Een Nieuwe Plek En Een Nieuw Begin - 6

Na het spreekuur, waarin het opvallend rustig was, gingen wij naar het ziekenhuis terwijl Julia haar kamer zou gaan inrichten. Ze had een paar vrienden geregeld om haar bed en kasten te verhuizen en alles weer in elkaar te zetten.

In het ziekenhuis zagen we natuurlijk de hele afdeling verschijnen met Barbara voorop die mij allemaal meewarig aankeken. “ Niets aan de hand mensen, gewoon een storing in mijn hoofd.” Riep ik de menigte toe en werd daarna verder geduwd door Ilse die zich al kwaad liep te maken.

“ Hou eens op Rutger. zo meteen is het wel wat ergs.”

De afspraak was om half een maar natuurlijk liep het uit. Eindelijk om een uur mochten we naar binnen en natuurlijk kregen we eerst een student in opleiding die eerst alles wilde weten. Ilse wond zich verschrikkelijk op, zei dat ze de neuroloog zelf wilde spreken en niet een of ander hulpje. “ Ik werk hier zelf vriendje en ik weet hoe het werkt. Jij verteld het weer door en daarna verteld hij het hele verhaal opnieuw.” De student gaf toe dat ze gelijk had maar de neuroloog …..

“ Dokter De Bruin weet wie ik ben dus roep hem maar.” Zei Ilse. Dat was dus het probleem. Dokter De Bruin was er helemaal niet. Dokter Ashenbrouwer nam voor hem waar.

Ilse legde uit dat ze De Bruin had gebeld vanmorgen maar het bleek dat ze tegen de assistente had gezegd dat ze De Bruin wilde hebben en niet eens had gewacht tot de assistente was uitgesproken.

“ Doe dan Dokter Ashenbrouwer maar.” Zei Ilse ten slotte. Nog een probleem, Dokter Ashenbrouwer wilde mij alleen zien zonder de begeleiding van de patiënt.

Ilse wilde weer tegen hem beginnen en tegen de assistente maar nu was ik het zat.

“ Jij houdt je mond en gaat naar je afdeling of naar het restaurant voor mijn part. Ik ben klaar met dit gezeik.” Ilse keek me aan met felle ogen maar besloot toen maar op te houden. Na nog een boze blik naar de assistente te hebben geworpen liep ze weg. “ Ik kom je nog wel tegen.” Siste ze nog tegen haar toen ze de wachtkamer uitliep. Ik keek naar de assistente en maakte een gebaar dat ze niet helemaal lekker was maar die lachte alleen maar. “ We zijn het gewend.” Brabbelde ze nog en daarna mocht ik naar binnen.

De dokter zat te schrijven toen ik naar binnen kwam. Ze wees met haar hand naar de stoel voor haar bureau en keek verder niet op. Ik ging zitten en keek naar dokter Ashenbrouwer. Ik zag een hand die pezig was en voor de rest iemand met kort haar en een grote hoornen bril, een witte jas en een kleine oorbel in het oor. Pas toen ze opkeek zag ik dat dokter Ashenbrouwer een vrouw was. Meteen voelde ik me wat minder op mijn gemak. Ze ging naar achteren zitten op haar stoel en ik keek meteen naar haar bovenlijf waar ik helemaal niets vrouwelijks aan zag. Als ze borsten had wist ze die verdomd goed verborgen te houden onder die witte jas die veel te groot voor haar was.

Ik wende mijn blik van haar af en keek naar haar bureau. Ze had haar handen op het bureau en weer zag ik die pezige handen. “ Wat kan ik voor U doen.” Vroeg ze met een stem waar weinig gevoel in zat. Ik vertelde wat er was gebeurd maar sommige dingen liet ik toch maar weg. “ Als U niet verteld wat er echt is gebeurd dan kan ik je niet helpen vakgenoot. Ik ben ook dokter dus vertel nu maar wat er echt gebeurd is op die stoel.” “ Ik zat gewoon in de knel Dokter.” Zei ik.

Dokter Ashenbrouwer stond op en liep om de tafel heen. Ze ging op de hoek van haar bureau zitten en maakte die knoopjes van haar veel te grote witte jas los. “ Eerst die rot jas maar even uit want ik vind dit geen gezicht.” Zei ze terwijl ze haar witte jas uittrok.

Er kwam een hele ander vrouw uit die witte jas. Nu keek ik naar haar silhouet dat ik door haar witte blouse heen zag omdat ze voor een felle witte lamp stond. “ Die ziekenhuisjassen staan mij niet, of wel Rutger.” Ik moest haar gelijk geven. Dit zag er heel veel beter uit. Ze had een zwarte leren rok aan die net boven haar knieën eindigde. Pfff, ik kreeg meteen weer een gevoel in mijn liezen dat ik liever niet had bij een andere arts. “ Dus, jij zat op een stoel, met een jongedame op jouw onderlijf terwijl je naar jouw vrouw keek die met een andere vrouw bezig was. En nu kijk je naar mij en ik zie aan jouw houding dat je je ongemakkelijk voelt.” “ Ik eeehhh. Hoe weet jij dat, sorry U.”

“ Zeg maar jij hoor. Ik heet Veronica en het praat veel makkelijker met voornamen zonder dat U en Dokter gedoe.” “ Daar moet ik je gelijk in geven Veronica.” Zei ik. Ik voelde me meteen iets meer op mijn gemak maar vroeg me wel af hoe ze dit wist.

Veronica liep om me heen en ik volgde haar met mijn ogen hoe ze met haar hoge hakken om me heen liep. Heel even, toen ze achter me stond kon ik haar niet zien maar meteen zag ik haar daarna vanuit mijn andere ooghoek. Ze ging aan de andere kant op het bureau zitten. “ Je bent gewoon en beetje uitgeput door al die seks Rutger. Al die dagen seks achter elkaar en dan nog met je ballen knel zitten op de zitting dan krijg je dat.” Zei ze met een droge stem. Ik draaide mijn stoel in haar richting en keek haar strak aan. “ Hoe weet jij dat Veronica. Dat van mijn eehhh ballen weten alleen de vrouwen die erbij aanwezig waren.” “ Dat klopt Rutger.” Ze keek me aan en lachte.

“ Dus om samen te vatten. Eerst die stoeipartij op de stoel en daarna die partij in de tuin met een volle maag omdat je net gegeten had. Een volle maag, jouw ballen in de knel en dan nog die schuivende vrouw die steeds ervoor zorgde dat je steeds meer pijn en genot kreeg in je lichaam. Zo te horen een combinatie van stimulerende factoren die ervoor zorgden dat er een kortsluiting kwam in jouw hoofd. Geen reden tot bezorgdheid en gewoon even rustig aandoen op het seksuele front Rutger.” “ Dat dacht ik zelf ook al Veronica maar mijn verloofde wilde perse dat ik naar de neuroloog toeging.” “ Tja, die toeval is ook geen normale reactie maar dat zeg ik, kortsluiting doet een hoop. Ik kan je nog meer onderzoeken maar dat lijkt mij nu nog niet nodig.” “ Vind ik ook.” Antwoordde ik bevestigend. “ Kan je mij dan nu vertellen van wie jij die info hebt gekregen ? ”

Veronica stond op en ging achter haar bureau zitten. Daarna pakte ze haar mobiel en legde hem weer neer. “ Ik heb mijn bron een berichtje gestuurd.” Voor de rest zei ze niets. Even later ging de deur open en kwam Barbara binnen. Ze lachte naar Veronica en naar mij. “ Nee hoor. Maakt mij niet uit of hij het weet of niet. Ik was bezorgd dus moest ik het wel vertellen Rutger.” Zei ze tegen Veronica en mij. “ Ben je dan nu gerustgesteld Barbara. Veronica zegt dat er niets aan de hand is. Ik ga weer terug naar mijn praktijk.” “ Dat zei ik niet precies Rutger maar je mag terug naar jouw praktijk. Let wel een beetje op jezelf de komende tijd en hou je testikels in de gaten. Geen gedoe meer met zittingen en kortsluitingen. Ik stuur je mijn bevindingen nog wel.”

“ Bedankt Veronica.” Ik keek nog een keer naar haar en zag de harde tepels van haar door haar witte blouse heen. Daarna kuste ik Barbara die daarna, toen ik naar de deur liep, naar Veronica toeliep en op haar schoot ging zitten. Ik draaide me nog een keer om, schudde met mijn hoofd en liep de deur uit. Bij de infobalie van het ziekenhuis liet in Ilse omroepen. Die kwam meteen naar de balie en daarna nam ik haar mee naar de balie van neurologie. “ Bied je excuses aan schatje.” Zei ik tegen haar. “ Hoezo ?” Vroeg ze verbaasd. “ Dat is niet nodig Meneer. We maken het hier dagelijks mee met patiënten.” Zei de vrouw die net nog door Ilse bijna doodgebliksemd was met haar ogen. “ Niets mee te maken. Ze bied gewoon haar excuses aan voor haar gedrag.” Ilse keek me aan en als blikken konden doden. “ Kijk, die blik bedoelde ik dus. Blijf maar hier voor de rest van de dag, ik neem wel een taxi naar huis.” Zei ik en draaide me om. “ Nee wacht.” Ilse draaide zich om en wende zich tot de assistente. “ Sorry voor mijn gedrag. Ik werk hier ook en had me moeten gedragen. Het spijt mij oprecht.” Het klonk in ieder geval oprecht en de assistente achter de balie accepteerde haar excuses. “ Misschien had ik het ook anders moeten zeggen. Het is goed zo.”

“ Kunnen we dan nu gaan ?” Zei Ilse heel lief tegen mij. “ Ja schat.”

Op de praktijk was het stil gebleven. Er was een patiënt geweest maar die had geen spoed. Julia had een papiertje neergelegd waarop stond dat ze even met haar vrienden uit eten was gegaan om ze te bedanken voor de hulp. De Patiënt had een verstuikte pols en kwam morgen terug als het niet erger zou geworden. “ Dan hebben we het rijk even alleen Rutger. Als jij nou buiten gaat zitten dan pak ik wat te drinken.” Dat klonk goed in mijn oren dus liep ik de tuin in en ging in mijn favoriete tuinstoel zitten. Ilse kwam buiten met de drankjes en samen genoten we van de zon die nog lekker fel scheen. “ En toch vind ik het nog steeds geen goed idee om jou zomaar naar huis te sturen zonder enig onderzoek of even aan de monitor.” Zei Ilse die het er nog steeds niet mee eens was.

“ Ik vind het wel een goed idee. Vooral even rust op seksueel gebied trekt mij wel.” “ En dat mag dan dus ook niet.” Zei Ilse. “ Wat bedoel je.” Vroeg ik. “ Trekken.” Zei Ilse droog.

Ik schoot in de lach en keek haar vrolijk aan. “ Ja, lach maar. Ik vind het niets.” Zei Ilse nogmaals.

“ Ilse, maak je niet zo druk. Dit was een samenloop van omstandigheden die niet zo vaak zal voorkomen. Van seks is nog nooit iemand dood gegaan.” “ Je bent dokter lieverd. Hoeveel procent van de mannen heeft een hartaanval gehad terwijl hij op zijn vrouw of vriendin lag.” “ Ja, dat is ook weer zo lieverd. Laten we daar nou maar niet aan denken. Ik heb het niet aan mijn hart en als je het niet vertrouwd dan leg ik mezelf hier aan de hartmonitor.” “ Ja dat is zo. Dat kunnen we nog doen als we het niet vertrouwen.” “ Dan houden we er nu over op Ilse. Ik ben er al vanaf vanmorgen klaar mee en nu helemaal.” “ Ik ga even naar de buurtwinkel lieverd. Ik heb geen zin in warm eten dus ga ik even een koude salade halen en sla. Ook goed voor je hart en de stoelgang.” Zei Ilse. Ze stond op, kuste me op mijn lippen en kneep even snel in mijn kruis. “ Doet hij het nog lieverd.” “ Bij Veronica zat er nog leven in hoor en genoeg.” “ Hoe bedoel je ?” Vroeg Ilse een beetje argwanend. “ Ik bedoel dat hij nog lekker begon te zwellen hoor toen ik haar zag in haar leren rokje.” “ Dan wordt het tijd dat ik de rest van mijn outfit ook hierheen haal lieverd. Als jij dan toch van leer houdt.” “ Ligt er wel aan wie het aan heeft Ilse.” Ze keek me aan, wilde wat zeggen maar liep toch maar weg. “ Ik ga sla halen in een leren verpakking.” Riep ze toch nog.

Ik zat net een beetje in te dommelen toen de telefoon ging. “ Dokter, U spreekt met Mike van het ziekenhuis. Is Ilse bij U ?” Ik vertelde dat Ilse even boodschappen aan het doen was en zo weer terug kwam. “ Iedereen is opgeroepen voor een noodgeval. Zou U Ilse zo snel mogelijk naar het ziekenhuis willen sturen. We hebben iedereen nodig hier.” “ Doe ik. Ik kom zelf ook mee als julle daar wat aan hebben.” “ Iedere hulp is welkom nu dokter. Meld U zich bij de balie van de hoofdingang.”

Ik liep het huis in naar boven en kleedde me snel om. Beneden hoorde ik Ilse binnenkomen. “ Ik heb het al gehoord Rutger.” Riep ze naar boven. “ Ik ga ook mee ik leg alleen even een briefje klaar voor Julia.” Riep ik terug.

Vijfenveertig minuten later waren we in het ziekenhuis. Ilse liep meteen door naar haar afdeling en ik meldde me bij de balie. “ Gaat U daar maar even zitten dokter er komt zo iemand bij U.”

Ik ging zitten en wachtte op de dingen die zouden komen. Ik hoorde ambulances af en aan rijden bij de eerste hulp die om de hoek was gevestigd en ik wilde net daarheen lopen toen ik een stem achter me hoorde. “ Hee Rutger, jij ook hier in het ziekenhuis. Ik weet niet wat je komt doen maar loop maar met mij mee. Ik kan wel wat hulp gebruiken.” Ik draaide me om en zag Veronica staan die mij bezorgd aankeek. “ Ik ben ook net gebeld en ik weet ook niet precies wat er is maar daar komen we wel achter.” Ik liep achter Veronica aan die nog steeds dezelfde kleding aanhad van vanmiddag. Tering wat een lekker kontje had ze toch. Let op je werk dacht ik bij mezelf. “ Jij hebt toch ook een rondje chirurgie gedaan Rutger ?” “ Ja klopt. Ik ben een beetje roestig maar hechten en kleine ingrepen lukken nog best.” Zei ik. We liepen naar de eerste hulp en Veronica pakte een paar kaarten. Ze overlegde even met de arts en daarna liepen we naar een lege spreekkamer. “ Dit is wel van verloskunde maar dat moet maar even. Ik heb afgesproken dat ze de minder ernstige gevallen hierheen brengen Rutger. Schaaf en snijwonden en het betere hechtwerk. Heb jij toevallig ook cosmetische chirurgie gedaan.” “ Ja een half jaar. Tegelijk met gewone chirurgie.” “ Gelukkig, dan heb je meer ervaring dan ik. Ik heb alleen chirurgie gedaan. Ik mag niet opereren alleen maar hechten en anamneses opnemen.” De deur werd opengedaan en meteen werden er een man en een vrouw naar binnen gereden. “ Hun kaart ligt erbij. Alleen maar hechten en pijnmedicatie. Als jullie klaar zijn dan graag naar 2 b daar worden ze onder vraagd over het ongeval.” Meteen liepen de verplegers weer weg. “ Als jij de vrouw neemt dan neem ik de man wel Veronica.” We trokken de bedden uit elkaar en gingen naast de bedden zitten. Ik las de kaart en zag verwondingen aan armen en benen. Links diepe snede die gehecht moest worden. Rest verbinden en nakijken. Het was allemaal snel opgeschreven en niet echt medisch verwoord maar zo kon het ook. Ik praatte even met de man die Pol heette. Ik vroeg hem waar hij nog meer pijn had en hij bezwoer me dat hij verder niets mankeerde. “ Alleen vallend glas dokter.” Zei hij. Ik praatte verder met hem over het ongeluk en daarna over zijn persoonlijke situatie. Zodoende merkte hij niet eens dat ik hem verdoofde en onderwijl zat te hechten. Ik keek hem voor de zekerheid nog even verder na en zag dat hij op zijn rug een rode plek had die behoorlijk groot was. Ik zei verder niets maar verbond zijn wonden en daarna zei ik tegen Veronica dat zij ook even moest kijken. Meteen knikte ze en drukte op de rode knop langs de muur. Een van de broeders kwam verbaasd kijken wie er op die knop had gedrukt maar keek meteen met interesse naar de plek die wij lieten zien. “ Shit, dat hebben ze niet gezien.” Zei hij. Hij reed de brancard meteen terug naar de eerste hulp. “ Goed gezien collega.” Zei Veronica. Weer werden er twee mensen naar binnen gereden en weer een man en een vrouw. Weer nam ik de man en zij de vrouw maar meteen riep Veronica dat we moesten ruilen.

“ Deze is toch echt voor jou Rutger.” Ik keek naar de vrouw op de brancard en zag de wond bij haar gezicht en mond. “ Deze kan je beter zo hechten dat je er weinig meer van ziet Rutger, een klusje voor jou dus.” Dit was inderdaad een kwestie van meteen zo hechten dat ze niet nog een keer moest komen voor een correctieve ingreep. “ Waar hebben ze hier de oplosbare hechtingen ?” “ Die liggen volgens mij in de lade maar ik vraag wel even een complete hechtset van boven. Dan heb je alle goede spullen.” “ Kan ik haar niet beter mee naar boven nemen dan. Ik weet waar de afdeling is dan heb ik alles bij de hand wat ik nodig kan hebben.” Veronica knikte en belde met een van de verpleegsters. “ Ze komen jullie nu halen om jou en de patiënte naar de afdeling toe te brengen.”

Inderdaad kwamen er twee verpleegsters naar binnen de de brancard meenamen. Ik liep er achter aan en even later stonden we op de afdeling plastische chirurgie. De verpleegsters wilden meteen weglopen maar dat vond ik geen goed idee. “ Jullie kunnen mooi helpen met aangeven van de spullen en afdekken van haar gezicht.” Ik nam de hele procedure met de vrouw door terwijl de verpleegsters alles klaar maakten en haar gezicht bedekten met groene doeken. Ik legde steeds uit wat er gebeurde en daarna hechte ik de wonden van binnenuit. Het grootste probleem was haar lip waar net in de hoek een aardige jaap zat maar met enig kunst en vliegwerk en een behoorlijke loep die ik beneden dus ook niet had was ook dit geen probleem. “ Je hebt twee grote wonden die ik nu van binnen heb gehecht en een paar kleintjes waar ik vlindertjes op heb geplakt. Die kleintjes die genezen wel zonder hechtingen, daar zie je niets meer van. Die hechtingen in je mond verdwijnen vanzelf en die onderhuidse hechtingen zorgen ervoor dat je er bijna niets meer van ziet.” Ik hield haar een spiegel voor en ik zag dat ze schrok. “ Ik weet het, het ziet er nu niet uit maar ik kan je verzekeren dat je voor negentig procent niets meer ziet. Misschien dat we een klein beetje moeten weg laseren maar dat komt later wel.” Ik zag een traan in haar ogen en legde een hand op haar schouder. “ Maak je niet druk. Je hebt in no time weer een weergaloze onweerstaanbare lach.” Ze keek naar me en ik zag een poging om te lachen. “ Doe maar niet lachen nu, zonde van mijn hechtwerk. Die verpleegsters lachen wel voor je.” Er kon een minzame glimlach vanaf bij hen.

“ Ze zijn moe hé, dat zie je zo.” Ik zocht in mijn zakken naar een kaartje en had er nog een in mijn zak. “ Hier heb je mijn kaartje. Laat me even weten hoe het verder met jou gaat en met jouw gezicht. Als er iets is kan je altijd de praktijk bellen en kan ik misschien nog wat voor je doen. De verpleegsters maken wel een afspraak voor je wanneer je hier weer mag terugkomen.” Ik keek naar de kleinste verpleegster. “ Ik schat over een dag of tien om te kijken of alles goed gaat. Neem haar maar mee naar beneden en dan horen jullie wel of ze opgenomen moet worden. Volgens mij kan ze straks wel naar huis maar je weet het nooit.” “ Goed dokter. Heeft U nog meer wensen ?” “ Ja, maar die kan jij niet laten uitkomen.” Zei ik lachend.

Ik pakte de lift mee met hen naar beneden en nam afscheid van mijn patiënte. In de gang kwam ik Veronica tegen. “ Dat was het Rutger. Ik ben wel toe aan een stevige borrel.” “ Anders ik wel.” Zei ik. In plaats van naar het restaurant te lopen liepen we naar haar spreekkamer. “ Ik heb hier een betere borrel Rutger.” Ze pakte glazen uit haar lade en daarna pakte ze uit de medicijnkast, die op slot zat maar zij had het sleuteltje, een fles whiskey. “ Mooie plek voor een dure fles.” “ Dat vond ik ook.” Zei ze lachend. Veronica schonk de glazen vol en ging daarna op de dure leren bank zitten die ook in haar spreekkamer stond. “ Altijd lekker om even te ontspannen als je even druk bent geweest. Een echte Chesterfield Rutger. Deze bank is vijftig jaar oud en nog geen scheurtje in het leder.” “ Dat is dan beter leder als dat jij aan hebt.” “ Hoe bedoel je.” Vroeg ze verbaasd. “ Nou daar zitten twee scheuren in Veronica.” Ze keek me even niet begrijpend aan, zag toen mijn gezicht en begreep toen wat ik bedoelde. “ Ik ben echt moe geloof ik.” Zei ze. “ Twee scheuren in mijn rok en ik moest nog nadenken ook.” Ze draaide zich voor de helft om, legde haar benen op de bank en haar hoofd op de leuning. Ik schoof iets naar haar toe, greep haar benen vast, legde haar voeten op mijn benen en trok haar schoenen met hoge hakken van haar voeten. “ Zo, dat is beter. Dat jij op zulke hakken de hele dag kunt lopen.” “ Ik had ook niet verwacht zo lang door te moeten gaan. Plus ik heb mijn makkelijke schoenen hier staan in de kast.” “ Je hebt echt moeie voeten hé. Ik voel ze trillen.” Ik begon haar voeten te masseren en haar enkels. Mijn handen gingen steeds een beetje hoger en zij schoof steeds iets meer naar beneden zodat ik weer steeds iets hoger kon komen. “ Als je zo door gaat val ik zo in slaap Rutger.” “ Ik weet niet of dat een compliment is maar ik kan je geen ongelijk geven. Ik ga jou lekker met rust laten en ga eens even kijken waar Ilse is gebleven.”

“ Ik wil niet dat je gaat Rutger. Ik wil dat je doorgaat met strelen.” “ Zullen we dat maar niet doen Veronica, zo meteen krijg ik weer kortsluiting in mijn hoofd.” Ze hief haar hoofd op van de leuning en keek me met half dichte ogen aan. “ Dan een andere keer maar. Veronica is echt moe.” Zei ze. Daarna legde ze haar hoofd weer op de leuning. Ik legde haar benen op de bank, gooide een plaid over haar heen en verliet daarna als volmaakt heer de kamer.

Ilse riep te commanderen en te rennen op haar afdeling en was nu zover dat ze alles onder controle had. Een van de verpleegsters kwam op mij aflopen en klampte me aan. “ Kun je haar niet meenemen Rutger, we zijn haar nu wel zat.” Ik schoot in de lach en keek naar Ilse die tegen Barbara stond te praten. “ Goed idee. Ik zal jullie verlossen van die Satan.” Meteen schoot de verpleegster in de lach en rende naar twee collega’s die bij een patiënt stonden te overleggen. Ze keken naar mij en toen naar Ilse en schaterden het uit. Ilse kwam op mij aflopen en keek me vragend aan. “ Wat heb jij gezegd tegen hen dat zo leuk is.” Haar stem klonk vermoeid. “ Niets Satan.” Zei ik en meteen schoot ook zij in de lach. “ Ik geloof dat ik een beetje heb overdreven maar dat zit in mijn natuur.” Ze keek naar haar collega’s en riep naar hen. “ Sorry Meiden, Satan gaat nu naar huis.”

Toen wij bijna bij de uitgang van de afdeling waren kwam Barbara op ons afgerend en kuste Ilse op haar voorhoofd. “ Bedankt Satan.” Fluisterde ze zachtjes en daarna zei ze : “ Welterusten Meesteres.”

Midden in de nacht kwamen we thuis en daar zat Julia nog steeds te wachten in de woonkamer.

“ Ik heb het gelezen op internet wat er gebeurd is en ik dacht al dat jullie naar het ziekenhuis waren om te helpen. Het briefje hielp daar ook wel bij.” “ Ja, het was heftig.” Zei ik slaperig.

“ Ik heb een salade klaargemaakt als jullie nog zin hebben.” “ Ik heb eigenlijk best nog wel trek maar aan de andere kant loopt mijn wekker ook weer af over drie uurtjes.” “ Ik barst eigenlijk ook van de slaap lieverd.” Zei Ilse. “ Dan gaan we gewoon slapen en nemen we een stevig ontbijt straks. Eerst even snel douchen.” “ Dan ga ik nu naar mijn bed dan kan ik nog twee uurtjes rusten. Heb wel even op de bank gelegen met mijn ogen dicht.” Zei Julia meteen. “ Tot straks en slaap lekker Meesteres en Meester.” “ Slaap lekker Julia.” Riepen we beide in koor.

Ilse liep ook meteen naar boven om te douchen en ik deed het licht uit beneden en volgde ook meteen. Een klein half uur later, douchen was zo gebeurd, was ik helemaal van de wereld.

Drie uur later zaten we alweer aan het ontbijt. ten minste, ik en Julia want Ilse bleef nog even liggen. Toen ik om acht uur in mijn spreekkamer zat was ik zo verrot als de neten maar de paar patiënten die kwamen hebben daar niet onder geleden.

Om elf uur was ik weer klaar met mijn spreekuur en was ik blij dat ik even kon gaan liggen. Julia had de praktijk afgesloten en zorgde voor koffie en broodjes. Daarna deed ik even mijn ogen dicht terwijl Julia mijn administratie in orde bracht. Na een klein uur werd ik weer wakker gemaakt door Julia. “ Sorry Meester maar een korte stevige ruk is beter dan langer doorslapen.”

“ Ik weet het Julia.” Zei ik slaperig. Ik stond op, waste mezelf even onder de keukenkraan en daarna voelde ik me alweer een stuk beter. “ Meesteres Ilse is naar het ziekenhuis gegaan Meester. Ze wilde U niet storen tijdens het spreekuur.” “ Is goed Julia. Is er nog gebeld ?” “ Een telefoontje maar van een man met een verstuikte hand. ten minste hij zegt dat het verstuikt is, hij kon alle vingers nog bewegen maar het deed alleen verschrikkelijk zeer. Ik heb gezegd dat U een spoedgeval had en dat U zo snel mogelijk zou komen.” “ Dan ga ik daar eerst even heen. Adres staat in mijn telefoon ?” “ Ja Meester.”

Ik pakte mijn tas uit mijn spreekkamer en liep daarna naar mijn auto. “ Goedemiddag dokter. Ben ik nog op tijd ?” Ik keek op en zag aan de overkant van de straat een jonge vrouw staan. Verbaasd keek ik naar haar en wilde vragen wat ze bedoelde maar ze was me voor. “ Mijn polsen, weet U nog ?” Ik keek naar haar polsen die ze omhoog hield en daarna ging er langzaam een lampje branden.

Dat was het meisje van de zogenaamde boerderij. “ Ja hoor je bent op tijd maar ik moet heel even weg.” Ze was inmiddels naar me toe gelopen en stond nu naast me. Ze was nog knapper als ik me kon herinneren. “ Ik moet nog even naar de stad om kleding te kopen. Is drie uur ook goed ?”

Ik keek op mijn horloge. “ Dat moet wel lukken hoor. Loop even naar binnen, daar zit mijn assistente en zeg even dat je mij gesproken hebt en dat je om drie uur weer langskomt.” “ Doe ik dokter en bedankt.” Meteen draaide ze zich om en liep ze naar de ingang van de praktijk.

Ik stapte in mijn auto en reed naar de man met de verstuikte pols die stevig gekneusd was.

Toch maar even een foto laten nemen en een rekverband eromheen gedaan.

“ Moet dat vandaag nog dokter ik ben nog even bezig met de dakgoot.” “ Ja vandaag nog en laat die goot maar even zitten.” “ Dan moet het maar.” Zei hij en melde aan zijn vrouw, die in de keuken stond, dat hij een foto moest laten nemen. “ Vandaag ? En die goot dan. Altijd hetzelfde liedje met jou.” Ik hoorde de vrouw en kreeg meteen sympathie met die man. De man kwam met een sip gezicht weer binnen en keek mij meewarig aan. “ Ik zal er gips omheen laten doen, dan mag ze nog even langer wachten met haar gootje.” Zei ik. Hij lachte minzaam en stak met zijn andere hand zijn duim op. Ik nam afscheid van hem en reed weer terug naar de praktijk.

“ Goedemiddag dokter. Ik heb nog geen telefoontjes maar wel een patiënte die ik niet ken maar met wie U een afspraak heeft.” “ Dat klopt Julia. Ik moet even een paar hechtingen verwijderen.”

“ Dat had ik ook voor U kunnen doen.” Zei ze en ze had nog gelijk ook. Maar dit deed ik liever even zelf. “ Heb je haar naam genoteerd Julia.” “ Die gaf ze me niet dokter, ze zei dat U wel wist wie er kwam.” “ Ik weet hem ook niet maar als ze er is dan stuur je haar maar door. Je mag van mij naar het huis en beginnen met het eten.” “ Is goed dokter, ik schakel de telefoon door naar Uw spreekkamer als het meisje binnen is. Dat bedoeld U toch ?” “ Dat bedoelde ik.”

Ik liep naar mijn spreekkamer en deed de deur dicht. Ik zette eerst mijn opmerkingen in de computer en daarna kwam Julia binnen. “ Ik heb koffie voor U en de patiënt waar U op wachtte.”

“ Dank je Julia.”

De vrouw ging zitten en legde haar handen in haar schoot. “ Laat ik mezelf eerst even voorstellen, ik heet Godanja Wolnyca en kom uit polen. Ik ben hier al een jaar of vijf in Nederland en wat ik doe voor de kost weet je al dokter. Maar mijn vrienden noemen mij Dana.”

Ik keek haar aan en moest meteen lachen om haar open gezicht en glimlach. “ Ja, dat klopt Dana. Hoe is het nu met je.” “ Met mij goed dokter. Ik heb voorzichtig gedoen en nu hoop ik dat hechting eruit kunnen.” “ Jouw Nederlands is bijna perfect Dana, waar heb je dat geleerd.” “ Tijdens cursus en werk dokter niet goed begrijpen is meteen een hele slecht beurt.” “ Die beurt begrijp ik wel Dana.” Ze keek me vragend aan en ik moest weer lachen. “ Nee dat was een foute grap. Laat mij jouw polsen maar eens even zien. Ga maar even op de behandelbank zitten.” Dana deed het en ik liep om mijn bureau heen naar haar toe. Ik maakte het verband los en zag meteen dat het prima verzorgd was. “ Vrouw van werk heeft het elke dag schoongemaakt. Zij is goed.” “ Ik zie het.” Zei ik en liep even naar de kast waar ik een mesje, pincet en schoonmaak spullen pakte. Ik maakte de eerste hechting los en zag dat het heel goed genezen was. “ Ik heb ook spul op wonden gesmeerd van U.” Zei ze vrolijk. “ Dat werkt ook heel goed Dana. Heb je nog ?” “ Ik heb nog genoeg dokter.”

Ik maakte de andere hechtingen ook los en desinfecteerde de wonden nog een keer. Daarna deed ik er nog een verband om en was ik klaar. “ Nog even een dag of twee rustig aan of zorgen dat er niet teveel krachten op komen.” Dana keek tevreden naar mijn werk en begon haar jurk uit te trekken. “ U ook nog even kijken naar mijn rug en buik dokter.” “ Dat hoeft niet Dana.” Maar ze stond al in haar string voor me. Ik keek naar haar rug die er prima uitzag en daarna draaide zij zich om.

Inderdaad ze draaide zich om en ik zag dat het spul wat ik haar gegeven had echt wonderen deed.

Haar tepels, die ontstoken waren en haar borsten trouwens ook waren bijna helemaal genezen. Ik moest toch no geen keer naar de oude dokter toe voor het recept of om te zorgen dat hij het middel bij zou maken. “ Die zien er goed ui Dana. Ik ben heel erg tevreden.” “ Ik heb voorzicht gedaan dokter. En ik heel snel.” Ik keek naar de rest van haar lichaam en draaide me om. Niet omdat ik haar niet meer wilde zien maar omdat ik met meer dan beroepsmatige interesse naar haar ging kijken.

“ U vind mij niet mooi dokter.” Het klonk sip en ik voelde haar hand op mijn schouder. “ U vind Godanja niet mooi.” “ Ik vind jou heel erg mooi Dana maar je bent een patiënte.” “ Maar ik wil U bedank.” Langzaam gleed haar hand van mijn schouder naar mijn broek en ik voelde hoe haar vingers zich om mijn broekband heen sloegen. Langzaam trok ze mijn broek naar beneden en daarna legde ze haar handen op mijn schouder en draaide ze mij langzaam om. “ Nu U zitten op tafel dokter. Danja gaat U danken.” Voor ik ging zitten trok ze mijn short nog naar beneden en toen ik zat duwde ze mijn benen uit elkaar. Haar handen gleden over mijn benen en gaven mij een heerlijk gevoel. Ik keek naar beneden naar haar gezicht en keek in haar ogen die glommen.

Ze zij verder niets. Ze sloot haar lippen om mijn pik en begon langzaam te zuigen. Nog langzamer gleed ze met haar mond over mijn pik naar beneden en ik voelde aan alles dat dit geen plichtmatige pijpbeurt werd. Ze maakte er echt werk van en deed haar best om mij zo lang mogelijk te laten genieten. Af en toe liet ze hem los en sloeg ze haar hand om mijn pik. Trok me heel even af of sloeg allebei haar handen tegen mijn pik en rolde hem tussen haar handen. Ze speelde met mijn ballen en beet in mijn ballen. Haar handen en haar tanden gleden langs mijn pik en ik werd hoe langer hoe heter en toen het eindelijk zover was dat ik klaar zou komen had ik niet verwacht dat ze de hele lading in zou slikken. Ze bleef net zo lang zuigen en likken tot mijn pik geen druppeltje sperma meer had en hij helemaal schoon was. “ Ik was het graag gedaan dokter. Als U bij boerderij komt dan krijgt U gratis nog een keer van mij. Ruil voor flesje.” Zei ze. Daarna kleedde ze zich aan en gaf ze mijn een hand en liep ze mijn spreekkamer uit.

Ik vond het ook wel genoeg voor vandaag. Ik sloot de praktijk af, schakelde de telefoon door en liep door de tussendeur naar de keuken waar Julia al druk bezig was met voorbereidingen van het avondeten. “ Ruikt het al goed Meester ? Ik heb nog wat bij de salade gemaakt zodat U ook nog wat warms naar binnen krijgt.” “ Het ruikt goed Julia.” Antwoordde ik. “ Ik heb nog helemaal niet naar jouw kamer gevraagd Julia, is alles gelukt gisteren ?” “ Jawel Meester. Op een paar kleine dingen na is alles goed gegaan. Ik ben er heel erg blij mee. Nogmaals bedankt dat ik hier mag zijn.” Zei Julia terwijl ze een pan wegzette en daarna mij aankeek. “ Wilt U alstublieft komen kijken of het Uw goedkeuring kan wegdragen ?” Ik moest lachen om de manier zoals ze het vroeg. Ik moest nog steeds wennen aan haar onderdanigheid. Ik moest zelf ook nog steeds wennen aan mijn nieuwe rol die Ilse beter afging dan mij. Maar ik deed mijn best.

“ Ik loop met je mee dan kan ik hem inspecteren Julia.” Zei ik.

We liepen naar boven. Er stond niets meer op de kookplaat dus kon daar niets mee fout gaan.

Haar kamer zag er heel erg anders uit nu. Ze had rode en zwarte doeken langs de muren gehangen waardoor het een duistere kamer was geworden. De ramen waren geblindeerd door verduisterende gordijnen en ze verontschuldigde zich meteen. “ Sorry Meester maar ik was vanmorgen te laat op en heb de gordijnen nog niet open gedaan. Normaal wil ik overdag frisse lucht in mijn slaapkamer.”

“ Het was ook wel hectisch Julia.” Ze deed de gordijnen open en nu zag ik wat voor metamorfose de kamer had ondergaan. Haar bed stond tegenover het raam en was een kopie van het bed van Wilma waar ik al een keer had op gelegen. “ Dit lijkt op het bed van een patiënt van mij.” Zei ik hardop. “ Nee Meester, dit is het origineel. U bedoeld het bed dat bij Wilma in haar slaapkamer staat maar dat is een kopie van dit bed.” “ Heeft het ook dezelfde onderdelen ?” Vroeg ik een beetje schaapachtig. “ Meester, dit bed heeft alle snufjes en nog meet dan die van Wilma. Mijn vroegere vriend was een meester in het bedenken van dingen en de uitvoering was aan hem ook wel toevertrouwd. Mijn hospita mocht ook niet in mijn kamer komen als ik er niet was. Het bed is voorzien van kettingen en kabels, bevestigingspunten en geheime vakken waar hij van alles klaar had liggen om mijn leven zo lekker mogelijk te maken.” Ik keek naar het gezicht van Julia en ze stond gewoon te glunderen. “ Het was ook niet makkelijk om het bed hier te krijgen en weer in elkaar te zetten Meester maar het is ons gelukt met dank aan een paar speciale vrienden en vriendinnen.” Ze keek vol trots naar het bed eb daarna naar mij. “ En dan heb ik hier mijn kledingkast Meester met mijn speciale en gewone kleding. Het meeste zit nog ingepakt maar mijn kast is nu te klein. Er komt nog een kast bij en dan kan ik alles ophangen. Hier bij het raam staat mijn bureau met mijn pc waar ik alles mee regel. Ik kan vanaf hier ook mijn gegevens bijwerken die ook op mijn werkplek in mijn pc staan. Alles blijft binnen dit netwerk en daar kan niemand van buitenaf bij.” Ik wees naar de muur waar alleen de doeken hingen maar geen kast of zo voorstond.

“ En hier zet je nog een kast voor zeker.” “ Nee Meester, hier achter die doeken staat mijn trots en mooiste aanwinst.” Julia schoof eerst haar gordijnen weer dicht en schoof toen de doeken opzij die blijkbaar aan een reling bleken te hangen. Achter de doeken kwam iets zwarts tevoorschijn en ik kon niet goed zien wat het was zo donker was het in de kamer. Julia greep een klein ding van haar bureau en drukte op een knopje. Meteen scheen er een fel licht op een zwart geschilderd kruis maar wat voor een kruis. Ze dimde het licht een beetje en daarna zag ik het goed. Het Andreas kruis.

“ Mooi hé Meester. Mijn vriend heeft het voor mij gemaakt en ik heb het verder aangekleed en opgepimpt. Roestvrijstalen kettingen met zilveren enkel en polsboeien. Koperen klemmen bij de benen en armen voor extra fixatie en betere stroomgeleiding.” “ Stroomgeleiding Julia ?” “ Er staat stroom op Meester en het is heerlijk en monsterlijk tegelijk. Als ik “ in the mood” ben dan kan ik er heerlijk van genieten. Anders wordt het een marteling die ik ook heerlijk vind. Erg hé Meester. Ik weet het maar ik ben nou eenmaal zo. Kijk bij mijn middel zit ook nog een koperen ring die precies om mijn middel past en bij mijn hoofd hoort er ook nog een. De draad ligt er al maar de beugel moet ik nog monteren. Voor de rest is hij afgezet met glimmende klinknagels en reflecterende banden.” Julia zette het licht nog zachter en toen zag je de contouren van het kruis heel mooi reflecteren. Ik keek naar Julia die nu een vreemde blik in haar ogen had en vol vuur vertelde over haar Andres kruis. “ Voor dat ik ga slapen haal ik hem achter het doek vandaan, maak hem helemaal schoon en ga er tegenaan staan. Dan voel ik de energie in mijn lichaam en voel ik weer dat ik de hele wereld aankan. Een keer in de week helemaal oppoetsen met lederwas en de kettingen met een doek opwrijven. Die zilveren boeien met zilverpoets en dan weer genieten als ik in slaap val Meester. Ik hoop dat U en Meesteres Ilse hem ook willen gebruiken met en bij mij. Net als mijn bed met alle mogelijkheden. Ik weet dat ik niets mag vragen maar ik heb het zo nodig Meester.”

“ Dat gaat heus wel gebeuren Julia. Als ik het niet doe weet ik zeker dat Ilse er wel zin in heeft. Die heeft een speciaal oogje op jou.”

Ik hoorde beneden een deur dichtgaan en keek naar Julia. “ En als we het over haar hebben komt ze net binnen. Tijd om te gaan eten Julia.”

We liepen naar beneden en ik keek naar Ilse die er geïrriteerd uitzag. “ Goeiemiddag lieverd, hoe was je dag.” Vroeg ik nieuwsgierig. “ Praat me er niet van, een regelrechte kut dag en ik wil het er verder ook even niet over hebben.” “ Goedemiddag Meesteres.” Zei Julia zachtjes en liep meteen door naar de keuken. Ilse keek naar haar en trok mij daarna mee naar de keuken. Ik keek haar verbaasd aan toen we in de keuken waren maar zij begon meteen tegen Julia. “ Wat doe jij hier aangekleed in de keuken. Wat denk je wel. Trek die kleren uit en sta naakt voor jouw Meesteres. Je ehbt het recht niet om kleding te dragen slavin. Ik bepaal wat jij aan hebt.” Julia draaide zich als door een adder gebeten om en keek haar recht in haar ogen. Ik zag de geschrokken blik. “ Dat meent U toch niet Meesteres ?” Vroeg ze maar dat was helemaal verkeerd. “ Nog tegenspreken ook. Trek uit die troep en daarna ga je koken. Waar zijn jouw boeien wat denk je wel.” “ Maar Meesteres, de spetters van het koken en bakken ik…..” “ Hou je bek dicht trut. Uit die kleren of je kan meteen je spullen pakken.” Ik wist even niet wat ik meemaakte. “ Ilse kan het een beetje minder. Kom maar mee naar de kamer dan krijg je eerst een wijntje.” Ik trok haar mee en zette haar als een klein kind op de bank. “ Zitten blijven jij.” Commandeerde ik. Ik liep naar de keuken en pakte een fles wijn uit het rek. daarna liep ik naar Julia die zich inmiddels had uitgekleed en naakt voor het gasstel stond. “ Sorry Julia.” Fluisterde ik. “ Sorry, hoezo sorry, Meesteres heeft helemaal gelijk en ik vind het heerlijk dokter.” “ Huh, wat ?” “ Kijk maar dokter.” Ze haalde haar hand over haar kale kut en liet hem aan mij zien. “ Hij is heerlijk vochtig dokter, ik heb dit zo gemist.” Ik keek haar aan en draaide me hoofdschuddend om. Ik moest nog echt veel leren.

Ik liep naar binnen en schonk de wijn in. “ Wat is er gebeurd.” Vroeg ik toen ik naast haar zat.

“ Dode op het werk en een steekpartij in het ziekenhuis.” Meteen sloeg ze haar handen voor haar gezicht en begon ze te janken. Ik drukte haar stevig tegen me aan en liet haar heerlijk uithuilen.

Julia kwam binnen en keek naar mij en naar Ilse. Daarna draaide ze zich om en ging in de keuken zitten wachten. Toen haar tranen weer gestopt waren en ze het gebeuren verkort had verteld gaf ik haar nog een glas wijn en daarna trok ik haar overeind. “ Kom, eerst even eten en daarna gaan we een stuk lopen lieverd.” “ Geen zin in.” “ Dan maak je maar zin.”

Ik zette haar op de stoel in de keuken en daarna diende Julia het eten op.

“ Wat is dat ?” Zei Ilse en wees naar het derde bord dat Julia op tafel had gezet. “ Dat is mijn bord Meesteres Ilse.” “ Slavinnen eten niet aan tafel die eten op de vloer. Zet dat bord op de grond en eet als de teef die je bent.” Ik keek naar Julia en wilde wat zeggen maar ik zag nog net de kleine glimlach op haar gezicht. “ Dank U Meesteres Ilse.” Zei ze en zette haar bord op de grond. Wij begonnen te eten en zaten aan de wijn. Julia zat op handen en knieën op de grond en had een bak water bij haar staan. Ze at ook als een hond en ik had dit nog nooit meegemaakt. Af en toe streelde Ilse de rug van Julia die vlak naast haar zat en af en toe trok ze Julia aan haar haren omhoog. Dan zat ze even met haar handen in haar nek en als Ilse weer los liet, at ze weer verder of drukte ze haar gezicht in de waterbak. “ Zo is het veel beter teefje.” Zei Ilse tevreden.

Toen wij klaar waren met eten stonden we op. “ Wij gaan even wandelen Julia. Als we terug zijn dan is hier alles opgeruimd, staat er een fles wijn in de kamer en zit jij in een van jouw mooie slavinnenoutfits in de houding naast de bank.” “ Welke wilt U zien Meesteres.” “ Kies zelf maar Julia, ik weet dat je ons niet teleur zal stellen.” “ Dank U Meesteres.”