De Zwarte Bruiloft - 3

Toen Jack zich de ochtend van de bruiloft klaarmaakte, had hij van zenuwen niet de minste last. Het schrikte hem niet af om te trouwen. Hij had er geen problemen mee om het leven als single vaarwel te zeggen. Het deed hem eigenlijk helemaal niets. Zoals hij het zag, had hij uit zijn leven als single het maximale gehaald, en nu was hij er klaar voor om zich te settelen met het meisje waar hij zo zielsveel van hield.

De enige spanning die hij voelde, bevond zich ter hoogte van zijn kruis.

Jack steunde Floortjes suggestie om zich in de aanloop naar de bruiloft van seks te onthouden ten volle. Het was een goed idee, een dat aan hun huwelijksnacht zonder twijfel een extra dimensie zou verlenen. Desalniettemin begon het zijn tol te eisen. De voorbije dagen was hij van het minste of geringste superopgewonden geraakt, ook van zaken waar hij normaal niet eens akte van zou nemen. Aantrekkelijke vrouwen in reclamespotjes op tv of in tijdschriftadvertenties. Het was alsof hij bij élke prikkel, hoe klein ook, een overdosis testosteron aanmaakte. Hij had het gevoel onafgebroken met een stijve rond te lopen. En ook al bleef hij bewonderenswaardig veel discipline aan de dag leggen en vertikte hij het om in het geniep een keertje zelf de druk van de ketel te halen, toch had hij zijn huwelijksnacht liever gisteren dan vandaag beleefd.

Gelukkig had hij op de ochtend van zijn bruiloft wel wat anders aan zijn hoofd dan de spanning die zich in zijn omvangrijke ballen opbouwde. Toen hij zich aan het prepareren was, was hij dan ook opgelucht dat de agitatie die door zijn lijf gierde uiterlijk niet al te zichtbaar was. Hij had nu eenmaal geen zin in bezorgde reacties van mensen rondom hem die hem alleen nog méér zouden opjagen.

Jack had ervoor geopteerd om zich thuis klaar te maken en zich vervolgens naar de kerk te begeven. Hij nam een uitgebreide douche en kleedde zich zorgvuldig aan. Zijn smoking had hem een rib uit z'n lijf gekost, maar stond hem dan ook gewéldig goed, perfect toegesneden op zijn fitte lichaam. Net toen hij zijn das rechttrok belde Jonas, zijn getuige, aan, die hem naar de kerk zou voeren. Jonas monsterde Jack nog eens met een extra kritische blik; hij controleerde de hele outfit van zijn beste vriend, ging na of er nergens onnodige plooien of rimpels zaten, en of zijn das correct was geknoopt − kortom, of hij klaar was voor de dag die zo bepalend zou zijn voor de rest van zijn leven. Toen hij Jack vroeg of die klaar was om te vertrekken, zette Jack het licht op groen. Hij was er klaar voor. Niets zou hem er nog van weerhouden om met de liefde van zijn leven te trouwen.

Behalve de verkeersdrukte, dan.

Terwijl Jack normaal gezien ongeacht de omstandigheden het hoofd koel hield, kreeg hij het nu flink op zijn heupen. Het verkeer op de snelweg zat muur- en muurvast, door een auto-ongeluk dreigde hun minutieuze planning in het water te vallen. Jack kwam even in de verleiding om uit te stappen en gewoon naar de kerk te wandelen − wie weet was hij zo sneller ter plaatse. De kerk lag niet eens pal in het centrum van de stad, ze lag in een buitenwijk, waar zich op dit moment van de dag vrijwel nooit files voordeden. Het was zo typisch dat dat op een cruciale dag als deze voor één keer wél het geval was. Jonas verontschuldigde zich uitvoerig en belde naar de kerk om de mensen daar te laten weten dat ze vastzaten in het verkeer.

'Die gozer gaat verdorie alles nog vergallen,' zei Vanessa, die haar gsm kwaad terug in haar handtas stak. Ze was wel zo verstandig om niet aan Floortje door te vertellen dat haar man misschien niet op tijd ter plekke zou zijn. Vanessa had alles tot in de púntjes voorbereid, tot op de minuut getimed, en die stumperd ging alles naar de verdoemenis helpen. Hoe kon Floortje in godsnaam met zo'n imbeciel trouwen? De jongen had hier uren geleden al moeten zijn.

'Ik wil dat je je makker opbelt,' beet Vanessa een van de mannelijke genodigden toe, van wie ze aannam dat hij bevriend was met Jack. 'Bel hem op en zeg hem dat hij als de bliksem naar hier komt. En o wee als hij ook maar een béétje te lang op zich laat wachten − dan kom ik hem persoonlijk tegemoet en sleur ik hem met geweld hierheen!' De woeste kant van haar persoonlijkheid, die ze doorgaans reserveerde voor in de directiekamer, kwam nu volop tot uiting, en de jonge kerel deinsde achteruit, doodsbang voor de dominante zwarte vrouw.

Dat Vanessa als door een wesp gestoken reageerde was ten dele toe te schrijven aan het feit dat alle mannen op de bruiloft compleet waardeloos waren. De vrienden van de bruidegom waren stuk voor stuk duffe nietsnutten, en ook van de overige gasten prikkelde niemand haar interesse. Voor Vanessa was de maat nu echt wel vol. Ze had diréct een portie blanke leuter nodig, en in deze hele kerk, in deze fucking kathedraal, was er niet één gegadigde die ook maar een knip voor de neus waard was. Één blanke vent met een mooi lichaam en een kanjer van een pik, die er geen eeuwigheid over hoefde na te denken als hij de gelegenheid zou krijgen met een dominante zwarte vrouw de koffer in te duiken − meer vroeg ze niet. Hoe moeilijk kon het zijn? De razernij straalde in dikke golven van haar af terwijl ze de kamer aan een laatste check-up onderwierp, waarbij ze iedereen haarfijn op zijn of haar positie zette. Vanessa mocht dan degene zijn die het hele gebeuren bekostigde, op dit moment deed ze zó vreselijk moeilijk dat ze iedereen tegen zich in het harnas joeg.

Toen ze zich zo'n dertig minuten later weer bij de vrienden van de bruidegom voegde, keken die enigszins opgelucht. Ze bespeurde één nieuw gezicht. Dit moest de getuige zijn, Jonas. Van gewoon naar hem te kíjken ging Vanessa al helemaal over de rooie. Hij was zo te zien minstens twintig kilo te zwaar, had een belachelijke bril aan, een pak dat hij allicht in de uitdragerij was gaan halen, en tot overmaat van ramp kampte hij ook nog met een terugtrekkende haarlijn. Nog in geen miljóén jaar zou deze lelijkerd de eer te beurt vallen om Vanessa tijdens het avondfeest te vergezellen. Ze werd overvallen door een gevoel van radeloosheid nu haar laatste hoop op een geile wip vervlogen was, en haar ogen spuwden vuur toen ze naar hem toe liep.

'Was jij niet de getuige van de bruidegom?' voer Vanessa tegen hem uit. Ze hield halt vlak voor hem, legde haar hand op haar heup en keek op de man neer, die korter van stuk was dan zij. 'Ach nee, natuurlijk niet. Want in dat geval was je hier VERDOMME twee uur van tevoren al geweest, veeleer dan dertig minuten te laat! Hoe kóm je erbij, godbetert?'

'Ik … ik … uh … ik …' stamelde Jonas, die omhoogkeek naar de monumentale zwarte vrouw aan wier zijde hij het gangpad in de kerk zou afstappen.

'Weet je wat, breng me anders meteen bij de fucking bruidegom. Kan ik hem lekker de levieten lezen!' riep Vanessa, die de stotterende idioot het zwijgen oplegde.

'Uh, die is daarginds. Achter die deur,' zei Jonas. Met bezweet voorhoofd wees hij naar achteren, naar een deur die dicht was achter hem, maar wát blij dat hij aan deze opvliegende oude vrouw kon ontsnappen. Vanessa duwde hem ruw opzij en zette koers naar de deur; ze zag er hoegenaamd geen been in om zomaar bij de bruidegom binnen te vallen. Had hij jandorie maar op tijd aanwezig moeten zijn op zijn eigen bruiloft! Ze had lak aan de privacy van zo'n heerschap. Toen ze zich tussen de vrienden van de bruidegom door een weg baande, weken die haastig uiteen. Ze gooide de deur open, ging in de deuropening staan en kreeg eindelijk de man te zien om wie het feest dat ze had georganiseerd draaide.

'Nu hoop ik écht dat je een aannemelijke verklaring hebt voor …' begon Vanessa, voor ze opeens als aan de grond genageld stond. Ze stond stil als een standbeeld in de deuropening, met haar hand nog steeds op de deurknop, haar lichaam deels aan het zicht onttrokken door de dikke, houten schappen die naast de deur hingen. Helemaal aan de andere kant van de kamer stond een man, met zijn rug naar haar toe. Hij trok net zijn pochetje strak, bleef er net zolang mee in de weer tot het helemaal goed zat. Zelden of nooit was Vanessa Maes zo door iets of iemand overdonderd geweest dat ze niet meer wist wat te zeggen, maar terwijl ze haar eerste blik op de bruidegom in spe wierp, verdwenen al haar gevoelens van woede en ergernis jegens hem als sneeuw voor de zon.

Hij was het. Degene op wie ze had staan wachten.

Er wordt wel eens gezegd dat als iemand door de coup de foudre wordt getroffen, de lichaamstemperatuur van die persoon stijgt, het hart uitzet, en dat er mooie muziek in de oren weerklinkt. Maar dat was niet wat Vanessa ervoer. Een rilling liep over haar rug. Haar kutje werd vochtig. Haar tepels trokken samen. Vanessa voelde iets totaal anders.

Hete, gore, vieze lust.

Neen. Neen … dit kón de bruidegom niet zijn … of wel soms? Neen, dat was onmogelijk … dit had ze niet voorzien. In de verste verte niet. Ze was ervan uitgegaan dat ze achter die deur een mager, mak, suf jongetje zou aantreffen. Maar neen. De persoon die daar verderop in de kamer stond, de vermeende bruidegom, was een mán. Een authentieke mán. Een authentieke BLÁNKE man, bovenal.

Ja, dit was PRECIES het soort man waar ze over had zitten mijmeren.

Waar zijn bruid in spe eruitzag als een van dertien in een dozijn, kwam hij piekfijn voor de dag. Vanessa wist dat noch Floortje, noch haar verloofde het erg breed had, en hoewel zijn smoking niet súperveel leek te hebben gekost, had hij zijn bescheiden budget toch optimaal benut. Zijn pak zag er schitterend uit, en was perfect op maat van zijn slanke, viriele lichaam. Hij was lang, en leek behoorlijk fit en sterk − het type man dat zich niet zomaar opzij liet zetten. Hij was van gewapend beton. Hij zou voet bij stuk houden. Onverzettelijk zijn. Het beloofde een hele toer te worden om hem onder de knoet te krijgen, en louter de inspanning die dat zou vergen zou al naar het goddelijke neigen.

Vanessa keek de blanke jongeman verrukt aan voor hij haar opmerkte. Zoals reeds vermeld was hij lang, en in prima conditie. En zijn lichaam was navenant, met mooie, gespierde, masculiene armen, en een heerlijk kontje. Hij was afgetraind, maar niet té. Dat deze man geen hersenloze sufferd was, behoefde geen betoog.

Doordat ze zijn reflectie kon zien in de spiegel, kon ze hem ook goed van voren bekijken. Hij had kort, vuilblond haar, en een bijzónder aantrekkelijk gezicht. Zijn ogen waren helderblauw. Hij had lekker zoenbare lippen, en een mooi gebronsde teint. Zijn stoppelbaardje maakte het helemaal af. Toen hij de kraag van zijn hemd goeddeed, vielen Vanessa zijn grote, mannelijke handen op. Meteen daarna dwaalde haar blik naar beneden af, in de richting van zijn kruis, en haar geoefende ogen vonden wat ze zocht. Een mooie, gevulde, royale bult. Deze blanke jongen had daar, zoals verwacht, heel wat lekkers verstopt.

Het kwam hoogst zelden voor dat Vanessa zo door lust werd bevangen. Normaliter was ze zo doortastend, zo overheersend, maar nu kreeg ze geen woord meer over haar lippen. Dit kon geen toeval zijn. Deze man was door God in hoogsteigen persoon naar de aarde gezonden. Daar staat ze, uit haar zinnen van verlangen naar wilde, stomende seks met een blanke, en uitgerekend dán duikt recht voor haar een volmaakte blanke man op. Binnen luttele seconden stond haar hele lichaam in vuur en vlam. Vanessa wilde de delicieuze blanke man die daar stond zó hard. In no time had ze de meest sexy, schunnige plannen gesmeed. Hij was alles wat ze zich maar had kunnen wensen, én meer. Maar tegelijkertijd verloor ze de realiteit niet uit het oog: ze besefte nog steeds donders goed wie hij was en wat hij vandaag ging doen. Hij ging trouwen met haar secretaresse. Vandaag zou hij in het huwelijksbootje stappen, en het enige waar Vanessa aan kon denken was hem te versieren, hem te berijden tot horen en zien hem vergingen, en tot hij zwoer dat hij de rest van zijn dagen exclusief zou wijden aan het behagen van haar sexy zwarte lichaam. Met inzet van al haar geesteskracht weerstond ze de drang om ter plaatse haar jurk van haar lijf te rukken, de bruidegom op zijn knieën te dwingen en hem haar vlezige zwarte borsten vol in het gelaat te douwen.

Maar daar kon geen sprake van zijn … toch? Zo'n enorme snol was ze immers niet? Oké, ze had het vaak genoeg gedaan met getrouwde mannen. Daar ging het niet over. Met haar sexy lichaam was ze een dankbaar doelwit voor mannen die wel eens zin hadden in een scheve schaats, en ook als die mannen niet stonden te springen om hun echtgenote te bedriegen, bracht Vanessa hen met haar sexy zwarte lichaam wel op andere gedachten. Maar het zou toch al te gortig zijn om moedwillig een bruidegom voor de neus van zijn bruid weg te kapen op hun huwelijksdag, zeker als die bruid haar eigen secretaresse was, nee? Het voelde zo fout. Zo gemeen. Zo vunzig. Zo HEET! Hoe ontzettend geil de sexy, wellustige zwarte vrouw het idee ook vond klinken, ze moest en zou zich gedeisd houden.

Vooralsnog, ten minste.

Jack had wel gehoord dat iemand de kamer was binnengekomen, maar hij ging zo in zijn eigen gedachten op dat hij de indringer in eerste instantie niet had opgemerkt. Ten slotte zag hij vanuit zijn ooghoek toch dat er achter hem iets bewoog, een beweging die in de spiegel werd gereflecteerd. Hij keek op en zijn blik viel op de vrouw die achter hem stond.

Hoewel Jack de baas van zijn echtgenote nooit eerder had ontmoet of zelfs maar gezien, daagde het hem onmiddellijk dat de vrouw die in de deuropening had postgevat Vanessa Maes was. Ze had nog niet door dat hij haar had gezien, en leek in gedachten verzonken. Het grootste deel van haar lichaam ging schuil achter een schap, waardoor hij alleen haar gezicht kon zien. Jack was eigenlijk aangenaam verrast. Het was nooit bij hem opgekomen dat ze zo aantrekkelijk zou zijn. Hij wist dat ze in de veertig was, maar ze zag er een stuk jonger en frisser uit. Uit niets aan haar gezicht was haar ware leeftijd op te maken. Misschien kwam het doordat hij 25 was, maar hij beschouwde vrouwen van haar leeftijd welhaast als bejaarde dames. Dit was dus een hele openbaring! Waarschijnlijk was ze ongeveer even oud als zijn moeder, maar daar hielden de gelijkenissen ook op. Haar in het oog springende gelaatstrekken verrieden dat ze vroeger nog model was geweest. Ze had hoge jukbeenderen, en haar amandelvormige ogen waren scherpomlijnd en trokken de aandacht. Haar lippen waren vol en vlezig, en haar zwarte haar was lang, weelderig en had een mooi volume. Voeg daar nog haar rijke, complexe, donkere teint aan toe, en Vanessa was een van de knapste vrouwen die hij in zijn leven was tegengekomen.

Jack probeerde verwoed om die gedachten van zich af te zetten. Per slot van rekening was deze vrouw niet alleen de baas van zijn eega, maar had ze ook deze hele bruiloft betaald. Hij kon dus maar beter een goede indruk maken.

'Hoi …' zei hij aarzelend terwijl hij zich naar haar omdraaide. Zij keek nu ook op, en haar blik ontmoette de zijne. Hij wist niet dat ze naar zijn billen had staan gapen, maar dat hoefde ook niet. Ze zweeg gedurende enkele seconden terwijl ze hem met uitgestreken gezicht aankeek. Hij was ervoor beducht dat ze boos kon zijn, vooral nadat hij via via had vernomen hoe kwaad ze had gereageerd op zijn late komst, en koos er dan maar voor om zelf de stilte te doorbreken. 'U bent Vanessa, is het niet? Ik ben Jack, uhm, de bruidegom. Sorry dat ik zo laat ben. We stonden in een monsterfile. Ik bedoel maar, zo'n file heb ik op die weg nog nooit gezien.' Jack deed er het zwijgen toe maar Vanessa zei nog steeds een paar tellen lang niets. Toen ontvouwde zich een kamerbrede glimlach over haar volle lippen.

'Oh … geen probleem, lieverd,' antwoordde Vanessa joviaal. Ze voelde haar woede wegebben toen ze naar deze jonge blanke knaap keek, die daar zo schattig om haar vergiffenis stond te vragen. Neen, het was haar niet ontgaan. Hij was wanhopig op zoek naar haar erkenning, zoveel was duidelijk. Hij wilde haar zo hard gelukkig maken. Van de weeromstuit voelde ze zich nog méér tot hem aangetrokken. Zonder een stap dichter in zijn richting te zetten, deed ze de deur achter zich dicht. Hij woelde met zijn hand door zijn haar, bang dat hij het helemaal bij haar verkorven had.

'Ik hoop dat ik het niet al te bruin gebakken heb,' vroeg Jack zich af. 'Is Floortje nog aanspreekbaar?'

'Maak je geen zorgen, schat. Het gaat prima met haar,' antwoordde Vanessa. Haar zachte, zelfverzekerde stem had een kalmerende uitwerking op hem.

'Uh … zoveel te beter, ik was daarjuist eventjes in paniek,' zei hij met een zuinig lachje. Hij blikte kortstondig weg en keek dan weer naar haar, net op het moment dat ze vanachter het schap tevoorschijn kwam. 'Ik weet dat we de kans nog niet hebben gehad om echt kennis te maken, maar ik wilde u graag bedanken voor …' Hij maakte zijn zin niet af. Vanessa stapte naar voren, verschanste zich niet langer. Jack sperde zijn ogen wijd open toen hij haar lichaam voor het eerst in al zijn glorie te zien kreeg.

Vanessa wist precies wat ze deed toen ze naar de bruidegom in spe toe liep. Er speelde een grijnslachje om haar lippen terwijl zijn mond tergend langzaam openviel, en het beleefde oogcontact dat hij tot nog toe had aangehouden kwam ten einde toen zijn blik naar beneden gleed en hij haar succulente lichaam gretig in zich opnam.

Jack staarde haar onverholen aan, maar dat was de arme kerel nauwelijks aan te rekenen. Of hij nu aan het hallucineren was of niet, het kon hem geen bal schelen. Haar glinsterende goudkleurige jurk leek versmolten met haar huid, spande zó onmenselijk strak rond haar zandlopervormige figuur dat Vanessa waarschijnlijk letterlijk pijn moest lijden om er zo fantastisch te kunnen uitzien. Alle hoogtepunten van haar lichaam − en dat waren er véél − stonden vol in de spotlights. Zijn blik dwaalde van de hoge hakken die ze aan haar voeten droeg over haar lange, blote, stevige been, dat volledig uit de split aan de zijkant van haar jurk stak. Afgaande op hoe de jurk als een matrijs om haar heupen zat, vermoedde Jack dat hij zowat bezweek onder de druk van een geweldige kont, die groot en ferm en zacht was, die in alle richtingen ver uit haar slanke gestel stulpte, met twee perfect gevormde, ronde billen. Maar hoewel álles aan haar lichaam volmaakt leek, fixeerde Jack zijn blik resoluut op één specifiek element. Twee elementen, eigenlijk; haar grootste, rondste elementen.

Ze waren ronduit gigántisch. Jack had in de loop der tijd al vele forse voorgevels gezien, maar zóiets … neen. Dit was nog van een heel andere orde. Al die andere boezems leken nog slechts schrale, ondermaatse exemplaren nu hij híérmee werd geconfronteerd. Jack wist gewoon niet waar eerst gekeken. Hij waagde zich er zelfs niet aan de cupmaat te schatten; hij zou er niet van hebben opgekeken als Vanessa haar beha's op maat moest laten maken. Ze waren zo fucking groot! En ook perfect van vorm. Ze waren rond en vol, en gelet op hun immense omvang zaten ze ook verbazend hoog, en wezen ze verrassend mooi naar voren. Dit waren pornojetsers, maar dan live, in het echt. De sexy jurk deed alle rondingen en glooiingen, alle pieken en dalen van haar volumineuze buste maximaal uitkomen. Doordat hij zo ontstellend laag en breed uitgesneden was, hingen haar joekels vervaarlijk ver voorover, en wel zozeer dat het een mirakel mocht heten dat ze er niet finaal uit knalden. De diepe, donkere, onheilspellende kloof op de plaats waar de twee knoerten innig met elkaar in contact kwamen leek tot in het oneindige door te lopen. Wat een kánjers! En, minstens net zo belangrijk: wat waren ze zwárt!

Haar zwarte uiers waren gewoon krankzinnig groot! Toen Vanessa naar de echtgenoot in spe toe schreed, werd het zonneklaar dat ze geen beha aanhad. Haar kolossale tieten wipten als een gék op en neer en bungelden scabreus met elke stap die ze deed, slechts ternauwernood in bedwang gehouden door haar sexy jurk. Het leken wel twee bergen drilpudding! Ze kon het vandaag beter niet op een rennen zetten, of anders zou de zaak geheid helemaal uit de hand lopen. Haar stijve tepels, de facto de enige zone van haar borsten die door de jurk werd verhuld, swingden alle kanten op achter de dunne stof. Het hele plaatje bracht Jack in trance, in opperste extase. Terwijl de zwarte vrouw naar hem toe liep, viel zijn blik diep in de spleet tussen haar enorme zwarte tieten, en blééf daar. Hij kon de wil niet opbrengen om haar weer in de ogen te kijken, zoals het fatsoen nochtans voorschreef.

Ze waren simpelweg magistraal. Geen van de vrouwenborsten die hij tot dusver had mogen aanschouwen, kwamen ook maar enigszins in de buurt van deze. Ze leken allemaal zó veel kleiner dan deze, en frappanter nog: ze waren allemaal zo bleek van kleur! Vanessa's jetsers leken gewoon zo onvergelijkbaar veel dikker en zachter en verleidelijker dan wat onverschillig welke blanke meid te bieden had. Er was iets aan haar reusachtige zwarte tieten dat ze zoveel geiler en opwindender maakte dan alle andere, als werden ze wulpser en zinnelijker dankzij haar donkere, zwarte huid, een doorslaggevende atout waar blanke meisjes geen aanspraak op konden maken. Gekoppeld aan de bijzónder appetijtelijke manier waarop ze op en neer sprongen en heen en weer wiegden, deed dat zijn pik, die al fiks in volume was toegenomen, nog eens extra opschokken.

Jack was ervan overtuigd geweest dat hij in zijn wilde jaren alles wel gezien en gedaan had, maar nu werd hij genadeloos met de neus op de feiten gedrukt: op zijn seksueel cv gaapte één immens hiaat. Jack was nog nooit met een zwarte vrouw van bil gegaan. Niet dat hij die actief uit de weg ging, maar de bevolking van het stadje waar hij was geboren en getogen was echt lelieblank geweest, waardoor hij er, nillens willens, nooit echt de kans toe had gehad om een zwarte meid te neuken. En waardoor hij ook in de verste verte niet had kunnen beseffen wat voor záligheid een stel pronte zwarte borsten was. Maar dat onderkende hij nu maar al te goed. Hij zag in wat hij al die tijd had gemist, wat hem zo lang door de neus geboord was geweest.

De arme jongen wist zich met zichzelf totaal geen blijf nu hij voor het eerst in zijn leven tegen twee ontiegelijk grote zwarte tieten aankeek. Vanessa wist wel zeker dat hij het nog nooit met een zwarte vrouw had gedaan; hij zou anders heus geen huwelijk aangaan met een blank meisje. Mocht een kerel als Jack zich ooit aan de geneugten van een zwarte vrouw hebben gelaafd, dan zou hij niet met een blanke meid trouwen. Onder géén beding. Neen, voor Vanessa bestond er niet de geringste twijfel over dat Jack was voorbestemd om met zwarte meisjes te neuken. En áls het ten slotte toch zover zou komen, als hij naakte, zwarte huid tegen zijn sexy blanke vlees had voelen schuren, als hij zijn leuter met balzak en al in een strakke, natte, superieure zwarte poes had geramd, zou geen enkele weldenkende zwarte vrouw hem nog ooit laten gaan. Ze zou haar benen om hem heen slaan en hem voor eeuwig aan zich binden.

Dát was wat Vanessa zich op dat moment verbeeldde.

Toen ze voor hem tot stilstand kwam, kreeg de jonge blanke gozer zijn blik nog steeds op geen enkele manier losgescheurd van haar verplétterende buste, die pas een paar seconden later stopte met in het rond te dansen. Vanessa was zich er terdege van bewust dat hij nooit eerder op een stel borsten als de hare was gestuit, dus nam ze het hem niet kwalijk dat hij zo ongegeneerd naar haar stond te staren. Zijn blik zat vastgeroest op haar voluptueuze decolleté, leek er reddeloos in verloren, en de zwarte vrouw besefte dat ze iets moest ondernemen − want zelf was Jack zo te zien niet bij machte om de bezwering die over hem leek te zijn uitgesproken te doorbreken.

'Zei je iets?' vroeg Vanessa, waarop zijn blik plots weer de hare ontmoette. Ze keek hem met spottend medelijden in de ogen aan, en grijnsde hem veelbetekenend toe. Hij kwam tot het besef dat hij betrapt was en kreeg een kop als een biet.

'W … wat?' stamelde hij.

'Zei je nou net dat je me ergens voor wilde bedanken?' zette Vanessa hem op het goede spoor, waarbij ze haar borst trots naar voren stuwde, zijn richting uit, alsof ze hem uitdaagde om zijn ogen opnieuw de kost te geven, alsof ze hem uitdaagde om haar te bedanken dat zij met haar knettergeile knoerten zijn bruiloft kwam opluisteren. Haar tepels werden steen- en steenhard toen ze zag hoe de blanke gozer het maar niet voor elkaar kreeg om van haar gigantische, volmaakte zwarte tieten weg te kijken.

'Oh, uh, ja …' stotterde hij weer, totaal uit het veld geslagen. Hij bloosde nog steeds hevig en wreef langs zijn voorhoofd terwijl hij zichzelf weer in de hand probeerde te krijgen. Om de zoveel tijd keek hij bijna weer naar Vanessa's borsten, maar hij wist zichzelf telkens te bedwingen. Hij wílde ernaar kijken, er was niets dat hij liever wilde … Wat waren ze groot! En onweerstaanbaar zacht en zwart. Neen … NEEN! Het mocht niet. 'Ik, uh … ik wilde u alleen maar bedanken voor … voor alles. De bruiloft, de receptie, alles. Ik waardeer het echt heel erg, en Floortje al evenzeer,' stelde hij. Hij keek haar recht in de ogen, kwam eindelijk weer goed genoeg uit zijn woorden om een volzin te kunnen bouwen. 'Ik zou niet weten wat we u ooit in ruil kunnen teruggeven.'

Vanessa wist wel wat te bedenken, maar beet op haar lip.

'Ik hoef helemaal niets in ruil,' luidde haar repliek. 'Van tijd tot tijd ben ik gewoon in een gulle bui, meer zit er echt niet achter,' voegde ze eraan toe, waarna ze de stilte tussen hen in liet resoneren. Ze meesmuilde nu naar de jongeman die zo rusteloos tegenover haar stond, en keek hem doordringend in de ogen, als daagde ze hem uit om het oogcontact te verbreken. Voor Jack voelde het alsof ze waarlijk in zijn ziel aan het kijken was, alsof ze zijn gedachten las, en doorhad hoe onvoorstelbaar veel moeite het hem kostte om niet recht naar haar royale, majestueuze boezem te staan gapen.

'Je mag gerust kijken als je dat wilt, schattebout,' zei ze met een brede, ondeugende glimlach. De spanning, die tot zo-even om te snijden was geweest, werd zo eensklaps een stuk draaglijker.

'Sorry …' repliceerde hij. Hij stamelde weer en draaide zich van haar weg, wilde zichzelf niet in bekoring laten leiden, en al zeker niet op de dag van zijn huwelijk. Waar was hij in 's hemelsnaam mee bezig? Hij was normaal erg moeilijk van zijn à propos te brengen, maar ten overstaan van Vanessa leek hij wel een geile tiener.

'Geloof me, ik ben eraan gewend,' zei ze, terwijl ze omlaag keek naar haar eigen tieten, en ze met haar handen omvatte en lichtjes op en neer schudde. Onwillekeurig vestigde hij strak zijn blik op het tafereel, en op haar enorme borsten − voor de zoveelste maal. 'Als je met joekels als deze gezegend bent, raak je gewend aan de starende blikken van mensen.' Ze deed er het zwijgen toe en merkte hoe zijn blik als een magneet door haar tieten werd aangetrokken. 'Zulke kanjers ben je wellicht nog niet eerder tegengekomen, of wel?' vroeg ze. Jack betrapte zichzelf erop dat hij aan het gapen was en keek gauw weg, terwijl hij een stap bij haar vandaan zette.

'Het … het spijt me zo!' verontschuldigde hij zich, geschokt door zijn eigen gedrag. Hij durfde haar van schaamte niet meer aan te kijken.

'Dat is nergens voor nodig,' reageerde ze kalm. Ze lachte smalend, haalde haar handen weg van haar borsten en keek naar de getergde bruidegom in spe. Ze ging naar hem toe en legde een hand op zijn schouder, waarop hij een bespottelijk sprongetje maakte, als had Vanessa hem geëlektrocuteerd.

'Schat, je bent me wat te prikkelbaar,' zei Vanessa hem lachend. 'Ik zei toch dat je nergens spijt van hoeft te hebben? Als iemand die zelf vier keer getrouwd is geweest, weet ik heus wel wat je doormaakt. Vertrouw me dus maar als ik zeg dat het nergens goed voor is om jezelf te lopen opvreten net voor de plechtigheid. Je moet gewoon wat stoom aflaten,' zei ze, en ze wreef zachtjes over zijn schouder. Met tegenzin liet hij toe dat ze hem omdraaide, zodat ze elkaar weer aankeken. 'Kom hier, dat ik je eens grondig inspecteer,' zei ze van dichtbij tegen hem.

Ze checkte zijn outfit, trok zijn das strak en ging na of zijn pak geen plooien vertoonde, maar dat was eigenlijk niet meer dan een excuus om hem eens uitgebreid te kunnen aanraken. Ze liet haar handen langs zijn armen glijden, voelde zijn ferme, harde spieren door zijn kleren heen. God, wat is hij volmaakt, dacht Vanessa bij zichzelf. Instinctief beeldde ze zich in dat hij naakt voor haar stond, en dat zij met haar handen langs zijn strakke, blote, blanke huid gleed. Hij róók zelfs lekker, werd Vanessa gewaar toen ze naar hem toe neigde. Zijn natuurlijke, masculiene geur deed in combinatie met zijn subtiele eau de toilette een nieuwe vloedgolf van primitieve lust door haar heen razen.

'Mmm … allemachtig! Voor mij staat een ding vast: Floortje mag zich heel, héél gelukkig prijzen,' fluisterde ze hem in het oor. Haar zijdezachte stem deed hem huiveren.

Jack stond roerloos als een standbeeld, wist zichzelf geen houding te geven. Hij had er geen idee van waarom hij zo reageerde. Misschien kwam het doordat hij voor het eerst met deze incarnatie van zwarte vrouwelijke seksualiteit werd geconfronteerd. Misschien kwam het doordat deze seksbom een oudere vrouw was. Als barkeeper was hij vaak genoeg benaderd geweest door hitsige oude huisvrouwen, meer geen van hen straalde de rauwe seksualiteit van Vanessa uit, had hem zo flagrant weten op te geilen als zij. Haar gevorderde leeftijd, haar goddelijke zwarte huid en haar crimineel opwindende lichaam vormden samen zo'n sexy geheel dat de aanstaande bruidegom zich er nauwelijks raad mee wist, zeker nu hij ging trouwen.

Ze oefenden een dierlijke aantrekkingskracht op elkaar uit. Er hing zoveel spanning tussen hen in dat de lucht in de kamer wel elektrisch geladen leek, ook al probeerde Jack dat uit alle macht te negeren. Ook als ze niets tegen elkaar zeiden, als er een stilte viel, bleven ze met elkaar communiceren via hun lichaam. Haar tepels waren zo hard als diamanten en tekenden zich onmiskenbaar af in de dunne jurk. Zijn lange pik klopte in zijn broek en wierp daar een duidelijke tent op. Terwijl uit haar kut de meest verrukkelijke sappen dropen, lekte er voorvocht uit het topje van zijn leuter. Zij was jachtiger gaan ademhalen, net als hij. Terwijl er een rilling van in haar onderrug tot aan haar nek liep, liep er bij hem een in de omgekeerde richting. Hun lichamen waren zich alvast aan het voorbereiden op geile, blank-zwarte seks, het enige waarin de ontmoeting tussen deze twee leek te kunnen uitmonden. Een ravissante, geile zwarte vrouw op leeftijd, voorzien van kolossale tieten, en een jong, neukbaar stuk blank kwaliteitsvlees … uit die botsing van twee totaal verschillende werelden kon niets anders dan stomende seks voortkomen. Hun lichamen waren er klaar voor. Ze waren klaar om glibberig te worden van het zweet. Hun ledematen waren klaar om verstrikt te raken in de lakens. Haar poesje maakte zich ervoor op om liefdevol zijn massieve blanke neukstaaf in te slikken, helemaal tot aan zijn ballen. Zijn leuter maakte zich gereed om haar binnen te dringen, om al haar lichaamsopeningen op te vullen. Zijn ballen anticipeerden op geile, agressieve seks door meer sperma te gaan produceren, tot zijn zak boordevol zat. Het leek of ze wisten dat er een immense hoeveelheid dik, warm zaad nodig zou zijn om de sexy zwarte vrouw die tegenover hem stond te plezieren.

Maar in weerwil van dit rauwe, ongetemde, wederzijdse magnetisme wist Jack wel beter, net als Vanessa. Hoe heet de seks tussen hen ook zou zijn (bijzónder heet), beiden waren zich terdege bewust van de repercussies die hij zou teweegbrengen. Tot nader order bleven de zeurende morele bezwaren die in Vanessa's hoofd omgingen haar nog steeds parten spelen. En Jack, tja − die stond op het punt te trouwen, en hoe geil en sexy de baas van zijn vrouw ook mocht zijn, er moest en zou niets gebeuren. Zijn keuze was gemaakt, en hij was er tevreden mee. Hij ging trouwen, en hoe verleidelijk Vanessa's lichaam er ook uitzag, het kwam er voor hem nu op aan om die gedachten te verdringen. Hoewel hij ervan overtuigd was geweest dat hij immuun was geworden voor dit soort stimuli, dat hij niet langer vatbaar was voor dit soort verlokkingen, realiseerde hij zich dat hij ze nu maar voor eens en voor altijd achter zich moest zien te laten. Dergelijke denkbeelden waren voortaan uit den boze. Als hij en Floortje eenmaal getrouwd waren, zouden zulke momenten van vleselijke zwakte op geen enkele manier meer goed te praten zijn. Dit was beslist de laatste keer geweest dat hij zo zwaar over de schreef ging, dat hij zo openlijk op een supersexy vrouw had staan geilen dat hij ze evengoed onder had kunnen kwijlen. Zijn bruiloft zou het omslagpunt zijn, en daarna zou hij herboren worden. Een nieuwe, betere versie van Jack zou opstaan.

Vanessa deed een stap achterwaarts en nam hem nog eens helemaal in ogenschouw. Ze keek hem in de ogen en gaf hem een goedkeurend knikje. Maar hoezeer ze er ook van genoot alleen in het gezelschap van deze sexy blanke man te verkeren, van hem exclusief voor zich te hebben, ze kreeg zichzelf langzamerhand weer in bedwang. Haar gedachten dwaalden weer af naar het feit dat haar zo nauwgezet uitgewerkte tijdsschema voor de bruiloft in het gedrang dreigde te komen, en ze schoot resoluut in actie. En bovendien dacht ze niet dat ze nog lang naar Jack kon staan kijken zonder domme dingen te gaan doen.

'Wel, we zouden hier de hele dag bij elkaar kunnen blijven, maar dan zou je je toekomstige echtgenote in de steek laten,' zei Vanessa, en ze legde haar handen op haar heupen. 'Klaar om in het huwelijksbootje te stappen?'

Jack knikte, rechtte de rug en vatte moed.

'Ja,' antwoordde hij, al klonk zijn stem niet zo vastberaden als hij wel had gewild. 'Ik ben er klaar voor.'

++++++++++++++++++++++++++

De huwelijksceremonie zou alles bij elkaar het minst spannende deel van de bruiloft blijken. De grote, luxueuze kerk zat afgeladen vol, omstandigheden die ver, vér verwijderd waren van de kleinschalige, intieme bruiloft zoals Floortje die zich oorspronkelijk had voorgesteld. Vanessa had woord gehouden: er was geen stoel onbezet gebleven − ook al wilde dat zeggen dat de bruid en de bruidegom van de vele aanwezigen slechts een miniem aandeel daadwerkelijk kenden. Vanessa had namelijk de vrijheid genomen om de gastenlijst aan te vullen met vrienden en kennissen van haar.

Maar dat kon Floortje allemaal worst wezen toen ze door het gangpad in de kerk liep. Hoewel ze de zaken zelf helemaal anders zou hebben aangepakt, moest ze toegeven dat dit het soort bruiloft was waar de meeste vrouwen van droomden. De kerk was schitterend aangekleed, en daarenboven was het buiten ook nog eens prachtig weer, waardoor dikke bundels zonlicht naar binnen schenen door de grandioze glas-in-loodramen. De gasten waren zonder uitzondering mooi uitgedost, en leken het allemaal uitstekend naar hun zin te hebben. Een huwelijksdag als deze zou veel andere vrouwen groen doen uitslaan van jaloezie.

Ach, wat deed het er ook toe, dacht Floortje toen ze vooraan in de kerk stond, voor het altaar, naast Jack. Ze keek naar hem op, hij keek terug, en de opwinding en het geluk straalden van hun beider gezichten af. Al het andere was nu van secundair belang, ze voelde al haar zorgen wegsmelten. De hele wereld draaide nu even om hem en haar. En toen ze elkaar het jawoord gaven en dat met de kus bezegelden, werd ze overspoeld door vreugde en geluk in hun puurste vorm. Zoiets had ze in haar jonge leven nog niet eerder mogen ervaren.

Het was zonder meer het mooiste moment van Floortjes leven.

Die vreugdevolle stemming hield onverminderd aan toen de receptie begon. Eerst werd er nog tijd ingeruimd voor foto's, waarbij de tortelduifjes en hun hele gevolg voor de fotograaf poseerden op een aantal pittoreske plekjes in de buurt van de kerk. Daarna echter haastte iedereen zich naar het historische centrum van de stad, naar de feestzaal waar de receptie zou worden gehouden. Waar de meeste genodigden de verplaatsing op eigen kracht maakten, reden voor de bruid, de bruidegom en hun naasten witte limousines voor. Het bescheiden koppel keek zich de ogen uit. Aan dit soort decadentie waren ze niet gewend, maar ze lieten het zich welgevallen.

Toen ze de banketzaal door de grote poort binnenstapten en met een warm, daverend applaus onthaald werden, glunderde Floortje van trots en van geluk. Terwijl zij en Jack naar hun plaatsen werden begeleid, kregen ze voor het eerst de kans om eens goed om zich heen te kijken en vast te stellen wie er nu eigenlijk allemaal hun bruiloft bijwoonden.

Er waren een paar vertrouwde gezichten, mensen die een van hen beiden kende, of die ze allebei kenden. Er waren ook enkele beroemde acteurs en actrices van de partij, die ze niet persoonlijk kenden, maar natuurlijk wel hérkenden. Verder meende Jack een handvol bekende sporters te herkennen, voetballers en wielrenners. Floortje merkte dan weer de aanwezigheid van enkele welgestelde, vooraanstaande zakenrelaties van Vanessa op die wel eens bij haar ten kantore waren geweest. Opvallend: het waren stuk voor stuk vrouwen. Eveneens present tekenden een paar 'gewone' vriendinnen van Vanessa, dames met wie ze geen professionele band had, maar die zich ook in de high society bewogen. Zo zag Floortje in de mensenzee het gezicht van Veva Waldmann opduiken, de 61-jarige hoofdredactrice van een succesvol modetijdschrift, en een alom geprezen stijlicoon. Ze was evenwel berucht vanwege haar liederlijke levenswandel, en had in de media onlangs weer het nodige stof doen opwaaien door een relatie aan te gaan met een jongen van zestien, die vandaag apetrots aan haar zijde stond. Maar toch was het niet zíj die in het middelpunt van de belangstelling stond, was het niet met haar dat de meeste mensen een selfie wilden. Die eer was voor iemand anders weggelegd. Hoe Vanessa het had klaargespeeld wist Floortje niet, maar haar baas had zowaar een onvervalste, wereldvermaarde diva zover gekregen dat ze naar haar bruiloft kwam.

Orphée was een van de gasten.

Ja, díé Orphée. De schatrijke tv-presentatrice en onderneemster, en allicht een van de machtigste en beroemdste zwarte vrouwen ter wereld. Dankzij haar talkshow op tv was ze de meest geachte en invloedrijke vrouw tout court van Amerika geworden. Vedetten kwamen massaal bij haar op de sofa zitten om in het diepste van hun ziel te laten kijken, en legden er onder invloed van haar strenge, doordringende blik bekentenissen af waar niemand anders hen ooit toe zou kunnen aanzetten. Mensen die anders mediaschuw waren maakten voor haar programma met plezier een uitzondering. Ze was een echte zwaargewicht. Het was Floortje was wel eens ter ore gekomen dat Vanessa met haar bevriend zou zijn, maar ze had daar nooit enig geloof aan gehecht, een sceptische instelling die nu totaal ongegrond bleek. Nu pas ondervond Floortje de enorme slagkracht van haar baas werkelijk aan den lijve, vóélde ze hoe die naar de sterren reikte, het allerhoogste ambieerde. Wie van Orphée gedaan kreeg dat die de grote plas overvloog om het trouwfeest van een van haar ondergeschikten luister te komen bijzetten, was een hele grote mevrouw.

Vanessa had duidelijk alle registers opengetrokken toen ze de lijst met gasten opstelde en had hoegenaamd niet geschroomd om groots uit te pakken. En hoewel Floortje en Jack dat natuurlijk een hele eer vonden, zadelde het Floortje tegelijk ook op met een onbehaaglijk gevoel. Hoe erkentelijk ze haar baas ook was voor al haar inspanningen, ergens verlangde Floortje stiekem naar de kleinschalige, pretentieloze bruiloft zoals zij die had gepland. Het zou fijn geweest zijn als ze naar de menigte had kunnen kijken en daar mensen in had kunnen herkénnen. Hier was een kapitaalkrachtig publiek verzameld, een overwegend zwart publiek ook, en dat was prima, maar daardoor voelde het ook niet echt aan als háár bruiloft, wel als een feestje waar ze eigenlijk niet thuishoorde.

Die indruk zou alleen maar sterker worden naarmate de receptie vorderde.

Op den duur werd haar onbehagen net zo groot als dat van haar kersverse echtgenoot. Bij hem was dat echter niet te wijten aan het gevoel dat hij een buitenstaander zou zijn op zijn eigen trouwfeest. Neen, het kwam doordat hij Vanessa maar niet uit zijn hoofd kreeg.

Zelfs tijdens de huwelijksplechtigheid had Jack het bijzonder moeilijk om naar iets anders te kijken dan de sexy zwarte baas van zijn vrouw. Toen die het gangpad afstapte, geflankeerd door zijn getuige, staarde Jack Vanessa met een hongerige blik in zijn ogen aan. Hij keek recht naar haar overweldigend grote borsten, die betoverend in het rond bengelden terwijl ze met flinke tred door het gangpad beende. Even later betrapte hij zichzelf op wat hij aan het doen was en scheurde hij zijn blik los van haar overduidelijk loeiharde tepels. Maar ook al liep hij het risico door vrienden en familie op heterdaad te worden betrapt, toch richtte hij zijn blik in de loop van de ceremonie geregeld op haar bolronde boezem. Om de zoveel tijd werd de verleiding hem te veel. Waar was hij in gódsnaam mee bezig? Was dit dan zijn bruiloft? Wat mankeerde hem toch? Had hij dan echt niet de minste ruggengraat? Dat hij zo laag kon vallen … Hij wist maar al te goed dat het geenszins betaamde om op de dag van zijn huwelijk te zitten lonken naar een andere vrouw, maar deze zinnenprikkelende deerne was dan ook in niets te vergelijken met het vrouwelijk schoon dat eerder zijn pad had gekruist. Zo geil. Zo sexy. Zo zwart …

En het ergste was nog dat telkens als hij naar Vanessa keek, telkens als hij daar de gelegenheid toe kreeg, als hij even kon wegkijken van zijn echtgenote in spe, dat Vanessa telkens terugstaarde. Ofwel keek ze hem recht in de ogen, beantwoordde ze zijn blik, ofwel monsterde ze hem op krék dezelfde manier als hij haar. De boodschap was niet mis te verstaan. De magnetische kracht die tussen hen in hing werkte in beide richtingen, de twee polen trokken elkaar even hard aan. En ook als hij haar níét aankeek, een keuze die hij bewust moest maken, voelde hij haar blik op zich branden. Die gewaarwording bezorgde hem een ongemakkelijk gevoel.

Dit had de gelukkigste dag van zijn leven moeten zijn. Verhip, hij WAS ook gelukkig, met Floortje, met deze hele bruiloft. Alleen werkte dit vreemde spanningsveld tussen hem en Vanessa op zijn gemoed, uitgerekend op deze speciale dag. Hij hoorde aan zijn nieuwe vrouw te denken, en aan het geweldige leven dat voor hen in het verschiet lag, níét aan de reusachtige zwarte tieten van haar baas.

Hij raakte beetje bij beetje overmand door de stress, óók wanneer hij niet in de directe omgeving van Vanessa en haar exquise, appetijtelijke lichaam vertoefde. Ook tijdens doodgewone gesprekken ondervond hij er hinder van, zoals toen hij met de zuster praatte die de priester tijdens het huwelijk had bijgestaan. Hij was ten zeerste geïnteresseerd in wat zij te vertellen had. Kennelijk maakte de kerk een ware heropleving door; niet alleen het aantal huwelijken was er aanzienlijk toegenomen, maar ook op de eucharistievieringen kwam weer meer volk af.

Het bleek al gauw dat de zuster slechts aan één ding kon denken. Aan seks, alarmerend genoeg. Jack hoorde met stijgende verbazing toe hoe ze sans gêne, en in treffende bewoordingen, de progressieve standpunten toelichtte die haar parochie eropna hield inzake seks. Hoe ze seks toejuichten, en hoe vrijzinnig ze zich op dat vlak opstelden. Ze beschreef Jack tot in het kleinste detail hoe ze al hun parochianen stimuleerden om zich over te geven aan de geneugten die seks ze kon verschaffen, of het nu jongens in volle puberteit betrof die dag in dag uit achter hun pik aanliepen, of oudere weduwes die niet of nauwelijks meer aan hun trekken kwamen. De zuster streefde naar een kerk vol gelukkige, voldane parochianen, en de sleutel daartoe was volgens haar seks, weldadige seks, en niets anders. Weg met de bekrompenheid van weleer, neen tegen de kleinburgerlijkheid. Trots meldde ze hoe ze in haar opzet was geslaagd en dagelijks de vruchten van die politiek plukte. Mensen waren geconditioneerd om zich voor seks te schamen, en de zuster had zich tot missie gesteld om die denkfout de wereld uit te helpen. Ze vond het haar heilige plicht. Terwijl heel wat mensen op z'n minst aanstoot zouden nemen aan de boodschap die ze verkondigde, wist ze Jack onmiddellijk te bekoren. Niet dat die spontaan het plan opvatte om tot de parochie van de zuster toe te treden, maar hij was duidelijk aangenaam verrast door haar open geest, en door de manier waarop haar gedachtegoed furore leek te maken, binnen de parochie én daarbuiten. Ze legde nog uit hoe Vanessa een fervent aanhanger was geworden van haar ideeën, en hoe ze, op de voor haar zo typerende manier, een voortrekkersrol was gaan vervullen in de parochie. Dankzij die onbaatzuchtige inzet had ze ook probleemloos de kerk kunnen bespreken voor de bruiloft. Gezien de staat waarin Jack verkeerde, was seks wel het laatste waar hij het over wilde hebben, en hij vond het erg bevreemdend om een zuster daar zo vrijelijk over te horen praten … maar merkwaardig genoeg hitste het hem ook op.

De zuster mocht dan veel ouder zijn dan hij, en … welja … een zuster zijn, toch begon de compleet overspannen Jack naar haar gave, volle lippen te kijken toen ze geanimeerd uiteenzette welke seksuele handelingen ze haar parochianen allemaal aanbeval. Hij betrapte zichzelf erop dat hij naar haar verbazingwekkend dikke borsten stond te staren, die dicht opeengepakt zaten in een verrassend nauwsluitend habijt, en die er nogal op los schokten terwijl ze praatte. Jack had met haar een conversatie aangeknoopt juist om zich wat respijt te gunnen van Vanessa, om aan de bizarre verleidingskracht te ontkomen die ze op hem uitoefende en waar hij zich maar niet afdoende tegen wist te wapenen. Was alles naar wens verlopen, dan zou het gesprek hem hebben afgeleid van de zeurderige pijn afkomstig van zijn gezwollen testikels, maar wat wilde het toeval? Dat hij of all people die ene zuster aansprak die er verdomd lekker uitzag en die maar niet uitgepraat raakte over seks. De situatie werd zo zoetjesaan onhoudbaar, veel kon hij nu echt niet meer hebben!

Jack kon zichzelf wel voor het hoofd slaan. Hij stond warempel op een zuster te geilen! Hartstikke ziek, dat was hij! Goed, ze was supersexy, en ze had een heerlijk lichaam, maar dit was gewoon te gék voor woorden. Als hij zich niet snel wist te beheersen, zou hij zichzelf diep in de nesten werken. Het geniepige glimlachje dat ze hem schonk toen ze hem naar zich zag gapen bezorgde hem koude rillingen. Dit was toch godsonmogelijk? Als hij niet uitkeek, werd hij dadelijk nog versierd door een zuster! Oké, hij hád nu eenmaal veel aftrek bij de vrouwen, dat was altijd zo geweest. Maar nu hij getrouwd was leek dat fenomeen nog duizendvoudig te zijn uitvergroot … Het was alsof alle remmen tegelijk waren losgegooid, en de hele wereld bevolkt was met sensuele vrouwen die elkaar verdrongen om toenadering tot hem te zoeken, als vliegen op een pot honing.

En toen hij op de receptie arriveerde, werd de toestand er zo mogelijk nóg precairder op. Hij kreeg stellig de indruk dat Vanessa voor haar lijst van genodigden alleen maar vrouwen in aanmerking had genomen die minstens een bepaalde cupmaat hadden, waarbij ze de lat potsierlijk hoog had gelegd. Nergens, maar dan ook nérgens had hij ooit zoveel weelderig gevormde vrouwen bij elkaar gezien als hier. Het had hem niets verbaasd mocht hij in het ootje zijn genomen, en mocht dit hele tafereel geënsceneerd zijn voor een programma met verborgen camera. Vanessa was dan wel de eerste wellustige, rondborstige zwarte vrouw geweest met wie Jack echt kennis had mogen maken, op deze receptie liepen er nog veel meer rond. Sommigen waren ouder dan Vanessa, anderen jonger, maar ze waren allemaal sexy en verleidelijk, al slaagde volgens hem geen van hen erin Vanessa te evenaren. Zij bleef de geilste en de heetste van allemaal, vond hij. En terwijl het merendeel van de gasten zwart was, waren er ook een paar blanke vrouwen van de partij, die door Onze-Lieve-Heer al net zo genereus bedeeld waren. Er waren schier eindeloze oppervlakten naakte huid te zien, de vrouwen leverden verwoede pogingen om elkaar naar de kroon te steken, door zich om het uitdagendst te kleden. Overal waar Jack maar keek, zag hij tieten en decolletés. Het hele oord was vergeven van de riante blanke decolletés, en van de onwaarschijnlijk diepe zwarte decolletés.

Geen enkele getrouwde man zou aan zoveel visuele verrukking moeten worden blootgesteld op de dag van zijn huwelijk.

Vanessa had zich in eerste instantie weten in te houden, en had de onweerlegbare seksuele spanning die tussen haar en Jack in hing zo goed en zo kwaad als het ging genegeerd. Ze stond hem gaarne af aan haar jonge assistent. Maar naarmate de dag vorderde, en Vanessa steeds meer aan Jack dacht, voelde ze stilaan wrevel in zich opkomen. Waarom kreeg Floortje het exclusieve recht om voor de rest van haar leven laveloos genaaid te worden door die succulente blanke jongen? Wat had ze in haar leven überhaupt al bereikt? Allemachtig, Vanessa had het tot CEO van een beursgenoteerd bedrijf geschopt − vergeleken met haar stelde dat kleine jonge ding helemaal niets voor! Ze was totaal afhankelijk van Vanessa's goodwill, en nu had zíj de blanke gozer veroverd die in feite perfect bij Vanessa paste. En die zou zich daar maar in te schikken hebben? Die moest maar vanaf de zijlijn toekijken hoe haar ideale partner een huwelijk aanging met dat onnozele, nietszeggende blanke loeder? Neen, dat zat haar niet lekker. In het geheel niet.

Ze troostte zich dan maar met de wetenschap dat Jack zich seksueel niet tot Floortje aangetrokken voelde. Ja, dat had Vanessa meteen doorzien toen ze hem ontmoette. Hij maakte zichzelf wellicht het tegendeel wijs, net zoals Floortje zich ongetwijfeld ook voorhield dat haar man haar seksueel aantrekkelijk vond, maar dat was een flagrante leugen. Neen, een echte man als Jack had geen interesse in een broodmager, nietig weeskind als Floortje. Hij wilde geen meisje dat hij letterlijk kon breken. Jack had een vrouw met rondingen nodig, met wulpse vormen waar hij zich stevig aan kon vasthouden tijdens de seks. Met een volle, voluptueuze kont ook. Met gigantische borsten. Dáár had hij behoefte aan, aan een vrouw die hém kon breken. Een vrouw met dikke knoerten. Geen bleek, saai jong meisje als Floortje. Hij wilde een échte vrouw. Een zwarte vrouw. Een zwart mokkel dat hem kon overheersen, dat de laatste druppel uit zijn blanke reuzenpik kon melken, dat hem als een geile, loopse teef volledig in de vernieling kon neuken, tot hij zich onvoorwaardelijk aan haar zou overgeven, en haar wensen zijn bevelen zouden worden.

Die gedachten, dat verlangen om die sterke, zelfverzekerde blanke jongeling op zijn knieën te krijgen en hem tot absolute gehoorzaamheid te dwingen, hadden uiteraard hun invloed op Vanessa's gedrag tijdens de receptie. Haar verbolgenheid nam hand over hand toe, ze werd steeds nijdiger op haar assistente, voelde zich steeds meer tekortgedaan. Godsamme, ze deed ZICHZELF tekort! Trillend van woede begon ze wild om zich heen te slaan.

'Aan het werk! AAN HET WERK!' galmde ze door de keuken, waar haar dure gouden jurk vreselijk vloekte met het decor. 'Over een kwartier wil ik de amuses geserveerd zien, en geen seconde later! Aan wachten hebben mijn gasten een broertje dood!' tierde ze tegen de koks, die zo-even nog op hun luie krent hadden gezeten, maar nu in allerijl naar de dichtstbijzijnde potten en pannen grepen. Ze had een van 's stads meest gerenommeerde chefs in de arm genomen om de catering van de receptie te verzorgen, een kerel die veel aanzien genoot en aan wiens autoriteit nooit werd getornd in zijn keukens, maar daar had Vanessa natuurlijk weer geen boodschap aan: ze was misschien wel de enige die de cojones had om hem te commanderen.

Vanessa was in haar sas; er was niets dat haar zo goed lag als over alles en iedereen de baas te spelen. Als je de baas was, kon je je dat permitteren, en zij genoot er met volle teugen van. Terwijl ze de koks, het zaalpersoneel en de mensen die de vestiaire bemanden de wind van voren gaf, laadde zij haar interne batterijen op. Iedereen die toevallig in de buurt was moest het ontgelden, alle stress die zich in haar had opgehoopt, alle onbevredigde begeerte die ze jegens Jack voelde, werkte ze uit op die verschrikte omstanders. Ze leek wel een orkaan die door de coulissen van de banketzaal raasde. En toen ze eindelijk min of meer te spreken was over de gang van zaken en ze alle puzzelstukjes naadloos in elkaar had gepast, was voor haar de tijd gekomen om zich onder de genodigden te begeven en haar vrienden en kennissen te verwelkomen.

'Wát een feest!' zei Floortje, die zich naar haar echtgenoot toe boog om zich verstaanbaar te maken. Ze zaten samen aan de hoofdtafel.

'Te gek, hè?' reageerde hij. Jack had moeite om boven het geroezemoes van de vele aanwezigen uit te komen.

'Hoeveel procent van de gasten zouden we écht kennen, volgens jou?' vroeg Floortje aan Jack, die om haar vraag moest grinniken.

'Oh, vijf procent … optimistisch geschat,' antwoordde hij, waarop hij met zijn vrouw een blik van verstandhouding uitwisselde.

'Zo had ik me onze bruiloft eerlijk gezegd niet voorgesteld …' vertelde ze hem.

'Wel … we zullen hem in elk geval nooit vergeten. Later kunnen we het erover hebben tegen onze kinderen,' zei Jack, en hij keek haar nadrukkelijk aan. Ze lachte hem vertederd toe.

'Wel …' begon ze aarzelend, 'hoe langer we hier blijven, omringd door allemaal mensen die we niet kennen, hoe meer ik ernaar verlang om het hier voor bekeken te houden en op te stappen, zodat ik alleen kan zijn met de man van mijn dromen … en misschien kunnen we vanavond al de eerste stappen richting een gezinnetje zetten,' zei ze plagerig, waarbij ze hem op de wang kuste.

'Wow …' zei hij, terwijl hij zijn das een beetje losser maakte. 'Jij laat er ook geen gras over groeien, Floortje. Betaamt het eigenlijk wel om zo'n toon aan te slaan tegen een getrouwde man?' grapte hij. Floortje moest erom glimlachen, en ze leunde voorover en drukte een paar vluchtige kussen op zijn wang. Toen ze zich terugtrok, keken ze elkaar ondeugend in de ogen.

Toen vervolgens de hapjes en het aperitief op tafel kwamen, bleef de sfeer enkele minuten lang warm en hartelijk. Floortje werkte haar amuse naar binnen en terwijl ze van haar champagnecocktail nipte, liet ze haar blik door de zaal gaan. Ze waren natuurlijk uitgebreid begroet geweest door hun familie en vrienden, maar alle mensen die ze niet kenden bleven op afstand. Alleen van wie toevallig in de buurt van het gelukkige paar belandde, kregen ze een vriendelijk woordje. De meeste van die chique, rijke mensen vormden evenwel kliekjes en waren hier duidelijk niet van zins om te socializen met de overige genodigden; ze gingen alleen om met wie ze kenden.

Terwijl Floortje de gasten eens goed bekeek, voelde ze een vlaag van ergernis. Net als haar echtgenoot eerder, kreeg ze in de gaten welke soort vrouwen hier de dienst uitmaakte. Ze zag hoe zoveel van de vrouwen die hier present waren erbij liepen, of beter: erbij dúrfden te lopen. Kennelijk had geen van heen zich de bedenking gemaakt dat hun outfit misschien, heel misschien, een tikkeltje ongepast was voor op een bruiloft. Maar alla, Vanessa had mogen uitnodigen wie ze maar wilde, en het zag ernaar uit dat ze makkelijk bevriend raakte met een bepaald soort vrouwen. Floortje had heel wat van die vriendinnen al over de vloer zien komen op het werk, en wist dus welk bedenkelijk imago sommigen onder hen torsten. Ze wist wat voor vrouwen ze waren. Zo was er Cora Morbec … Morp … ach wat, ze stond bekend als Cora M., en ze was werkzaam als assistente voor de topman van een ander bedrijf. En, belangrijker: het deed de ronde dat ze een onovertroffen léllebel was, en dat ze zich, niet geremd door enig zelfrespect, een weg naar de top had geneukt. Toen Floortje haar aan hun tafel zag voorbijkomen, moest ze tot haar afgrijzen constateren dat ze daar nog apetrots op leek te zijn ook, en dat ze blijkbaar geen gelegenheid onbenut liet om haar reputatie kracht bij te zetten. Immers, wat kón haar intentie anders zijn als ze op een trouwfeest kwam opdagen met een dellerige denim catsuit aan waar haar joekels van tieten ieder moment uit konden knállen, die zó strak tussen haar benen getrokken zat dat er een kanjer van een cameltoe uit resulteerde en die aan de twee zijkanten uitsparingen over de hele lengte had waardoor niemand verkeerdelijk hoefde te veronderstellen dat ze ondergoed droeg? Wat een wanstáltig gezicht!

Maar Vanessa was een grote fan van haar, en daarom waren ze met elkaar aan het praten. Er stond nog iemand bij, een collega van Floortje die nog maar net in het salesteam aan de slag was gegaan. De arme stakker bestierf het zo te zien van de angst, daar geposteerd tussen die twee bombastische vrouwen, wier overleg nog een hele tijd aansleepte. Daarna gaf Vanessa de jonge, sprietige verkoper een teken, waarop die uit zijn binnenzak een contract tevoorschijn toverde, dat door Cora werd ondertekend. Het was op dat moment dat Floortje nattigheid begon te voelen.

Dit hele event stond niet in het teken van Floortje en haar man. Het stond in het teken van Vanessa.

Die maakte handig gebruik (misbruik?) van hun huwelijk om voor zichzelf een feestje te houden. De bruiloft was niet meer dan een thema, een kader waar ze haar happening in had gepast. Het enige waar het haar om te doen was, en van in het begin was geweest, was haar vrienden rondom zich te verzamelen. Ze koppelde het nuttige aan het aangename, en sloot zakelijke deals onder het genot van een glas dure wijn. Hoe vriendelijk en vrijgevig Vanessa zich ook had getoond door deze hele bruiloft uit eigen zak te betalen, als puntje bij paaltje kwam, ging het niet over Floortje, maar over Vanessa. Dat besef stemde Floortje enigszins triest.

Ze nam haar cocktail ter hand en dronk hem in één teug leeg. Zodra een serveerster dicht genoeg in de buurt was, vroeg ze om een nieuwe.

Vanessa vermaakte zich ondertussen prima. De spil zijnde waar het hele gebeuren om draaide, zwierf ze door de zaal, fladderde ze van de ene vriendin naar de andere zakenrelatie − de gedroomde gastvrouw, in feite. Ze had de hulp van veel van haar connecties ingeroepen om dit evenement georganiseerd te krijgen, in de kerk, en hier in de banketzaal. En volgens haar had dat allemaal maximaal gerendeerd: haar feestje was goed op weg om, in meer dan één opzicht, een daverend succes te worden. Ze had al een overeenkomst gesloten die miljoenen waard was, terwijl ze nog maar één glaasje ophad. Ze ging langs bij vrienden en kennissen, vergewiste zich ervan of ze het naar hun zin hadden. Vanessa hechtte eraan dat iedereen haar feest in een opperbeste stemming zou verlaten. Zodra ze iedereen die er in haar ogen toe deed had begroet, slenterde ze voldaan naar de bar.

Ze bestelde wat te drinken, en net op dat moment zag ze Orphée op zich afkomen, met wie ze al jarenlang bevriend was. Perfecte timing, dacht Vanessa.

Floortje had gelijk als ze haar baas ervan verdacht dat dit event een verborgen agenda diende. Hoezeer Vanessa ook van haar job hield, er was één aspect aan dat haar mettertijd flink was gaan tegenstaan. Zoals zij het zag, had ze de zakenwereld veroverd, was ze tot het uiterste gegaan. En zonder gein: daar verdiende ze een pluim voor. Dat een vrouw als zij het zo had gemaakt in het zakenleven, was een krachttoer zonder weerga, en toch leek niemand zich daar rekenschap van te geven.

Ze had zich nooit van de indruk kunnen ontdoen dat ze met haar kruin tegen een glazen plafond aan zat waar ze met geen mogelijkheid doorheen kon breken. Ze was uitgegroeid tot de meest prestigieuze zakenvrouw die de stad rijk was, en had verwacht dat ze op die manier haar plekje bij de elite zou kunnen opeisen. En toch was haar dat nooit echt gelukt, om voor haar onduidelijke redenen. Ze voelde zich niet volledig geaccepteerd door de wereld waar ze zo graag deel van wilde uitmaken, bleef altijd een buitenstaander. Ze wilde absoluut hogerop, wilde de stap zetten van de elite naar de hyperelite. En precies daarom had ze uitgenodigd wie ze had uitgenodigd. Om deze rijke stinkerds de tijd van hun leven te bezorgen, en om éíndelijk, en voorgoed, in de gunst te komen van hen die er werkelijk toe deden. Van Orphée, bijvoorbeeld.

'Ik denk niet dat er vooraf iemand was die me geloofde toen ik zei dat je ging komen,' zei Vanessa tegen haar.

'Ach, ik was toch in Europa voor zaken, dus een ommetje hierheen was snel gearrangeerd,' antwoordde haar iets oudere vriendin. Die was het idool van veel succesvolle zwarte zakenvrouwen, vanwege haar zakelijk vernuft, haar ongebreidelde eerzucht en haar uitzonderlijke schoonheid. Ze zag er nog steeds schitterend uit. Vanessa twijfelde er geen seconde aan dat ze zich hier en daar al had laten retoucheren, maar hoe dan ook mocht het resultaat gezien worden: geen rimpeltje ontsierde haar voorhoofd, en met haar lichaam kon ze heel wat andere, jongere vrouwen nog steeds tot jaloezie drijven. Hoewel niet iedereen het opportuun vond om deze zwarte vrouw, die zoveel mensen inspireerde met haar succes en met haar onverdroten inzet voor goede doelen, te seksualiseren en te pornoficeren, wist Vanessa wel beter. Die wist wat voor zedeloos wicht Orphée eigenlijk was. Ze had verbazend dikke borsten, plus een lekker, rond, sappig paar billen, wapens die ze niet verzuimde in te zetten in de slaapkamer.

'Wel, ik wist dat je erbij zou zijn zodra je van me te horen kreeg dat je een hele avond op mijn kosten zou mogen zuipen,' zei Vanessa sarrend. Die wist dat ergens achter Orphées gepolijste façade nog steeds de tomboy verscholen zat die vroeger de straten onveilig maakte. Orphée grijnsde flauwtjes. Toen Vanessa haar glas sterkedrank in ontvangst nam en eraan nipte, keken beide machtige zwarte vrouwen de zaal in. Alle twee lieten ze hun blik op het getrouwde koppel rusten. Toen Vanessa haar zag kijken, bracht ze onder woorden wat ze al zo lang op haar lever had.

'Die blanke jongen is veel meer man dan dat kleine kreng ooit zal aankunnen,' gaf Vanessa aan toen ze allebei naar de knappe bruidegom stonden te kijken.

'Dat weet ik,' antwoordde Orphée droogweg, en ze nam een teugje van haar glas.

De wrok die Vanessa jegens haar secretaresse koesterde vanwege haar huwelijk, tastte de warme gevoelens aan die ze haar ooit had toegedragen. Vanessa had iets gezien in haar verlegen assistente, een zeker potentieel. Daar kwam nog de affiniteit bij die ontstond aangezien ze beiden vrouwen waren die in een mannenwereld werkten. Het had Vanessa voldoende gemotiveerd om in haar jonge secretaresse te investeren, om haar tot volle wasdom te helpen komen. Maar nu kwamen die goede bedoelingen als een boemerang terug; dat ondankbare nest was nu zowaar het enige dat Vanessa scheidde van de seks waar ze zo naar snakte. Als dat zouteloze wicht maar uit beeld kon verdwijnen, dan zou Vanessa haar legitieme plaats kunnen innemen − en zich door die kolossale blanke leuter kunnen laten verwennen. Van Vanessa's voorliefde voor Floortje schoot vrijwel niets meer over, die had plaats gemaakt voor een drang om haar uit de weg te ruimen, net zoals ze al zovele anderen uit de weg had geruimd in de strijd om de heetste man.

'Je hebt het vast zelf al opgemerkt, maar … die blanke jongen is keigroot geschapen …' zei Orphée, waarbij ze haar perfect getrimde wenkbrauwen optrok. Ze keek vragend naar haar jongere vriendin.

'O ja, dat heb ik al lang gezien,' antwoordde Vanessa, en ze nam een grotere slok van haar sterkedrank. Orphée observeerde haar vriendin, wier blik strak op de jonge blanke bruidegom gevestigd was. Ze ging nagenoeg ongemerkt dichter bij haar staan, wilde niet dat iemand anders hun gesprek toevallig kon horen.

'Lieve schat, waarom beukt hij zijn ballen dan nog niet tot moes tegen je kont?' fluisterde Orphée haar toe. Vanessa keek de vrouw naar wie ze zo opkeek in de ogen, lichtjes verrast.

'Hij is net getrouwd met mijn secretaresse … het is een lieve meid,' antwoordde Vanessa, wier geweten weer opspeelde.

'En dan?' luidde Orphées simpele repliek. 'Goede secretaresses zijn er bij de vleet. Ik verslijt er gemiddeld een stuk of twaalf per jaar. Maar een kerel zoals hij … die vind je niet elke dag. Geen enkele secretaresse is het waard dat je je die delicieuze blanke jongen ontzegt.' Vanessa keek haar heldin vertwijfeld aan.

'Een blanke jongen als hij, als dat aan het licht zou komen …' begon Vanessa. Orphée proestte het uit.

'Schat, ik weet niet welke zwarte feeks zich in je hoofd heeft genesteld en zo'n verlammende werking op je heeft, maar ik durf te wedden dat ze op dít ogenblik aan een vette, blanke pik aan het zuigen is,' giechelde Orphée, die ervan stond te kijken hoe naïef haar vriendin was. 'Nessie … we doen het allemaal. Ieder van ons. Ken je die jonge popmuzikant die onlangs in mijn talkshow te gast is geweest, die knapperd? Degene die geheelonthouding en godsvrucht promoot bij zijn fans? Wel, die heeft úren aan een stuk met zijn gezicht tussen de wangen van mijn sexy kont gezeten. De arme ziel is er echt totaal van bezeten, vrees ik. Neem het van me aan: élke zwarte vrouw die al wat jaren op de teller heeft staan wordt nieuwsgierig naar de andere kant, naar de blanke kant. Alleen gaat die evolutie bij de ene wat sneller dan bij de andere. En geloof me vrij als ik zeg dat als je eenmaal van kamp hebt gewisseld, je NOOIT meer op je stappen terugkeert. Ik neuk al járenlang met blanke mannen, en alleen met blanke mannen − net zoals de meeste van mijn vriendinnen. Van alle zwarte vrouwen hier aanwezig, jong of oud, heeft zeker 95 procent op dit moment een blanke fuckbuddy, een die zich gretig aan hun sexy zwarte lichaam te goed doet. Echt niemand heeft daar iets op tegen. Niemand zou je iets verwijten. Je staat alleen maar jezelf in de weg. Voor mij is het dus zonneklaar … je moet vol voor die blanke jongen gaan! En gauw een beetje, want anders loop je nog het risico dat een van die andere voze wijven je te snel af is. Maak jezelf meester van hem. Schuif zijn kleine magere bruid opzij. Een meisje als zij kan op geen enkele manier aanspraak maken op een lekker stuk als hij. Vrouwen als wij kunnen niet tolereren dat jonge meisjes als zij onze plannen dwarsbomen. Richt haar te gronde. Verpúlver haar. Neuk haar man op een manier die zij in de verste verte niet kan evenaren. En met die jurk aan zul je hem allicht probleemloos weten te overreden,' besloot Orphée, die haar bewonderende blik over het lichaam van haar vriendin liet dwalen. Vanessa was naarmate het betoog van haar idool vorderde steeds sterker opgedraaid geraakt, had er veel moed uit geput. Nu Orphée was uitgesproken, was ze er helemaal klaar voor. Ze draaide zich naar haar toe.

'Die kleine bitch kan m'n rug op! Ik ga haar man van haar afpakken!' riep Vanessa uit.