Durf Je Haar Te Verliezen? - 13

De vraag "Wie is de volgende?" blijft hangen in de elektrisch geladen lucht. Het is geen vraag, maar een decreet. Leens blik is hard, onwrikbaar, alsof ze dwars door de mannen heen kijkt, recht in de ziel van de avond zelf. Haar handen, nog lichtjes trillend van de adrenaline, bewegen van de mannen naar de knoop van haar eigen rode, zijden kamerjas. De stof voelt zwaar en vreemd aan, verzadigd met de geur en het vocht van de chaos. De donkerrode kleur is op meerdere plekken doorbroken door de parelmoeren, opdrogende vlekken van de ontladingen. Ze is niet langer onbevlekt. De jas is niet langer een kledingstuk, maar het strijdvaandel van haar revolutie.

Haar vingers, behendig en doelbewust, vinden de lus van de ceintuur. Ze trekt niet, ze ontrafelt. Langzaam, met een ondraaglijke precisie, komt de knoop los. Het zachte geritsel van de zijde is het enige geluid in de doodse stilte. De zaal houdt collectief de adem in, een voelbare golf van spanning. De kamerjas glijdt open en onthult Leens naakte lichaam. De rauwe, onverbloemde waarheid van haar lichaam, getekend met de sporen van de avond.

Met een bijna onmerkbare beweging haalt ze haar schouders op. De kamerjas valt met een zachte, gesmoorde plof op de grond en vormt een hoopje rood, besmeurd textiel aan haar voeten. Daar staat ze, volledig naakt, in het midden van haar zelfgeschapen arena. De rilling die over haar huid trekt, is niet van kou, maar van absolute, overweldigende macht. Ze is geen presentatrice meer. Ze is een offer en een godin tegelijk.

Langzaam draait ze haar hoofd en kijkt rond. Ze ziet alles. Ze ziet de bevroren, halfnaakte lichamen van de mannen, hun borstkassen die snel op en neer gaan, de pure, onverdunde honger in hun ogen die is gemengd met een diep, bijna religieus ontzag. Ze ziet de onverbiddelijke, rode opnamelichtjes op de camera's, de stille, mechanische roofdieren die haar naaktheid verslinden en de wereld in sturen. Verder weg, in de duisternis, ziet ze de vage schittering van duizenden wijd opengesperde ogen, het publiek, gereduceerd tot een enkele, zwijgende, voyeuristische entiteit. Haar blik glijdt ten slotte naar het bed, naar de kluwen van lichamen waar Zohra het centrum van is, en ze hoort de zachte, natte geluiden van ononderbroken genot.

En op dat exacte moment gebeurt het. Alsof het een antwoord is op Leens stille bevel, scheurt een gil door de studio. Het is anders dan de kreten die eraan voorafgingen. Het is geen kreun van opbouwende lust, maar een lange, schrille, allesverslindende schreeuw van totale overgave. Zohra's lichaam schokt, haar rug kromt zich tot een perfecte boog, los van de kussens. Haar hoogtepunt is een oerkracht, een sonische explosie die door merg en been gaat. De schreeuw raakt Leen niet als geluid, maar als een fysieke kracht. Het is een blikseminslag die haar in haar kern treft. Terwijl de echo van Zohra's climax nog in de lucht hangt, voelt Leen het. Een jolt, diep in haar buik. En dan, als een lopend vuur, een enorme, verzengende hitte die zich vanuit haar lendenen door elke ader, elke spier, elke zenuw verspreidt. Het is geen gewone opwinding. Het is een transformatie. Een gevoel van absolute, goddelijke macht. Een enorm vuur verspreidt zich in Leen, het verteert de laatste restjes van de vrouw die ze was. Haar ogen, die net nog triomfantelijk waren, gloeien nu met een onmenselijke intensiteit. Ze heft haar hoofd op, sluit haar ogen, en ademt de chaotische, wellustige energie van de kamer in alsof het pure zuurstof is.

Dan opent ze haar ogen. De speelsheid is verdwenen. De triomf is verdwenen. Wat overblijft is een pure, onversneden, roofdierachtige honger. Haar blik, nu gloeiend als kooltjes in het donker, valt op Bart en Erik, de twee naakte mannen die als standbeelden van devotie voor haar staan. Ze wachten op een bevel, maar de nieuwe Leen geeft geen bevelen meer. Ze neemt. Ze buigt haar hoofd naar voor en begint de opwinding van de twee mannen die voor haar staan om de beurt te likken. Het is geen daad van plezier of verleiding. Het is een ritueel. Een hypnotiserende, ritmische dans van haar hoofd, dat van de ene man naar de andere beweegt. Haar tong is een instrument, behendig en meedogenloos, dat hen met elke beweging dichter bij de rand van de waanzin brengt. De mannen kreunen, hun lichamen trillen oncontroleerbaar, hun handen ballen zich tot vuisten. Ze zijn volledig overgeleverd aan de wil van de godin aan hun voeten.

Ze voelt hen naderen, voelt de spanning in hun spieren, de laatste, wanhopige stuiptrekkingen voor de overgave. Ze focust haar aandacht. Haar mond sluit zich volledig om de ene man, hem dieper nemend dan hij ooit had kunnen dromen, terwijl haar hand de ander vastgrijpt, zijn ritme met haar vingers opzwepend.

Ze brengt hen samen tot hun hoogtepunt. De eerste man schreeuwt het uit, een korte, scherpe kreet, en zijn ontlading vindt plaats diep in haar mond. Ze slikt, een krachtige, bezitterige beweging. Het vocht dat ontsnapt, loopt over haar kin naar beneden, een warm, wit spoor dat zijn weg vindt langs haar hals, tot het landt op de ronding van haar borsten. Tegelijkertijd, door haar hand geleid, explodeert de andere man. Zijn climax stroomt heet en overvloedig over haar borsten, zich vermengend met de stroom die van haar kin druipt. Leen heft haar hoofd op. Haar gezicht en borst glinsteren, bedekt met het bewijs van hun totale overgave. Haar ogen gloeien nog steeds met datzelfde, onmenselijke vuur. Ze is niet voldaan. Ze is alleen maar meer ontwaakt.

Haar blik vindt onmiddellijk Bart, die nog steeds voor haar staat, zijn gezicht een mengeling van ontzag en verlangen. Haar stem is laag, bijna een vibratie, als ze het ene, allesomvattende woord uitspreekt. "Bart." Het is geen verzoek. Het is een kroning. Bart reageert alsof hij door de bliksem is getroffen. Hij weet onmiddellijk wat Leen wil. Er is geen twijfel, geen aarzeling. Hij laat zich op zijn knieën zakken en schuifelt naar voren tot hij zich recht voor haar bevindt, wachtend. Leen duwt haar onderlichaam iets naar voren, maar haar zittende houding maakt volledige overgave moeilijk. Thomas, de man achter haar, begrijpt dit zonder dat er een woord wordt gewisseld. Hij is niet alleen een steun, hij is een actieve dienaar. Zijn armen, die losjes om haar middel lagen, spannen zich aan. Hij plaatst zijn handen stevig op haar heupen en met een soepele, krachtige beweging trekt hij haar naar achteren, tegen zijn eigen lichaam aan. De beweging zorgt ervoor dat Leens bekken naar voren kantelt en haar onderlichaam lichtjes van het kussen wordt getild. Ze laat een scherpe, verraste ademtocht ontsnappen, een rilling van genot en macht die door haar heen trekt terwijl ze door de ene man wordt gepositioneerd voor de andere. Haar plekje is nu perfect bereikbaar.

Bart ziet zijn opening. Zijn ogen verlaten de hare niet terwijl hij naar voren leunt. Zonder een spoor van schaamte nestelt hij zich tussen haar benen. Zijn warme adem is de eerste aanraking, een belofte van wat komen gaat. Dan begint hij haar warme, vochtige plekje uitvoerig te verkennen met zijn tong. Leens adem stokt met een sissend geluid. De eerste, directe aanraking van zijn mond is een explosie die het vuur in haar verder aanwakkert tot een inferno. Haar hoofd valt achterover tegen de borst van Thomas. Haar reactie is puur instinct: haar handen, die tot dan toe rustten, schieten opzij en grijpen de gespierde dijen van de twee mannen die nog altijd naast haar staan. Het is geen zachte aanraking, maar een krampachtige greep, een zoektocht naar houvast in de plotselinge, overweldigende golf van genot. Haar nagels drukken in hun huid.

Deze onwillekeurige, bezitterige greep is het enige signaal dat de twee mannen nodig hebben. Alsof haar aanraking hen uit hun trance van toekijken heeft gewekt, buigen ze zich tegelijkertijd voorover. Hun aandacht gaat volledig naar haar borsten. Dat de huid besmeurd is met het bewijs van de eerdere climax, deert hen niet; het is een deel van de aantrekkingskracht, een heilig overblijfsel van de strijd. De ene man begint met zijn tong de vlekken van haar huid te likken, de zoute, scherpe smaak vermengd met de zoetheid van haar huid. De ander neemt haar tepel in zijn mond en begint er zachtjes aan te zuigen. Al snel wordt hun aanbidding hongeriger. Zachte likjes veranderen in plagende, zachte beetjes, het zuigen wordt krachtiger, veeleisender.

Leen is nu gevangen in een kruisvuur van genot. De bekwame, diepe aandacht van Bart tussen haar benen doet haar heupen al lichtjes kantelen, terwijl de hete monden op haar borsten golven van genot door haar bovenlichaam sturen. Haar greep op de mannen verslapt en verandert in een ritmische, bezeten streling. Ze is niet langer de observator. Ze is het altaar waarop de lust van de avond wordt geofferd.

Zohra, nog na hijgend van haar allesomvattende hoogtepunt, komt langzaam overeind. Haar ademhaling is niet langer gejaagd, maar diep en ritmisch, alsof ze de zuurstof in de kamer voor het eerst echt proeft. Haar huid, donker en glad, glanst onder een fijne laag zweet die het licht van de studiolampen vangt als een vernislaag op een meesterwerk. De mannen om haar heen, Bert, Ruben, Elias en Milan, stoppen hun verkenningen onmiddellijk. Ze knielen, hun hoofden licht gebogen, hun gezichten een mengeling van diep ontzag en een vragende, bijna kinderlijke hoop. Ze wachten. Haar ogen zijn helder, als donkere poelen van rust na een verwoestende storm. De extase heeft haar niet gebroken; het heeft haar geheeld, elke laatste barrière van twijfel en schaamte weggespoeld. Ze voelt een nieuwe, kalme kracht door haar aderen stromen.

Met een zachte, maar onmiskenbare autoriteit legt ze haar hand op de borst van Elias, die in de eerdere chaos zijn kleren al heeft afgeworpen. Zijn spieren trekken samen onder haar aanraking, een rilling van kippenvel verspreidt zich over zijn huid. Hij hapt naar adem, zijn blik, vol vertrouwen, verandert in pure aanbidding. Ze duwt hem zachtjes achterover op de zachte kussens. Hij verzet zich niet. Hij geeft zich volledig over, een willig offer op haar altaar.

Op dat moment zet Zohra zich boven op de naakte man. Haar bewegingen zijn vloeibaar, gracieus, de bewegingen van een panter die haar territorium claimt. Haar knieën aan weerszijden van zijn heupen, kijkt ze even op hem neer. Ze ziet de spanning in zijn kaak, de overgave in zijn halfgesloten ogen. Ze glimlacht, een kleine, wetende glimlach die alleen voor hem is. Dan laat ze zich langzaam zakken. De sensatie van hun lichamen die zich verenigen is een trage, elektrische schok. Haar lichaam neemt het zijne in zich op met een diepe, voldane zucht die zachtjes door de microfoons wordt opgepikt en de hele studio vult. Er is geen haast, geen honger. Dit is geen daad van lust, maar van macht en generositeit. Ze begint zachtjes heen en weer te wiegen in een langzame, hypnotiserende dans. Een smeulend vuur ontwaakt waar hun lichamen samenkomen, een diepe, stralende warmte die zich door hen beiden verspreidt. Haar ogen zijn gericht op het gezicht van Elias onder haar. Ze ziet de pure verrukking die ze hem geeft, hoe zijn lippen zachtjes openvallen, hoe een enkele traan van extase uit zijn ooghoek ontsnapt. Het is haar moment om te geven. Na de golf van sensaties die ze heeft ontvangen, is zij nu de bron, de gever van genot.

Maar terwijl op het podium een nieuwe, serene orde ontstaat, breekt achter de dikke glazen wand van de regiekamer de hel los. Alain, de regisseur, is uit zijn stoel geschoten, zijn handen geklemd in zijn haar, zijn gezicht een masker van ongeloof. Dit is geen uitzending meer die uit de hand loopt; dit is een culturele supernova die live op zijn zender ontploft, en hij zit in het epicentrum. Zijn draaiboek is een nutteloze prop papier. Zijn ogen schieten over de muur van monitoren, op zoek naar een anker, naar íets wat hij kan begrijpen. Zijn blik valt op het totaalbeeld van Monitor 4, en hij ziet een surrealistisch schilderij van een rood bed met twee epicentra van lust, omringd door aanbiddende, naakte lichamen. Het is prachtig en monsterlijk tegelijk. Hij probeert in te zoomen op de details, zijn ogen springen naar Monitor 2, waar Zohra’s heupen in een traag, hypnotiserend ritme op en neer bewegen – beheerst, bijna artistiek. Misschien kan ik dit kaderen, denkt hij, een fractie van een seconde. Maar dan wordt zijn blik weggerukt naar Monitor 7: een extreme, meedogenloze close-up van Leens gezicht. Haar ogen zijn dichtgeknepen, haar mond is open in een stille schreeuw van pure, ongefilterde extase. De rauwe, bijna gewelddadige overgave is het tegenovergestelde van Zohra’s kalmte. Het is de heilige en de hoer, live in split screen.

"Een cutaway," mompelt hij, "Ik heb een cutaway nodig. Geef me het publiek!" Zijn ogen vinden Monitor 3, gericht op de eerste rijen. Hij ziet een vrouw, met open mond starend, volledig in trance. Hij ziet de hand van de man naast haar die onder haar trui verdwijnt en met haar borsten speelt. "Mijn God," fluistert Alain. Maar het is erger dan hij denkt. "Camera 6, geef me een trage pan over de zaal," commandeert hij, zijn stem schor, hopend een neutraal, geschokt gezicht te vinden.

Het beeld van Camera 6 verschijnt en toont een tafereel van totale ontbinding. De hypnotiserende, donkere muziek die door de studio pulseert, heeft de laatste remmingen van het publiek weggevaagd. Mensen zitten niet langer stil. Ze wiegen op hun stoelen, sommigen staan recht. Koppels die als vreemden naast elkaar zaten, kussen elkaar nu openlijk, hun handen verkennend elkaars lichaam. Een man heeft zijn hoofd in de schoot van een vrouw gelegd. De scheiding tussen podium en zaal is verdampt. De wellustige energie is als een virus door de lucht gesprongen. De hele studio is één zwetend, ademend, zinnelijk organisme geworden. Er is geen veilige haven meer. Geen cutaway. Alles staat in brand.

Alain voelt een golf van duizelingwekkende wanhoop. Hij heeft de controle volledig verloren. Het enige wat hij nog kan doen, is het mooiste beeld kiezen in de apocalyps die hij uitzendt. Hij buigt zich naar zijn microfoon, zijn stem nu een dringende, bijna smekende fluistering, gericht aan zijn laatste hoop op orde. "Handheld 2, vergeet de rest. Focus. Leg de focus op Zohra. Ik wil haar gezicht," commandeert hij. "Geef me een close-up van haar gezicht. Nu." In de totale, allesomvattende chaos van seks, overgave en publieke extase, is haar serene, goddelijke gezicht het enige ankerpunt dat nog over is.

De close-up vult het scherm. Handheld 2 heeft zijn doel gevonden. Miljoenen kijkers en een verbijsterde regieploeg staren nu in het gezicht van Zohra. Ze is sereen, haar ogen halfgesloten in het ritme van de liefde, haar lippen licht geopend. Ze is het toonbeeld van beheerste, sensuele overgave. Maar dan, alsof ze de collectieve, ingehouden adem van de wereld door de lens voelt, verandert er iets. Haar ogen gaan volledig open. Ze kijkt recht in de camera. Recht in de ogen van Alain. Recht in de ziel van iedereen die kijkt. Het is geen blik van een deelnemer die wordt gefilmd. Het is de blik van de meesteres van het spel die de pionnen op het bord overziet. En met die blik stopt haar langzame, wiegende ritme op het lichaam van Elias. Ze blijft stil, de diepe verbinding met hem voelbaar, maar haar aandacht verschuift. Haar koninkrijk is groter dan één man.

Haar hoofd draait, weg van de camera, naar Ruben, die naast het bed staat, zijn naakte lichaam trilt van opwinding. Met diezelfde blik die geen tegenspraak duldt, wenkt ze hem dichterbij. Hij gehoorzaamt als een gelovige die zijn godheid nadert. Zohra kijkt Ruben diep in de ogen, een fractie van een seconde maar, en laat dan haar hoofd zakken. Langzaam, met een bijna goddelijke sereniteit, krult ze haar lippen over de opwinding van Ruben. Ze neemt hem zachtjes in haar mond, haar bewegingen kalm en beheerst, een eiland van serene focus in de orkaan die elders op het podium woedt. Tegelijkertijd reikt haar vrije hand uit naar haar andere kant, waar Milan staat. Zonder te kijken vindt haar hand haar doel. Ze neemt zijn harde, hete lid in haar hand en begint een traag, ritmisch spel met haar vingers.

In de regiekamer laat iemand een headset vallen, het klettert op de grond. "Mijn God in de hemel," stamelt de schakeltechnicus, zijn vingers bevroren boven de knoppen. Alains ogen staan wijd open, maar de paniek is verdwenen. Op het moment dat Zohra in de camera keek, begreep hij het. Hij is de regisseur niet meer. Zij is het. Hij is slechts de chroniqueur. Hij ziet het onmogelijke tableau op zijn schermen: Zohra, die liefde bedrijft met de man onder haar, terwijl ze een tweede oraal bevredigt en een derde met haar hand bespeelt. Haar gezicht is volkomen rustig, als een godin die haar offers in ontvangst neemt.

"Split screen," fluistert hij, zijn stem nu ijzig kalm, de shock omgeslagen in een soort krankzinnige helderheid. "Split screen. Leen links, Zohra rechts. Hoofdcamera's. Toon alles." De schakeltechnicus slikt, en zijn vingers vliegen over het paneel. Op het LIVE-scherm verschijnt het ultieme beeld: links de rauwe, dierlijke extase van Leen die wordt verslonden, rechts de serene, goddelijke almacht van Zohra die drie mannen tegelijk bespeelt.

De golven van genot die Barts tong bij Leen opwekt zijn intens, maar het is een langzame, zinderende hitte die langs de oppervlakte likt. Binnenin haar woedt een ander vuur. Het is een diepe, holle, eisende vlam die niet smeult, maar wil exploderen. Ze heeft de aanbidding gevoeld, de tedere verkenning, maar nu eist haar lichaam de frictie, de strijd, de brute, alles vullende overgave van een daad. Een scherpe, bijna pijnlijke kramp van verlangen trekt door haar onderbuik.

Met een plotselinge, krampachtige beweging die alle zachtheid verbant, plaatst ze haar handen op Barts hoofd. Haar vingers verstrengelen zich in zijn vochtige haar, een bezitterige, harde greep. Zijn ogen, vol van aanbidding, schieten verrast op naar de haren. Met een kracht die hem volledig overrompelt, duwt ze hem van haar af. Haar ogen branden met een dierlijke, nietsontziende vlam. De boodschap is helder en zonder woorden: Dit is niet genoeg. Ik wil meer. Ik wil alles. Nu. Ze laat zijn hoofd los, grijpt zijn armen en trekt hem met de volle kracht van haar bovenlichaam naar boven, boven op haar. De mannen die haar lichaam ondersteunen, passen zich instinctief aan, hun spieren spannen zich aan, hun lichamen worden een levend, ademend bed, een altaar voor de scène die zich nu ontvouwt.

Bart, nog hijgend van zijn eerdere inspanning, ziet de oer-honger op haar gezicht en begrijpt het onmiddellijk. Dit is wat ze wil. Dit is wat ze nodig heeft. Terwijl Leen hem op haar lichaam trekt, zijn borstkas schurend tegen haar besmeurde huid, stoot hij met een snelle, efficiënte schop zijn reeds geopende broek en ondergoed van zijn heupen naar zijn enkels. Het kledingstuk is een nutteloze belemmering in deze nieuwe realiteit. Hij plaatst zijn handen aan weerszijden van haar hoofd, zijn gespierde lichaam zweeft boven het hare. Zijn gezicht is een masker van pure, dierlijke concentratie. Zijn ogen verlaten de hare geen seconde. Dan, met een enkele, krachtige stoot, duwt hij zich in haar.

Een rauwe, gutturale schreeuw ontsnapt aan Leens lippen. Het is een oergeluid, een mix van de scherpe pijn van het vullen en een diepe, allesoverheersende voldoening. De leegte in haar is gevuld. Ze voelt zich uitgerekt, gespietst, en eindelijk, eindelijk compleet. De twee mannen aan haar borsten, even opgeschrikt door haar schreeuw, hervatten hun taak met een hernieuwde, bijna wanhopige vurigheid. Hun lippen en tanden zijn nu harder, bezitteriger, alsof ze proberen de intense energie van de centrale daad te evenaren.

De stoten van Bart zijn hard, snel en diep. Leen ontvangt hem niet; ze verslindt hem. Elke beweging die hij maakt, beantwoordt ze met een even krachtige tegenbeweging van haar heupen. Hun lichamen klappen tegen elkaar met een nat, ritmisch geluid dat de studio vult. Het is een gevecht, een dans, een daad van wederzijdse annexatie. Haar nagels krassen over zijn rug en laten rode sporen na. De mannen die haar borsten aanbidden, worden wilder, hun tanden laten kleine liefdesbeten achter op haar huid. Thomas, de man achter haar, drukt zijn eigen, harde opwinding tegen haar rug, zijn adem is een hijgende, hete stroom in haar nek. De vijf mannen die haar omringen en de man die in haar is, zijn niet langer gescheiden individuen. Ze zijn de ledematen van één enkel, pulserend wezen met Leen als het bonzende, brandende hart.

Het vuur in haar, dat ontstoken werd door Zohra's gil, groeit uit tot een supernova. Ze voelt de druk opbouwen, een ondraaglijke, verrukkelijke spanning die haar van binnenuit dreigt te verscheuren. De wereld vervaagt tot een tunnel van pure, onversneden sensatie. Leens rug kromt zich tot een perfecte, gespannen boog. Een oerschreeuw, dieper en rauwer dan die van Zohra, scheurt uit haar keel. Het is geen geluid van genot, maar van pure, onversneden krachtontlading. Haar lichaam wordt getroffen door een reeks gewelddadige, elektrische spasmen. Haar spieren trekken zich samen om Bart, hem melkend, hem dwingend. Bart schreeuwt met haar mee als hij door haar samentrekkingen onherroepelijk over de rand wordt geduwd en zijn eigen hoogtepunt diep in haar loslaat, een laatste, verzengende golf van hitte.

De schokgolf van haar climax is zo hevig dat de mannen die haar vasthouden, moeite hebben om overeind te blijven. Voor een lange, vibrerende seconde is alle beweging in de studio bevroren. Iedereen, van de mannen op het podium tot het publiek in de schaduwen, staart naar de trillende, hijgende figuur van Leen, badend in het zweet. Langzaam, heel langzaam, komt haar ademhaling tot rust. Ze zakt niet in elkaar. De storm in haar is geluwd en heeft plaatsgemaakt voor een diepe, heldere kalmte. Ze opent haar ogen. En in plaats van naar de mannen om haar heen te kijken, kijkt ze dwars door de studio, haar blik snijdt door de chaos, en vindt ze de ogen van Zohra.

De twee koninginnen kijken elkaar aan over hun slagveld. Een moment van pure, stille erkenning. Dan, met een beweging die oneindig traag en vol betekenis is, heft Leen haar hand op. Een hand die glinstert van het zweet en besmeurd is met de resten van de avond. Ze wenkt. Niet naar een van de mannen. Ze wenkt naar Zohra.

Zohra begrijpt de wenk onmiddellijk. Het is geen uitnodiging; het is een roeping, een onvermijdelijke conclusie van de reis die ze die avond hebben afgelegd. Een serene, alleswetende glimlach, vol van een diepe, bijna melancholische wijsheid, verschijnt op haar gezicht. Zachtjes trekt ze zich terug van Elias. De sensatie van zijn huid die de hare verlaat is een klein, zoet afscheid. Ze buigt zich voorover en geeft hem een diepe, trage kus op zijn lippen, een zegel op hun moment, een belofte van terugkeer. Dan staat ze op van het bed. Kalm en met beheerste bewegingen. Ze is onmiskenbaar koninklijk, haar lichaam een prachtig landschap van welvingen en schaduwen, glinsterend van het zweet, getekend met de sporen van de nacht.

Ze draait zich naar haar eigen hofhouding, de mannen die nog steeds geknield rond het bed zitten, hun gezichten een mix van verering en verlies nu ze haar aandacht moeten loslaten. "Kom," fluistert ze, haar stem nauwelijks hoorbaar, maar het draagt een gewicht dat door de hele studio snijdt en elke man onmiddellijk op de been brengt. Als een priesteres die haar volgelingen leidt, begint Zohra aan een langzame processie van het bed naar het centrum van het podium. Achter haar volgen Elias, Ruben, Milan en de anderen, een stil, ademloos gevolg van naakte, toegewijde discipelen. Het enige geluid is het zachte, ritmische klappen van hun blote voeten op de koude studiovloer.

Ze lopen van het serene, sensuele koninkrijk van Zohra recht in de rauwe, chaotische storm van Leen. De twee groepen mannen mengen zich, hun energieën botsen en versmelten. De sfeer van kalme aanbidding wordt geïnjecteerd met de dierlijke, hongerige lust, en de rauwe chaos van Leens hof wordt getemperd door een nieuwe, diepere eerbied. Zohra stopt recht voor Leen. De twee vrouwen, de twee epicentra van alles wat er die avond is gebeurd, staan eindelijk oog in oog. Zohra heft haar hand op. Haar vingers, koel en zacht, strijken over de bezwete, getekende wang van Leen.

De vingertoppen van Zohra op de wang van Leen zijn een anker in de kolkende zee van lust. Alle chaos, al het geluid, alle razernij van de afgelopen uren lijkt te verdampen in de sacrale stilte die nu tussen de twee vrouwen hangt. Leen, nog trillend, leunt in de aanraking als een uitgeput dier dat eindelijk veiligheid vindt. Haar brandende ogen, die net nog een heel leger konden aansturen, worden zacht, de vlammen temperend tot een diepe, smeulende gloed.Zohra's duim strijkt teder over Leens lippen, veegt een verdwaald spoor van zweet en genot weg. Ze ziet de rauwe kracht, de pijn, de extase en de triomf in het gezicht van de vrouw voor haar. Ze ziet haar spiegelbeeld. Langzaam buigt Zohra zich voorover. Ze overbrugt de laatste centimeters. Hun ademhalingen mengen zich, een wolkje van warmte in de gekoelde studiolucht. En dan beginnen de vrouwen te kussen.

Het begint zacht, teder, bijna onderzoekend. Ze proeven elkaar, en in elkaar proeven ze de hele, krankzinnige reis van de avond: de smaak van zout zweet, de metaalachtige ondertoon van adrenaline, de zoetheid van slagroom en de diepe, muskusachtige geur van pure, onversneden lust. Het is een overdracht van energie. De serene, goddelijke kalmte van Zohra stroomt in Leen, en het wilde, ontembare vuur van Leen vloeit in Zohra.

De kus wordt dieper. Het is niet langer teder. Het wordt een allesomvattende, bezitterige daad. Hun tongen ontmoeten elkaar en het is geen dans, maar een samensmelting. Leen lijkt alle kracht te verliezen en tegelijkertijd sterker te worden dan ooit. Haar handen vinden hun weg naar het gezicht van Zohra, haar vingers verstrengeld in haar haar, haar opeisend, haar consumerend.

De mannen rondom hen kijken toe, een collectieve, ingehouden ademtocht. Hun eigen lust verdampt en transformeert tot pure, onvervalste aanbidding. Ze zijn niet langer deelnemers; ze zijn getuigen. Eén voor één zakken ze door hun knieën. De twee hoven van de koninginnen, nu verenigd, vormen een dichte, beschermende cirkel van naakte en halfnaakte lichamen rond het centrale tafereel.

In de regiekamer staat Alain onbeweeglijk, zijn ogen vol tranen. Hij kijkt naar het hoofdscherm, waar de twee vrouwen, omringd door hun stille leger, samensmelten tot één. Dit is geen erotiek meer. Het is religie. Hij pakt zijn headset, zijn stem is een hees, gebroken fluistering. "Camera 1... langzaam uitzoomen. Geef me het totaalbeeld. Laat het maar doorlopen." Hij slikt, een laatste, fatale, professionele beslissing. "We gaan over naar reclame."

De langzame zoom-out onthult het laatste, iconische beeld. Twee vrouwen, innig zoenend in het hart van de arena. Om hen heen, een zwijgende cirkel van aanbidders. De felle studiolampen creëren een bijna heilig licht om hen heen.

En dan…

RECLAME.

De overgang is een schok, geen explosie die mensen uit elkaar drijft, maar een implosie die hen naar elkaar toe trekt. De banale vrolijkheid van de reclamespot kan de zinderende, intieme energie die in de kamers is opgebouwd niet verdrijven.

In een rijtjeshuis in Hasselt, zitten Dirk en Anja al jaren in hun eigen, onzichtbare loopgraven. Hij in zijn versleten fauteuil, zij op de bank, de salontafel als een Berlijnse muur tussen hen in. De tv is een wapenstilstand, geen gedeelde ervaring. Maar nu de reclame begint, kijkt Dirk niet naar het scherm. Hij kijkt naar Anja. Hij ziet niet de vrouw die hij al twintig jaar kent, maar de vage, opwindende echo van het meisje dat hij ooit veroverde. Op zijn wangen gloeit een onwennige blos. "Wil je... een chipke?" mompelt hij, en voor het eerst in jaren is het geen vraag uit gewoonte, maar een speelse, bijna verlegen uitnodiging. Anja kijkt op, verrast door de ondertoon in zijn stem. Een echte, onvervalste glimlach breekt door haar vermoeide gezicht. "Geef maar hier, gek," fluistert ze. Dirk staat op, loopt om de salontafel heen, en in plaats van de zak chips aan te geven, gaat hij op de rand van de bank zitten. Hij houdt één chipje tussen zijn lippen en kijkt haar vragend aan. De stilte is gevuld met een spanning die ze in geen tijden hebben gevoeld.

Aan de kust, in Scheveningen, zitten studievrienden Willem en Anja al uren naast elkaar op de bank, zogenaamd gewoon als vrienden. Maar de show heeft de onuitgesproken spanning tussen hen tot een ondraaglijk niveau opgebouwd. De abrupte reclame maakt de stilte oorverdovend. Ze zijn zich hyperbewust van elkaars lichaamswarmte, de geur van haar parfum, de manier waarop zijn knie de hare raakt. "En... nu?" fluistert Willem, en de vraag gaat niet over de tv. Anja draait haar hoofd en kijkt hem aan. Haar gezicht is een open boek van verlangen en onzekerheid. In plaats van te antwoorden, schuift ze tegen hem aan en legt ze haar hoofd op zijn schouder. Zijn arm, die onwennig naast hem lag, komt aarzelend omhoog en slaat zich beschermend en bezitterig om haar heen. De vriendschap is in die ene, stille beweging voorgoed verdampt en vervangen door iets vurigers.

Overal in het land gebeurt hetzelfde. Koppels die al jaren zwijgend naast elkaar op de bank zaten, als eilanden in hun eigen woonkamer, draaien zich langzaam naar elkaar toe. De ongemakkelijke stilte die normaal tussen hen hangt, is gevuld met een nieuwe, onuitgesproken spanning. Ze kijken elkaar aan, en voor het eerst in lange tijd zien ze niet de partner van alledag, belast met de sleur van routines en onuitgesproken irritaties. Ze zien een vreemde, vol nieuwe, onontdekte mogelijkheden. Ze waren samen getuige van iets onmogelijks, iets dat alle grenzen van schaamte en fatsoen verbrijzelde, en die gedeelde, geheime ervaring heeft een brug geslagen over de kloof die tussen hen was gegroeid.

De stilte wordt niet verbroken door woorden, maar door een aarzelende, hernieuwde taal van het lichaam. Handen die elkaar maandenlang alleen nog per ongeluk raakten bij het doorgeven van de zoutjes, vinden nu bewust en voorzichtig de warmte van een arm, een knie, een wang. Het zijn geen grote, dramatische gebaren, maar kleine, seismische verschuivingen in de tektoniek van hun relatie. Kussen die verworden waren tot een routineuze groet bij het thuiskomen of weggaan, worden opnieuw geladen met een diepe, zoekende intimiteit. De oppervlakkigheid is weggespoeld door de rauwe, ongefilterde eerlijkheid van wat ze zojuist hebben gezien. De uitzending fungeert als een onuitgesproken permissie om opnieuw te verkennen, te voelen en te verlangen.

De afstandsbedieningen blijven onaangeroerd. De vrolijke reclames spelen voor lege ogen. In de veilige intimiteit van hun eigen huis, verenigd door het schouwspel van totale overgave, beginnen mannen en vrouwen elkaar opnieuw te vinden. De uitzending heeft de sluizen van hun eigen, lang onderdrukte verlangens opengezet.

- - -

Meer weten over deze reeks of over de vrouw achter dit verhaal? Abonneer je dan op de nieuwsbrief door mij een mail te sturen. Mijn emailadres vind je op mijn profielpagina.