijd daarvoor waarschijnlijk al meer dan genoeg gevoeld…” Ik kreeg een stomp. “De armen van je moeder om je heen voelen héél anders dan de armen van een prostitué, Kees.” Ik keek onschuldig. “Met die laatste heb ik geen ervaring, schat. Jij wel? Praat me dan even bij alsjeblieft…”
Een lange, verachtelijke blik was mijn beloning. “Lomperd…”

Mocca dartelde ondertussen over het losloopveld. Hier een snuffel, daar een poot optillen, iets verderop een interessante tak… De hond vermaakte zich wel. En regelmatig ‘checkte hij in’, oftewel: dan kwam hij even naar ons toe om te kijken of wij nog brokjes bij ons hadden. Om er daarna weer snel vandoor te sprinten en verder te snuffelen. Na een halfuurtje vond Mocca het wel genoeg; hij kwam naar ons toe en ging hijgend naast ons liggen. Ik streelde hem. “Brave hond, Mocca! Kom, let’s go!” Zijn tuigje ging aan en hij liep weer netjes naast ons. Wel met de riem om, maar die hing netjes slap. Eenmaal thuis slobberde hij wat water uit zijn bak en plofte toen in de mand. “Zo. Die is even uitgeteld. Nu rijmen en dichten schat. Voor een surprise heb ik nog geen inspiratie, wellicht komt die als ik aan het dichten ben.”
Joline knikte. “Goed zo. Dan ga ik hier op de bank dichten en jij op de stoel. En niet stiekem op elkaars computer kijken!” Ik knikte. “Zeker mevrouw. Maar ik gooi ondertussen wel twee pizza’s in de oven. Met wat extra paprika en kaas.” Joline klapte haar laptop open. “Da’s prima. Maak er maar een kunstwerkje van. En als dessert geen culinaire hoogstandjes, maar een simpel ijsje uit de vriezer. Scheelt dicht-tijd.”

Ik kroop even naast haar op de bank. “Even voor de duidelijkheid, schat: Je gaat hopelijk toch niet Joost van den Vondel evenaren? Met een avondvullend epistel over de ondeugden van mijn lieve zusjes?” Joline’s ogen spoten vuur. “Hoe weet jij dat ik Mel als ‘lijdend voorwerp’ heb? Heb jij via Fred de mails van Irene gelezen? Zeg op!”
Ik maakte een afwerend gebaar. “Hohoho, mevrouw Jonkman… Niet zo agressief alstublieft! En nee, ik heb niks van Fred gehad; ik noemde mijn lieve zusjes puur ter illustratie. Wel een leuke illustratie met groene ogen en mooie benen natuurlijk. Maar goed, nu weet ik uit eerste hand wie Mel door de mangel haalt. Wel zo makkelijk.”
Joline keek nog steeds boos. “Ja. Je zou bij de politie moeten gaan werken, verdomme. Je zou een prima verhoorder zijn. Een lokaas laten vallen en als de verdachte stom genoeg is, trapt hij of zij er met beide poten in…” “Klopt! En die poten ga jij nu even gebruiken om je op te drukken, mevrouw! Met je ‘verdomme’. Verder heb je jezelf nu even geclassificeerd als ‘stom genoeg’, wat dan wel weer getuigt van zelfkennis. En gisteren heb ik iemand Confucius horen citeren met een uitspraak die iets had met ‘zelfkennis’ en ‘ware wijsheid’. Zojuist bewezen. Knap van je.”
Joline zuchtte diep. “Mag ik mijn pumps uitdoen als ik me opdruk, meneer? Anders doen m’n tenen best wel pijn…” Ze wachtte mijn antwoord niet af, schopte haar pumps uit en ging liggen. “Eén, twee, drie, vier, vijf…” En ze stond weer op. En wees. “Op die stoel zitten, jij! En niet spieken!” “Eerst de pizza’s in de oven, schatje met je mooie benen. Die kon ik net bijna helemaal zien. Een prachtgezicht: jouw strakgespannen benen onder zo'n best wel kort rokje...”
Ze bromde wat en was al aan het typen. Ik ging de keuken in, Mocca er uiteraard achter aan. Pizza’s uit de vriezer, plastic er af. Een paprika slachten en in stukjes hakken, kaas raspen (op zo’n diepvriespizza zat naar mijn smaak veel te weinig kaas) en er overheen strooien… En uiteindelijk lagen er twee redelijk belegde pizza’s in de oven. “Zo. Over 20 minuten kunnen we eten, Joline.” Ze knikte, terwijl ze ijverig aan het typen was. Geen ‘denkpauzes’, nee, aan één stuk door.
“Hé schoonheid: is jouw dichtader aan het overstromen?” Joline schudde al typend haar hoofd. “Nee hoor. Maar ik schrijf altijd eerst een aantal dingen op die ik eventueel de revue kan laten passeren. Daarna komt pas het moeilijke werk: hoe zet ik een en ander op een leuke manier op papier en ook nog op rijm? Het moet wel van een beetje academisch niveau zijn, Kees.”
Ik grinnikte. “Da’s de eerste keer dat ik dat hoor. Een Sinterklaasgedicht op academisch niveau. Dan moet het in het Latijn, Jolien… Weet je al een leuk dichtwoord op ‘Amorphophallus titanum’ oftewel de Reuzenaronskelk, in de het wat minder ecologisch onderlegde deel van Nederland nogal platweg de ‘Penisplant’ genoemd? Je weet wel, die vaste verkering van Mel, toen Rob nog niet in beeld was…” Twee blauwe ogen staarden mij nogal afkeurend aan.
“Wat ben jij in feite een enorm gemene rotzak naar je lieve zusjes toe…” Ze begon weer snel te typen en gniffelde: “Maar het loont wel de moeite om dat kleine stukje flora in het gedicht te verwerken, Kees.” Ik bromde: “Jaja… En wie ligt daarna met een smerige rugbymove op de grond? Jawel… Kees Jonkman, want Claar zou zoiets nooit over haar lieve zusje schrijven.” Joline gniffelde weer. “Nou, in feite klopt dat dus… Jij bracht me op het idee, meneertje. Dus die rugbymove van Mel heb je sowieso al verdiend.”
“Nou ja, ik hoef gelukkig geen verkering met haar, dat scheelt alvast”, mopperde ik, waarop Joline heel gemeen begon te lachen. “Oh? En jullie bekentenis tegen elkaar, toen jullie terugreden uit Wageningen na dat incidentje met Floris? Toen jullie tegen elkaar zeiden dat, als je geen broer en zus geweest was, dat jullie het dan met elkaar hadden geprobeerd?”

Mijn kaak viel bijna op de bank. “Geef mij even het typenummer van die Solid State Drive in jouw hoofd… Zo’n geheugen wil ik ook hebben!” Met een triomfantelijk gezicht typte ze weer verder en ik hoorde “Kan er ook nog wel bij…” Ik legde mijn hand op haar beeldscherm. “Doe dat maar niet, schat. Ik weet niet of Mel dat aan Rob heeft verteld. Onze oliestoker zou hevig van de leg raken. Bovendien: ondanks dat ‘The Fabulous Fourteen’ een hele hechte vriendenclub is, zouden onze wat nieuwe leden op hele rare gedachten kunnen komen. En nee, dat is niet omdat ook Kees even door de mangel gehaald wordt.”
Ze keek me ondeugend aan. “Hoeveel heb je er voor over, Kees?” “Corrupte tering-troela”, gromde ik en meteen er achteraan: “Een lekkere pizza misschien?” Joline lachte. “Dat lijkt me wel wat, schatje. Kom hier, mopperkont!” Ze legde de laptop op de bank en sloeg haar armen om me heen. En ik hoorde: “Misschien heb je wel gelijk. Ik weet niet hoe Mel dat zou hebben opgevat. Komt er niét in, Kees, wees gerust.” Ik wiste denkbeeldig zweet van mijn voorhoofd.

Maar Joline was nog niet klaar. “Die pizza is wel een goed idee, maar een beetje karig. Als jij mij nou eens zegt wie jouw ‘slachtoffer’ is? Wij zijn toch samen een denktank? Nou, dan nu ook maar…” Ik schoof een beetje naar achteren en keek Joline verwijtend aan. “Je bent een doortrapte schurk, Joline Jonkman. Een hele doortrapte schurk.”
Ze glimlachte liefjes en schoof haar rokje wat omhoog. “Toeoeoe, Kees… Dan ben ik vanavond héél lief voor je…” Ik zuchtte. “Mijn ruggengraat is weer eens veranderd in een regenwurm. Het is An, Jolien.” “Angelique?” Joline schoot in de lach. “Arme meid… En arme Henry. In de tang genomen worden door Kees…” “Hohoho, mevrouw! Door Kees én door Joline! Want jij weet vast véél meer van ons juridische duiveltje dan ik. Ik ben ten slotte een nette jongen…”
Joline gniffelde. “Ja, dat laatste vooral. Maar: ik weet al een passende surprise voor Angelique, Kees.” Ik keek vragend. “Dát is snel… Vertel!” Met een hele ondeugende trek op haar gezicht fluisterde Joline: “Een antislipmat voor in een badhokje. Met het logo van Centerparcs. Hoef je geen gedicht bij te schrijven, hun koppen zeggen genoeg. Knálrood… Jammer dat Gien er niet bij is. Die zou zich doodlachen.”
Ik schudde mijn hoofd. “En jij zegt dat ík gemeen ben? Kijk naar jezelf, mevrouw…”

Een piepje onderbrak dit twijfelachtige gesprek. En die piep kwam uit de magnetron, niet van Mocca. “Ah, buona Signora… Pizza di Papa!” “Ik geloof er niks van, Kees. Jij bent écht geen papa. Tenminste… Of moet je nog iets opbiechten?”
Ik trok een zedig gezicht. “Nee mevrouw. Als ik al papa was, zou dat hooguit van een ijsberg zijn. Voordeel: die hoor je niet en je hoeft ook geen luiers te wisselen. Voordeel voor jou: geen borstvoeding, want dan zouden je tepels bevriezen. Maar voor nu: sla je bestand op en kom aan de bar. Lekker eten. Wat wil je drinken?”
Joline koos sinaasappelsap, dus ik ook. Even daarna zaten we beiden, onder het toeziend oog van Mocca, een lekkere pizza naar binnen te werken.