Durf Je Haar Te Verliezen? - 14

Het beeld op miljoenen televisieschermen flikkert. De schreeuwerige, banale vrolijkheid van de reclame voor een nieuw automodel sterft weg. Het scherm is een fractie van een seconde zwart, een moment van collectieve, ingehouden adem in de huiskamers. En dan keert de uitzending terug. Er is geen inleiding. Geen jingle. Alleen het beeld. In het hart van de studio, badend in een zacht, bijna heilig licht, zijn Leen en Zohra nog steeds aan het kussen. Ze worden omringd door de twaalf mannen, die als gevallen engelen in een kring om hen heen geknield liggen, hun hoofden gebogen in stille aanbidding. De chaos van even tevoren heeft plaatsgemaakt voor een diepe, vibrerende stilte.

De kus is een universum op zich. Een tijdloze samensmelting waarin de twee vrouwen volledig opgaan, hun lippen en tongen voeren een gesprek dat geen woorden nodig heeft. Ze proeven elkaars ziel, de triomf en de overgave, de pijn en de extase. Maar de energie die ze genereren, blijft niet tussen hen. Ze straalt naar buiten, een onzichtbare, onweerstaanbare golf die over de geknielde mannen in de cirkel spoelt. Hun ontzag, hun aanbidding, wordt opnieuw aangewakkerd tot een brandende, actieve lust. De mannen voelen het als een fysieke warmte in hun borst, een elektrische siddering die door hun uitgeputte spieren trekt en hen opnieuw vult met een onstuitbare kracht.

Het begint met één man. Elias. Zijn hoofd, dat in devotie gebogen was, komt langzaam omhoog. Zijn gezicht is een studie in transformatie: de vermoeidheid is weggevaagd, zijn ogen, die net nog glazig waren van de ontlading, zijn nu scherp en gefixeerd op de zoenende vrouwen. Alsof hij uit een trance ontwaakt, komt hij overeind. Het is een signaal. Als een stille, synchrone beweging volgt een ander. En nog een. Het zachte, schrapende geluid van knieën en handen op de vloer is het enige dat de stilte doorbreekt. Binnen enkele seconden is de hele cirkel van geknielde aanbidders opgestaan.

Ze dringen niet op. Ze komen dichterbij, hun bewegingen traag en eerbiedig, tot ze een dichte, ondoordringbare muur van lichamen vormen. Hun huid glinstert van het zweet, hun spieren zijn gespannen. De mannen komen rond hen staan, schouder aan schouder, hun opwinding stijf vooruit. Het is geen dreiging; het is een offer. Een altaar van levende, verlangende lichamen, opgericht ter ere van de godinnen in hun midden. De lucht is dik, zwaar van de geur van zweet en de bijna voelbare, elektrische lading van anticipatie.

De camera houdt het tafereel vast: de twee vrouwen, nog steeds verloren in hun kus, omringd door een hechte cirkel van naakte mannen, hun erecties als pilaren in een pasgeboren, heidense tempel.

Dan, alsof ze de druk van de wachtende lichamen voelen, verbreken Leen en Zohra hun kus. De koele lucht op hun natte lippen voelt als een schok. Ze blijven dicht bij elkaar, hun voorhoofden tegen elkaar leunend. Ze ademen elkaars lucht, hun ogen gesloten. Ze voelen de muur van hitte en verlangen die hen omringd. Ze horen de collectieve, oppervlakkige ademhaling van de mannen, een ritmisch, hijgend koor. Langzaam openen ze hun ogen en kijken ze elkaar aan. In Leens blik danst nog steeds het wilde, ontembare vuur, maar het is nu getemperd door Zohra’s diepe kalmte. In Zohra’s serene ogen is nu een vonk van Leens gevaarlijke, speelse chaos te zien. Er is een volledige, perfecte verstandhouding.

Met een laatste, samenzweerderige glimlach die alleen zij tweeën begrijpen, draaien ze zich tegelijkertijd om, hun ruggen nu tegen elkaar. Als de twee gezichten van een enkele, machtige godheid kijken ze uit op de cirkel van mannen die op hen wacht. De twaalf mannen staan er nu volledig naakt, een trotse, heidense wacht. Hun lichamen, strak van de spanning, glinsteren onder een dunne laag zweet. In de ogen van sommigen brandt een vurig, bijna pijnlijk verlangen; in die van anderen spiegelt een diep, bijna religieus ontzag. Hun opwinding, stijf en onmiskenbaar, wijst naar voren als een kompasnaald die onherroepelijk wordt aangetrokken door de twee polen van macht in hun midden.

De twee vrouwen beginnen te bewegen, niet van elkaar weg, maar samen, als leeuwinnen die synchroon hun prooi besluipen. Ze beginnen bij de mannen die het dichtst bij hen staan, Elias en Bert. Leen, nog steeds de belichaming van het vuur, laat haar handen over de harde, gegroefde buikspieren van Bert glijden. Haar nagels schrapen zachtjes over zijn huid, een spoor van kippenvel achterlatend. Haar vingers dalen af en sluiten zich met een bezitterige, bijna brutale vanzelfsprekendheid als een kooi om zijn erectie. Ze begint een krachtig, veeleisend ritme, haar blik strak en uitdagend in de zijne. Bert gooit zijn hoofd achterover, een diepe, dierlijke kreun ontsnapt zijn keel. Zijn handen ballen zich tot vuisten, de aderen in zijn nek zwellen op; hij wordt niet gestreeld, hij wordt geclaimd.

Tegelijkertijd knielt Zohra met een vloeiende, katachtige beweging voor Elias. Ze gebruikt haar handen niet. Haar gezicht komt dichterbij, tot haar lippen slechts millimeters van hem verwijderd zijn. Ze ademt eerst zachtjes tegen de top van zijn lid, een plaagstoot van hete lucht die hem doet sidderen van top tot teen. Hij ziet het ene, glinsterende druppeltje vocht op zijn eikel, voordat haar tong naar voren schiet en het met een delicate precisie weg likt. Dan neemt ze hem vol en diep in haar mond. Elias’ benen knikken bijna, een verstikte, sissende ademtocht is zijn enige reactie. Hij is geen man meer; hij is een offer dat met graagte wordt ontvangen.

Dit is geen statische aanbidding. Het is een dans. Na een paar intense ogenblikken laat Leen een trillende, bijna brekende Bert los. Ze laat hem achter in een schemerzone van half bevredigd verlangen en schuift door naar de man naast hem, Thomas. Haar spel verandert. Ze begint hetzelfde, maar nu langzamer, haar vingers plageriger, haar duim cirkelend en martelend. Thomas hapt naar adem, zijn gezicht een masker van gekwelde verrukking. Zohra, die de beweging van Leen perfect aanvoelt, laat Elias los met een zachte kus op zijn binnenste dij. Ze komt gracieus overeind, haar lichaam een toonbeeld van sensuele macht. Ze stapt achter Leen langs, haar heup strijkt even langs Leens rug, en ze knielt voor de zojuist voorbereide Thomas. Haar mond, warm en nat, vervangt de handen van Leen zonder dat het ritme wordt verbroken, de plotselinge verandering van textuur en temperatuur stuurt een schokgolf door zijn lichaam.

Ze wisselen af. Ze delen. De cirkel wordt een levend buffet van lust. De dames bewegen hun handen over de opwinding van de naakte mannen. Ook hun mond gebruiken ze, soms tegelijkertijd op dezelfde man, soms als een estafette van genot. Milan wordt door Leens handen tot het randje van de waanzin gebracht, zijn ogen rollen weg in zijn hoofd, zijn ademhaling is een reeks korte, snelle stootjes. Hij staat op het punt te exploderen, maar net dan stoppen haar handen. De stilte is een marteling. En dan, uit het niets, voelt hij de goddelijke warmte van Zohra’s mond die hem overneemt, hem terugtrekkend van de rand om hem vervolgens nog hoger en dieper in de extase te voeren.

De mannen verliezen zichzelf. Hun handen, niet langer stil, grijpen nu naar de vrouwen. Ze strelen niet alleen, ze klampen zich vast. Vingers verstrengelen zich in het haar van Zohra, een hand grijpt de heup van Leen, niet om te sturen, maar om houvast te vinden in de storm van genot. De studio is gevuld met een symfonie van geluiden: diepe, kelige kreten, scherpe, sissende ademhalingen, zachte, smekende gefluisterde namen en de onmiskenbare, natte klanken van monden op huid. De lust is niet langer iets om naar te kijken; het is de lucht die ze ademen, de enige realiteit die nog bestaat.

De dans van Leen en Zohra gaat door, een onophoudelijke stroom van aanraking en genot die de cirkel van mannen op een ondraaglijk hoog niveau van opwinding houdt. Ze zijn als meester-dirigenten die hun orkest naar een onvermijdelijke, oorverdovende crescendo leiden, en ze voelen het perfect aan.

De man die als eerste breekt, het is Thomas, de jongeman met de intense blauwe ogen, wiens naakte lichaam al minutenlang oncontroleerbaar trilt onder de plagerige, meedogenloze handen van Leen. Zijn ademhaling is een reeks korte, oppervlakkige stootjes, zijn gezicht een prachtig masker van extatische pijn. Hij staat op het absolute randje. Alsof ze een stil signaal uitwisselen, een blik die sneller is dan het licht, convergeert Zohra naar hem. Ze laat de man die ze aan het verleiden was los en knielt met een katachtige gratie naast Leen. Zonder aarzelen voegt ze haar mond toe aan de razendsnelle bewegingen van Leens handen. De dubbele, overweldigende aanval is te veel voor Thomas. Het is een supernova van sensaties. Zijn rug kromt zich tot een pijnlijke, perfecte boog, zijn tenen krullen. Zijn adem stokt in zijn keel in een laatste, verstikte kreet die meer een schok dan een geluid is.

Leen laat zijn lid niet los. Zelfs in zijn climax is zij de meesteres. Ze leidt het, richt het met de precisie van een kunstenaar. En als de onvermijdelijke, hete, witte stroom losbarst, gidst ze die in een brede boog over haar eigen buik en decolleté. Ze sluit haar ogen, niet om zich af te wenden, maar om de sensatie van zijn hete, pulserende offer ten volle op haar huid te ontvangen.

De aanblik en het geluid van de eerste climax is de vonk die de rest van de kettingreactie ontsteekt. Milan, die naast Thomas staat en alles met grote, hongerige ogen heeft gadegeslagen, stoot een diepe, dierlijke kreun uit. Hij is de volgende. Zohra is al bij hem. Ze draait zich van de ineengezakte Thomas af en laat zich op haar knieën voor Milan vallen. Ze kijkt hem recht aan, haar mond licht geopend in een stille uitnodiging. Zijn climax is explosief en krachtig; hij spuit met een diepe zucht van verlichting over haar naakte schouders en borsten. Ze buigt haar hoofd, laat de hete vloeistof over haar sleutelbeenderen stromen en in haar donkere haar druipen als een soort heidense zalving.

En zo begint de laatste golf. Bert, wiens lichaam trilt van ingehouden kracht, wordt door Leen naar zich toe getrokken. Ze dwingt hem op zijn knieën, haar ogen brandend van een oer-honger. Ze neemt hem diep en gulzig in haar mond, haar keel pulserend. Zijn ontlading is een doffe, machteloze overgave, rechtstreeks in de mond van de godin die hem verslindt.

Dan is het de beurt aan Elias. Zohra, met glinsterend bovenlichaam, staat voor hem. Ze neemt zijn gezicht in haar handen, haar duimen strelen over zijn wangen. Hij kijkt haar aan, zijn ogen vol tranen van een overweldigende emotie. Zijn hoogtepunt is geen explosie, maar een zachte, bijna treurige overgave. Een paar dikke, parelmoeren druppels vloeien langzaam over haar handen en polsen. Zohra knikt, een gebaar van diep begrip en acceptatie.

De vrouwen bewegen zich nu als een geoliede machine door de cirkel en vangen de climaxen op die overal losbarsten. Een man, volledig verloren in de aanblik, komt klaar tegen Leens dij terwijl ze een ander met haar hand bespeelt. Een ander wordt door Zohra's mond tot het uiterste gedreven, zijn zaad is een wilde spray in haar haar en over haar rug. Weer een ander loost zijn ontlading te op Leen haar voorhoofd, waardoor de cirkel van lust nu ook fysiek gesloten wordt.

De lucht is zwaar van de geur, de vloer is glad van de offers. De mannen komen klaar in de monden van de vrouwen, op hun gezichten, in hun haar, over hun borsten, buiken en ruggen, overal… tot de laatste van de twaalf, met een laatste, diepe zucht, zijn gift heeft gegeven.

In de regiekamer is de schijn van professionaliteit volledig ingestort. Alain, de regisseur, hangt over zijn mengpaneel, zijn ademhaling is kort en hijgend, zijn ogen schieten van monitor naar monitor. Hij ziet geen losse shots meer; hij ziet één enkel, pulserend, adembenemend tafereel, en hij probeert wanhopig de essentie ervan te vangen. "Dichterbij! Allemaal!" schreeuwt hij, zijn stem schor van de spanning. "Ik wil elke fucking druppel zien! Ik wil de hitte voelen!"

Zijn cameramannen gehoorzamen, gedreven door een mengeling van professionaliteit en pure, onversneden lust. Op Monitor 2 zoomt de lens van Handheld 2 in op Leen, een reis over het slagveld van haar lichaam. De camera glijdt over haar buik, waar de sporen van de climaxen samenkomen en in elkaar overvloeien als een abstracte, erotische landkaart. Tegelijkertijd, op Monitor 3, maakt de camera van Handheld 3 een bijna identieke reis over de donkere, strakke huid van Zohra, waar het contrast nog groter is, de witte en parelmoeren vegen als tribale beschilderingen op nat marmer.

In de oortjes van Alain klinkt het zware, bijna pornografische gehijg van zijn beide cameramannen, hun ademhaling een soundtrack voor de beelden die ze creëren. "Fuck, Alain, ik heb haar..." fluistert de een, zijn lens gefixeerd op de manier waarop Leens huid glinstert, hoe de haartjes op haar buik platgedrukt en samengekleefd zijn in een melkwitte, glimmende film. "...haar borsten," ademt de ander, zijn camera trillend terwijl hij inzoomt. Zohra’s borsten rijzen en dalen zachtjes op het ritme van haar ademhaling. Haar donkere, harde tepels staan strak van de adrenaline en de koele lucht in de studio. Een dikke, parelmoeren laag bedekt de bovenkant van haar linkerborst. Terwijl de camera kijkt, vormt zich een druppel. Langzaam, met een hypnotiserende traagheid, begint hij aan zijn reis. Hij zoekt zich een weg naar beneden, door het dal tussen haar borsten, een glinsterende, melkwitte traan op haar donkere, zwetende huid.

De lenzen zijn gulzig, onverzadigbaar. Ze vangen alles: de rode, gekraste sporen op een rug, de trilling van een spier in een dij, de manier waarop een poel van vocht in het kuiltje van een sleutelbeen glinstert als een bizar juweel. De cameramannen zijn geen observators meer; ze zijn deelnemers, hun eigen opwinding een onlosmakelijk deel van de beelden die ze vastleggen, hun trillende handen en scherpe ademhalingen de laatste, rauwe laag van de realiteit.

En te midden van die gulzige, mechanische aandacht, verandert de energie. Het is geen plotselinge gebeurtenis, maar een langzame, onvermijdelijke verschuiving. De vrouwen, hun lichamen nog steeds trillend van de naschokken, hun ademhaling diep en zwaar, beginnen de focus te voelen. Het is meer dan de aanraking van de mannen; het is een ander soort aanraking, een intense, bijna brandende hitte van de lenzen die hun huid scannen. Een lichte, speelse glimlach krult Leens lippen, nog voor ze haar ogen opent. Ze voelt het. Zohra voelt het ook, een diepe zucht ontsnapt haar. In perfecte, griezelige synchronie, alsof ze één gedachte delen, komen hun hoofden langzaam omhoog. Hun ogen openen zich. En ze kijken recht de camera's in.

"Daar!" schreeuwt Alain, opspringend uit zijn stoel. "Dat is het! Geef me die hoofden! Beide! Een two-shot, strakker, NU!" De camera's gehoorzamen. Het beeld op de hoofdmonitor, dat naar miljoenen huiskamers wordt gestuurd, focust nu genadeloos op de twee gezichten. Het is een portret dat alle grenzen van kunst, erotiek en fatsoen overschrijdt. Hun hoofden zijn besmeurd. Een veeg zaad trekt een glimmend spoor over Leens voorhoofd, eindigend in haar wilde, verwarde blonde haar. Zohra's donkere lokken kleven nat aan haar slapen. Er hangt zaad in hun ogen, niet als tranen, maar het kleeft aan hun wimpers als bizarre, parelmoeren druppels, waardoor hun blik een onwerkelijke, bijna buitenaardse intensiteit krijgt. Dikke druppels hangen aan hun kin, klaar om te vallen. Ze kijken recht de camera in. Recht de huiskamers in. En in hun ogen is geen schaamte. Alleen een diepe, onpeilbare uitputting en een brandende, onmiskenbare triomf.

Dan, nog steeds kijkend naar de wereld, krullen hun lippen zich tegelijkertijd op in een laatste, samenzweerderige, uitdagende glimlach. Het is geen lach van vreugde. Het is een lach van pure, ongeremde macht. De close-up van de twee lachende, besmeurde gezichten, hun ogen brandend van triomf, is geen uitnodiging. Het is een invasie. Het doorboort de lens, schiet door de kabels, explodeert op miljoenen schermen tegelijk en landt als een bom in het hart van de natie. Een onweerstaanbare golf van opwinding, een koorts van lust, spoelt door het land. Het is een collectieve, onwillekeurige reactie. Harten beginnen sneller te kloppen, ademhalingen worden dieper, een zindering van pure, ongefilterde begeerte vult de lucht. Het is de onontkoombare erkenning van het lichaam dat zojuist getuige is geweest van de ultieme, meest eerlijke vorm van menselijke overgave. De uitzending heeft niet alleen een verhaal verteld; het heeft een oer-instinct wakker gemaakt dat in iedereen lag te slapen.

En in het centrum van deze storm van gevoelens staan de twee vrouwen. In de hoofden van de kijkers zijn Leen en Zohra niet langer presentatrice en deelnemer. Ze zijn getransformeerd. De aanbidding die op het podium begon, is overgeslagen naar de huiskamers. Ze zijn iconen geworden, hogepriesteressen van een nieuw, onuitgesproken geloof. De stilte in de studio is nu oorverdovend, alleen doorbroken door het zachte, ritmische hijgen van de gespendeerde lichamen om hen heen. Ze zijn de enige twee die nog overeind staan, de onwankelbare pilaren in de ruïne van de oude wereld. Hun lichamen glinsteren, een adembenemend en afschuwelijk canvas, beschilderd met de talloze offers die ze hebben ontvangen.

Ze kijken elkaar aan. Er zijn geen woorden nodig. In elkaars ogen zien ze de spiegeling van hun eigen reis: de pijn, de strijd, de absolute, alles verterende triomf. Alles is gezegd, alles is gedaan. Bijna alles. Zohra, met een oneindige tederheid die in schril contrast staat met de brute chaos van de avond, heft haar hand op. Haar vingers trillen lichtjes, niet van angst, maar van een diepe, emotionele resonantie. Ze strijkt een verdwaalde, blonde lok, die nat en zwaar is van zweet en zaad, uit Leens bezwete gezicht. Haar vingers komen terug met een veeg van de opdrogende vloeistof die Leens wang tekent. Zonder aarzelen, met de plechtigheid van een priesteres die een sacrament proeft, brengt Zohra haar vingers naar haar eigen lippen en neemt ze in haar mond. Ze sluit haar ogen. De smaak is zout en scherp, de smaak van overgave, de essentie van hun overwinning. Leens adem stokt in haar keel met een hoorbare, scherpe snik. Een rilling trekt over haar hele lichaam, een schokgolf die niets met kou te maken heeft, maar alles met deze ultieme, onverwachte daad van intimiteit.

Dan, met de vanzelfsprekendheid van geliefden die elkaar na een lange reis terugvinden, buigt Zohra zich voorover en begint ze Leen te kussen. Het is een langzame, diepe kus, vol van de smaak van hun overwinning. Maar het blijft niet bij een kus. Zohra's lippen verlaten Leens mond en beginnen een trage, zachte reis. Haar tong, warm en zacht, begint Leen schoon te likken. Ze volgt de lijn van haar kaak, proeft de resten van de mannen van haar kin, daalt af naar de holte van haar hals, haar sleutelbeen. Het is geen daad van lust, maar van pure, onversneden intimiteit. Een reinigingsritueel.

Leen ontvangt de aanraking met gesloten ogen, haar hoofd achterover gegooid in een gebaar van totale overgave. Een diepe, voldane zucht, bijna een kreun, ontsnapt haar. Dan, als Zohra's mond haar aandacht richt op de sporen op haar borst, wordt Leens eigen vuur weer wakker. Het is geen laaiende brand meer, maar een diepe, smeulende gloed die vanuit haar kern wordt aangestoken. Ze opent haar ogen, en de zachtheid is verdwenen, vervangen door een intense, bezitterige vlam. Haar handen, die slap langs haar zij hingen, grijpen Zohra's gezicht vast. Haar greep is stevig, bijna ruw. Ze trekt haar omhoog voor een nieuwe, nu veel vurigere kus. En dan is het Leens beurt. Haar mond en tong beginnen aan hun eigen verkenning. Ze likt Zohra, proeft haar, reinigt haar. Haar bewegingen zijn hongeriger, veeleisender, maar de intentie is hetzelfde. Ze nemen de laatste sporen van de mannen van elkaar over, consumeren het bewijs van hun gezamenlijke macht, en maken het een deel van hun eigen, onverbrekelijke band.

De cirkel van mannen kijkt in stilte toe, hun hoofden langzaam opgeheven. Hun vermoeide ogen zijn gefixeerd op het tafereel. Ze zijn getuige van het laatste, meest heilige sacrament. Ze zien hoe de energie die zij hebben gegeven, niet verdwijnt, maar wordt getransformeerd, gedeeld en geconsumeerd door de twee vrouwen in het midden. Ze begrijpen eindelijk dat ze nooit de prijs waren, of de jagers. Ze waren slechts de brandstof. De offers. De godinnen die ze hebben aanbeden, aanbidden nu elkaar.

In de stilte van de studio, omringd door de uitgeputte lichamen van hun aanbidders, staan Leen en Zohra in een diepe omhelzing. Hun huid is schoon, hun ademhaling is één. De buitenwereld, met zijn camera's en zijn oordelen, bestaat niet meer. De show is voorbij. Alleen de ceremonie is nog niet volbracht. Langzaam, als in een droom, laten ze zich als één wezen door hun knieën zakken. De beweging is vloeibaar, perfect gesynchroniseerd, een laatste gezamenlijke beslissing. Ze landen zachtjes op de hoop van kussens en de verfrommelde, rode kamerjas die als een altaar op de vloer ligt. Tegenover elkaar, hun benen en armen verstrengeld, creëren ze een laatste, intieme cocon, afgesloten van alles en iedereen.

Hun ogen, die de hele avond hebben gebrand van lust, macht en triomf, zijn nu zacht en vol van een diepe, onuitgesproken genegenheid. Dit laatste moment is niet voor de camera's, niet voor de mannen, niet voor de wereld. Het is alleen voor hen. Leens hand, die zo krachtig en veeleisend was, strijkt nu met een oneindige tederheid over de welving van Zohra’s heup, over de strakke spier van haar dij. Haar vingers zijn zoekend, vragend, een stille verkenning van het lichaam dat ze de hele avond als haar spiegelbeeld heeft gevoeld. Zohra’s hand antwoordt, en vindt haar weg naar de vochtige, warme kern van Leen, haar vingers glijden moeiteloos naar binnen, een gebaar van thuiskomen.

Dan beginnen de dames elkaar te vingeren. Het is geen daad van haastige lust, maar van diepe, wederzijdse exploratie. Een langzaam, synchroon ritme, als een traag getij dat opkomt. Een spiegelbeeld van aanraking en genot. Leens vingers leren de geheime plooien van Zohra kennen, terwijl Zohra’s vingers de diepe, verborgen hitte van Leen ontdekken. Hun ademhaling, eerst nog rustig, versnelt, niet met de rauwe hijgen van daarnet, maar met zachte, intieme zuchten die alleen voor elkaars oren bestemd zijn.

Ze kijken elkaar onafgebroken aan. Leen ziet haar eigen, groeiende extase weerspiegeld in de donkere, verwijde pupillen van Zohra. Zohra ziet haar eigen, diepe overgave in de manier waarop Leens lippen zachtjes openvallen. Ze leiden elkaar zonder woorden, voelen elkaar perfect aan. Wanneer Leens duim een gevoelige plek vindt die Zohra doet rillen, doet Zohra instinctief hetzelfde bij Leen. Ze zijn twee helften van één ziel die elkaar naar de onvermijdelijke, gezamenlijke conclusie van de avond voeren. De spanning bouwt op, een stille, interne golf van pure, geconcentreerde lust. Hun heupen, eerst nog stil, beginnen te bewegen in hetzelfde, onstuitbare ritme. Hun handen worden sneller, harder, doelgerichter, niet langer verkennend maar eisend, dwingend. De zachte zuchten worden scherpe, ingehouden kreten.

De mannen, die langzaam weer bij bewustzijn komen, heffen hun hoofden op. Ze zien het tafereel, en de laatste restjes van hun eigen lust maken plaats voor een diep, stil ontzag. Ze zijn getuige van een mysterie, een intimiteit die zo totaal is dat het bijna pijnlijk is om naar te kijken. Dit was de bron van alle energie, de motor van de hele, krankzinnige avond. Leen en Zohra voelen de nadering. Ze zijn op de rand van een afgrond van genot. "Zohra," fluistert Leen, haar stem een gebroken smeekbede. Zohra antwoordt niet met woorden, maar door haar vingers dieper te duwen, haar blik die zegt: Ik ben hier. Ik ga met je mee. En dan, in de absolute stilte van de studio, komen ze samen klaar. Het is geen schreeuw. Het is een diepe, geluidloze schok, een stille implosie van licht en gevoel die door hun verstrengelde lichamen trekt. Hun ruggen krommen zich, hun vingers klauwen zich diep in elkaar vast, en een laatste, lange, bevende, gedeelde zucht ontsnapt hun lippen als één.

In de nasleep blijven ze zo liggen. Verstrengeld. Stil. Hun voorhoofden tegen elkaar. De laatste vonk van het inferno is gedoofd, en wat overblijft is de warme, smeulende gloed van totale voltooiing. De cirkel van mannen kijkt toe, en in hun ogen is er een diep, ontroerd begrip. Ze zijn getuige van het laatste, meest heilige sacrament. In het hart van de arena, op de ruïnes van een televisieshow, hadden de twee koninginnen eindelijk vrede gevonden. In elkaar.

- - -

Achtergrond bij dit verhaal? Abonneer je op de nieuwsbrief. Mijn emailadres vind je op mijn profielpagina